Mały Wodospad

[Jadowity Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jadowity również wstał, ale został na swoim miejscu. Po chwili zastanowienia odpowiedział – Właściwie nie ma co do tego ograniczeń. Atakiem może być wybuchający liść czy kamienny stożek, zakończony ostrym kolcem. Może to być także z pozory zwykłe piórko, które nagle zaczyna płonąć. Co tylko wpadnie do głowy – powiedział krótko. W tej technice faktycznie można było robić, co się chce. Nawet najgłupszy pomysł może okazać się skutecznym atakiem. A przynajmniej z punktu widzenia Jadowitego. Ale co tam, najwyżej Dębowy go poprawi, w końcu na tym polega zadanie nauczyciela. Smok ma wynieść z tej lekcji wiedzę która przyda mu się w przyszłości, więc od czasu do czasu musi przyjąć krytykę.

[Złamany Kolec]

Zastukał szponem w spód pyska w zastanowieniu.
-Chodziło mi bardziej o coś takiego jak kwas, powietrze... Choć w sumie masz racje i właściwie bardzo dobrze się wypowiedziałeś. Jednak osobiście nie polecam takiego liścia, gdyż im bardziej skomplikowana forma ataku, tym słabsza jego siła. Czarodzieje teoretycznie mogą wymyślać kolec o dziesiątkach zabójczych właściwości, ale powstałe z tym trudności w wyobrażaniu sprawiają, że słabsze jest jego odbicie w rzeczywistości i cechy o ile w ogóle się ono pojawi. Jednocześnie ten pomysł można wykorzystać bazując bardziej na zaskoczeniu... To już zależy od preferencji: prostota czy przechytrzenie. To drugi w ataku może być równie lub bardziej skuteczne co pierwsze, ale nie radzę stosować tego w obronie. Tam trzeba reagować szybko i odruchowo – rada na przyszłość- dodał choć dopiero zaraz zajmą się trzecią dziedziną magii. Nie zmienia faktu, że był przygotowany do przyjęcia ataku.
-Mogę cię pocieszyć lub zasmucić, że możesz mnie atakować bez obawy na zranienie. No to dalej!– rzucił i pochylił łeb wpatrując się w Jadowitego z czujnym oczekiwaniem. I ciekawością, bo jak na razie ognisty go dość zaskakiwał.

[Jadowity Kolec]

Smok był kreatywny, i właśnie to teraz miał zamiar wykorzystać. Wpierw wyobraził sobie małą, ognistą kulę. Tak, wpierw zaczął od kuli. Następnie wytworzył z niej długi i chwytny ogon, zupełnie jak u smoków drzewnych. Długie, ostre szpony, zdolne rozerwać skórę i mięśnie. Smukła sylwetka. Twór miał opierać swój atak na zręczności. Chodziło o to, by lepiej unikał kontrataku. Teraz głowa. Mała, niczym u pisklaka. Urocze, szkarłatne oczka. Na głowie były dwa średniej długości rogi. Skrzydła przeciętnej wielkości, nie za duże, nie za małe. Z pozoru zwyczajne, urocze pisklę było wielkości nowo narodzonego smoka. Ale nie miało ono ciała. To była jakby dusza. Nie dało się jej dotknąć jak żywej istoty, ale można było się poparzyć przy próbie zrobienia tego. Bowiem duszyczka pisklaka była cała w ogniu. Właściwie był to jeden wielki ogień. Miało ważyć dosłownie tyle co piórko – w końcu to dusza. Stworzenie miało ziać tym, z czego jest stworzone – ogniem. Jego zadaniem było poparzenie przeciwnika i jak najszybsza zmiana pozycji, aby uniknąć kontrataku. Ale to nie wszystko. Dusza potrafiła bez problemu przeniknąć do wnętrza smoka, niszcząc i parząc narządy wewnętrzne. Następnie smok tchnął maddarę i umieścił swoją broń kilka łusek nad głową Dębowego. Skinieniem łba pokazał swojemu nauczycielowi, skąd pochodzi atak. Dusza miała poparzyć wnętrzności smoka.

