Zarośnięta Pieczara

[Pąk Róży]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Pfff, na chwilę obecną, to na tej wymianie zdecydowanie zyskiwał Kairaki! Więc niby robił to bezinteresownie, ale… Przecież on zdobywał tutaj wiedzę i doświadczenie! Próbuje nowej pozy, rzeźbi kogoś żywego i po prostu… W ogóle rzeźbi! Więc wynosi z tej wymiany naprawdę dużo! Bo ileż można uczyć się na dwóch, drewnianych figurkach…

Zaś co do samej Fabii… Widać było, że to, co najważniejsze, czyli poprawka na skrzydłach i naniesienie na nich szczegółów już prawie były skończone! Kiwnął samicy na znak, że usłyszał, czy tam zrozumiał. Ale na ostatnie pytanie nie odpowiedział… Zamiast tego zaczął po prostu szybciej coś skrobać i ograniczył zerkanie ogólnie po Fabii, a skupił się bardziej na samych skrzydłach.
– Y, jeszcze chwila – powiedział w końcu, dalej skrobiąc coś w skupieniu. – Iiiii... – powiedział po chwili, dalej coś tam doskrobując – chyba gotowe – zakończył, zerkając już ogólnie na samicę, znowu jak na żywego smoka, a nie modelkę. Takie coś zdecydowanie pomagało mu mniej się rumienić, peszyć i zawstydzać ogólną urodą samicy, a bardziej... Analizować ją, żeby jak najlepiej przenieść ją na drewno. Podszedł do niej z figurką. – Um, czy to o to Ci chodziło? – Zapytał, siadając przy niej i wyciągając w jej kierunku łapę w której trzymał kawałek drewna. Rzeczywiście, skrzydła wyglądały już dużo lepiej, chociaż… Samej figurce dalej sporo brakuje. Głównie szczegółów na reszcie ciała, ot, po prostu zarysował nieco jej sylwetkę i pysk. Widać, że skupił się na skrzydłach. I widać też było, że dalej trochę mu brakowało pod względem umiejętności, czy doświadczenia… Te trudniejsze i mniejsze elementy na pewno były wystrugane o wiele bardziej nieporadnie, czy może z lekka krzywo, ale też… No, nie było to chyba wcale takie najgorsze, albo najbrzydsze? W sumie, pozostaje to ocenić tylko samej Fabii.

Fabia

[Fabia]

Była ciekawa jak mu idzie to rzeźbienie. Gdy patrzyła na jego łapy i minę próbowała zgadnąć, czy sobie radził i czy był zadowolony z postępów. Czuła jak powoli słabnie od upływu energii i zanim się spostrzegła, czar sam się skończył, a skrzydła wyparowały pozostawiając ją w takiej nieopierzonej formie w jakiej przyszła na świat.
Opadła ciężko na cztery łapy, bo nie mogła już dłużej wytrzymać w tej trudnej pozie. Zakręciło się jej lekko we łbie i od razu zrobiło się jej chłodniej. Zadrżała bynajmniej nie od zimna, lecz z utraty sił. Żeby od razu go uspokoić powiedziała do niego:
– Chyba przesadziłam z tym czarowaniem. Nic się nie martw, po prostu muszę odpocząć – uśmiechnęła się słabo i popatrzyła na figurkę. – Och! Jest fantastyczna! – zaświergotała pełna podziwu. Wyciągnęła łapkę ku jego łapie i wzięła od niego figurkę delikatnie muskając jego opuszki – wcale nie bezcelowo! Zrobiła to specjalnie, ale udała, że nie obserwowała jego reakcji. Jednakże głównie skupiała się na drewnianej figurce – jak sądziła chyba jej postaci. Oglądała ją, ale faktycznie nie był to szczegółowy twór, przez co nie spędziła na tym za wiele czasu.
– Mogę ją zatrzymać? – A jednak zapytała. Uwielbiała zbierać różne i różniste pierdoły i pamiątki.

