Lazurowe Jeziorko

[Wysłanniczka Nieba]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Manewry Łowczyni wyszły bardzo zgrabnie. Nie dała się przygnieść niepewności i parła do przodu, zyskując coraz więcej obycia w nowym środowisku. Liana kontynuowała rzucanie pochwał w trudniejszych chwilach i kiedy córka ją opłynęła, sama znów zaczęła się ruszać.
– Nie wiem, kochanie. Ale może to dlatego, że jesteś pełnokrwistą drzewną? Pewnie lepiej ci w lesie niż w wodzie. Nie przejmuj się tym. Nie musisz lubić wszystkiego, ważne tylko, byś umiała sobie poradzić. – Powstrzymała się od czułego tyrknięcia łbem w ostatniej chwili, nie chcąc burzyć równowagi Paqui.
– A teraz moja ulubiona część. Nurkowanie! Nie mamy skrzeli jak ryby ani morskie, dlatego musisz wziąć głęboki wdech. Początkowo woda może szczypać cię w oczy, tak jak przy pierwszym locie, ale szybko się przyzwyczaisz. Nabierz powietrza i zanurz łeb. Spróbujemy popłynąć na dno. Skrzydła mocno do ciała, jak je rozłożysz, będą cię wypychać na powierzchnię. – Liana mrugnęła wesoło i wzięła głośny wdech, nadymając policzki. Wdzięcznie wygięła szyję i przebila pyskiem taflę jeziorka, znikając pod wodą. Poruszała się nieco jak wąż, płynąc całym ciałem.

[Pasja Uczuć]

Bycie "czysto drzewnym" miało dla niej dość abstrakcyjny wydźwięk. I ile wiedziała o istnieniu ras, a także potrafiła zazwyczaj rozróżnić, kto do jakiej należy. Rozumiała, że każdy rodził się z tym, ale czasem nie wiedziała, od czego to zależy. Gdy Paqui była czysto drzewna, tak jej siostry... Szyszka była północnym, a Szuwarek przynajmniej w sporej części wężowym. Na słowa mamy jednak jedynie przytaknęła, kiwając łepkiem. Choć miała w sumie jedno pytanie.
– A mamusia czegoś nie lubi? – uznała, że w sumie warto było by to wiedzieć. Łapkami wciąż odpychała wodę, a gdy ominęła Liankę, a ta znów się odezwała... Łuski Pasji aż bardziej się najeżyły. Zabrzmiało to, jak jeden z najgorszych koszmarów. Z napiętymi mięśniami szyi obserwowała, jak puchaty łepek drugiej samicy znika pod wodą. Uśmiechnięty zazwyczaj pyszczek Paqui skrzywił się, a serduszko zaczęło bić szybciej. Jednak... Wiedziała, że musi, a odwlekając to w czasie sprawi, że tylko więcej czasu będzie musiała poświęcić na siedzenie w wodzie.
Starała się przez chwilę oddychać wolno, spokojnie, chcąc lekko uspokoić przestraszone serduszko, zanim – nabrała powietrza na tyle, że nawet jej podgardle lekko się nadęło u podstawy. Przypominało to nieco przygotowanie do ziania, ale tak bez pobudzania gruczołów i plucia kwasem. Skrzydła miała nadal przyciśnięte do ciała. Chcąc zanurzyć się pod wodę – przednie łapki, które do tej pory machały głównie przód-tył, teraz miały odpychać wodę na boki, wzdłuż ciała. Zmieniła ustawienie nadgarstków, by utworzone z dłoni łódeczki nie były już równolegle do ciała, a lekko obrócone. Machanie w taki sposób pozwoliło przykryć wodą grzbiet i część szyi. Pysk skierowała bliżej tafli i, nie oddychając, zanurzyła jego czubek pod powierzchnię. Ślepia zamknęła, ale i tak – to nie one były najgorsze. Woda wlała się do uszu samicy, gdy tylko te znalazły się poniżej tafli. Czuła się, jakby nagle przeciągle i głęboko piszcząca mysz zamieszkała w jej głowie. Nie słyszała wiele ponad to, jedynie własne pluski. Kilka bąbelków powietrza opuściło jej nos. Ogon falował swoimi ruchami, a kolejne pociągięcia łapkami sprawiły, że znalazła się w całości pod wodą.

