Bardzo charakterystyczne i spokojne miejsce, w którym niemal czuje się posmak miłości w powietrzu. Smocze pary przychodzą tutaj, aby pobyć razem w romantycznej scenerii, a czasem też zaglądają tu i te bez drugiej połówki, w nadziei, że tu właśnie ją spotkają.
Puszystej nie można było zobaczyć na niebie, gdyż wybrała drogę lądową. Szła dość szybko, mimo wybitego barku i cieknącej krwi. Z daleka zauważyła smoczyce, którą miała nauczyć latać. Podeszła bliżej i skinęła łbem na przywitanie. Usiadła na przeciwko i się przedstawiła. -Więc mam Cię nauczyć lotu, tak? -spytała upewniając się. Nie chciała się pomylić, no i zależało jej na czasie, bo była młodą matką i nie powinna na długo opuszczać swej groty. Choć pisklaki zostawiła pod opieką starszego syna i jej partnera, wolała jednak wrócić dość szybko.
Smoczyca ujrzała niebieską, zlustrowała ją swoimi ślepiami i odpowiedziała niemal natychmiast po jej słowach – Tak, na to wygląda. Jestem Tygrysia Łuska- przedstawiła się wbrew własnej woli. Patrzyła tak na smoczycę, uważnie zapamiętując jej wygląd, zapach a jej uwagę przykuły na chwilę pierzaste skrzydła. Później jej oczy skierowały się na ranę, przechyliła głowę z geście zainteresowania i powiedziała – Co ci się stało?– Nie żeby coś, ale wolała się upewnić czy aby rana nie będzie poważna. Podrapała się jeszcze i czekała na odpowiedź nauczycielki.
Tym czasem obie adeptki poczuły nikły zapach jakiejś zwierzyny. Puszysta nawet kątem ślepi zauważyła ruch na lewo od niej. To coś-cokolwiek to było- zniknęło gdzieś pomiędzy szczelinami skał. Obserwacja otoczenia była jak najbardziej owocna. Jako większa adeptka, biała smoczyca z Życia zauważyła gdzieś pod półką skalną mięso. Tygrysia za to poczuła wręcz zapach świeżego kawałka sarniny. Wiatr jednak nie przyniósł ze sobą więcej zapachów...
Na którąś z adeptek czekał smakołyk i to wcale nie daleko stąd. Czy którakolwiek zainteresuje się łatwą zdobyczom? Ciężko było ocenić stan mięsa z takiej odległości, ale jeśli się przybliżą, zauważą ładnie wykrojone kawałki mięsa. Takiej samej wielkości. Była to z pewnością świeża sarnina.
Ktokolwiek to zrobił, po prostu stąd poszedł. Może ktoś dokarmia smoki?
Puszysta miała zamiar już odpowiedzieć dla Tygrysiej Łuski, ale zauważyła jakiś ruch. Najeżyła się, nie spodziewała się tutaj niczego, ale zauważyła pod skalną półką jakieś mięso, a że była już dość głodna. Postanowiła to sprawdzić, pamiętała o bezpieczeństwie. ~Widziałaś to? Zaczekaj tutaj, sprawdzę co to jest. -wysłała magiczną wiadomość dla cienistej adeptki. Nie chciała mówić tego na głos, bo mogła by to spłoszyć, albo co gorsza, coś albo ktoś mógłby ich zaatakować. Podeszła bardzo powoli, mając już przygotowaną Maddarę, na wszelki wypadek. Zauważyła mięso, najprawdopodobniej była to sarnina. Puszysta nie znała się tak dobrze na polowaniach. Bała się że to może być jakaś pułapka, lub zasadzka, ale ciekawość wzięła górą. Musiała sprawdzić.
Tygrysia tylko cicho zasyczała gdy usłyszała magiczną wiadomość, nigdy coś takiego ją nie spotkało. Bez namysłu ruszyła za niebieską, węszyła w powietrzu starając się wyczuć zagrożenie.. W sumie, gdyby okazało by się to łatwym kąskiem to skorzysta.
Nic nie jest tak proste. Uwaga Puszystej była godna podziwu. Kiedy tylko z pułki skalnej zaczęły się zsuwać kamienie, była gotowa do użycia maddary.
Kamienie sypały się przez kilkadziesiąt uderzeń serca. Były różnej wielkości. Przeważnie nie większe od łba smoczycy, ale te największe były w stanie ją po prostu zabić na miejscu...
