Sitowie

[Krzyk Honoru]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Chciałem przemilczeć jej komentarz odnośnie moich odpowiedzi, ale nie mogłem się powstrzymać. –Nie musimy dalej prowadzić tej dyskusji. To tylko i wyłącznie moja dobra wola i cierpliwość, więc radzę hamuj....– oj zaczynało brakować mi cierpliwości. A przecież myślałem, że mam jej tak dużo! Jak widać Chochlik potrafi wytrącić z równowagi nawet stoika.
-Może jeszcze mam obejść z tobą całe tereny Wolnych Stad i wskazać każdy kamień i krzaczek pod którym mogą leżeć kamienie szlachetne? – parsknąłem. To bezsensu, po co ja w ogóle z nią gadam? Hmmm ale trzeba przyznać, że jest wygadana i cięty języczek ma.
-Idąc do Nauczyciela możesz nauczyć się kilku rzeczy. Po pierwsze na Skałach Mądrości z tego co słyszałem szkoli się mądrości psychiczne, czyli na przykład ćwiczysz inteligencję...co swoją drogą trochę by ci się przydało- ostatnie słowa wypowiedziałem bardzo cicho, ale nie kryję, że jeśli Chochlik to usłyszała, nie ruszy mnie to.– Dalej masz Półkę Skalną, tam Nauczyciel szkoli zdolności fizyczne. Czyli jeśli chcesz uczyć się skradania, wytrzymałości i tych wszystkich innych rzeczy to zabierze cię pewnie w to miejsce. Od nauczyciela możesz też uczyć się zdolności społecznych. Chyba nazywa się to Miejscem Spotkań, ale nie wiem, czy ktoś chodzi do niego uczyć się o interakcjach społecznych, skoro sam jest zdziwaczały. Uczy też zdolności specjalnych, zazwyczaj naucza tu Uzdrowicieli, bo pokazuje jak wykorzystywać, dajmy na to eliksiry. Miejsce, w którym tego dokonuje zwane jest Pracownią, z resztą nic dziwnego skoro potrzebne mu jest multum dziwnych przyrządów. Coś jeszcze....A! Tak! Już wiem! Zapomniałbym o miejscu, gdzie szkoli kompanów. To znaczy miejsce, w którym możesz kompana zdobyć i nawiązać z nim więź. I zazwyczaj Nauczyciel spotyka się z takimi jednostkami w Leśnym Zakątku. – zamilkłem patrząc na Łuskę hmmm wyczekująco? Tak, chyba tak, bo oczekiwałem jakiegoś ciętego komentarza, kolejnych pytań, czy coś...

[Zabójczy Umysł]

