Kwiecista polanka

[Słodycz Ziemi]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Obserwowała zbliżające się Celeste i pisklę, tylko na chwilę odrywając od nich wzrok, gdy odpowiedział jej Omszałogrzbiety. Jej prawe ucho zadrgało nieznacznie i posłała mu nieco rozbawiony uśmiech.
– Zauroczenie to także moja specjalność. – Zachichotała cicho, nawiązującw ten sposób do swojego starego imienia, które nosiła przez niemal całe dorosłe życie. Oczywiście samiec zapewne nigdy o nim nie słyszał, więc ta gra słów mogła rozbawić tylko ją samą. Ale może starsze panie tak już właśnie mają – same śmieją się ze swoich żarcików.
Na chwilę musiała jednak porzucić rozmowę z Łowcą na rzecz wnuczki, która wypowiedziała do niej swoje pierwsze słowa. Już na samym wstępie zauważyła, że młoda jest odważna i charyzmatyczna, a jej ciepła energia była wręcz zaraźliwa. Zaśmiała się cicho do Tun.
– W nocy moje kolory znikają, tak jak każdego smoka. Ale wiesz co, Twój dziadek Astral świeci w ciemności, jeśli chce, i to bez użycia maddary. – Puściła do młodej oczko, a po chwili zaczęła grzebać w swojej różowej torebce z napisem "Astral + Goździk = ♥", wyraznie czegoś szukając. Serenada miała rację, że pisklę podbiło serce Córy. Po chwili wyciągnęła drewniane pudełko z otworami w różnych kształtach i rozmiarach. W środku znajdowały się pasujące do kształtów figurki. Włożyła przedmiot w łapki malucha.
– Proszę, skarbie. To ode mnie i od dziadka. Musisz dopasować te figurki do odpowiednich kształtów w pudełku i umieścić je w środku. W razie problemów poproś o pomoc rodziców. – Uśmiechnęła się ciepło do wnuczki, po czym spojrzała tęsknię w stronę Ziemi, gdy nadeszła mentalna wiadomość od Pasterza.
– Niestety, muszę zająć się pewną sprawą w Ziemi, ale mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy, Tun. – Liznęła pisklę w policzek na pożegnanie, Serenadzie potargała grzywkę, a jeśli chodzi o Omszałego, po chwili wahania, lekko otarła się o jego bok. Został w ten sposób dodany do rodziny. Pomachała wszystkim, a jeśli nikt jej nie zatrzymywał, skierowała się w kierunku swojego Stada. Po uporaniu się z pewną kwestią, tego dnia ją i Astrala czekała jeszcze lekcja ludzkiego.

// chyba zt:D Serenada Poległych Omszałogrzbiety
Najważniejsza Łuska wrzucę Ci zabawkę w powiadomienia

[Zamszony Bór]

Istotnie, nie zrozumiał wypowiedzianej przez Córę gry słów. Nie miało to jednak większego znaczenia, kiedy na jej pysku pojawił się uśmiech, a do jego uszu dotarł cichy śmiech. Dzięki temu poczuł się... lepiej. Pewniej. Jakby słowa, którymi ta wcześniej zapewniała go o swoim "błogosławieństwie" nagle nabrały prawdziwego znaczenia. Skrępowanie ustąpiło, pozostawiając po sobie miejsce na więcej swobody. Kolejny uśmiech wyszedł mu naturalniej, a napięte ciało rozluźniło się wyraźnie. Nie potrafił nazwać uczucia, które go wypełniło, ale wiedział że to jest wyjątkowo pozytywne. Miłe. Jakby jakiś wielki i nieprzyjemny ciężar spadł mu z grzbietu. Odetchnął i przeniósł spojrzenie na nadciągające samice... tylko po to by zaraz się zaśmiać. Tun oczywiście nie zawiodła jego oczekiwań i ledwie kilkoma słowami rozbudziła w nim najcieplejsze z emocji. Wystarczyło tylko trochę pisklęcej beztroski, by zrobiło mu się lżej na duszy. W rozmowę się jednak nie wtrącał, bo chciał dać się bez przeszkód nacieszyć Córze obecnością wnuczki. Nie mógł wszak przewidzieć kiedy będzie miało miejsce ich następne spotkanie, dlatego zależało mu, by to trwające przebiegło jak najlepiej. Milczał, choć akurat jeden szczegół zwrócił jego uwagę. Pasterz świecił? To było... intrygujące. Nawet dla niego, a przecież nie był już maleńkim pisklęciem! Nie chciał jednak przerywać Ziemnej, dlatego zdusił pytanie, zamiast tego kierując wzrok na Serenadę, z którą wcześniej również przywitał się ciepło. Teraz jednak zerknął wprost w jej ślepia, jakby spodziewał się od niej usłyszeć potwierdzenie tych dziwów.

