Szumiąca polana

[Światło Głębin]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ogólny cel ataku się udał. Jednak prawda była taka że ataki natury fizycznej nie były jego mocną stroną, nawet jeżeli wzmocnione maddarą. Wolał raczej atakować trzymając się z daleka. Albo...nie atakować w ogóle, jeżeli nie musiał. – Przepraszam... – Pisnął odrobinę speszony, gdy Echo go przejrzał. W sumie tak, nie powinien tam celować. Ale nie mógł powstrzymać się od próby zadania jak najpoważniejszego ataku. Chęć podkręcana przez pewną niepewność siebie, jako że myślał że gdyby nie dałby z siebie wszystkiego, to wyszłoby to żałośnie. Może także potrzeba było mu pracy nad szczerą samooceną?
Echo wydawał się bardzo zadowolony z efektów. A jak Echo był zadowolony, to i młody był.
Balans. Nie miał doświadczenia i szczególnie wyczucia w tym jak powinno się poruszać podczas walki. Ale o to pytanie pewnie lepiej byłoby iść do kogo innego. Pisklak usiadł w końcu, już nieco zmęczony. Nie miał zbyt wiele praktyki i wykorzystywanie źródła zdawało się go dość szybko męczyć. Zebrał nieco śniegu w łapy, powoli sobie coś tam robiąc. – Walczyłeś już dużo, jako czarodziej? – Zapytał w międzyczasie. Zajmując smoka odpowiedzią uformował zwykłą śnieżkę na pomocą łapek i czekał na dobry moment. Gdy tylko Echo przez chwilę mógł stracić czujność Skarabeusz rzucił w niego śnieżką...tak, znowu celując w głowę. Tym razem była to tylko zwykła śnieżka, wyrzucona z siłą małych łapek pisklaka. – Ups... – Skarabeusz powiedział z łobuzerskim uśmieszkiem.

[Echo Zbłąkanych]

-Nie przepraszaj, wszystko jest ok. Mi co najwyżej byś guza nabił, musisz miarkować swoją siłę na przyszłość, żeby nie zrobić krzywdy słabszemu. – powiedział do Żuczka. Dobrze mu szło, nauka zaliczona z wynikiem bardzo dobrym, można wrócić do tworzenia głupot i odwalania. Głosy w jego łbie jakoś ucichły, już mu nie przeszkadzając aż tak, więc ewentualne dalsze wygłupy będą z pewnością bardziej kontrolowane.. Chyba.
O, mały poruszył dość drażliwy temat.. Pojedynki. Młody miał złe doświadczenie w pojedynkach, większość.. przegrał. Znacznie lepiej szło mu na arenie villara, i na polowaniach. Na pytanie o walki skrzywił się nieco w pierwszej chwili, ale zaraz powrócił do pozytywnego nastawienia, już mniej szalonego, jednak ogniki w oczach dalej robiły fikołki..
-Cóż, poruszyłeś dość trudny temat.. Stoczyłem już kilka walk, powiedzmy, że nie poszły do końca po mojej myśli... Odziedziczyłem po matce wyjątkowo kapryśną maddarę.. Czasem zapewni mi wzmocnienie ataku, ale jest to takie zwodnicze.. bo równie dobrze może Cię rąbnąć.. Dużo lepiej szły mi walki, gdy miałem zabić przeciwnika, aniżeli go zranić. Jest takie miejsce, arena Villara, gdzie smoki dla chwały, i samic.. lub samców biją się z drapieżnikami, które posiadają błogosławieństwo owego Boga wojny.. Poszło mi tam całkiem nieźle.. Jednak zawsze uważam, że coś mogło być wykonane lepiej, zaplanowane.. wytworzone. Bycie czarodziejem to ciągła nauka. – wytłumaczył Żuczkowi istotę bycia czarodziejem.. dorzucając kilka głupot po swojemu.
-A Ty kim byś chciał być w przyszłości? Jaką profesję obrać? – zagadnął młodego. Cóż, jego grzybowy tata wybrał czarodzieja.. Jednak Żuczek zdawał się być bardziej pacyfistą.. takie odebrał wrażenie. Kto wie? Czas pokaże, a dokładnie kolejna ceremonia.