Gdybym była człowiekiem, vel kobietą, założyłam bym ręce na krzyży, i dmuchnęłam w swoją grzywę. A co! No, ale że nie byłam, to uniosłam wyżej pysk, mrużąc lekko swoje piękne, nieskazitelne ślepka. – Hm, ja tu widzę jeden problem. Ja Ci nic nie karzę. Ani nie karzę Ci dalej prowadzić tej dyskusji, ani nie karzę Ci tu być, ani nie karzę Ci na mnie się patrzeć ... Jak już mówiłam, ale powtórzę to raz jeszcze, JA NIC CI NIE KARZĘ – ostatnie zdanie, jak dało się wyraźnie usłyszeć – to chyba, że ktoś jest głuchy – mocno zaakcentowałam. Ale bynajmniej nie gniewnie. Po prostu, lekko podniesionym głosem. – A hamować, to ja mogę w biegu albo w locie – skwitowałam z beztroską, wydając z siebie dźwięk podobny do prychnięcia. Z hamowaniem mi tu będą wyjeżdżać? Zwłaszcza, że siedzę w miejscu! Naprawdę, trzeba mieć ułańską fantazję. Poza tym, ja nie wiem, skąd w smokach takie dziwne, niewyjaśnione, pokłady agresji. Smok się pyta, to trzeba odpowiedzieć. Kultury może troszkę, nie? A nie od razu z mordą, z rzucaniem się, i z czarowaniem. Co my zwierzęta jesteśmy, że działamy impulsywnie i bez namysłu? Ok, dobra jesteśmy zwierzętami, gadami konkretnie, ale natura obdarzyła nas czymś jeszcze niż tylko pazurami, ogonem, i szczękami. Mamy mózg. I od czasu do czasu, trzeba z niego korzystać. Ja korzystam, doszukując się braków w wypowiedziach. Czasami – patrz najczęściej – jest to kierowane złośliwości, i chęcią dokopania przeciwnikowi, ale o ciekawości nie można zapomnieć. Dzięki ciekawości, chłoniemy otaczający nas świat jak gąbka (ale nie z Venusa), dzięki ciekawości wychodzimy z groty, dzięki ciekawości zwiedzamy różne miejsca ... – Nie dziękuję, kamienie to ja sobie znajdę sama. – grzecznie, ale i kulturalnie, zrezygnowałam z jego usług. Ha! Jeszcze mi tego brakowało, żeby ktoś mi szukał kamieni. Obojętnie jakich – czy tych szarych i pozbawionych jakiejkolwiek wartości, czy tych szlachetnych. Poza tym, skąd Krzyk miał wiedzieć, które kamienie były dla mnie ważne? Powiedzieć mu? E! taka głupia to nie jestem! Kamieni, dobrych kamieni, jest jak na lekarstwo, więc .... lepiej sobie szukać samemu. – Kompan? Smoki sobie wzajemnie zakładają jakieś więzi? – od razu wychwyciłam interesujący temat, który ... nie był aż tak dobrze rozwinięty jak poprzednie. Wiadomo! Szukamy dziury w całym. – Nie, to było by bez sensu – sama sobie, poniekąd, odpowiedziałam na swoje pytanie. Smok smokowi nie równy. To dopiero była by kakofonia emocji.

Dodano: 2014-04-25, 15:54[/i] ]
No i jest jeszcze jedna kwestia do rozwiazania Co by robil smok w tym ... eee Zakatku. Lesnym Zakatku? I to jeszcze pod piecza tego zrzedy? Nauczyciela! Nie, to musi byc cos innego. – To nke smoki zaklada sie tej wiezi, ale czemus innemu. Zwierzeta, tak? – w kierunku KH polecialo wymowne spojrzenie. – Ale po co sarnie zakladac wiez? Na przyklad sarnie. To sie je – ale najpierw trzeba to znalezc. A tu masz pod nosem. Darmowy posilek. Tylko szkoda, za kamienie.

[Krzyk Honoru]

-Jeszcze tego by brakowało żebyś COŚ MI KAZAŁA.– prychnąłem udając jej ton. Zamiast się cieszyć, że jej pomagam to jeszcze fochy strzela....typowa samica. Co prawda zabawna samica, ale strasznie humorzasta. Ja tu staram się być miły i przyjemny. Pomagam, a ona jeszcze ma pretensje! No to jest szczyt wszystkiego! Choć trzeba przyznać, że w tym swoim naburmuszaniu się jest nawet słodka. Tylko po co ja znoszę te jej humorki? Już się pośmiałem, zirytowałem, cała paleta emocji, więc chyba czas się zbierać.
-W sumie, masz rację. To ja się zwijam. – podniosłem się z ziemi, na której siedziałem. Otrzepałem się jak pies z resztek śniegu. Uśmiechnąłem się lekko do samicy.– Miło było.– puściłem do niej oczko.
-Więzi emocjonalne, partnerskie, czy jak tam chcesz to nazwać.– rzuciłem przez ramię oddalając się. -Do zobaczenia.– posłałem jej całusa w powietrzu i spokojnym krokiem ruszyłem w swoją stronę.

[Zabójczy Umysł]