[Wysłanniczka Nieba]

Zamruzyla ślepia, zastanawiać się nad pytaniem córki. Jako Fala starala się dawać radę we wszystkich warunkach... Co jednak nie znaczyło, że wszystkie lubiła.
– Nie przepadam za pustyniami. Matka Morze na nie nie sięga, a Matka Niebo jest bardziej kapryśna bez jej towarzystwa. Dni są gorące, noce lodowate. Piaski pełne są ukrytego życia, ale nie potrafię go znaleźć.
Obserwowała spod wody jak Pasja zmienia ułożenie łap i niechętnie się zanurza. Musiała uważać by się nie uśmiechnąć i nie wypuścić z pyska powietrza widząc jej zmarszczony pysk i zaciśnięte oczy.
~ Idzie ci świetnie. Po prostu poczuj wewnętrzne prądy, przypomnij sobie ruchy węgorzy lub ryb. Poruszaj całym ciałem. Otwórz oczy, woda nie szczypie. Zobacz jak tu pięknie! ~ przesłała córce. Jeziorko było naprawdę ładne. Na jego dnie spoczywały lśniące kamienie, gdzieniegdzie wyrastały kępy długich, leniwie falujących wodorostów. Drobne rybki przemykały między nimi, uciekając od wielkich smoczych ciał.

//po odpisie Raport z Pływania I!

[Słodycz Ziemi]

Młoda przelatywała właśnie nad terenami wspólnymi, gdy w dole zauważyła jeziorko. I to nie byłe jakie, lecz o pięknej lazurowej barwie. Zapikowała w dół, chcąc bliżej przyjrzeć się temu cudowi natury. Może też nie bardzo jej się chciało wychodzić na polowanie? Ostatnio spotyka tam jakieś śmierdzące paskudy, typu gobliny. Fuj, fuj, nadal na wspomnienie ich zapachu robiło się jej niedobrze. Że też takie poczwary muszą krążyć po świecie. Chociaż z drugiej strony one pewnie to samo myślały o smokach. W każdym razie... Nie przybyła nad śliczne jeziorko, żeby myśleć o brzydkich goblinach. Po wylądowaniu ruszyła powoli brzegiem zbiornika wodnego. Miejsce już miała, tylko czy nauczyciela też znajdzie? Zaraz zobaczymy. Korona jej odmówił, to może ta ładna smoczyca, z którą kiedyś rozmawiała w jadłodajni nie pogardzi nią? Zamknęła ślepia i skupiła się mocno. Przecież rozmawiała z Mergo tylko raz.
~ Mergo? To ja, Goździk. – Zaczekała chwilkę, może starsza Łowczyni zdecyduje, ze chce ją wyrzucić ze swojego łebka? Jeśli nie to Cynamonek kontynuowała. ~ Czy znalazłabyś czas żeby podszkolić mnie ze śledzenia? Ostatnio... Ostatnio bardzo słabo mi to idzie na polowaniu. – Zapytała trochę nieśmiało, a przy ostatnich słowach dało się wyczuć lekką rezygnację. Jeśli Pogoń się zgodziła, to Imbirka wysłała jej instrukcję, gdzie przebywa..

[Pogoń Brzasku]

Przekaz mentalny był... zaskakujący. Pogoń nie była wciąż przyzwyczajona do takich sposobów komunikacji, ale nie zamykała głowy na słowa młodej łowczyni. Ciekawiło ją nieco, jaką sprawę może mieć do niej Cynamonowa, ale dosyć szybko młoda przeszła też do sedna sprawy. Nauka. Oh.
Cóż, nie czuła, by odmowa była na miejscu, więc zostało się tylko zgodzić. Jako łowca musiała być pomocna, w tym przy nauczaniu młodszych, więc należało udzielić pomocy i w tym przypadku.
Przybycie jej nieco zajęło, co sugerowało, że musiała nadlecieć chyba z samych krańców terenów Ziemi. Przywitała się z Cynamonową uprzejmym skinieniem głowy, i odchrząknęła.
– Zauroczenie, tak...? – dopytała. Była prawie pewna, że to było jej imię, ale... z jakiegoś powodu chciała się upewnić. – Mam czas, mogę podszkolić. Co tam takiego ci się działo na polowaniu, że nie idzie? – zapytała. Skoro był jakiś problem, to należało przejść do jego sedna!

