Spotkanie III

[Jaskiniowy Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

"Ja pójdę, skoro ojciec boi się o własne życie..."
Rzekł przekazem myślowym do Zatrutego z pewną kpiną. Oczywiście, że Złudzenie się nie bał o życie, tylko myślał racjonalnie. To raczej Uśmiech był porywczy, bo nawet z krótkiej znajomości Zatrutego, było widać, że wolał przede wszystkim uratować swój zad, niż kogoś innego.
Niemniej Sumienny nie bał się ran i śmierci, co już nie raz udowodnił sobie. Czas udowodnić też innym.
"O ile zdegradowany wojownik nie będzie Ci przeszkadzał w tej podróży..."
Oczywiście sam przekaz myślowy był wysłany jedynie do przywódcy Ognia. Reszta nawet nie zauważyła tego, aby Sumienny zainteresował się całym tematem.

[Śnieżny Kolec.]

Może na to nie wyglądało, ale Khan przez cały czas przysłuchiwał się rozmowie. Oczywiście w tym czasie zaliczył już sporo dziwnych pozycji, bo sztywne siedzenie w jednej i to do tego w bez ruchu nie było jego mocną stroną. Obecnie półleżał i wpatrywał się w przywódców stad. Gdy padła wzmianka o nim, wyprostował się nieznacznie i uśmiechnął krzywo do ojca. Do tej pory nie zabierał głosu bo podobnie jak bezruch tak i mieszanie się w stadną politykę nie leżało w jego naturze. Teraz zdecydowała się odezwać tylko dlatego, że spodobała mu się ewentualność wyprawy. W końcu już kończył większość swoich treningów, a siły i wytrzymałości w tak młodym wieku wielu mogłoby mu pozazdrościć, więc czuł się na siłach by wyruszyć wraz ze swoim ojcem, albo nawet bez niego.
– Chcę wyruszyć. – Oświadczył krótko, bo i nie przepadał za strzępieniem jęzora. Na koniec uśmiechnął się tylko, oczywiście w ten specyficzny, mało przyjemny sposób.

[Jad Duszy]

niestety dla Sumiennego, smok chyba zapomniał, jak bardzo Zatruty nie lubił telepatii – oraz to, ze bez jego zgody żaden przekaz myślowy zwyczajnie nie docierał do umysłu szkarłatnołuskiego gada. A Zatruty bynajmniej na razie nie był w nastroju na otwieranie umysłów przed innymi, dlatego czując maddare Wojownika Życia jedynie kierował na niego spojrzenie. Najlepiej będzie, jeśli Sumienny znajdzie sobie tłumacza. Ot, taki kruk, którego nauczyłby mówić mógłby przekazywać słowa Wojownika.
– Twój syn chyba czegoś chce – zwrócił się do Złudzenia, przenosząc na niego spojrzenie. – Nikt nie mówił o trójce Przywódców. ja muszę iść, bo wy nie znacie terenów za bariera ani nie spotkaliście nigdy Próchna, więc nie rozpoznalibyście go nawet wtedy, gdybyście go zobaczyli. Co do reszty to nieszczególnie mnie obchodzi, kto chce ruszyć swój zad – stwierdził z cynicznym uśmiechem. oczywiście mógłby opisać spotkanego przez siebie smoka, ale jaka była pewność, że jest tam, gdzie Zatruty go spotkał? Sam ognisty również nie miał pewności, czy uda mu się go odnaleźć ani czy próchno na pewno będzie wiedziało coś o jadzie i wywernach. Nie musiało wcale chodzić o nie, gdy spotkał go ostatnim razem.

[Jaskiniowy Kolec]

Odbijając się od bariery umysłowej Zatrutego, Sumienny po prostu prychnął, co każdy zebrany mógł usłyszeć. Miał jeszcze inną sztuczkę w zanadrzu.
Olewając kompletnie wszystkich, którzy mieli bariery, Sumienny na raz połączył się z całą resztą wysyłając prostą i krótką wypowiedź. Pechowcy mogli jedynie poczuć nikłą myśl, która uderzyła i się odbiła od bariery umysłowej.
"Pójdę, może przynajmniej w taki sposób przydam się..."
Hah. Przekaz myślowy, grupowy. Sztuka ciekawa i ciężka. Niemniej jednak do wyuczenia się.
"Towarzystwo znacznie mi się nie podoba, ale czego to się nie robi dla dobra stada, prawda?"
A ta akurat myśl była kierowana jedynie do Złudzenia. Nadal obojętnie spoglądał na zebranych, jakby w ogóle nie widział problemu w tych całych wyvernach.

