Wysepka

[Melodia Ciał]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

//No nie, chyba spałam pisząc ten post :D zmieniłam to

– A na czym mogliśmy skończyć ? Atakowałem cię, pamietasz jeszcze ?– burknął, nie chciał tracić czasu na bezsensowną gadaninę, ale, ale, on też sobie coś musiał przypomnieć...w jakie w zasadzie sposoby już atakował. A nie ważne. Teraz wyobraził sobie jak na piersi smoczycy pojawia się stalowa obręcz, jednak nie była ona ani trochę elastyczna, ani ostra, nie miała się także zaciskać a po prostu przylgnąć do ciała samicy jakby się z nim stopiła. Obręcz była również odporna na rozerwanie czy przecięcie, a również na działanie wysokich temperatur, a po co ? Ano po to, że za moment cała obręcz miała rozgrzać się do niewyobrażalnej temperatury, jakby była zrobiona z magmy, nie z metalu. Jednak nie miała płonąć a po prostu być piekielnie gorąca, no i obojętna na schłodzenie, dzięki czemu nie będzie się można łatwo pozbyć tego goraca.
Jaki miał z tego być pożytek ? A taki, że obręcz miała dotkliwie poparzyć pierś smoczycy, być może uszkadzając nie tylko jej łuski i skórę ale i narządy wewnętrzne.
Na koniec tchnął maddarę w twór i czekał.

[Zabójczy Umysł]

//Rozumiem, ze ta obrecz znajduje sie z przodu i z tylu, czy tak? No chyba, ze jest to polowa obreczy – tylko na piersi xD

Pppf. Na moje lapy, ogon i jedno skrzydlo. I wez tu sie wogole odzywal. Jak na siebie nie warcza (jak pod koniec wyzwania) to burcza jak jakies sparchlone borsuki, ktore czekaja tylko na koniec swego zycia. Eh.cala ta akcje – tj. wypowiedz cienistego – skwitowalam szybko. Krotki, wymowny przewrot slepiami. Tja. Podkreslony jeszcze odpowiednim prychnieciem.
Chwile potem, jak zwykle wykorzystalam to co juz mialam. Czyli ... No, moja bariere, ktora po raz kolejny zmodyfikowalam. Tym razem miala sie pojawic na mojej piersi (tyl na wszelki wypadek rowniez byl chroniony) i calkowicie zneutralizowac czar Plomienistego.

[Melodia Ciał]

//Tak była na całości


Teraz trzeba było wymyślić coś innego, więc Cienisty wyobraził sobie jak ziemia pod łapami smoczycy pęka, tworząc dziesiątki pęknięć, jednak w miarę możliwości miało się to odbyć bez zwrócenia jej uwagi, to znaczy bezdźwięcznie i bez wstrząsów.
Natychmiast ze szczelin miały zacząć wydobywać się duże ilości wrzącej lawy, która miała być odporna na zimno, dzięki czemu miała nie zastygać i nie ochłodzić się pod wpływem zimnej wody czy powietrza. Oczywiście celem wydobywającej się spod ziemi lawy miało być poparzenie łap samicy tak mocno jak się tylko dało. W końcu taki był cel tego żywiołu.
Na koniec smok tchnął w to maddarę i czekał na efekt.

[Zabójczy Umysł]

//Jeszcze tak z 3 ataki, i (chyba) powinien być koniec ^^ W sumie będzie 10 postów w nauce