[Słodycz Ziemi]

Przystanęła widząc lecący od strony terenów Ziemi punkcik na niebie. Powoli wstępowały w nią obawy, ze może Pogoń nie przybędzie? Ale jednak, w zbliżającym się smoku szybko rozpoznała tę kolorową smoczycę. Uśmiechnęła się do niej ciepło na powitanie i zaczekała, aż ta znajdzie się wystarczająco blisko.
– Tak, Cynamonowe Zauroczenie. – Potwierdziła ze skinięciem łebkiem. – Dziękuję, że tak szybko odpowiedziałaś na moją prośbę. Wiesz, normalnie bym męczyła Koronę, skoro jest moim mistrzem, ale no niestety nie miał czasu. – Rzekła, czując ulgę, że chociaż Mergo mogła jej poświęcić chwilę. Zastanowiła się chwilkę nad odpowiedzią. Czy wiedziała chociaż dlaczego polowanie jej nie szło? Przecież była uważna, przecież robiła wszystko, tak jak uczył ją wujek. Przecież sama już miała uczniów, którym przekazywała swoją wiedzę co do śledzenia. Jednego nawet z Wody.
– Znam podstawy śledzenia. Na pewno nie radzę sobie gorzej na polowaniu niż Wojownik czy Czarodziej. Ale.. To jest za mało. Zdarza mi się gubić tropy, lub w ogóle ich czasem nie znajdować i to jest chyba najbardziej frustrujące. A ja nie chcę być przeciętną Łowczynią. Chce być lepsza od wujka Zefira. A ty... Ty wydajesz mi się bardzo mądra i zdolna. I.. Nie jesteś z tych terenów, dlatego pomyślałam, że może znasz jakieś techniki, ułatwiające śledzenie. – Odparła cicho, zgodnie z prawdą, wpatrując się w starszą samiczkę błękitnymi ślepiami.

[Pogoń Brzasku]

Chciała być lepsza od Zefira... No, no. Pogoń sama nie wiedziała, jak dobrym łowcą był Korona. Nie widziała go już za często w jadłodajni, a też przecież nie towarzyszyła mu na jego polowaniach. Ale zakładała, że sobie radził, jako że był jedynym łowcą w stadzie przed nią.
– Rozumiem – odpowiedziała krótko, trochę zbita z tropu pod koniec, gdy Cynamonowa mówiła o tym, jaka to Mergo nie wydawała się mądra i zdolna. Słowo klucz wydawała! Łowczyni nie miała zamiaru potwierdzać czy negować przypuszczeń młodszej łowczyni, sama nie będąc pewna, czy mogła się z nimi zgodzić.
W każdym razie, pomyślała, że gubienie tropów czy niemoc odnalezienia ich to może kwestia koncentracji.
– Nie nazwałabym tego techniką... ale na razie się skup na jednym zmyśle. Może być węch. Pooddychaj, głęboko, zastanów się i powiedz co czujesz. Jakie zapachy, skąd mogą pochodzić... – poleciła smoczycy. Przysiadła sobie w międzyczasie, w ciszy, nie chcąc przeszkadzać uczennicy.