Uwaga Puszystej jednak nie była na darmo. Miała szansę, aby złapać mięso zanim te wszystkie kamienie spadną na mięso. Zaryzykuje swoje życie dla przekąski? Wszystko zależało od niej...
Tym czasem Tygrysia miała nieco gorzej. Nie przejmowała się zagrożeniem a jedynie węszyła, więc i jedynie słyszała dziwny dźwięk nad sobą. Kiedy spojrzała w górę, po prostu przez chwilę jej ciało nie wiedziało co zrobić. Całe szczęście, że szła z tyłu i kamienie nie waliły się jej na głowę. Jeśli nie podejdzie to prawdopodobnie nic się jej nie stanie. Prawdopodobnie.
Nie. Nie wyczuła żadnego zapachu, ale nikle zauważyła stojącą na półce skalnej postać. Kiedy tylko została zauważona, postać w ciemnym stroju po prostu znikła gdzieś kierując się w głąb wielkiej skały...
Tygrysia krzyknęła tylko – Uważaj!– no bo co mogła zrobić? Odskoczyła w bok, ratując własne życie, wiedziała poniekąd że niebieska zna magię która może ją ochronić . Spróbowała znaleźć się w bezpiecznej odległości, ujrzała kogoś.. znikający cień. Zasyczała, poczuła w sobie złość i wściekłość "To raczej nie jest ktoś, kto lubi smoki" przeleciała jej myśl przez głowę. Jednak nie ruszyła za tą osobą, wolała zaczekać na niebieską i pomóc gdyby zaszła taka potrzeba. Jeśli udało jej się obronić za pomocą Madaary podeszła do niej i powiedziała – Tam wyżej ktoś stał. Ten ktoś na pewno nie lubi smoków, zostawmy go i może wrócimy do lekcji?– zasyczała z nie zadwolenia i spojrzała w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stała nieznajoma postać. Miała ochotę rzucić się do gardła temu kto, być może, zastawił na nie pułapkę. Jednak, chciała koniecznie nauczyć się latać, denerwowało ją to i nie ustąpi.
Kiedy tylko usłyszała spadające kamienie i krzyk Tygrysiej, użyła Maddary do utworzenia przezroczystej bańki, która miała ją przed kamieniami uchronić. Była bardzo wytrzymała i oczywiście przepuszczała powietrze i światło. Miała być bardzo długo, ale również miała pozwolić adeptce na swobodne poruszanie się. Jednak chęć wzięcia mięsa przewyższyła nad strachem. Czy była głupia i nieodpowiedzialna? W tej chwili możliwe, ale chciała zbadać tą sprawę. Chwyciła zwinie mięso i próbowała jak najszybciej się stamtąd wydostać.
Khantar przybył na Bliźniacze Skały by potrenować lot. W końcu musiał się za to zabrać tak jak sobie obiecał. Stanął na samej krawędzi skały mając pod sobą szeroką przestrzeń, którą miał zamiar wykorzystać w nauce. Mocno ugiął łapy i w momencie wyskoku ku górze rozłożył skrzydła, które mocno uderzyły powietrze i bez większych problemów poderwały młodego smoka w górę. Khan kilka razy machnął kończynami by wznieść się wyżej,a potem ustawił ich front bardziej ku dołowi by zagarniać powietrze także za siebie i w efekcie poruszać się do przodu. Oddalił się od skały na bezpieczną odległość. Była jego punktem docelowym. Rozpędził się całkiem porządnie, a gdy zdecydował się zakręcić zablokował skrzydła w stawach przechylając całe ciało w jedną stronę, tak by jedno skrzydło znalazło się wyżej niż drugie. Ogon zagiął w stronę w która skręcał i wykonał gładki skręt. Znalazł się przodem do skały, ale był powyżej. Jednak zanim tam wróci, chciał spróbować czegoś, czego do tej pory nie miał okazji wypróbować. Zupełnie nagle skierował front skrzydeł bardzo mocno w dół ustawiając się głową do ziemi i zagarnął powietrze za siebie, a potem... do połowy złożył skrzydła. Tak, miał zamiar zapikować i wyszło mu całkiem zgrabnie. Zablokował skrzydła w stawach, podkulił łapy, wyprostował szyję i czuł jak powietrze nie stawia wielkiego oporu. Ziemia bardzo szybko zaczęła się zbliżać, a serce napędzane adrenaliną zabiło smokowi dwa razy mocniej. Khantar nie miał jednak zamiaru lądować, jeszcze nie. Tuż nad ziemią