Łąka Młodych Smoków

[Czarna Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jej drapieżny wzrok zelżał, a na jego miejscu na pysku samicy pojawiło się zmieszanie.

- No, tak - odpowiedziała na pytanie, próbując jakoś upewnić, że to nie było przypadkowo. - Coś się stało? Po tej całej rozmowie o dominowaniu i jak wtedy nade mną stanąłeś, myślałam że, no wiesz...

W międzyczasie, delikatnie odpychała się łapami od ziemi, próbując wysunąć się spod olbrzyma, jadąc powoli na grzbiecie za siebie.

[Granica Lustra]

Isir cofnął się powoli nie zważając na to co się działo z jego ciałem.
– Wybacz to jest jedyna rzecz której nie miałem jeszcze przyjemności doświadczyć. Szczególnie nie miałem że to właśnie z tobą będę tak blisko tego. Jednak jeśli nie chcesz teraz to nie napieram i tak bym nie wiedział co zrobić.
Odwrócił wzrok od niej zawstydzony. Był już dorosły a czuł się jak pisklak. Czemu nie potrafił po prostu słuchać swojego instynktu. Nie wiedział tego, a teraz wszystko zależało od niej.

[Czarna Łuska]

Gdy w końcu miała trochę miejsca, podniosła się z powrotem na cztery łapy.

- Oj, nie musisz się wstydzić - powiedziała, podchodząc bliżej. - Zawsze musi być ten pierwszy raz. Nauczę cię jak to się robi, tylko musisz mi zaufać, dobrze?

Stanęła na tylnych łapach i położyła łapy na jego barkach. Przybliżyła pysk do jego policzka i polizała go czule pod okiem.

- Zacznijmy od początku - mruknęła, ocierając się czule o jego pysk. - Spróbuj się rozluźnić i odwzajemnić czułości...
* * * Leżała wyczerpana na trawie jak zużyty liść babki. Różnica w wielkości była dość odczuwalna, przez co teraz nie czuła ani zadu, ani nawet tylnych łap. Musiała mieć chwilę, żeby odsapnąć po tym wszystkim.

- I jak? - zapytała, zmęczonym głosem, z nutką satysfakcji. - Fajnie co?

Mimo wszystko miała przynajmniej odhaczony ten nieco bolesny rodzaj przyjemności. Oraz mentalnie zanotowane we łbie, że jednak morska samica i olbrzymi samiec to nie jest najlepsze połączenie.

[Granica Lustra]

Emocji wydawało się nie mieć końca mimo wszystko jednka doszło do końca i nie tylko samica leżała ledwo przytomna. Isir oddychał ciężko starając uspokoić emocje. Jak na pierwszy raz to nie spodziewał się takie natłoku uczuć ale jedno było pewne. Nie zawiódł sie. Gdy ta pytała się jaki było on powoli nachylił się do niej i polizał ją od nasady szyji aż do polika.
– fajnie to mało powiedziane. Teraz już wiem co mnie przez te wszystkie księżyce omijało. Mam nadzieję że jeszcze kiedyś będziemy mogli to powtórzyć chyba że zbytnio cię zdominowałem?
Zapytał z uśmiechem przekręcając się na grzbiet i powoli stabilizując oddech.

[Czarna Łuska]

- Nieee, bardzo dobrze ci poszło, jak na pierwszy raz - odpowiedziała, po czym podniosła się z ziemi ze stęknięciem. Będzie musiała od kogoś odessać trochę energii, to może ją zad przestanie tak boleć. Oj, ciężko się chodziło.

- Do zobaczenia, Isirze - pożegnała się z olbrzymem i odleciała w stronę ziem Stada Ziemi.

//zt

[Róg Otchłani]

Wkrótce jej łapy zaprowadziły ją do kolejnego charakterystycznego miejsca.. Łąka, ale nie była jaka. Pełna kwiatów i kolorów!
A przynajmniej tak miało być. Soczyście pomarańczowe łapy przemierzały wysoko rosnącą trawę. Sylwetka olbrzymiej samicy była tu dobrze widoczna. Nawet jak na obecne warunki, miło było tu spacerować, spoglądać na kołyszące się na wietrze kwiecie, obserwować to miejsce pełne życia, bo nawet w ciemniejsze dni zwierzątka były tu aktywne. Wsłuchiwała się w szum traw, w bzyczenie owadów. Chłonęła wonie jakie towarzyszyły temu miejscu, bardzo przyjemne, relaksujące.
Wkrótce jej sylwetka znacznie się obniżyła, a samicy już tak dobrze widać nie było pośród trawy wysokiej. Górska adeptka ułożyła się i opuściła łeb na ziemię.
Odetchnęła głębiej i przymknęła ślepia. Przyjemnie będzie tu odpocząć.

