Wezwanie dla Przywódcy Księżyca

[Urna Cieni]

Stan Plagi wymagał korekty i zaostrzenia rygoru – smoki zrobiły się zbyt impertynenckie, pozbawione szacunku i zrozumienia wobec zasad. Od pierwszego dnia zaczęła więc, mniej lub bardziej, zajmować się naprawianiem tego, czego mogła.
A w przerwie od napraw swojego stada, zamierzała, w imię zdrowej rozrywki, niszczyć inne.
Nie było tajemnicą, że Mahvran żyła przeszłością, a jej przeszłość nauczyła ją wyłącznie gorzkiej nienawiści do tych, którzy dawno temu skorzystali ze słabości Cienia, rozrywając jego ziemie na strzępy. Spośród obecnie żyjących smoków chyba tylko trzy pamiętały tamten czas, i tylko dwa były bezpośrednim świadkiem.
Frar dołączyła po fakcie, a Strażnik... Cóż, prorok nie był akurat po tej dobrej stronie ówczesnego konfliktu.
Przyleciała na Skały, o zgrozo, Pokoju wczesnym wieczorem, zaledwie dwa dni po tym, jak ziemie stad spowił mrok, czemu zawiniła Ziemna Przywódczyni. Infamii to nie przeszkadzało. Nawet bez swojego trybu życia, to obóz Plagi był w miejscu skrytym pośród gór i mgieł, toteż brak dostępu do słońca nie był dla niej niczym nowym. Czuła się swobodnie. Prawie lekkodusznie.
Wzięła zadowolony, głęboki wdech chłodnawego powietrza. Feniks przysiadł pomiędzy jej barkami, ogrzewając jej łuski żarem ze swojej piersi. Pozostała czwórka zaś, żywiołaki oraz z pozoru zwyczajny, czarny basior czekali zaś cierpliwie pół ogona dalej, otaczając tyły samicy formacją przypominającą, ironicznie, półksiężyc.
Wiedźma zadarła łeb, wzmacniając swój charakterystyczny, przeszywający ryk magią, by mieć pewność że rozniesie się daleko w głębiny ziem Księżyca, docierając do głównego reprezentanta tego stada. Następnie zaś Infamia skupiła się na spokojnym czekaniu, stojąc w jednym miejscu, zlizując skapującą spomiędzy warg czarną ślinę.
Miała tylko nadzieję że Strażnik w żaden sposób nie będzie ingerował. Nie wiedziała, po co miałby to robić, ale znając w sumie nieznane do końca autorytety proroka i jego unikatowe prawa, nie wykluczała możliwości jego pojawienia się. Nie chciała go tutaj. Czułaby... Dyskomfort, którego nie potrafiła sama wobec siebie dokładnie określić.

[Przejaw Anomalii]

Otrzymawszy wezwanie na Skały Pokoju, udał się ku nim dopiero po chwili. Ryk Plagijki nie zwiastował niczego dobrego, bowiem bratać się raczej nie zamierzali. Serce łomotało w piersi Oblicza, gdy wzbijał się do lotu i kierował się w kierunku miejsca, skąd donośny głos Infamii niósł się na całą niemalże długość ich terenów. Przybył finalnie, w towarzystwie dwójki swoich kompanów – niezdatnej do walki wrony oraz cienia, który zdecydowanie długo żył już w tym świecie i po raz kolejny zjawiał się w tym miejscu, gdy smród zagrożenia roznosił się wokoło. Wylądował dalej od Infamii Nieumarłych, dodatkowo wygłuszając zgrzyt szponów rysujących skałę, a także łoskot, który spowodowało ciało jego lądujące z impetem. Uniósł dalej łeb i spojrzał po Plagijce, prostując się. Zwrócił się ku niej i z wolna skinął łbem, wlepiając chabrowe tęczówki w onyksowe ślepia przywódczyni Zarazy. Zamieniał się w słuch samemu milcząc. Oczekiwał od niej rozpoczęcia przemowy, z jaką chciała się do niego zwrócić. Sam sprawiał wrażenie zastygłego w miejscu, marmurowego posągu, jaki nie drgnął wcale, nie licząc łaskoczącego piersi wiatru, jaki rozwiewał nieco znajdujące się tam futro.