[Złamany Kolec]

//Nie wiem jak wytłumaczyć to, że Dębowy znał właściwość przenikania w wnętrze iluzji. Mam nadzieje, że to nieobjaśnienie nie będzie problemem...

Niestety sam Dębowy nie był zbytnio kreatywny choć doceniał tą cechę u Jadowitego. Szybka ocena jego tworu i już nastąpiło zastosowanie prostej obrony jaką była kula zimnej wody nad nim. A przynajmniej była, bo w kontakcie z łbem szybko straciła swoją formę rozlewając się po cały przodzie smoka choć nie wyglądał na specjalnie przejętego tym faktem, z podkreśleniem tego dotyczącego przemoczenia na mrozie. Ignorując to, na pysku było widać skruchę.
-Przepraszam cię, zapomniałem jeszcze o jednym wspomnieć. Smoki dzięki magii posiadają barierę na powierzchni skóry, która nie pozwala na bezpośrednią ingerencje maddarą na nasze ciało. Chyba że zostanie przerwana ona z zewnątrz choć samo to jest możliwe jedynie na krótko. Uzdrowiciele właśnie nas dotykając podczas leczenia mogą użyć magii aby sobie pomóc w pracy...– przerwał potrząsając łbem by pozbyć się wilgoci.
-Sam jednak atak był dopracowany, a ten błąd z mojej winy więc nie mam zastrzeżeń. Jeszcze raz cię przepraszam cię za problem. Teraz jednak proszę byś zaatakował ponownie- odparł starając się odzyskać skupienie by móc się obronić.

[Jadowity Kolec]

Samiec skinął głową i delikatnie się uśmiechnął, dając do zrozumienia, że wszystko w porządku. Przystąpił więc do kolejnej próby ataku. Tym razem wyobraził sobie trujące pnącza. Miały one szybko wyrosnąć spod ziemi i owinąć całe ciało Dębowego, boleśnie raniąc go kolcami, zawierającymi w sobie truciznę. Coś w rodzaju kwasu, którym pluły smoki drzewne, w tym Jadowity. Miał on zżerać tkanki i spowodować martwicę skóry. Kolce były długie i miały wbijać się w łuski przeciwnika jak w masło. Gdy już przebiją skórę, jedynym sposobem na uwolnienie się od nich jest umysł Jadowitego, który jako jedyny może przerwać natarcie. Pnącza były grube, ale poruszały się szybko. Był także pewien haczyk. Nie można było ich dostrzec – były przezroczyste dla wszystkich, z wyjątkiem ich twórcy. Oznaczało to, że ciężej było się zorientować o ich obecności. Dodatkowo ból pojawiał się dopiero wtedy, gdy pnącza owinęły się wokół łap wroga – wtedy, kiedy nie może się od nich oderwać. Były odporne na ogień, wodę i inne żywioły. Tym razem Jadowity nie wskazał miejsca ataku swojemu nauczycielowi. Sam musiał się zorientować. Następnie samiec tchnął maddarę i czekał. Aby nie daćpo sobie poznać, że już przystąpił do ataku, utrzymywał taką pozycję i minę, żeby Dębowy myślał, iż jego uczeń nadal pracuje nad atakiem.

[Złamany Kolec]

Prawie niezauważalne odetchnął z ulgą widząc, że Jad nie ma nic mu za ten błąd. Sam nie wiedział, że może być taki delikatny... Choć łuskę to zdecydowanie miał twardą jednak nie na tyle by samą nią się obronić przed atakiem ognistego. Czując maddare powędrował spojrzeniem to przepuszczalnego źródła w tym przypadku ku dole, a dostrzegając ślady w podłożu nie zwlekając utworzył powłokę rozmieszczoną na powierzchni skóry. Jej główną właściwością było to, że twarda jak kamień miała być głownie dla działań z zewnątrz – pod wpływem ruchów swojego twórcy miała się dostosować niczym plastelina nie czyniąc oporów do jakikolwiek fizycznych działań. Dodał tylko możliwość przepuszczania tlenu by sam się nie udusić – już śmierć głodowa byłaby bardziej godna.
-Bardzo dobrze. Miło że nie ograniczyłeś się to zwykłej siły pnączy- odparł z zadowoleniem i po prostu oczekiwał na kolejny atak.