Chwilę później już przekrzywiał z zainteresowaniem łeb, przyglądając się prezentowi, który Córa wydobyła z torby. Nigdy wcześniej nie widział takiej zabawki, dlatego wytłumaczenie Ziemnej przydało się także jemu. Bezwiednie pokiwał łbem, jakby dawał znać że rozumie, po czym uniósł skrzydło by przelotnie zmierzwić pióra na łbie pisklęcia.
– Tun, podziękuj ładnie babci – powiedział do córki, chcąc upewnić się, że ta w odpowiedni sposób wyrazi wdzięczność. Sam również chciał to zrobić, dlatego zwrócił ku niej łeb i wypowiedział nieme "dziękuję".

Już chwilę później Córa zaczęła się zbierać do odejścia, a on nie zamierzał jej zatrzymywać. Co prawda żałował, że nie mogła dłużej zostać, ale skoro wzywały ją obowiązki, to należało to uszanować. Z uśmiechem obserwował więc pożegnania... dopóki sam jednego nie otrzymał. Zamarł na moment, zdziwiony tak bardzo, że aż zabrakło mu słów. A więc tak czuły się smoki blisko związane z rodziną? Spodobało mu się to. Tym bardziej ucieszył się, że nie zepsuł tej rozmowy. Wciąż będąc pod wrażeniem, uniósł skrzydło by odmachać odchodzącej. Zaraz potem nachylił się do Serenady i zaczął jej szeptać do ucha.
– Chyba... nie wyszło źle? – zaczął niepewnie – Twoja mama jest miła – I bardzo Cię kocha, ale ten fragment akurat pominął, wierząc że Serenada ma tego świadomość – Cieszę się, że mogłem ją poznać – zapewnił, uśmiechając się ciepło. Naprawdę obawiał się tego spotkania, ale teraz był zadowolony, że to miało miejsce. Dobrze było wiedzieć, że jego partnerka miała tak dobrych i czułych rodziców.

A właśnie! Przez to wszystko o mało o czymś nie zapomniał! Wciąż ściskał przecież w skrzydłach ślicznie ozdobiony słoik, który na szczęście przetrwał napady nerwowości łowcy. Omszały prędko przysunął prezent pod łapy Serenady, mrugając do Tun, by i ta się przygotowała na jego wręczenie.
– My też coś dla Ciebie mamy. Proszę – powiedział, wskazując jej pełen barwnych roślin przedmiot. Miał nadzieję, że Celeste się on spodoba i przyjmie go z radością. O dziwo nie był też szczególnie zestresowany, jak to wcześniej miał w zwyczaju... Może przyzwyczaił się już do obsypywania partnerki prezentami? Albo to po prostu obecność córki dodawała mu odwagi.

