Bujne zarośla

[Mackonur]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Miał zakaz wychodzenia z Obozu przez ostatnie... czterdzieści księżyców? I bardzo się trzymał tego zakazu! Wychodził tylko i wyłącznie do Świątyni, gdzie przecież zawsze jest Strażnik, bo on nie ma swojego życia! Do tego bogowie chyba nie pozwalają, by komuś stała się krzywda? To tak jakby nie łamał zakazu! No i raz został przyłapany na pójście na granicę, ale to tylko RAZ! Był tylko porozmawiać ze Sztorm, no i był baaardzo grzeczny wtedy, nikomu krzywdy nie zrobił! Można więc śmiało stwierdzić, że Axarus przestrzegał zakazu i nie wychodził poza tereny Obozu! Miał TAKĄ silną wolę! Normalnie nadałby sobie imię "Silna Wola", gdyby kiedyś awansowali go ponad rangę pisklęcą i adepcką, taki był NIEZŁOMNY! Normalnie inne smoki mogłyby się tego od niego uczyć, stał się autorytetem dla innych! Na kurhanie napiszą mu: "Miał silną wolę aż do śmierci", taki był w tym dobry! Tak właściwie na drugie imię miał Silna, a na trzecie Wola! Normalnie aż przyszedł sobie na granicę, ale jej nie PRZEKROCZY! Bo o to właśnie chodzi w tej silnej woli, żeby cały czas działały na kogoś pokusy, a ta osoba i tak się nie podda! Stał więc na granicy z terenami wspólnymi i nie przekroczył jej, oj nie! Tak właściwie, to co to za pokusa? Nawet nie wychodził za ten niebezpieczny teren! Pójdzie i wejdzie na tereny wspólne, tak wszystkim pokaże! Pokaże, że ma silną wolę i nie ruszy się dalej, no i nie zrobi nic złego! Uśmiechnął się do siebie, był wzorem dla innych smoków! Za taką silną wolę, to należy mu się nagroda! Poszedł więc przed siebie i znalazł się już daleko za granicą, na terenach wspólnych! Należy mu się, był przecież wzorowym członkiem Stada Wody!
Jego wilczyca ruszyła za nim, zaniepokojona tym, co też Mackonur wyprawia! Musi go PILNOWAĆ! Kto inny, jak nie ona? Kompanka więc po chwili znalazła się przy swoim smoku, który aż trząsł się z podekscytowania! Axarus zaszedł aż do jakichś Bujnych Zarośli, dziwne miejsce! Delektował się powietrzem Terenów Wspólnych, to pachniało tak... dobrze. Tak sobie szedł więc i zapełniał swe płuca, do momentu aż znalazł... SMOKA! O cholera, ŚWIADKOWIE! Niestety, musiał ją zabić, nikt nie mógł go przyłapać na opuszczeniu granicy! Nie no, tak sobie żartował w swojej własnej głowie, nikomu krzywdy nie zrobi!
~ NIC NIE WIDZIAŁAŚ! Mnie tu... wcale nie było! Jestem... jak ja się nazywam? – Rzucił za pomocą maddary, a następnie spanikował! Czy ma się przedstawiać swoim własnym imieniem? ~ Jestem... Hexarus! – To był błąd, przedstawił się imieniem swojego wielkiego wujka! Niestety, imię to brzmiało łudząco podobnie do jego własnego, a nie był to przypadek! Podobno jego matka zawsze chciała mieć dwójkę piskląt: Hexaris i Axarusa, co byłoby inspirowane imieniem jej brata, Hexarusa.
~ Wcale nie uciekłem! Nigdzie nie uciekłem, tak sobie tylko chodzę i podziwiam widoki... OOO! Widzisz ten krzak? Jaki piękny krzak! Takie widoki tutaj są! Tak więc nigdzie nie uciekłem i wcale nie mam zakazu wychodzenia z Obozu! – Sprostował, bo to była bardzo ważna rzecz! Jego wilczyca usiadła sobie obok i wpatrywała się w smoczycę! Oby tylko Mackonur nic tutaj nie nawywijał, czuła się za niego odpowiedzialna! Zresztą, to będzie jej wina, jeśli coś niedobrego tutaj zrobi!

