Zebranie uzdrowicieli II

[Pikujący Upiór]

Na niebie leniwie pojawiały się pierwsze ciepłe promyki, dając znać o zajściu Złotej Twarzy, która powoli budziła Wolne Stada do życia.
W tym czasie smoki dopiero co się budzili, a uzdrowiciele nie mieli tak dużo łap do leczenia, jak w ciągu dnia.
Hebog postanowił to wykorzystać, póki jeszcze miał dobrą okazję na to. Czarno-biały uzdrowiciel wylądował wraz z kompanami na jeszcze zimnych i wilgotnych skałach i rozejrzał się dookoła.
Nietypowy gość miał pewną rzecz do załatwienia, nad którą długo rozmyślał. Jednak nie da rady tego zrobić bez pomocy dobrych łap, najlepiej tych nie mniej związanych z trudną i żmudną robotą, jaką jest uzdrawianie innych. Chciał przede wszystkim boga, dzięki któremu Wolne Stada jeszcze nie padły od licznych ran. Boga, który obdarzył smoki wiedzą na temat ziół i do dziś pomaga im walczyć ze śmiercią. Chodzi oczywiście o Erycala, któremu tak wiele zawdzięczają uzdrowiciele, a tak mało o nim wspominają. Może więc warto by to zmienić? Kto wie, może dzięki temu zyskają jeszcze więcej korzyści, niż do tej pory?
Plagijczyk nie zamierzał ryczeć, jak to kiedyś robił. Nie to żeby za tym nie przepadał, tyle że chciał, aby jego zwołanie usłyszeli tylko smoki, których to dotyczy, a nie przypadkowe łby. Do tego większość uzdrowicieli raczej nie ma nic przeciwko takim wiadomościom. Przymknął oczy i przy użyciu maddary posłał do wszystkich tutejszych uzdrowicieli i ich uczniów wiadomość:
~ Proszę wszystkich kleryków i uzdrowicieli przybyć na Skały Pokoju.
Brzmiało prosto, spokojnie i bez tego okropnego akcentu. Mógł też dodać przyczynę zebrania, ale wolał to odłożyć na później. Na razie czekał, aż się wszyscy zbiorą. Lepiej, żeby nawet ci, co nie chcą uczestniczyć, wiedzieli o jego zamiarach.

[Czarna Łuska]

Będąc wcześnie nad ranem na wyprawie (bo tata powiedział, że wtedy zioła są najbujniejsze), została wezwana przez nieznajomy jej głos na Skały Pokoju. Zebranie uzdrowicieli? Może tata też przyjdzie? Dawno go nie widziała...

Przyleciała i wylądowała jako jedna z pierwszych, widząc tylko czarno-białego, futrzastego smoka. Po wylądowaniu, z obowiązkowym ryciem pazurami o ziemię, mogła wyczuć, że był to smok z Plagi. Czy to on wezwał ją i innych uzdrowicielki na spotkanie? A może to była pułapka?
– Dzień Dobry Plagijczyku! Po co przywołujesz uzdrowicieli na wspólne zebranie? – Mówiąc to usiadła przed nim, czekając aż zbierze się też reszta smoków. Cały czas rozglądała się paranoicznie wokoło, zastanawiając się czy jacyś porywacze nie ukrywają się w krzewach.

[Zgubna Słodycz]

Smoczyca przybyła na wezwanie po dłuższej chwili. Nie śpieszyła się za bardzo, bo i nie wiedziała do końca, kto chciał ją zobaczyć. Ze sobą wzięła Łunę, która dreptała radośnie u jej boku. Przybyły, a smoczyca skinęła łbem pozostałym smokom. Pikującego kojarzyła już, bo miała okazję prosić go o wsparcie, ale i na tym kończyła się ich interakcja. Smoczyca jakoś nigdy nie potrafiła nawiązać dłuższych relacji ze smokami z innych stad. Zielona smoczyca zadała już pytanie, więc pozostało jej poczekanie na odpowiedź.