[Uśmiech Szydercy.]

Szyderca spojrzał na syna, gdy ten oznajmił chęć wycieczki. Sapnął krótko, po czym wzruszył barkami.
– Jeśli nie będziesz kręcić się niepotrzebnie pod łapami – mruknął. Khantar nie był jeszcze dobrze wyszkolony, a biorąc pod uwagę to, co się ostatnio dzieje, było to z jego strony ryzykowne posunięcie, jednak Kheldar nie jest opiekuńczym ojczulkiem. Jeśli młody chce iść, jego wola.
Przeniósł na Sumiennego spojrzenie, które nabrało rozbawionego charakteru. Niema, współczuł Złudzeniu, naprawdę.
Sam miał zamiar zdobyć antidotum dla cienistych osobiście. Tereny za barierą znał. Osobnika, o którym wspominał Jad jednak nie.
Mruknął ze znudzeniem. Coś jeszcze od nich chcą, czy można zakończyć tę integrację?

[Pani Wojny]

Popatrzyła w niebo z niesmakiem. Jak pisklęta. "Ja pójdę", "I ja!". Tacy byli chętni do zostawienia losów Wolnych Stad w łapach Złudzenia Życia?
Zmierzyła złotym spojrzeniem przywódcę Życia.
Jeśli zaatakują ich wywerny lub cokolwiek innego w czasie nieobecności większości przywódców, prawo do podejmowania decyzji należałoby do Złudzenia Życia. A Wojenna Łuska nie była do końca pewna tego, czy zgodziłaby się zaufać temu samcowi losy swojego stada.
Jej wzrok prześlizgnął się po Sumiennym Kolcu. Oku Zmierzchu, jak ona go zapamiętała. Cokolwiek stało mu się w Życiu, ona będzie broniła Ognia kłami i magią, aby to samo nie spotkało jej stada.
Spojrzała na Zatruty Płomień z prośbą wyraźnie błyszczącą w żółtych oczach. Niech będzie tym rozsądniejszym. Niech pokaże jakiemuś wojownikowi, czarodziejowi czy łowcy swoje wspomnienia, aby umożliwić znalezienie "Próchna". Niech nie zostawia ich samych...

[Jad Duszy]

Zmrużył oczy, patrząc w ślepia Wojennej. W jego spojrzeniu rozbawienie zmieniło się w narastająca irytacje. no świetnie, serio? Nie dość, ze musiał prowadzić Ceremonie i nadzorować te całe patrole, to jeszcze teraz bycie Przywódca przeszkadza mu w zabawie? Cudownie, kolejny powód, dla którego nie lubił swojej nowej funkcji...
– Świetnie – zasyczał cicho, a ten, kto nie widział spojrzenia Wojennej zapewne nie będzie miał pojęcia, dlaczego to powiedział. i co dziwne, chyba po raz pierwszy mieli okazje zobaczyć naprawdę zirytowanego Zatrutego. Ani cienia rozbawienia czy kpiny, nic z cynizmu. jedynie... Rozdrażnienie.
Do głowy Wojennej łuski wdarły się nagle obrazy. Rzeka płynąca z północnego-zachodu ku terenom Ognia, las, powoli podnoszący się terenie, zmieniający się w górskie szczyty. Powoli rosnący masyw, dwa szczyty pokryte śniegiem. Rozgałęzienie rzeki, wodospad spływający z jakiejś doliny. harpie gniazda po obu stronach niewielkiego strumyka, ciemna jaskinia u jego źródeł. Nikłe światło na końcu korytarza, w którym widoczna była sylwetka wychudzonego smoka o popielatych, wyblakłych łuskach i postrzępionych skrzydłach. bielmo pokrywało smocze ślepia, a gdy otwierał pysk brakowało w nim ponad połowy dziurawych, pożółkłych zębów. Brakowało mu również końcówki pokrytego kolcami ogona oraz lewej tylnej łapy, a prawy park przecinały cztery podłużne blizny po smoczych pazurach.
Wizja urwała się nagle, a Zatruty wyraźnie się skrzywił. magia, telepatia, paskudztwo. jeszcze miałby to wysyłać do wszystkich? Zapomnij, już otwieranie umysłu dla jednego smoka było nieprzyjemne. Widzowie mogli zauważyć, ze pysk smoka znowu był spokojny, a w jego ślepiach na nowo zagościły kpiące błyski. A jednak w jego pozycji było coś co sprawiało, że wciąż wydawał się zirytowany.
– Od ciebie zależy, co z tym zrobisz – powiedział do Wojennej, z cynicznym uśmiechem, który powrócił na jego pysk.