Oho! Atak z ziemi. No ciekawe, no ciekawe, ale i na takie ataki są odpowiednie bariery. Ja, jako ze nie chciało mi się przesadnie kombinować, postawiłam na standard. Czyli, bariera pod łapami. I tak, kiedy poczułam tylko drganie ziemi, natychmiast wyobraziłam sobie mocną, wytrzymałą – głównie na mój ciężar, choć jakimś wielkoludem przecież nie byłam, nie? – o kilka/kilkanaście łusek przekraczającą odległość od wszystkich moich łapek. Nie była ona jakaś gruba, ale cienka również. Ot, na tej barierze miał stać smok. I choć w całości a bariera była wykonana z kamienie, to od zewnątrz – od strony ataku czarodzieja – miała być pokryta dodatkową warstwą. Co ona miała robić? Już mówię. Po prostu miała nie dopuszczać ani do nagrzania płyty ani także do jej zniszczenia. W pewnym momencie, czyli po dodaniu maddary, ów bariera miała unieść się na parę szponów do góry. Oczywiście, bez kołysania.

[Melodia Ciał]

Ach Czarodziejka Życie miała obronę na każdą okazję i w sumie dobrze, przecież to była jedynie nauka.
Przystępując do kolejnego ataku Zdrajcy przyszło się dłużej zastanowić, bowiem uznał że wiatr to nie najlepszy żywioł do ataku.
W końcu uznał że stworzy coś jadowitego. Tak więc wyobraził sobie że nad grzbietem Zabójczej pojawia się wiele drobniutkich kolców, prostych, bez żadnych haków, przy czym każdy miał mieć kilka łusek długości i być pustym w środku. Chociaż ta pustka też została czymś wypełniona, ale o tym potem.
Powierzchnię kolców Zdrajca uodpornił na uderzenie, spalenie i pęknięcie, tak by w zetknięciu z łuskami Czarodziejki nie zostały unicestwione.
Wracając do tego co jest we wnętrzu każdego kolca to jest to całkiem silna trucizna, która jednak nie ma na celu zabić przeciwnika, ale tak wpłynąć na jego system nerwowy by spowodować niewyobrażalny ból, co w realnej walce byłoby przecież przydatne, ot taka urocza neurotoksyna.
Atak Płomienistego miał pojawić się tuż nad grzbietem samicy i natychmiast się w niego wbić zupełnie jakby wpadła w kaktusy, przy czym uwalnianie toksyny miało nastąpić zaraz po wbiciu.
Na koniec samiec tchnął w twór maddarę i czekał na efekt swych działań.

[Zabójczy Umysł]

Ah, Ci czarodzieje (choć sama nie jestem lepsza, ale Ciii)! Każdego potrafią dobić, i to niekoniecznie dosłownie. No ale przejdźmy już to rzeczy, a gdybanie (i dyskutowanie) pozostawmy jednak innym) Przed każdą substancją mogą się uodpornić.. I weź tu gadzinko kombinuj, aby się skutecznie obronić. Argh. Na szczęście jednak (albo i nieszczęście) skorzystałam z tego co już wcześniej stosowała (ma się tą mądrą główkę, nie? Hihihi ...) Czyli, bariery, która nie dopuszcza do siebie obcej maddary. Takie tam zatrzymanie na zewnętrznej stronie, całkowita neutralizacja, etc. Tym razem jednak, kiedy tylko poczułam zagrożenie płynące od mojego grzbietu (podejrzane drganie powietrza oznaczające materializację) natychmiast wyobraziłam sobie na"plecach" cieniutką warstwę powłoki, która miała mnie skutecznie ochronić przed atakiem Zdrajcy. – Jeszcze tylko kilka ataków – ni to stwierdzenie, czy to ni polecenie? Pieron tylko wie, ale za dużo to jednak się nie pomyliłam w swych obliczeniach. 2 czy 3 ataki i będzie akurat koniec całej nauki.

[Melodia Ciał]

Następny atak miał się pojawić po długiej chwili, bo Zdrajca coś się ociągał z jego wymyśleniem, ale grunt że go w końcu wymyślił. A więc wyobraził sobie że nad Czarodziejką miała zawisnąć kula ( oczywiście nie za wysoko by smoczyca nie miała zbyt wiele czasu na przygotowanie obrony) kula ta miała być wykonana z cienkiej powłoki, ale nie przezroczystej tylko koloru szarej skały. Była niezbyt odporna na uderzenia bo po zetknięciu z ciałem samicy,m miała wybuchnąć. A więc co było tym co się zaczaiło wewnątrz kuli ? Ano były to szczelnie tam zamknięte pioruny, które zaraz po wybuchu kuli miały trafić wprost w Zabójczą, raniac dotkliwie.
Na koniec smok tchnął maddarę w swój twór i czekał na efekt.