Nieugięty Kolec

[Pąk Róży]

Uh, oh, o nie! Uh, nie tego chciał, nie tego oczekiwał. Zapomniał zupełnie, że mówiła chwilę temu, w grocie, że podtrzymywanie tamtego ognia ją męczy… A więc co dopiero skrzydeł… I jeszcze jako tako przy tym pozować? Widać było na jego pysku przerażenie, szok, czy inne zaskoczenie. Nawet pomimo zapewnień samicy, trochę się martwił…

Jednak jego oblicze szybko się zmieniło pod wpływem następnych słów… to znaczy, dalej było tam zaskoczenie, czy zdziwienie, ale z kryjącą się w oczach radością, a nie tym wcześniejszym strachem. Tak, to było dla niego dziwne, że coś tak niedokończonego spodobało się… Komukolwiek w zasadzie. Z tego wszystkiego średnio zwrócił uwagę na ten dotyk. To znaczy, oczywiście, że łapa delikatnie się spięła, palce delikatnie się zacisnęły pod wpływem tego niespodziewanego, miłego dotyku, ale sam samiec… No, bardziej zaabsorbowało go coś innego. Może tylko delikatnie się uśmiechnął, zarumienił, odwrócił wzrok? Ale równie dobrze mógł tak zareagować na komplementy od ładnej samicy.
– Uh, ym, dziękuję, tak, ale nie jest skończona – powiedział nieśmiało i niepewnie. Komplement od kogoś, kto nie jest Yamim? Rzadkość! – Jak przyniesiemy drewno, to mógłbym w grocie dokończyć… Nie potrzebowałbym już chyba skrzydeł czy pozy, tylko szczegółów na ciele i pysku... – Dodał jeszcze, przypominając w sumie o ich pierwotnym planie wyjścia z groty.

Fabia

[Fabia]

Była pełna podziwu dla jego wytrwałości i tego, że chciał ją jeszcze dopracować. Kiwnęła głową z aprobatą i odłożyła figurkę w widocznym miejscu.
– No to chodźmy – powiedziała i dała sygnał do wyjścia do lasu i ruszyła pierwsza, choć pewnie trochę wolno z uwagi na to, że jeszcze trochę trzęsły się jej łapy. Jednak szybko doszła do siebie i już po godzinie wróciła do groty z zapasem suchych gałęzi, które zniosła na raty na kupkę pod ścianą. Przysiadła zgarbiona i popatrzyła na samca z ciekawością.
– Ja nie umiem zionąć ogniem, a ty umiesz? – Zapytała. Poczuła się trochę niezręcznie.

Nieugięty Kolec

[Pąk Róży]

No to ruszył na poszukiwania! Z początku jeszcze trochę przeżywał to wszystko, to pozowanie, tamtą zaspę, ale kiedy tylko się rozluźnił, to od czasu do czasu przeszukiwał jakieś śnieżne zaspy pod drzewami, w poszukiwaniu drewna, czy innych patyków! Starał się raczej nijak nie inicjować żadnej zabawy, żeby znowu coś ich nie rozproszyło, ściemniało się, a on liczył raczej na przespanie tej nocy przy ciepłym ogniu…

Drewno znosił podobnie co Fabia, na raty. Zaś co do jej wątpliwości na temat ziania…
– Uh, też nie za bardzo… – Praktycznie nie ział, można nawet powiedzieć, że nie umiał! Ale hej, od czego mają maddarę! Czasem w swojej grocie rozpalał ognisko właśnie z jej pomocą!

Chciał więc wyczarować płomień blisko sterty drewna, tylko… Twór już zaczął się formować, ale niespodziewanie obrócił się w niewielki, delikatny, śnieżny wybuch, który pokrył Kairakiego i Fabię białym, śnieżnym puchem. Zakłopotanie zawitało na pysku samca.
– Oh, yyyy, spróbuję jeszcze raz – powiedział niepewnie potrząsając łbem, by strząsnąć z siebie efekt nieudanego czaru. Cóż, przynajmniej nikt nie oberwał, jak to czasem miało miejsce, kiedy coś mu nie wychodziło. Przeważnie obrywał on. Tym razem, ku jego uciesze, udało mu się wyczarować błękitny, ciepły ogień. Drewno chwyciło i chwilę później mogli cieszyć się już ciepłym, trzaskającym ogniskiem.