[Defekt Świadomości]

//ale szanuję za tą "silną wolę" xDD

...
Ktoś tu był.
Uniosła uszy, nasłuchując dokładniej dźwięków otoczenia. Bez zwątpienia słyszała czyjeś kroki, lecz nie była jeszcze pewna czy należały one do innego smoka, czy może drapieżnika... albo zwyczajnej zwierzyny. Odruchowo ugięła łapy, obniżając nieco swoją postawę, a ślepia zaczęły uważnie ilustrować otoczenie...
I dostrzegły dość charakterystycznego smoka, którego zapach świadczył o tym, że należy do stada Wody.
A przy okazji nie wyglądał na kogoś groźnego. Bardziej zaskoczonego tym, że zastał kogoś innego w takim miejscu jak to... i szczerze mówiąc Łowczyni także się nie spodziewała, że kogoś tutaj zastanie. Podniosła się, jednocześnie spoglądając na samca z lekkim zdezorientowaniem, które zostało zastąpione przez ledwie widoczną irytację w momencie gdy jej umysł zalała fala słów.
Eh, to porozumiewanie się za pomocą maddary...
Przymrużyła ślepia, starając się przetrwać nagły "atak", jednocześnie skupiając się na znaczeniu zdań, które przepływały przez jej łeb. Były... dziwne. Specyficzne. Smok z którym miała styczność z pewnością nie był kimś normalnym, zdecydowanie odstawał od innych smoków które znała.
Czy to źle? To się okaże. Musiała jednak przyznać, że kontakty z niecodziennymi, specyficznymi jednostkami zdawały się dla niej być zdecydowanie ciekawsze.
No i czuła się też zdecydowanie pewniej w trakcie rozmowy.
– Hexarusie – odezwała się nagle doniosłym głosem, powtarzając jego imię – Co takiego zrobiłeś, że nie musiałeś uciekać i nie masz zakazu opuszczania obozu?
Kącik jej warg drgnął w delikatnym uśmiechu gdy skończyła mówić. Słowa samca bez wątpienia brzmiały jakby coś ukrywał... tylko czy uda się wyciągnąć z niego o co tak naprawdę chodzi?

[Mackonur]

Łyknęła to, łyyyknęła! Axarus odetchnął z ulgą, jego tożsamość pozostała ukryta! Może od teraz zawsze będzie przedstawiał się jako Hexarus, wtedy wszystko będzie zwalonego na jego wielkiego wuja? To była jedna z możliwości, które teraz się przed nim otworzyły! Teraz musiał analizować wszystkie swoje słowa, żeby tylko nie palnąć jakiejś głupoty, która jednak mogłaby naprowadzić Defekt na prawdziwy trop! Z drugiej strony, kusiło go trochę, żeby podpytać samiczkę o Sztorm Stulecia! Co tam u niej? Czy nadal żyje? Czy Awantura ma nadal takie lśniące kopytka, czy może jeszcze bardziej błyszczą? Tyle pytań, tak mało odpowiedzi! Gdyby jednak o to zapytał, to pewnie smoczyca ruszyłaby z tą informacją do Sztormu, a ona pewnie zareagowałaby na to: "Hexarus pytał o mnie? Coś ci się chyba pomyliło, to jest Axarus! Wszystko by się wtedy wydało, a starania Mackonura poszłyby na marne.
~ No na pewno nikogo nie porwałem, to byłoby baaaardzo głupie! Po co miałbym kogoś porywać? I to jeszcze do starej groty Dymka? No głupota prawdziwa, albo i fałszywa, bo to przecież nie jest prawda! Prawda Teiga... wcale się tak nie nazywasz, mój wilku? – Ugryzł się w język, a przecież nawet nie potrafił mówić! Na szczęście nie wyjawił całego imienia swojej kompanki, to by mogło go zgubić! Wilczyca wstała i tak popatrzyła na Axarusa pytająco, ale ostatecznie pokiwała łebkiem, grając w jego grę!
~ Właśnie, NIE MAM żadnego zakazu, tak sobie normalnie chodzę i korzystam z prawa do wolności! Musiałbym zrobić coś bardzo niedobrego, na przykład właśnie kogoś porwać, co oczywiście się nie stało, już ci to mówiłem! Wtedy, może, ale tylko może Fenek, który jest, bądź nie jest lisem, mógłby dać mi zakaz wychodzenia z Obozu! – Tym razem nie palnął nawet żadnej głupoty! Jedyne, co mogłoby go w tym momencie zdradzać, to to, że co chwilę zaglądał za siebie! Jakby bał się, że ktoś może go zobaczyć, no ale czemu miałby to robić, skoro nikogo nie porwał? To bardzo ważne pytanie, ale na ten moment, był to jedyny szczegół!

