Diamentowe źródełko

[Puste Łąki]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Łąka akurat szlajała się z jenotem w pobliżu, jak zwykle ględząc do niego. Przebywała na terenach słońca wyjątkowo mało, po odejściu Migotki, Przejawu, i Bebe coś w niej pękło. Nie czuła się tam jak u siebie. Kręciła się bez celu, gdyż była w głębokim szoku.
– Widzisz jak tu ładnie? ah, piękna pogoda! Szkoda, że odeszli, mogli by cieszyć się nią ze mną, cóż, odeszli, ich sprawa.. Jestem sama.. Jest Axarus! Ale pewnie on też mnie zostawi, odejdzie, jak wszyscy. – waliła lawiną słów i emocji do Jenotki, przemieszanie płaczu z histerycznym śmiechem.
Dostała nagle wiadomość mentalną od swojego dziecka. Dzieciak? To ja mam dzieci? Coś nie tak.. Ah, faktycznie! Z ta smoczycą Kukuryk? Jak ona miała na imię? A Kokoro! Ja ją kocham chyba.. czy inną smoczycę lub smoka? Jak to wszystko pomieszane.
Dotarła na miejsce, idąc jak wielki nietoperz. No jest, jakaś smoczyca! Przecież to Twoja córka, ogarnij się!
Dało się zauważyć, że wzrok Fifi był nieco rozbiegany, nieobecny. Cząberka nie wybiegła jak zwykle na spotkanie znajomego smoka, tylko czujnie pilnowała kompanki, żeby nic nie zrobiła niepokojącego, albo sobie krzywdy. Zwierzę wyczuwało, że coś jest nie tak.
– Ah, witaj.. jak masz na imię? Czekaj.. Nyanyan! Pamiętam! Czy jesteś moją córką? Z pewnością, przecież o tym wiem! Wybacz mój stan, ale wszyscy mnie opuścili, wiesz? A inni na pewno opuszczą, wszyscy! – przywitała się z córką w dziwaczny sposób. Ogon jej drgał, kryza podnosiła się i opadała, a pysku przechodziły dziwne grymasy, a z oczu lały się łzy, jak grochy.

Tęsknota Wolności

[Tęsknota Wolności]

Nie było ciężko dostrzec zbliżającej się smoczycy i jej kompana. Nyan spodziewała się, że jenot zaraz wyskoczy do przodu i zacznie wokół niej brykać, ale ten nadal trzymał się blisko Pustych Łąk. Już to samo w sobie było niepokojące, a dodając do tego spojrzenie i zachowanie czarodziejki to nie pisała im się spokojna rozmowa.
Przywitanie jakie otrzymała nie było tym na jakie liczyła. Czy jej własna matka właśnie zapytała ją jak ma na imię i czy jest jej dzieckiem? Co prawda szybko się poprawiła, ale nadal ją to lekko zabolało. Nie zamierzała jednak wygłaszać swojego niezadowolenia, bo starsza smoczya nie była w najlepszym stanie. Kto ją opuścił? Nie miała pojęcia o kim jest tu mowa, bo nie znała żadnej rodziny ze Słońca, a z tego co wiedziała to Kay i Kokoro nadal siedzą na terenach wspólnych.
Wstała i niezręcznie przestąpiła z łapy na łapę. Co tu teraz zrobić? Nie miała doświadczenia w pocieszaniu, ani w ogóle w asystowaniu przy większych emocjach.
– Witaj mamo. Tak to Nyanyan – przywitała się neutralnym głosem, zdobywając się na pociągnięcie rozmowy – Czy chciałabyś mi o tym opowiedzieć? Kto cię opuścił? Co się stało? – zachęciła, siląc się na łagodny ton. Na razie nie wchodziła w żaden kontakt fizyczny, bo nie wiedziała jak Łąki na to zareagują. Małe kroczki, małe kroczki.

