Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Rozluźniła się trochę, kiedy i ona się rozluźniła ale w dalszym ciągu zdawał się być czujny.
  Smoczyca zdawała się przełożyć ciekawość nad swój strach i poczęła dociekać imienia. Uhhh. W sumie przechodził przez to wiele razy ale nigdy nikt, kto zaczął od bardziej morderczych zapędów tak po prostu nie pytał go o imię?
  Stwora to trochę zdziwiło no ale..
  –........Veighmmiigrr.. – odpowiedział, dalej uważając to za dobry sposób na przedstawienie się mimo że w dalszym ciągu było to charczenie. No ale skoro Asu była w stanie to zrozumieć a postronne smoki łapały pojedyncze słowa, które szło rozszyfrować po co miałby się starać?
  Uh. Uwłaczające.
  – Smoghhhy. – dodał po chwili, przekręcając łeb ciekawsko i podchodząc bliżej, wciąż jednak na ugiętych łapach z mięśniami napiętymi gdyby ów bycie miłym było tylko przykrywką. Bo też tak mogło być, nachodziło mnie takie dziwne wrażenie że prawie żadna samica, która znajdowała się na tych terenach nie miała czystych intencji i zawsze w każdym spotkaniu kryło się jakieś drugie dno, którego sensu nie chciałem zgłębiać.
  A Bestia nie zaprzątała sobie łba takimi przemyśleniami i po prosty żyła z dnia na dzień.
  
  Najlepszy Wojownik

• Trzepnął uszami, kiedy znów się odezwała.
  Jak dla mnie robiła dobrą minę do złej gry, nie zrozumiała pewnie ani słowa bo też.. Nie nawiązała do żadnego zdania. Z drugiej strony do czego miała nawiązywać, do charczenia? Kiedy powiedziała jednak że ona też dziwnie mówi, chciało mi się krzyczeć że lekka wada wymowy to nic przy... Po prostu zwierzęcym charczeniu. Okropne i podłe.
  Podszedł jeden kroczek bliżej lecz zatrzymał się kiedy wspomniała o stadzie Ziemi. Znał już.. Trochę smoków z tego stada ale główne rzeczy z zapachem kojarzył z Mirri. Sam zaciągnął się zapachem rozmawiającej z nim Smoczycy, mierzwiąc jej ciepłym oddechem trochę grzywkę. A potem zaczęła tyradę...
  Już troszkę spotkanie z Robaczywym go uspokoiło a raczej wprawiło że są smoki, mówiące wiązanka to też jedynie wycofał łeb, obserwując ogon który językiem ciała nie dawał.. Hm, pozytywnych wibracji. Ale przynajmniej poniekąd używała słów, które rozumiał choć ich znaczenia jeszcze się uczył. Mówiła o córce.. Podawała imiona które mu tak średnio mówiły cokolwiek, chociaż Nyan dudniło w głowie. Coś dzwoniło, jednak nie wiedział w której kaplicy. Ale wyłapał samo córka. I połączył to ze stadem Ziemi. I jeszcze jedno słowo zwróciło jego uwagę.
  – Smoggghhhii mogggdeggrrcyyy.. – wychrypiał. Szkoda że totalną bzdurę, którą ten gruby gnojek powtarzał, zajadając się suto kurczakiem a ów zagłodzonym mordercom rzucając słabo ogryzione kości. Skręcało mnie na samą myśl.
  Ale! Stwór uznał że pozostała kwestia zapachu Ziemi. Wyprostował się więc i nabrał powietrza.
  – Bi.........Bi........Bie........Bies........Biesi.....a..... – o, to coś nowego. Spróbował powiedzieć coś wprost a raczej, starał się wypowiedzieć coś poprawnie. – C......ó.....r.....k......a.... Zieghmma. – cóż, cała magia prysła w ostatnim słowie ale poklepał się po klatce łapą, dając jej do zrozumienia że.. "Biesia, córka, Ziemia". Może skojarzy że chodzi mu o to że ma pisklę w Ziemi i dlatego w jakiś sposób nią pachnie?
  A może to nie o to chodzi?
  Sam nie wiedziałem.
  
