Lazurowe Jeziorko

[Kropla Goryczy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kiwnęła delikatnie łbem, uzyskawszy nieco trafniejszą odpowiedź. To już coś. Ale mimo wszystko, Cicha Łuska albo nie była zbyt gadatliwą smoczycą, albo potrzebowała osobnego pytania na każdą informację. Bo nie wyglądała na niezadowoloną z wywiadu. Gdyby Szara ją irytowała, powiedziałaby, czyż nie?
– Te ziemie... Czyli obszar otoczony przez ów dziwną barierę? Czym ona jest? I czy wszyscy ukrywają się z powodu mrozu? Nie widziałam wiele smoków odkąd tu przybyłam. Wasze Watahy... Przepraszam, Stada, są aż tak niewielkie?
Tym razem, choć bardzo się starała, nie potrafiła ukryć zaciekawienia w głosie. Było to silniejsze od niej. Upomniała się w duchu, będzie musiała pamiętać, by poćwiczyć samokontrolę. Uznała jednak, że tym razem nie powinno stać się nic złego. Może dzięki wypuszczeniu ułamka emocji Cicha otworzy się i chętniej odpowie na jej pytania.
Deirdre usiadła, miękko układając ogon obok łap. Zapowiadała się – oby – dłuższa rozmowa, wygodniej więc będzie w pozycji siedzącej. A śnieg jej nie przeszkadzał, w każdym razie poza polowaniem. Uniosła nieco łeb, obserwując czujnie i z nutą uprzejmości w ślepiach swą rozmówczynię, ze spokojem na pysku czekając na odpowiedź.

[Cicha Łuska.]

Smoczyca na pytanie Deidre kiwnęła łbem i usiadła na śniegu, przygotowując się do odpowiedzi.
To magiczna bariera stworzoną przez jedną z naszych bogini, Naranleę, boginię magii i dawną patronkę stada Wody. Zadaniem ów bariery jest nie przepuszczanie smoków czy innych istot, mających złe zamiary wobec Wolnych Stad. Mimo wszystko my możemy przez nią przejść, ale nie jest to dobry pomysł. Za barierą jest wiele niebezpieczeństw, znacznie gorszych od tych zwyczajnych występujących tutaj. Niektórzy lubią mróz, więc nie przeszkadza im to. Niektóre smoki, takie jak ja, mają w genach krew smoków Północnych, żyjących daleko stąd, w krainie porytej wieczną zmarzliną. W takich warunkach ciężko jest znaleźć zwierzynę, a jeśli już, to zazwyczaj jest ona wychudzona. Jeśli chodzi natomiast o nasze stada, to składają się one zazwyczaj z kilkunastu smoków, nie więcej – swój monolog zakończyła cichym westchnięciem, które pojawiło się w sumie bez powodu.

[Kropla Goryczy]

– Zaczekaj.
Smoczyca delikatnie zmarszczyła nos, w skupieniu zmieniając mimikę pyska, by zaznaczyć swoją niepewność i zdziwienie. Nie miała problemów z zapamiętywaniem słów innych, była znakomitą uczennicą, jak z resztą wszyscy Czyści. Ale ciężko jest po prostu przytaknąć, słysząc o czymś tak nie do pomyślenia.
– Kim są bogowie?
Pominęła nawet fakt, że tutejsze Stada były tak maleńkie. Nie wiedziała, jak tak niewielkie grupy w ogóle mogły funkcjonować, ale najwidoczniej było na tyle bezpiecznie, że dawali jakoś radę. W Błękitnej Dolinie było chwilami nawet pięćdziesiąt dorosłych smoków w jednej Kaście – a tych mieli cztery. I ogrom piskląt. Ale śmierć była chlebem powszednim.
Kim byli Ci bogowie? Grupa wyszkolonych smoków o specjalnych umiejętnościach? W głowie Deirdre pojawiła się dzika idea pełna nadziei. Gdyby przyprowadziła kogoś takiego do Doliny, może zakończyłaby problem z ludźmi? Nie musieliby ginąć, bo taka bariera nie przepuściłaby dwunogów!
W napięciu oczekiwała na odpowiedź smoczycy.

[Cicha Łuska.]