[Światło Głębin]

Z punktu widzenia pisklaka Echo zdawał się bardzo utalentowany, jeżeli chodzi o maddarę, więc spodziewał się że także miał sukcesy w pojedynkach. Bo czemu nie. Jednak Echo szybko uświadomił go że maddara miała także swoją nieprzewidywalną stronę. No tak...jak na ceremonii. Rzeczywiście mógł być to problem, jeżeli twoja moc mogła obrócić się przeciwko tobie. Miał nadzieję że sam nie będzie musiał mierzyć się z takim problemem.
Arena Villara...walczyć by zabić. Dla Żuczka nie brzmiało to szczególnie zachęcająco. Chociaż przynajmniej jak mówił Echo, nie były to smoki. Chociaż sam pomysł zabijania bez potrzeby, był raczej nieprzyjemny dla młodego. Co innego dla jedzenia, bo smoki musiały coś jeść, co innego by się popisać. Pojedynki to kontrolowana walka, gdzie oboje uczestnicy wiedzą na co się zgadzają.
Pytanie jakie zadał Echo nie było dla niego jeszcze zbyt łatwe, bo sam jeszcze nie wiedział kim powinien być. – Jeszcze nie wiem. Myślałem nad byciem łowcą, Cynamonowe zauroczenie nauczyła mnie polować i to też mi szło całkiem dobrze. Maddara wydaje się super i może mógłbym być czarodziejem...ale prawdę mówiąc nie szczególnie lubię walczyć. – Przyznał. Czarodziej wspomniał że bycie czarodziejem oznaczało walkę. I Żuczek nie był głupi, walczyłby jeżeli byłoby to konieczne. ale nie wydawał się tak optymistyczny w podejściu do tematu jak Echo. – Znaczy...nie to że się boję...! – Nie chciał by pomarańczowy smok uznał go za tchórza, zwłaszcza jak mówił wcześniej o honorze. Nie umiał jednak do końca przekazać o co mu chodziło.

[Echo Zbłąkanych]

Widać, że mały wahał się jeszcze nieco... Nie dziwił się, sam z początku nie wiedział kim będzie. Dopiero, gdy zdał sobie sprawę, że czarodziej umożliwi mu okładanie ryjów na arenie z innymi smokami, ale w inny sposób, niż wojownicy, to podjął szybką decyzję.
-Cóż, nie jest to najłatwiejszy wybór. Jednak nie musisz się martwić, nie jest to też wybór dożywotni, bywało w naszym stadzie, że część smoków zmieniła swoje profesje w późniejszym czasie.. Choćby Gasnący Wiciokrzew była czarodziejką, a została uzdrowicielką.. Tak samo potężny uzdrowiciel Basior, wpierw był wojownikiem.. Jak jeszcze rozumiem przejście z czarodzieja na uzdrowiciela, to jestem ciekawy, co kierowało Basiorem.. Duża jest przepaść między leczeniem a "wojownikowaniem". Co do mojego wyboru rangi... Uznałem, że czarodziej jest najlepszym wyborem, ponieważ łączy się subtelna sztuka magiczna z daniem komuś w ryj. Sam nie miałem nigdy warunków fizycznych, aby dorównać w sile moim braciom, Mango i Bojowemu, jednak czasem ogarniała mnie rządza, żeby kogoś strzelić w zęby. Cywilizowany, sposobem na danie upust takim emocjom jest właśnie arena, gdzie się tłuczesz w celu, który Ci już przedstawiłem. Poza tym bycie wojownikiem jest takie...prostackie, zero finezji. Więc oto jestem, czarodziej, któremu jak dotąd w pojedynkach tak średnio idzie... – nagadał się Echo. Tym razem były to sensowne słowa, bez kudazzów, czy innych debilizmów. Czasem potrafił mówić mądrze, w miarę... jak chciał. Ostatnio na szczęście częściej.
-Wiem, że się nie boisz.. Widziałem w formie ataków magicznych i obrony, że bojaźliwy nie jesteś. Widziałbym Ciebie jako znakomitego czarodzieja, jednak jako łowca też byś się sprawdził. Mamy wielu znakomitych łowców w stadzie, na pewno ktoś by Ciebie odpowiednio wyszkolił, w umiejętnościach łowieckich niestety nie jestem w stanie Ci pomóc.. – gadał dalej, zaznaczając, że nigdy nie uznał by go za tchórza.. Łowca, hę? Babranie się w błocie, i ganianie za zwierzakami, tarzanie się w ekskrementach, aby ukryć swój zapach.. brrrr, to nie dla niego. Cóż, kto co lubi...

