Świątynia

[Viliar]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Czy w stronę Viliara pokierował Bandycką wyłącznie przypadek, czy może los, który miał skręcić jej życie we właściwą stronę, mogła odpowiedzieć sobie wyłącznie Plagijka. Może to specyficzna, chłodna aura piedestału Wojny tknęła jej podświadomość?
Oba smoki bez skrępowania czy niepotrzebnych obaw ustawiły się przed wyrzeźbionym w skale, boskim siedziskiem. Wolni rzeczywiście zdawali się mieć bogów od wszystkiego i o ile nie zawsze byli w stanie czerpać z tej różnorodności dostateczne korzyści, niewątpliwie fakt, iż istniało ich aż tyle, dobrze odzwierciedlał zawiłą naturę samych smoków. Tak jak Viliar niektórzy byli głodni wrażeń i adrenaliny albo lubili przyglądać się odrobinie kontrolowanego nieładu.
Oczekiwanie na odpowiedź mogło być uciążliwe, ale dzięki obecności Trzasku Bandycka zapewne zdawała sobie sprawę, że w Świątyni należało być cierpliwym. Zaskakująco, to właśnie przywódca Ognia otrzymał odpowiedź jako pierwszy, choć w jego przypadku nie wiązała się ona z żadnymi słowami. Ofiarowany sztylet niespodziewanie rozpłynął się w powietrzu, a wtedy przez ciało samca przeszedł dreszcz i uczucie mocy, jakby bóg postanowił podarować mu część swojej energii. Nie byłoby to błędne założenie, bo wiedział wyraźnie, że coś w jego ciele uległo zmianie. Powinno przydać mu się w jego konflikcie z dwunogami.
Chwilę później z kolei Bandycka usłyszała w swojej głowie niski, rozbawiony głos boga:
– Sennah zależy tylko na ponownym spotkaniu z Naranleą. A ona pojawi się na ziemi dopiero wtedy, gdy ktoś połączy jej iskrę wieczności z posągiem w świątyni – mówił to tak, jakby dzielił się z Plagijką przypadkową ciekawostką, a nie sugerował niezwykle ryzykowne mieszanie się w sprawy bogów. – Opowiedzieć ci o drużynie, która trafiła na jej trop? – niemal zamruczał. Czyżby rzeczywiście zamierzał powierzyć los misji w łapy Bandyckiej?

[Bandycka Groźba]

Czerwona grzywa zafalowała, a żółte ślepia zwężyły się jak u dzikiego kota, kiedy w jej głowie odezwał się głos boga. Jej pierwsza wizyta w świątyni w życiu i od razu została zaszczycona audiencją. Nie miała jednak złudzeń: pozostawała zabawką w łapach boga wojny. Zabawką, której cele być może chwilowo były zbieżne z jej własnymi. Wiedziała także, że właśnie pakuje łeb między dwa, luźne kamienie – wystarczył nieodpowiedni ruch by zwaliły się jej na głowę. Niestety jednak problem z Mimir był taki, że była po prostu wredną mendą, która nie wiedziała kiedy przestać. W świątyni nie było wujka Khardaha, który mógłby sprzedać jej kopa w zad i rozkazać by przestała mieszać się w boskie sprawy, które nie należały do niej, bo wszystkim odbije się to czkawką.

Nie, Bandycka nie byłaby sobą, gdyby się w to nie zamieszała.

Smoczyca przekręciła lekko łeb, spoglądając na posąg.
– Z chęcią posłucham co spotkało dzielną drużynę, która ruszyła za iskrą Naranlei. – odpowiedziała bogu mentalnie. – Byłoby szkoda, gdyby jej iskra nie wróciła na piedestał, ale do kogoś kto... nie lubi się z Sennah. – dodała sugestywnie, a w jej duszy Viliar mógł dostrzec wyraźną chęć zamieszania, nie tylko w sprawach bogów, ale i pośród smoków Wolnych Stad. Oczywiście z wyjątkiem Plagi, ich tereny miały być bezpieczną przystanią dla każdego Siewcy. Pozostałe zaś stada mogłyby zapaść się pod ziemię, a ona nie kiwnęłaby nawet palcem.

