Nie tylko Azaroh miał na oku Akarę, ale też Akara Azaroha. Młoda smoczyca czuła się odpowiedzialna za brata, uważając siebie za bardziej doświadczoną od niego. Choć tak naprawdę jedynymi doświadczonymi istotami tutaj byli Forkor i Łuna, kompani rodziców. Trzymali się w pewnej odległości od rodzeństwa, badając otoczenie w poszukiwaniu zagrożeń.
Dotarli aż na ziemie wspólne, które pachniały nieco inaczej niż tereny Ognia. Po chwili marszu przez zupełnie obcy las znaleźli się w jakimś niedużym zagajniku. Akara przystanęła, by odpocząć, tym samym zmuszając brata do przerwy.
– Ciekawe czy spotkamy jakiegoś smoka z innego stada – powiedziała, zerkając na brata. – Myślisz, że są przyjacielskie? W końcu mamy sojusz tylko z Plagą, a jest jeszcze Ziemia i Woda – dodała, wytężając wzrok, jakby dzięki temu mogła szybciej dostrzec jakiegoś obcego smoka, którego mogliby wspólnie z bratem zaczepić.
Atuty: Pełny Brzuch, Trudny Cel, Twardy jak diament
Na tereny wspólne wybrała się też i Iskra. Młoda smoczyca chciała pozwiedzać trochę okolicę, szczególnie że próbowała ukoić nerwy przed jej najważniejszą ceremonią. Dzika Puszcza była dobrym przystankiem, bo przecież kochała lasy. Leciała powolutku, przed siebie, rozglądając się tak naprawdę po okolicy i szukając spojrzeniem czegoś ciekawego. W dole znalazła dwójkę maluchów, co ją strasznie zdziwiło. Jak to tak. Dwójka maluszków sama?
Samica wylądowała przy dwójce smocząt, wcześniej chwilę kołując, aby mogły ją dostrzec. Złożyła lekko skrzydła i rzuciła okiem na maluszki. Pachniał obco. Popiołem? Może to ogniści...
– Witajcie, maluszki. Co robicie tak daleko od domku? – Zawołała do nich ostrożnie. Nie chciała ich przestraszyć, więc na razie stała, obserwując dwójkę dzieciaków.
Akurat gdy Akara spojrzała w górę, zauważyła kołującą nad nimi sylwetkę. Pacnęła brata w ramię, by zwrócić jego uwagę na lecącego smoka. Czy się bała? Ani trochę! Młoda smoczyca miała więcej odwagi niż rozumu, nawet jeśli na ogół zachowywała zdrowy rozsądek, by nie martwić rodziców. Przysiadła, widząc, że nieznajomy planował wylądować na niedużej polance. Dwójka kompanów z nieco większą rezerwą podeszła do niespodziewanego towarzystwa, ale pozostali w miejscu, kręcąc się w okolicy dwójki piskląt.
Córka Zorzy i Aqena na pytanie ze strony smoczycy wypięła dumnie pierś i uśmiechnęła się szeroko.
– Zwiedzamy! – odparła. – I nie jesteśmy "maluszki". Ja jestem Akara z Ognia, a to mój brat Azaroh. – Wskazała gestem na niebieskiego smoka. – A ty? – zapytała, ciekawa miana i pochodzenia pomarańczowej nieznajomej.
Smoczysko zaśmiało się tylko na słowa siostry.
– Nie wiem jak ty, ale głównie też po to tutaj jestem. W końcu fajnie by było mieć znajomych gdzieś indziej, nie tylko w Ogniu, co nie? – odparł, spoglądając na Akarę. Spokojnie skinął łbem na jej kolejne słowa. Co racja to racja. Sojusz z Plagą w końcu nie przekreślał tego, że mogą poznawać inne smoki. A w razie czego to mają kompanów rodziców, co nie? No, dokładnie, więc raczej na spokojnie mogli sobie łazić. Przynajmniej na razie.