[Zabójczy Umysł]

Hm? Taka jakby pirorunowa bomba, nie? Faktycznie z zewnatrz wygladala na calkiem niepozorna. Ba! Wrecz nijaka. No, ale my tu mamy do czynienia i dlatego tez trzeba myslec jak czarodziej. Nawet jesli nim sie po prostu jest. Cos byle jakiego wcale nie musi oznaczac, ze z tego byle czego nic nie wyjdzie. No ale do rzeczy. Kiedy tylko zobaczylam (a takze i wyczulam, ze cos nademna wisi) kule katem slepi, natychmiast otoczylam sie cieniutka ale za wytrzymala powloczka. Szosty, czarodziejski, zmysl ktory pozwalal mi zawsze wyczuc intencje przeciwnika -a konkretnie czym zaatakuje – podpowiedzial mi, ze mam do czynienia z piorunami. Wiec jak mam do czynienia z piorunami (brr ... Nie chcialam poznac na wlasnej skorze efekt poparzenia lub sparalizowania pradem. co to, to nie) wiec i moja bariera uodpornilam n
a to zjawisko. Dodatkowo, po skumulowaniu ladunku, powinny byc one odprowadzone (za pomoca specjalnych kanalikow) z dala odemnie.
Znak do ataku? Pfff. Nie musialam go czynic (w sumie to mi sie nie chcialo) Plomienisty doskonale wiedzial co ma robic.

[Melodia Ciał]

No dobrze, to już niedługo powinno dobiec końca, tak więc Zdrajca zaczął wyobrazić sobie kolejny atak. Wyobraził sobie jak tuż przy nasadzie ogona Zabójczej pojawiają się dwa metalowe dyski, dosyć sporych rozmiarów, zaostrzone na brzegach. Metal odporny był na zgniecenie, pęknięcie czy wysokie temperatury, aby nie dało się go tak po prostu zniszczyć.
Oba dyski miały wbić się z dużą siłą w ogon samicy ( każdy z przeciwnej strony) aby dotkliwie ją poranić, a w najlepszym wypadku dosięgnąć nawet kręgosłupa. Celem wbicia się po obu stronach ogona było to by uszkodzić jak najdotkliwiej jego nasadę a nie aby zrobić jakieś zadraśniecia.
Na sam koniec Zdrajca tchnął w twór maddarę i czekał na ruch Umysłu.

//Uśmiech oglądała tę naszą naukę i niby twierdzi że wystarczyłoby na IV, nie wiem jak ty uważasz

[Zabójczy Umysł]

//Ok, ale i tak musisz coś wymyślić, aby to zgodnie z zasadami poziomu IV, V i VI, mogłam Ci przekazać jakieś wskazówki, rady. Co prawda, nie widziałam w twoich postach błędów (przeważnie przyczepiam się do MO, która dla niektórych – o dziwo – jest trudniejsza niż MA) ale jeśli masz mieć niezatwierdzoną naukę właśnie przez brak komentarzy to wolę już odpuścić praktykę i skupić się na teorii :mrgreen: :mrgreen:

Nie no, w ogona? To jest już szczyt, najwyższy, bezczelności! Jak można smoka drzewnego ... dobra! Niech już wam będzie ... w połowie drzewnego (choć i tak mam więcej cech tegoż tu gatunku niż smok bagienny) pozbawiać ulubionej kończyny? Kończyny, która bądź co bądź jest bardzo ale to bardzo potrzebna do wspinania się. No, do zachowania równowagi na gałęziach również. Argh! Nie bądźmy jednak tacy skromni. Pfff. A wracając jednak do sedna sprawy to ... kiedy tylko poczułam/wyniuchałam/zobaczyłam że coś będzie materializować się blisko (w sensie dosłownym i metaforycznym) od razu się skrzywiłam. I to tak mocno. Niemniej jednak czekać nie zamierzałam, dlatego też pokryłam swój ogon (ale tylko tą atakowaną część) wytrzymałą, odporną na zgniecenie powłoką, która miała mnie ochronić przed tworem Zdrajcy. W sumie, to miano Zdrajcy akurat do niego pasowało. Zdrajca Ogona. – Jakieś pytania? – zagadnęłam, wyszczerzając się niemiłosiernie. Bo jak to mówią? Kto pyta ten nie błądzi? Czy jakoś tak!

[Melodia Ciał]

Przekrzywił nieco łeb w zaciekawieniu. Czy miał jakieś pytania ? W sumie może i miał...
– W sumie to chyba mam jedno właśnie odnośnie ataków. Co sądzisz o atakowaniu żywiołem wody, bo ogień, nie ma problemu, ziemia, skały, metal i tak dalej i tak dalej to łatwizna ale jak zaatakować wodą, oprócz łączenia jej z piorunami czy trucizną, albo zamykania kogoś w kuli wody ? Nie lubię atakować także powietrzem...to w sumie jedyna rzecz z którą mam chyba kłopot, tak mysle– powiedział zastanawiając się czy ma moze jeszcze z czymś problem.
A co do ataku w ogon to...cóż w prawdziwej walce mogłoby to być przydatne, gdyby atak udał się.

[Zabójczy Umysł]

Zanim cokolwiek odpowiedziałam (czy tam nawet się jakoś szczególnie poruszyłam) przywołałam ze swojego legowiska sporą ilość (jak na mnie oczywiście) mięcha. Żarcie (4/4) to .... wróć! ... jedzenie) ... pochodziło z niedawnego polowania w którym to mym łupem padło 2/3 całej rodzinki. Chyba rodzinki. A może to wcale nie była żadna rodzinka? No nie ważne. Ważne było to, że mogłam czym napełnić swój brzuch. Czy właśnie tak jak teraz czy też i znacznie później. – Wybacz, alem głodna – rzuciłam nieskrępowana. Ba! NAwet mi do głowy nie przyszło, aby jakoś inaczej zareagować niż stwierdzić: "Wybacz stary, ale muszę się nażreć". Albo coś w tym stylu. Taaak. Kultury (choć czasami zdarzają mi się wybitne dni, ale do rzadko) to u mnie za grosz a i nie byłam przyzwyczajona do jedzenia przy obcych. Zawsze jadłam albo na polowaniu albo gdzieś poza wzrokiem innych gadzisk. Na szczęście, tym razem nie zamierzałam się bawić jedzeniem (np. kroić je w cieniutkie paseczki) więc szybciutko uporałam się z jedzeniem. Choć, jak zwykle surowego mięsa to jednak nie jadłam. Wcześniej musiałam je sobie odpowiednio "przypiec" ogniem.
Dopiero gdy skończyłam jeść, raczyłam się odezwać. – Cóż, ja nigdy osobiście nie miałam żadnych problemów z wymyślaniem z jakiś ataków, nawet tych wodnych czy powietrznych, ale kilka zaklęć mogę Ci jednak podać – Stop! Czas na sprzątanie po posiłku. Niejadalne części – aut. Zakrwawiony śnieg – aut. I to chyba będzie na tyle. – Ja, kiedy już muszę zaatakować czymś związanych z wodą, albo stosuję wodny bicz albo też tworzę bańkę wokół pyska przeciwnika. Pierwszy atak możesz przeprowadzić z dołu, czyli z ziemi lub też normalnie, tak jak wysyła się na przykład kulę ognia. Drugi zaś ma na celu głównie podtopienie. Hm. Co jeszcze? Ah! Mgły! Że też o nich zapomniałam. One również podchodzą pod żywioł wody. Reszta, czyli co powinny zrobić przeciwnikowi, już zależy od twojej wyobraźni – Ja to uwielbiam elektryczne mgły! Niezłego dają kopa przeciwnikowi, ale Ciii! O tym Zdrajcy (na głos) nie wspomnimy. Po co zdradzać takie sekrety. Ba! A może wpadnie na coś innego, bardziej niekonwencjonalnego, niż prąd? – Co do powietrza zaś? – jedna pauza. druga pauza. Dobra! Jedziemy z tym już koksem del. – Ja stosuję najczęściej tornada, które wyrzucając z siebie drobinki lodu lub też falę zimnego lub gorącego powietrza.
Hm. Chyba nabawiłam się kompleksu wyższości. Wszędzie tylko Ja, Ja i Ja. A może to i dobrze? Przynajmniej ... eh! ... nie ważne.

