Polana

[Maros]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Erys nie rozumiał, nie rozumiał odczuć samca, zachowania smoczycy. Dla niego wszystko wydawało się bardzo uproszczone, rozwiązania łatwe i nie przynoszące długofalowych konsekwencji. Może dlatego, że był tylko kompanem?
Chciał coś powiedzieć, ale wtedy i Erlyn odeszła wraz z demonem. Siedział tak przez chwilę, palcem grzebiąc w ziemi. Chyba nie lubił być sam, chociaż może to nie jego odczucia przetaczały się przez więź.
W końcu wstał i sam ruszył w kierunku terenów Księżyca.

Zt

[Pasterz Ziemi]

Pasterz przybył na polanę w Szklistym Zagajniku, prowadząc ze sobą Strażnika i Olvina na koniu. Po drodze oczywiście wezwał mentalnie jeszcze Mackonura i Mroczna Nowina. Czy się wszyscy lubili czy nie, byli częścią grupy, która była u ruchu oporu, a czy przyjdą zależało od nich.
Zatrzymał się niedaleko ruin. Może powinien wybrać jakiś las, by się tam schować przed śniegiem? I tak nie chciał męczyć konia Olvina, bo ten jeszcze coś sobie zrobiłby zahaczając o korzenie czy coś. No i nie mogli wkurzać Alaleyi łamiąc gałązki, co to to nie.
– Powiedzmy, że tu jest dobrze, nie ma co iść dalej. Mogę ogrzać Ciebie i Twojego konia Olvinie albo zebrać trochę gałązek z ziemi na ognisko jeśli chcesz – zaoferował przybyszowi.

[Mistrz Gry]

– Nie spodziewałem się, że zabierzesz mnie tak daleko – skomentował Olvin, przeciągając się. Wyraźnie był nieco zmęczony podróżą. – Bądź co bądź, tak daleko od granic raczej nikt nas nie znajdzie. Ogniem nie wzgardzę; wprawdzie jestem przyzwyczajony do dłuższych podróży w mrozie, ale skoro oferujesz, to dlaczego nie? Chrustek na pewno się ucieszy – podkreślił, poklepując konia z boku szyi. Ten zarżał, pozostając na miejscu.

– Czekamy jeszcze na innych, prawda? Na tego małomównego smoka też? – zapytał. – Trochę dziwak był z niego, jeśli mam być szczery. Aczkolwiek rozumiem, że mu ufacie – dodał, wypatrując pozostałych.

[Mroczna Nowina]

Ten małomówny smok właśnie nadlatywał i znów miał na sobie zbroję, gdyż szykowali się na przybycie łowców. Zdecydowanie przybycie elfa w tym momencie było lekkim problemem, jednak nie zamierzał dawać po sobie tego poznać.
Wylądował na polanie, starając się nie zamieść zimnego powietrza w stronę elfa. Podszedł nieco bliżej i usiadł naprzeciw Pasterza Ziemi.
– Witajcie. Dziękuję za zaproszenie.
Rzekł na powitanie i wpatrywał się chwilę w elfa. Nieświadom jego słów po prostu starał się określić kogo wysłano do smoków. Czy był to jakiś czarodziej władający vimarą? Czy przyniósł również wieści istotne dla smoków.
– W obecnej chwili łowcy smoków zaczynają zbliżać się do naszych granic. Sugeruję pośpiech.
Samiec mimo wszystko usiadł na zadzie i czekał. Skoro byli we trójkę to brakowało jeszcze tego dziwnego smoka ze Słońca. Oby pojawił się stosunkowo szybko.

[Strażnik Gwiazd]