[Trzeci Szlak]

Waleczna nie znajdowała się w okolicy sama – Syn Przygody także wybrał te tereny na spacer i oczywiście, że łąką przykuła jego uwagę. Powalony pień zwracał uwagę, ponieważ zasłaniał widok, samiec nie od razu zorientował się, gdzie znajduje się Słoneczna. Choć za sprawą samej woni zdawał sobie sprawę, iż zapewne nie tylko on przebywa w okolicy.

Kiedy wiec tylko dostrzegł wystające zza pnia skrzydła, natychmiast skierował kroki ku nieznajomej.

– Witaj! Jak mniemam, czujesz się młodo, że wybrałaś to miejsce na odpoczynek! – rzucił na powitanie, nawiązując do nazwy łąki. Smok obrał taką trasę, aby podejść do samicy z przodu, nie miał wszak powodu, żeby się przed nią ukrywać. Na jego pysku gościł szeroki, szczery uśmiech. – Jestem Syn Przygody, wojownik Stada Ziemi! Z kim mam przyjemność? – przedstawił się, pochyliwszy nisko głowę na powitanie. Z wyrazu pyska smoka biła niesłychana pogoda, która mogła być wręcz zaraźliwa.

[Róg Otchłani]

Przy takiej ilości woni umknęła jej ta należąca do Ziemnego samca. Dopiero gdy usłyszała szelest traw zareagowała unosząc łeb wyżej, ale nie podnosząc się. Jeszcze nie odczuła wystarczającego komfortu z wylegiwania się na łące i bardzo ciężko było jej z niego zrezygnować.
Wkrótce zaś wyłonił się ten ktoś kto źródłem tych szelestów był. Samiec o interesującym umaszczeniu łusek, ale jeszcze bardziej intrygującym wyglądzie. Białe kępki futra? Grzebień sugerujący krew smoków morskich? Z kim właściwie miała do czynienia? Na to pytanie wyjątkowo szybko otrzymała odpowiedź, to znak że obcy jej smok miał wyjątkowe dobre maniery. Równie szybko złapała jego dobre intencje i chęć zwykłej pogaduszki.
– Witaj. – Uśmiechnęła się lekko, podnosząc się na łapy by zaraz przysiąść. Musiała zrezygnować z komfortu wylegiwania się na korzyść komfortu psychicznego. Dziwnie byłoby nie rozmawiać z kimś jak równy z równym. Byłby to wyraz braku okazania szacunku dla drugiej osoby.
Jednocześnie, teraz zauważalna była jej postura, widocznie większa od Ziemnego smoka.
– Jestem Suprema, aspirująca czarodziejka stada Słońca. – Lekko skinęła łbem. – Co by nie powiedzieć, na pewno nie jestem stara. – Zaśmiała się krótko – Nie znam tych terenów dobrze, a skoro tak mówisz – to musi być to jakieś specjalne miejsce. Czyżby było ono często uczęszczane przez pisklęta? – Zapytała go w zainteresowaniu. Każdy kawałek wiedzy o tej ziemi był dla niej cenny, a spotkanie z smokiem innego stada mogła uznać za szczęśliwą okoliczność.

[Trzeci Szlak]

– Wiele miejsc w okolicy ma swoje nazwy – odpowiedział samiec, pozostając w dobrym humorze. – To nazywa się Łąką Młodych Smoków, pewnie kryje się za tym jakaś historia. Może młode lubiły tutaj kiedyś organizować zabawy? Może jakiś rodzaj magii odmładza każdego, kto tutaj przychodzi? A może właśnie stąd młode smoki się biorą? – wymienił kilka wariantów, mrugnąwszy porozumiewawczo ślepiem. – Każde miejsce zasługuje na swoją baśń. Tak jak i każdy smok – dodał, uśmiechając się.