[Jadowity Kolec]

Smok w zadowoleniu skinął łbem i rozpoczął kolejną próbę ataku. Wyobraził sobie cień. Był kształtu smoka, właściwie był to smok złożony z cienia. Duży, dwa razy większy od przeciętnego smoka. Smukły, ale jednocześnie ze stalową, potężną muskulaturą. Długi, smukły pysk, a w jego środku mnóstwo ostrych i długich kłów. Śnieżnobiałe oczy jak u Jadowitego. Mnóstwo rogów ciągnących się od głowy, przez grzbiet, aż do ogona. Smukłe, długie łapy z niezwykle długimi szponami. Ogon zakończony kolczatą maczugą. Wielkie skrzydła, powodujące huragan. Bestia miała panować nad żywiołami. Najpierw miała spowodować u Dębowego szok termiczny. Oblać go lodowatą wodą o temperaturze minus stu stopni. Następnie poparzyć go prawdziwym, żywym ogniem. Potem wywołać wiatr, który rozniesie płomienie po całym ciele nauczyciela. Cień miał także atakować szponami i zębami, a także kolczastym ogonem. Miał być odporny na żywioły i potrafić przenikać przez tarcze stworzone przez maddarę. Ponadto miał być odporny na światło. Następnie tchnięcie magii – i Jadowity czekał. Ustawił swoją broń w odległości pół ogona z tyłu Dębowego.

[Złamany Kolec]

Na wiele możliwości się Jadowity się przygotował, ale jednak Dębowy nie zamierzał stworzyć skomplikowanych tarcz o wymyślnych właściwościach. Otóż zamiast tego przeprowadził "kontratak" – na wierzch łba ognistego miała delikatnie opaść rozmokła śnieżka. Nie czyniąca większej szkody oprócz, że samo to nieprzyjemne i raczej niespodziewane uczucie powinno rozproszyć drzewnego i przeszkodzić w ataku. -Poczekaj proszę- rzucił i skierował spokojne kroki w stronę Jadu.
-Popełniłeś sporą błędów choć na tym etapie to całkiem normalne. Poza tym nie jestem tu bez powodu- odparł stając przed ognistym, Wziął też głębszy oddech spodziewając się swojego rozgadania – Na początek nie sprecyzowałeś co postrzegasz jako cień co jest potrzebne jeśli tradycyjna definicja nie pasuje do tworu. Cytując "im więcej uda się określić, tym efektywniej zostanie wykorzystany potencjał mocy i wykonywana przez ciebie czynność ma większe szanse na sukces." Ogólnie sam pomysł zły nie jest, a uproszczenia w stworzeniu magicznej kukiełki do fizycznego ataku w postaci bardziej eterycznej zamiast z krwi i kości, sprawdziłby się, ale jednak bardziej dopracowany. Poza tym zastanów się: po co coś tworzyć, co ma stworzyć jakiś magiczny atak skoro będzie i tak to twoja robota i wyobrażenie? Dało by się pominąć pierwszy krok i zaoszczędzić sobie trudu oraz zasobów maddary. Ataki mógłbyś stworzyć osobno, a jeśli już tworzyć kombinacje to rozsądnie. Ogień i wiatr – to mogło być świetne, ale podpalenie po oblaniu wodą jeszcze o lodowatych właściwościach nie zbyt ze sobą się grają. Poza tym nawet najzdolniejsi magowie nie obronią się przed wszystkim i lepiej jeśli skupią się na największym zagrożeniu dla swojego ataku, jak odporność na płomienie dla lodowego kolca.
-W jednym akcji próbowałeś zmieścić iluzje ataku fizycznego, atak termiczny i jedną kombinacje. Rozłożona tak mana dałaby bardzo mizerne skutki i nie skutkowała by znaczącymi obrażeniami. Pod sumując: masz pomysły, a największa dokładność tego nie zastąpi. Jednak mimo wszystko musisz się nad nimi bardziej rozwinąć i kombinować w umiarkowany stopniu. Te pną i trucizna czy ogień z wiatrem były dobre. Więc śmiało, ale za szczegółami- tymi oto słowami zakończył przydługą tyradę, kończąc świadomy jej długość przepraszającym uśmiechem. Również tego, że dość dużo czasu zmarnował zaraz się odwrócił i ponownie zwiększył dystans potrzebny do walki by móc ją wznowić. Szybko też stał gotowy i skinął łbem na znak, że mogą kontynuować o ile sam Jad był już przygotowany do następnego ataku.