Adeptka cierpliwie czekała, by w końcu odpowiedź Szarej – Bogowie to smoki które nad nami czuwają. Czasem schodzą na ziemię. Kierujemy do nich modlitwy w świątyni. Mamy wielu bogów. Immanor przedstawiany jako potężny, złoty smok o przeszywających, błękitnych ślepiach. Dobrotliwy i potężny, stwórca smoków, przywódca boskich aspektów i bóg Wytrzymałości, patron Życia do którego należę. Następnie Naranlea, twórczyni bariery o której Ci mówiłam. To smukła, fioletowa smoczyca o srebrnych, głębokich oczach. Łagodna, często przybywa w potrzebie. Bogini Magii oraz Inteligencji, dawna patronka nieistniejącej już Wody. Córka Immanora. Lahae to raczej drobna, ogniście czerwona smoczyca o ciepłych, brązowych oczach. Często zsyła różne zagadki i przepowiednie. Bogini Percepcji, patronka dawnego stada Wiatru. Córka Naranlei. Nenya jest średnią smoczycą o wiśniowych łuskach i dużych, złotych oczach. Bogini miłująca dobry humor, patronka Zręczności, siostra Immanora, partnerka Valanyana. Valanyan to duży, czarny smok o łagodnych, błękitnych oczach. Cierpliwy i wytrwały w przekazywaniu wiedzy, patron rzemieślników, partner Nenyi. Kamanor jest granatowym, muskularnym smokiem o czarnych, głębokich oczach. Łatwo wpada w gniew. Patron Siły i stada Ognia, brat Immanora. Uessas to duży, srebrny smok. Powolny, miłujący przede wszystkim błogie lenistwo, jednocześnie bardzo pogodny i przyjacielski. Bóg znający tajniki smoczych serc, patron miłości i syn Immanora. Viliar jest porywczym, czerwonym smokiem. Miłuje cierpienie i rozpacz, strach... Patron niesłusznej wojny. Nytba jest niezwykle urodziwą, najmłodszą córką Immanora. Smukła i próżna smoczyca o srebrzysto białych łuskach i złotych oczach. Patronka Aparycji. Erycal jest pokryty śnieżnobiałym futrem, smukły smok o błękitnych oczach o lodowym wyrazie. Syn Naranlei, patron wszystkich Medyków i uzdrowień. Następnie Thahar – niski smok z wyraźną nadwagą. Jego łuski są barwy zmatowiałej zieleni, natomiast oczy złote. Patron polowania i zwierzyny łownej, brat Immanora. Ateral to niewielki, niepozorny samiec o chudym ciele i ciemnoszarych łuskach, które przechodzą w jasnoszare na jego łbie, przez co wygląda, jakby nosił maskę. Oczy czarne, nakrapiane srebrnymi kropami, przywodzące na myśl pełne gwiazd nocne niebo, patrzą beznamiętnie na żywe smoki, ważąc ich zasługi i przewiny. Bóg Śmierci i Sprawiedliwości. Tarram Upadły – olbrzymi potężny smok o czarnych niczym skrzydło kruka łuskach i szarych pustych oczach. Jego skrzydła mają bardzo postrzępione błony. Zawsze ponury, tajemniczy. To najmroczniejszy ze wszystkich bogów w które wierzą Wolne Stada. Bóg śmierci. Brat Immanora, a zarazem jego największy wróg. Pokonany i spętany w ciele Erycala – to była zapewne najdłuższa wypowiedź w życiu Adeptki.

[Kropla Goryczy]

Zniecierpliwione kłapnięcie szczękami powstrzymała jedynie dzięki niesamowitej sile woli i wprawie, w kontrolowaniu swego ciała. Sama dziwiła się swoim odczuciom. Choć spędziła wiele księżyców z Wiedźmą – niesamowicie niegrzeczną, skrytą i kłamliwą staruchą, to nigdy nie czuła takiej irytacji podczas rozmowy z innym smokiem. Nawet w porównaniu z nieprzyjemnymi smokami Czwartej Kasty Cicha Łuska była o wiele gorsza. Cóż, może po prostu nie trafiły na siebie charakterami, a toki ich rozumowania nie przecinały się. Ale nie mogła pozwolić na rozproszenie się. Być może po długiej samotności to ona nie potrafiła już tak dobrze odnaleźć się w towarzystwie.
Uśmiechnęła się delikatnie i spojrzała przepraszająco na rozmówczynię, jakby żałując że psuje spójność wypowiedzi Cichej.
– Wybacz, ale w dalszym ciągu nie wiem, kim jest "bóg". Skoro to smoki, to skąd schodzą na ziemię? I dzięki czemu potrafią robić rzeczy inne, niż my? Mówisz mi o rzeczach, które dla Ciebie są oczywiste. Tam skąd pochodzę nie ma... "Bogów".
Pozwoliła sobie na delikatne wzruszenie barkami, by potwierdzić prawdziwość swych słów.