[Mackonur]

//Inna linia czasowa

Według umowy z duszkami miał zaśpiewać coś poza granicami świątyni, no to tak właśnie zamierzał zrobić, nie inaczej! Dumnie szedł przed siebie, a już zaraz za wyjściem z owego przybytku, postanowił sprawdzić swoje nowe możliwości. Głupio byłoby duszków nie posłuchać, może jeszcze odebrałyby mu mowę? No czysto teoretycznie, to jeśli potrafiły ją zwrócić, to będą mogły zrobić to w stronę odwrotną! Trzeba więc śpiewać, to było już ustalone, tylko co takiego właściwie? Mackonur miał kilka kilka pomysłów! Oby się nie okazało, że duszki oszukały go na kamienie szlachetne, a głosu nie ma. Poszedłby wtedy z pretensjami, a gdzieś napisane w kącie: "Zwrotów nie przyjmujemy!". Musiał wierzyć, że tak nie było! Chrząknął głośno, przełknął ślinę i wziął bardzo głęboki wdech. Był gotowy... całe życie dla tej jednej roli, tego jednego występu, rola życia, tak to się nazywało!
– Oooo ty harpio, Iskro Nanshe, kwiecie z łąki łagooodnej! Dziś to święto, ozdrowiaaałem, na świątynnym progu staje Mackonurowy chór! Jasność Strażniczej obroży, WSZYSTKO ZAĆMI, złączy co rozdzieliła noooc! Wszystkie smoki, BĘDĄ BRAĆMI, albo... albo siostrami, bo też można być siostrami na przykład, jak się nie jest braćmi... AXARUS PRZEMÓWIŁ DZIŚ! – Zjechał z posadzki, to działało, naprawdę odzyskał swój głos! To był jednak dopiero początek piosenki, piosenki, która poruszy wszystkie stada i zaprowadzi ich ku lepszej przyszłości!
– Patrzcie, patrzcie, olbrzym Fenek łąką biegnie, sypiąc bogom iskry ich! JAK ZWYCIĘZCA – biegnij Fenku! A ja biegnę, tak jak i ty! Radość tryska z Neiry pyska, pije ją staaado naaaasze! Dziś wchodzimy, wstępujemy, na kliiifieee naszyyym biaaałym! – Wilczyca dołączyła do swego kompana i robiła mu za chórek, wyjąc przepięknie w ważnych momentach! Takich trzech, jak ich dwóch, to nie było ani jednego! Teraz, wspólnymi siłami zjednoczą wszystkie smoki.
– Szyszka wstała, jedzonko zjadła, mięsko było taaakie dooobre, że aż wybuuudziło ją! Z niej Nos Szyszki powstał, największy bohater Wooolnych! Wstaaańcie smoki, wstańcie wszędzie, ja piosenkę tę niooosę wam! Na Gwieździstym rogu Strażniczym, bliska radooość błyyyszczy naaam! – Zakończył swą piosenkę, kłaniając się tym samym duszkom, które na pewno słuchały. Następnie tanecznym chodem udał się do Przystani, by wszystkim pochwalić się swoim nowym głosem.

[Jutrzenka Serc]

Minęło trochę czasu, zbyt wiele czasu. Iskra widziała, że coś było nie tak. Jam Sahidy była pusta. Podobnie i w domu Mirri dużo się nie działo. Iskierka przyleciała do świątyni i powoli weszła do środka. Mijała kolejne komnaty, w których stały posągi bóstw. Iskra nie miała jednak sprawy do żadnego z nich i nie chciała też się na nich koncentrować. Szła, powoli stawiając łapki na ziemi. Ogon delikatnie poruszał się za nią, gdy granatowa samica usiadła w wewnętrznej jaskini. Otuliła się ciemnymi skrzydłami i rzuciła spojrzenie na posągi. Chwilę chciała się pomodlić do każdego z nich.