[Imoragh]

Próbował znaleźć sobie odpowiednie miejsce do spożycia pokarmu. Omijał miejsca na tyle otwarte, by miał duże szanse na spotkanie kogoś. Teoretycznie wciąż poszukiwał Delavira, ale wiedział, że jeżeli teraz nie da sobie chwili przerwy, to nie będzie miał żadnych szans na jego pokonanie w przypadku, gdyby go spotkał.
Zirytowany ciągłym poszukiwaniem dobrego miejsca do spożycia spokojnego posiłku, skręcił w lewo i po ominięciu kilkunastu drzew, jego oczom ukazało się dość ciekawe drzewo, które od razu zwróciło jego uwagę. Kora była podniszczona i można by było nawet przepuszczać, że ktoś o nią drapał ze złością. Po podejściu zobaczył na nim długie ślady smoczych lub zwierzęcych śladów pazurów. Jednakże nie to było najciekawszym z tym drzewie. Czymś co zachęciło Samotnika do zjedzenia właśnie tu było mocne zgięcie drzewa w połowie, które było dobrze okryte liśćmi. Idealne miejsce by usiąść i móc w spokoju spożyć jedzenie, bez strachu, że ktoś mógłby mu w tym przeszkodzić.
Wyjął trzy kawałki mięsa i przyjrzał się nim. Tak od dawna nie miał okazji jeść akurat mięsa, więc na sam ich widok żołądek smoka zwijał się, a umysł nawoływał by jak najszybciej pochłonął porcje jedzenia. Wziął pierwszy kawałek w łapy i rozerwał go pełną siłą, a następnie łapczywie pochłonął całą resztę , nawet nie zauważając, kiedy mięso się skończyło. Nie czuł się do końca najedzony, ale wiedział, że więcej już nie ma. Następnie wyjął również owoce, które z niechęcią wziął do pyska i przegryzł je, z myślą, że zresztą nie ma i tak nic lepszego do jedzenia .
Zeskoczył z drzewa na miękką trawę i spojrzał jeszcze raz na drzewo. Zanim odszedł również przejechał po nich pazurami, zostawiając coś po sobie. Nie wiedział w jakim celu, ale poczuł, że było mu to potrzebne.

[Ostoja Zimy]

Znalazła odpowiednie miejsce na trening. Co prawda było dużo zarośli, ale Sahidzie udało się znaleźć kawałek terenu mniej porośniętego od reszty. Czuła podekscytowanie na myśl o kolejnej nauce, dzięki której będzie silniejsza. Potrzebowała sprać się po pysku z kimś zaufanym, a nikt nie nadawał się do tego tak dobrze, jak Fille.

~ Chaos, jestem gotowa na kolejny etap nauki, jestem przy Bujnych Zaroślach ~

Samica wysłała mentalną wiadomość swojej mistrzyni, podając dokładne współrzędne. W czasie oczekiwania na pojawienie się wojowniczki, Ostoja poświęciła je na rozgrzewkę.

[Maros]

Całodniowe przebywanie w okolicach areny na coś się zdało, przynajmniej miała blisko do miejsca w którym miał odbyć się kolejny trening z Sahidą. Wyruszyła natychmiast, od razu kierując się w odpowiednim kierunku.
~ Gotowa?~ dopytała, nie zdradzając swoich planów. Gdy była nad samicą, zamierzała mocno zapikować w dół i w ostatniej chwili rozłożyć szeroko skrzydła i zniwelować część rozpędu. Znajdowała się by się zaraz za nią. Podczas gdy rozłożone skrzydła wykonały pierwsze machnięcie, jej przednie jak i tylne kończyny wyciągnęła przed siebie z zamiarem pochwycenie nimi ciałka samicy. Ogon odrobine uniesiony ku górze poruszał się nieznacznie na boki pomagając utrzymać równowagę.
W momencie gdy wszystkie cztery łapy zdołały by chwycić Sahide, jej skrzydła wykonały by ostatnie machnięcie mające skierować ją nieco na jej lewo i złożyły by się. Dalej grawitacja powinna zrobić swoje, a ona wylądowały by na ziemi, może nawet przeturlały na bok.