Fabia

[Fabia]

Prawdę mówiąc nie była ani trochę zaskoczona, że Kai nie może ziać ogniem. Zauważyła, że to było już niemal regułą, że smoki pokryte futrem ziały lodem. Podejrzewała, że to było silnie powiązane z wrażliwością futra na trawiące płomienie i na logikę dziwne by było, żeby dany smok skończył z poparzeniami od własnego zionięcia.
Ale dość tych rozważań. Należało działać, bo mieli już dość drewna na opał i teraz trzeba było to podpalić. Normalnie nie miała by z tym żadnych problemów, ale przeczuwała, że teraz mogłoby się jej to zwyczajnie nie udać.
Stety lub niestety, samczyk też umiał czarować. Z tym, że chyba przespał niektóre lekcje, bo po pierwszej próbie skończyli obsypani śniegiem jakby stali pół dnia wystawieni na zamieć śnieżną.
Fabia nie wiedziała co się stało. Wytarła oczy ściągając z nich śnieg i popatrzyła na samczyka z niepewną miną.
– Zaczynam się bać. Strach pomyśleć jak byśmy skończyli, gdyby to był promień... – powiedziała trochę nie w sosie. Akurat była zmęczona, a on ją całą zasypał śniegiem. Chyba wiedział jak długo suszyło się tyle futra.
Odeszła na długość ogona aby się otrzepać choć trochę z nagromadzonego na sobie śniegu, ale też poniekąd ze względów bezpieczeństwa, gdyby samiec znowu zechciał coś wysadzić.
Podeszła do ogniska dopiero, kiedy wyczuła, że przestał czarować.
Usiadła przy ognisku na tyle blisko płomieni, żeby promieniujące od niego ciepło otuliło przód jej ciała i ogon, który położyła przy łapach.
Popatrzyła na smoka przepraszająco.
– Przepraszam, jeśli cię uraziłam. Jestem ci wdzięczna za to pomoc. – Powiedziała i ziewnęła.

Nieugięty Kolec

[Pąk Róży]

Uh, uwaga Fabii zabolała samca zdecydowanie zbyt mocno. Mocniej, niż obaj by tego chcieli, prawdopdoobnie. Po ostatnim incydencie podczas walki z Nyan był nieco zbyt… Wyczulony na podobne komentarze. Spojrzał więc na nią bardziej… Jakby był spanikowany? Zawstydzony? Tym, że za pierwszym razem mu nie wyszło… Kto wie, może ta uwaga zmotywowała go bardziej do postarania się i dlatego druga próba mu wyszła?

A przeprosiny… Pomogły, ale tylko odrobinkę. To znaczy, ucieszył się, że samica przeprosiła tak o, sama z siebie, więc... No, na pewno nie będzie gniewał się na nią. Usiadł przy ogniu, naprzeciwko Fabii. Sięgnął po figurkę stojącą obok.
– Uh, ostatnio – w zasadzie to od zawsze, ale dopiero niedawno przybrało to taki obrót – maddara nie chce się mnie słuchać. To tutaj było, uh… Całkiem łagodne – przyznał. Nie uśmiechał się, ani nic, wyglądał tylko na… No, nieco niezadowolonego? W końcu kiedyś ta pierwsza reakcja w postaci paniki i wstydu mu przeszła i została zastąpiona przez ogólną złość. Tylko taką łagodniejszą, skierowaną bardziej na adepta, jego brak umiejętności i źródło, niż na samą Fabię. Podniósł figurkę – um, będziesz miała coś przeciwko jak dokończę ją dopiero rano? – Szczerze mówiąc, zaczynał powoli odczuwać zmęczenie? Fabia chyba też, patrząc na to ziewnięcie.