[Światło Głębin]

Oh! Czyli można było ewentualnie zmienić kierunek. To trochę go uspokajało, gdy wiedział że były już takie przypadki. Jakby nie czuł się pewnie jako czarodziej, mógłby ewentualnie zostać łowcą. Chociaż jego powód mógł być zupełnie inny niż dlaczego Echo wybrał czarodzieja. – Chyba...chciałbym chociaż spróbować być czarodziejem. – Przyznał po krótkiej chwili ciszy. Zaskakiwało go że wojownik może kompletnie przerzucić się na uzdrowiciela. Chociaż nie wiele wiedział o byciu uzdrowicielem, domyślał się że te dwie rangi były praktycznie przeciwieństwem. Ale skoro można było i tak, to o wiele łatwiej byłoby mu pogodzić maddarę i polowanie – Mango jest twoim bratem!? – Zauważył z zainteresowaniem. Wiedział że Echo i Mango się na pewno dość dobrze znali, ale w sumie to Mango nie potwierdził jak dokładnie są spokrewnieni.
Nie był pewny dla czego, ale myśl o zabiciu zwierzaka dla pożywienia, chociaż może niekoniecznie przyjemna, była naturalna. Zwierzęta zabijają by przeżyć, smoki zabijają by przeżyć. I może nie lubił niektórych metod kamuflażu, jak taplanie się w błocie. Ale łuski przynajmniej były stosunkowo łatwe do wyczyszczenia. Widział nieco futrzaków i nawet nie wyobrażał sobie jak szło się wtedy wyczyścić.
Skarabeusz nieco wyprostował się, wypinając pierś i przyjmując pewniejszą siebie postawę. Doceniał fakt że mimo tego że nadal był technicznie pisklakiem, Echo traktował go z dozą szacunku. O wiele łatwiej było mu okazać szacunek komuś kto potrafił to odwzajemnić, mimo że nawet nie musiał. I chociaż starał się okazywać wymuszony szacunek każdemu o wyższej randze, nie chcąc nikomu podpaść, czuł że w tym wypadku był szczery. – Nie musisz być najlepszy i zawsze wygrywać. Ważne że próbujesz i czegoś się uczysz za każdym razem, prawda? – Chciał nieco pocieszyć Echo, czując że czarodziej czuje się nieco nieswojo, jeżeli chodzi o ten temat. Mogli w sumie razem poćwiczyć, bo czemu nie. Chociaż po prawie pewnie nie będzie to wyzwanie dla Echo, mierząc się z początkującym maddarę pisklakiem. Przelewając energię ze źródła pisklak wyobraził sobie kształt ryby o gładkiej, śliskiej powierzchni i lekko wilgotna. Miała długość trzech smoczych pazurów i grubość jednego. Nie miała w sumie zbyt wiele w środku, bo jakoś młody szczególnie nie pomyślał o tym Miała kolor czerwony. Samczyk machnął ogonkiem, wystawiając z zacięciem język. Próbował chlapać Echo rybą w pierś. Dość precyzyjnie, ale precyzja przełożyła się na dość żałosną siłę. Plap Plap Plap! Po za tym nie zależało mu tak naprawdę na poważnej walce. Bardziej chciał się pobawić i popróbować różnych rzezy.