wygiął ciało ku górze rozkładając szybko skrzydła i łapiąc pod nie powietrze, które nie pozwoliło mu spaść. Wyrównując lot uderzył skrzydłami i wzniósł się wyżej. Szkoda, ze nie dało się w ten sam sposób nabrać wysokości. Dotarcie na ten sam pułap z którego wystartował zabrało mu więcej czasu niż pikowanie. Sam pikowanie bardzo mu się spodobało. Może kiedyś wykorzysta to do polowania na zdobycz? Teraz jednak wypadałoby potrenować to, co sokowi zawsze wychodziło nie najlepiej czyli lądowanie. Zwykle kończyło się to potężnym łupnięciem w ziemię, tym razem Khan spróbował wykonać lądowanie lekko. Zbliżył się do brzegu skały, a gdy był już nad nią skierował ciało ku dołowi i zablokował rozłożone skrzydła. Chciał lotem ślizgowym zbliżyć się do ziemi. Gdy była kilkanaście szponów od jego łap, podniósł przód skrzydeł i tym samym zmniejszył opływowość swojego ciała, co zaowocowało niemal kompletnym wytraceniem pędu. Wyciągnął więc łapy, które po chwili dotknęły ziemi całkiem lekko. Zrobił jeszcze kilka kroków z na wpół rozłożonymi skrzydłami by na koniec złożyć je luźno. Obejrzał się za siebie i uśmiechnął. Czuł jak mięśnie piersi i skrzydeł zdecydowanie się rozgrzały, ale to nie koniec. Przydałby się trening zwrotności i trening siłowy. Odwrócił się więc i wziął krótki rozbieg znów wzbijając się w powietrze. Na początek trening zwrotności. Rozpędził się porządnie, aż czuł w nozdrzach i ślepiach pęd powietrza. Gdy uznał, ze uzyskał już pożądaną prędkość, gładko przechył się na prawą stronę usztywniając skrzydła i wyginając ciało w malowniczy łuk. Teraz bok brzucha miał prostopadle do ziemi podobnie jak prawe skrzydło. Lewe było wysoko w górze. Wykonał ładny, równy zakręt i przechylając się znów równolegle do ziemi wyrównał lot, ale tylko po to by za chwilę wykonać kolejny zakręt tym razem w lewo, dokładnie takim sposobem jak poprzednio. Tym sposobem wykonał coś w rodzaju slalomu w powietrzu. Zadowolony ze swojej zwrotności spróbował jeszcze wykonać tym sposobem ósemkę. W związku z tym, że odrobinę wytracił pęd, znów rozpędził się mocno by w pewnej chwili jeszcze raz przechylić się bardzo mocno w bok i wykonać ostry zakręt, tylko tym razem nie zakończył go od razu. Pozwolił sile pędu ponieść się aż do zatoczenia niemal pełnego koła. W chwili gdy zbliżył się do ósemkowej pętelki, nie wyrównując lotu od razu przechylił się na drugą stronę i wykonał kolejne ósemkowe oczko. Gdy wyrównał lot, musiał kilka razy mocniej uderzyć skrzydłami bo najwidoczniej do takiego manewru jednak za słabo się rozpędził. Odetchnął głęboko. Jako smok pustynny szybciej męczył się w locie dlatego już czuł, ze zamiast przyjemnego rozgrzania mięśnie emanują bólem. Czas więc na chwile odetchnienia, nie można się forsować bo później będzie miał problemy nawet z wystartowaniem. Skierował się więc ku Skale i wylądował na niej tak jak już się nauczył, czyli dość miękko pomimo swoich gabarytów. Pieszo ruszył do Obozu zostawiając za sobą cichą skałę.
Ashestoashes
Dust to dust
Honor to glory
Andirontorust Hatetobloodshed
From rise to fall
If I never have to die
AmIaliveatall?
Atuty Wytrzymały Na stałe +1 do wytrzymałości Chytry przeciwnik W czasie pojedynku/misji/raz na dwa tygodnie w polowaniu/wyprawie smok może utrudnić akcję swojego przeciwnika, który ma dodatkowe +1 do ST.
//Za oczekiwanie na odpis pozwolę sobie nawet nie bawić i rzucać...//
Bariera Puszystej spełniła swoją rolę. Utrzymała kamienie na tyle wysoko, aby przeszła pod nimi i złapała mięso. Tygrysia w tym czasie bez szwanku wyszła z całego zamieszania. Pozostało tylko pytanie czy mięso nie było toksyczne? Pachniało dobrze. Ale kto wie czy osoba próbująca zabić smoki, była na tyle ostrożna, aby jeszcze psuć dobry kawał mięsa...