[Mackonur]

No jak mógł zignorować zebranie uzdrowicieli? No nie mógł, dlatego właśnie przyszedł! Oj tam zaraz mu ktoś powie, że nie uzdrowicielem. No, teoretycznie nie był, ale czy jeżeli jest się łowcą, to już nie można uzdrawiać? Axarus znał się na fachu, nawet raz udało mu się wyleczyć Szakłaka! Do tego korzystał z nauk Wujka Mackołapa, który był przecież najwybitniejszym uzdrowicielem na Strzaskanej Wyspie! Mackonur jako jego uczeń, oczywiście znał wszystkie tajniki leczeń. Była to starodawna medycyna morskich las, Axarus mniej więcej wiedział, który glon z głębin zabija, a który leczy. Niektóre algi są na przykład dobre na oczy, a jeszcze inne na infekcję. Do tego każdego na łapy postawi porządna herbatka wzmacniająca! Uzdrowiciel jakich mało. Wstąpił na zebranie pewny siebie, wysoko podnosząc łapy do góry i trochę nawet idąc jak taka sarenka. Z nim była kompanka Teigan, a to z pewnej bardzo ważnej przyczyny... ona była oficjalną uzdrowicielką stada Wody! Normalnie Fenek ją wziął i mianował na tę rangę, prawda to była najprawdziwsza. Wilczyca w sumie nigdy nikogo nie uzdrawiała, no ale pozycja w stadzie, to pozycja.
~ Dzień dobry, moi przyjaciele-uzdrowiciele! Kogo dzisiaj uzdrawiamy? Ja na przykład wczoraj ptaka sobie uzdrowiłem! Normalnie zbieram ptaki, co z gniazd pospadały i je leczę, dużo ich już takich było. To właśnie dlatego w Wodzie mamy zdrowe ptaki! – Przywitał się ze znajdującymi się już na miejscu uzdrowicielami, a następnie opowiedział ich o swoich leczniczych przeżyciach, tak właściwie to z wczoraj. Niestety nie mógł zademonstrować ptaka, bo został w Przystani!
~ Co będziemy robić? Może wymienimy się swoimi technikami? Ja to najbardziej lubię uzdrawiać glonami, ale zbieram też takie zioła, co rosną za Przystanią i one się fajnie sprawdzają! – No, w sumie nikt nigdy nie narzekał na jego uzdrawianie, no może z wyjątkiem Szakłaka, ale to tylko jeden jedyny przypadek, taki wyjątek potwierdzający regułę! Dawno i nie prawda, tak to można było opisać. Teigan oczywiście była przy Mackonurze i razem zajęli jakieś wolne miejsce. Wilczyca siedziała dumnie, jako prawowita uzdrowicielka stada Wody.

[Szara Rzeczywistość]

Został wezwany? Kompletnie nie rozumiał powodu dla którego powinien się stawić na 'zebraniu' i to jeszcze z innymi stadami. Hebog miał widocznie jakiś plan którym nie raczył się podzielić z Jaahem, który mimo wszystko sprawował pieczę nad składem... Jeśli chodziło o wymiany, to byłoby to zrozumiałe, ale w innym przypadku to nie mógł liczyć na pomoc Szarego.
Przybycie górskiego smoka było niezbyt smukłe, jakby Jaah nie korzystał zbyt często ze swoich na prawdę dużych skrzydeł... Z drugiej zaś strony jako smok górski miał też nieco tuszy, więc nie dziwnym było, iż zatrzymanie takiej kupy ciała było niezbyt łatwe.
Po lądowaniu samiec omiótł wzrokiem zebranych i nawet raczył się kpiąco uśmiechnąć do Heboga.
– Może jakbyś zaproponował darmowe zioła to byliby bardziej skłonni przybyć.
Rzekł dość głośno, aby cała reszta słyszała. Jaah nie był na pewno przyjemniaczkiem takim jak jego kudłaty brat ze stada.
Wtedy też spostrzegł tego zielonego samca, z którym stoczył 'pojedynek' na tworzenie naparów.
– Nie jesteś uzdrowicielem.
Rzekł z przekonaniem, gdyż w końcu miał pojęcie o uzdrowicielach Wody... Ten samiec na granicy opowiedział mu o trzech uzdrowicielach i przedstawił też ogólny zarys ich wyglądu. Dobrze pamiętał, że były to dwie samice i jeden samiec, a samca poznał przy okazji rzekomego porwania jego podopiecznej.
– Najwyraźniej Woda postanowiła odpowiedzieć jakimś znachorem od robienia naparów dla smaku.
I te słowa już ewidentnie skierował do Heboga, aby ten miał świadomość kogo gości na swoim spotkaniu. Może Jaah nie przepadał za Pikującym, ale nadal był bratem, z którym musiał współpracować.
– Co z Basiorem Lancetowatym?
Jaah tym razem zwrócił się bezpośrednio do tej zielonej, która jakoś dziwnie gorączkowo się rozglądała.