[Pani Wojny]

Zatruty Płomień nie powiedział wiele... Ale jego emocje mówiły same za siebie. Brak kpiny, za to irytacja i rozdrażnienie? To samo w sobie wyraźnie wskazywało, że to co sobie Pani Wojny pomyślała, miało sens, nawet jeśli nikt wolałby się tym nie przejmować.
Z szacunkiem przyjęła obrazy ofiarowane przez przywódcę, starając się ograniczyć swój mentalny dotyk do niezbędnego minimum. Niektórzy wojownicy po prostu nie lubili magii. Niektórzy czarodzieje nie lubili wysilania mięśni.
Odetchnęła głęboko, zachowując spokój, zanim zwróciła się do obecnych. Minimum słów, maksimum treści. Brak emocji. Więc skupiła się i dotknęła swojego źródła spokoju, swojego jeziora maddary. I stała się zimna niczym głaz.
– Proszę o wybaczenie, ale... Najrozsądniejszym pomysłem będzie wyruszenie we trójkę, po jednym przedstawicielu na stado – powiedziała donośnie – Nie możemy zapominać, że to, co wykopało doły i najprawdopodobniej zesłało wywerny – skinęła łbem w stronę Atramentowego Kolca który, koniec końców, mógł mieć rację – Jest tu gdzieś w pobliżu i stanowi zagrożenie. Nieliczna grupka będzie miała szansę prześlizgnąć się tam, gdzie większa grupa mogłaby mieć kłopoty – popatrzyła na Uśmiech Cienia i na Złudzenie Życia z zimnym spokojem kołyszącym się nawet w najgłębszych zakamarkach jej umysłu – Jeśli bylibyście na tyle dobrzy, by zastanowić się, który smok z waszego stada najlepiej poradziłby sobie w okolicznościach nawołujących do zachowania ciszy, wytropienia nieznajomego i znalezienia antidotum...?
W jej głosie brzmiał uprzejmy szacunek. Głęboko wierzyła, że ten plan miał sens, że miał więcej sensu niż wszyscy rzucający sie na poszukiwania i zostawiający pisklęta na pastwę... czegoś. Czegokolwiek.
Spojrzała na Zatruty Płomień.
– Czy życzysz sobie abym poszła ja, czy może raczej lepiej bedzie wybrać kogoś innego? – zapytała cicho, na tyle cicho, by nikt oprócz przywódcy Ognia nie mógł jej usłyszeć.
W końcu ona nie miała awersji do używania magii. Mogła przekazać wspomnienia Zatrutego Płomienia trójce wybranych na poszukiwania. Ona bardzo chętnie zostanie tu, by bronić stada i dalej się uczyć.

/Zwłaszcza że biorę już udział w jednej misji!

[Jad Duszy]

Obserwował Wojenną i słuchał jej słów, a z jego pyska nie można było wyczytać nic poza zwyczajowym kpiącym rozbawieniem. Jednakże można się było domyślać, ze Jad myśli o wielu sprawach jednocześnie, zagadka jednak pozostaje, jakie to sprawy. No, Wojenna sobie poradziła.
– Pójdzie Niezdecydowana Łuska, gdy jej rany zostaną wyleczone. Niech młoda nabierze trochę doświadczenia – oznajmił Czarodziejce. Zmrużył lekko oczy i podrapał się ze znudzeniem po brodzie. – Jeśli nie zdąży ich wyleczyć, pójdziesz ty. pozostaje pytanie, kto pójdzie z Cienia i Życia – skierował wzrok na Przywódców i te smoki, które wcześniej wyrażały chęć wyruszenia na poszukiwanie antidotum. Cóż, mogli by w końcu ruszyć zady i pójść po to antidotum. Im szybciej pójdą, tym szybciej wrócą. Ale znając życie przez kilka następnych księżyców będą się zastanawiać, czy pójść czy nie.