[Cicha Łuska.]

Boga można nazwać smokiem nadprzyrodzonym. Schodzą na ziemię z nieba, ale tylko w istotnych przypadkach. Stworzyli to co żyje. Nie ma nikogo ważniejszego niż oni – jak jeszcze mogła wytłumaczyć tej smoczycy definicję bogów? W sumie chyba nic więcej nie może powiedzieć. Sama także pochodzi zza bariery, jej też zajęło trochę czasu, zanim zdobyła tą wiedzę.

[Kropla Goryczy]

Pysk Deirdre niemal niezauważalnie stężał, a w ślepiach pojawiła się nutka lodu – to wszystko jedynie na czas krótszy niż jeden oddech. Dla kogoś, kto nigdy nie słyszał o bóstwach, było to ciężkie do przyjęcia. Zwłaszcza, jeśli widział tyle śmierci, co szara smoczyca. Jeśli śmierć wielu smoków każdego dnia nie była istotnym przypadkiem, to Ci "bogowie" powinni poważnie się nad sobą zastanowić.
Ale skinęła delikatnie łbem i spojrzała spokojnie na Cichą Łuskę.
– Czy mogę Ci pomóc w jakiś sposób? Chciałabym się odwdzięczyć za pomoc.

[Cicha Łuska.]

Nie ma potrzeby. Zawsze jestem chętna do bezwarunkowej pomocy – powiedziała spokojnie. Niczego nie chciała, przekazała swoją wiedzę i tyle. Miała wszystko, czego potrzeba. No cóż, jedyne, co jej przeszkadzało, to te grube warstwy śniegu, ale na to tylko Immanor może zaradzić – Mogę jeszcze jakoś Tobie pomóc?

[Kropla Goryczy]

Smoczyca skinęła lekko łbem i zmierzyła Cichą Łuskę taksującym spojrzeniem. Być może Adeptka miała swoje dobre strony. Na pewno, po prostu Deirdre dostrzegała ich niewiele. Jednak bezinteresowność była ciekawą rzeczą, zwłaszcza dla nieprzyzwyczajonej do tego szarej smoczycy.
– Nie, ale dziękuję.
Pozwoliła sobie na delikatny uśmiech i odwróciła się, by odejść w ciszy.

[Jaskiniowy Kolec]

Tereny Wspólne. Miejsce w którym można było spotkać wiele smoków, ale przeważnie nikt nikomu nie przeszkadzał, jeśli sobie tego nie życzył.
Oko Zmierzchu nie życzył też sobie wizyt piskląt, albo adeptów, którzy ostatnio mieli jakieś parcie na wywoływanie go i proszenie o nauki. Nie lubił piskląt i nierozgarniętych adeptów. Sam nie był dumny z siebie za młodu, ale był pojętnym uczniem, który wiedział niemal wszystko, zanim go nauczono podstaw. Z wiekiem jednak przyszło wiele pytań i bardzo mało odpowiedzi. Dlatego też smok coraz bardziej stawał się zgorzkniały, ponieważ odpowiedzi nie zadowalały go, albo próby odnalezienia jakichś wzmianek na dany temat, spełzły na niczym.
Eh. Czy dane mu będzie przesiedzieć w samotności ten mroźny i spokojny wieczór?
Wieczór, bo właśnie słońce zachodziło. Był zmierzch...

[Opiekunka Gwiazd]

~ Co Cię trapi, młody smoku?
Nieopodal Wojownika Życia siedziała drobniuteńka i delikatna smoczyca. Drobne, trójkątne łuski zabarwione bielą i szarością odcinały się od otoczenia. Na pierwszy rzut oka wyglądała na bardzo młodego, pełnego życia smoka. Ale później bystre ślepia rozmówcy mogły zauważyć nieznaczne zgarbienie grzbietu, krzywe ułożenie łap. A przede wszystkim ogrom wieku odbijający się w lazurowych ślepiach.
Nie starała się chować. Siedziała, otwarcie spoglądając na samca. Czy w swym zamyśleniu przeoczył ją? Była tu pierwsza, czy po prostu nie zauważył jak nadchodzi? Niewielka, pozbawiona zapachu staruszka nie wyglądała na mistrza kamuflażu.