Córa Róż
Najważniejsza Łuska
Serenada Poległych

[Pryzmatyczny Kolec]

....Nie minęło wiele dni, a mnie nie znowu lapay wyniosły poza grotę. Jak zwykle nie związałem na nic, przemierzałem knieje dzikiej puszczy. Oczywiście sam nie byłem. Czułem że ktoś lub coś mnie obserwuję z daleka. Ale co mi tam, gdzie przygodo witaj! Więc tak złapałem przed siebie, starając się zapamiętać wszytko, co spotkam. W pewnym momencie, czerwono-żółte drzewa rozstapily, ukazując mała polankę. Niestety kwiaty, jakie musiały tutaj rosnąć, opadły, jak liście. Niestety młody ja tego nie wiedział, zaś widząc małą kupkę liści, wybiegłem na tyle ile umiałem w nią. Była miękka i za użyłem się w niej cały. Wystawały mi z niej tylko końcówki rokgow i pióropusza. Z wesołym popistikawniem zacząłem się w tym tarzać, nie zwracając uwagi na cały świat.

[Pieśń Feniksa]

Wybrała się na spacer w towarzystwie swojego feniksa. Ostatnio coraz częściej to robiła; chyba dopiero teraz odkryła, że jest dorosła i może wychodzić gdzie chce nie mówiąc rodzicom o której wróci! Lepiej późno niż wcale.
Nie spodziewała się trafić na kogoś z Mgieł poza terenami ich stada, dlatego w pierwszej chwili spoglądała z oddali na bawiącego się malucha bez większego zainteresowania. Dopóki, gdy wiatr przyniósł jej znajomy zapach (walczyła ze Zmierzch i chociaż nie znała jej zbyt dobrze, to potrafiła skojarzyć jej woń) jej oczy otworzyła się ze zdziwienia, a sama Hekate zdecydowała się podejść do pisklęcia, rozglądając się po drodze. A gdzie są rodzice tego malucha? Na obliczu Hekate odmalowało się zmartwienie.
– Hej, malutki. Nie zgubiłeś się czasem? Czemu jesteś tu sam?

Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Te kupki liści były takie fascynujące. Zabierały moją całą uwagę. Nie wróciłem uwagi, że ktoś mnie obserwuje z rodziców gdzieś z ukrycia, jak że ktoś przekroczył granicę tej polanki. Wiatr pomimo mojej mieszane woni Zarannej Łuski i Przeświadczenia Dobrobytu, bez woni stada, bo nawet nie wiedziałem, że jestem z mglistej krwi... Podmuchy tego bytu tylko podnosiły liści wokoło. Gdy jednak cień samicy mnie ogarną, przestraszony zapiszczałem i starałem się ukryć w opadniętym listowiu. To naprawdę nie było miłe, tak straszyć młodą istotkę. Po chwili, gdy tylko upewniłem się, że mnie nie zaatakuje. Powoli wyłoniłem się z tej kopy liści z naprawdę niemiłym wyrazem pyszczka. Czworo oczu było wlepionych w ciemną samicę, czworo uszu stało na sztorc jak i sam kapturek był rozwinięty, abym optycznie wydawał się masywniejszy.
– Pisk! Pii-pisk...! Pisk! – zacząłem ze swoimi piskami ochrzaniać ją. Jak to można tak niewinne pisklę zachodzić od tyłu, niszcząc dobrą zabawę. Wszytko było okraszone akompaniamentem tupania i uderzeniem ogonów o ziemie. Może nauczy ja to, że pisklę tez smok o słabych nerwach.

Pieśń Apokalipsy
Zaranna Łuska / Przeświadczenie Dobrobytu – info do wyboru kto chce wpaść i obserwować z daleka)

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Dziś on pilnował Yngwe. Wychowując Alduina już pojął, że pisklęta potrzebują więcej swobody, więc nie chodził krok w krok za nim. Starał się po prostu wiedzieć, gdzie jest i czy nic mu się nie dzieje, przez co cały czas był niedaleko, lecz niekoniecznie na widoku. Podczas, gdy półpółnocny wypadł na polankę, on dopiero doszedł do skraju skraju lasu, gdzie zatrzymał się oglądając się na drzewa jakby mierząc ich wysokość przy czym wzdychając.
Bardziej skupił się na młodym, kiedy jego rozemocjonowany pisk dotarł do jego uszu. Unosił wyżej głowę, wychylając łeb zza drzew, zerkając w kierunku polanki, by sprawdzić co się dzieje. Smok w cieniu drzew i o tej porze, gdzie poniekąd dorównywał liściom jakością kolorów był zdecydowanie mniej zauważalny, chociaż kto wie... W każdym razie zainteresował się sytuacją, w której znalazła się jakaś obca smoczyca. Puki co pozostawił to jednak bez ingerencji, stawiając na wnikliwą obserwacje. Wiedział, że tutejsze smoki w większości nie należą do typów oprawców, lecz mimo to wokół łowcy powietrze drgało od wyzwolonej maddary.