Fabia

[Fabia]

Smoczyca popatrzyła na niego ponad tańczącymi płomykami. Była skupiona na tym co do niej mówił i na tym jak się zachowywał. Rozumiała jego zmieszanie i wstyd, chociaż uważała, że nie każdy musiał być dobry we wszystkim
Popatrzyła na swoje łapy i zaczęła wygładzać futro na przedramionach by odzyskało swój akceptowalny uklad włosków.
W międzyczasie odpowiedziała mu.
– Maddara jest kapryśna i nie jest warta tego, żeby się za nią wstydzić. Mnie też kilka razy się zbuntowała i ośmieszyła. Jeszcze tego by brakowało, żebyś się tym przejmował. Masz na pewno wiele innych talentów, którymi ciężko tobie dorównać.
Gdy poruszył temat figurki, pokiwała mu głową i popatrzyła na niego.
– Jak chcesz. Ja jeszcze chwilkę poleżę, więc nie krępuj się i zaśnij. Będę cichutko – obiecała. Nie odczuwała jeszcze aż takiej senności.

Nieugięty Kolec

[Pąk Róży]

Uśmiechnął się delikatnie słysząc jej słowa. No cóż, przynajmniej nie zakończy tego dnia w tak negatywnym nastroju. Bo tak, tego typu słowa poprawiły mu już nieco humor.
– Dzięki – opowiedział cicho, na w sumie... Wszystko?

O, nie była senna? To chyba dobrze dla niej, prawda? Ale w takim razie kiwnął jej łbem i rozejrzał się za jakimś miejscem dla siebie. Usadowił się po przeciwnej do niej stronie ognia, zajmując miejsce nieco dalej od źródła ciepła, ot ledwo go w sumie było widać… No dobra, to białe futro skutecznie przeszkadza mu we wtopieniu się w mrok jaskini, ale chyba wiadomo o co chodzi. Położył łeb na łapach i jeszcze nie zasnął, a po prostu patrzył i myślał. Głównie o minionym dniu i o tym… Dziwnym spotkaniu z samicą. Z ładną samicą, warto dodać.

Fabia

[Fabia]

Drobna zmiana w mimice pyska smoka wystarczyła jej żeby odczuć ulgę, bowiem nie chciała go do siebie zrazić. Nie miała pojęcia, że jej pochopna reakcja mogła go jakoś zaboleć. Mogła się powstrzymać, ale przecież nie wiedziała o jego wstydliwym problemie. Gdy odsunął się od ogniska popatrzyła jeszcze chwilę na niego, kiedy się kładł prawie poza zasięgiem światła, a potem zajęła się swoimi sprawami, czyli właściwie niczym ważnym. Ot oczyściła ciemne futro ze śniegu. Nie lubiła mieć mokrego futra, dlatego zebrała w sobie jeszcze trochę energii by wspomóc jego wysuszenie magią. Na chwilę włoski na jej ciele zaczęły się rozjaśniać i zażyć jakby zmieniły barwę na śnieżnobiałą, a następnie powoli znów ciemniały w osnowie pary. Wzdrygnęła się i otrzepała szyję rozpuszczając grawitacją czarną grzywę.

Z znowu popatrzyła na Kairakiego. Zagryzła wargę od wewnątrz i machnęła końcówką ogona. Przez kilkadziesiąt uderzeń serca obserwowała ruchy jego boku licząc oddechy. Próbowała rozgryźć czy śpi. Nie była tego pewna, ale wstała i dalej obserwowała samca po drugiej stronie ogniska. Nie poruszył się? Jeśli nie, to ominęła ogień i po cichu podeszła do samca. Była spięta, jakby jednocześnie polowała i mogła zostać złapaną.

Zmarszczyła nos zbliżając go do głowy szarego smoka. Wzdrygnęła się jakby ją ktoś ukłuł lodowym kolcem. Co ona robi? Przecież on nie lubił bliskości. Niezręcznie by jej było, gdyby się teraz obudził. Wypuściła nosem długi obłok pary i odwróciła się, aby podejść do reszty jego niedokończonych dzieł. Przejrzała je przysiadając plecami do niego. Wybrała jeden i ukryła gdzieś w zagłębieniu między głazami.

Robiła się coraz senniejsza, dlatego ułożyła się na swoim wcześniejszym miejscu przy ognisku i położywszy głowę wzdłuż boku zasnęła.