[Urna Cieni]

Feniks zaskrzeczał cicho, informując ją iż jego ślepia jako pierwsze wypatrzyły kształt na horyzoncie. Wiedźma uniosła więc ukoronowaną rogami głowę, by po pewnym czasie rozpoznać w owej plamie wywernowy, znajomy kształt.
Kto by pomyślał, że spotkają się znowu. I to w takich okolicznościach! Uśmiechnęła się cierpko do, najwyraźniej, obecnego przywódcy Księżyca, odwzajemniając jego oszczędne skinięcie łba swoim własnym.
– Ładne oczy. – Powiedziała miękko, nawiązując bezczelnie do ich pierwszej, starej już rozmowy. Następnie, w nieco teatralnym geście, przystawiła prawy nadgarstek do piersi, minimalnie, znów, schylając głowę. – Infamia Nieumarłych, jako iż poprzednio okazja była zbyt mdła, by się przedstawiać.
Zakołysała lekko ciałem, wracając do pierwotnej pozycji. Ciężko byłoby nazwać ją wyprostowaną – samica należała do tej części wywern, które poruszały się nisko przy ziemi, zgarbione ,jakby wiecznie szykujące się do ataku.
– Około trzydziestu księżyców temu to wasz przywódca stał w tym miejscu i stawiał swoje warunki wobec mojego stada. Uznaj to za wyrównanie rachunków. Plaga wyzywa was do wojny, samcze, żądając waszych ziem od Zatoki Sadiru, gdzie graniczycie z Ogniem, wzdłuż rzeki Tyral aż do miejsca, gdzie spotyka się ona z Ynahą. Oznacza to włączenie między innymi Łagodnej Łąki, Lasu Tirimar, Małego oraz Naksary, oraz Czarnej Głębi i trzech wysp z do tej pory dzielonego przez was z nami archipelagu. – Powiedziała chłodno, po czym przekrzywiła głowę, czekając na odzew Oblicza. Nie zamierzała zwlekać z tłumaczeniem swojej sprawy, tylko przeszła do sedna. Wypominanie wojny, do której teoretycznie doszło-nie doszło było lekko nieuczciwe z jej strony biorąc pod uwagę to, jak została rozstrzygnięta... Ale Infamię niespecjalnie to interesowało.

][/url]

[Przejaw Anomalii]

– Twoje także niewiele się zmieniły. – jedynie mrugnął doń jednym ślepiem, gdy przedrzeźniała jego wypowiedź z tamtego spotkania. Na jego pysku nie pojawił się żaden cień uśmieszku, jaki widniał na jego obliczu tamtego dnia. Ot, zamknął jedno ślepie, po części także nawiązując w ten sposób do ostatniego ich spotkania. Widać było, że nie odpowiada kuszony roztaczającym się przed nim polem manewru dla złośliwości, a ze zwyczajnej grzeczności, by nie pozostawiać wyrażenia tego zawieszonego w eterze. Gdy przedstawiła się, sam odchrząknął i zdobył się na to samo.