[Słodycz Ziemi]

Nie powiedziała już nic więcej, tylko na polecenie nauczycielki zamknęła ślepia. To głównie ze wzroku korzystała podczas swoich polowań i to na nim się skupiała, mimo, że miała jeszcze do użytku słuch oraz węch. I właśnie te dwa ostatnie zmysł się wyostrzyły po zamknięciu oczu. Pierwsze na co zwróciła uwagę były dźwięki, pośród których zdecydowanie przeważał szum rzeki wpadającej do jeziora. Ale to nie o ten zmysł prosiła Pogoń. Imbirka zaczerpnęła głębiej powietrza do nozdrzy i skoncentrowała się na zapachach unoszących się wokół niej.
– Czuję... Czuję zapach jeziora. Ciężki i wilgotny. – Zaczęła powoli. Charakterystyczny zapach zbiornika wodnego zdawał się zalewać całą okolicę. Młoda musiała poświęcić chwilkę by przebić się przez tą woń. Węszyła, aż znalazła inne zapachy. – Czuję zapach pobliskich drzew, uschniętych liści, igliwia. Ładniejszy niż jeziora. Czuję również zapach błota i namokniętego piasku, a także jakichś intensywnych roślin z tej polany, których nie znam. Czuję... Ciebie. Pachniesz Ziemią, domem. I unosi się też tutaj delikatna woń zwierzęcia. Chyba królik. Może szuka pożywienia. – Rzekła cicho, próbując rozgraniczyć poszczególne wonie. Ciekawe co na to Pogoń.
– A ty co wyczułaś?

[Pogoń Brzasku]

Nie przerywała w żaden sposób Cynamonowej. Gdy wpierw wspomniała o zapachu jeziora, Mergo kiwnęła głową, ale czekała dalej – bo coś dalej musiało nadejść, nie tylko jezioro dało się wyczuć. Kiwnęła potem łbem na następne słowa, a pytanie skrajnej smoczycy – znowu! – wprowadziło krótki zamęt w umyśle smoczycy.
– Oh – mruknęła cicho, mimowolnie. Miała ochotę cofnąć to "oh", ale trudno. Oby młodsza łowczyni po prostu nie zorientowała się, że przyłapała Pogoń na... nieuważności? Szczerze mówiąc, Mergo sama nie wietrzyła za intensywnie, w ogóle nie rejestrowała przez tę chwilę ciszy docierającej do niej zapachów. Odetchnęła cicho.
– Też czuję... otoczenie. Bardziej mi... wpada w nos zapach drzew. Tak jak zauważyłaś, jest przyjemniejszy. A królik – pociągnęła nosem. – Hm. Może to królik. Nie mam styczności zwykle z królikami, wiesz. Więc zaufam tobie. Skupmy się teraz na króliku, skoro jest to jakiś trop. – zadecydowała.
– Nie poruszaj się na razie, nie idź za tropem. Skup się na razie tylko na tym zapachu, w miejscu. Pomyśl, jak świeży jest – kiedy królik tędy mógł przechodzić, w którym kierunku mógł pokicać.

[Słodycz Ziemi]

Nie zwróciła zbytnio uwagi na rozkojarzenie Mergo, sama skupiona na swoim zadaniu. A może powinna jednak być bardziej spostrzegawcza? Może powinna to zauważyć? To było jednak ciężkie, gdy podążała się za innymi, priorytetowymi bodźcami. Skupiła się teraz na woni króliczka. Szczerze? Nigdy nie podążała jedynie za zapachem. Zawsze były też inne ślady. Zapachy są zbyt niestabilne... Co jeśli nagle wiatr ucichnie, bądź zmieni się jego kierunek? Trop przepadnie. Na szczęście nigdy nie znalazła się w takiej sytuacji. Zamknęła ślepia ponownie, dla lepszego skupienia i zaczęła węszyć. Aż rwała się do tego by wstać pójść za tym tropem, ale nauczycielka kazała zostać w miejscu. Woń jeszcze nie uciekła, nadal się unosiła. I co Cynamonek mogła z niej wyczytać?
– Moim zdaniem jest raczej świeża. Królik mógł przechodzić tędy na chwilkę wcześniej nim się tutaj zjawiłyśmy. Raczej nie odszedł w takim razie zbyt daleko. – Zaczęła, nadal węsząc, chcąc uzyskać z tego jednego tropu jak najwięcej odpowiedzi. – Wiatr wieje w naszą stronę, co ułatwia zadanie. Niesie zapach z tamtej polanki, bardziej pod skosem, jakby z jej prawego krańca. – Otworzyła na chwilkę ślepia by spojrzeć w tamtym kierunku. – Może ukrył się wśród rosnących tam drzew bądź za krzewami. Ciężko mi sprecyzować. – Odparła, przenosząc spojrzenie na starszą Łowczynię i czekając co ta odpowie.