[Ostoja Zimy]

Na pierwszy rzut oka, Chaos mogła nie zauważyć tego jak wygląda smoczyca. Sahida była tak pogrążona w swoich myślach, że nawet nie usłyszała trzepotu skrzydeł jej mistrzyni, nie zdążyła też odbić jej ataku ani kontrować. Bezwiednie dała się podnieść i przeturlać po ziemi. Syknęła cicho i powoli podniosła z ziemi, otrzepując futro łapą. Teraz zdała sobie sprawę, w jak beznadziejnym stanie jest, jak bardzo została złamana, zeszmacona słowami Mirri i tym jak, kolokwialnie mówiąc, zwaliła cała winę na wojowniczkę.
– Przepraszam Filli, chyba nie... nie dam rady dziś trenować – westchnęła głośno i pokręciła łbem ze zrezygnowaniem. Ton jej głosu był beznamiętny, szorstki, chłodny. Co jakiś czas musiała chrząkać aby pozbyć się chrypki. Usiadła na ziemi, a łapą przetarła zmęczone, spuchnięte oczy. – To o czym rozmawiałyśmy ostatnio... Nie wyszło, Chaos. Tak bardzo wszystko nie wyszło – gdyby ta rozmowa odbywała się kilka księżyców temu, pewnie by się rozpłakała, dziś nie miała siły na łzy.

[Maros]

Jej ruch nie miał być właściwym atakiem, a jedynie zaczepką i nawet to jej nie wyszło. Westchnęła cicho podnosząc się z ziemi, szybkie poruszenie skrzydłami pozwoliła pozbyć się z nich liści oraz piasku.
~ Co się stało?~ spytała zaraz po pierwszej wypowiedzi młodej. Na odpowiedź nie musiała długo czekać, bez słowa podeszła do niej i przytuliła. Jeśli tylko jej na to pozwoliła jej włochaty łeb znalazł się odrobine za jej lewym policzkiem, a spód szczęki delikatnie oparł na karku. Prawa łapa spoczęła na jej barku i powolutku poruszała się to w górę, to w dół.
Z czasem zaczęła traktować ją jak córkę, martwiła się o nią i zamierzała wspierać jeśli było to potrzebne.

[Ostoja Zimy]

Bezwiednie schowała łeb w zgięcie szyi swojej mistrzyni. Smoczyca była dla niej niczym matka, z którą miała tak mały kontakt. Nie chciała być niewdzięczna, nie. Kochała rodziców, jednak czasem brakowało jej czułości z ich strony. Westchnęła ciężko – Filli, ona... Wydawało mi się, że jest zupełnie inna, wiesz? Ale... nawet jak poznałam jej "prawdziwe ja" to wciąż... To głupie, wiesz Filli? Wykorzystuje innych, najpierw innego samca, a teraz zrobiła ze mnie przyczynę swojego gównianego zachowania. – opuściła uszy
– Chcę iść jak najdalej, nie chcę widzieć nikogo ze stana, nikt mi nie uwierzy w to, co bym powiedziała na jej temat, a ona znów zmanipuluje wszystkimi. – powiedziała z coraz większą chrypą w głosie.

[Maros]

Palce łapy raz po raz zatapiały się w gęstym futerku okalającym szyje Sahidy, było całkiem miłe w dotyku. Gdzieś pod łbem poczuła ucisk wypustek znajdujących się na bokach łba młodej, nie przejęła się tym jednak, a gdy wtuliła się w nią poprawiła nieco ułożenie własnego łba.
~ Mimo to, coś do niej czujesz...~ zaczęła spokojnym głosem. Zamilkła na chwilę myśląc, czy powinna dalej otwierać psyk ~Wiem jak się teraz czujesz.... Jeśli chcesz, mogę zapytać brata, czy możesz trochę posiedzieć u mnie...~ kontynuowała, niepewna czy powinna to proponować ~ Nie mam specjalnie dużej groty, ale znajdzie się dla ciebie kąt, będziesz mogła ochłonąć...~ zamilkła obawiając się nieco jej reakcji.