Ha! I kto tu ma zmienne nastroje? Ja? No chyba nie. Ja tu jeszcze bylam, jeszcze, bo zamierzalam pojsc w slady ognistego. Rowniez opuscic to jakze piekne miejsce. Piekne, ale nie dla mnie. – Ale to moglo byc calkiem interesujace – mruknelam, usmiechajac sie wrednie. Kamienie bym sobie szukala, ale cala reszta ... zawsze chcialam miec psa. Szukal by dla mnie, gdyby mi sie nie chcialo, bronilby mnie, gdybym chciala sobie odpoczac. Fakt nie glupie to bylo, ale ... gdzie idziesz piesku? Jeszcze z toba nie skonczylam? A zreszta, chyba skonczylam, bo przestalam czuc zad – tak, moglam pomyslec o magii! No moglam, a podobno inteligencja grzeszy – ale skoro to od Ciebie poszedl pierwszy ruch, to tym lepiej dla mnie. Smoczyca zawsze. wygrywa. Ja zawsze wygrywam. – Dzieki za nauke – dodalam – kultura musi byc – potem, obrocilam sie napiecie i zaczelam sie oddalac. Bardzo szybko. O dziwo, zad mi juz mi nie przeszkadzal. Czyzbym udawala? Na to wyglada! Koncowe slowa samca "Do zobaczenia" zostaly przytlumione przez smiech. Dzwieczny, ale i z nutkami zlosliwosci. Taka ze mnie bestyjka. Nawet smiech mam zlosliwy. Chyba nie do takiego szybkiego zobaczenia. Kazdy kontakt z Chochlikiem, czyli ze mna, wymaga dluzszej przerwy.

[Jad Duszy]

Zatruty znalazł się na terenach wspólnych, chyba po raz pierwszy od dłuższego czasu. Samiec usiadł na ziemi, spogladając w niebo z namysłem. jego pozycja była esencja nonszalancji, ale nikt przy zdrowych zmysłach nie mógłby uważać, że Jad nie jest czujny. Chociaż spojrzenie rozbawionych ślepi szkarłatnołuskiego skierowane było w niebo, to bez wątpienia doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co dzieje się dookoła niego. W końcu po niebie krążył biały kruk, a w sitowiu obok czaił się kotołak. Sam Jad bardzo niechętnie zmuszony był użyć telepatii. Był to ledwie impuls, skierowany do pewnego smoka Życia, ale jednak... magia, paskudztwo.

[Jaskiniowy Kolec]

Był zdziwiony. Nie było co ukrywać, że nie spodziewał się jakiegoś wezwania poza areną.
Przyleciał szybko. Wylądował jeszcze szybciej. Nie był głupcem, a więc wylądował jakieś trzy ogony od Zatrutego. Przezorny zawsze ubezpieczony.
"Czego chcesz, Zatruty Płomieniu...?"
Jego głos w myślach nie zdradzał ani odrobinę jego podejścia do sytuacji. Czuł jednak, że coś się świeci. Czyżby jednak nie doszło do spełnienia zakładu? Czyżby tchórzył? Czy na prawdę stać było na to dumny Ogień?
Miało się to okazać za pewien czas...

[Jad Duszy]

W jego ślepiach błysnęło rozbawienie na widok odległości, w jakiej trzymał się od niego oko Zmierzchu. Zupełnie jakby spodziewał się, że Zatruty rzuci się na niego... Cóż, on tego nie robi, co do Ikelosa to inna sprawa. Przekrzywił lekko głowę, patrząc uważnie, ale i drwiąco na smoka Życia.
– Co tak niemiło? – Zapytał z cynicznym uśmiechem. Nonszalancja w jego pozycji nie zniknęła nawet na moment. Zatruty wydawał się być czyś wyraźnie ubawiony... Ale czy nie było tak z nim zawsze? Cóż, zobaczymy.
– Załatwiłeś już wszystkie swoje sprawy? – Zagadnął, jakby rozmawiał o pogodzie. Doprawdy trudno było stwierdzić, co też chodziło mu po głowie.

[Jaskiniowy Kolec]

//Mam totalny brak weny na tą chwilę ; _ ; //
A czy on kiedykolwiek był miły?
"Myślałem, że wyraziłem się jasno. Wezwać mnie miałeś na arenę."
Bo taka była umowa. Oko nie zapomniał o tym.
"Co się zmieniło, żeś mnie tu wezwał? Nie mam czasu na czcze gadanie..."
Nie było widać po Sumiennym żadnej irytacji, albo złości. Przekaz jednak był jasny. Nie bardzo podobało mu się wzywanie go w chwilach, kiedy powinni być już na arenie.