/Puste Łąki

[Puste Łąki]

Fifi otrząsnęła się nieco z tego dziwacznego stanu, powrócił klasyczny ból i smutek. Jak jej odejdzie Axarus, to nic już nie będzie ją trzymać w słońcu, żadna kotwica, więź, która pozwoli poczuć przynależność.
– Przepraszam, że tak się dziwnie zachowywałam, dużo ostatnio przeszłam. Wiem, że jesteś moją córką. – rzuciła śpiewnie, nieco smutnym głosem. Przyjrzała się córeczce. Nono, ładna smoczyca się zrobiła. odziedziczyła po matce brak skrzydeł, ale za to kolory i cała reszta wspaniałe!
Uśmiechęła się mimowolnie i nieco rozpromieniała. Kolejne pytanie nieco przygasiło to promienienie, ale Pusta postanowiła wyrzucić z siebie te negatywne emocje.
– Na przestrzeni swojego życia odczułam wiele zawodów i odejść najbliższych. To długa historia, ale obaj ojcowie odeszli, moja przyszywana mama, siostra, przyjaciółka. Czuje się bardzo samotna, mam Ciebie i Kay, to mnie trzyma jako tako. – powiedziała słoneczna, a gdy wypowiadała te słowa mimika jej szalała.
– No, ale los rzuca nam kłody pod łapy, jakoś sobie poradzę. Mniejsza o mnie, jak u Ciebie? Wasza matka trzymała Was długo pod kamieniem, nie odzywając się zupełnie, co u niej? – zalała ziemną pytaniami. Stado Ziemi wydawało jej się dość miłe i gościnne, nie wykluczała rozmowy z ich przewodnikiem o jakiejś przepustce, żeby sobie tam pomieszkać dłużej.
Jenotka poczuła, że nastrój kompanki uległ mocno zmianie. Zaczęła popiskiwać, podleciała do Tęsknoty Wolności i chciała ją koniecznie polizać po pysku. Była jednak sporo za mała, więc jedynie wykonywała dzikie susy, lądując na ziemi tyłkiem.

Tęsknota Wolności

[Tęsknota Wolności]

Tęsknota kiwnęła powoli głową, akceptując przeprosiny matki. Po wysłuchaniu odpowiedzi na jej pytanie rozumiała, czemu starsza smoczyca była w gorszym stanie i mogła wybaczyć chwilową dezorientację. W końcu nie widywały się często, więc w chwili słabości mogła pomylić ją z kimś innym. Poza tym szybko się poprawiła, więc nie oznaczało to, iż w ogóle jej nie rozpoznaje.
– To przykre, że tak dużo smoków z twojej rodziny odeszło. – skomentowała jedynie, szanując tym samym próbę zmienienia tematu. Miała ochotę zapytać o więcej szczegółów, ale widziała, że Łąki nie miała ochoty o tym rozmawiać, więc zamiast tego skupiła się na tym co może powiedzieć o sobie.
– O u mnie jest całkiem w porządku. Otrzymałam już rangę wojownika z nowym imieniem. Wybrałam Tęsknota Wolności. Mama Kokoro cóż… Nie rozmawiałam z nią już od jakiegoś czasu. Odkąd stałam się adeptem to nie mieszkamy razem, więc ciężko mi powiedzieć co u niej. Na to pytanie lepiej odpowiedziałaby Kaynya – przyznała z niemałą irytacją. Pomimo tego, że nie miała najmniejszego zamiaru wracać do rodzinnego domu i spędzać więcej czasu pod nosem Kokoro to nadal frustrował ją fakt, iż to Kay jest ulubienicą mamy i to ona wie o wszystkim co się dzieje w jej życiu.
Dopiero jak skończyła mówić to dostrzegła popisy jenota. Uśmiechnęła się, widząc, że tej wrócił energiczny nastrój i podała jej łapę do obwąchiwania lub polizania. Zależy na co zdecyduje się sam zwierzak.

