Trakt do Prastarego Drzewa

[Maros]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Oj, ich "cudownej" relacji, nie dało się zapomnieć.
– Nie chodziło mi, o spytanie dla mnie. Sama się nad tym zastanawiasz, pytanie było by od Ciebie. Poza tym, nie pamiętam życia wcielenia, więc nawet jeśli byś z nim rozmawiała, nie będę tego wiedział. – Najpewniej to Viliar miał na myśli, z zapomnieniem. Skrzywił się, na myśl o jego zadowoleniu, gdy to mówił.

Zastanowił się chwile. O ile z tym, kto wiedział o morderstwach, mógłby mieć delikatny problem. Tak z tym, nie miał.
– Poza Erlyn i teraz Tobą, nikt. Nie liczę duszków które mnie zmieniły oraz Idiarany, który sam sobie to wygrzebał z moich myśli. – Wyjaśnił.
Wraz z jej kolejnymi słowami, uśmiechnął się delikatnie na to wspomnienie.
– Zgadza się, przekazała mi je mentalnie, by nikt nie usłyszał.. Po tym, opuściliśmy Wolne. – Czy było to błędem? Mimo wszystko, czas spędzony na północy, wspominał lepiej niż blisko sto dwadzieścia księżyców na terenach Wolnych.

Przyjrzał się jej badawczo.
– Myślisz, że ona jest moim wcieleniem? – Do czego innego, zmierzała by, dopytywaniem o to?

Wyśnione Szczęście

[Wyśnione Szczęście]

Może kiedyś zapyta. Czuła jednak, że teraz było to zbyt świeże. A poza tym, chciała dać Viliarowi trochę spokoju od swojej osoby. Z pewnością wyczerpał limit miłosierdzia na kolejnych kilka... naście? księżyców. Przynajmniej tak się jej wydawało.

Podrapała się po skroni.
– Jakie to duszki? Mogły to przekazać dalej, jak sądzisz? – dociekała. Imię jednego z nich wzbudziło w niej konsternację. Jego chyba nie zapytała o znajomość ojca, ale Nozzadrycha na pewno go nie kojarzyła. Powinna była notować to wszystko, łatwo się w tym pogubić. – Może powinnam odwiedzić Idiarana raz jeszcze. Znaczy, wiem jak go znaleźć. Sam mi powiedział. – Stukała palcami nerwowe staccato o przedramię drugiej łapy.

– Zaraz, mentalnie? – upewniła się, a wszystkie alarmy w jej głowie zaświeciły się na czerwono. Co innego śnić o rozmowie na głos, którą mógł ktoś podsłuchać, co innego o wiadomościach przesłanych magią. Poruszała nerwowo palcami, zastanawiając się nad całą sprawą.

Czy Othela była wcieleniem Marosa?
– N-nie wiem – przyznała. – Ja... to byłoby cudowne, bo jest moją przyjaciółką i mieszkamy razem. A-ale przecież takie zbiegi okoliczności się nie zdarzają, prawda? – zaśmiała się nerwowo.

Maros

[Maros]

Ostatnim czego chciał, to moment, w którym zaczęłaby szukać Dzikiego Pana. Nie dość, że trop ten pewnie zaprowadził by ją, jak i jego w okolice jeziora. Tak i spotkanie samego duszka, nie uważał za bezpieczne dla niej.
– Jednego spotkałem przy przyniesieniu iskry Naranlei do świątyni. Trochę się wtedy zadziało, przez przedmiot, który miał pewne właściwości magiczne. On jednak, zniknął jeszcze za czasów, gdy byłem na Wolnych. – Domyślał się, co takiego się z nim stało. Czy raczej, kto pozbywał się świadków.
– Drugi, nawet nie wiem czy żyje. Ostatni raz, rozmawiałem z nim, gdy Viliar przełamał mój kamuflaż. Szybko jednak, kontakt się urwał, Viliar zmył i coś mi mówi, że ruszył za kozłem. – Na to, mimowolnie się uśmiechnął. Wizja tego, że i Fiain mógł zarobić, była odrobine pocieszająca, na tle tego, jak dał się wrobić w kontrole nad sobą.
– Co do węża... Nie wiem. Zagrał mi na nosie, przy szukaniu informacji o Fiainie.

Na jej pytanie, skinął twierdząco łbem.
– Tak. – Tego był tak pewien, jak teraz tego, że był martwy..

Tutaj zastanowił się chwilę, nad odpowiedzią.
– Nawet jeśli tak jest, nie zmieniaj tego, jak będziesz ją postrzegać. Nie mam, żadnego wpływu na to, jaka jest, co robi i tak dalej. – Nie chciał pozostawić jej nadziei, że relacja ze wspomnianą smoczycą, będzie miała w sobie ułamek ich obecnej.