[Żabi Plusk]

Na miejsce dotarł i on, odrobinę ociągając się, choć nie z powodu tego, że nie był zainteresowany spotkaniem, bo niezapowiedziane wezwanie nawet go zaintrygowało. Po prostu z dnia na dzień ulatywało z niego coraz więcej energii i mimo że nie było to jeszcze żadną znaczącą przeszkodą w wykonywaniu codziennych obowiązków, tak nie miał po prostu siły na jakiekolwiek nadprogramowe atrakcje typu spotkania. Ale postanowił stawić się na Skałach Pokoju, jako że ciekawość mimo wszystko zwyciężyła i chciał się dowiedzieć, o co się rozchodzi.
Omiótł odrobinę nieprzytomnym wzrokiem zgromadzonych, witając ich skinięciem łba. Posłał delikatny uśmiech Mirri, jako że ją najbardziej kojarzył z tego towarzystwa, resztę zaś jedynie z widzenia i ostatecznie na moment zatrzymał swoje spojrzenie na szarołuskim plagijczyku. Zmarszczył brwi. W sumie mógł się spodziewać, że on także zawita na spotkaniu, jako że informację otrzymali przecież wszyscy uzdrowiciele oraz klerycy. Niezbyt chciał go w ogóle widzieć, zwłaszcza po tym, czego dowiedział się od Sasanki, jednak skoro już zdecydował się uczestniczyć w tym tajemniczym zgromadzeniu i faktycznie pofatygował się na miejsce, głupio byłoby nagle zawrócić prosto do domu. Zostało mu więc spróbować zignorować obecność szarołuskiego i udawać, że w ogóle go tutaj nie ma, co zapewne będzie niebywałe trudnym zadaniem.
Chociaż... wyglądało na to, że przynajmniej na moment jego myśli zostaną zaprzątnięte inną sprawą. Uzdrowiciel westchnął cicho, skupiając tym razem uwagę na zielonołuskim łowcy, jako że dopiero teraz dotarło do niego, że on także jest obecny pośród zgromadzonych. Jakim cudem go przeoczył, skoro smoków na miejscu nie było tak dużo? Choć w sumie zauważył już wcześniej, że od jakiegoś czasu naprawdę bardzo wolno szło mu przetwarzanie jakichkolwiek informacji. Domyślał się, w czym tkwi problem i by sobie z tym poradzić chciał się w końcu porządnie wyspać, jednak dlaczego ostatnio zasypianie sprawiało mu taką trudność?
– Axarusie? Co ty tutaj robisz? – zapytał cicho, gdy znalazł się nieopodal samca. – Nie wiem, czy powinieneś tu być. Znaczy... twoja obecność mi nie przeszkadza, ale nie wiem jak z resztą i no... o czym jest to spotkanie, skoro wezwano na nie tylko uzdrowicieli – tę wiadomość przesłał już mentalnie Mackonurowi, po czym zerknął kątem oka w kierunku puchatego plagijczyka, który zdecydował się ich tutaj dzisiaj zebrać. No właśnie, o co chodziło?

[Lekkość Wiatru]

Aderyn przybyła na miejsce bez pośpiechu, bo świat raczej się nie walił – chociaż mógł, może tamten uzdrowiciel chciał ogłosić powrót wścieklizny? To też nie byłoby aż takie złe, skoro jedna z Ognistych znała dobry sposób leczenia. No, no, opowiadaj, uszaty!... Chwila, moment, co tu robił Axarus? Lekkość miała nadzieję, że nie oświadczył zebranym, że był nowym klerykiem Wody. A może sprawa miała dotyczyć jego osoby? Niestety, było raczej mało prawdopodobne, żeby uszaty wpadł na pomysł, jak przywrócić Axarusowi zdrowy rozsądek.

