Polanka

[Jaskiniowy Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Hah. I tego właśnie się spodziewał.
"Ale że co? To pewnie Twoje własne myśli..."
Niby był spokojny, ale jednak było można wyczuć w myśli pewną dozę rozbawienia...
Już raz się żegnał ze światem. Mówią, że ten pierwszy raz jest najtrudniejszy. Potem jest już z górki...
"Przyszłości nie zmienisz... Moich decyzji również. Zależy mi tylko na trzech rzeczach w życiu... Na rodzinie, stadzie i Tobie. I zrobię wszystko, niezależnie jaka będzie cena... Abyś dostała... Nieco więcej...
Nawet nie potrafił się wysłowić czego tak na prawdę miała dostać więcej. Więcej Sumiennego? Więcej czasu? Trudno to określić.
Czasu się też nie cofnie. Powiedział co powiedział... Co Zbawienna z tym zrobi... Wszystko zależy od niej.

[Słodycz Zbawienia]

No dobra. Oszalał. Jak widać degradacja i utrata języka to dla niego za dużo. Zaraz, zaraz, jakie zioło by mu pomogło? Może melisa, na uspokojenie. Albo kora topoli na gorączkę. W końcu, po czymś takim może być w szoku. Ale nie wyglądał na chorego. No może jedynie oszalał. Ale to przecież nic takiego... Pokręciłam łbem, jakbym chciała wyrzucić z niego słowa, które mi powiedział. W końcu Zatruty nie pozwoli mu ot tak zwiedzić naszych terenów. – A co, jeśli przegrasz? – zapytałam. To raczej logiczne, że możliwość pozwiedzania terenów Ognia to jego nagroda. Ale co w razie przegranej?

[Jaskiniowy Kolec]

"Będę wspierał Zatrutego, jako pełnoprawny członek stada Ognia. W jednym i drugim przypadku będę mógł spędzać z Tobą czas..."
Niech myśli co chce, ale Sumienny nie do końca był z nią w tej chwili szczery. Oczywiście jeśli wyjdzie na to, że przegra... będzie wspierał ogień. Niemniej nie złamie danej przysięgi swojemu ojcu. Nie miał zamiaru stracić 2 najważniejszych rzeczy w swoim życiu...
Są różne sposoby... Czy gdyby istniała taka możliwość... Zatruty nie wysłałby swojego zaufanego smoka na tereny innych stad? Szpiegowanie jest karane w trybie natychmiastowym. I tylko w jeden sposób.
Niemniej nie obawiał się śmierci. Przestał już jakiś czas temu.

[Słodycz Zbawienia]

No dobra. Moje ciało przestało mnie słuchać. Mój ogon uniósł się i z impetem wylądował na ziemi, wzniecając masę błota w powietrze. To osiadło nie tylko na mnie, ale i na Sumiennym. Cóż, ja się szybciej wyczyszczę. Ale przecież nie o to teraz chodzi, prawda? Zmrużyłam ślepia, wysuwając nieco pysk przed siebie. – Czyś ty oszalał? Jeśli twój ojciec się nie zgodzi, a raczej na pewno się nie zgodzi, zostaniesz okrzyknięty zdrajcą! Każde twoje wejście na tereny wspólne, czy na granicę z Życiem będzie się wiązało z niebezpieczeństwem! A arena? Przecież twój ojciec cię zabije! Nie możesz tak ryzykować! – byłam wzburzona, ale wszystkie emocje jedynie po części odzwierciedlały się w moim tonie. Mój głos był tylko nieco wyższy i wyrażał nieco więcej ekspresji.

[Jaskiniowy Kolec]

"Jestem już duży i nie musisz się o mnie martwić... Ja wiem co robię i wiem czego chcę..." A przynajmniej tak mu się zdawało. Pewność to w końcu stan absurdalny, prawda?
Nie potrafił uspokoić Słodyczy. Mógł tylko liczyć na to, że przyjmie jego wyjaśnienia...
"Kocham rodzinę i stado, ale ojciec nie może mnie trzymać w granicach Życia. Pragnę czegoś więcej. Pragnę poznać cały kraj, a nawet świat poza barierami naszych krain. Pragnę poznać cały świat, abym wiedział czy dobrze postępuje... "
Nie postępował dobrze...
"I chcę być przy Tobie. Jesteś mi jedną z najbliższych... Nie będę prosił Cie, abyś to Ty zmieniła stado. Wiem jak bardzo zależało Ci na byciu Uzdrowicielem. I wiem, że również kochasz swoje stado. Dlatego też zdecydowałem się na to... Nieważne czy ojciec się zgodzi czy nie..."