Wyśnione Szczęście

[Wyśnione Szczęście]

Na nieszczęście dla Marosa, Bealyn lubiła wyzwania...
– Masz na myśli Fiaina? – przekrzywiła głowę. Skoro reszta bajek była prawdziwa, to i istnienie satyra musiało być. Znalazła Nozzadrychę i Idiarana, to i on nie powinien być poza zasięgiem. Kto wie, może sam Viliar by ją naprowadził na jakiś trop. O ile sam nie wykończył tego duszka.

Jedna rzecz się jej nie zgadzała.
– Dlaczego mówisz na niego "wąż? – zapytała. – Wyglądał na elfa, gdy go spotkałam. Bardzo silnego zresztą. – Przystojnego też, ale tego lepiej nie mówić na głos.

Kolejne słowa spowodowały u niej spuszczenie pyska i spojrzenie wymownie na jej łapy. Ślady. Ach, tylko ona zostawiała je na śniegu. Przecież Maros nie miał ciała.
– Jeżeli nią jest, to wcale nie oznacza braku wspólnych cech – wymamrotała. – Może dlatego od początku strzelała piorunami z oczu na Sekerina. Do tego jest zdolną uzdrowicielką. Też taki byłeś – zaczęła niemalże na siłę szukać czegoś, co byłoby choć odrobinę Marosem. Nawet jeżeli Othela i on byli jak dwa różne bieguny...

Maros

[Maros]

Przyjrzał się jej uważnie, zaś wyraz pyska nabrał nieco surowości.
– Nie szukaj go. – Złote ślepia szukały u niej, jakiejś oznaki, że zamierzała to robić. Zamiótł nerwowo ogonem, nie wywołało to oczywiście absolutnie niczego. Czarownicy i Idiarana mogła szukać, ale tego lepiej nie.

Odpowiadał dalej, ale nie znaczyło to, że poprzedni temat został dla niego zamknięty.
– Przejmuje cudze ciała i używa, jako powłoki. Po starciu z Nozzadrychą został bez ciała, nadającego się do użytku i siedział w pobliskim lesie. Wtedy miał formę olbrzymiego węża, więc to pewnie jego normalne oblicze. Spytaj Pasterza, kiedyś nieźle go okaleczył, może powie coś ciekawego, na jego temat. O ile żyje... – Ciekawe, ile znajomych pysków, już nie ma.

Tematu Sekerina nie ruszył, powiedział mu co chciał. Czas pokaże, czy się sprawdzi.
– Znacznie bliżej było mi, do dokładania roboty uzdrowicielom, niż leczenia smoków. Nawet jako Maros, w końcu wróciłem na areny. – Zresztą, doskonale widać to było po wyglądzie Chaosu.

Wyśnione Szczęście

[Wyśnione Szczęście]

Uniosła brwi wyzywająco. Nie odpowiedziała jednak nic. Jeżeli zechce, znajdzie tego głupiego satyra. Rzadko powoływała się na swoje pochodzenie, ale krew Viliara nie bała się wyzwań.

O Idiaranie już opowiadała, ale może staruszek zapomniał.
– Odwiedziłam go razem z Pasterzem. Znał jego dom, ale zamieszkała w nim jakaś jaszczurokobieta z synem. W ogródku był zakopany pies – przypomniała mu. – Pasterz brzmiał, jakby się z nim kolegował. – Ale może to normalne u niego, że kumpluje się z istotami, które wcześniej zbił.

Zaśmiała się cicho. Pewne nawyki nie zostaną zatarte nawet przez silną magię.
– Uzdrowiciele się nie połapali? Badanie powinno łatwo wykazać kim jesteś – zamyśliła się.

Maros

[Maros]

Co miał więcej powiedzieć? Miał wrażenie, że im bardziej będzie ją od tego odwodził, tym większe chęci w niej obudzi, by znaleźć kozła. Trudno powiedzieć, jakby się to skończyło. Nie kontynuował tematu duszka.
– Umknęło mi. – Nie miał pamięci absolutnej, niejedną rzecz pewnie zdążył już zapomnieć. Chociaż, co trzeba było, nadal pamiętał, aż tak źle nowe było.

Dalsza kwestia, była czymś, co swego czasu napędziło mu niemało stresu.
– Problem pojawił by się, gdyby leczył mnie Basior lub Żabi, czyli uzdrowiciele dobrze znający Chaos. Młodzi nie mieli jak skojarzyć blizn, do tego starałem się robić tak, by leczyła mnie Erlyn. – Wyjaśnił.