[Wybebeszone Jelita]

Ciężki szmer łusek rozległ się po ścianach Świątyni, kiedy żądna krwi wywerna przemykała się pomiędzy pomieszczeniami kamiennej budowli.
~ Drewniany smok! ~ niskie nieprzyjemne warczenie zabrzmiało się w głowie Strażnika, kiedy w końcu blade oczy Jelita wypatrzyły brązowy kształt.
~ Kłamliwa zdzira zrobiła brak wspomnień Liany. Jak naprawić? ~ warknęła na niego ochryple, wyraźnie zirytowana... i zapewne mocno zdesperowana skoro wogóle odezwała się do proroka.

[Mackonur]

Zapłakany wkroczył do Świątyni, niosąc ze sobą drewniane tabliczki, była z nim Teigan, która sama miała w pysku jedną z takowych. Otóż Axarusowi zaginął ojciec-borsuk, trzeba było natychmiast go znaleźć! Może zrobił sobie krzywdę, albo leży upity w jakiejś norze? Tata mógł być dosłownie wszędzie, do przeszukania był doprawdy olbrzymi teren, nie dadzą rady sami! Dlatego Mackonur stworzył tabliczki drewniane, które głosiły, co następuje:

Poszukiwany
Tata
Wiek: Starszy od Axarusa
Znaki szczególne: Jest borsukiem, a kiedyś był smokiem
Ważne informacje: Jest czarno-biały, ostatnio widziany w Przystani. Reaguje na imię "Tata".
Dla znalazcy przewidziane jest bardzo sowite wynagrodzenie.
W razie czego zwracać się do Axarusa i Teigan!

Rozwiesił je w strategicznych miejscach w Świątyni, to znaczy: przy Ołtarzu Erycala, przy Placu Świątynnym, w Miejscu Wymian, w zakątku duszków i oczywiście w warsztacie, gdyż tam był największy ruch. Axarus już chciał iść pod granicę z Ogniem, ale no zauważył Jelito, która jakaś taka zdenerwowana była. Może jej też ojciec uciekł? Niby wychodzą po wodę, a potem nie wracają.
– Hej, co tam? Widziałaś może mojego ojca? O takiej wielkości mniej więcej, czarny z białym, wygląda jak borsuk! Nie? To ja już sobie idę, czy coś! Yyy, może tata będzie gdzie indziej! – Pożegnał się i wyszedł, razem ze swoją wilczycą. Co chcieli to uczynili, gdyby ktoś widział Tatę, to da znać, tutaj jeszcze dobre smoki żyją.

//Zt

[Strażnik Gwiazd]

Konfrontacja z Jelitem poza ceremoniami, nie tyle niepokoiła go, co zwyczajnie zaskakiwała, więc od razu domyślił się, że samica musi mieć do niego interes nie związany bezpośrednio z jego osobą. To akurat dobrze, bo przy osobach jej pokroju, wolał rozmawiać jedynie o konkretach. Gdy je wyjawiła, milczał przez chwilę, czekając aż Sennah streści mu sytuację. Niezbyt cieszyła go myśl, że pamięć może wymazywać ktoś poza obecnymi w Wolnych bogami, ale to nie pierwszy raz kiedy spotykał się z potęgą duchów, których nikt nie nazywał bogami
– Wysłanniczka Nieba nie powinna odzyskiwać wszystkich wspomnień naraz – przeszedł do rzeczy – Bogowie są zdolni by je przekazać, lecz jej umysł mógłby tego nie znieść, dlatego bliscy... tacy jak ty, powinni pomóc jej się zregenerować w inny sposób. Bardziej gradualny – tłumaczył wyraźnie, choć nawet jeśli uważał ją za głupszą, nie porozumiewał się z nią w ten sposób – Jeśli spędzi odpowiednio dużo czasu z osobami, które są dla niej ważne albo odwiedzi znajome miejsca, wszystko powinno wrócić do normy –
W międzyczasie do świątyni wparował Axarus, łażąc z jakimiś tabliczkami. Strażnik nie miał czasu by go teraz zaczepiać, ale na chwilę skradł jego uwagę. Chwilę potem, prorok znów skupiał się jedynie na Wodnej.