[Słodycz Zbawienia]

Zmrużyłam lekko ślepia. No dobra. Teraz to na pewno powinnam mu coś podać. Może jednak lawendę? Skutecznie ostudzi jego zapał. Bardzo głupi. Pokręciłam łbem. – Ale to Stadu przysięgałeś wierność! Życie dało ci schronienie, zapewniło naukę, bezpieczeństwo, pożywienie. Chcesz ich teraz porzucić? To twoja rodzina! – przy końcu wypowiedzi podniosłam nieco głos. No, tak jakoś wyszło. Przypadkiem, ale nie mogłam tego słuchać. – Nie chcę, żebyś był częścią Ognia w taki sposób. Nigdy tego nie pochwalę. – potrząsnęłam lekko łbem i zrobiłam krok w tył.

[Jaskiniowy Kolec]

"I nie złamię danej przysięgi nigdy! Nie nazywaj mnie zdrajcą i nie skazuj mnie na przegraną. Walka może się różnie potoczyć w taką pogodę... Jeśli znajdę jeden słaby punkt Zatrutego, to padnie przede mną i jedyne co zrobię to pozostanę w Ogniu na kilka chwil, które przede wszystkim chcę spędzić z Tobą..."
Czuł się nieco niedoceniany i zarazem czuł się tak, jakby każdy jego wybór był złym wyborem. To nieco sparaliżowało go. Przecież chciał dobrze, ale nikt tego nie zauważył. Nawet smoczyca, która do tej pory wydawała mu się bardzo bliska.
To było przykre...
Oko niekoniecznie musiał rozumieć tego, że po prostu się o niego martwiła. Nikt w końcu nie martwił się o niego wcześniej. Czemu wiec powinien teraz to wiedzieć...?

[Słodycz Zbawienia]

Zaczęłam kręcić lekko łbem, jak w jakimś amoku. I cofnęłam się o kilka kroków. – Nie chcę żebyś z nim walczył. – szepnęłam, patrząc na niego z czymś dziwnym w ślepiach. Czy był to strach, czy też troska o Oko, ciężko było zgadnąć. Nie podobał mi się jego plan. Okej, boję się o niego. Ale z drugiej strony, czy Zatruty powinien tak ryzykować? Nie wiedziałam, jakie relacje łączą nas ze Stadem Życia. Ale to, co chciał zrobić Oko... Nie. To nie mieściło mi się we łbie. Moje ciało znowu żyło własnym życiem, gdy cofnęłam się o kolejny krok.

[Jaskiniowy Kolec]

"Nie zostawiaj mnie...!"
Sumienny ruszył za Słodyczą i nie miał zamiaru pozwolić jej odejść. Rzucił się wręcz na nią, aby przewrócić, aby jej łapy nie dotykały ziemi. Niech drapię, niech robi co chce. Nie pójdzie. Nie zostawi go.
"Jesteś wszystkim tym, kim chciałbym być...! Jeśli odejdziesz to zginę. Po prostu nie odnajdę chęci na życie w tym piekielnym świecie! Jeśli mam coś zyskać walką to dam z siebie wszystko. Jeśli mi się nie uda to wtedy dam Ci spokój, bo zrozumiem, że nie zasługuję na Ciebie. Ale teraz nie odchodź..."
–Plozsze!– Wręcz wykrzyczał niewyraźnie jedno słowo, a to co zaczęło kapać na Zbawienną to nie były krople deszczu, tylko gorzkich łez.

[Słodycz Zbawienia]

To było jeszcze dziwniejsze. No i tego się zupełnie nie spodziewałam. Wylądowałam na grzbiecie, w ostatnim momencie skrzydła składając luźno przy bokach, żeby nic im się nie stało. No zwariował! Po prostu zwariował. Potrząsnęłam lekko łbem i spróbowałam go z siebie zepchnąć. Gdyby nie fakt, że jest większym ode mnie samcem, który ma nieco więcej ciała i masę grubego futra, może by mi się udało. Niestety. Jego słowa jakoś mnie nie ujęły. Byłam na niego wściekła. Gdy poczułam jego łzy, spoważniałam. – Nie zatrzymasz mnie w ten sposób. – powiedziałam. Nie uśmiechałam się. Nie spoglądałam na niego z troską. Byłam zła za to, jak się zachował. I to mógł wyczuć.

[Jaskiniowy Kolec]

Przez chwilę jeszcze spoglądał na nią, z góry, zaczynając się powstrzymywać. Kiedy mrugnął, jego ślepia się zwęziły. Cały pysk wyglądał niemiło, zeskoczył ze Słodyczy i odszedł kilka kroków...
"W takim razie idź i nie wracaj. Jesteś samolubna i masz gdzieś to, co dla Ciebie bym zrobił. Życzę Ci wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia jako Uzdrowicielka. Oby nowy początek przyniósł Ci spełnienie Twoich marzeń. Obyś zapomniała o tym co widziałaś i słyszałaś związanym ze mną. Żegnaj..."
Po czym po prostu bez słowa sam zaczął odchodzić. Nie będzie się płaszczył, nie będzie się prosił o zrozumienie. Co by to była za miłość, gdyby kochającego nie było stać na odrobinę poświęcenia? Słodycz wolałaby, aby wszystko poszło po jej myśli, jednak pokazała, że tak na prawdę wcale nie zna Sumiennego. I chyba już nigdy nie będzie dane jej poznać...