[Jaskiniowy Kolec]

Niełatwo było zaskoczyć Oko Zmierzchu.
Tym razem też się tak łatwo nie dał. Nie zauważył jednak samicy wcześniej przede wszystkim, że nie pachniała niczym, a zarazem wszystkim. W przeciwieństwie do Naznaczonego Kolca, który przesiadywał na terenach wspólnych, ta tutaj nie wyróżniała się ani trochę zapachem jakiegoś stada. Ba. Miała wręcz własną nutkę zapachu, który dopiero teraz wyczuł. A może tak mu się tylko zdawało?
Podsumowując więc. Jeśli był zdziwiony, to nie dał po sobie tego poznać. Spojrzał jedynie na Opiekunkę oceniając jej wygląd. To nie takie proste. Nie była młoda, bo młody nie potrafił tak podejść do Oka, do tego wypowiedziała się jasno, że ma go za młodego smoka. Ona jest wiekowa.
–Próbuję określić swoją wiarę-Odpowiedział spokojnie, wpatrując się w tą, która go zaskoczyła.
–Jestem Oko Zmierzchu. Miło mi Cie poznać, prorokini...-To proste. Słyszał już w swoim życiu o prorokach, ale ich nie widział. Ale jak inaczej nazwać wiekowego smoka nienależącego do żadnego stada, a jednak nie żyjącego jedynie na terenach pokojowych. Poza tym ponoć proroka nie łatwo było spotkać. Dlatego tez nie mieli zapachu stad. Wniosek tylko jeden....

[Opiekunka Gwiazd]

To prawda – prorocy nie woniali konkretnym Stadem. Czasem żadnym, czasem wszystkimi po trochu. Ale Białe Pióro była całkowicie pozbawiona swojej woni. Zupełnie, jakby jej tam nie było. Albo była tak dobra w ukrywaniu go.
Gdy Wojownik przedstawił się, odpowiedziała mu uprzejmym skinieniem głowy, a jej pysk rozciągnął przepełniony ciepłem uśmiech.
~ Mi Ciebie również, Wojowniku. Jestem Opiekunka Gwiazd, choć możesz mnie też nazywać Białym Piórem.
Darzyła swe stare miano ogromnym sentymentem. Było jedną z niewielu rzeczy, które jej pozostały na własność z dawnych czasów.
Westchnęła delikatnie i owinęła ogonem smukłe łapy, zamykając je w ciepłym uścisku. Wyglądało na to, że nie przepadała za chłodem. Gdy spojrzała ponownie na Oko mógł on wyłapać specyficzny blask w lazurowych ślepiach, który niemalże ich nie opuszczał – czułość. Prorokini była jak kochająca matka, traktująca każdego smoka jak swoje pisklę.
~ A jak myślisz, w co powinieneś wierzyć?

[Jaskiniowy Kolec]

On jednak nie potrzebował niańczenia ani dawnych imion. Było tylko tu i teraz. Była Opiekunką Gwiazd i zapewne sama sobie wybrała to imię, czyż nie? Czy prorokom narzuca się imiona, abyśmy uciekali do dawnych imion?
To tak jakby Oko Zmierzchu tytułował się Sumiennym Kolcem.
Ale to nie ważne. Ta rozmowa nie jest o imionach i naszych sentymentach.
Rozmowa jest rozpoczęta na temat wiary... Ale właśnie jakiej? Czy Oko nie wierzył w jego bogów, którzy go strzegli? Ależ nie. On w nich nawet nie wierzył. On wiedział, że są. Czuł ich wręcz w każdym swoim ruchu, a może po prostu miał takie dziwne myśli... Tu nie chodziło o tą wiarę.
–"Tak jak bogowie, nie gram w kości i nie wierzę w zbiegi okoliczności..."-Krótko zaczął swoją wypowiedź, aby zarazem dać do zrozumienia, iż dla Oka, ich spotkanie nie było przypadkowe.
–Powinienem wierzyć, że potrafię wierzyć, odegrać w życiu swoją rolę i wyznaczyć swoje pole działania, ustatkować się, usamodzielnić. Odrzucić spustoszenia moralne, rozważyć co jest wykonalne, na moje siły, a co nie...-Przerwał na chwilę, aby spojrzeć w gwiazdy. Wyglądał na zamyślonego, choć nie okazywał tego zbyt mocno... Gwiazdy były jeszcze bardzo słabo widoczne, ale kilka z nich było już dość mocno widocznych.
–Umiem prawdę mówić, ale nie umiem jej słuchać. Chcę też wierzyć, że istnieją smoki, które mają prostą linię życia, że istnieją jacyś idealiści w tych stadach... Powinienem w to wierzyć. A jakoś nie potrafię.

