Smoczy Grzbiet

[Słodycz Zbawienia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Tak, święta prawda. Nie wszyscy mają ochotę na rozmowę. Niektórzy jednak nie mają na nią siły. Ot co. Moje zmysły cały czas pracowały jak wtedy, gdy byłam łowcą. I tym razem nie dały się zignorować. Uniosłam więc nieco łeb, spoglądając na smoka, który mnie zaczepił. Poruszyłam lekko nosem, jakby go marszcząc. Cienisty. Ale ten pewnie nawet nie zwrócił uwagi na ten drobny ruch. Niby zwinna, zadbana smoczyca. Jednak mój pysk był jak jedna wielka rozpacz. Widać było na nim zmęczenie, poirytowanie, zniesmaczenie, frustrację i szereg innych, podobnych uczuć. Przy bliższym kontakcie ślepiom Cienistego ukazały się matowe łuski, które straciły swój blask. Torba nie była tak ciężka, jak być powinna. Zatrzymałam się jednak i skinęłam łbem na powitanie. – Potrzebujesz pomocy? – zapytałam, przechylając lekko łeb na lewo. Och, taki nawyk.

[Niosący Zgubienie]

Łowca jednak wszystko zdoła zauważyć! Szczególnie, gdy Niosący bacznie się jej przyglądał. Widząc jak się skrzywiła od razu domyślił się, iż nie przepadała za Cienistymi. Może jednak w stosunku do Zgubienia będzie nieco inna? Kto wie. Tak czy siak nie tylko to udało mu się dostrzec. Smoczyca była wręcz wykończona.. na pewno coś się musiało stać. Na jej słowa uśmiechnął się raz jeszcze.
– Chyba to ja powinienem o to zapytać Pani. – Rzekł spokojnie, widząc iż smoczyca nie jest w najlepszym stanie. Może nie był pomocnym smokiem, jednak.. czasami interesował się losem innych, więc aż tak zepsuty to nie był.
– Wybacz ten nietakt. Pozwól, że się przedstawię. Niosący Zgubienie, łowca Cienia. – Mruknął, nie spuszczając z niej bystrych ślepi. Cóż, może jakoś uda mu się ją rozweselić?

[Słodycz Zbawienia]

Jego słowa wywołały cień uśmiechu na moim pysku. A to ci dopiero! Nie nawykłam do uśmiechów ostatnimi czasy. Po chwili jednak pokręciłam łbem. Już miałam powiedzieć, że to ja tu jestem od pomagania innym, ale wtem usłyszałam, że jest łowcą. Na chwilę powróciły do mnie wspomnienia. Co prawda zostałam łowcą z przymusu, ale ten czas nie był taki zły. Pomogłam kilku smokom. A później mogłam wspomóc i Zmianę, dzieląc się z nią zapasami. Tak, jak to Jad kiedyś pomógł mnie. – Słodycz Zbawienia, uzdrowicielka Ognia. – przedstawiłam się, lekko kiwając mu łbem. Uniosłam delikatnie łeb i z przymkniętymi ślepiami zaczęłam węszyć. – Nie czuję krwi. Nie mogę wychwycić także woni jadu. Czyżbyś był zdrowy? – zapytałam, nadając memu głosowi pytające brzmienie. Po chwili przysiadłam, jakby te kilka gestów i słów mnie wyczerpały.

[Niosący Zgubienie]

A więc się uśmiechnęła! Pół sukcesu osiągnięte. Łowca nie znał przeszłości smoczycy, dla niego była uzdrowicielką... A i ta fucha do łatwych nie należała. Trzeba było być doprawdy kimś oddanym, aby w taki sposób pomagać innym. Zapamiętał jej imię, a więc będzie to druga orgnista. Już miał się odezwać, kiedy pytanie smoczycy nieco zbiło go z tropu. Wiedział jednak o co chodzi.
– Wywerny mnie nie tknęły. – Wyznał, gdyż w sumie.. Sam bym wywerną. Brak przednich łap nie był przekleństwem. Po prostu taki już się wykluł. Poza tym nie było go tutaj przy ataku tych ptaszysk. Mimo to wątpił aby go zaatakowały.. Chociaż kto wie.. Mimo to nie zamierzał milczeć.
– Coś Cię trapi? Wyglądasz na zmęczoną. – Powiedział, również przysiadając na ziemi. Podparł się na masywnych skrzydłach, uważnie ją obserwując. Był ciekawy.