[Słodycz Zbawienia]

Czy zamierzałam to tak zostawić? Oczywiście, że nie. A on nie śpieszył się z odejściem. Niech poczuje, co to znaczy myśleć, że straciło się kogoś bliskiego. Podniosłam się i otrzepałam z błota. I powolnym krokiem ruszyłam za nim. Moje łapy nieco szybciej dotykały podłoża, w związku z czym udało mi się go dogonić. A gdy tak się stało, położyłam prawą łapę na jego barku. Nic nie mówiąc. Jeśli się nie zatrzyma, moja łapa po prostu spadnie na ziemię. I to będzie koniec. Jeśli się zatrzyma, cóż, zobaczymy.

[Jaskiniowy Kolec]

Zatrzymał się. Oczywiście, że tak...
Jednak nie spojrzał na Zbawienną.
"Odkręcę tą walkę z Zatrutym. Obiecuje..."
Mówił spokojnie i dopiero po tych słowach spojrzał na Słodycz. Kąciki jego pyska nieco się podniosły. Czyżby zrozumiał coś z tego wszystkiego co mówiła samica? Być może. Był zły na to, że chciała decydować za niego, ale liczył się z jej zdaniem.
Tylko jak odkręcić to wszystko zarazem nie tracąc honoru. Nie będzie przecież skomleć jak pies, że jednak się wycofuje z zakładu...
Niemniej znajdzie sposób. Ustabilizuje sytuację swoją i stada. Chciał gonić za głupimi marzeniami, ale wiedział, że robił to niewłaściwie...

[Słodycz Zbawienia]

Jako, że się zatrzymał, moja łapa wciąż spoczywała na jego barku. Zrobiłam kilka kroków, żeby stanąć z nim pysk w pysk, żeby żadne z nas nie musiało wykręcać łba. – Walcz, jeśli chcesz. Zastanów się jednak, czy te kilka chwil pośród jaskiń Ognia warte są utraty rodziny. – powiedziałam. Gdybym mogła wtedy jakoś pomóc mojemu bratu, wszystko potoczyłoby się inaczej. Po chwili zbliżyłam swój pysk do pyska Oka, tak, że nasze nosy dzieliła jedynie drobna przestrzeń. Oczywiście wszystkie moje łapy spoczywały na ziemi. – Nazwij mnie samolubnym smokiem jeszcze raz, a wypatroszę cię i powieszę w swojej grocie jako trofeum. – wycedziłam przez zaciśnięte zęby. Niech wie, że nie wszyscy udają, że są z kamienia jak on.

[Jaskiniowy Kolec]

Czasami nie zważamy na słowa, które wypowiadamy. Sumienny powinien o tym doskonale wiedzieć, ale nie zawsze pamiętał, aby trzymać ... kikuta za kłami...
"Przynajmniej zawsze byłbym z Tobą? Prawda? Raz na księżyc byś wytrzepała i byłbym jak nowy..."
Przez dłuższy czas nie zdawał sobie sprawy z tego, że są tak blisko. Teraz jednak zdał. Nie należał do smoków bojaźliwych. Lekko się pochylił do przodu i dotknął pysk Słodyczy swoim pyskiem. Nos w nos....
Po chwili jednak cofnął nieco łeb, aby zaobserwować reakcję samicy Ognia. Wydawała się być nieco zezłoszczona. Czy niewinny żart ją choć trochę rozweseli, a zetknięcie pysków zdziwi? Skoro nie jest z kamienia jak Oko to może okaże jakieś uczucia?

[Słodycz Zbawienia]

Zmrużyłam ślepia, słysząc jego żart. Żart. Taak. Chyba tylko w jego łbie, w którym coś się poprzestawiało. Prychnęłam cicho. A gdy dotknął mnie swoim nosem, cóż, w pewnym sensie sama do tego doprowadziłam. Czy miało to dla mnie jakieś głębsze znaczenie? Chyba nie. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że jego słowa mogą znaczyć coś więcej. No, ale czego się spodziewać po samicy, która obcowała jedynie z samcami, którzy należeli do jej rodziny? No właśnie. Dopóki Oko mi tego nie uświadomi, cóż. A tak, z mojej gardzieli dobyło się ciche prychnięcie, choć na pysku nie było już tej złości i chłodu, które jeszcze przed chwilą go zdobiły.