[Opiekunka Gwiazd]

Smoczyca westchnęła cicho i uniosła łeb, by wraz z Okiem spojrzeć na niebo. Coraz ciemniejsze i coraz bardziej upstrzone gwiazdami. Na jej pysk wstąpił roztargniony, smutny uśmiech. Wypuściła powietrze nosem, co mogło brzmieć jak delikatny chichot.
~ Życie jest bardziej złożone, niż możesz sobie wyobrazić. Gdy zdobywasz odpowiedź na jedno pytanie, chce się wierzyć, że od teraz stało się prostsze. Że dokonywanie wyborów będzie łatwiejsze.
Pokręciła delikatnie łbem i opuściła wzrok na jezioro.
~ Ale tak nie jest. Gdy się starzejesz, wszystko wydaje się być łatwiejsze. Droga ma mniej zakrętów. Ale to tylko pozory – po prostu jesteś przyzwyczajony do podejmowania decyzji i automatycznie dokonujesz ich wedle swojego wzoru.
Miękko poprawiła ułożenie skrzydeł i zerknęła na Wojownika, uśmiechając się ciepło.
~ Nie dręcz się tym. Nawet, jeśli twoje adepckie imię by do tego pasowało. Nie warto być zrzędliwym starcem, gdy twoje ciało jest jeszcze młode. Pamiętaj, by nie działać przeciw sobie. Nie myśl o tym, co powinieneś, a co pragniesz zrobić. Nie udawaj kogoś, kim nie jesteś.
Nagle pochyliła lekko łeb i puściła do samca wesołe, zadziorne oczko.
~ A jeśli przy tym będziesz pamiętać, by myśleć o potrzebach innych i dbać o swoich towarzyszy, będziesz dobrym smokiem.

[Jaskiniowy Kolec]

–Nie zawsze rozumiem... Pojmuję, że los prowokuję, tym jak się zachowuję. Bardzo czegoś chcę, ale odległe to jest. Wierzę, należę i czarne scenariusze szerzę...– Ktoś mógłby pomyśleć, że mówi jakieś brednie, ale jego słowa kryły jakiś sens. Mówienie rymów przychodziło dość prosto... Było to tak jak za czasu rozmowy z Immanorem.
–"Pożycz mi oczy, ja nie widzę już nic, pożycz serce, moje wciąż bije, ale to kamień.
Pożycz rozsądek, ja wciąż czuje się jak błazen, pożycz wiedzę, ja nic nie wiem do dzisiaj, uszy też daj, w moich tylko głucha cisza..."
Kolejny raz mówił jakimiś rymami i lekko się uśmiechnął. Ale było to bardzo sztuczny uśmiech. Po chwili przeszedł w grymas. W oczach coś błysnęło. Jakby się obudził z jakiegoś transu.
–Mogę myśleć, że się mylę, ale to nie jest powód, żeby przestać myśleć. Jedno pytanie rodzi kolejne. Nigdy nie będziemy wiedzieć wszystkiego i nigdy nie przewidzimy swojego losu. Nigdy nie będziemy tacy jakbyśmy sobie życzyli być. Jestem kim jestem. Nie oznacza to jednak, że będę prostoliniowy. Być dobrym smokiem? A co oznacza bycie dobrym? Gdzie jest granica, pomiędzy dobrem a złem? Kłamstwo jest złe, ale używamy go często w dobrej mierze. Czy to jest zło... czy dobro?
Prorokini będzie miała bardzo twarde mięso do zgryzienia przy tej rozmowie. Nikt jeszcze nawet nie zbliżył się do prawdziwego charakteru Oka. Mogli jedynie przypuszczać jaki był, każdemu ukazywał różne obrazy siebie. Każdy mógł mieć różne poglądy na jego temat.
Tak było. Bóg jeden wiedział czego chce od życia, a co życie chce od niego.
"Kłopot był już nie jeden, jeszcze będzie pewnie. Ta świadomość jest we mnie..."