Gdy tylko siostra trącnęła go w bark Azaroh zamrugał i spojrzał na górę. Zobaczył kołującą nad nimi sylwetkę. Złote ślepia ognistego delikatnie się otworzyły, jakby zdziwione. Tak na prawdę to po prostu smok podziwiał owego nieznajomego, ah, jak on chciał już też latać. Niebieski nie obawiał się nieznajomej sylwetki, w końcu miał obok siostrę i takie tam. Już miał otwierać pychol, jednak, cóż, Akara była szybsza. Dlatego jej nie przerywał, a po prostu wlepił ciekawskie ślepia w smoka przed nimi.
– Ej no, ale mam język w gębie! – fuknął na Akarę, przenosząc zaraz ślepia na tą. Zaraz pokręcił głową. – Zaraz adepci, więc nie maluchy – dodał dziarsko, wbijając wzrok w nieznajomą.
Atuty: Pełny Brzuch, Trudny Cel, Twardy jak diament
Smoczyca uśmiechnęła się, słysząc protesty maluchów. No, może nie takich maluchów, skoro zaraz będą adpetami, ale musieli być bardzo mali. Ona też uważała się za małą, ale kiedy widziała takie drobne pisklęta, to czuła się już...dojrzało. Nie lubiła tak o sobie myśleć. Wcale nie chciała dorastać i bała się, że wraz z dorosłą rangą nagle spadnie jej na barki seria obowiązków. Nie była na to gotowa.
– Och, ja jestem Zachodnia Łuska, ale możecie mówić Iskra. Jestem adeptką Ziemi i szkolę się na piastunkę. Moim zadaniem jest opieka nad młodszymi smokami. Zwiedzałam tereny wspólne, ale zobaczyłam was w dole i musiałam sprawdzić, czy wszystko w porządku. – Jej spojrzenie w tym czasie odnalazło już kompanów rodziców, więc uspokoiła się lekko. Do niej też wysyłano przecież kompanów i musiała ich zabierać. – Jeśli chcecie, to mogę was czegoś nauczyć, albo się razem w coś pobawimy. Tylko wiecie, musicie uważać na terenach wspólnych. Dobrze, że macie kompanów, ale musicie się pilnować. – Pomądrowała się chwilkę i usiadła powoli na ziemi, obserwując mniejsze smoki.
Słuchał uważnie tego, co mówiła, jak się okazało Iskra, lub Zachodnia Łuska. Ciekawe imię. Jak z Iskry przeszło na Zachodnią Łuskę? Ale to tak samo jak on dostanie jakieś imię, a jak to ma przejść z Azaroha? A zresztą, na razie go to nie obchodziło. Po prostu słuchał Iskry jak mówi, bo miała fajny głos, taki delikatny. Zamrugał na ostatnie słowa i wypiął pierś dumnie do przodu.
– Jest wszystko dobrze, nie martw ty się! – zawołał wesoło, figlarnie spoglądając na smoczycę przed nimi. Miała bardzo ciekawą urodę. I w ogóle ciekawa była, ale to dlatego, że każdy nowy smok był ciekawy. Jednak w sumie jakoś doszło do niego, że nie chciałby być piastunem. Nie był pewien, czy dałby sobie radę z ogarnięciem młodszych i takie tam. Jeszcze nie czas na takie myśli. – Przecież się pilnujemy. Nie rzucamy ci się na szyję z uściskami, co nie? – zaśmiał się, mrużąc przy tym niebieskie ślepia. – Ale w sumie... aj, a możesz nas nauczyć latać? Bo jak tak patrzyłem, jak nad nami kołujesz, to kurcze sam bym tak chciał, a ja przynajmniej jeszcze nie umiem. Co o tym myślisz Akara? – zapytał się siostry, spoglądając na nią z błyskiem w ślepiach. No bo jeszcze nie potrafili, co nie? Nie kojarzył, aby siostra gdzieś leciała sama z siebie, a zdobywanie nowych umiejętności i jeszcze przy tym poznanie nowego smoka? Przecież to dwie pieczenie na jednym ogniu!
Kiwnęła głową, podzielając sentyment brata odnośnie znajomych poza Ogniem. Lubiła poznawać nowe smoki, a spotkanie takich spoza stada brzmiało jeszcze bardziej ekscytująco!