[Trujący Kolec]

Szczerze nie wiedział, po co i na co to zebranie. Jednakże jest klerykiem więc nieważne jak bardzo uważa to za tracenie czasu przybyć i tak musi skoro też i jego się to tyczy. Na miejsce dotarł dość późno w porównaniu do pozostałych uzdrowicieli co niezbyt mu przeszkadzało to. Wszystkie pyski były mu obce no z wyjątkiem Zaćmienia co było dość oczywiste. Jedynie w ciszy skinął łbem z grzeczności i zajął swoje miejsce na uboczu nie chcąc wchodzić w jakikolwiek kontakt z obcymi.

[Wrzawa Wierzb]

Trochę czasu minęło, nim zjawiła się też i Ważka – wiadomość mentalna była jedną z bardziej nietypowych, ale warto było zobaczyć, o co chodzi. Już z daleka zobaczyła sylwetkę Mirri i kilku innych, kojarzonych przez nią areny z uzdrowicieli... A więc chodziło o coś konkretnego. Zatoczyła kilka leniwych kół nad zgromadzeniem, a gdy wylądowała lekko, podeszła zaraz do Sekcji Zwłok, a resztę towarzystwa obrzuciła badawczym spojrzeniem. Właściwie... nie znała imienia żadnego z obecnych. Poza Lekkością.

[Twój Stary]

Jak pojadł, Lolitka streściła mu krótko co się działo jak i również wspominała o nadrobieniu mentalnych wiadomości, którymi sama nie została uraczona. Baśka w sumie nie miał do tego łba więc już miał z powrotem wybrać się na wyprawę gdy dotarł do niego nowy impuls. Zebranie Uzdrowicieli? A po kiego biesa?
Głos jak i impuls nie należał do Proroka to też w pierwszej chwili Basior miał ochotę po prostu to zignorować.
Z drugiej strony mogło to być coś ważnego. Jakaś.. Na przykład misja?
~ Hebzenie, wydaje mi się że powinieneś być gotowy na.. Ciepłe powitanie! – gdy Ziemisty był w drodze, zagaiła go już lekko pogodniejsza Lola.
~ Chcesz mi wkręcić że to jakaś ceremonia na moją cześć? Smoków z tytułem Wysłannika na sto kamieni szlachetnych jest-–
~ Nie o to mi chodzi! Ach! Zobaczysz! – przerwała mu Lola i Ziemisty to się nawet uśmiechnął, znów słysząc jej oburzony ton. Chociaż ona była na tyle wytrzymała że dość szybko przejęła resztki jego dobrego samopoczucia. On sam nie czuł się dużo lepiej...
Wylądował trochę dalej od zgromadzenia i po prostu powoli podszedł bliżej. Widząc Aderyn, uśmiechnął się i kiwnął jej łbem, to samo zresztą zrobił w stronę Zaćmienia. W centrum stał ten puchaty Uzdrowiciel Plagi a obok niego drugi Uzdrowiciel z tego stada, z którym w sumie zdarzyło mu się nawet pohandlować! Z nimi też ładnie przywitał się skinieniem łba a potem po prostu usiadł, powstrzymując się od zapalenia fajka.
Cóż, jego Uczennice tu były więc pewnie to coś ważnego..

[Czarna Łuska]

O, czyli jednak to nie była żadna pułapka. Widziała jak powoli coraz więcej smoków zbierało się na zebranie uzdrowicieli. Niektórzy nawet chyba byli uzdrowicielami symbolicznie, czy coś? Rozwarła oczy trochę szerzej, gdy jeden z Plagijczyków zapytał się ją o Basiora. Czemu im tak zależało żeby byli wszyscy? – Emm.. jest chyba czymś bardzo zajęty. Nawet nie wiem gdzie jest.. – odpowiedziała szaremu Plagijczykowi, przy czym spuściła łeb smutno na ziemię. Było jej żal, że Tata Basior tak zniknął bez słowa, na nie wiadomo ile już księżyców, ale Plagusy nie musiały wszystkiego wiedzieć, co nie?