[Echo Zbłąkanych]

O, czyli nie wiedziało o tym, że Mango jest jego bratem? Wiedział, że może trochę narozrabiał ostatnio, ale.. Żeby nie przyznawał się, że jest jego bratem? Młodemu zrobiło się bardzo, bardzo przykro.. Miał świadomość, że jego brat był dość specyficzny, i roztrzepany, ale coś takiego? Po chwili jednak uznał jednak, że to przez nie uwagę, a nie specjalnie. Jednak, nadal pozostał niesmak i przykrość..
-Czyli Mango nie powiedział Ci, że jestem jego bratem.. To dość przykre – powiedział z dość nie ukrywanym żalem w głosie. Świetlik był pamiętliwy, więc łatwo mu z tego głowy się nie usunie..
O. pisklak okazał się mądrzejszy od dorosłego smoka! Miał hierarchię wartości i poukładane w głowie, także nie dawał się zjadać ambicji. Świetlik akceptował takie rozumowanie, ba, uważał, że jest tym prawidłowym.. Jednak miał bardzo wybujałą ambicję, szczególnie dotyczącą sztuki magicznej.. Zajmie dłuższy czas, żeby zmienił nastawienie na jakieś inne? Mniej surowe wobec własnej osoby? Ale jak miał to osiągnąć, gdy nie wychodziło mu wcale, gdy non stop coś przeszkadzało, rozpraszało.. Czarodziejowi zaczął się psuć coraz bardziej humor, ze smutnego przeszedł w zirytowanie.. Maluch jednak uratował sytuacje, wyczarowując rybę, która miała pochlapać jego klatę.. Nic z tego robaczku!
Wyobraził sobię... dwa pnącza, długości siedmiu smoczych pazurów i grubości jednej łuski.. Wystrzeliły z materializującej się mgły, łapiąc rybkę, i unosząc ją do góry na wysokość przekraczającą półtora wysokości dorosłego smoka. Po chwili pnącza zaczęły kręcic rybką młynki i ósemki... Natomiast za maluchem wyrosło straszydło.. Bałwan, jednak taki niepokojący.. Składał się z trzech kul śniegowych, miał marchewkę jako nos, nogi pajęcze, jedno oko, i... dziób pomarańczowy.. Wyskoczył materializując się za malcem, i zaczął go okrążać, skrzecząc jak gawron.. Haha, dobry dowcip.
-Poprawiłeś mi humor, dziękuje – uśmiechnął się uroczo.. Bez cienia jakiegoś okropnego grymasu, czy szaleństwa. Szczery, ciepły uśmiech. Bałwan-straszydo, otaczał Żuczka po okręgu, po czym każda kula śniegowa zaczęła kręcić się wokół własnej osi w odwrotną stronę... bałwan po chwili zaczął śpiewać jak skowronek....

[Światło Głębin]

Przez chwilę Skarabeusz zacisnął zęby, obserwując Echo. Czy go zabolało to co powiedział!? Znaczy, nie pamiętał by Mango to powiedział. – Em. Nie jestem pewny. Pewnie nie chciał by to tak wyszło. Może mówił, ale to ja zapomniałem! – Próbował nieco podratować sytuację, jako że sam nie był do końca pewny. Nie chciał że wyszło że Mango wypiera się brata, zwłaszcza jeżeli tak nie było. Nie miał idealnej pamięci i czasem prawdę mówiąc nie słuchał, jak to każdy pisklak.
Trzeba było zabawić, by zły humor minął. Pisklak podskakiwał i próbował trzepać rybą, póki Echo mu jej nie zabrał. Znalazła się w powietrzu, poza zasięgiem jego łap i w żaden sposób nie mógł jej dosięgnąć. – Ej! Oszukujesz! – Oskarżył, chociaż nie wziął tego szczególnie do siebie. Mógł zrobić drugą. Rybka zniknęła, jako że nie było już sensu jej utrzymywać i marnować maddary.
Zajęło mu chwilę by zauważyć kątem oka że coś się działo. Dość niecodzienny bałwan. Może Żuczek nawet by się przestraszył, gdyby z wyglądu nie wiedział że to tylko bałwan. Fakt że twór maddarowy, ale ufał Echo na tyle, by wierzyć że ten nie chce go na serio skrzywdzić. Co z tym mógł zrobić. Kreatura okrążała go. Tym razem postanowił zrobić coś bardziej normalnego. Przelał maddarę, co powoli przychodziło mu coraz łatwiej, Wyobraził sobie drewniany patyk długi na trzy smocze pazury i gruby na jedną łuskę. Jeden koniec, skierowany na bałwana płonął ogniem, tak gorącym na ile pisklak mógł sobie wyobrazić jak gorący był ogień. Wypiął lekko grzbiet, próbując szturchać bałwana gorącym patykiem, operując nim w powietrzu. Trochę jak mały rycerz walczący z bestią. W końcu jednak stwór zaprzestał ataku...a przynajmniej tego młody się spodziewał...i zaczął kręcić się i śpiewać. Więc robimy co innego. To jak mógł dołączyć? Patyk zniknął. Skarabeusz na nowo spróbował przelać energię i wyobrazić sobie niewielką żabę...o kolorze soczyście różowym. Żaba była wielkości zwyczajnej ropuchy, więc odrobinę większa od zwykłych żabek, ale wiele mniejsza od wcześniejszych tworów Echa. Zaczęła skakać naokoło bałwana, może nie do końca naturalnym ruchem, ale to nadal coś. Wydawała dźwięki krakania, jak kruk lub gawron. Kra! Kra! Po kilku sekundach Żuczek obejrzał się na Echo z uśmiechem. – Skąd ci przychodzą tak fajne pomysły wujek, nie widziałem by ktoś to robił tak jak ty. – Zapytał szczerząc kiełki, nie zdając sobie do końca sprawy jak nazwał Echo.