[Uśmiech Szydercy.]

Szyderca przewrócił ślepiami, ukrywając nikłą irytację.
– Już powiedziałem – mruknął gardłowo. Z Cienia uda się osobiście, tym bardziej, że to jego smoki cierpią na skutki trucizny, chciał mieć więc pewność, że cel zostanie osiągnięty. Śledzenie i skradanie swoją drogą, ale przyda się również ktoś, kto dobrze walczy, bo to, że spotkają zagrożenie za barierą, było oczywiste. Ponadto w przeciwieństwie do młodszych członków stada, również zna te tereny, w końcu stamtąd przybył.
Stosowne jednostki są poinformowane o działaniach, jaki mają czynić w różnych sytuacjach podczas jego nieobecności i poradzą sobie doskonale, a w stadzie pozostaje kilku dobrze walczących Wojowników i Czarodziejów, śmieszne ceremonie to tylko formalność.
Wbił wzrok w Złudzenie.
– Podobno macie w Życiu najlepszych Łowców – mruknął, uśmiechając się krzywo.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Marzenie długo się nie odzywał. Wydawałoby się, że ignoruje wszystkich, chociaż jego wzrok przesuwał się po tych, którzy zabierali głos. W końcu, po długiej ciszy milczenia, odezwał się i on.
– Sumienny. Proponuję, aby Uśmiech objął dowodzenie tą grupą, jako najbardziej doświadczony Wojownik. Owszem, mamy świetnych Łowców, jednak oboje cierpią z powodu jadu, którym nasączone były kolce w dołach. Jeśli jednak to pomoże, z Życia pójdzie Bezchmurne Niebo. – powiedział. Jego wzrok spoczął na Szydercy i wyglądał doprawdy dziwnie. Ale, o co mogło mu chodzić?

[Pani Wojny]

Pani Wojny popatrzyła w niebo.
– Wiesz, moglibyśmy sami zdobyć to antidotum i potem sprzedawać je reszcie – mruknęła cicho do Zatrutego Płomienia, na tyle cicho, by nikt inny jej nie usłyszał.
Przeniosła wzrok na Uśmiech Cienia i Bezchmurne Niebo. Przez chwilę tylko dotykała maddary, organizując w umyśle wspomnienia które podarował jej Zatruty Płomień. Ale nie trwało to długo. Zaraz krótki przekaz mentalny zademonstrował obrazy od przywódcy Ognia dwóm smokom z pozostałych dwóch stad. Oby szybko wyruszyli, kto wie ile jeszcze smoków nadzieje się na jad i zostanie osłabionych.
Skrzywiła się, porzucając jezioro spokoju. Potrząsnęła łbem, jakby próbowała odgonić jakąś muchę.

[Jad Duszy]

Uśmiechnął się kącikiem pyska na tak interesująca sugestie.
– Trzeba było pomyśleć o tym wcześniej – odpowiedział czarodziejce, puszczając jej oko, po czym skierował wzrok na resztę znajdujących się tu smoków.
– To co, siedzimy tak w nieskończoność? Są jeszcze jakieś sprawy do poruszenia, czy możemy zabierać swoje zady? – Zapytał z typową dla siebie kpiną w głosie. Nie było sensu dłużej tu siedzieć, jeśli wszystko zostało załatwione – to by było nie tylko nudne, ale i nieefektywne.

[Ateral]