//Jak chcesz to próbuj raporcik ;P

[Spojrzenie Mroku]

// Yo, to pierwszy post w tym roku w tym temacie :v //


Drzemka. Coś co smoki lubią najbardziej. zwłaszcza te stare zgredy z Cienia, takie jak Spojrzenie. A jakie jest lepsze miejsce niż wysepka, z dala od polowań, przywódcy, ukochanej partnerki i pisklaka który im się ostatnio wykluł? Tutaj na Spojrzenie czekały jedynie cisza i spokój. z dala od tej jazgotliwej, między stadnej polityki, której powoli miał już powoli dosyć. Więcej w niej krzyków niż racjonalnych argumentów. Oczywiście tyczy się to Życia, bo cień był tak doskonały że każdy smok z tego stada poszczał pachnące bąki. Ale reasumując: spojrzenie drzemał pośrodku wysepki na zimnym jeziorze, opatuliwszy wpierw swe łuskowate cielsko pierzastymi skrzydłami. Jego ślepia były zamknięte, choć w każdej chwili gotowe by się otworzyć. Ten łowca czuwa nawet gdy śpi!

[Bezkresna Galaktyka]

Wysepka była pięknym miejscem. Galaktyka zobaczyła je pierwszy raz na oczy, ale i też od razu uznała, że chce zostać tu na dłużej. Wraz z wiekiem coraz bardziej przekonywała się do żywiołu, który był postrachem wielu smoków północnych. A teraz wręcz zamierzała się w nim zanurzyć, ponieważ chciała podszkolić się w pływaniu.
Ruszyła do wody, najpierw wkładając jedną łapę, drugą, a potem resztę ciała... Długa sierść zafalowała w wodzie, a smoczyca odczuła ulgę, gdy jezioro obmyło jej rany. Nie była w stanie latać, dlatego cieszyła się, że kiedyś przezwyciężyła strach i posiadła umiejętność, dzięki której jest teraz w stanie dostać się na wyspę... Tym razem taką, lecz kto wie, gdzie będzie dopływać w przyszłości?
Gdy tylko znalazła się na takiej głębokości, że jej łapy nie zahaczały o dno, zaczęła wykonywać nimi charakterystyczne, koliste ruchy, odpychając się w ten sposób i uniemożliwiając ciału tonięcie. Jednocześnie poprzez odpowiednie ustawienie ciała płynęła w ustalonym kierunku, a ogon działał jak ster, utrzymując równowagę.
Najpierw jakiś czas płynęła prosto, w stronę wysepki. Zachowywała pełne skupienie, a ruchy jej łap były regularne choć jeszcze nie do końca wprawione. Rzadko kiedy pływała, ale rany na skrzydłach zmotywowały ją do innego rodzaju transportu niż powietrzny.
Po jakiejś chwili postanowiła przypomnieć sobie skręty. Zaczęła odpychać się od wody w prawo, najpierw skręcając w tą stronę pyskiem. Ogon na chwilę odbił w stronę przeciwną, by po chwili znów wyrównać się z ciałem.
Po chwili zrobiła taki sam manewr w lewo, a później postanowiła zrobić okrąg, cały czas utrzymując głowę skręconą w prawo, za którą podążało ciało, a na końcu ogon. Ponieważ nie chciała faworyzować jednej strony swojego ciała, każde ćwiczenie wykonywała w obu kierunkach.