Przewróciła oczami, gdy brat na nią fuknął. Ten to lubił robić problemy o nic! Jak ona ich przedstawiła to było przynajmniej szybciej. Poza tym, mógł się odezwać pierwszy! Zaraz jednak przestała o tym myśleć, przytakując bratu, że niedługo mieli zostać adeptami. Tylko trzy księżyce, jeśli dobrze pójdzie. Przecież stali już niemal u bram dorosłości!
Wysłuchała uważnie smoczycy, która przedstawiła się jako Zachodnia Łuska ze stada Ziemi. Albo też Iskra. Tak brzmiało to krócej i prościej, i na dodatek bardzo ładnie!
– Mhm, jesteśmy bardzo grzeczni i odpowiedzialni! – zawtórowała bratu. – A swoją drogą czemu się szkolisz na Piastuna? Nie wolałabyś być Wojownikiem albo Czarodziejem, albo Uzdrowicielem? – zapytała jeszcze, autentycznie ciekawa.
Jej samej niezbyt ciągnęło do obijania się na arenie. Posada Uzdrowiciela wydawała się ciekawa, ale Akara wciąż nie była pewna. Mówiła co prawda o byciu Przywódcą, ale Przywódca też posiadał jakąś rolę prócz przywódcowania! Co do Piastuna, to chyba nie mieli żadnego za bardzo w Ogniu. Czy to znaczyło, że nie miał kto się zajmować młodymi smokami? Czy może rola ta polegała na odciążeniu rodziców? I co się działo wtedy ze smokami bez rodziców? To były dość trudne zagadnienia, a Akara była trochę zbyt młoda, by być w stanie je szybko przetrawić!
Oferta nauki brzmiała bardzo ciekawie. Smoczyca nie była pewna co zaoferować, dlatego tym razem Azaroh ją uprzedził z odpowiedzią. Nie zastanawiając się długo kiwnęła głową, uśmiechając się przy tym szeroko.
– Latanie brzmi jak super opcja. Też chciałabym się tego nauczyć. Na pewno ułatwiłoby to przychodzenie na ceremonie! – odparła, zerkając na brata, po czym wlepiła wyczekujące spojrzenie w Adeptkę.
Smoczyca ponownie biegała sobie w okolicach terenów wspólnych, gdy w pewnym momencie zauważyła jakąś wrzawę. Przez moment przyglądając się z ukrycia dostrzegła swoją znajomą z ziemi, iskrę, oraz dwa młode smoki z ognia, kojarzyła je z którejś ceremonii. Oczywiście jak to ona nie mogła podejść po prostu zwykle, musiała coś wymyślić. Podkradła się w miarę swoich umiejętności za plecy smoków, a będą już wystarczająco blisko wyskoczyła w ich kierunku z donośnym rykiem. Następnie odrzucając grzywę rzekła: Witaj, Iskro, miło znowu cię spotkać. Witajcie maluchy, co tutaj robicie? – obserwowała wszystkich czyszcząc sobie łapę.
Atuty: Pełny Brzuch, Trudny Cel, Twardy jak diament
Smoczyca uśmiechnęła się lekko, widząc, że maluszki są chętne na odrobinę nauki. To dobrze. Zawsze lubiła, jak dzieciaki były chętne do nauki. Nagle na miejsce przybyła Destrukcyjna Łuska, którą Iskra znała. Skinęła jej łbem, opanowując odskok, który wywołało nagłe pojawienie się samicy.
– Hej. Znalazłam chyba wasze maluchy. Chcesz się pouczyć z nami latania? – Zagaiła przyjaźnie do smoczycy. Ciekawe, czy uda jej się tak ładnie poprowadzić naukę latania. Byłoby im bardzo miło. – Umiecie już biegać? Łatwiej się zaczyna tę naukę, jeśli już to umiecie. Jeśli nie, to nic nie szkodzi, ale muszę wiedzieć, nim zaczniemy.
