Szklista skała

[Niegasnąca Iskra]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jej atak nie trwał długo, bo ot pojawił się nowy. Lepszy! Wyobraziła sobie, jak powietrze wokół adepta – jak najbliżej niego – gwałtownie się ogrzewa. Oddychanie takim powietrzem, miało stać się nieznośne, i niemalże bolesne. Ogromne zmęczenie oraz być może jakieś odparzenia, to tylko dwa główne cele.
Uwolniła maddarę.

[Krzyk Honoru]

No dobro, to już jest męczące, skąd ona bierze pomysły na tak dziwne ataki? – jęknąłem w myślach, gdy Niegasnąca Iskra po raz kolejny zmusiła mnie do niesamowitej uwagi i napięcia wszystkich mięśni.
Powietrze wokół mnie zrobiło się gęste i gorące, niemal paliło mi nozdrza, przez które oddychałem. Czas się obronić.
Wyobraziłem sobie jak wokół mnie powstaje bańka, to znaczy bardziej kopuła, bo miała ochraniać całe moje ciało. Chciałem, by owa kopuła nie przepuszczała do środka tego piekielnie gorącego powietrza. To , co znalazło się w kopule szybko miało zostać wygnane, wymiecione, niczym miotełką tak, by w środku pozostało niczym nieskażone powietrze, które nie było gorące i którym mogłem swobodnie oddychać. Co prawda cyrkulacja powietrza była możliwa, błona kopuły przepuszczała do środka powietrze z zewnątrz, ale było to powietrze schłodzone, a to dlatego, że zewnętrzna warstwa była lekko zmrożona. Szron pojawił się na niej nieco rozmazując mi widoczność. Oczywiście nie był to chłód, który mógłby mnie w jakikolwiek sposób zranić, nie, to miało na celu tylko i wyłącznie ochładzanie powietrza wpadającego do środka. W taki oto niezbyt skomplikowany twór tchnąłem maddarę odgradzając się od udręki gorąca.

[Niegasnąca Iskra]

Z głowy, mój drogi, z głowy. Ona wszystko bierze z głowy. Część ataków jej jej, część podpatrzyła u kogoś innego, a jeszcze część nieco zmodyfikowała. Kiedy wyczuła pojawienie się kopuły, no i jeśli to było dane, także zobaczyła, odwołała swój atak – błyskawicznie – przechodząc do następnej fazy. Tym razem jest atak nie był skomplikowany. W zad smoka, centralnie w zad, miała uderzyć błyskawica. Jednak, że nie o jakiś wielkim, niebezpiecznym, ładunku. Ot, takim, do zadania rany średniej. Poparzenie, uczucie paraliżu ... sama to kiedyś przechodziła, więc doskonale wiedziała, że da się z tym żyć. Przynajmniej przez jakiś czas.

[Krzyk Honoru]

-Synu z tyłu!–[/color] uprzedził mnie tata. Zerknąłem w tył akurat by dostrzec pojawiającą się błyskawicę. No dobra, to już jest przegięcie! Jak można celować w mój zacny zadek!? To jest oburzające!
Bez mrugnięcia okiem wziąłem się do dzieła. Trzeba stworzyć tarczę, która mnie ochroni, a ponieważ nie było czasu na tworzenie czegoś od podstaw wykorzystałem to, co już było, czyli moją kopułę. Tylko, że zamiast dotychczasowych właściwości kopuła miała nabrać właściwości drewna. Oczywiście nie była cała drewniana, to znaczy, nie było widać, że jest drewnem, bo dalej była przezroczysta, jednak właściwości drewna skutecznie pozwalały na to, by prąd nie został przewodzony do środka. Dzięki temu bezpieczny był nie tylko mój zadek, ale też reszta ciała, gdyby Niegasnąca nagle zmieniła zdanie co do swojego celu. Żeby swobodnie oddychać pozwoliłem na wymianę gazową między wnętrzem a zewnętrzem kopuły. I w taki oto twór tchnąłem maddarę.

[Niegasnąca Iskra]

Błyskawicznie odwoła swój atak, i choć nie widziała tworu Pięknego, czuła – a także i widziała (przez drganie powietrza), że obrona jest całkowita, to musiała to skomentować. ~ Bardzo dobrze, ale spokojnie mogłeś wyczarować barierę tak, aby chroniła twój zad. Mniej właściwości jest do zapamiętania i utrzymywania – przesłała, mrugnąwszy do niego oczkiem.
Atak numer ... no któryś tam z kolei. W kierunku Pięknego zmierzało małe tornado. Ale nie było to takie zwykłe tornado, bo z każdy obrotem, z jego ... wnętrza? ... wypadała masa niewielkich, ale bardzo ostrych igiełek. Na długość 3 łusek, i na łuskę szerokości. Wszystkie były z lodu. A wiadomo jaki jest lód, zimny i kruchy. Celem było poranienie oraz przemrożenie kilku łusek, może jeszcze – o ile jej atak sięgnie w głąb – także tkanek, skóry ...