Yngwe Pieśń Feniksa

[Pieśń Feniksa]

Hekate nie przejęła się gniewem pisklęcia, czy raczej – nie do końca zauważyła, że je rozgniewała. Trudno jej było zinterpretować jego popiskiwania, uznała je wręcz za takie sygnalizujące przerażenie, dlatego cofnęła się o krok i uspokojająco pokiwała mu głową, strosząc jednocześnie pióra.
– Nie bój się, nic Ci nie zrobię. Nie potrafisz jeszcze mówić? Jakim cudem w ogóle się tutaj znalazłeś? Nie powinieneś się oddalać od terenów Mgieł, rodzice będą się martwić – przemówiła spokojnym, ale lekko zmartwionym tonem głosu. Nie dostrzegła znajdującego się nieopodal smoka Słońca, gdyż skupiała się na węszeniu. Młodzik ewidentnie pachniał trochę jej stadem i wydawało jej się, że to naprawdę był zapach Zmierzch, ale też czymś obcym. Jeszcze nie zdawała sobie sprawy, iż był to zapach Dobrobytu znajdującego się nieopodal.

Yngwe Przeświadczenie Dobrobytu

[Pryzmatyczny Kolec]

....Gdy tylko zrobiła krok w tył, posłałem jej zwycięski uśmieszek. Wygrałem z gigantem, który przerwał mi zabawę z tymi opadłymi liśćmi. Mówiła coś do mnie. Przekręciłem główkę, to w jedną to w drugą stronę. Odwróciłem się i ponownie wskoczyłem z radością w popiskiwaniu tę kupkę liści. Ta po kontakcie z moim małym ciałkiem rozpierzchła się na wszystkie strony świata. Zacząłem się w tym tarzać z lekkim śmiechem. Gdy tylko przestałem się w tym tarzać, największy liść spadł mi na wprost na nos, zasłaniając widok na oddaloną Hekate. Moźe się dołączy do pisklęcych igraszek.

Przeświadczenie Dobrobytu Pieśń Feniksa

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Uśmiechnął się delikatnie, a powietrze wokół niego się uspokoiło.
– O! Tutaj jesteś! – zawołał w ich kierunku, kiedy wychodził na polankę. Kierował ślepia na młodego, choć poruszył uszami w kierunku nieznajomej. – A ja się zastanawiałem jak daleko pójdą te małe łapki... – zaśmiał się zatrzymując się niedaleko niego i popatrzył z góry przechylając pysk na prawo. Po tym podniósł go na Mglistą patrząc nań przyjaźnie. – Dzień dobry, jestem Dobrobyt. Pora Liściastych Dywanów również w Mgłach obfita w kolory? – rzekł przyglądając się jej. Pachniała znajomo. Może Ołtarzem albo Nim – mglistym kogo z imienia nie znał, lecz spotkał już kilkukrotnie.

@Yngwe @Pieśń Feniksa

[Pieśń Feniksa]