Nie był pewien na ile ma ochotę angażować Mackonura. O ile akceptował samca na wyprawach, wydarzenia długie i skupione na dyskusji wolał przeprowadzać bez niego. Niemniej nie miał dziś najlepszego nastroju, więc być może był zbyt surowy. Słoneczny miał w końcu swój zestaw doświadczeń, którym mógł się podzielić i po wielokroć okazywał się użyteczny. Nie kwestionując zatem sugestii Pasterza, dotarł na miejsce, gdzie poczekał przynajmniej na jednego z uczestników. Gdy Nowina dotarł na miejsce, skinął mu krótko łbem i niecierpliwie zwrócił się do elfa.
– Wracając do naszej dyskusji o magii... choć Wolni bardzo skorzystaliby na fizycznych sojusznikach, byłem ciekaw czy istnieje szansa byś już teraz podzielił się z nami czymś użytecznum na polu bitwy.
Nie wiem wiele o elfiej magii, choć słyszałem że potraficie tworzyć runy, które utrzymują swoją magię na tyle długo i stabilnie, iż można ich użyć nawet gdy twórca pozostawi je w innym miejscu, w obcych łapach.
Wraz z innym zwiadowcą natknąłem się niegdyś na istoty z twojej rasy Olvinie. Dzięki runom nie tylko maskowały swą lokalizację przed zagrożeniem, ale jedna z nich oferowała mi szkic, który ponoć przedstawia runę wybuchającą – to powiedziawszy sięgnął do ulokowanej pod prawym skrzydłem skórzanej torby i wydobył z niej małe papierowe zawiniątko z zapisanym znakiem. Oby nie okazało się, że elfka go wtedy okłamała.
– Zakładam, że jeśli będziesz potrzebować jakichś materiałów, będziemy mogli ci je dostarczyć. Wiedza o magii i tego jak dokładnie funkcjonuje przyda się natomiast, jeśli wśród łowców trafią się także elfy. – wyjaśnił konkretnie, odruchowo bardziej w stylu polecenia niż prośby. Spodziewał się jednak, że elf zamierza poświęcić im dużo czasu, skoro już się pofatygował.
– To powiedziawszy, zakładam że możesz mieć ze sobą także jakieś wieści warte podzielenia się z nami, w celu lepszej organizacji?

[Mackonur]

Nie mogło zabraknąć Mackonura! Zabrał ze sobą swojego borsuka, Stryjenkę, no bo przecież jej też się tyczyła pewna ważna kwestia! Przybył na miejsce, wychodziłoby na to, że ostatni, a przecież nawet się nie ociągał po drodze! Może po prostu już ta starość się dawała we znaki?
– Witajcie wszyscy! – Powiedział zaraz po wylądowaniu, a jego borsuk pomachał łapką. Łowca od razu przeszedł do tej najważniejszej kwestii. Łowcy smoków byli co najwyżej zadaniem pobocznym, a on miał na oku takie główne.
– Podziałacie coś z tym ubrankiem dla borsuka? Przeniosłem dużo monet, cena nie gra roli! – Pokazał im jeszcze raz Stryjenkę, wyciągając ją przed siebie, co by nie pomyśleli sobie, że oszalał i tak naprawdę nie ma borsuka.
– No dobra, chłopaki, jakie mamy plany? Chodził mi po głowie taki jeden z alkoholem, ale do wybuchu i odesłaniem statku-pułapki, ale może to nie przejdzie. Jak tam poszły zwiady i ten handel naszą krwią? – Powiedział do reszty i spojrzał się na Olvina. Mackonur miał mnóstwo planów, ale większość brzmiała fantastycznie tylko w jego głowie. O, wpadł na pomysł, żeby zostawić statek wrogów i odesłać go, a gdy dotrze do ich miasta... BUM! Bo wypełniliby go materiałami wybuchowymi! Klasyczny plan Axarusa!

[Mistrz Gry]

Olvin poczekał na cała grupę, choć zdawał się nieco zniecierpliwiony – raz po raz wykonywał niewielkie kółka koniec, rozglądając się po okolicy czy zerkając na już obecnych. W końcu jednak całą grupa się zabrała – skinął Khartowi oraz Mackonurowi na powitanie, a potem od razu zaczął odpowiadać na pytania.

W pierwszej chwili skupił się na Strażniku.

– To wszystko prawda, nasi magowie bez wątpienia potrafią zajmować się runami, o których wspominałeś. Także wybuchającymi – rzekł. – Same runy to bardzo złożony temat, istnieje wiele ich rodzajów o różnych zastosowaniach. Nasi magowie coś wymyślą, zależnie od waszych potrzeb i dostępnych środków. Nie każdą runę, niestety, łatwo skonstruować – podkreślił. – Ale nie mam wątpliwości co do ich umiejętności. Największym ograniczeniem jest czas, gdyż tworzenie run trwa, a przecież muszą też go poświęcać na wiele innych czynności! – zaznaczył na koniec. – Gdy ktoś do was przybędzie, wszystko ustalicie. Magia to delikatna sztuka, nie powinienem za magów mówić, czego potrzebują. Zwłaszcza nie znając się na niej.

W dalszej kolejności spojrzał na Mackonura z uśmiechem.

– Coś się dało zrobić, mam ubranko przy sobie. Trzymaj! – powiedział, po czym sięgnął do torby, z której wyciągnął czerwony kubraczek w borsuczym rozmiarze, przyozdobiony w kilku miejscach zielonymi paskami. Nie był on może dziełem wybitnym, nie wyglądał tez jednak źle – ot, skórzane ubranko dla zwierzęcia! – Srebrna moneta wystarczy – rzucił, potem zaś skierował uwagę na ostatniego ze smoków, Kharta.