[Pogoń Brzasku]

Pokiwała powoli głową na analizę Cynamonowej. Była poprawna.
– Dobrze ci idzie – pochwaliła uczennicę. Aż trudno uwierzyć, że na polowaniu idzie jej słabiej! No, może nie trudno. Pogoń wiedziała sama, że polowanie to zupełnie co innego, niż nauka.
– Masz rację. Generalnie to zapach już wskazuje na jakiś poziom świeżości, bo jest dużo bardziej ulotny, niż inne tropy. Teraz też są całkiem dobre warunki do wietrzenia, bo nie wieje za bardzo i jest mokro. Przy wilgotnym powietrzu łatwiej jest coś wyczuć, niż jak jest sucho. Niemniej, królik nie jest daleko – i kiwnęła jeszcze raz głową, potwierdzając swoje słowa.
– To poprowadź nas teraz w stronę zapachu. Cicho, żeby nie spłoszyć królika. – zaproponowała, albo raczej – zarządziła. Poszła za Cynamonową, gdy ta się ruszyła, a gdy zbliżyły do polanki, o której mówiła skrajna smoczyca, Pogoń odezwała się cicho:
– To teraz spróbuj coś tutaj wypatrzeć. Skup się tylko na tym, co widzisz. Mów, co ciekawego zobaczysz, czy może królik tędy przechodził, gdzieś narobił, coś wygrzebał albo żerował...

[Słodycz Ziemi]

Kiwała potakująco łebkiem, gdy Pogoń mówiła. Ze swojego doświadczenia wiedziała, że wilgotna grzywka pachnie intensywniej niż sucha. I na polowaniu również zauważyła tę dziwną zależność. Konie tarpany, jej ostatnia zdobycz. Nim cokolwiek zobaczyła, najpierw je poczuła, a zwłaszcza ich wilgotną sierść.
Gdy bardziej doświadczona Łowczyni wydała polecenie, Cynamonek ochoczo wstała i pomaszerowała za wonią królika. Idąc, szczególnie wytężała zmysł węchu. Węszyła w powietrzu starając się nie zgubić jedynego tropu jaki miała. Kilka razy przystawała, gdy wiatr zmieniał akuratnie kierunek. Wówczas kierowała się trochę po omacku, trochę intuicja, przynajmniej dopóki wiatr ponownie nie przywiewał zapachu zwierzęcia. Dotarła razem z Mergo do polanki i po kolejnych jej słowach skupiła się na swoim wzroku. On.. Był dobry. Lepszy niż pozostałe zmysły Goździk. Przekonała się już o tym kilkakrotnie.
Nim się odezwała, uważne rozejrzała się po okolicy.
– Widzę... Szare niebo, a na jego tle drzewa ze złotymi liśćmi. I bardzo mi się podoba ten widok. Część liści opadłą już na ziemię, niektóre gałęzie są nagie. Widzę morze zielonej trawy. Jednak jej kolor nie jest tak intensywny jak jeszcze kilka księżyców temu. Jest jakby wyblakły. Widzę krzewy, które teraz przypominają kupki patyków powtykanych w ziemię. Widzę również nieregularnie porozrzucane głazy, a na ich powierzchni znajduje się mech. – Przekazała nauczycielce swoje pierwsze spostrzeżenia. Ale nawet dla niej samej były zbyt ogólne. Wytężyła mocniej swój wzrok, tym razem skupiając się bardziej na szczegółach. Minęło chwilkę czas nim odezwała się ponownie.
– Na jednym z drzew widzę jakieś gniazdo. Nie ma w nim żadnych ptaków, wygląda na stare i opuszczone. W kolejnym drzewie jest dziupla, może mieszka w niej jakaś wiewiórcza rodzina. I spójrz w prawo na ziemię! Siedzimy obok mrówczej drogi. Spójrz jak idą w rządku, jedna za drugą! A królika... Królika niestety nie widzę. Za to widzę krzew, który ma dokładnie obgryzione pędy. Na moje oko zrobił to nasz królik bądź jakiś gryzoń. Na jednej z gałązek widzę też zaczepioną kępkę szarego futerka. O tam – wskazała łapką krzew, o którym mówiła. – miałam użyć wzroku, ale czuję nadal woń tego królika, dochodzi z tego samego kierunku, gdzie rośnie krzew. Na podstawie tych dwóch zmysłów jestem prawie pewna, że te zjedzone pędy to królicza sprawka. A ty co myślisz? – Przeniosła teraz spojrzenie błękitnych ślepi na Mergo, czekając na jej werdykt.