Wraz z tym jak kolejni uzdrowiciele przychodzili na spotkanie, spoglądała na każdego, zapamiętując wszystkie nowe piski i kiwając łbem na przywitanie wszystkim jej znanym. Na koniec zobaczyła.. go..

Najpierw patrzyła na niego jak na jakiegoś ducha, pojawił się wśród żywych, cała sparaliżowana. Przetarła oczy. Nie, to nie była żadna halucynacja, czy..

Czy tata wrócił..?

Zerwała się na równe nogi i zaczęła biec w jego stronę, ile tylko miała sił w łapach, podrywając w powietrze rwane kępki trawy. Będąc już blisko wyskoczyła w jego stronę, zderzając się z jego masywnym cielskiem w locie. Mocno zaparła się tylnymi łapami o ziemię i z całej siły obejmowała jego szyję u podstawy przednimi łapami, ocierając się mocno mokrym policzkiem o bok jego pyska. – Tato.. wróciłeś! – Ze szczęścia cała się popłakała i łzy lały się po jej pysku, ściekając po jego szyi. Nie mogła uwierzyć, że jednak wrócił.

[Pikujący Upiór]

Póki Hebog czekał na pierwszych przybyszy, dołączyli do niego także jego kompani. Czy mieli coś wspólnego z zebraniem? Raczej nie, ale smok nie chciał zostawiać ich samych, dlatego wziął ich ze sobą. Podekscytowany latawiec rozłożył się na skałach z lewej, a na prawym ramieniu wylądował Tenebris, który w razie czego pomoże mu z przemówieniem.
Jako pierwsza na zebranie przybyła zielona smoczyca, która z podejrzeniem się rozglądała. Kojarzył ją z areny. Podobno pochodzi z Ziemi i lubi walki. Kiwnął łbem na powitanie w znak szacunku. W końcu byli sobie równi.
– Witaj! Mam pewną sprhawę do omówienia, a na rhazie usiądź sobie na spokojnie. – odpowiedział, spoglądając na nią przez chwilkę.
Kolejną smoczycą stała się Zorzą. Znał ją, gdyż pomagał jej w leczeniu, no i została zastępczynią, więc musiał ją przynajmniej kojarzyć. Jej także kiwnął łbem.
Nagle wyczuł zapach kogoś ze stada Wody. Już spodziewał się ujrzeć kolejnego uzdrowiciela, lecz zamiast tego ujrzał... starszego? A przynajmniej tak wydawało mu się z daleka. Przyjrzał mu się dokładnie, ale jakby się nie przyglądał, nie mógł skojarzyć z żadnym znanym mu uzdrowicielem. Nic mu nie odpowiedział, ale obserwował go pilnie i z podejrzeniem, unosząc przy tym jedną z brwi.
– Nie jesteś żadnym uzdrowicielem! Wynocha! – polecił mu ostro Tenebris, ale Hebog szurgnął go, dając do zrozumienia, aby zamknął dziób. Po długiej chwili milczenia westchnął ciężko.
– Nie kojarzę cię. Cieszę się, że ktoś jeszcze się interhesuję, ale to zebrhanie jest tylko dla uzdrhowicieli i wolałbym, żeby tak pozostało. Więc prhoszę, abyś opuścił Skały Pokoju na czas zebrhania. – rzekł wreszcie do Axarusa spokojnym, ale stanowczym tonem.
Następny był Jaah. Skinął mu łbem na powitanie, jakby nigdy nic, ignorując jego komentarze. Podobnie postąpił i z Żabim Pluskiem, którego nie tak dobrze znał, jak Zaćmienie, ale kojarzył. Na odzywki do Axarusa nie zareagował w żaden sposób.
Kolejne dwa smoki nie były mu za dobrze znane. Jeden to starsza smoczyca, która pachniała stadem wody, a drugi to młodzik z Ognia. Pewnie kolejny kleryk.
Na tych z Ziemi czekał najdłużej, ale doczekał się. Skinął Ważce i Basiorowi łbem na powitanie z lekkim uśmieszkiem.