/Puste Łąki

[Puste Łąki]

Fifi dość sprawnie czytała zachowania smoków.. kiedyś było z tym zupełnie inaczej, ale cóż, w czasie życia mogą nadejść radykalne zmiany, nieprawdaż?
Coś zaszło miedzy Kokor a Tęsknotą, ale nie zamierzała tego drążyć, to ich sprawa, są obie dorosłe i powinny sobie to wyjaśnić. No, przynajmniej Łąka by wywaliła komuś z kim jest skłócona prosto w ryj o co chodzi. Nauczyła się tero po tym, jak duszenie w sobie urazy doprowadziło ją do tak mocnej izolacji jej osoby od reszty stada słońca.
Nadal nie lubiła tego, co się stało po tej niefortunnej fuzji, dalej uważała się za księżycową, ale po prostu nie miała wyjścia, jak nieco odpuścić. Bardziej tak będzie „na zdrowo”.
– Cóż, może zapytam Kay, ale teraz tu chodzi o Ciebie! Teraz Ty jesteś dla mnie ważna, jak Kay, u matki Pustej dzieciaki są na równym, wysokim poziomie. – odparła, uśmiechając się. Nie chciała w ten sposób torpedować reputacji Najlepszej, po prostu mówiła, jak ona to widzi.
– Wojownik, wybór ciekawy. Ja bardziej poszłam w czary mary. Jak Ci idzie walczenie? Może spróbujemy się na arenie? Zmierzę Twoje umiejętności. – rzekła, a w jej oczach pojawił się tajemniczy błysk. Może wznowić walki? Trochę zardzewiało jej się w tej materii, ale nadal uważała, że jest godnym przeciwnikiem.
Jenot biegał wokół Wolności, robiąc fikołki. Adhd wjechało na pełnej, a zwierzak tylko coraz bardziej się nakręcał. Istna szarobrązową strzała.

Tęsknota Wolności

[Tęsknota Wolności]

Nyan zamrugała nieco zaskoczona odpowiedzią drugiej mamy. U matki Pustej dzieciaki są na równym, wysokim poziomie? Heh, musiała przyznać, że to ciekawe podejście. Jak tak o tym pomyślała to nie brała takiej opcji pod uwagę. W jej głowie rodzic zawsze będzie miał faworyta i liczyła, iż skoro Kokoro obrała sobie na to miejsce Kay to Łąki wybierze ją. Trochę żałowała, że tak się nie stało, ale nie była z tego powodu bardzo smutna.
– Walka idzie mi całkiem nieźle. Więcej czasu spędziłam na arenie Viliara niż przy potyczkach ze smokami, więc chętnie przyjmę nowe wyzwanie – odpowiedziała z zadziornym uśmiechem – W sumie to nigdy za bardzo nie interesowałam się magią. Jakie to uczucie posługiwać się maddarą, gdy twój przeciwnik decyduje się na fizyczną potyczkę? Nie miałam okazji rozmawiać z czarodziejem. W Ziemi jest ich bardzo mało – pociągnęła rozmowę dalej. Nie miała pojęcia co mogłaby opowiedzieć o sobie, więc zamiast tego spróbowała doczepić się do tematu jaki już został troszkę poruszony. Naprawdę powinna znaleźć sobie więcej znajomości, bo głupio byłoby się przyznać, iż nie ma żadnych przyjaciół.

/Puste Łąki

[Puste Łąki]

Patrząc po fabule Kay – Pusta, raczej narrator przychyla się do stwierdzenia, iż, toteż eee no, Nyan będzie faworytom. Ale ćśś, to tak na uboczu powiedziane, wróbelki ćwierkają, a jest ich dużo w miejscu spotkania marki z cUrkom.
– Trochę sobie odpuściłam walki, też ograniczałam się do areny villara. Dotąd najwiecej problemów sprawił mi chochlik, reszta mend szybko padła. – zaśpiewała łąka. Reszta mend to trochę na wyrost, narrator nie pamietqF czy nawet pokonała żbika, ale przecież nie może nasza bohaterka przyznać czegoś takiego przed córką! Ee zmienmy temat, bo się wyda jeszcze.
Pomoc nadeszła w postaci kolejnego pytania.
– Czarodziej bazuje na czasowych tworach, które maja bezpośrednie efekty. Dajmy na to, atakujesz mnie pazurami w klatkę piersiowej. Tworze tarcze, barierę z bazaltu. Twoje szpony zatrzymują się na tworze, lub przez niego przelatują. To zależy od jakości defensywy. Twór trwa, póki dostarczam maddare. Później znika, gdy przechodzę do ofensywy. Potrafi jednak wpłynąć na całą walkę, nie uda Ci się mnie drasnąć. – wykoncypowała Łąka. Nie miała okazji nauczać magii (lub narrator zamulił, i nauka przepadła, z reszta, nie ważne), tak czy inaczej, nie miała okazji przekazywać tej wiedzy na bieżąco.
Cząber zajęła się łapaniem motylków.
Fifi spojrzała na nią.. bez niej byłoby jakoś PUSTO.
– Będziesz chciała mieć jakiegoś zwierzaczka? – zagadnęła, cały czas nie spuszczając wzroku z Tęsknoty. Hmm, ładniejsza niż Kay, ale tylko to wiadomość nieoficjalna. Pusta nigdy nie wypowie tego na głos.