[Echo Zbłąkanych]

Może nie potrzebnie się tak zmartwił? Pisklak mógł być nieco roztrzepany.. I nie pamiętać. Przypomniał sobie siebie za pisklaka, i lekko zaśmiał się pod nosem.. On by nic z takich rzeczy nie pamiętał, w tamtym okresie jego pamięć ograniczała się do zapamiętywania kolorów żab.. Tak było.. ah, te beztroskie czasy..
-Nie przejmuj się.. Mój brat jest specyficzny.., czasem dba bardziej o siebie i o swoje czyste ząbki, niż o naukę potomstwa.. Taki jest, ale i tak go wszyscy kochamy. – powiedział, uśmiechając się lekko drwiąco. Przypomniał sobie wspólną wyprawę z braćmi i matką, i jak obgadywał mentalnie Mango razem z Bojowym.. To było miłe doświadczenie.. Szalone czarownice, smoczyce zaklęte w żaby, ciekawe to było wszystko.. Za jakiś czas chętnie powtórzyłby wypad za tereny wolnych stad..
Żuczek usiłował zabić wrednego bałwana.. Jednak jego twory jedynie narobiły w nim dziur, nie przeszkadzając mu w dalszym kręceniu się. Dołączyła żaba.. ah.. wspaniale, młody uczy się od najlepszych!
Wyobraził sobie dwie dodatkowe, tęczowe żaby, ze skrzydełkami rusałek.. latały wokół dwóch wcześniejszyc tancerzy.
-Skąd biorę natchnienie.. Sęk w tym, że ja uwielbiam się wygłupiać, czerpie radość z różnorakich dowcipów, mniej lub bardziej taktownych.. a maddara mi to ułatwia.. jednak nie będzie więcej chmurek maddarowych, to było nie rozsądne.. Ale pokazy będą dalej, tylko w bardziej.. przyjaznej formie! – odpowiedział najlepiej jak umiał na zadane mu pytanie. Przedstawienie musi trwać, kurtyna i te sprawy.. Może bez kudazzów i napalonych Basiorów, ale nadal będzie ciekawie!
-Fajnie, że bierzesz udział w tych wygł.. znaczy pokazach! miło mi się robi, jak to nie jest jednostronne – dodał, puszczając oko do Żuczka. Ale fajny maluch.. może pisklaki nie są wcale takie złe? W przyszłości można by to rozważyć, tyle, że chętnych brak..