[Mackonur]

Po tym jak już się pożegnał i wyszedł, to oczywiście wrócił i przywitał się raz jeszcze, jako iż zapomniał o jednej bardzo istotnej sprawie. To był ZASZCZYT, jako iż Pełnia zwrócił się z tym osobiście do niego, a mógłby przecież do każdego! Potrzebowali ziół, no aż on sam będzie musiał wziąć Teigan i się za nimi rozejrzeć, ale na ten moment skorzystają z błogosławieństwa. Axarus stanął ponownie w Świątyni, dumnie i z wypiętą klatą.
– Ja to chciałbym prosić o wasze błogosławieństwo... bogowie? Do kogo mam się o to modlić? Do was, do duszków, do Strażnika? NIE MAM POJĘCIA! Proszę, wysłuchajcie nas. Nastały ciężkie czasy dla smoków Wody, potrzebujemy ziół! Bardzo pracowaliśmy na to jako stado, działając jak jeden, bardzo zdrowy i młody organizm. Modraszka i Pełnia mówili, że potrzebujemy babki, ale nie mam pojęcia, gdzie mam znaleźć babcię, rozdają je gdzieś na jakimś targu starszym smoków? No i nawłoć do tego! To to akurat wiem, to taki żółty kwiatuszek. – Pokłonił się przed wszystkimi bogami Świątyni i pokornie prosił o ich łaskę, modląc się w ciszy i dziękując za ich wsparcie, jednocześnie prosząc o tę jedną przysługę, a tak właściwie dwie, ale za jednym razem, to tak jak jedna. No potrzebowali tej babci i ziół!

////Poproszę o wymianę 20 PS za 2x Boskie Dary w postaci 10x Babki Lancetowatej i Nawłoci Pospolitej

[Narrator]

Jako, że bogowie zdawali sobie sprawę z zasług Wody, za które mogliby ją wynagrodzić, to czy Wspomnienie wysłałby do świątyni Mackonura, czy też jakiegokolwiek innego smoka, mogło nie mieć w tej kwestii kluczowego znaczenia. Rzecz jasna prawdopodobnie żadna siła wyższa nie chciałaby działać na łapę zgromadzeniu, które reprezentowałby ktoś niemający szacunku, ale to nawet dla mało zaangażowanych w wiarę była rzecz oczywista. Zielony smok nie otrzymał żadnej konkretnej odpowiedzi, choć po dłuższej chwili oczekiwania poczuł, jak otacza go obca moc. Nie było to wrażenie, które mógłby połączyć z którymkolwiek znanym mu bogiem, a jednak zdawało się bardziej intensywne niż energia, której doświadczał choćby przy uzdrowieniach. Interesujące.
Zioła znalazły się pod łapami Wodnego, choć w taki sposób, że nie potrafił określić momentu, w którym to nastąpiło. Jakby zawsze tam były.