– Oblicze Wyroku. – przed którym, o ironio, sam został teraz postawiony. Oczywiście, że zdawał sobie sprawę, jak bezbronne jest jego stado względem Plagi – nie był bądź co bądź na tyle głupi, by wierzyć naiwnie, iż Księżyc jakkolwiek mógł mierzyć się z na tyle potężnym przeciwnikiem. Wiedział również, jak wiele zależeć może od tej rozmowy, od najmniejszego jego gestu. Choć nigdy się z Infamii wprost nie nabijał, co sama widzieć mogła jednak inaczej i tego także był świadom, uznał, że najlepszym obecnie wyjściem będzie okazać jej tę dozę szacunku, na jaką zasługiwał drugi przywódca. Nie chyląc łba pokornie, ale nie podsycać ognia, jaki wrzał wśród Plagijczyków żądnych terenów. Niemniej, w obecnej chwili skupił się na rysowaniu granicy, jakiej Wiedźma zażądała. Przedstawił sobie całość w myślach i pobladłby, gdyby było to bardziej możliwe. Nie dał jednakże poznać po sobie chwilowego zdezorientowania, więc powłóczył jedynie za sobą ogonem, zanim odezwał się. – Nawiązując do poprzedniego wezwania przedstawicieli na Skałach Pokoju, Księżyc podjąć się mógł ataku na Plagę oraz ich tereny, jednakże zamiast tego przystał na warunki, jakie proponowane były przez waszego przywódcę tamtego dnia. Bestialskim byłoby pozbywać stada możliwości swobodnego polowania, a przez to także wychowywania silniejszych pokoleń, w towarzystwie, oczywiście, rozlewu krwi, jaki nie był wtedy potrzebny i jaki nigdy nie będzie. Nie była to w żadnym razie oznaka litości, a jedynie rozsądne żądania, jakie zakończyły się sprawiedliwie rozstrzygniętym niepowodzeniem.

Głos jego nie naciskał, nie brzmiał również jakkolwiek drwiąco, nie było w nim także obawy. Pozostawał neutralny, jak gdyby Anomalia recytował coś, co miał już uprzednio przygotowane. Czy samą wojnę można było uznać wtedy za sprawiedliwie odegraną... Cóż, zależało to od szczęścia obu walczących smoczyc w głównej mierze, jednakże obie strony zgodziły się na ten pojedynek, jaki miał rozsądzić o przejęciu bądź zachowaniu terenów. Teoretycznie więc można byłoby uznać go za sprawiedliwy. Samiec zabrał się więc tuż po tym do omówienia samych warunków, jakie wywerna przedstawiła.
– Proponuję, by uniknąć pojedynku, przejęcie przez Plagę Zatoki, Jeziora oraz Lasu Naksary, Lasu Tirimar, Wzgórz oraz Jeziora Ynaha, rysując tym samym granicę przed Czarną Głębią, na obrzeżach Lasu Tirimar, południowym wschodzie Równiny Tyral, dalej wzdłuż Tyralu, do momentu rozwidlenia trzech rzek. – zaczął, nie odrywając spojrzenia od onyksowych punktów znaczących pysk samicy. – Ponadto, Wiedźmo, jestem w stanie zaoferować rozsądną zapłatę, a także, jeżeli zadowoli Cię to dostatecznie, udostępnienie części terenów jeszcze, czyniąc z nich tereny będące wspólnymi dla smoków obu stad.

Nie ruszył się ni trochę. Stał w ten sposób i wpatrywał się w Infamię nieruchomo, oczekując werdyktu. Własnego wyroku, poniekąd.

» Co oferuje Chaber:

[Urna Cieni]