Było dla niej jasne, że pisklę niewiele rozumie. Wyraźnie było na to zbyt malutkie. Hekate przygryzła nerwowo wargi, zastanawiając się gorączkowo co robić. Najsensowniejszym rozwiązaniem wydawało jej się skontaktowanie się ze Zmierzch bądź Erkal – wyczuwała zapach tej pierwszej, a dwie pary oczu były sygnałem, iż młode najprawdopodobniej jest spokrewnione z Hrasvelgiem, którego córką była Erkal. To miało sens.
Spoglądała ze zmartwieniem na zabawę pisklęcia zastanawiając się, co powinna teraz zrobić. Calkiem prawdopodobne, że po prostu by je capnęła i odniosła do obozu, gdzie powinno się teraz znajdowac, lecz właśnie wtedy, gdy już zrobiła pierwszy krok w jego kierunku, na scenę wkroczył smok Słońca.
Czarodziejka przystanęła, zadarła głowę, a część napięcia jakby z niej uleciała. Jego zapach naplywał także od pisklęcia, co oznaczało, że to prawdopodobnie był jego opiekun. Tylko czemu w takim razie wyczuwała też Mgły, a zwłaszcza Zmierzch? Dziwna sprawa.
– Hej, ja jestem Pieśń Feniksa. Dobrze, że się zjawiłeś, zaczynałam się martwić, że maluch jest tutaj sam; nie uważasz, że jest trochę zbyt malutki, żeby w pojedynkę hasał po Dzikiej Puszczy? – zagaiła go uprzejmie kładąc nacisk na groźnie brzmiące słowo. – Och taaak, mam wrażenie, że każde drzewo płonie lub łysieje. Tylko te z igłami pozostają niezmienione. Zawsze tak się dzieje? To moja pierwsza jesień – Hekate uśmiechnęła się jakby przepraszająco. Zamiotła kolczastym ogonem podłoże i kilka liści, a jej wzrok powędrował w kierunku pisklęcia. Było całkiem urocze, gdy się tak bawiło.

Przeświadczenie Dobrobytu Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Nagły głos, który tak dobrze znałem, rozbrzmiał po okolicy. Odwróciłem pyszczek, zrzucając jednocześnie liść z niego. Widząc jak powolnym krokiem zbirzał się Tuiti, tylko się uśiechnąłem. Kolejny kompan do zabawy w tych dywanach. Patrzyłem jak wymieniać z tatą kilak słów. Jej gesty, ulga i reszta uczuć, których nie umiem poprawnie nazwać. Ale co mi tam. Zabawa jest ważniejsza. Nagły ruch w liściach tylko mnie mocniej zaintrygował. Przeniosłem wzrok, widząc końcowe ogona wśród liści. Wstałem i powolnym krokiem, starając skradać się do niego. Gdy tylko był w zasięgu mojego susa. Wskoczyłem na niego, chcąc dotknąć przestrzeń pomiędzy kolcami. Chciałem by sie dołaczyła do mnie w tych zabawach.

Przeświadczenie Dobrobytu Pieśń Feniksa

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Skinął pyskiem z szacunkiem.
– Miło mi poznać i dziękuję za troskę, ale Yngwe nie chodzi w pojedynkę. Choć niezaprzeczalnie lubi się oddalać. – mówił spokojnie, choć spojrzenie jakie w trakcie posłał na pisklę było raczej z gatunku lustrujących czy młody nic nie kombinuje, gdy nie patrzy. Lecz tylko delikatnie uniósł krańce pyska. Słyszał, że tak znikał z oczu Gwiazdce. Sam dawał mu po prostu wystarczająco swobody, lecz zawsze był niedaleko, jak teraz.
– Tak. Wygląda jakby wszystkie rajskie ptaki nagle zrzucały pierze i pióra. I jest to cykliczne, choć nie powiem ci tego z własnego doświadczenia. Akurat w Porę Białej Ziemi poraz pierwszy ujrzałem Wolne Stada. – odparł poruszając ogonem, gdy znów powiódł spojrzeniem na Yngwe. Zaintrygowało go że próbuje się skradać.