Tęsknota Wolności

[Czarna Łuska]

Smoczyca przyszła nad przyjemny szum źródełka i przysiadła na małej polance nieopodal. Było dość gorąco więc puszcza z pewnością była lepszym wyborem, niż zbieranie się gdzieś na otwartej przestrzeni. Poza tym, miejsce to było na uboczu więc nikt im tam nie powinien przeszkadzać.

~ Strażniku Gwiazd, Obca Ideo, Powroty Słońca. Zapraszam was na spotkanie nad Diamentowym Źródełkiem. Kwiat Uessasa nie będzie mógł przyjść, ze względu na jego przypadłość.

Wiadomość krótka i treściwa, bez zbędnych dodatków, dotarła do umysłów odpowiednich smoków. Smoczyca tymczasem wyciągnęła kilka kamiennych tabliczek, które jeszcze nie były zapisane. Pewnie przydadzą się po tym spotkaniu jakieś notatki.

Zdjęła też z łba kolorowy materiałowy kapelusz i położyła obok siebie.

Strażnik Gwiazd Obca Idea Powroty Słońca

[Obca Idea]

Dotarcie na miejsce gdzie znajdowała się Sekcja trochę mu zajęło, mimo to ku swojemu zdziwieniu przybył pierwszy. Wezwanie smoczycy zaintrygowało go na tyle, że postanowił przybyć bez marudzenia lub wymyślania wymówek. Imiona pozostałych wezwanych dały mu do zrozumienia, że chodzi prawdopodobnie o grupę, o której piastunka Ziemi opowiadała mu dawno temu.

– Witaj Sekcjo. – przywitał się, wchodząc na teren Diamentowego Źródełka. Zimne, turkusowe ślepia patrzyły czujnie na ziemistą smoczycę. – Do pyska ci w tej ozdobie, choć jej utrzymanie na głowie musi być odrobinę niepraktyczne? – zapytał zaciekawiony, siadając sobie niedaleko niej.

Sekcja Zwłok

[Powroty Słońca]

Na bogów, czemu każdy drobiazg odwiedzany przez smoki częściej niż raz na księżyc zasługiwał na własną nazwę? Było to pomocne, oczywiście, ale żeby spamiętać to wszystko... Musiała się chwilę zastanowić, by zlokalizować wspomniane źródełko – i zajęło jej akurat tyle, ile smok mógł błądzić w powietrzu nad Dziką Puszczą, nim nie dostrzegł błysku wody. Mhm.

Cały ten wysiłek był poprzedzony pakowaniem co ciekawszych elementów jej skromnego rzemiosła do torby, więc nic dziwnego, że Su zjawił się na miejscu przed nią – choć nie była pewna czemu nie dał jej znać. Mogli przebyć drogę razem.
Z drugiej strony, zawsze był trochę samotniczy.
Wylądowała, gdzie się dało, i znalazła drogę do źródełka przez puszczę.
– Witajcie – rzuciła niezobowiązująco ku smokom, upominając się w myślach, że kiwanie łbem nie działało na ślepe smoki; dzięki Berylowi już zaczynała się z tym faktem trochę oswajać. – Jeśli tylko mogę spytać... o co chodzi z Kwiatem Uessasa? – zagaiła ostrożnie; minęło tyle czasu, że nie połączyła faktów co do tożsamości wspomnianego smoka; tyle czasu, że tak naprawdę nie spodziewała się, że piastunka kiedykolwiek wznowi tę inicjatywę, do której ją zaprosiła.