  Najlepszy Wojownik

• Wiosna... Mieszanka zapachów smoczycy niosła różne wiązanki, jednak głównymi były Ziemia i poirytowanie. W ogóle można nim pachnieć? Samiec odsunął łeb i złapał z rozmówczynią kontakt wzrokowy, przeszywając ją spojrzeniem złotych ślepi i choć miała do czynienia z dzikusem... Nie było w nich wrogości a bardziej zainteresowanie, godne obserwującej z krzaków zwierzyny.
  W sumie był zwierzyną.
  A potem słuchał w ciszy, bo choć nie mówiła tak szybko jak Robaczywy to miała trochę do powiedzenia. Rozumiał słowa jako słowa, sensu już.. Ale gdy zaczęła wymieniać prawdopodobne dla jego córki imiona, na ostatnie które wymieniła (czyli Biesia) pokiwał energicznie łbem, przytakując. I och miała dwie córki! Mieli coś dużo wspólnego ze sobą, przynajmniej zdaniem Stwora. Może ten deficyt samców był w jakiś sposób jedynie mitem i to Mirri była zdobywcą smoczych przyrodzeń? W sumie żadna inna smoczyca aż tak się do niego nie dobierała...
  – Bi.......Bi.....e....sia.... Zi......eg.....Zi......e.......m.......i......igh...a – wydukał, bardzo z trudem ale w miarę już lepiej wyszło mu to Ziemia. Gdy rzuciła wcześniej pytanie czy to jego córka, też pokiwał łbem. No, komunikacja niewerbalna bardzo zbawienna!
  – D....gh...wie... Bi.....e....s...i.....a... – zrobił dramatyczną pauzę bo "i" by go przerosło w tym zdaniu – Asu. Asu ghrrghhota, Bi...ehg...a... Mi.....Mi.....Mi-rri. – wyjaśnił, chociaż niestety któreś z kolei wypowiedzenie imienia drugiej córki, sprawiło mu kłopot. Ale! Potem słuchał grzecznie mądrości Ziemistej o trzymaniu dzieci w grocie. Wyciągnął łeb i pociągnął kilka razy powietrze. Cóż, zapach Małej Asu nie ulatniał się nigdzie, to też raczej w grocie nic jej nie jest. Tu miała racje. Ale czy tak trzymałby ją cały czas w grocie? Przecież musiał nauczyć ją kiedyś polować i przetrwać, prawda? Siedzenie w grocie jej tego nie nauczy.
  Wow, co za dojrzałe myślenie. Z drugiej strony... Teraz nie wyobraża sobie by Młode siedziało gdzie indziej. Więc pokiwał głową z niemym "tak tak, masz rację".
  Jesteśmy do przodu ze słowami, do tyłu z ich sensem.
  Ech.....
  
  Najlepszy Wojownik

• Trochę się zdziwił że ktoś może mieć problemy z wypowiedzeniem imienia... O, no właśnie. Może tak pokojarzy?
  – Mi....r...r..i... Rh...Rg...Rybgh... R-yb-a – jakoś to wypowiedział, na więcej nie było go bowiem stać z poprawnością. Ale potem pokiwał głową że tak "Mirri, Ryba" pasuje do "Zabrała ją Mirri". No dobrze chodźmy dalej. Na jej pytanie czy Biesia to Asu tymczasem, pokręcił łbem z zaprzeczeniem. Dobra, chyba nie jednak do końca nie zrozumieli (co jest w sumie... logiczne. Jedna sepleni, drugi warczy..). Bestia czuła się w obowiązku jakoś to wytłumaczyć.
  Aż nabrała powietrza.
  – Bi...e...si...a....có...rgha... Asu... dhuga... có...rg..rk..a. – wypowiedział, z trudnościami które mogły zaboleć aż fizycznie. Przynajmniej mnie, uh. Może jakoś z tego połamanego języka zrozumie, że chodzi o to iż Asu nie jest czymś a.. kimś.
  Gdy zaczęła dopytywać, aż mną osobiście...UH.
  Odezwała się! Jak gdyby ona nie miała jakiegoś kalectwa, pewnie jest stara a mówi jak niedorozwinięte pisklę a mnie-nas śmie wyzywać od kalekich!
  ......
  I chyba najbardziej denerwowało to, że miała racje.
  
  Śmieszna smoczyca.
  
  Bardzo. I chyba o Tobie myśli tak samo.
  Gdy pochyliła się i zaczęła mu szeptać jakoś konspiracyjnie, on też się pochylił i niby jej słuchał, jednak bardziej skupiał się na chłonięciu kolejnych nut zapachowych, czym niszczył jej ładnie ułożoną grzywkę. Raz chuchnął, drugi raz chuchnął...
  Jakaś Azbest, jakaś opiekunka, jakieś mieszkanie u niej? I pomóc?
  – Nighe potgheebować poghmogm.. – wycharczał, zdziwiony propozycja no bo jego zdaniem sam robił duże postępy a sama Asu doskonale go rozumiała. A to że smoki nie mogły jego zrozumieć, nie zdawało się jakimś dużym problemem bo.. Po co by miały? Język ciała był przecież uniwersalny!
  Tak, tak..

• No proszę a jednak się dogadali! Być może Samica przez swoją wadę miała trochę.. Większe pole myślenia? Rozumienia? W każdym razie lepiej wychodziło jej rozszyfrowanie jego charczącej mowy niż większości, która spotkała go na tych terenach. Zadziwiające i nawet na swój sposób fascynujące?
  Najwyraźniej podobne problemy bardzo zbliżają do siebie smoki....
  
  Smoczyca dziwnie się zachowywać. Zmienić zapach.
  