[Pogoń Brzasku]

Słuchała cierpliwie komentarza Cynamonowej. Trochę zjeżdżała z tematu, mówiąc o barwie liści i tym, że zamiast na wisieć na gałęziach to leżą na ziemi, ale ostatecznie Pogoni to nie przeszkadzało. Miała mówić co widzi, to mówi, pewnie górska niedokładnie wytłumaczyła ćwiczenie. No i nie szkodzi, i taka analiza się przyda.
– Mhm. Tak, to pewnie królik. Futro jest dosyć istotną podpowiedzią, ale zobacz tutaj też, koło krzaka. Małe, ale są. Ślady – wskazała pazurem małe, delikatne wgłębienie w wilgotnym podłożu, obok niego było inne, a potem następne. Odciski mogły wyglądać trochę chaotycznie, ale dało się mniej więcej prześledzić po nich trasę kicania królika.
– I tak, nadal go czujemy. Pewnie jest gdzieś blisko, a skoro tak, to pewnie też da się go usłyszeć – stwierdziła. – To czas na jeszcze jeden zmysł. Teraz skup się na tym, co słyszysz. Mogą być ćwierki, chrobotania, szum wody – może usłyszysz też królika, albo coś innego – wskazała, prawie że konspiracyjnie cichym głosem. Trzeba było uważać, żeby tego królika nie wystraszyć...

[Słodycz Ziemi]

Zmrużyła ślepia, spoglądając w kierunku wskazanym przez Pogoń. No tak, faktycznie są tam ślady. Ledwo widoczne ale są. Kiwnęła łebkiem na znak, że dostrzegła tropy, o których mówiła starsza Łowczyni. Uśmiechnęła się lekko, słysząc kolejne polecenie. Zamknęła ślepia, przez co łatwiej było jej się skupić tylko na zmyśle słuchu. Posiedziała w takiej ciszy chwilkę, uważnie nasłuchując i analizując to co słyszy, nim odpowie Pogoni.
– Słyszę szum drzew zmieszany z szumem wody. To chyba najgłośniejsze dźwięki. – Zaczęła powoli, zagłębiając się w bodźce, które do niej docierały. – Słyszę również śpiew ptaków, ukrytych pewnie gdzieś w drzewach, słyszę rechot żaby, dochodzący gdzieś z okolic wody, słyszę twój oddech i szelest łusek gdy się poruszasz i.. słyszę ciche skrobanie? Tak chyba bym to określiła. Może to królik, schowany za krzakiem coś wcina. A może mysz lub wiewiórka. Ale mam nadzieję, że królik. – Odparła, otwierając ślepia. Nie była pewna, czy nie powiedziała za mało. Ale może nauczycielka ją nakieruje na właściwe tory.