[Ostoja Zimy]

Nie odzywała się, nie miała nic więcej do powiedzenia, choć chyba powinna napomknąć, że jej rzeczy są spakowane i ukryte? Opuściła swoją grotę, nie chciała tam wracać, nie chciała widzieć ziemistych, a zwłaszcza Sekcji. Chyba smoki zaakceptują jej zniknięcie na kilka księżyców? Musiałaby tylko zapytać Rozkwitu, czy by wyraził zgodę, wolała nie tracić głowy jak ten smok na ceremonii kiedy była ledwie pisklęciem. – Tak – odmruknęła cicho wprost do szpiczastego ucha swojej mistrzyni.
Skupiła w sobie myśli i przekazała swojemu przywódcy stada pytanie, czy może dojść do stada Widy na jakiś czas, oczywiście obiecując swój powrót, jednak nie określając, kiedy miałby pn nastąpić. Nie miała zamiaru spędzać tam całej wieczności, jednak potrzebowała odpoczynku i izolacji. Na szczęście, dobro smoka dla Kwiecistego było najważniejsze i zgodził się by wojowniczka na jakiś czas opuściła tereny Ziemi.
– Zgodził się – powiedziała odsuwając się na chwilę od swojej mistrzyni.

[Maros]

Dlaczego jej to zaproponowała? Czuła, że młoda tego potrzebuje, tego czego sama nie dostała po nauce ze Strażnikiem, gdy została sama z całym bagnem emocjonalnym. Dlatego właśnie teraz siedziała przy niej i wspierała jak mogła, by jej uczennica mogła pozbierać się jak najszybciej i nie przechodzić tego co ona sama.
Może dzięki temu, uchroni ją przed jakimś błędnym posunięciem, którego będzie później żałować.
~ Dasz radę podlecieć do Dzikiej Puszczy? Mam sprawę wymagającą twojej zgody, jako przywódcy.~ Przesłała bratu, a wraz z tym dokładniejsze szczegóły ich położenia. Gdy młoda odsunęła się, sama również wycofała łeb, a łapa na barku pozostała na nim jeszcze przed oddech i zsunęła się na ziemię.
~Zapewniam Cię, że jeśli chciała byś gdzieś wyjść, z pewnością znajdziesz niejednego chętnego do rozmowy. Sama też pomogę jak tylko będę potrafiła i coś czuję, że Ennorath również Cię polubi.~ kontynuował już do samej młodej wojowniczki.

[Wspomnienie Nocy]

Pełnia był w paskudnym nastroju, co nie było niczym nowym. Po ostatniej ceremonii po raz ostatni rozmawiał z Pajęczą przy granicy z barierą. Było to pożegnanie, prawdopodobnie ostateczne, gdyż Wspomnienie nie sądził, aby jego była partnerka jeszcze kiedyś wróciła. Nie po jej decyzji, po zostawieniu wszystkich za plecami, całego swojego życia, rodziny, dzieci. Pełnia tego nie rozumiał. Nie potrafił tego zaakceptować, jeszcze nie, a jego dni polegały na rozmyślaniu i zastanawianiu się, gdzie popełnił błąd. Gdzieś musiał.
Wezwanie siostry wyrwało go z ponurego nastroju. Samiec wyczłapał z jaskini i niemalże nie zastanawiając się nad tym co robi poleciał na miejsce, niewiele zastanawiając się nad sensem słów Fille. Dopiero gdy wylądował z głuchym łupnięciem i zobaczył ją w dosyć poważnym nastroju z Sahidą u boku trochę oprzytomniał. Zamrugał, a źrenice jego kocich oczu zwęziły się w zaskoczeniu. O co mogło chodzić i dlaczego obie smoczyce mają jakby... niewyraźne miny?
– O co chodzi? – padło proste, wypowiedziane nieco zachrypniętym tonem pytanie.