[Światło Głębin]

Młody samiec z pewnością nie miał niezawodnej pamięci. Nie mógł określić na tą chwilę czy Mango rzeczywiście nic nie wspomniał, czy Żuczek zwyczajnie nie zwrócił większej uwagi i zapomniał. Obie wersje były w sumie dość prawdopodobny. Sam zauważył poniekąd że Mango bywał roztrzepany i specyficzny. W pewien sposób, który ciężko było mu wyjaśnić. – Fakt, Mango jest świetny...chociaż czasami mam wrażenie że wyolbrzymia swoje możliwości. – Przyznał zgodnie z prawdą. Nie był do końca pewny czy powinien to mówić. Ale w sumie jak Echo był jego bratem, to pewnie był świadomy o czym Żuczek mówił.
Ogólnie jego pomysł z patykiem wydawał się nie do końca efektywny jeżeli chodzi o atak. Być może powinien zastosować inną strategię? Jednak rozmyślając się z brania udziału w walce, pisklak skupił się na kreowaniu pokazu. Chmurki maddarowe. Czy to sprawiało że wcześniej czuł się jakoś dziwnie? Czy to było powodem dlaczego Echo miał swoje dziwne stany? Mówiono wcześniej o niestabilności źródła, więc raczej nie była to kwestia jedynie tworu.
Ogólnie jak szło ich spotkanie i nauka, niebo powoli zaczynało się lekko ściemniać. Widocznie siedzieli tu jakiś czas. Normalnie Żuczek byłby zaniepokojony, gdyby samotnie został poza terenami stada, jednak niczego raczej nie musiał się obawiać w obecności doświadczonego czarodzieja. Jego żabka kicała sobie w otoczeniu dwóch innych zrobionych przez Echo. W końcu zniknęła, wskakując do kałuży z pluskiem. Młody wymazał egzystencję tworu, więc rozpłynęła się w wodzie. Przelał z powrotem energię, a wokół kałuży pojawiło się kilka małych grzybków promieniujących lekkim światłem. Były w różnych odcieniach fioletu, różu i niebieskiego. Zmrużył oczy. Jego twory nie wydawały się tak chaotyczne jak twory Echo, jednak jak widać korzystał z tego co już widział. Używając wspomnień, otoczenia i wyobraźni. Bawiąc się światłem i kolorami, tworząc dość majestatyczny widok. Być może jego maddara miała inną naturę?

[Echo Zbłąkanych]

Echo parsknął śmiechem.
-Faktycznie, Mango ma dość duże ego. Jednak nie wątpię w jego możliwości ani trochę, spuścił mi jakiś czas temu tęgie lanie na arenie. – powiedział do Żuczka. Oj przypomniał sobie.. nie dał rady przeprowadzić porządnego ataku, bo wpierw dostał w ryj, a później Mango próbował mu zrobić dziurę w mordzie. Jednak szczegóły tego traumatycznego doświadczenia zostawił dla siebie. Zaczęło się ściemniać, mały wytworzył grzybki świecące w ciemnościach, co nieco rozjaśniło atmosferę.. Echo usunął swoje chaotyczne twory, i wyczarował koło dwudziestu małych świetlików, najróżniejszych kolorów, od czerwonego po niebieskie. Nuciły one przyjemną melodię. Fajnie było czasem stworzyć rzeczy, które były normalne, nie jakieś przerażające czy po prostu zaskakujące innych.
-Ładnie sobie radzisz z magią, jestem dumy. Ściemnia się, masz ochotę się jeszcze nieco pobawić maddarą, czy chciałbyś już wrócić do obozu, to od Ciebie zależy. Mi nigdzie nie spieszno, bardzo miło mi się z Tobą spędza czas – powiedział szczerze do Żuczka. Sam się robił nieco zmęczony, ale nie dał po sobie tego pokazać. Te wszystkie twory jednak wyciągały z niego energię.. Zoabczymy, co mały powie.

[Światło Głębin]