  ...Zbliża chyba za bardzo.
  No nie, nie, nie, nie, nie, nie każ mi, nie każ sobie po raz kolejny przez to przechodzić i szczególnie tamtej smoczycy bo uh, czy ona w ogóle.. W ogóle chciałaby? To znaczy, nie nie wydaje mi się, przecież chce byś przestał, stawiasz ją w bardzo niekomfortowej sytuacji.
  
  Hm?
  
  Oh.
  Przysunęła się.
  Bestia wzdrygnęła się niewyczuwalnie czując jak się zbliżyła a potem spróbowała mu pomierzwić swoim oddechem futro. Lekko przechylił łeb, to na jeden bok, to na drugi jak gdyby.. Nie rozumiał jej języka ciała w połączeniu z nowymi woniami. Czy aż tak bardzo nie podobało jej się chuchanie a może... Ugh. Oby to nie zaszło za daleko.
  Przypomniał sobie gest, jaki wykonywała w jego stronę Mirri i po prostu polizał ją po policzku, mając jakąś dziwną nadzieje że być może to ją w jakiś sposób uspokoi? Dziwne połączenie – Tu chęć słuchania, tu nerwy, tu trochę radości, tu trochę...
  
  Najlepszy Wojownik

• "Zawsze taki byłeś?"
  ......
  Samica boleśnie sięgnęła mojej świadomości, zadając z pozoru bardzo niewinne i proste pytanie, które miało za zadanie jedynie chyba rozładować piętrzącą się w napięcie atmosferze. A jednak, przejechała pazurem po jeszcze nie zasklepionej zadrze, która zaczęła na nową sączyć posokę, pomieszaną z zanieczyszczoną ropą.
  Bestia nie pamiętała swojego ja. Miała wspomnienia z początku niewoli, jednak były one z każdym księżycem coraz to bardziej mgliste, nieważne, przemijały w zapomnienie gdy instynkt brał górę i próbował jakoś utrzymać górę mięsa przy życiu.
  Nieznajomo, nie zawsze. Moją jedyną zbrodnią były geny niepoznanego mi nigdy Ojca, które sprawiły że byłem większy od innych. Siła, mięśnie i ten bezwstyd to już pysk Bestii, która odebrała mi to wszystko. Jak za dotknięciem jakieś wiedźmiej różdżki, choć nigdy moje – nasze drogi z takim bytem się nie przecięły. A może czegoś nie zauważyłem, powoli tracąc prawo do własnego głosu..
  "Ja nie jestem".
  Oboje nie jesteśmy.
  Oboje.
  
  Wina? Genów?
  
  Bestia przebiła się delikatnie w echo umysłu, choć zesztywniała na moment, słuchając smoczycy. Nie rozumiała tego o co chodziło z genami, co to w ogóle było, dla niej ten koncept był zbyt... Irrealny, obcy, niezrozumiały. Prosta istota jednak wyczuła unoszące się w powietrzu przygnębienie to też delikatnie oparła wielki pysk na ramieniu Ziemistej i zamruczała jej spokojnie, jak gdyby była pisklęciem – Takim małym i wystraszonym.
  Ja natomiast mogłem pogrążyć się w agonii bez echa. Czasami to nie nasza wina że los napisał dla któregoś istnienia dramatyczną historię z gorzkim zakończeniem.
  Ja nie chciałem już żyć, bardzo dawno. Bestia jednak miała za silną wolę tego pieprzonego życia.
  
  Najlepszy Wojownik

• Nie zadrgał nawet, kiedy próbowała objąć jego wielka szyję i po prostu chłonął jej zapach, który mówił.. Dużo. Może trochę za dużo? Wyglądała na kogoś zranionego, nie potrafiącego znaleźć sobie miejsca, w pewnym sensie może troska o jej pisklęta przyćmiła jej w jakiś sposób umysł?
  Czy ze mną też tak było – Dzikość narodziła się z chęci ochrony przed światem? Nigdy nie zastanawiałem się nad tym, pogrążony we własnej goryczy ale i nieszczęściu, próbując z jednej strony stać się jednością ze Stworem by nie czuć bólu, z drugiej jednak dalej próbować zachować swoją niezależność chcąc oddzielić nasze jaźnie od siebie. Niestety, byliśmy skazani na współistnienie w którym Bestia nie miała nawet pojęcia o moim istnieniu. Tak, nie prowadziliśmy dialogu po prostu reaguje zawsze niemo w eter na jej poczynania, zazwyczaj negatywne i depczące po dawnym obrazie...
  
  Ciepło.
  
  ... Nie wiadomo czy na sercu, na duszy czy dosłownie. Do uszu Samca doszedł szloch, na który poruszał uszami. Delikatnie zabrał łeb by spojrzeć na nią i korzystając z tego jak byli blisko, wyciągnął swój potężny jęzor i zaczął zlizywać z jej policzków te gorzkie łzy.
  Dobrze że miała na to miejsce.
  Dobrze że potrafiła płakać.
  Dobrze że Bestia miała w sobie jeszcze jakieś uczucia, choć wciąż tak bardzo proste jak na psa przystało.
  
  Najlepszy Wojownik