Na Skałach Pokoju rozległo się ciche chrząknięcie.
– Zanim udacie się do obozów na zasłużony odpoczynek – powiedział Ateral, patrząc na dotąd dyskutujące smoki. – Jest jeszcze ostatni tradycyjny element Spotkań. A mianowicie przyznawanie tytułów.
Bóg Śmierci poszukał wzrokiem smoków, o których zaraz będzie mowa.
– Za wybitną dbałość o swoje zdolności Samodzielnymi nazywam Zabójczy Umysł, Oblicze Światła, Sumiennego Kolca, Chłodnego Kolca, Zwiastującą Łuskę oraz Bezchmurne Niebo – wymienionym krótko skinął łbem.
– Za troskę o młode pokolenie Mentorami nazywam Złudzenie Życia oraz Bezchmurne Niebo.
– Oblicze Światła wykazała niezwykłe predyspozycje do swojej profesji i dlatego zasługuje na miano Pojętnego Ucznia.
– Za mistrzostwo w walkach Złudzenie Życia zostaje nazwany Awanturnikiem oraz Niezwyciężonym.
– Esencja Maddary za swoje przykładne służenie Wolnym Stadom jako Uzdrowiciel, pracowitość i wyrozumiałość, otrzymuje tytuły Szamana, Ideału, Wysłannika Erycala, Kolekcjonera, Dyplomaty i, w związku z tym, Zdobywcy – ukłon w stronę Esencji był nieco głębszy.
– I na końcu, za ofiarowanie swojego czasu i umiejętności bogom – tu Uśmiech Cienia otrzymał pełen kpiny uśmiech. – Zatruty Płomień oraz Uśmiech Cienia nazywam Przyjaciółmi Aterala.
Do uszu dwóch przywódców, i tylko ich, dotarł cichy szept.
Macie prawo do poproszenia mnie o jedną przysługę, a ja, w miarę okoliczności i możliwości, ją spełnię.
Czarne ślepia spojrzały w górę, a szare skrzydła poruszyły się, jakby Ateral potrzebował się rozciągnąć po dłuższym siedzeniu w całkowitym bezruchu.
– Spotkanie Trzecie deklaruję zakończonym. Dziękuję wam za przybycie i życzę szczęścia w najbliższych księżycach.
"Będzie wam ono potrzebne". To zdanie pasowałoby do tej wypowiedzi i zapewne wielu smokom tak się ono skojarzy. Czy samodzielnie, czy z lekką pomocą... Któż to wiedział.

[Pani Wojny]

Popatrzyła na Uśmiech Cienia, a jej pysk zadrgał z rozbawieniem. Siłą musiała się powstrzymać, aby nie parsknąć śmiechem. Oto samiec, który lubił sprawiać wrażenie całkowicie samodzielnego i takiego, który nie podporządkuje się bogom – ba, pewnie nawet nie wierzył w ich moce – otrzymał tytuł przyjaciela samego Aterala.
Runa uwielbiała ironię życia.
Skłoniła się lekko przed Ateralem, po czym odeszła parę kroków ze Skał Pokoju, rozłożyła skrzydła i odleciała nad tereny swojego stada. Spotkanie było zakończone, więc nie miała zamiaru dalej tam sterczeć.

[Uśmiech Szydercy.]

Szyderca spojrzał bacznie na Złudzenie, gdy ten zaproponował, by to on przewodził grupą. Tak po prawdzie było mu to obojętne, mógł nawet dowodzić sobie jakiś adept, jeśli dzięki temu antidotum zostanie znalezione.
Spoważniał i zmrużył groźnie ślepia, gdy ujrzał obrazy przekazane mu przez Wojnę. Niechętnie wpuścił ją do swego umysłu, lecz sytuacja była zbyt istotna, by krzywić się i narzekać. Postarał się zapamiętać jak najwięcej z mentalnego przekazu.
Kiedy Ateral zaczął rozdawać tytuły, Kheldar ziewnął i podrapał się po szyi, rozglądając ze znudzeniem. Tytuły go nie interesowały. Nie rozumiał, po co istnieją, co takiego dają i dlaczego smoki marnują na nie czas. Usłyszał parę imion członków jego stada. Świetnie, bardzo dobrze, ze są Samodzielni i takie tam, ale nie trzeba oficjalnych tytułów. Wyłączył się, nie sądząc, że jego imię padnie podczas przemowy Aterala. Zdziwił się, i to mocno. Nie samym faktem, że dano mu jakiś tytuł, ale tym, jaki dokładnie on był. Przyjaciel Aterala.
Wbił szkarłatne ślepia w owego smoka i uśmiechnął się cierpko. Prychnął z rozbawieniem, acz zanotował to, co usłyszał. Kto wie, może taka przysługa u boga śmierci kiedyś mu się przyda.
Bez słowa odszedł na bok, by rozłożyć skrzydła i odlecieć. Robota czeka.