Nieugięty Kolec

[Pąk Róży]

Obserwował sobie chwilkę jak samica zajmuje się sobą, aż w końcu go to nie uśpiło i po prostu nie zasnął. I tak był senny, a Fabia nie robiła nic, co jakoś mocno przykuło jego uwagę, albo odtrącało od niego senność. Ot była dla niego miłym widokiem przed zaśnięciem i to wszystko.

Co do oddechu, to... Co ciekawe, nie oddychał jakoś regularnie, jak zdrowy smok.

Samiec nieco się wzdrygnął, kiedy samica do niego podeszła, trochę ją tym pewnie strasząc? Ale spokojnie, zwykła reakcja na coś, co działo się we śnie, bowiem nic więcej nie zrobił, nie powiedział, ani nawet nie otworzył oczu. Podobnie zresztą było, kiedy ta wypuściła obłoczek pary! To znaczy, wtedy to nieco się skrzywił, wymamrotał coś, co można na siłę zinterpretować jako "mamo" i... To wszystko? Oczy dalej pozostawały zamknięte! Może oddech był nieco przyspieszony? Albo to pewnie zwidy związane z tym, że nie oddychał zbyt swobodnie i spokojnie już od kiedy zasnął.

Potem z raz, czy może dwa ruszył się nieco gwałtowniej, aż nie obudził się nieco gwałtowniej rano, łapiąc łapczywie oddech, kaszląc przy tym. Uh, spojrzał na Fabię i wyjrzał na zewnątrz, żeby ocenić jak wcześnie tym razem się obudził… No i czy tym swoim porannym napadem kaszlu nie wyrwał jej ze snu.

Fabia

[Fabia]

Fabia spała bardzo niespokojnie. Wręcz można by powiedzieć, że w ogóle nie zmrużyła oka. Rozmyślała dużo na różne tematy wierząc, że w końcu odczuje zmęczenie i poplątane myśli znużą ją, a nawet zmęczą i sen sam przyjdzie znienacka. Tym razem plan zawiódł i zamiast zasnąć, gapiła się w ognisko i dorzucała do niego mackami maddary drwa, czyniąc z tego zajęcia służbę jakby wartowniczą, do której ktoś ją wynajął.
Bez wątpienia nie pomagał jej w zaśnięciu sam Kairaki, którego postać co rusz to przyciągała wzrok ciemnej samicy. Jego ruchy i mamrotanie przez sen całkowicie oddaliły ją od koncentracji na sobie. Patrzyła przez ścianę ognia rzucającej na samca ciepły blask. Jego niespokojny i nieregularny oddech wywoływał u niej mocne pokłady troski, porównywalnej lub równie zażyłej jak do kogoś w innym wymiarze bliskiej. Lecz nie czuła się tym ani trochę sfrustrowana, ani trochę zmęczona, czy znudzona. Czuwała nad nim i czekała na nadejście świtu.
Świt przywitał dzień jaskrawymi promieniami najpiękniejszym wschodem złotej tarczy, lecz Fabia już go nie zobaczyła. Usnęła, gdy płótno nieba zaczęło odzyskiwać swój błękitny ton, a gwiazdy pogasły i przestały nieśmiało zaglądać do ich pieczary. Spała twardo i nie usłyszała poruszenia wywołanego przez Kairakiego. Leżała z głową wspartą na lewej łapie, wygięta w łuk przy ledwo tlącym się żarze wygasłego ogniska.

Nieugięty Kolec

[Pąk Róży]

Oh… Uh… Yyy… Tak, Kairaki nie do końca wiedział co myśleć i jak zareagować na to, że samica… Spała. Liczył, że dokończy jej figurkę i poleci do siebie, czy coś… To znaczy, dalej może to zrobić! Potrzebuje przecież już tylko szczegółów, więęęc chyyyba powinien być w stanie je dostać obserwując śpiąca samicę? Jakkolwiek dziwnie by to nie zabrzmiało…

Pora więc chyba zabrać się do pracy, prawda? Usadowił się przy Fabii, na tyle blisko, żeby ją jako tako widzieć, ale też na tyle daleko, żeby nie naruszyć jej przestrzeni osobistej, albo nie przestraszyć swoją osobą, gdyby nagle się obudziła.