[Pogoń Brzasku]

Też miała nadzieję, że to królik.
– Skrobanie, tak, też je słyszę. Słychać też, hmmm, jakby coś stąpało po trawie. Cichutko. To może być królik. Wszystko na to wskazuje, zapach, ślady, i teraz hałasy. Tyle przeszłyśmy za jego tropami, że to praktycznie na pewno on tam siedzi za krzakiem. – przypomniała, w końcu przecież po coś był te ćwiczenia! – To teraz śmiało, znajdź mi tego królika. Jak ci wygodniej, po zapachu, hałasie, albo wszystkim na raz – zachęciła, a przynajmniej taką miała nadzieję, uczennicę. Przysiadła, nie przeszkadzała Cynamonowej.

[Słodycz Ziemi]

Westchnęła cicho. Teraz już mniej więcej ustaliły, że królik musi siedzieć za krzewem. Wystarczyłoby tylko podejść, zakraść się i.. Dopaść go! Ale chciała się przecież nauczyć dobrze śledzić. Żadnych dróg na skróty. Wstała i wytężyła swoje zmysły. Wzrok, węch, słuch. Dopiero co czuła króliczą woń, więc postanowiła zacząć od niej. Węszyła w powietrzu, starając się złapać zapach zwierzęcia. I już po chwili do nozdrzy smoczycy dotarła delikatna, znana woń. Cynamonka ruszyła za nią, starając się nie zgubić tego tropu. Prowadził w kierunku wspomnianych wcześniej krzewów. Wiatr co jakiś czas zmieniał kierunek, a sama zainteresowana traciła wówczas króliczą woń sprzed nosa. W takich chwilach przystawała i węszyła próbując znaleźć ją ponownie, lecz również rozglądała się za innymi śladami, a także uważnie nasłuchiwała. Po chwili zauważyła też królicze ślady oraz kępkę futra. Nie, żeby nie wiedziała, gdzie tego szukać. Zbliżała się do krzewu i nie słyszała już hałasów. Szła chyba jednak trochę na czuja, bo wiedziała już, że tam siedzi królik. Jeszcze chwila i go znajdzie.. Jeszcze trochę.. I jakież było jej zdziwienie, gdy królika nie było tam, gdzie powinien być. Uciekł, podczas gdy ona spacerowała za tropami po polanie? Czy Pogoń coś widziała, ale się nie odzywała? Goździk za to uśmiechnęła się drapieżnie. Oto nowe wyzwanie. Znajdzie tą puchatą kulkę. Zaczęła od uważnego rozejrzenia się wokół krzewu. Znalazła poobgryzane suche pędy i jakieś inne rośliny. To był dobry początek. Wokół widziała też pełno odcisków króliczych łap. Przez chwilę krążyła za nimi, starając się znaleźć drogę, która poszło zwierzę. Nie trwało to długo, a Cynamonka po uważnym wypatrywaniu zauważyła królicze ślady prowadzące w przeciwną stronę, z której przyszła. Smoczyca podążała za nimi. Nie były jednak wyraźne i jednoznaczne, toteż dodatkowo węszyła i nasłuchiwała. Jednak jedyne na co mogła liczyć to kolejna kępka futra zgubionego przy najbliższym głazie. Z tego miejsca również do nozdrzy samiczki dotarła ponownie królicza woń. Młoda ucieszyła się z kolejnej wskazówki i ruszyła za dwoma tropami, które już miała. Szła uważnie, starając się nie zagubić śladów. Dla pewności wytężała również słuch. Zarówno ślady jak i zapach prowadziły do drugiego krzewu. Cynamonka zbliżała się ostrożnie, a z każdym kolejnym krokiem do jej uszu dochodziło co raz głośniejsze chrobotanie, szuranie czy jakkolwiek można było to określić. W tym miejscu Łowczyni zachowała szczególną ostrożność, podchodząc do hałasującego krzewu. Okrążyła go, nie bardzo starając się nawet schować. Chciała znaleźć królika, nie zabić. I zwierzę może usłyszało ją, a może jej myśli o zabijaniu, w każdym razie uciekło przestraszone w kierunku lasu. Oby Pogoń tylko nie kazała jej go ścigać. W kilku susach podbiegła do swojej nauczycielki, spoglądając na nią pytająco.
– Co mam dalej zrobić, Łowczyni?