– Przyniosłem wam trochę wartościowych z waszego punktu widzenia informacji, ale o tym akurat nie wiem. Wyjaśnij, proszę, co masz na myśli przez "zbliżają się do granic"? Skąd mają zaatakować? Kiedy? – zapytał, wyraźnie zainteresowany tematem.
Pasterz Ziemi Strażnik Gwiazd Mroczna Nowina Mackonur

[Pasterz Ziemi]

W międzyczasie Astral pozbierał trochę patyków, w końcu bardzo szanował Alaleyę, ale wiedział, że elfowi może być zimno. Wrócił z naręczem patyków, gałęzi i co tam znalazł, ułożył ładny stosik gdzieś obok nich i podpalił go magią, przynajmniej póki samo nie zajęło się naturalnym ogniem. Wyjął też z torby jakąś marchewkę i podał Chrustkowi do przekąszenia. Przy okazji uwagę o dziwnym smoku przemilczał, tym bardziej, że właśnie przybył. Przywitał go kiwnięciem głowy, przywitał podobnie Mackonura. Choć interesowała go także kwestia run – Olvin nie był elfem, który za nie odpowiadał, dlatego pozwolił sobie odpowiedzieć na pytanie o granice.
– To znaczy, że z południa naszych terenów widać dym wielu ognisk... – zerknął na to, które na szybko zrobił. – ...choć nie wiemy kiedy zaatakują. Może jak śnieg stopnieje, może czekają na posiłki, a może Ty wiesz coś więcej? Moje źródła, a takowych nie mam raczej za dużo, nie mówią kiedy to się stanie konkretnie. Chyba, że reszta ma coś więcej do powiedzenia – powiedział co wiedział, czyli niewiele. Skupił się za to na skórzanym ubraniu dla borsuka. Kupiłby takie dla Brodacza, gdyby nie to, że kruk zabiłby go za samą próbę ubrania.
– Niezłe wdzianko – uśmiechnął się do Mackonura. Znaczy, wiedział, że to strój dla borsuka, a nie smoka, ale i tak pochwalił je!

[Mroczna Nowina]

Zdecydowanie Khart nie lubił jak mu ktoś wchodził w wypowiedź, gdyż pytanie było zdecydowanie skierowane w jego stronę. Wilkowaty spojrzał na przywódcę Ziemi i nie krył się z tym, że był zniesmaczony. Typowy przywódca... po prostu musi otwierać swój pysk nawet jeśli nie kierują w jego stronę pytania. Wojownik spokojnie odczekał, aż ten skończy mówić swoje.
–Akurat "z południa", to raczej oczywisty kierunek. Przy granicy czuć również ich intensywny zapach, płoszą również ptactwo w lesie nieopodal granicy. Jesteśmy w pewnej mierze przygotowani na nich, ale dobrze byłoby znać szczegóły. Może strategię, albo przynajmniej liczby. Ile mają smoków, gryfów, pegazów i innych istot latających. Planuję pójść tam, aby sprawdzić jak blisko są, jednak jeśli masz dla nas coś przydatnego, wtedy z chęcią porzucę te plany.
Samiec patrzył na elfa z powagą, gdyż od jego informacji mogło zależeć jego życie.
– Czy informacje pochodzą od twojego znajomego ze straży Rathen? Kiedy możemy liczyć na spotkanie w sprawie sojuszu z waszym przywódcą?

[Mistrz Gry]

Olvin wysłuchał smoków, przekręcając głowę na bok. I zastanowił się przez chwilę.

– Z waszych wypowiedzi wnioskuję, iż nie do końca rozumiecie sytuację. Więc wyjaśnię – zaczął, prostując się. – Król Nezok zaczął ściągać w stronę Rathen posiłki. Rozesłał po całym królestwie listy z ofertą dobrej zapłaty dla chętnych, którzy chcieliby wesprzeć walkę ze smokami. Ci chętni stopniowo zmierzają w okolice miasta. Niektórzy z daleka. Innymi słowy, należy się spodziewać, iż z czasem będzie ich coraz więcej i więcej – wyjaśnił. – Oczywiście więcej łowców zajmuje więcej przestrzeni, a więc i niektórzy oddalają się od granic Rathen. Ci, których widzieliście, to prawdopodobnie ci, którzy zdecydowali się założyć dalsze obozy. Miejcie na uwadze, iż znaczna cześć przybyłych to zwyczajni bandyci – wielu z nich nie ma bladego pojęcia o walce ze smokami, po prostu zależy im na zarobku. Już teraz w okolicy da się odczuć negatywny wpływ ich obecności – zaznaczył. – Potrzebują jeść i przyszli po pieniądze, więc plądrują. Wiele grup nie lubi się wzajemnie, co rodzi sporo niepotrzebnych jatek, zwłaszcza między niektórymi rasami. Sama straż Rathen pacyfikuje co bardziej krewkich. Te grupki w większości nie są zdolne do zorganizowanego ataku, ale może się zdarzyć, że któraś z nich wtargnie na wasze tereny. Mam nadzieję, że nie muszę tłumaczyć, dlaczego nie mam szczegółowych informacji o planach przypadkowych, obleśnych, niezorganizowanych grup bandziorów. – Westchnął.