[Słodycz Zbawienia]

Skinęłam lekko łbem na jego słowa. To dobrze. Co prawda nie jest to Ognisty, ale nikomu nie życzyłabym trucizny wyvern we krwi. Widziałam, co robi. Czułam ją, gdy leczyłam Jad czy Bezchmurnego. No i muszę przyznać, że ten smok wydawał się być doprawdy innym Cienistym, niż ci, których spotkałam. Mimo to nie zamierzałam rozgłaszać, że to na moich łapach umarł Obłęd. Nie miałam ani siły, ani ochoty się z nim sprzeczać. Zamiast tego uśmiechnęłam się, nieco kwaśno. – Poza zbliżającą się zimą i pustkami w ziołach wszystko w porządku. – odparłam. Pomimo wyrazu pyska głos był normalny. Nie udało mi się zatrzeć zmęczenia doskonale w nim słyszalnego. Nie wszystko można ukryć. Samiec mógł się domyślić, dlaczego jestem taka zmarnowana. Potrojone poszukiwania ziół, leczenia i wszystko pozostałe. Czasami czułam się tak, że mogłabym zasnąć nawet na stojąco, a moje ciało dalej by szło. Z przyzwyczajenia.

[Niosący Zgubienie]

Chyba nikt nikomu źle nie życzy, prawda? Chociaż.. Czasami wśród smoków zdarzają się Ci, którzy pragnęliby roznosić tylko ból i cierpienie. Niosący do takich nie należał, był raczej typem spokojnego smoka. Raz zdarzyło mu się unieść. Tylko raz. W sumie dla niego nie liczyło się to, że ktoś umarł na jej łapach. Z resztą nie znał Obłędu i na pewno nie miałby tego jej za złe. Niosący odbierał życie, zaś Zbawienie je ratowała. Nie mógłby być na nią zły. Szybko jednak dostrzegł, że określenie, że smoczyca jest zmęczona nie było trafne. Było gorzej.. Zmrużył na moment ślepia, które cały czas pozostawały łagodne i przyjazne. Cóż, to chyba dobrze, że uważała go za innego niż reszta cienistych..
– Aż tak źle z zapasami? – Zapytał, poruszając lekko łbem. W sumie ze zwierzyną też dla Zgubienia było ciężko.. A jednak nie narzekał.

[Słodycz Zbawienia]

Obserwowałam tego samca. Pomimo zmęczenia, widocznego zmęczenia, moje ślepia lustrowały otoczenie. Teraz jednak skupiły się na moim rozmówcy. Który albo jest inny, niż większość Cienistych, albo tylko udaje. Które z tych dwóch jest prawdą, cóż tego jeszcze nie rozgryzłam. Jako, że zawiodłam się na Oku, który obiecywał wiele, stawiałabym na to drugie. Ale po co miałby to robić? Pomogłabym mu, gdyby pomocy potrzebował. O ile mnie pamięć nie myliła, Cieniści dorobili się w końcu uzdrowicielki. Może jednak nie jest taki zły? Po jego pytaniu coś w moich ślepiach błysnęło. Było to coś na kształt drapieżnego błysku, jakbym zaraz miała się rzucić na wyimaginowaną ofiarę. Nigdy jednak taka nie byłam. Polowałam, bo musiałam. Nigdy jednak nie straciłam nad sobą panowania. Błysk zniknął, a ja pokręciłam smutno łbem. – Ktoś ukradł moje zioła. Nie wiem kto, ale był na tyle dobry, aby skraść mi zioła sprzed nosa. Dosłownie, sprzed nosa. W grocie był też mój kompan. Znam wiele zapachów i metod podkradania się, ale to było mistrzostwo. – wyjaśniłam i uśmiechnęłam się blado. A nadchodząca zima nie napawa mnie optymizmem. Ani o łuskę.

[Niosący Zgubienie]

Cóż, Zgubienie nie miał nic do ukrycia. Był pokojowym smokiem, który był z dala od wszystkich awantur i intryg.. typ samotnika. Czasami jednak lubił porozmawiać ze swoimi pobratymcami. Zawsze życie wtedy stawało się ciut ciekawsze.. szkoda tylko, że tak mało smoków znał. Patrzył na nią z ciekawością, cały czas lustrując ją wzrokiem. Tak już miał, łowca zawsze powinien być czujny.. widząc jednak jej drapieżny błysk w ślepiach, uśmiechnął się wesoło. To było takie.. niesamowite, albowiem taki uśmiech widywał tylko u niewielkiej liczy smoków. Szybko jednak błysk zniknął, a smoczyca pokręciła powoli łbem. Samiec słysząc to rozszerzył oczy ze zdziwienia.
– Jak to ktoś ukradł? Tak po prostu? Podejrzewasz kogoś konkretnego? – Zapytał, nie wiedząc o tym incydencie. Niosący nigdy nie potrafił nadążać za nowymi wiadomościami..
– Mi ostatnio skradziono kamień szlachetny.. z tego co wyczułem, była to sprawka szczurów. – Rzekł i pokiwał smutnie łbem, wzdychając ciężko. Nie tylko ona coś straciła.. Z resztą zima chyba nikogo nie cieszyła..