[Wyśnione Szczęście]

Ach. No tak, uzdrowiciele, którzy leczyli Chaos, faktycznie rozpoznaliby jego organizm. Miało to sens. Milczała chwilę, zastanawiając się nad kolejnym tematem rozmowy. W końcu coś do niej dotarło.

– Chodź. Chcę ci coś pokazać – wymamrotała, idąc w kierunku Wyspy na Jeziorze. /zt x2

[Ślad Chmur]

    Musiałem przyznać, że na Wolnych zaczynało mi się podobać – nie byłem tu kimś obcym (w sensie gatunkowym, bo jednak niemal wszyscy byli smokami), nie panowały jakieś surowe zakazy, byłem traktowany jak rdzenni mieszkańcy, a do tego mała doza obowiązków.
    W związku z tym postanowiłem zabrać dzisiaj mojego kompana na spacer po Wspólnych. Chciał zwiedzić resztę Dzikiej Puszczy, lecz mocny smoczy zapach odstraszał go od tych terenów; wolał nie przychodzić samemu, żeby jakiś smok nie pomyślał, że jest jakimś dzikusem do zabicia czy przepędzenia.
    Kiedy tylko przekroczyliśmy granice Stada, poczułem jak się wręcz do mnie przytula. Aż tak się obawiał smoczego zapachu...? W obozie nie było tego problemu; pewnie dlatego że w pewien sposób dzielę zapach z resztą Słonecznych – siłą rzeczy jesteśmy z jednego Stada – a tu przeplatają się z zapachami Ziemi i Mgieł.
    Uspokoiłem go mentalnie. Odsunął się nieco, ale dalej pozostawał blisko. Rozglądał się niespokojnie we wszystkie strony. Naprawdę jesteś aż tak strachliwy? Eh... Kroczyliśmy więc jakimś traktem. Ja, smok, pewnie nim idący, a obok żywiołak żubr, latający wokół mnie, rzucając spojrzeniem we wszystkie strony, których mogło coś wyskoczyć. Musiał to być ciekawy widok.

Niesmak Poranka

[Niesmak Poranka]

Znajdowała się już na owym terenie "bawiąc" się ze swoim kompanem który z tego wszystkiego zgubił kapelusik, Poranek zatrzymała się na chwilę by schować jego kapelusik do skórzanej torby. Błotnik nie dawał chwili wytchnienia białej wywernie zaczepiał ją to za grzywę to za ogon.

Apollo zorientował się że ktoś inny dotarł w miejsce gdzie się bawili przez co speszony czy też zawstydzony schował się między skrzydłami swojej towarzyszki.

Rozejrzała się po okolicy by znaleźć powód a kiedy wzrokiem natrafiła na innego smoka sama się lekko zdziwiła.

-Oo witaj...em...albo i nawet witajcie. Chyba nie tylko ja chciałam spędzić trochę czasu z kompanem.

Powiedziała z miłym i życzliwym uśmiechem a co najważniejsze był szczery. Biała nie wykazywała żadnych wrogich przejawów.

Ślad Chmur

[Ślad Chmur]

    Kiedy tylko usłyszeliśmy, że ktoś się zbliża, zacząłem uspokajać Żubrochmura. Wychodzi na to, że zdążyłem w porę, ponieważ kiedy pojawiła się właścicielka błotnika (którego przyjął dosyć neutralnie, były dla niego mniejszym zagrożeniem niż smoki), nie uciekł, tylko zaczął się jej przyglądać, stojąc obok mnie. Zainteresowała go wiwernia budowa? Nie dziwię się; z tego co słyszałem istnieją ludzie niewiedzący, że istnieją dwułape smoki, więc nic dziwnego, że i dzika zwierzyna nie spotkała za wielu smoków.
    Skinąłem głową na jej pytanie i zatrzymałem się przed nią – nie jakoś blisko, ale i nie za daleko, tak pomiędzy.
    — Również witam. Czajka tudzież Ślad Chmur, Łowca Słońca, a to Żubrochmur. Postanowiłem pokazać mu tereny Wspólne. Nigdy tutaj nie był ze względu na dość silny smoczy zapach. Ja sam nie znam jeszcze wszystkich zakamarków Wspólnych, więc pomyślałem że wspólne zwiedzanie nieznanych miejsc dodatkowo nas do siebie zbliży, znamy się od niedawna. Wiesz może dokąd prowadzi ta droga? — Wskazałem średnio widoczny szlak, zaniknięty przez upływ czasu. Wędrowałem przez różne zapomniane puszcze, to i nauczyłem się odnajdować zapomniane ścieżki

Niesmak Poranka

[Niesmak Poranka]