Tak, z ich dwójki zdecydowanie to ona miała lepszy humor. Pozostawała spokojna, natomiast widać było tańczące w jej ślepiach, tu i ówdzie, iskierki sadystycznego rozbawienia. To, że Plaga jako ogół mógł zyskać nowe ziemie to jedno. To, że w jej oczach stawała się godna miana córki swego ojca – to było dla niej ważniejsze. Ostatecznie bowiem Mahvran robiła wszystko, mniej lub bardziej, dla siebie. To, że jej cele były równoległe do celów stada było po prostu przyjemnym udogodnieniem.
Obserwowała swojego rozmówcę czujnie. Wiedziała, że stoi przed nią smok dorosły, ale mimo to nie potrafiła nie widzieć w nim młodzika, postawionego przez nią brutalnie w koszmarnej rzeczywistości polityki. Był dla niej niczym zabawka.
Problem w tym, że Infamii zabawki dosyć szybko potrafiły się znudzić.
Słuchała go, wpatrując się w niego lodowato, prawie nie mrugając. Poruszały się głównie jej nozdrza, zwężające się z każdym, spokojnym wydechem. Nie czuła od Oblicza strachu, ale wiedziała że w jego sercu po prostu musiał tkwić niepokój. Czy wiedziała dokładnie, w jak złej sytuacji było jego stado? Oczywiście że nie, nie miała aż tak dobrego wglądu. Ale wyniosła wnioski z żałosnej frekwencji tego stada na Skałach Pokoju, oraz tego że bardzo mało informacji o poczynaniach Księżyca dochodziło do niej ostatnimi czasy. Decyzja o wyzwaniu ich była ryzykowna, ale bez ryzyka ciężko o zyski.
Nie odniosła się nijak do jego własnych wspominek dotyczących ostatniego konfliktu między ich stadami, jak gdyby dając niewerbalnie do zrozumienia, że po prostu jej to nie interesuje. To jej poglądy były dla niej istotne, nie jego.
Cóż, kontrpropozycja wywernowego tylko utwierdziła ją w jej domniemaniach. Jeżeli jego stado zaiste nie byłoby aż tak osłabione, nie pokusiłby się o próbę rozwiązania tego pokojowo. Oferował też dużo... Tereny, dodatkowe zasoby, a także wstęp na resztę ziem. Akurat to ostatnie jej nie interesowało. Nie wpuszczałaby swoich smoków na tereny, po których mieliby stąpać tez Księżycowi. Nie wierzyła, ze skończyłoby się to dobrze dla którejkolwiek ze stron.
Uniosła głowę nieco wyżej, wykrzywiając pysk w lekkim grymasie. Czy zaintrygowania, bądź zażenowania, ciężko powiedzieć. Była to niezdrowa mieszanka obu.
– Hmmm. – Zlizała czarną ślinę ściekającą spomiędzy warg. – Negocjator, jak widzę. W takim razie, zgodnie z duchem negocjacji, spójrz na moje ostateczne warunki.
Jej głos zyskał twardszą nutę, gdy z pomocą magii przywołała wierną iluzję mapy, rysując na niej swoje żądania. Siedzący pomiędzy jej barkami feniks zaskrzeczał.
– Pozostawię wam Tyral, Łagodną Łąkę oraz część Zatoki. Zabieram jednak to, co ukazane zostało wcześniej – lasy oraz wyspy.
Wzrok wiedźmy znów brutalnie spoczął na niebieskich odpowiednikach Oblicza, czekając na jego decyzję.

[/url]]

[Przejaw Anomalii]

Oblicze wpatrywał się w drwiące lico, nie do końca rozumiejąc, czego konkretnie od niego oczekiwała. Zmieszane z intrygą zażenowanie, jakie namalowało się na pysku Infamii nie mogło budzić pozytywnych nadziei w Księżycowym, oczekującym zapowiedzi wojny o tereny, o które chciał dyktatorkę ukrócić, jak gdyby już należały do niej. Niewątpliwym było, że Plagijce albo nieobcą była litość, albo sięgnęła myślami daleko w przód, licząc się z możliwymi konsekwencjami wzburzenia całego, małego stadka w tymże momencie. Szczerze mówiąc, Anomalia bardziej przychylał się ku drugiej wersji. Dlatego też, uważnie lustrując spojrzeniem, jak długi, smukły język wędruje po wargach, zbierając z nich ciemny płyn, nie pominąwszy w obserwacji także niebezpiecznych iskier tlących się w onyksowych ślepiach – zupełnie tak, jak gdyby Chaber zapamiętać chciał najmniejsze detale wieńczące ciało smoczycy tamtego dnia – pochylił nieznacznie łeb, stawiając go niemalże na równi wysokości z Wiedźmą. Dopiero wtedy także spojrzenie przeniósł na rysującą się pomiędzy nimi mapę. Po raz pierwszy dając po sobie poznać jakąkolwiek emocję, jaką okazał się być podziw, z dozą zafascynowania obserwował szczegóły, jakie składały się na całość wizji przywołanej do życia przez Infamię. Żal było wysp, żal lasów, ale do Tarrama z nimi, gdy stado miało uzyskać względne bezpieczeństwo. Przynajmniej do pewnego czasu, tyle jednak Wyrokowi wystarczyło.