Kącik pyszczka pisklaka lekko się uniósł. Echo także musiał być świadomy o czym mówił. Nie żeby zachowanie Mango w tym przypadku jakoś znacznie przeszkadzało Żuczkowi. Skarabeusz sam był typem który uwielbiał gdy inni poświęcali mu uwagę i uwielbiał się popisywać, więc w pewien sposób aż tak znacznie się nie różnili.
Oczy młodego się rozszerzyły, na widok małych, kolorowych świetlików. Sceneria była dość urocza na ten moment. Osobiście uwielbiał światła błyskające w ciemności, jednak nigdy dotąd nie widział świetlików. Tam gdzie żył ich nie było, a tutaj nie znajdzie się ich o tej porze roku. Ale widział coś w tym stylu. Zorza. Widział ją tylko raz, ale było to niezwykłe zjawisko.
– Może...powinniśmy już wracać. Pewnie Mango zacznie mnie w końcu szukać. – Przyznał. Może lepiej dla Echa by nie był podejrzewany o porwanie pisklaka, czy coś. Poza tym robiło się powoli ciemno. Prawdę mówiąc Skarabeusz nie czuł się komfortowo będąc nocą na nieznanym mu terenie, nawet jeżeli miał czarodzieja w pobliżu. Poza tym młody i tak nie byłby już zbyt pomocny w pokazie. Twory szybko jednak zaczynały odbierać mu energię. Zwłaszcza że dopiero co zaczął próbować używać maddary. Jego ciało nie było jeszcze przyzwyczajone do tego.
Żuczek miał tylko nadzieję że Echo nie spróbuje wziąć go na grzbiet, czy coś. Otóż jak się okazało już jakiś czas temu, bycie w powietrzu go absolutnie przerażało. Nie mówiąc że ogólnie mógł już być za duży i ciężki, na taki rodzaj wycieczki.

[Echo Zbłąkanych]

Echo pokiwał głową. Mały musiał się już zmęczyć, pora wracać... I tak podziwiał, ile ten mały cwaniak miał w sobie zapału, przypominał trochę jego za młodu.. Nie, żeby teraz był staruchem! Fajny ten Żuczek.
-Dobrze mały, wracajmy. Już ciemno.. Pewnie się zmęczyłeś, a faktycznie mój brat, mimo swojego roztargnienia mógł zauważyć jakaś oznakę nieobecności.. jakakolwiek.. – powiedział lekko ironizując. Cóż, Mango na pewni wzorem ojca nie był, ale Echo byłby jeszcze tragiczniejszym tatą. Pisklaki... brrr, nie, dziękuje. I tak o to wspólnie zaczęli zmierzać w kierunku terenów ziemi, i obozu..

/zt

[Światło Głębin]

Błękitne, czyste niebo zapowiadało całkiem dobry dzień, nawet jeżeli wokół było jeszcze sporo śniegu. Jednak wydłużający się czas wędrowania słońca po niebie oznaczał że powoli byli coraz bliżej wiosny. Ale potrzeba było jeszcze cierpliwości. Ale była to tylko kwestia czasu.
Śnieg akurat przestał padać na jakiś czas, przez co wszystko wydawało się bardzo jasne. Nadal w sumie był ranek, tylko w nieco późniejszych godzinach. Z tego co sprawdzał, Echo wydawał się chwilowo zajęty czymś, więc Pryzmatyczny kolec nie miał nic konkretnego do roboty. Włócząc się w okolicach obozu, młody samiec natrafił na Sahide, czy teraz już Hebanową Łuskę. On sam nie potrafił się jeszcze przyzwyczaić do imienia. Ciekawe czy Sahida miała podobny problem? Albo Iskra?
Dwójka świeżo upieczonych adeptów nie mając nic do roboty, zdecydowała się wyruszyć pozwiedzać tereny poza granicami Stada. Poza tym ogólnie dobrze było im razem spędzać czas, bo jakoś mimo że bardzo się różnili, rozumieli się całkiem nieźle.
W końcu Skarabeusz skierował się w stronę Szklistego zagajnika, gdzie niegdyś ćwiczyli z Echo.
– Widziałaś się może już ze swoją mistrzynią? – W końcu wyniknęło pytanie ze strony Żuczka. Nie mógł sobie przypomnieć imienia jej mistrzyni, ale kojarzył informację że była z Stada Wody. Widocznie Sahida uznała że nie ma nikogo lepszego, kto mógłby przekazać jej wiedzę. Był także i ciekawy co Sahida już potrafiła.