[Ostoja Zimy]

Tak, minęło sporo księżyców odkąd widziała Pełnie ostatnim razem. Wcześniej była maleńkim pisklaczkiem, który jeżył się i prychał na wszystko, a samiec pozwolił jej doświadczyć poczucia siły. Teraz wiedziała, że smok tylko udawał przestraszonego. Ostatnim razem widziała go też na arenie, ale nie mieli czasu aby porozmawiać gdyż byli porwani szaleńczym tańcem. Teraz widziała go, przygnębionego, w jego oczach widziała siebie jeszcze sprzed dosłownie kilku księżyców. Coś się musiało stać, a Sahida nie wiedziała co. Choć, może się domyslała.
Ona sama wyglądała trochę inaczej, biło z niej zdystansowanie i chłód, uczucie beznadziejności ale też obojętność. Jednak nawet teraz, skuta lodem, wykrzesała delikatny i ciepły uśmiech do smoka – Cześć, żarłoku – zrobiła krok w stronę smoka, nagle przypomniała sobie, po co tu przybyła – Pełnia, ja... Czy jest cień szansy, żebym przyszła do was do wody na kilka księżyców? Muszę zmienić... otoczenie – chrząknęła, by jej głos nabrał czystej barwy.

[Wspomnienie Nocy]

Cokolwiek by od niej nie biło, Pełnia ledwo to dostrzegał. Był... można delikatnie rzec, że roztargniony i zdekoncentrowany. Nie poznał Ostoi na tyle dobrze, by móc wiedzieć, jaka jest na co dzień. Czasy pisklęce to przeszłość, walka na arenie polegała na przelewaniu krwi i niczym więcej, rejestrował jedynie, że coś jest mocno nie w porządku. Otrzymane wyjaśnienia były skąpe i niczego tak naprawdę nie wyjaśniały, a samiec zrobił mimowolny krok do tyłu, gdy powróciło do niego wspomnienie – o ironio – gdy w podobnej sytuacji namawiał Pająk do dołączenia do stada i uczestniczył w jej przejściu. Potrząsnął głową odpędzając od siebie to, co było już od jakiegoś czasu kompletnie nieaktualne.
– Jeśli Rozkwit Ziemi nie ma nic przeciwko, to ja również – a nie miał, jak się prędko okazało. Pełnia rzucił krótkie spojrzenie siostrze, zastanawiając się, co tu się tak właściwie działo i czemu Sahida podejmuje taką a nie inną decyzje; pewnie nawet próbowałby w to wnikać, gdyby nie fakt, iż właśnie otrzymał dosyć naglącego mentalnego kopniaka od Buruu, który akurat przebywał w przystani i zauważył, że coś zaczęło dziać się z jednym z jaj pozostawionych przez Koral. Pełnia niespodziewanie wyprostował się, porażony zaskakującą wiadomością i byłby odleciał na złamanie karku gdyby nie obecność dwóch smoczyc.
– Chodź. Muszę wracać do siebie, opowiesz mi wszystko po drodze, a przy okazji zobaczysz nasz obóz – rzucił nagląco, co mogło być mocno konfundujące dla Fille i Ostoi, gdyż Wspomnienie nie wyjaśnił niczego. Rzucił jedynie nieco przepraszające spojrzenie siostrze, jednocześnie dając jej znak, że jeśli chce może do nich dołączyć, po czym wyskoczył w powietrze w trakcie skoku rozwijając skrzydła i wzleciał ku niebu kierując się w stronę przystani, gdzie na świat miało przyjść jedno z ostatnich dzieci jego i Pajęczej.

zt

[Arachran]

Śmieszne.
Trawa tak wysoka, że sięgała mu do szczęki.
Arachran otrzepał się niczym pies, kiedy poczuł jak trawa łaskocze go w całe ciało. W zasadzie nie pamiętał co tutaj robił, jak się tutaj znalazł i czy dzisiaj jest wczorajszym dniem czy już nowym. Czasami jego głowa potrafiła mu coś takiego zrobić, wykasować to co robił i gdzie szedł. Na pewno nie był zadowolony, zwłaszcza po spotkaniu z Alele...coś-tam-na-Ale duszkiem. Postanowił więc usiąść, przez co trawa sięgała mu do rogów, po czym zaczął prowadzić bardzo zażarty dialog między sobą ... w swojej głowie oczywiście. Czuł też bardzo dużo emocji, chociaż najsilniejsza była złość.