[Jadowity Kolec]

Samiec wysłuchał uważnie swojego nauczyciela i uśmiechnął się delikatnie, a skinieniem łba podziękował za radę. A więc pora na kolejny atak. Teraz miała to być burza piaskowa, taka jaką Jadowity często widział na swoim ojczystym Zachodzie. W krainie pełnej pustyń to raczej normalne. Na początku oczami wyobraźni widział chmurę złotego piasku, która z niewyobrażalną prędkością kręci się wokół Dębowego, boleśnie raniąc go w oczy nos i wbijając się w łuski, a także w miejsca gorzej osłonięte, czyli podbrzusze, pachwiny. Ponad to miał być odporny na wiatr, ogień i wodę. Jego celem był tylko nauczyciel Jadowitego. Dodatkowo każdy piasek, który wbije się w łuski ma naturalnie spowodować powstanie małych ranek na ciele. Były one jednak wystarczającej wielkości, by mikroskopijne cząsteczki piasku przedostały się do krwiobiegu, czyniąc w nim szkody – po przedostaniu się do krwi cząsteczki piachu rozpływały się, zamieniając w kwas. Następnie smok tchnął maddarę i ustawił chmurę piachu wokół Dębowego.

[Złamany Kolec]

Hm, tego jeszcze nie widział. Później pewnie w jakieś walce zapożyczy ten pomysł od Jadowitego, ale na razie skupił się na obronie. Wyobraził sobie przezroczysty śluz z bliżej nieokreślonej cieczy, który miał go pokryć calutkiego. Nawet osadzić się na powiekach ślepi, które na ten moment zamknął choć na wypadek przypilnował by śluz nie posiadał jakikolwiek właściwości, która mogła by zaszkodzić narządom wzroku. W każdym razie jego solidna warstwa miała przyjąć na siebie piasek, ewentualnie przylepiać go do siebie i zneutralizować kwas. Na czas ataku jego postać miała być gęsta i stabilna, a po nim na tyle się rozcieńczyć by spłynąć gwałtowniej po Dębowym niczym woda. Tchnął więc maddare, a gdy całkiem się już uwolnił od swej obrony przytknął tylko w stronę Jada w oczekiwaniu na kolejny atak. Ta akcja poszedł mu dobrze, nie potrzebny był więc komentarz.

[Słodycz Zbawienia]