[Krzyk Honoru]

-Tak, to z mojej strony marnotrawstwo energii, ale gdybyś stwierdziła, że jednak zaatakujesz gdzieś indziej? Wtedy nie zdążyłbym już z kolejną tarczą, a tak, miałem jaką taką pewność, że jestem bezpieczny.– tłumaczyłem się ze swojego postępku.
A ja dokładnie wiem który to już atak. Liczę je skrupulatnie, a w tym momencie dochodzimy do piętnastego. Miejmy nadzieję, że to będzie moje szczęśliwa liczba. Zwłaszcza, że mknące w moją stronę tornado nie wygląda na przyjazne.
Może to z mojej strony szczyt lenistwa, ale nie usunąłem kopuły. Po raz trzeci z rzędu wykorzystam jego szkielet, by na bazie tego, co już mam stworzyć obronę. Chciałem by kopuła stwardniała, nie musi być twarda jak diament, wystarczy głaz. A więc przezroczysta do tej pory kopuła nagle zaczęła zmieniać swą fakturę na bardziej nierówną. Poczynając od najniższej części, aż do najwyższego punktu kopuła zmieniła się w litą skałę. Szara, gruba na około pazur kopuła miała bronić mnie przed tym, co wylatywało z tornada, no i oczywiście przed samą trąbą powietrzną. Wątpię, by igły przebiły się przez litą skałę, a tornado nie będzie w stanie na pewno poderwać kopuły z ziemi. A więc mogę czuć się bezpiecznie. Jedyne co dodałem to oczywiście swobodny przepływ powietrza między wnętrzem a zewnętrzem, żebym się nie udusił. No i właśnie w to tchnąłem maddarę.

[Niegasnąca Iskra]

– Racja – przyznała. – Ale ze mną możesz być bezpieczny. Moim zadaniem jest uczyć, a nie dekoncentrować moich uczniów – skwitowała. odkąd żyła, nigdy w swoich atakach nie wykorzystywała takich zmyłek.
Chwilę później, posłała maddarę w swój czar. Ziemia pod łapami Pięknego miała się zapaść. Niespodziewanie, błyskawicznie. Potem, ów podłoże miało się zamknąć nad głową adepta.

[Krzyk Honoru]

//Przepraszam, że tak krótko ale nie mam już pomysłów :D


-Przepraszam, nie chciałem cię urazić. – wyjąkałem speszony.– Myślę po prostu kategoriami walki na arenie....
Wziąłem się za kolejną obronę. Czułem jak ziemia pode mną drga niebezpiecznie. Teoretycznie mógłbym rozłożyć skrzydła i wzlecieć do góry, ale to nie na tym polega. Dlatego też zacząłem tworzyć obronę. Pod moimi łapami powstała wytrzymała, mocna półka, jeśli tak to mogę nazwać. Miałem stanąć na wytrzymałej niczym diament półce, która utrzymałaby mnie nad ziemią, gdyby pode mną nagle zrobiła się dziura. Chciałem aby moja tarcza, utrzymała mój ciężar i nie pozwoliła bym się zapadł pod ziemię. Dlatego właśnie użyłem diamentu. Pode mną pojawiła się gruba na około szpon przezroczysta półka. Była praktycznie niewidoczna dla oka, ale wyczuwałem ją pod łapami, dawała mi stabilność i byłem całkiem pewien, że nie zawali się pod moim ciężarem. Tchnąłem w nią maddarę.

[Niegasnąca Iskra]

//Luzik, i tak uwzgledniilas to co chcialam zeby bylo uwzglednione :) Szczerze miwiac nie lubie czytac postow podczas nauki, gdzie 3/4 posta jest fabula – przemyslenia, podkreslenie jak tu pieknie, i tak dalej, i dale dalej, a 1/4 to post odnoszacy sie do nauki. I to w dodatku byle jaki. Lepiej krotko i konkretnie niz dlugo i bezsensu ..
Nie minela chwila, a ziemia ppd lapami ognistej sie zamknela. Bardzo szybko. Kolejny atak nie byl jakis skomplikowany. W prawa, przednia lape leciala – z wyrownanej odleglosci. Nie za blisko i nje za daleko – kula. Ale za to jaka. Na zewnatrz lodowa a w srodku? Ognia! obie substancje byly odporne na siebie. Lod mial rozpasc sie na tysieczne, milionowe kawaleczki – zadajac drobne obrazenia, takie na rane lekka – zas ogien mial poparzyc cialo smoka.