[Słodycz Zbawienia]

Tak. Moja reakcja była podobna. Choć nieco bardziej... żywiołowa. Ale to bardziej na miejscu. Skoro ukradziono zioła, którymi leczę. Które zbierałam. I o której z taką pieczołowitością dbałam. Ostatnimi czasy i ja przeszłam na ciemną stronę mocy, zamykając się w sobie. Spotkanie tego samca coś mi uświadomiło. I to nie wiedzieć czemu. Po chwili wzruszyłam lekko barkami. – Tak po prostu. Zastanawiam się, czy te wszystkie dziwne wydarzenia są ze sobą powiązane. Atak na was, pułapki, kradzież ziół i nie tylko, wtargnięcie na tereny innego Stada. Zbyt dużo dziwnych zachowań. – westchnęłam cicho i podrapałam się łapą po prawym poliku. To był jednak zbyt dołujący wszystkich temat, aby go ciągnąć. Postanowiłam więc zmienić przedmiot naszej rozmowy. – Jak ci idą polowania? – zapytałam, a na moim pysku pojawił się delikatny uśmiech.

[Niosący Zgubienie]

Cóż, samiec zauważył, że smoczyca przy nim dosyć często się uśmiechała. To dobrze, prawda? Zaraz jego kąciki poszły ku górze. Lubił patrzeć, gdy inni ze smutnego uczucia zaczynali się powoli radować.. chociaż nie, radować to zbyt mocne słowo. Tak czy siak łowca powoli pokiwał łbem.
– Zgadzam się. Wszystko ostatnimi czasy staje się dziwne. – Mruknął, lekko wzruszając barkami by po chwili spojrzeć na nią raz jeszcze. Cóż, od niedawna został łowcą, więc chwalić się czym nie miał.
– Może i pora roku mi nie sprzyja, to zawsze uda mi się coś wytropić. Gorzej z upolowaniem. – Mruknął nieco smutnym głosem, zastanawiając się ile to jeszcze potrwa.. szybko jednak liczył, że uda mu się stać nieco zręczniejszym niż dotychczas.

[Słodycz Zbawienia]

Zapewne ku zaskoczeniu samca wokół nas coś dziwnego zaczęło rozbrzmiewać. Z początku ledwie słyszalne, jednak z każdym uderzeniem serca coraz to głośniejsze. O dziwo nie było to natarczywe czy nieprzyjemne. Wręcz przeciwnie. Brzmienie tego czegoś było całkiem miłym dla ucha dźwiękiem. No i po chwili okazało się, co to jest. To byłam ja. A raczej, mój śmiech. Tak dawno go nie słyszałam, że z początku sama nie wiedziałam, z czym mamy do czynienia. A to rozbawiło mnie jeszcze bardziej. Nie śmiałam się zbyt długo, ale nie był to śmiech urwany czy wymuszony. Naturalny, spokojny, rozluźniający. Spoglądałam na niego rozbawionymi ślepiami, w których czaiła się nutka melancholii. Gdy w końcu udało mi się przestać śmiać, przechyliłam lekko łeb na bok. – To doprawdy zadziwiające. Najwidoczniej jednak każdy łowca ma takie problemy na początku. – mrugnęłam do niego wesoło.

[Niosący Zgubienie]

Samiec spoglądał zaskoczony na smoczycę, ale również się zaśmiał. Jemu tylko przeszło to o wiele łatwiej, po chwili zrozumiał, że smoczyca dawno tego nie robiła, więc zaskoczyła się sama ze sobą. Zgubienie cieszył się, że w jakiś sposób udało mu się rozbawić ognistą. W pewnym sensie polubił ją, więc tym bardziej sprawiało mu to radość. Zabawny grymas nie schodził z jego pyska.
– A żebyś wiedziała! – Rzekł, wystawiając lekko język. Cóż, czasami tak się zdarzało.. ale jeszcze to wszystko nadrobi! Zaśmiał się w duchu po raz kolejny.. Cóż, może i nie był doskonałym łowcą, ale z pewnością się starał. Tak czy siak nie zamierzał potem tracić czasu na szkolenia, więc wszystko musiał załatwić teraz. Połowę już mu się nawet udało..