Spojrzała na zabraną przez nature ścieżkę po czym z powrotem na słonecznego.
– Wybacz nie sprawdzałam tej ścieżki. I w sumie... Jeśli chcesz i nie było by to problemem mogę się z tobą udać by sprawdzić co tam się znajduje. Oczywiście nie chce się narzucać.
Zaproponowała życzliwie. Przyda jej się spacer po przeżyciach ostatnich dni. Mimo że były męczące wydawała się cały czas uśmiechać.
Ślad Chmur

[Ślad Chmur]

    Yhm. Nie przedstawiła się. Czyli dalej nie wiem kim ona właściwie jest. Przynajmniej wiem po zapachu, że jest z Mgieł, a jej kompan to bezimienny błotnik.
    — Może się przejść, towarzystwo nikomu jeszcze nie zaszkodziło. Przyzwyczaję przy okazji kompana do obecności obcego smoka. Wpierw jednak chciałbym się dowiedzieć z kim będzie mi dane poznać te okolice — powiedziałem nie aż tak wprost, mając nadzieję że samica sama się domyśli kontekstu pytania.
    Żubrochmur w międzyczasie podleciał do nieznajomej, aby dokładniej przyjrzeć się jej skrzydłom. Będę musiał go zabrać na najbliższą Ceremonię... Oby i tam pojawiły się jakieś wiwerny.

Niesmak Poranka

[Niesmak Poranka]

Nagle ją olśniło przez co przejechała skrzydło-łapką sobie po pysku kręcąc głową z dezaprobatą na samą siebie. Spojrzała na nowo poznanego smoka z przepraszającym spojrzeniem gdzie otworzyła pysk z którego popłynęły słowa.
-Najmocniej cię przepraszam... Widocznie me myśli szybsze niż słowa...w głowie przedstawiłam nas ale chyba nie zdążyło to wypłynąć. Jeszcze raz najmocniej przepraszam. Jestem Niesmak Poranka, a to jest mój kompan Apollo.
Widać było że białej zrobiło się dość głupio z zaistniałej sytuacji. Miała dość pokręcony dzień i chyba odpijało to swoje piętno. Widząc że chmurkowe stworzenie do niej podleciało uśmiechnęła się ciepło dając się oglądać chcąc dać zaspokoić ciekawość obcego kompana.
Ślad Chmur

[Ślad Chmur]

    Coś miła była ta smoczyca. Trochę zbyt, jak na mój gust, ale lepiej przesadzić w tę stronę niż drugą; zresztą jej błąd i tak nie był poważny, ot każdy mógł się zapomnieć lub pomyśleć, że już się przedstawił – dlatego ja staram się właśnie od tego zacząć, aby potem nie zapomnieć.
    — Oj tam, nie musisz aż tak przepraszać. Przecież nie zrobiłaś niczego złego. Po prostu się nie przedstawiłaś, ja się o to upomniałem i tyle — powiedziałem ze spokojem, machając łapą. — Ciekawe imię, muszę przyznać. Dlaczego akurat takie? — zagadałem po czym ruszyłem traktem ku celowi.
    Żubrochmur w tym czasie obejrzał smoczycę ze wszystkich stron, analizując różnice w budowie między nią a mną. Po tychże oględzinach, opadł na ziemię i zaczął iść obok mnie, co chwilę oglądając się na co ciekawsze elementy krajobrazu – w jego mniemaniu ciekawsze. To chyba musiała być jego pierwsza zima.

Niesmak Poranka

[Niesmak Poranka]

Szła obok niego jednak zachowując swobodną odległość by mogli iść bez większych problemów. Wywerna zwracała na to uwagę przez swoje dość obszerne ruchy zwłaszcza że była całkiem spora. Słysząc słowa nowego towarzysza widać było, że kamień spadł jej z serca i odetchnęła z ulgą. Może i przesadzała z przepraszaniem ale wolała nie robić sobie wrogów w stadzie słońca zwłaszcza, że miała tam bliskiego sobie przyjaciela. Kiedy padło zapytanie o jej imię zastanowiła się chwilkę by mądrze na to odpowiedzieć gdzie po kilku uderzeniach serca spojrzała na pierzastego samca, gdzie otworzyła pysk, a w raz z jego ruchem płynęły też słowa.
– Kiedyś popełniłam błąd. Mimo że nie był on jakiś duży to zapadł w pamięć wielu smokom i patrzą na mnie mało przychylnie czy też z owym "niesmakiem". Zaś połączenie tego z porankiem jest dla drobnej złośliwości względem mojego partnera.
Odpowiedziała szczerze pomijając zbędne szczegóły swojej historii. Być może w dalekiej przyszłości będą na tyle w przyjaznych relacjach że opowie mu całość. Na ten moment uważała że tyle powinno usatysfakcjonować rozmówcę.
Ślad Chmur