Rozsiadł się też wygodnie, usadowiwszy swój zad na ziemi i owijając ogon wokół ciała. Jego końcówka powoli przechylała się z jednej strony na drugą, raz w lewo, raz w prawo.

– Mówisz, że nie znasz tych terenów dobrze; czy sugerujesz, że nie jesteś stąd? – zapytał, przyglądając się samicy uważnie. – Jeżeli tak, to... zapewne dostrzegasz jakieś różnice między Wolnymi Stadami a życiem, które miałaś wcześniej, prawda?

[Róg Otchłani]

Cicho zachichotała na wymienione przez Syna Przygody przypuszczenia. Czy wiedza o tym jak nazywają się poszczególne skrawki terenów miała znaczenie? Może nie aż tak praktyczne, ale z pewnością była to wiedza którą Suprema ceniła.
Oczywiście, najbardziej prawdopodobnym wariantem był ten pierwszy, aczkolwiek.. głupim byłoby od razu skreślić też pozostałe możliwości.
Z pewnością miały w sobie jakieś ziarno prawdy.
Na pytanie o tereny samica powoli skinęła łbem, potwierdzając tym samym jego przypuszczenia.
– Oczywiście. Moje życie przed opuszczeniem rodzimych terenów było być może nie tak odległe jak można by sądzić, ale z pewnością inne. Smoki z miejsca które pochodzę wierzą w tych samych bogów, choć mają znacznie większy do nich szacunek, tak wielki że wręcz miejsca modlitw nie są dostępne nawet stadnym. – Podała przykład.
Samica odwróciła wzrok w bok, lekko przekręcając łeb w zastanowieniu.
– Była również prowadzona większa dyscyplina w treningach i szkoleniu. Życie w olbrzymim łańcuchu górskim jest trudne, ale dzięki niemu każdy czuł silną więź z pozostałymi. – Powiedziała po chwili, spoglądając znów na Ziemnego.
– Oczywiście mówię to ze swojej obecnej perspektywy. Zapewne w Pladze czy Ziemi jest jeszcze inaczej. – Dodała na wszelki wypadek. Jej mimika pozostawała neutralna przez cały czas gdy opowiadała o różnicach między swym miejscem urodzenia a Wolnych Stadach. Tych różnic było jeszcze więcej, ale nie chciała dłużej zabierać głosu.
Była ciekaw również jego osoby, póki co jednak nie dopytywała.

[Trzeci Szlak]

– Nasi bogowie są znani też w dalekich stronach...? Dobrze to słyszeć! To znaczy, że nie tylko Wolni mogą cieszyć się ich opieką! – odpowiedział smok z uśmiechem, przyglądając się Supremie pogodnie. – Dyscyplina to z kolei ciekawy sposób na podtrzymanie więzi. Taka dyscyplina wydaje się czymś w rodzaju... hmmm, tradycji. Czegoś spajającego grupę. Choć mam nadzieję, że nieposłusznych smoków nie zrzucaliście od razu z gór – dodał, mrugnąwszy porozumiewawczo ślepiem. – Takie życie... na pewno jest trudne. Czy właśnie z tego powodu opuściłaś swoich? – zapytał juz nieco poważniej, zaś z jego wzroku biło zaciekawienie.

– Nie wiem, czy Ziemia jest wzorem dyscypliny – kontynuował wątek – ale na pewno jest wśród nas szczególna więź. Wspólnota. Gdzie oddanie idzie w parze z wolnością i swobodą. To właśnie najbardziej cenię w swoim stadzie – podkreślił, zauważając, iż Suprema zapewne nie słyszała jeszcze wiele o innych grupach. – A skoro jesteś tutaj od niedawna, nie mogę nie zapytać: czy czujesz się już swobodnie w Stadzie Słońca? Czy w twoim sercu narodziła się już więź z grupą, czy może jeszcze potrzebujesz na to czasu...?