[Słodycz Zbawienia]

Pokiwałam powoli łbem, uśmiechając się przyjaźnie. O dziwo mój pysk przestał wyglądać tak strasznie. Najwidoczniej potrzebowałam porozmawiać z kimś takim, kto nie zna mnie, moich relacji z innymi i po prostu ze mną porozmawia. – Nie martw się. Wkrótce zaczniesz łapać każdego zwierza po kolei. Miałam tak samo, gdy polowałam. Mojemu kompanowi szło znacznie lepiej niż mnie. – powiedziałam, przyglądając mu się. Młody, choć nie jakiś młodzieniaszek. O dziwo w pewnej chwili zapomniałam, że jest Cienistym. Zupełnie mi to nie przeszkadzało. Tak, jak wydarzenia na arenie wcale nie dotyczyły członków jego Stada. To zadziwiające. Przypominał mi mojego kuzyna. Niby taki spokojny i zdystansowany, ale jak już zacznie cię rozbawiać, to nie skończy. Zawsze go lubiłam. Ale zginął, jeszcze zanim odeszłam do rodziny. Błysk smutku przewinął się na krótki moment przez moje ślepia.

[Niosący Zgubienie]

Zgubienie zauważył, że przy nim stawała się coraz spokojniejsza. To dobrze, od razu jemu ulżyło. Widać potrzebowała rozmowy z kimś takim.. z kimś, kogo nie zna. Cieszył się więc, że do niej podszedł.
– Oby tak było. – Rzucił z uśmiechem, po czym zamrugał zaskoczony. Uniósł lekko jedno ucho, czy aby się przesłyszał?
– Polowałaś? Ale uzdrowiciele.. – Zaczął, nieco zamieszany. Cóż, wolał aby to wyjaśniła. Może za czasów, kiedy była adeptką to robiła? I w dodatku miała kompana? Nieźle jej się powodziło.. Cóż, lepiej młody niż stary! Widział, jak przy nim stawała się spokojniejsza i weselsza. Od razu mu lżej na serduchu się zrobiło. Co jednak nie umknie Łowcy, prawda? Dostrzegł błysk smutku w oczach smoczycy i skrzywił się lekko.
– Coś nie tak? – Zapytał zmartwionym głosem, nie spuszczając z niej jasnych ślepi. On w porównaniu do kuzyna żył, więc nie ma powodów do smutku!

[Słodycz Zbawienia]

Przez chwilę nie wiedziałam, o co mu chodzi. I przemknęłam jeszcze raz, w myślach, to, co powiedziałam. No tak. Nie wszyscy znają mnie od tej strony. Na mój powrócił spokojny, przyjazny uśmiech. – Nie wyklułam się tutaj. Przybyłam na te tereny, aby zostać uzdrowicielką. Pech chciał, że w Ogniu było już dwóch kandydatów na to stanowisko. – powiedziałam, a w moich ślepiach pojawił się błysk melancholii. To było tak dawno temu... – Nie mogłam być wiecznym adeptem i liczyć na to, że któreś z nich zrezygnuje. Zostałam więc łowcą. Oczywiście, jak to bywa, niedługo po mojej ceremonii okazało się, że mogę się szkolić w tym kierunku. Zanim jednak poznałam tajniki uzdrowicielstwa, wykonywałam obowiązki łowcy. – na jego ostatnie pytanie jedynie pokręciłam łbem. To nic na tyle ważnego, żebym musiała go tym zanudzać. Wolałam się skupić na rzeczywistości, na tym co jest teraz. Jak to mawiał Oko, nie ma co się nad sobą użalać.

[Niosący Zgubienie]

Samiec pokiwał lekko łbem. W sumie fakt, on sam nie pochodził z tych terenów.. przez wiele księżyców tułał się z innymi smoczymi karawanami, watahami.. zgrupowaniami. Cóż, chciała być uzdrowicielką.. ale los bywa znacznie bardziej okrutny.
Pokiwał łbem, słuchając jej.
– Cóż, cieszę się, że jednak jesteś uzdrowicielką. – Rzekł do niej z lekkim uśmiechem po czym nieco poprawił ułożenie swoich skrzydeł.
– Kto wie.. może kiedyś przyjadę do Ciebie ranny. – Rzucił, wzruszając lekko barkami, a jego wesołe ślepia tryskały energią. Samiec był spokojnym i łagodnym smokiem. Cieszył się z poznania Ognistej, lubił rozmawiać ze smokami, a ją zdołał nawet już polubić!