Sekcja Zwłok, Obca Idea

[Strażnik Gwiazd]

Przybył na miejsce jako ostatni, ale jego niepunktualność nie poruszała go już tak bardzo, jak gdyby stała się obowiązkowym elementem jego tożsamości. Był pod wieloma względami zaledwie karykaturą wartości, do których dążył albo ich wykrzywionym obrazem.
Z drugiej strony, zapewne nigdy nie przestanie na to narzekać.
Jak zwykle dręczony myślami, którymi z nikim normalnym nie mógłby się podzielić, wylądował z dala od trójki smoków, a dzielący ich dystans pokonał dostojnym marszem. Akurat w porę na pytanie Powrotów, które zadałby zapewne, gdyby się nie odezwała.
Skinął łbem każdemu z zebranych i usiadł wygodnie, może nie obok ale najbliżej przywódczyni Słońca.

Sekcja Zwłok Obca Idea Powroty Słońca

[Czarna Łuska]

– Cześć Su – przywitała się z czarodziejem.

Piastunka pokręciła kapeluszem w łapie.

– Jest dość lekki i odrobina maddary wystarczy, żeby nie spadł. Żaden problem, nie wiele więcej niż białe tęczówki na moich ślepiach.

Taki elementarny kamuflaż nie wymagał od niej prawie żadnego wysiłku. Z pewnością było dla rozmówców przyjemniejsze rozmawianie z kimś, którego ślepia chociaż trochę przypominały normalne.

– Cześć Powroty!

Kiwnęła łbem przywódczyni.

– Kwiat Uessasa chory i agresywny. Uważa, że jego stare ja umarło i nie chce kontynuować dawnych przedsięwzięć i znajomości.

Kiwnęła łbem Strażnikowi.

– Nie chcę narażać naszego bezpieczeństwa. Ostatnim razem gdy z nim rozmawiałam, okazywał nienawiść do wszystkiego i wszystkich, i bałam się, że mnie zabije.

// Strażnik Gwiazd Obca Idea Powroty Słońca

[Strażnik Gwiazd]

Niemal odruchowo na odpowiedź Sekcji, prorok wbił szpony w grunt. Zachował neutralną mimikę, choć jego spojrzenie wyostrzyło się, a końcówka ogona podskoczyła nerwowo.
Ah tak. Kwiat Uessasa się poddał. Oh cóż za zaskoczenie. Na tym etapie życzył mu już tylko szybkiej egzekucji, żeby nie zakłócał rytmu życia innych smoków.
Cały poświęcony czas i rozmowy najwyraźniej nie miały żadnego znaczenia, ponieważ jakaś siła wyższa zmieszana ze słabością i mizernością oryginału zadecydowała o zakończeniu jego zwyczajnego żywota.
– Najwyraźniej pomoc smokom z rozdwojeniem jaźni graniczy z niemożliwością – skomentował sucho.

[Obca Idea]

Przypatrywał się zaciekawiony kapeluszowi Sekcji Zwłok.
– Mhm, urokliwa ozdoba. – podsumował, zastnawiając się czemu wezwała tutaj także Arel i Strażnika. Chwilę potem, gdy wspomniani dotarli na miejsce, wreszcie sobie przypomniał. Achhh, to była ta grupa rzemieślniko-badaczy w której spotkaniach nigdy nie uczestniczył. Najwyraźniej Kwiat Uessasa też do niej należał, a teraz... hm, nie do końca rozumiał w czym leżał problem.
– Obawiam się, że potrzebuję więcej kontekstu Sekcjo i wyjaśnienia tego, czego od nas oczekujesz. – przyznał rzeczowo i szczerze. – Jeśli Kwiat odmówił dalszej współpracy to znaczy, że po prostu nie chce być częścią tej grupy? – zapytał, a szare ucho poruszyło się, gdy usłyszał słowa Strażnika. – Z rozdwojeniem jaźni? – otworzył na moment pysk, a potem go zamknął, zatrzymując się na swoim pytaniu. Cisnęło mu się na pysk kilka dodatkowych stwierdzeń, ale czuł, że prawdopodobnie zostałby wzięty za zimnego chama.