[Róg Otchłani]

Czy wiedza o istnieniu bogów poza Wolnymi Stadami była aż taka zaskakująca? Suprema wiedziała nie tylko o tym jak żyją Wolne Stada i oczywiście jej własne, ale również te pograniczne miejsca. Świat był rozległy, a pogłoski o innych krainach były zawsze jednym z ciekawszych tematów rozmów. Kiwnęła samcowi więc dwa razy na w odpowiedzi. Skrycie cieszyła się z sposobu w jaki to ujął. Czyżby on również miał do nich duży szacunek? Otworzyła nieznacznie szerzej ślepia, wyraźnie nim zainteresowana.
– Och! – Wydała z siebie zaskoczona jego przypuszczeniami. – Nie, to nie do końca tak. Oczywiście, surowe warunki wymagają podjęcia trudnych decyzji, ale to nie znaczy że wśród stada panuje strach przed odrzuceniem. Panuje szacunek i uznanie, słabszym pomagają silniejsi, nie ma miejsca na drwiny – nie są mile widziane. Żyjemy w idei że przetrwać można tylko razem. Myślę że najbardziej odróżniającą nas od innych społeczności rzeczą jest tradycja ścieżki chwały. Dobrowolna próba dzięki której walczy się o uzyskanie miejsca wśród najstarszych i możliwość wkroczenia do świątyni wśród szczytów, jedynego takiego miejsca modłów w naszym stadzie. – Wyjaśniła mu spokojnie. – Teraz więc już pewnie domyślasz się dlaczego tu jestem. Tak, przybyłam tu by pewnego dnia wrócić z trofeami godnymi chwały. Ale nie tylko.. Wieści o świątyni w której przebywają sami bogowie bardzo mnie zafascynowały. Chciałam zobaczyć na własne oczy to miejsce. – Uśmiechnęła się ciepło w jego stronę. Poniekąd spełniła swoje marzenie, ale jeszcze nie odważyła się wykonać swej własnej modlitwy tutaj. Nie teraz, nie w tych czasach.
Na jego podsumowanie jak wyglądało życie w jego stadzie skinęła znów łbem. Najważniejsze było znaleźć swoje miejsce na tym świecie, a skoro dla niego Ziemia była właśnie tym miejscem, to była oczywiście zadowolona z jego szczęścia.
Kolejne zaskakujące pytanie wkrótce ponownie padło. Samica mruknęła w zastanowieniu. Radość i zadowolenie promieniujące na jej pysku znikły.
– Swobodnie? Jak najbardziej, ale jeśli chodzi o więź, to jeszcze długa droga przede mną. – Wyjaśniła wstępnie. – Stado Słońca to świeżo połączone dwa stada. Dwie duże grupy które musza przystosować się do nowej rzeczywistości. Potencjał na silne stado jest w Słońcu duży, ale w obecnej chwili integracja mimo wszystko nie jest najlepsza. Czuć ostrożność, a przez to dystans. Nie ma wrogości, ale nie ma też jedności. – Odetchnęła przez nozdrza smętnie. – Czas.. Tak, z czasem to się zmieni. – Przyznała, czując w tym jakąś iskrę nadziei. Starała się w ten sposób również zakryć przed sobą inne zmartwienia związane ze stadem.
Jako ktoś kto obiecał dawać innym nadzieję.. Była beznadziejna dla samej siebie.

[Trzeci Szlak]

Świst wysłuchiwał uważnie Supremy, zaś na jego pysku malowało się wyraźne zainteresowanie. Zwyczaje panujące w stadzie samicy zdawały się naprawdę ciekawe!

– Jedność w stadzie jest bardzo ważna. Właściwie to... chyba nawet najważniejsza dla przetrwania grupy. Bardzo się cieszę, że panowała ona także w twoich stronach – powiedział pogodnie. – A co do ścieżki chwały... można powiedzieć, że i ja szukam swojej, choć nie dlatego, że stado ode mnie tego wymaga; szukam jej, ponieważ chcę stadu coś dać. Zrobić coś dobrego, coś takiego, co naprawdę dałoby Ziemi wiele. No, może też zyskać trochę sławy – podkreślił, mrugnąwszy porozumiewawczo ślepiem. I natychmiast przyszła mu do głowy myśl. – Szukasz konkretnych rodzajów trofeów? Czy wystarczy... coś, co byłoby po prostu dobrym dowodem twoich wyczynów? – zapytał. – Może... Może byłabyś gotowa wybrać się wspólnie, aby takiego trofeum poszukać? – zaoferował. – Bywałem już kilka razy za barierą, przyniosłem stamtąd wiele ciekawych doświadczeń i wciąż chcę zdobywać nowe. Poza tym myślę, że nasze cele mogą okazać się bardzo podobne – podkreślił z uśmiechem.

