OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:
To miał być spokojny spacer, ot, pozbawiony szaleństw i kłopotów. W końcu co miałoby na niego czyhać na terenach wspólnych? Miał nadzieję, że nic. Wiedział, że był względnie bezpieczny, jednak jego serce i tak stanęło na moment, kiedy dotarł do niego dźwięk uderzenia, a zaraz po nim łamiących się gałęzi. Zesztywniał, a razem z nim cała jego kompania. Bylica skuliła się, tylko cudem nie zrywając się i nie uciekając z łba smoka po to, by schować się w gęstych zaroślach. Szakłak poruszył lekko głową, mruknął coś pod nosem. Łasica zbiegła po jego szyi i schowała się między skrzydłami, w futrze, płaszcząc się niemalże na cielsku smoka. Łowca musnął umysły dwójki kotowatych kompanów, przywołując ich do siebie. Blisko, jak najbliżej, by mógł zareagować.Z rezerwą i ostrożnością skierował się w stronę dźwięków. Nie usłyszał głosu samicy. Nie miał pojęcia co go będzie czekać tak długo, aż wreszcie wiatr przyniósł ze sobą zapach Ognia. Ognistej samicy, ku sprecyzowaniu; Szelest Kroków zmarszczył brwi, wyprostował się nieco. Jeden smok. Nic, miał nadzieję, z czym nie dałby sobie rady. Przyspieszył kroku.
Chyba tylko z trudem powstrzymał głośne parsknięcie, jakie rwało się z niego na widok poplątanej samicy.
— Bogowie, a tu co się stało? — rzucił głośno, zadzierając łeb. Uśmiechnął się krzywo. Nie śmiał się, ale też nie ukrywał swojego rozbawienia. Sam umarłby z zażenowania na miejscu ognistej, jednak będąc jedynie obserwatorem... Czuł ogromne rozbawienie sytuacją. — Fajnie się wisi? — zachichotał w kierunku samicy. Kotowate rozluźniły się, gdy tak słuchały głosu swojego właściciela i nie widziały zagrożenia w samicy. Nawet Byliczka wyściubiła łeb z futra smoka, nieśmiało wspinając się z powrotem na jego łeb.