Naoglądawszy się wystarczająco w akompaniamencie twardego tonu ciągnącej w tym momencie za niewidoczne sznurki, jakie miał poprzyczepiane do wszystkich kończyn, przeniósł wzrok znowuż na nią. W głębi siebie, choć stał niewzruszony, odetchnął z ulgą – nawet, jeżeli czuł, że zapewnieniom nie można ufać całkowicie. Przywódczyni Plagi zdecydowanie była personą niebezpieczną, co każdy z żyjących, a w szczególności rządzących, musiał mieć na uwadze. Samo jednak obniżenie warunków było poniekąd sukcesem dla Anomalii, nawet, jeżeli Księżyc wciąż stracił wiele. Nie zamierzając jednak wystawiać na próbę cierpliwości samicy względem milczenia, toteż prędko odezwał się.
– Niech więc tak będzie, Czarodziejko. – ach, jak prędko można awansować z wiedźmy w czarodziejkę. Nieco bardziej pieszczotliwe określenie nie było jednak zamiarem Księżycowego, którego podświadomość schlebiła poniekąd zaprezentowanym umiejętnościom magicznym. Wciąż nie odwrócił także spojrzenia od niemalże czarnych punktów starających się zapewne przewiercić właśnie jego czaszkę. Znowu czuł się, jak gdyby była to kolejna z ich wzrokowych potyczek. Druga już. – Od tejże chwili własnymi możecie nazywać wspomniane terytoria, zaznaczone także przez Ciebie na mapie.

Prawdę mówiąc, był poniekąd wdzięczny za wezwanie, jakkolwiek irracjonalnie to nie brzmiało. Zawsze mogła zadecydować o wtargnięciu na tereny Księżyca, decydując się ich wszystkich wybić. Bo mogła. Obrośli w siłę, a on sam nie był pewien, jak poradziłyby sobie z Plagą pozostałe dwa, do tej pory niewmieszane w to stada.
– Czy to wszystko, Infamio? – zapytał nienagląco, prostując się odrobinę. Chłodne ślepia zmrużyły się odrobinę, poniekąd łagodniejąc, gdy nadszedł najpewniej kres negocjacji z wywerną. Kompani, do tej pory przyglądający się wszystkiemu ukradkiem, na uboczu, wciąż pozostali w tenże sposób nieopodal debatującej dwójki.

» warunki zaakceptowane.

[Urna Cieni]