– A co do stada: wydaje się to zrozumiałe, myślę jednak, że skoro Księżyc i Ogień się połączyły, smoki musiały do siebie pałać choć umiarkowaną sympatią. Domyślam się też, że zaakceptowali twoje motywy. To miłe; zgodzili się ci pomóc z pełną świadomością, że kiedy zdobędziesz trofea godne chwały, możesz odejść. Nie jest to takie oczywiste – zauważył. – Mam nadzieję, że w Stadzie Słońca będziesz się czuła coraz lepiej. Nawet jeśli jeszcze są tam ślady po podziale, z twojego opisu brzmi, jakby mieli dobre podstawy. To dobrze; na nich powinni tworzyć coś, co przetrwa dłużej – podsumował.

[Róg Otchłani]

A jeśli Syn Przygody był uważny nawet podczas gdy mówił, to z pewnością mógł zauważyć znacznie większe zainteresowanie ze swojej nowo poznanej osobistości, zwłaszcza gdy sam wspomniał o własnej ścieżce chwały! Wyczekiwała grzecznie aż skończy opowiadać, z trudem powstrzymując ukazywanie swoich kłów w uśmiechu. Mięśnie pyska wręcz zaczęły jej doskwierać gdy od tak długiego czasu, mogła z szczerym zachwytem porozmawiać z kimś i otworzyć się w pełni.
Na szczęście Syn dużo gadał – nawet jeśli ciekawie, to pomógł jej w ten sposób trochę się opanować. Swoje ciasteczko odbierze tylko jak będzie cierpliwa.
Ale przybył kolejny wątek.. Oj, oj.. No dobrze, to też wymagało dyskusji, kolejnej maleńkiej poprawy do wypowiedzi Ziemnego.
Zaśmiała się lekko w momencie stwierdzenia iż stado wie o jej planach. Na resztę zaś skinęła łbem.
– Zgadzam się. Z tego co przemówili przywódcy obu grup, Księżyc nie miał zasadniczo wtedy wyboru, zostali zaprowadzeni w róg przez Plagę która odebrała im tereny. Byli więc w kiepskiej sytuacji. Przyłączyli się do nas, może przez to, przez niemoc.. Część nie może pogodzić się z tym co się wydarzyło.. – Trochę posmutniała i odwróciła wzrok, ale zaraz ponownie spojrzała swoimi żółtymi ślepiami na samca.
– Pozostaje być w dobrej wierze. – Podsumowała również krótko. Nie nawiązała szczególnie do wszystkiego co powiedział, ale zgadzała się z nim we wszystkim.
– A wracając do trofeów.. – Wymówiła z większym zainteresowaniem. – Nie, nic konkretnego, ale coś co rzeczywiście można nazwać trofeami. Chyba najmniejszą wartość mają dla mnie rośliny i zioła, ale zaś zdobycze wojenne jak elementy wyposażenia ras dwunogich, nadzwyczajne wyroby rzemieślnicze, kosztowności czy też.. czaszki budzących respekt drapieżników.. To już byłabym skłonna nazwać godnymi trofeami! – Wypowiedziała dumnie, nie była pewna jak te wszystkie graty by przewiozła.. Ale może też jakąś zdobyczą? Chciałaby ujrzeć minę swojego stada gdyby wróciła z wozem wypełnionym kosztownościami, pancerzami i innymi wspaniałymi rzeczami. Raz dwa uzyskała by u wszystkich szacunek.
– Ale równie ważne są opowieści, tak by każdy z tych trofeów niósł ze sobą jakąś historię. Jeśli rzeczywiście jesteś skłonny wytrzymać w mojej obecności poza barierą, z przyjemnością przyjmę twoją ofertę. – Odpowiedziała mu w końcu, nie mogąc również troszkę pożartować sobie z własnej osoby. Raczej nie była marudną personą, ale kto tam wie – nikt nie jest idealny i każdy ma swoją wadę. Suprema swojej nie była świadom, ale może Syn Przygody ją dostrzeże?