Stado Wody
– 20 PS
Składzik Wody
+ 10x babki lancetowatej
+ 10x nawłoci pospolitej

[Mackonur]

Udał się ze swoim krabem do Świątyni, jako najważniejszy członek Stada Wody. Mowa tutaj oczywiście o jego kompanie Ctouklissie. Celem było malutkie wsparcie dla walczących, z pewnością im się to przyda. Nie powinno być żadnych problemów, jako iż Axarus miał dumną rangę Starszego Wody. Wszedł do Świątyni, po czym posadził krabusia na piedestale i pozwolił mu mówić.
– Glblglblglbllgblblglbl! – Zabulgotał głośno i wyraźnie. Na wypadek jednak gdyby bogowie i duszki nie znali języka krabów (a powinny, skoro mogą wyczarować wszystko z niczego, to też dałoby się stworzyć słownik smoczo-krabiego), to Axarus postanowił wszystko przetłumaczyć.
– Krabuś i ja mówimy, że potrzebujemy błogosławieństwa walecznych dla naszego stada, Wody tak dokładniej mówiąc. Ja nie wiem, co my mamy robić... martwię się o Sasankę, Pełnia to w ogóle łapę stracił, to jesteśmy jedną w grzbiet. Może pomożecie nam, przykładając waszą? Będziemy bardzo wdzięczni! Bardzo szanujemy bogów i duszków i w ogóle to nawet Strażnika! – Przedstawił sprawę jasno, po czym czekał na efekt końcowy. Przyznają im pomoc?

//Błogosławieństwo walecznych

[Narrator]

Duchom zamieszkującym świątynię, czy w ogóle bogom nie spieszyło się zbytnio, ale to pewnie dlatego, że czas płynął dla nich zupełnie inaczej. Gdyby tak spóźnić się z błogosławieństwem dwa księżyce, czymże to było w obliczu tysięcy!
Na szczęście długowiecznego filozofowania stało się zadość, gdy Wodny smok zaczął tracić cierpliwość. Jeśliby odszedł, wyszłoby na to, że bogowie odwrócili swe oblicze od wiernych, a czyż nie byłoby to okrutne?
W jednej chwili świątynia wypełniła się rozgrzewającą energią, choć bardzo odmienną od tej, której smoki doświadczały przy błogosławieństwie Lata. Przez parę oddechów Mackonur czuł, jak jego zmysły wyostrzają się, a jego ciało traci na ciężarze, jakby przez moment zyskał zdolność stąpania po powietrzu. Co jednak najważniejsze, nie jedynie on doświadczył tej niesamowitej lekkości. Choć dla innych Wodnych było to nieporównywalnie słabsze, wciąż doznali, krótkiego, błogiego orzeźwienia. Mogli to łatwo zignorować, zwłaszcza gdy skupiali się na czymś innym. Ale Mackonur wiedział.

Stado Wody
– 10 PS
+ błogosławieństwo walecznych

[Mackonur]

Znowu został oddelegowany do bardzo ważnego zadania przez Pełnię, no niestety pojawiło się małe utrudnienie – nie potrafił mówić na żaden ze sposobów, jedynie zostawały mu drewniane tabliczki i zaufany pazur do pisania na nich. Do czego został oddelegowany właściwie? No chodziło ponownie o to dziwne błogosławieństwo od bogów i duszków, tylko no tym razem jakieś poświęcone zbieractwu? Na pewno przyda się to stadu! Axarus zatem ze swoim napakowanym-ojcem borsukiem (który jest samicą), zjawił się w Świątyni i już wykładał tabliczki na stół:
"Błogosławieństwo potrzebne. Księżyc." – Pierwsza tabliczka, oby duszki potrafiły czytać! Kwestia tego, czy Strażnik zatrudniał tutaj wykwalifikowane osoby.
"Więcej przedmiotów" – Zaczął, chociaż było to bardzo mało konkretne, zatem zamierzał to szybko sprostować. "Zioła. Owoce. Mięso" – Dodał na samym końcu, a w razie czego ojciec borsuk był tutaj, by tłumaczyć wszystko, no tak na wszelki wypadek. Axarus starał się używać tylko najbardziej konkretnych słów, ale chyba powinno wystarczyć?