Kolejny trening, na który musiałam znaleźć czas. Stanęłam nad wodospadem i spojrzałam w dół. Na szczęście w razie wypadku byłabym w stanie się jakoś uratować swoim lotem. Niemniej jednak nie planowałam porażek. Dziś nauczę się skakania nieco dalej i w utrudnionych warunkach. Ustaliłam sobie trasę do skoku. Prowadziła przy samym wodospadzie, który powodował, że półki skalne były bardzo mokre i zdradzieckie. To jednak nie zniechęciło mnie. Po pierwsze przyjęłam pozycję gotowości, ugięłam łapy, przycisnęłam skrzydła do ciała, uniosłam nieco swój ogon, ale nie usztywniłam go.
Następnie podeszłam do końca pułki skalnej i spojrzałam przed siebie. Zauważyłam półkę nieco niżej niż moja pozycja. Była oddalona o jakieś dwa ogony.
Ugięłam mocniej łapy i wybiłam się najpierw z tylnych, a potem z przednich łap. Moje ciało instynktownie samo wygięło się w lekki łuk, co pomogło mi przeskoczyć nad przepaścią. Przy lądowaniu wyciągnęłam przednie łapy przed siebie jako pierwsze, ale nie pozwoliłam im twardo wylądować na ziemi. Wiedziałam, że spowoduje to poślizg, a tego właśnie starałam się za wszelką cenę uniknąć. Po spotkaniu się moich przednich łap ze śliskim podłożem, zaczęłam przebierać łapami jak w biegu, aby wytracić swój pęd w inny sposób niż poślizg.
Wszystko poszło tak jak zaplanowałam. Pomimo śliskich kamieni, nie miałam większych problemów ze ślizgami.
Dlatego też obróciłam się i powtórzyłam skok. Tym razem na jeszcze niższą półkę.
Przecinała ona wodospad, a więc niezbyt dobrze byłam w stanie określić siłę, z jaką powinnam skoczyć, niemniej uznałam, że branie dużej poprawki może mi jedynie pomóc, a nie zaszkodzić. Ugięłam bardzo mocno łapy i ponownie skoczyłam do przodu, wyginając ciało w niewielki, zgrabny łuk, który pomógł mi przedostać się przez zimny wodospad i wylądować na półce skalnej.
Było mi jednak strasznie zimno po tym wyczynie, ale nie był to czas na odpoczynek. Dopóki nie uda mi się tego dopracować, nie będę w stanie przekazywać podstawowej wiedzy innym. A to przecież ważne. Dlatego też oceniłam odległość od półki skalnej, na której się znalazłam, od kamiennego podłoża, z którego spokojnie mogłabym odejść. Zmrużyłam lekko ślepia i poprawiłam nieco swoją pozycję. Łapy lekko ugięte i rozstawione, ogon uniesiony, a skrzydła przy ciele. Gdy stanęłam na krawędzi półki skalnej doszłam do wniosku, że mogę nie dać rady skoczyć tak po prostu. Przez chwilę stałam tak i obserwowałam otoczenie, po czym zrobiłam kilka kroków do tyłu, aż nie znalazłam się przy skale. Dopiero wówczas odetchnęłam głęboko i zaczęłam biec, tak szybko jak mogłam na tej ograniczonej przestrzeni, by na samej krawędzi półki wybić się, uginając mocniej łapy. Więcej siły włożyłam w zadnie łapy, przednimi się podpierając, aby nie spaść w przepaść. Gdy leciałam moje ciało wygięte było w łagodny łuk, a ogon balansował, abym wylądowała jakoś normalnie. Szyję wyciągnęłam, tak samo jak przednie łapy. Nie skakałam jednak w górę, a raczej w dół. W związku z tym podczas lądowania musiałam bardziej uważać. Nie chciałam się przewrócić. Przednie łapy ugięłam i lekko się nimi odepchnęłam, łeb przechylając nieco do tyłu. Gdy moje tylne łapy dotknęły podłoża zatrzymałam się i odetchnęłam, żeby odpocząć.

[Zwiastująca Łuska]

Adeptka przyleciała w to miejsce, gdyż miała się tutaj odbyć nauka. Ale mało kto mógłby zgadnąć, kto miał jej uczyć, bowiem nieczęstymi są sytuacje, gdy to Prorokini, niejaka Opiekunka Gwiazd, udziela nauki. Chodziło o wiedzę o świecie, o Wolnych Stadach. Zwiastująca usiadła, gdyż jej nauczycielki jeszcze nie było. Nie była pewna, czego spodziewać się po dawnej wietrznej, ale w duszy liczyła, iż mają chociaż zbliżone charaktery. Nie miała ochoty na naukę z kimś takim jak Uśmiech. Niewiele wiedziała o samej Opiekunce, więc też nie wiedziała, czego może się spodziewać. Cóż, to się dopiero okaże.