I zaczął sobie strugać.
Skrob. Skrob. Skrob.
Dodawał nieco szczegółów pyskowi, bądź sylwetce. Próbował w jakiś sposób uchwycić jej futro na przykład. Żaden z jego modeli tego nie miał na przykład…

Pracowałby tak pewnie albo do skończenia, chyba, że samica by się obudziła w trakcie.

Fabia

[Fabia]

Kiedy Kairaki kręcił się przy niej ona spala w najlepsze. Udało się jej przespać prawie całe przedpołudnie i był to zdrowy sen. W przeciwieństwie do samca nie wierciła się, ani nie zmieniała tempa i głębokości oddechu. Tak zresztą było zawsze – jak już usnęła, to był to sen niemalże pisklęcy.
Dopiero gdy słońce osiągało już swój najwyższy punkt na niebie zaczęła delikatnie poruszać ogonem i rozchylać powieki. Uszy wychwytywały jakieś skrobanie, co z początku zdawało się jej dziwne, dopóki nie zobaczyła kątem oka siedzącego obok smoka.
– Co tam skrobiesz? – Spytała, bowiem nie widziała z tej perspektywy co trzymał w łapach.

Nieugięty Kolec

[Pąk Róży]

Huh, akurat już niemalże skończył! Więc ta nagła pobudka samicy była Kairakiemu nawet na rękę… Co prawda nijak tego nie okazał, bo wzdrygnął się, kiedy ta się odezwała. Pewnie spowodował to efekt zaskoczenia i fakt, że był skupiony na swojej pracy. Na szczęście nie było to nic takiego, czym ktokolwiek miałby się przejmować.

Spojrzał na nią i położył obok niej to, co przed chwilą rzeźbił.
– Kończyłem Twoją figurkę… – Samo dzieło było… No, raczej średniej jakości? Samiec starał się oddać to, że samica była cała w futrze, próbował też w jakiś sposób odróżnić pysk, żeby przypominał ją w jakikolwiek sposób… Brakowało mu tylko nieco precyzji, więc efekt może być różny w różnych miejscach. Ale hej, starał się dodać szczegóły wszędzie, więc przynajmniej się starał i próbował! Przyznać mu trzeba, że potrafi być z lekka, hm... Uparty.

Po odłożeniu figurki zaczął zmierzać już w stronę wyjścia, przy okazji zbierając maddarą swoje pozostałe figurki.
– I, ym, chyba będę się już zbierał… Siedziałem i tak dłużej, niż myślałem że będę – powiedział jeszcze, trochę… Hm, nieśmiało? Albo jakby było mu głupio, że aż tak się zasiedział? Bo to że ot tak o zostawia samicę w ogóle nie przebrnęło mu przez myśl. No, może tak słabo, że nie zostawiło po sobie śladu.

Fabia

[Fabia]

Przeciągnęła się prostując przednie kończyny i ziewnęła, akurat kiedy zbliżył się do niej i położył przy jej boku małą drewnianą figurkę, nad którą przed chwilą tak skupiony pracował. Nie miała pojęcia co przedstawia, dopóki nie podniosła jej z ziemi i obejrzała z bliska i w dodatku usłyszała potwierdzenie z jego ust. I trochę jakby zaniemówiła. Uwielbiała takie prezenty!
– J-jest... Prześliczna! – Powiedziała entuzjastycznie i podniosła się do siadu. Chciała napawać się swoim prezentem jak najdłużej, ale samiec nagle zaczął wychodzić. Co prawda rozumiała, że pewnie musi już iść do swojego stada, ale nie mogła go tak po prostu puścić z niczym.
– Zaczekaj! – Zawołała za nim i w kilku zgrabnych susach doskoczyła do niego i... Delikatnie dotknęła czubkiem noska jego policzka. – Dziękuję – mruknęła rumieniąc się pod ciemnym futerkiem na policzkach. Mały niewinny buziak powinien wystarczyć w nagrodę za taki oszałamiający podarek, prawda?
Cofnęła się i uśmiechnęła ciepło.
– Odwiedzisz mnie jeszcze, prawda? – Zapytała mając szczerą nadzieję, że jak już, to nie z pustymi łapami. Uwielbiała prezenty.

Nieugięty Kolec