//Błogosławieństwo – Bogactwo Terenów

[Granica Wybuchu]

Po ceremonii od razu zaciągnęła Naedę za ucho do świątyni. Nie miała pojęcia, czy tutejsi bogowie odpowiadają na tego typu ceremoniały, ale zdecydowanie wolała mieć na młódkę oko. Choćby dlatego, żeby uniknąć sytuacji w której ktoś chciałby odebrać jej siłą pozycję. Łącznie z nią samą.
– Tumera? Gotowa upuścić krew? – zapytała ją, podchodząc pod posąg, ee, chyba Wilka. Tak, o ile dobrze pamiętała, tutaj Wilk był znany pod imieniem Kammanor i był patronem tego całego Ognia.

[Wędrowny Świergot]

I Naeda posłusznie poszła za Riril, idąc za nią prosto do świątyni. Musiała przyznać, że takie wsparcie teraz było dla niej bardzo ważne. Szczególnie kiedy jest młoda, a jej dojście do władzy było takie burzliwe... nigdy nic nie wiadomo, co może później się stać. Dlatego też zgodziła się na propozycję Riril. Zabezpieczą się za czymś niepowołanym.
Naeda rozejrzała się raz jeszcze po świątyni. Przeszedł ją lekki dreszcz, jak wspomniała sobie o ostatniej wizycie. Ale szybko wzrok skupiła na niej.
– Tumera. Tylko od czego zaczynamy? – Zapytała się jej, jako że nie kojarzyła dobrze tego rytuału. To raczej nic dziwnego, wciąż nie wiele smoków to wykonuje

[Mackonur]

//Inny czas

Wrócił ponownie, mniej więcej wtedy, gdy poprzednie błogosławieństwo dobiegło końca. Zima już praktycznie nadeszła, a jego stado potrzebowało malutkiego wsparcia od bogów. Może... może to samo, co wcześniej? Jeżeli wyłapią teraz więcej rzeczy na polowaniach, to powinni być ustawieni na zimę.
Gdy już zjawił się w Świątyni, wyciągnął wcześniej przygotowane przez siebie tabliczki, by nie zanudzać bogów i duszków pisaniem.
"Księżyc, to grzeczne stado." – Zaczął, po czym od razu wyciągnął drugą tabliczkę. – "Błogosławieństwo, takie do polowań nam się przyda!" – Gdyby tylko potrafił mówić, to byłoby to tak banalnie proste do przekazania. "Żeby smoki znajdowały więcej pożywienia i ziół!" – Czas było na ostatnią tabliczkę. "Prosimy bardzo, wielcy bogowie i duszkowie!" – Małe "proszę" magiczne słowo, zaraz obok "dziękuję" i "przepraszam".

//Błogosławieństwo – Bogactwo Terenów

[Granica Wybuchu]

– Ne oriemi. Pojęcia nie mam. Improwizacja? – zaproponowała, próbując sobie przypomnieć czy widziała lub słyszała kiedyś coś takiego jak braterstwo krwi. Przed oczami przeleciały jej wszystkie walki Pyzla, dzieciństwo w Bizo, aż wspomnienia napotkały jego ryj.

Miała ochotę się roześmiać na tę ironię. Lanista z paktem krwi założonym z najemnikiem nie dlatego, że się bał o to, że ktoś inny go zasieka, ale że zrobi to właśnie jego ochroniarz.

Mhm, tak więc pakt krwi. Może zadziała także tutaj.

Granica przeniosła ciężar ciała na lewą łapę i skrzydło, prawym palcem opierając się tylko dla równowagi. Uniosła prawą łapę i schyliła się, rozcinając opuszkę. Niezbyt głęboko, właściwie było to płytkie zadrapanie, choć krwawiące. Czasem takie niegłębokie rozcięcia były najbardziej irytujące.

Rozcapierzyła palce i przysunęła łapę bliżej Naedy, patrząc na nią wyczekująco. Zastanawiała się też co powiedzieć, czy w ogóle musiała coś mówić. Może sama intencja wystarczyła? Kilka kropel krwi wywerny zabrudziło posadzkę świątyni.