Rozejrzał się dookoła. To już chyba wszyscy, na kogo warto czekać. Od Mihr dostał wiadomość, że na razie się nie zjawi. Wyciągnął się w strunę, aby ładniej wyglądało. Kasłnął głośno i stanowczo, aby wszyscy skupili się na nim.
– Witajcie, drhodzy uzdrhowiciele Wolnych Stad! Nazywam się Pikujący Upiórh i jestem uzdrhowicielem ze stada Plagi. – przedstawił się – Chciałbym z wami porhozmawiać o jednej rzeczy. Mianowicie o Erhycalu. Myślę, że każdy z was słyszał o tym bogu i wie co nieco o nim, więc chyba nie muszę wam tłumaczyć, kim jest. Ale nie mam nic przeciwko, jeśli ktoś zechce coś o nim opowiedzieć. Od dłuższego czasu myślałem nad tym, aby przywrócić go do Wolnych Stad. Mogłoby to dać nam dużo korzyści. Jednak nie chcę tego rhobić samotnie czy byle z kim. Dlatego zwołałem was, aby znaleźć chętnych łap do pomocy. Najlepiej, żeby było po jednym uzdrhowicielu z każdego stada. Tak pokażemy mu, że uzdrhowiciele ze wszystkich stad są po jego stronie. Nim jednak zaczniemy, chciałbym najpierhw przedyskutować to, żeby widzieć, czy w ogóle zgadzacie się z tym. Tylko prhoszę, aby to pozostało tylko między nami. – rzekł wyraźnym i oficjalnym tonem i tutaj zrobił krótką pauzę. – A więc... Wasze zdanie? – dodał pytająco.
Od tego momentu w pełni zamienił się w słuch, gotowy przyjąć jakiekolwiek słowa. Wodził przy tym oczami po zebranych, jakby czekając na to, żeby każdy się odezwał. Jeśli jednak ktoś miałby jakieś pytania, to z chęcią na nie odpowie.

[Mackonur]

I wszystko by mu się udało, gdyby nie Szary Smok, Aderyn i Żaba! No, ta druga w sumie nic nie mówiła do niego, no ale się spojrzała takim oceniającym wzrokiem! Został zdemaskowany, nie no w sumie nie został, przecież JEST uzdrowicielem! Co z tymi wszystkimi zwierzętami, które uzdrowił, no i Szakłakiem? On się nawet nie skarżył! No, może dlatego, że został zatkany glonami, no ale to i tak prawda. Co teraz miał zrobić? Dziwna sytuacja troszeczkę!
~ Żaba, no przecież uzdrowiłem Szakłaka! Widziałeś przecież, musiałeś się tylko upewnić, że wszystko w porządku jest! Uzdrowiciel jakich mało jestem, do tego tyle zwierząt wyleczyłem! – Rzucił do Żaby, ale no właśnie niedługo po tym Pikujący przemówił, on przemówił. Och, do tego jego kruk też! Czy Ctoukliss też potrafił mówić, no i Teigan? Hahah, wiedział to zawsze! Te wszystkie lekcje nauki mowy nie poszły na marne, to była po prostu inwestycja w przyszłość. No, ale no nie porobiło się za dobrze, bo ten Pikujący Upiórh, który no był tutaj swego rodzaju liderem, wyraźnie tutaj powiedział, że czas Mackonura na tym zebraniu się skończył.
~ No dobra, no. – Powiedział, po czym odwrócił się i już chciał wychodzić, ale wtedy, WTEDY... przypomniały mu się słowa jego mamy! Brzmiały one dokładnie tak: "Możesz być kim tylko zechcesz!", może tak naprawdę nie liczy się to kim jest się według rangi, a to kim jest się w sercu? Może to jest prawdziwa odpowiedź na to wszystko? Powinni odrzucić to kim są według Stada, a zaakceptować to, jak to wygląda głęboko w serduszku? W tym momencie Mackonur doświadczył wizji, no, retrospekcji takiej!