[Ostoja Zimy]

Samica szybowała nad Skarabeuszem wodząc bystrym wzrokiem po terenie, obserwowała, czy może nie napotkają jakieś zwierzyny bądź obcego smoka. Nie latało jakoś wysoko, chciała być w miarę blisko samczyka, aby go słyszeć. Wokół było cicho, jedyne co ją zagłuszało, to trzepot skrzydeł Sahidy. Z początku myślała, że zostanie adeptką wiele zmieni w jej życiu, a teraz? Dni mijały i czuła się tak samo. Z ta różnicą, że raz na jakiś czas spotykała się z Chaosem aby trenować.
Gdy głos łaciatego dotarły do uszu Adeptki, powoli zniżyła lot i wylądowała miękko na lekko ugiętych łapach.
– Hm? Spotykamy się co jakiś czas aby poćwiczyć walkę. Fille powiedziała, że jeszcze trochę ćwiczeń i będę mogła sama chodzić na polowania – posłała uśmiech Skarabeuszowi i zaczęła iść pieszo, dotrzymując mu kroku. – A Ty? Widziałeś się z wujkiem Echo? – zapytała patrząc na Pryzmatycznego Kolca. – Ładne imię wybrałeś na ceremonii

[Światło Głębin]

Sahida szybowała w powietrzu, jednak stosunkowo nisko nad ziemią. Miał nadzieję że jej szczególnie nie spowalnia, będąc niezdolnym do lotu. Przyznać trzeba było że chyba oboje wyobrażali sobie to odrobinę inaczej. Ale żadnych wyniosłości nie było. Jedynie trening umiejętności od czasu, do czasu. Jak widać takie było życie.
– Tak. Co prawda nauczył mnie podstaw jeszcze jak nie miałem rangi, z resztą chyba nawet widziałaś możliwości, po tym jak pływaliśmy. – Odpowiedział. Spotykali się czasem, chociaż w sumie Żuczek był ambitny i chciał więcej. Ciężko powiedzieć czy ambicja ta w przyszłości nie odwróci się przeciwko niemu.
– Mówiąc o tym...próbowałaś już rzeczywiście walczyć. Bo widzisz... – Zaczął, zastanawiając się nad możliwością. – Chciałbym spróbować z kimś kto jest...lub zamierza być...wojownikiem. Chciałabyś spróbować? – Zapytał, chcąc wiedzieć na początku czy Sahida w ogóle miała ochotę. Może była zmęczona, chociaż mało prawdopodobne, jako że wydawała się nie mieć dzisiaj jeszcze treningu.

[Ostoja Zimy]

Oboje spacerowali, przedzierając się przez biały puch. Zastanawiała się, kiedy zaczną być roztopy, Nie chciała aby zima się kończyła, z drugiej jednak strony pragnęła zobaczyć jak zmienia się świat wiosną. Przystanęła na chwilę słysząc słowa Skarabeusza. Faktycznie chciała być wojowniczką, jednak jej nauka nie została jeszcze ukończona. Umiała już całkiem sporo, Fille nauczyła ją wykorzystywać swoją siłę przeciwko innemu smokowi. Ba, nawet dała jej wskazówki jak walczyć ze smokami posługującymi się maddarą. Niestety dalej jej umiejętności nie były wystarczające aby ukończy naukę, przynajmniej na tym podstawowym poziomie.

Dalej pamięta smak krwi swojej nauczycielki...

Westchnęła cicho i zmierzyła wzrokiem Pryzmatycznego. Nie miał. już budowy typowo pisklęcej, od ostatniego razu kiedy go widziała, znów miała wrażenie, że urósł tu i ówdzie. Jednak dalej Sahida była bardziej zbita niż on. Przegryzła wewnątrz policzek nie wiedząc co powiedzieć. Chciała z nim walczyć, ale bała się, że zrobi mu krzywdę, we ferworze walki nie zwracała uwagi na takie aspekty jak delikatność. Musiała się upewnić, czy na prawdę tego chce.
– Skara...Znaczy, Pryzmatyczny Kolcu. Mogę z Tobą poćwiczyć... ale – westchnęła – Boję się, że zrobię Ci krzywdę. Ciężko czasem zapanować nad sobą, wiesz? – spojrzała mu w oczy – zgodzę się, pod warunkiem, jeśli nie będziesz się hamować. Jeśli komuś z nas coś się stanie, wezwiemy uzdrowiciela. Umiem już posyłać mentalne wiadomości – kiwnęła mu głową.