@Pieśń Feniksa @Yngwe

[Pieśń Feniksa]

– Hmm, skoro tak uważasz – powiedziała nieprzekonana, gdyż dopiero co widziała, jak maluch był zostawiony sam sobie... ale chwila, może samiec po prostu obserwował ją z odległości, a zagaił rozmowę dopiero po chwili? To brzmiało logicznie! Natychmiast uwierzyła w tę wersję i uspokoiła się.
– Ooo, a skąd pochodzisz? – spytała samca od razu. Była to raczej oczywista ciekawska reakcja po usłyszeniu takiej wiadomości.
Przez całą tę rozmowę nie zwracała uwagi na poczynania pisklaka, a gdy nagle poczuła, że coś łapie ją za ogon, zrobiła bardzo zdziwioną minę i obejrzała się do tyłu jednocześnie unosząc kolczastą końcówkę, niewykluczone, że z samym pisklęciem, jeśli przyczepiło się do jej kończyny. Hekate zachichotała.
Stworzyła barwnego, tęczowego motyla, który miał usiąść na nosie pisklęcia i trochę je połaskotać delikatnymi, puchatymi nóżkami, które bardziej przypominały te od ciem, niż od motyli. Cóż, twory miały to do siebie, że nie musiały przedstawiać całkowicie realnych zwierząt.

Yngwe Przeświadczenie Dobrobytu

[Pryzmatyczny Kolec]

....Nie zwracałem uwagi na to, co mówią dorośli. Bardziej intrygował mnie ten kawałek ogona czarodziejki. Powoli się do niego zbliżyłem i w jednym momencie go złapałem. Ku mojemu zdziwieniu i zdziwieniu czarodziej, która podniosła ogon, wraz z przyczepionym do niego białego kawałka futra. Spojrzałem na jej pyszczek z uroczym uśmiechem, starając się jakkolwiek utrzymać tego końca. Jej cichu chichot tylko upewnił mnie, że jej się to podoba. Kolejny raz posłałem jej rozbrajający uśmiech. Nagle pojawił się jakiś dziwny, latający cosiek. Podobny do tego co stworzył piaskowy smok, Rytm. Gdy tylko zbliżył się do mnie, moje rogi, a raczej ich kryształowy rdzeń zaczął delikatnie emanować światło. Nie święcił bursztynem, a bliżej temu było do wypłowaiałej czerwieni niz do naturalnego koloru. Usiadł mi na nosie. Połaskotał. Kichnąłem i spadłem na plecy. Z lekkim, głuchym stęknięciem. To lądowanie do najlepszych nie należało. Wierciłem, się, aby móc jakkolwiek pokonać tę walkę i wygrać, by wstać na łapki ale trochę ciężko było.

Przeświadczenie Dobrobytu
Pieśń Feniksa

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Widział nieorzekonanie w jej ślepiach, ale cóż mu do tego. W tym wypadku lepiej wiedział... Poruszył uchem. Uśmiechnął się lekko.
– Pochodzę z lasu tropikalnego, na zachód od Wolnych Stad. – skonstruował odpowiedź lekko. Po tym łowca zaśmiał się, a wąsy zafalowały wesoło. Spojrzenie przez chwilę zatrzymał na zaskoczonej Mglistej, a po tym przeniósł je spowrotem na Yngwe.
– Jesteś czarodziejką? – zagadnął widząc motylka. Jakoś pierw z tym skojarzyło mu się tak sielankowe stosowanie magii. Nie spojrzał jednak na nią, a z żywą troską obserwował pisklę. Patrzył czy się podniesie o własnych siłach. Jeśli oo chwili wciąż miał trudności pomógł mu trochę swoim długim ogonem.

@Pieśń Feniksa @Yngwe

[Pieśń Feniksa]

– Lasu... jakiego? Chyba o takim nie słyszałam – spytała, choć spoglądała głównie na pisklę. Uśmiechnęła się delikatnie. Motylek na tym nie poprzestał – gdy maluch się przewrócił, zwierzątko usiadło na jego brzuszku i zaczęło gilgotać go małymi, drobnymi łapkami, którymi energicznie przebierało. Teraz to dopiero młody dowie się co to gilgotanie!
– Jestem, zgadza się. Ale nie sugeruj się takimi drobnymi tworami, nawet adept potrafiłby stworzyć coś tak prostego. Tym razem udało Ci się zgadną – przemówiła trochę dłużej do Słonecznego, jednocześnie pozwalając swojemu ogonowi opaść.

Przeświadczenie Dobrobytu Yngwe