Niemniej Puszysta dostała to co chciała...
Tygrysia odetchnęła z ulgą i powiedziała – Wracamy do nauki?– Nie miała zamiaru brać tego mięsa, niech sobie Puszysta weźmie ona wolała nie ryzykować. Usiadła na zadzie w sporej odległości od głazów i wbiła swój kolczasty ogon w ziemię. Najchętniej rzuciła by się temu kto to zrobił, prosto do gardła... Była wściekła a oczy lśniły jej złowrogo. Spojrzała na smoczycę z niebieskimi piórami/łuskami wyczekująco.
Miała ogromne szczęście, albo wprawę w używaniu Maddary że nic się jej nie stało. Było to dość głupie posunięcie, by ryzykować własne życie za kawałek mięsa, no ale cóż instynkt wygrał z nią, następnym razem na pewno sobie na to nie pozwoli. -Więc wracając do nauki, powiedz mi do czego służy lot i na co trzeba uważać podczas lotu. -powiedziała to, tym samym zgadzając się ze smoczycą na dalszą naukę, która została dość dziwnie przerwana. Pewnie potem rozwiąże tą sprawę, ale teraz powinna się skupić na tym o co prosiła ją Łuska.
– Lot.. dzięki niemu można szybko przenieść się w wybrane miejsce, ścigać w powietrzu ofiarę, atakować i patrolować teren. Sprawia to zapewne dużą przyjemność gdy można widzieć tak wiele z góry. Zapewne trzeba uważać na silniejsze podmuchy wiatru które mogły by nas strącić z nieba, uważać na wszelakie przeszkody i nie wlatywać pomiędzy wąskie góry i inne przeszkody. Zapewne pogoda i wiatr to najważniejsze na co trzeba uważać– Podsumowała Tygrysia ze swoich przemyśleń. Patrzyła wyczekująco na nauczycielkę, ciekawe czy właśnie o to jej chodziło. Nic innego nie przychodziło jej do głowy, powiedziała to co myślała i czekała na efekty.
Wsłuchała się uważnie w słowa Łuski, zawsze tak robiła, by wyłapać błędy, ale teraz takowych nie było, to bardzo dobrze, możliwe że to będzie szybka nauka. -Dobrze, teraz patrz uważnie co robię, a potem to powtórzysz. -powiedziała po czym ustawiła się jakby do biegu. Wykonała któtki rozbieg, ugięła łapy i wyskoczyła w górę. Następnie rozłożyła swoje wielkie skrzydła, lecz nie machała nimi. Przez co swobodnie opadła na ziemie, uginając przy tym spowrotem łapy, tak by zamortyzować lądowanie. -Nie machaj skrzydłami, tylko jedynie je rozłóż, pamiętaj by ruszać ogonem, który jest Twoim sterem. -powiedziała kiedy podbiegła znów do niej.
Tygrysia patrzyła i słuchała uważnie nauczycielki, wyglądało to łatwo toteż gdy Puszysta powróciła do niej.. Podniosła swoje cielsko i rozpędziła się nieco, potknęła się trochę i skok jej całkowicie nie wyszedł. Zamachała tylko skrzydłami i oparła się na nich by nie uderzyć z impetem o ziemię. Oddalona od nauczycielki zwiesiła głowę do ziemi i sapnęła tylko, wypuszczając stróżkę dymu z pyska.
Nie wiedziała że Łuska nie umie skakać, ani biegać, więc nici z nauki lotu, no chyba że nauczy ją tych umiejętności. Zaczekała aż samiczka podejdzie do niej i wyszła z propozycją. -Może pierw nauczę Cię biegać, albo skakać? -rzekła od razu przechodząc do rzeczy. Najwyraźniej będzie to dłuższa nauka niż wcześniej przypuszczała, no nic wysłała do Nieba mentalną prośbę o przypilnowanie pisklaków trochę dłużej. Nie martwiła się o swoje dzieci, bo były po dobrą opieką, a nawet najlepszą, kto inny mógł się lepiej nimi zaopiekować niż własny ojciec? Usiadła znów czekając na odpowiedź Tygrysiej, znów przerobią na początku teorie, a potem przejdą dalej, no chyba że adeptka się nie zgodzi na inną naukę.