Astralis skinęła głową i ciepło uśmiechnęła się do ziemistej. Przeciągnęła się, po czym rozprostowała skrzydła. W sumie nigdy nie było mi potrzebne korzystanie z nich, co prawda dbam o nie i czyszczę je codzienine, no ale w sumie to wolałam zawsze biegać. Ale nauczyć się nie zaszkodzi. A co z wami maluchy?– spojrzała na pisklaki czekając na ich odpowiedź
Młody smok mruknął tylko niezadowolony. Maluchy i maluchy. Przecież nie byli aż tacy młodzi, no! To, że byli z rangi pisklętami nie oznacza, że faktycznie nimi byli, o. Zaraz będą adeptami i już nie będą maluchami, ha. Nie mniej jednak syn Trzasku przepuścił to mimo uszu. On już powiedział swoje, a nie zamierzał udawadniać dwóm smoczycom, że faktycznie nie jest młodzikiem. Sam o tym wiedział i nie musiał udawadniać temu nikomu.
– Ja jeszcze nie potrafię. Nie wiem jak Akara – spojrzał na siostrę. Ona pewnie spędziła ten czas gdy on był nieobecny na nauce. Oh, głupota smocza czasami nie zna granic, ale! Odbije się od dna i nadgoni siostrę.
Młoda smoczyca nie spodziewała się gościa, dlatego podskoczyła, gdy Astralis wypadła na nich z rykiem. Zaraz jednak się otrząsnęła, jakby nic się nie stało. Że niby kto się wystraszył? Na pewno nie ona! Zmierzyła puchatą samicę spojrzeniem, kojarząc ją jako jednego ze smoków Ognia.
Zatrważająca ilość "maluchowania" niezbyt przypadła do gustu Akarze. Przewróciła oczami, wyraźnie dając do zrozumienia co o tym myślała.
– Nie jesteśmy maluchami, niedługo zostaniemy Adeptami! – powiedziała, tupiąc przednią łapką dla podkreślenia powagi swoich słów.
Miała nadzieję, że tym razem przesłanie dotarło do obu smoczyc. Nie chciała się znów powtarzać. Akara co prawda starała się być grzeczna jak mogła, ale każdy miał swoje granice, a ona może nie była szczególnie niecierpliwa, ale na pewno niezwykle uparta i dumna. Poza tym była na tyle dojrzała i odpowiedzialna, że nie była już żadnym maluchem! Parsknęła, aż z jej nosa buchnęła przy tym para.
– Umiem biegać – rzuciła po bracie, wciąż nieco skwaszona.
Atuty: Pełny Brzuch, Trudny Cel, Twardy jak diament
Iskra musiała znaleźć lepsze określenie dla maluchów, bo zaraz ją zjedzą. Och, no i musiała się oduczyć używania go nawet w myślach (i narracji). Samica zakłopotała się lekko.
– Och, przepraszam. Nie mam dla was innego określenia i błędnie mówię. Możecie mi pomóc wymyślić, jeśli chcecie. – Uśmiechnęła się lekko i powoli stanęła na środku polanki. – Dobrze, to zrobimy tę naukę bez biegania. Stańcie tu na środku i ustawcie się w sporych odległościach od siebie. Ogon musicie trzymać z tyłu, żeby wam nie przeszkadzał. Nogi lekko ugięte, lekkie, miękkie. Głowa przed siebie. Skrzydła musimy rozgrzać, więc ruszamy powolutku góra i dół. Zobaczcie. – Smoczyca rozprostowała skrzydła mocno i szeroko, a następnie powoli poruszała nim góra i dół. W pierwszej chwili ruch był dość powolny, bez składania. Skrzydła poruszały się równo, ale ostrożnie i powoli. PO chwili zaczęła lekko je składać, gdy szły ku górze, ale nadal szło powolutku i delikatnie. Samica spojrzała na pisklęta i adeptkę. – Poruszamy skrzydłami równo i powoli, bo chcemy je rozgrzać i się pouczyć. Co do pytania. Chciałam zostać piastunką, bo czułam, że to sprawia mi najwięcej przyjemności. Chcę pomagać po prostu przyszłym pokoleniom. Co do innych ścieżek, to ciągle o nich myślę jako adeptka. Pociąga mnie magia, więc może w przyszłości się zmienię, ale na razie chciałabym zostać piastunką. – Wyjaśniła krótko Akarze, bo przecież pytała.