Kwiat Uessasa znał przelotnie i jego los nie obchodził go specjalnie. Jeśli nagle odezwała się jego ukrywana choroba psychiczna, to było to tylko i wyłącznie problemem stada Mgieł. Być może gdyby nie ludzka inwazja, możliwość obserwowania i testowania różnych bodźców na chorym psychicznie smoku byłaby ciekawym doświadczeniem, ale na razie musiał sobie odpuścić poboczne doświadczenia.

[Czarna Łuska]

Westchnęła.

– Dwie jaźnie są jak dwa łby, należące do jednego smoka. Jeśli jeden zrobi coś złego, musisz ukarać oba. Gdy jeden przejmie kontrolę od drugiego, nie jesteś w stanie nic z tym zrobić. To smutne.

Smutne i irytujące. Swoją przypadłością wywołują w innych wyrzuty sumienia za skazywanie kogoś niewinnego. Najgorsze jest to, że istnieje szansa, że tak po prostu udają i w ten sposób chcą uciec od odpowiedzialności za swoje czyny. Wiedziała coś o tym, bo sama cierpiała za młodu na podobną przypadłość. Jej na szczęście to przeszło, choć nadal czasem potrafiła zrobić coś nieswojego, niby pod wpływem impulsu.

– Ze swoim obecnym zachowaniem, Kwiat Uessasa pożyje maksymalnie dziesięć księżyców. Do tego czasu Stado Mgieł pewnie pozbawi go życia.

Powiedziała to śmiertelnie poważnie.

Odchrząknęła.

– Jeśli chodzi o tą grupę. Chciałabym połączyć nasze siły, żeby zrobić coś, czego nie udałoby nam się dokonać indywidualnie. Ja osobiście chciałam znaleźć sposób na zachowanie żywej rzemieślniczej wiedzy, żeby chętne smoki mogły znaleźć nauczycieli, a nie uczyć się za każdym razem od zera.

Tabliczki z wiedzą byłyby przydatne, jednaj nic nie zastąpi żyjącego nauczyciela, który wskaże twoje błędy. W końcu tworzenia run i eliksirów niemal niemożliwym było się nauczyć z tabliczki, albo samemu. Chociaż z kwarców... hmm...

– Możemy też pomóc sobie nawzajem w inny sposób. Albo zająć się razem czymś innym. Na tym pierwszym zebraniu chciałam, żebyśmy razem ustalili czym tak właściwie będziemy.

Strażnik Gwiazd Obca Idea Powroty Słońca

[Alternatywna Łuska]

Gdy ostatnio wywędrowała na Tereny Wspólne po raz pierwszy, od razu zaciekawiła się nowymi zapachami. Tym razem jednak była znacznie ostrożniejsza, uważała na swoje otoczenie i nie zamyślała się tak. Dreptała więc niemal cały dzień po Dzikiej Puszczy, aż natknęła się na niewielki strumyk. Przyglądała mu się chwilę, aż zdecydowała się zobaczyć, czy uda jej się znaleźć jakieś szlachetne kamienie przy jego źródle. Jak do tej pory nie udało jej się znaleźć jeszcze żadnego kamienia samodzielnie, ale nie poddawała się i była zdeterminowana, by samej odkryć jakieś błyskotki. Dodreptała tak do niewielkiego źródełka – wstępne jego oględziny nie dały zbyt wyraźnych skutków, znalazła jedynie błyszczące skałki wygładzone wodą, lecz żadne nie wyglądały na wartościowe. Mimo to składowała je tymczasowo pod jedną z większych paproci. Wreszcie zrobiła sobie przerwę i ułożyła się przy brzegu, obserwując cichy strumień i błyskające światło na drobnych falach.

Yngwe