[Trzeci Szlak]

– Plaga odebrała tereny Księżycowi...? – powtórzył za samicą, otworzywszy szerzej oczy. I nieco spoważniał. – Dlaczego? Czy ich pretensje do tych ziem były słuszne? Czy może... wynikały jedynie ze chciwości? – zapytał, wyraźnie zdezorientowany. Nikt jeszcze nie opowiadał mu o sytuacji politycznej innych stad, sam żył trochę w bańce Ziemnych, którzy nie mieli obecnie konfliktów. tym bardziej więc interesowały go pęknięcia we wszelkich relacjach. – Bądź co bądź, mam nadzieję, że z czasem się dogadacie i staniecie się jednością. Oby – podkreślił, cicho westchnąwszy.

Potem jednak przeszedł do przyjemniejszych tematów.
– Mam zbroję smoka, który był pod opieką ludzi. I pancerz przeznaczony dla dwunogów. Mogę ci je kiedyś pokazać – powiedział z uśmiechem. – I opowiedzieć ich historię. Właściwie... mogę to zrobić nawet zaraz – dodał z uśmiechem, rozsiadając się wygodniej. – Skoro jesteś chętna, możemy ustalić potem dzień i kierunek wyprawy. A dziiaj chętnie opowiem ci jedną ze swych historii... Interesowałyby cię skarby chronione przez nocnicę? Może historia smoków, którymi opiekują się smoczy łowcy? A może... opowieść o tajemniczych podziemnych malunkach, które istnieją dłużej niż istnieją Wolne Stada? – zapytał, ciekawy odpowiedzi samicy.

[Róg Otchłani]

Poniekąd zaskoczona była jego reakcją. Nie sądziła iż te wieści nie przejdą w taki czy inny sposób do Ziemi. Stada żyjące tak blisko ze sobą na pewno mają pojedyncze smoki które powodują wyciek informacji, ale może.. jednak tak nie jest?
Skoro był widocznie bardzo zainteresowany i wręcz spoważniał, oczywiście była gotów by jak odpowiedzieć na wszystkie możliwe jego pytania w tej kwestii, nawet jeżeli dużo nie wiedziała.
– Nigdy nie zostało nam to dokładnie powiedziane, być może dlatego że i sami przywódcy nie mieli pewności. Wschód Słońca określiła te działania jako niespodziewane, Zachód Słońca przyznał że Księżyc był w dłuższym czasie w słabym położeniu, gdzie młode pokolenie dopiero się rozwijało i byli łatwym celem na potencjalny atak. Plaga musiała o tym jakoś się dowiedzieć i to wykorzystali. – Wymówiła spokojnie, dzieląc się swoimi spostrzeżeniami z informacji jakie posiadała.
Kiwnęła łbem na jego słowa nadziei. Wyjdzie albo nie wyjdzie.. Ale jeśli jest szansa że jednak to stado ustawi się na pion, to oczywiście zamierzała walczyć o to by tak się stało.
Gdy zaś wątek zmienił się..
– Historię..? Bardzo chętnie. Opuściła lekko łeb, spoglądając na niego wyraźnie z zaciekawieniem.
– Wszystkie propozycje są interesujące, ale przyznam że najbardziej ciekawi mnie ta opowieść o smokach i łowcach. Na naszych ziemiach też mieliśmy z nimi kontakt. Jestem ciekaw waszej historii z ludźmi. – Odpowiedziała. Bardzo chciała odwołać się do wszystkiego co mówi, ale on mówił tak dużo i musiała z czegoś wybrać! Tyle opowieści, tyle zdobyczy, tyle opowieści.. Ah, gdyby tylko nie był Ziemnym.. Chętnie po prostu obejrzała by te wszystkie zdobycze i jednocześnie posłuchała tych opowieści, teraz jednak musiała mu po prostu zaufać. Czuła że był szczery i miał dobre serce, ale co jeśli to wszystko było fałszywe? Nie! Nawet jeśli, bardzo podobało jej się to przypadkowe spotkanie z kimś kto wychowany w innej kulturze, czuje pociąg do przygód pełnych chwały!