Następnie zaczęła mocniej przebierać łapami, wręcz rwąc się do przodu. Była nieco zaniepokojona swoimi ranami, dlatego nie rozpędzała się do maksymalnej prędkości. Jednak nawet i takie przyśpieszenie było przydatnym ćwiczeniem. A już po chwili smoczyca odchyliła nieco ciało w przód, hamując. Pomogło w tym zagarnianie wody pod nią, by nie opadała na dno.
Następnie okręciła się, by znajdować się tyłem do wysepki, ponieważ tym razem chciała spróbować płynąć do tyłu, a nadal starała się dotrzeć do brzegu. Szarpnęła się do tyłu w dziwnym ruchu... ale albo smoki nie były fizycznie w stanie płynąć do tyłu, albo ona nie potrafiła do tego dojść. Jedynie wzburzyła toń jeziora, ale nie przesunęła się w tył.
Ruszyła więc ponownie w stronę wysepki, odwracając się do niej przodem. Na koniec płynęła slalomami, ćwicząc umiejętność, którą kiedyś posiadła. Za to zmieniała prędkość płynięcia i sprawdzała, jak ustawienie ciała wpływa na odczuwalny opór oraz równowagę.
Po dopłynięciu do wysepki była już bardzo zmęczona. Wyszła na brzeg, czując jak wylewa się z niej cała fala. Futro było całkowicie przemoczone, ale smoczyca nie żałowała treningu, a nawet wilgoć już nie przeszkadzała jej tak bardzo, jak kiedyś.
Położyła się w trawie, relaksując się i wkrótce odpływając w półsen.

[Nithreil]

Młody zielony smok, syn Ulotnej i Switu spacerował po terenie wspólnym stad, podziwiał miejsca, których nie znał, był naprawdę żywo zainteresowany tym wszystkim. Zaszedł do zagajnika z chęcią odpoczynku, no i może spotka kogoś kto go pouczy, cóż trochę się z tym spóźnił, bowiem liczył sobie niecałe 4 księżyce, ale jednak w porę sobie przypomniał. Zaszedł do zagajnika i spokojnie położył się na ziemi delikatnie poruszając ogonem, jego łuski idealnie wpasowały się zieleń trawy więc mógł zostać niezauważony, zamknął ślepia, uszy postawił do góry nasłuchując, cóż uciekł ojcu z groty, nie chciał mieszać się w jego sprawy, był za matką. Tęsknił za nią potwornie, wewnątrz niego narastał niemy krzyk tęsknoty za matką. Dlatego postanowił się przejść, liczył że może gdzieś ją znajdzie i znów będzie mógł ją przytulić i powiedzieć że ją kocha. Młodego smoczka zmorzył delikatny sen, jednak jego uszy nadal były czujne, nasłuchiwał czy nikt się nie zbliża.

[Słodki Kolec]

Leciałem przed siebie szukając czegoś gdzie bym mógł odpocząć. Przelatywałem nad zimnym jeziorkiem i kogo widzę? Brata w dole siedzi i nie wie gdzie iść.
Wylądowałem przed nim
–Cześć brat. Co ty tu robisz? Przecież jesteś za mały by sam łazić po terenach wspólnych. – patrzę srogo na brata i wybucham śmiechem – Jesteś wystarczająco duży by nauczyć się pływać. Chcesz bym cię nauczył?