[Opiekunka Gwiazd]

Obok młodej smoczycy Cienia stanęła drobniutka postać Prorokini. Najprawdopodobniej Zwiastująca była zbyt podekscytowana nauką, by usłyszeć cichą staruszkę. Albo ta znała się co nieco na metodach cichego zachodzenia innych.
Biało-szara smoczyca obdarzyła młódkę ciepłym uśmiechem i usiadła, dając odpocząć wiekowym łapom – a w każdym razie tak to wyglądało.
~ Jestem Opiekunka Gwiazd. Chciałabyś poprawić swoje wiadomości, czyż nie?
Poprawiła ułożenie skrzydeł i spojrzała miękko na Łuskę, matczyna czułość w lazurowych ślepiach.
~ Wolisz odpowiadać na pytania czy je zadawać?

[Zwiastująca Łuska]

Samica dostrzegła nagle drobną postać Opiekunki. Wstała i lekko jej się ukłoniła, wiedziała, że prorokom należy się szacunek. Uśmiechnęła się do niej wesoło i usiadła ponownie.
~ Wolałabym odpowiadać na pytania, jeśli to nie problem ~ powiedziała radośnie. Czuła ciepło bijące od tej dawnej wietrznej, czuła, że może jej ufać. Ale nadal musiała trochę lepiej ją poznać, wiedziała z doświadczenia, nie nie można nikomu ufać na pierwszy rzut oka. Mimo tego była przyjaźnie nastawiona, co było widać. Cóż, Zwiastująca odstawała od norm Cienia, była wesoła i zawsze szczęśliwa i uprzejma, co Kheldarowi raczej nie przypadało do gustu.
Adeptka chciała jeszcze potem poprosić prorokinię o naukę magii precyzyjnej, ale tego nie zrobiła. Wiedziała, że samica ma też swoje sprawy. Najwyżej cienista pójdzie do nauczyciela.

[Opiekunka Gwiazd]

Staruszka uśmiechnęła się delikatnie. Zawsze lubiła zadawać pytania. Jako młódka była nieznośnym stworzeniem, a jej mistrz, Szpon Ziemi, długo znosił jej ciekawski nos. Wciąż odbijały się w niej stare nawyki.
~ Powiedz mi więc, jakie znasz zioła. I jakie ich części możesz użyć, by leczyć inne smoki.

[Zwiastująca Łuska]

~ Babka lancetowata, używa się jej młodych listków, są pełne soku, należy je zmiażdżyć, aby wypuścić owy sok. Jest także chmiel zwyczajny. Jego kwiaty, które nazywamy szyszkami, są jedyną częścią owej rośliny przydatnej w leczeniu. Działa nasennie. Kwiaty dziurawca pospolitego działają z kolei na rany czy złamania, a także bóle kończyn. Korzenie imbiru przydają się na zapalenia płuc i gardła. Dojrzałe jagody jałowca przydają się do zrastania złamanych kości. Ususzone liście jemioły działają na obfite krwawienie. Korzenie kaliny pomagają na nerwicę, a jej owoce na krwawienie wewnętrzne oraz czarny kaszel. Liście kozłka lekarskiego pomagają na migrenę nerwicę oraz działają uspokajająco. Gałązki lawendy także uspokajają, ma też lekkie działanie przeciwzapalne i przeciwgrzybicze. Liście lubczyku pomaga w przypadku ran układu oddechowego. Nasiona lulka czarnego przydają się w leczeniu Czarciej Grypy, nerwicy i działają przeciwbólowo. Obficie ulistnione gałązki macierzanki pomagają w przypadku owrzodzeń, pechęrzy, czyli oparzeń od ognia, zakażenia i nie gojące się rany. Wiem tylko tyle ~ powiedziała. Nie zwykła mówić aż tyle, więc wzięła głębszy oddech i czekała na reakcję Opiekunki.