[Krzyk Honoru]

Widząc kolejny atak Niegasnącej Iskry zneutralizowałem poprzednią tarczę-półkę i zabrałem się za stworzenie kolejnej. Wykorzystałem zwyczajną, punktową tarczą, która miała powstać mniej więcej w połowie drogi kuli mej mistrzyni. Sporej wielkości kwadratowa ściana miała zasłonić nie tylko moją łapę, ale była nieco szersza i wyższa tak, że zasłaniała też boczne fragmenty ciała. Ale nie to było najistotniejsze.
Tarcza nie powstałą tuż przy moim ciele, tylko, tak jak już wspomniałem, w połowie drogi kuli, dlatego że postanowiłem stopić lód, a ogień, biorąc sobie do serca zasadę klin wybić klinem, miał zostać pochłonięty, jakby wessany w moją tarczę.
Tak więc zdradziłem już swój plan, nie sposób więc nie zgadnąć, że wykorzystałem do obrony ogień. Tarcza miała płonąć, czerwone i pomarańczowe ogniki tańczył wesoło przeskakując z miejsca na miejsce. Gorąco, które z niej buchało było tak wielkie, że stojąc kawałek od tarczy czułem je. Śnieg pod ścianką topił się tworząc kałużę. Świetnie.
Czyli całość wyobraziłem sobie tak, że kula zderzając się z moją ścianka natychmiast topniej, nie ma więc już lodu, zaś ogień, który znajduje się w jej wnętrzu ma zostać wessany przez mój ogień, tak, by go zneutralizować. No i właśnie w taki twór tchnąłem maddarę.

[Niegasnąca Iskra]

Piekny nie mial duzo czasu na zastanowienie sie co tym razem, bo podloze na ktorym stal – a raczej staly jego lapy – natychmiast zamienily sie w kwas. Taki normalny, jaki posiadaja w sobie smoki drzewne. Zielony, nie jakos przesadnie zracy, ale skutecznie niszczacy luski i skore. No moze i nieco tkanek? Kto wie!

[Krzyk Honoru]

Nim kwas wypłynął na powierzchnię poczułem lekkie mrowienie świadczące o tym, że maddara pojawi się pod moimi łapami. Nie miałem czasu na długie zastanawianie się nad obrona. A pierwsze co przyszło mi do głowy to maddarowe buciki.
Powlokłem więc swe łapy maddarą, która stworzyła coś na wzór butów. Warstwa magii, która wypłynęła na moje łuski była cienka, ale to nie było najważniejsze, tylko jej właściwości. Otóż zewnętrzna część moich bucików, czy skarpetek, jak kto woli, miała przybrać właściwości zasadowe. Wiadomo, że zasada skutecznie neutralizuje kwas, dlatego zdecydowałem właśnie na taką obronę. Wewnętrzna warstwa odgradzała mnie od obu substancji tak, że gdy obie wchodziły w reakcje z sobą ja byłem bezpieczny. W taki oto twór tchnąłem maddarę.

[Niegasnąca Iskra]

W pewnym momencie Piekny poczul na swoich luskach zimno. Dretwienie zaczynalo sie od lap i krok po kroku wspinalo sie ku gorze. Celem tego ataku, jakby sie ktos jeszcze nie zorientowal, bylo przymrozenie lusek, odebranie czucia ... Nie sposob bylo jednak dostrzec ani koloru, ani ksztaltu owego ataku – pod koniec cialo adepta powinno byc "ubrane'" w zimowy kombinezon.

[Krzyk Honoru]

Wzdrygnąłem się. Nie dość, że i tak już przemarzłem na kość, to Iskierka serwuje mi jeszcze dodatkową porcję chłodu! A to niedobra!
No nic, żeby jakoś uwolnić się od przenikającego mnie zimna, którego swoją drogą nie mogłem nawet dostrzec, serio nie widziałem na swoim ciele źródła tego zimna! No nic, ale by się od niego uwolnić sięgnąłem po maddarę tkwiącą w moich komórkach w skórze. Wyciągnąłem ją na powierzchnię ubierając się w fiołkowy kombinezon i zacząłem się ogrzewać. Nie chciałem się poparzyć, więc kontrolowałem temperaturę tak, by nie była ona za wysoka, a jedynie przyjemna. Ciepło owiało moje łuski, otuliło mnie niczym kożuszek i ochroniło przed atakiem Niegasnącej Iskry. By dopełnić dzieła pozwoliłem na swobodną cyrkulację powietrza między wnętrzem a zewnętrzem tak, jak to się robi przy tego typu osłonkach. No i na koniec tchnąłem w nią jeszcze troszkę więcej maddary.

[Niegasnąca Iskra]

Ale choć Piękny próbował, jego obrona owszem się pojawiła, ale zimno ognistej wcale nie zniknęło. To na pewno nie był taki zwykły atak, który dało się łatwo załatwić. Zimno objęło już łapy, całe, połowę skrzydeł – ułożonych przy bokach – i wspinało się dalej. Co teraz, mój drogi?

[Krzyk Honoru]

Smuteczek. Mój plan nie wypalił, więc teraz trzęsąc się z zimna jak osika musiałem kombinować jak inaczej obronić się przed tym zimnem.
Pierwsze co przyszło mi na myśl, to żeby się podpalić, od razu jednak to odrzuciłem, bo skoro poprzednia osłonka nie zadziałała, to i ogień nie podoła.
Może więc powinienem ogrzać się od środka? Zanurzając się w głąb siebie odszukałem mój punkt maddary. Chciałem za jej pomocą zwiększyć temperaturę swojego ciała. Maddara miała ogrzewać mnie od środka z jednego punktu tak, jakby to było ognisko w moim ciele. Za jej pomocą zwiększyłem temperaturę swego ciała. Czy to mnie uchroni przed atakiem Niegasnącej?