Strzaskana Wyspa, wiele księżyców wcześniej:

Młody Axarus właśnie wtedy bawił się ze swoim ślimakiem, któremu to nadał dumne imię: Śluzek! Był bardzo szybki, chwilę się popatrzy w inną stronę, a ten już przeszedł całkiem spory kawałeczek! Przeprowadzał wtedy również rozmowę ze swoją mamą, Graghess. Gdzieś tam obok biegał jego brat, Haodaxus, który no nie miał niestety zadatków na tresera ślimaków, ale świetnie piął się w górę w ugrupowaniu Wujka Hexarusa! Axarus z kolei otrzymywał wykład, który to jakoś wpuszczał jednym uchem, a drugim wypuszczał, bardziej skupiony był na swoim ślimaczku, który właśnie pokazał swoje rogi! Takie śliczne, takie piękne.
– Axarusie, możesz być absolutnie każdym, ale lepiej, żebyś był nikim. – Padły słowa Graghess. No tak wyszło, że młody smok zapamiętał jedynie tę pierwszą część, no ale hej... zawsze coś! Czuł, że czeka go świetna kariera tresera ślimaków, do tego uzdrowiciela i wojownika pod okiem Wujka Mackołapa, smoka wielu talentów, ale niewielu łap.

Powoli wracał do czasów współczesnych, poleciała mu malutka łezka z oczu, znowu znajdował się na skałach pokoju. Och tak, miał wracać do Przystani!
~ Tak, mamo. – Powiedział cichutko, zdawałoby się, że do jakiejś osoby, ale przed nim nikogo nie było. No i właśnie wtedy Pikujący wyjawił im wszystkim swój genialny plan: jako uzdrowiciele będą szukać Erycala, no bo kto inny, jak nie oni? Żeby wyruszyć w drogę, należy zebrać drużynę, tak właśnie mówił Pikujący. No i to niestety Axarusa w stan kompletnej ekscytacji!
~ O, ooo, ooo! Wybierz mnie, wybierz mnie! Proszę, proszę, wybierz mnie! Ja bardzo bym chciał, wybierz mnie, tutaj jestem, tutaj jestem! Bardzo chcę wam pomóc, tak bardzo! – Odwrócił się, po tym skakał i unosił wysoko przednią łapę, co by Pikujący go zauważył. ~ Erycal przywrócił mi wzrok, wcześniej byłem ślepy, no to w moim honorze jest teraz go uratować! Ooo, mogę chodzić za wami i nosić zioła z torbami, to znaczy... torby z ziołami! – Podekscytowany zaproponował swój wkład w tę wyprawę, na pewno im się przyda ktoś od noszenia toreb i ziół! No kto tak nie robi tego dobrze, jak nie Axarus? Jeśli nie, to może chociaż Teigan? Przecież ona autentycznie została mianowana na uzdrowicielkę, prawda to była najprawdziwsza!

[Twój Stary]