Infamię łatwo było znudzić – i teraz do tego doszło. W głębi duszy liczyła na większy sprzeciw, na dalsze próby droczenia się, na ryzykowne posunięcie i testowanie wód jej cierpliwości. Czuła dziwną przyjemność, poniekąd masochistyczną, z tego gdy ktoś podważał jej zdanie i pchał dalej. Czy drażniło ją to? Tak. Ale dla istoty tak starej, która nie czuła pasji nawet w trakcie walk, liczyła się każda dawka fascynacji i adrenaliny. Obecnie była to dla niej polityka.
Czy faktycznie chciała brutalnej wojny? Poniekąd tak, ale nie miałaby z tego ani ziarna adrenaliny. Walka była nudna. Przewidywalna. Była tylko bólem i przelewem krwi. Potyczki słowne były zaś pełne potencjalnych zwrotów akcji.
Oblicze zaintrygował ją tylko przez chwilę – teraz na jej pysk wróciło znudzenie.
Czy to wszystko? Ah, no właśnie. Czy mogła chcieć czegoś jeszcze? Zastukała pazurem o podłoże, zastanawiając się, celowo przedłużając ciszę. Jakby chciała pobawić się przez kilka chwil niepokojem Oblicza. Czy w tym momencie rzuca się na niego z magią i kłami? Czy to wszystko było tylko oszustwem, by wywlec go bez wsparcia prosto pomiędzy jej łapy?
Nie. Przynajmniej nie tego dnia.
– Pukiel futra. – Powiedziała nagle, dziwnie zwyczajnie, bez jakiegokolwiek rozbawienia czy cynizmu, wyciągając ku samcowi prawe skrzydło, rozprostowując w jego kierunku palce nadgarstka, wyczekująco. – Poza tym tak, to wszystko. sługo Księżyca.
Przekrzywiła lekko głowę na bok, ale nie uśmiechała się już nawet. Zmiana jej nastroju była nagła – podekscytowanie przeszło w smutną niemalże obojętność.

[Przejaw Anomalii]

Czekał więc, gdyż ona tak chciała. Podświadomie czuł, iż w ten sposób bawi się jedynie jego kosztem, tak więc sam jeszcze przechylił łeb na jedną ze stron nieznacznie, z nieznacznym pomrukiem zainteresowania wydobywającym się z dna gardzieli, gdy przysłuchiwał się w międzyczasie miarowemu stukaniu szponów Infamii. Przerwała jednak ciszę także werbalnie, a słysząc niepospolite żądanie, wraz z poważnym wyrazem jej pyska, z całych sił niemalże powstrzymać musiał drobny uśmiech wpychający się w kąciki ust. Cóż więc miał zrobić? Przysunął jedną z lotnych kończyn do piersi, gdzie futro było stosunkowo długie. Z użyciem zdobiącego skrzydło szponu odciął kosmyk pod kątem, zaraz sięgając do niezbyt silnego, wewnętrznego źródła. Z jego pomocą zaplótł pukiel, po czym ujął nierówny, choć całkiem urokliwy, jasny warkoczyk w dwa palce lewego skrzydła. Wyciągnął je ku Plagijce, dając jej także możliwość złapania dolnej części zaplecionego włosia. Zawsze mogła również odebrać je inaczej, jeżeli stronić zamierzała od podobnego kontaktu.
– W takim razie proszę. To dla Ciebie.

[Urna Cieni]

Patrzyła bez specjalnego zainteresowania jak samiec przygotowuje dla niej... Pamiątkę. Widząc, jak zaplata futro w warkocz, mimowolnie wrzuciła się w wir przeszłości. Młoda, ledwo dwudziestoksiężycowa Mahvran, leniwie bawiąca się niebieską grzywą starego, zrzędliwego Daru Tdary, praktycznie już umierającego. Pamiętała dokładnie sploty i fakturę jego włosia. Jego ciężkie, powolne oddechy.
Proste wspomnienie. Jedna z wielu rozmów jakie odbyła w życiu. A mimo to tamtą zapamiętała jakoś bardziej. I wystarczył widok prostego warkoczyka by jej o niej przypomnieć akurat w tym momencie.
Bez słowa komentarza przyjęła pukiel od Oblicza, chwytając je od dołu, muskając lekko palce Księżycowego swoimi własnymi, ale nie przykładając do tego jakiejkolwiek uwagi.
Zerknęła jeszcze raz przelotnie na jasne włosie pomiędzy złocistymi szponami, po czym schowała je pod skrzydło, wracając wzrokiem do wojownika.
– Możesz odejść. – Rzuciła wspaniałomyślnie, nadal pozbawiona już jakichkolwiek konkretnych emocji, po czym sama odwróciła się i odleciała ze Skał Pokoju, pozwalając swoim kompanom zrobić to samo.