//Dalej mi ran nie wyleczyli... Uzdrowiciel gdzieś przepadł...//

[Jad Duszy]

Złote ślepia samca zmrużyły się ostrzegawczo. gdzieś z góry Sumienny mógł usłyszeć szydercze krakanie kruka, które nadawało okolicznościom nieprzyjemną atmosferę.
– Nie przypominam sobie, abym pozwalał ci rozporządzać moim postępowaniem – zauważył z wyraźną drwiną, ale również stalowa nuta w głosie. To nie Sumienny ustalał tu reguły.
– Pytałem, czy załatwiłeś już wszystko. Poinformowałeś ojca, o swoim... planie? – Zapytał. Coś w całym przebiegu tego spotkania wyraźnie różniło się od atmosfery, jaka panowała podczas ich poprzedniej rozmowy. Tylko co?

[Jaskiniowy Kolec]

"Przespałem się z własną siostrą, znienawidziłem do siebie ojca, jak i samicę, którą próbowałem uwodzić od dłuższego czasu. Tak... Załatwiłem wszystkie swoje sprawy... Ojciec wie i w żadnym wypadku nie chce takiego obrotu spraw. Prawdopodobnie będzie walczył o to, żebym z nim walczył na arenie na śmierć i życie, ale to już nie Twoja sprawa... "
Bał się kruka? Bardziej martwił się o atak ze strony Zatrutego. Jego pupile mogły mu co najwyżej przeczesać sierść...
Był w bojowym nastroju? Może.
Może miał po prostu ochotę rozerwać krtań temu piekielnemu przywódcy Ognia. Jakby nie patrzeć całe to wyzwanie przewróciło do góry łapami jego dotychczasowe życie.

[Jad Duszy]

Kąciki jego pyska zadrgały lekko.
– |Jakaż szkoda, że moje plany względem ciebie uległy zmianie – wycedził z rozbawieniem. Być może wiedział coś, o czym Sumienny nie miał pojęcia...
– Rzecz jasna wciąż mam ochotę na walkę, nie mogę cię jednak wpuścić do obozu Ognia. Pewne rzeczy uległy... Komplikacji – oblizał gadzie wargi, smakując to słowo. tak, komplikacje były najlepszym określeniem. – Przynajmniej nie mogę cię wpuścić na razie. Gdy sytuacja się rozwinie zobaczymy. Możesz więc walczyć ze mną, a jeśli wygrasz zyskasz możliwość odbycia polowania na terenach ognia... Lub za jakiś czas wstępu do Obozu, ale nie wiem, ile będziesz musiał czekać do tego czasu. Rzecz jasna zmienia to również warunki w razie twojej przegranej – zauważył, przekrzywiając głowę. Przypatrywał się smokowi Życia z tym samym rozbawieniem, co wcześniej, ale ponownie zagościła w nim twardsza nuta.
– Możesz dołączyć do ognia, jeśli zechcesz, możemy znaleźć tez inny sposób na zapłatę. Jednak od razu zastrzegam, że jeśli zdecydujesz się dołączyć do ognia w razie przegranej, taka sama sytuacja względem powiedzmy... Cienia, nie wchodzi w grę – Tak, i tu pojawiał się problem. Wbrew temu, co myślał Sumienny, Jad nie był idiotą.

[Jaskiniowy Kolec]

Sumienny jedynie zmrużył ślepia i słuchał co ma do powiedzenia przywódca Ognia. Dla niego brzmiało to śmiesznie. Teraz się namyślił, żeby zmieniać zasady? Trzeba było myśleć wtedy kiedy dawało mu się warunki.
"Nasza walka więc się nie odbędzie, a nasze spotkanie dobiegło końca. Nie przywołuj mnie więcej..."
Jad był idiotą. Był przede wszystkim dlatego, że nie ustalił wszystkich warunków wcześniej. Teraz było za późno na takie zmiany! Skoro jednak podjął decyzję... To jego sprawa.
A jednak dobrze przeczuwał, że przywódca Ognia w nosie będzie miał własne ustalenia.
Sumienny odwrócił się i po prostu zaczął odchodzić(nie odszedł jeszcze). Czy bał się ciosu w plecy? Niech Zatruty zrobi co mu się żywnie podoba. Niech jego pupile przypuszczą atak. To nie miało dla niego najmniejszego znaczenia.
Od tej chwili Zatruty Płomień był dla niego nikim więcej, niż kolejnym kłamliwym smokiem, który nie zasługiwał na słowa.
Nic tego nie zmieni...
To tak jakby umówili się na wymianę kamieni za mięso, Sumienny przyniósł to czego chciał Jad, a przywódca zaczął mu mówić, że nie odda mu tego na co się umawiali...
To było kłamstwo, oszustwo i zupełnie pozbawione honoru...
Smokom nie można ufać. Ktoś odpowie za to, że go zdradził...