Dość szybko przekonał się o czym mówiła Lola. Zwrócił uwagę na dziwny wyraz pyska jak i postawę Mirri ale pierwsze co przyszło mu do głowy, że coś się jej pod jego nieobecność stało. Czy chodziło tutaj o coś związane z tym jej partnerem całym? Po chwili jednak, gdy zaczęła biec w jego stronę to zaczęły mu się klepki w głowie układać a jak już wręcz odbiła się od niego, znów wpadł na tor niezrozumienia.
Zachowywała się co najmniej, jakby wstał z martwych i objawił się niczym Immanor.
Ścisnęła go a on, bardzo pokornie spuścił łeb, objął ją delikatnie lecz tak by stabilnie ją trzymać i.. Po prostu przytulił.
Spojrzał na Ważkę, próbując jakoś uzyskać pewne wyjaśnienia, jednak ubiegła ją Lola, podając informacje o tym co zrobiła, zwołując dla niego.. Akcję ratowniczą. Oh. Miał ochotę przywalić łbem w kamienny stoliczek.
–....Oj Ty bekso, panikaro Mała... – wydusił z siebie, po dłuższej chwili, nie zamierzając wypuszczać Mirri ze swoich objęć bo nie widział w tym większego powodu. Brzmiał na.. Dość rozbawionego całą sytuacją, choć nie krył lekkiego zażenowania. – A miałem nie wracać? Mniej płakania a więcej skupiania się na tym, co mówi Uzdrowiciel Plagi – dodał ciszej, wycierając wierzchem łapy zapłakusiany pyszczek Uzdrowicielki i na tyle, na ile mu pozwoliła to się wyprostował, słuchając słów Pikującego.
Oh, przywrócenie Erycala?
Basior zdziwił się że to właśnie Plagijczyk wychodzi z taką propozycją, mniej-więcej znając ich podejście do Bogów ale i również do pomocy innym, spoza Plagi. Choć ich sojusz z Ogniem też mu się przewinął przez uszy to raczej nie było to nic związane z samym Erycalem, którego ścieżka.. No właśnie. No właśnie! Czy ktoś w ogóle o niej słyszał?
– Witaj Pikujący, Basior Lancetowaty – Najstarszy z Uzdrowicieli Ziemi. Masz nasz wszystkich w komplecie bo widzę iż moje uczennice również przyszły – Mrugnął ślepiem do Ważki, gdy postanowił się odezwać dopiero po upewnieniu że nikt raczej nie chce nic wtrącić.
– Erycal, Bóg Uzdrowień. Pewnie wiele z was, szczególnie tych którzy mają niewybrednych samobójców w stadzie – Oj, ciężko przeszło mu to słowo przez gardło lecz zignorował nieprzyjemne drżenie serca – O nim słyszało i wie, że tam smoki uzdrawiają swe "pamiątki" po takich czynach za opłatą. Ścieżka jego imienia zakłada leczenie wszystkich bez podziału na stada, wiek czy stosunki, jednak wydaje mi się że jest to już zapomniana posługa w jego imieniu. Kroczył nią mistrz mojej matki, kroczyła nią ona i kroczę nią też ja. Nie mam więc nic przeciwko i mogę dołożyć moje łapy do podróży w celu przywrócenia go, chyba że któraś z moich uczennic zechce Cię wesprzeć. Wtedy ustąpię – Przygoda, przygodą ale Basior już za sobą kawał ich miał, tak samo jak osiągnięć. A wdzięczność samego Boga, jeżeli była objawiała się w jego czynach – Co miał młodym odmawiać podróży i przygód, ryjąc się grubym, starym zadem do młodych, pełnych zapału Uzdrowicieli?

[Zgubna Słodycz]

Tajemniczy zielony smok okazał się nie należeć do grona uzdrowicieli, a przynajmniej tak określili to Plagijczycy. Być może lepiej znali uzdrowicieli Wody, więc nie podważała ich oceny. Nie było jej jednak interesem, ani go atakować, ani go bronić. Tak długo jak trzymał się na drobny dystans i nie zawracał jej głowy, tak długo mógł robić im tutaj salta na rzęsach. Na salto zresztą nie musiała długo czekać, bo gdy tylko Pikujący skończył mówić, to wyskoczył z piskiem, informującym ich wszem i wobec, że jest chętny na udział w wyprawie. Samica próbowała go ignorować, ale nuta zażenowania przelała się przez nią. Basior zaś zignorował smoka i wyraził swoje poparcie. Smoczyca uznała, że przyszedł i czas, aby ona się odezwała.
– Witajcie, drodzy uzdrowiciele. Jestem Zaćmienie Słońca, uzdrowicielka Ognia. Nie są obcy mi bogowie, więc naturalnie popieram przywrócenie ich iskry. Ogień poprze taką wyprawę, w której chętnie będę uczestniczyć, chyba że nasi klerycy wykażą chęć i odpowiednie przygotowanie. Muszę jedynie wcześniej upewnić się, że domknę parę spraw. – Rzuciła spojrzenie Zoddowi dając mu do zrozumienia, że będzie miał pierwszeństwo w tej wyprawie. W tym czasie poszukiwała Iskry Lahae, ale wiedziała, że jej towarzyszki nie śpieszą się na kolejne ruchy. Jeśli nie uda im się zebrać ponownie, to najwyżej zrezygnuje z tego i wesprze uzdrowicieli w tej misji. Musiała też znaleźć zastępstwo, ale to już głupoty, nieprawdaż?