Różowa, jak to jej natura już przypisała, widziała przed sobą pisklaki, więc dla niej są maluszkami, w końcu ona sama jest już dorosła i niedługo zostanie pełnoprawnym łowcą. A jak zaczną zbyt mocno warczeć najpewniej zaprezentuje im swoje dostojne kły, w sumie jeszcze ich nie skosztowała.....
Ustawiła się trochę z boku jako pierwsza, ustabilizowała swoje ciało po czym rozłożyła majestatyczne pierzaste skrzydła. Poczęła delikatnie nimi poruszać płynnym ruchem w góre i w dół aby te się rozgrzały. Czasem korzystała z nich aby denerwować siostrę dodatkowych chłodem, ale nigdy nie używała ich bardzo długo. -Hmm, no na pewno będzie to coś innego niż bieganie, no i wreszcie te skrzydła przydają sie do czegoś innego niż ozdoby! – powiedziała wesoło do ziemistej przyjaciółki. -No, maluchy, teraz wasza kolej! – spojrzała na ogniste rodzeństwo oczekując na ich rozgrzewkę
Akara naburmuszyła się odrobinę, choć widać było, że zrobiła to bez przekonania. W zasadzie nie była zła na dwójkę smoków, tylko odrobinę poirytowana. Ostatecznie nie była w stanie nic wymyślić, dlatego zamilkła, zerkając kątem oka na brata. Może on miał jakieś pomysły!
W tym czasie młoda smoczyca ustawiła się w odległości od reszty i rozprostowała swoje przyduże skrzydła... po czym się zatrzymała, zerkając na Astralis. Jej były takie puchate i ładne. Dopiero gdy ta się do nich odezwała, Akara zmarszczyła czoło i pokazała jej język, po czym odwróciła główkę ku Iskrze, wydając z siebie ciche "hmpf".
Ugięła łapki, starając się ich nie usztywniać, a głowę wysunęła nieco bardziej w przód. Jej ogon pozostawał lekko uniesiony, dla lepszego balansu w tej pozycji. Zaczęła powoli poruszać skrzydłami w górę i w dół, tak jak robiła to przyszła Piastunka. Było to proste ćwiczenie. Przy okazji wreszcie otrzymała odpowiedź na swoje pytanie! Uśmiechnęła się promiennie.
– Dużo smoków już nauczyłaś czegoś? I czego lubisz uczyć najbardziej? Skoro pociąga cię magia to znaczy, że umiesz już czarować? Ja jeszcze nie umiem, bo jestem za młoda! – Bez mrugnięcia okiem zasypała Iskrę pytaniami, po czym wbiła w nią wyczekujące spojrzenie, cały czas przy tym starając się skoncentrować na poruszaniu odpowiednio skrzydłami.
Azaroh natomiast wyłączył się i nie zwracał uwagi czy to na siostrę, czy to na Astralis i jej zaczepki. Nie zamierzał się dać tak łatwo prowokować! Po prostu wlepił swoje ślepia w Iskrę, tą dokładnie obserwując i słuchając. Wycofał się trochę i przeszedł na bok, aby zrobić miejsce Akarze, po czym ułożył nogi tak samo jak nauczycielka. Spojrzał na swoje skrzydła, najpierw jedne sprawdził, później drugie. No dobra. Skoro chciał się nauczyć latać, to musiał spróbować, chociażby rozgrzać swoje skrzydła, prawda? Sam się tym delikatnie podbudował w środku, musi dać radę! Trochę głupio mu było, że jako jedyny nie potrafił biegać, przez co musieli to robić w taki sposób. No ale cóż...
Ugiął delikatnie łapki, a głowę wyciągnął do przodu. Oglądnął się na siostrę, po czym wyciągnął również ogon do tyłu. Czy to było jakoś tak? Zaczął poruszać skrzydłami, powoli w górę i w dół. Zerkał raz na jakiś czas na Zachodnią Łuskę, po czym sam do siebie się delikatnie uśmiechnął. Chyba dobrze mu szło? Znaczy, no jeszcze nie latał, ale to już było coś, co nie?