//Masz zarazem ode mnie pozwolenie na zabicie/zranienie postaci, jeśli zechcesz//

[Jad Duszy]

Wzruszył barkami. Skoro małe opóźnienie tak bardzo przeszkadzało Sumiennemu, to już jego sprawa. Jad nie wycofał danego słowa, dał mu taką samą szansę jak wcześniej, nawet na lepszych warunkach. W końcu nie mówił, ze w razie wygranej Sumienny nie dostanie swojej nagrody. Nie będzie stawiał innego smoka wyżej niż dobra ognia. Nie chciał brać? Trudno. Najwyraźniej był tak zaślepiony własnymi planami, że nie słuchał nawet, co się do niego mówiło. Z cynicznym uśmiechem na pysku odszedł. Sumienny naprawdę uważał go za idiotę skoro uważał, ze Jad nie potrafił przewidzieć planów byle Adepta... Czy raczej zdegradowanego Wojownika.

[Jaskiniowy Kolec]

Oh. I było wszystko dobrze. Teraz mógł powiedzieć ojcu, że nie splamił sobie honoru jakimiś zakładami. Nie zostawi swojego narodzonego świeżo pisklęcia i zarazem nie będzie musiał się tłumaczyć Zbawiennej.
Zatruty dał mu kilka kart do gry więcej, choć Sumienny oddawał mu je wszystkie na raz. Nie narazi siebie i swoich bliskich na osłabienie.
Cóż za dobry układ!
Teraz z tego 'pola walki' odchodziły dwa smoki przekonane co do wygrania ze swoim potencjalnym przeciwnikiem.
Szkoda tylko, że Jad musiał zostać spławiony w ten sposób. Nie mógł też obaczyć uśmieszku Sumiennego. Skoro nie było możliwości przejścia poza granice, to nie było obawy, że coś wyszpieguje. Taki układ też mu pasował i to nawet bardziej...

[Czerwony Kolec]

Czerwony ostatnio zapragnął latać. Myślał o tym wiele razy w obozie. Niestety miał jeden problem – nie umiał. Postanowił się wreszcie nauczyć, w końcu co to za smok, który nie wykorzystuje skrzydeł zgodnie z ich głównym przeznaczeniem? Na terenach swojego stada wszystkie miejsca do treningu były zajęte. Stwierdzając, że jedynym wyjściem były tereny wspólne, rozpoczął wędrówkę ku nim. Wcześniej jeszcze nakłonił napotkanego smoka do przekazania wiadomości Zatrutemu Płomieniowi. Czerwony prosił w niej o naukę lotu oraz podał miejsce, w którym będzie się znajdował, czyli okolice Zimnego Jeziora. Podróż była dosyć przyjemna, wystarczyło iść wzdłuż rzeki. Po drodze rozważał spotkanie ze smokami z innych stad. Co jeżeli będą chciały go zabić? Nie, nie da się tak łatwo, przecież nie jest już pisklęciem. Zresztą, idzie tylko potrenować, to chyba nie jest tam zakazane. Dotarł na miejsce i położył się na ziemi czekając na swojego nauczyciela.

[Jad Duszy]

Zatruty zjawił się krótko po czerwony kolcu. W przeciwieństwie do adepta on przybył drogą powietrzną, miękko lądując kawałek od czekającego na niego smoka. Złożył skrzydła, otrzepując ciało z kurzu, jaki powstał w chwili lądowania. Resztę drogi przeszedł na piechotę, podchodząc do czekającego czerwonego i spoglądając na niego z góry – bądź co bądź, ale był większy od Adepta, zwłaszcza takiego, który leżał na ziemi.
– A co to za leniuchowanie? – zapytał z kpiącym rozbawieniem, dobrze już znanym Czerwonemu Kolcowi. jak zwykle raczej nie próbował standardowych formułek, które tak strasznie go nudziły. A tak? Pokpić z kogo, stworzyć jakiś problem i życie od razu staje się ciekawsze!