– W najbliższym czasie nie spodziewałbym się zmasowanego ataku, z dwóch powodów. Pierwszy jest taki, co już wspomniałem, że najemnicy przybywają z daleka. Zanim wszyscy dotrą do Rathen i się jakkolwiek zorganizują, minie trochę czasu. Drugi powód jest taki, iż zima nie sprzyja walkom; w śniegu widać wszystkie ślady, łatwo też znaleźć ludzkie obozy, gdyż trzeba się ogrzewać. Jeśli król Nezok ma choć krztę rozsądku, atak powinien nastąpić nie wcześniej niż wiosną, zapewne dopiero, gdy zrobi się dość ciepło. A ci wszyscy wokół miasta, o których wspominacie, zostaną najpewniej mięsem armatnim, odciągającym uwagę od Północnej Warty – podkreślił. – Co jednak muszę zaznaczyć: to przypuszczenie. Żaden z naszych szpiegów nie wniknął dość głęboko, aby znać szczegóły – dodał.

– Za to myślę, że zainteresuje was coś innego. Moim pomocnikom udało się przekalkować portrety poszukiwanych przez Północną Wartę smoków. I nawet ja kojarzę kilka pysków – powiedział, rozglądając się po zebranych. Po czym sięgnął do torby, z której wyciągnął kilka rysunków. Choć nie były one wysokiej klasy, natychmiast udało wam się rozpoznać postacie.

Wrzawa Wierzb. Błysk Przeszłości. Róża. Mroczna Nowina. Pasterz Ziemi. Córa Róż. Syn Przygody.

– Skrajnie niebezpieczne, strzelać bez ostrzeżenia, nie próbować nawet negocjować – takie są instrukcje – wyjaśnił. – Moim zdaniem powinniście o tym wiedzieć.
Pasterz Ziemi Mroczna Nowina Mackonur Strażnik Gwiazd

[Strażnik Gwiazd]

Prorok zmrużył ślepia, a potem wsadził kartkę z powrotem do torby. No tak, Olvin nie był magiem tylko handlarzem i szpiegiem. Takim który był wartościowy, ale z jakiegoś powodu coraz bardziej zaczynał go irytować. Pojmował jednak, że rozmowa dyplomatyczna miała swoje tempo i jeśli chcieli przejść do informacji, które nie były powtórzeniem oczywistości, musieli trochę podrążyć. Spojrzał chwilę na przedstawione przez niego rysunki i w zrozumieniu kiwnął łbem. Nie zamierzał komunikować kto z owej grupy żyje, a kto nie, bo Olvinowi nie było to potrzebne.
Obecności Mackonura niemal nie odnotował, choć wraz z wypowiedzią elfa zorientował się, że jemu także nie do końca udzielono pełnej odpowiedzi. Całkiem możliwe, że elf trochę inaczej przetwarzał przepytywanie z rożnych frontow.
W końcu i on odezwał się do niego suchym, lecz manierystycznie grzecznym tonem. Widać jednak było, że ma wobec elfa konkretne oczekiwania.
– Wybacz że nastawiłem się na większe wyjaśnienia dotyczące magii. Przyznaję że jestem zawiedziony iż na miejscu stawiasz się tylko ty, ponieważ Linterol wspomniał wysłać do nas kogoś obeznanego z tym kunsztem. Problem z łowcami mamy już teraz i choć grupy bandytów o których wspominasz nie są tak zorganizowane jak atak którego spodziewasz się wiosną, wsparcie potrzebne jest nam w czasie jak najbliższym, nie za pięć, osiem, czy dwadzieścia księżyców. – w końcu nadal nie powiedzieli nic co mogłoby zasugerować, że prioretyzują smoczą sprawę.

– Póki co zdradziłeś jedynie przypuszczenia i na co mamy uważać, dobrze. Przejdź teraz do tego co wasza grupa jest w stanie nam oferować w ten namacalny sposób. Mówiłeś, że nie chcecie rzucać się w oczy dlatego stacjonujecie w wielu różnych obozach. Walka z najemnikami to godne jakiejś wdzięczności wsparcie, lecz jeśli waszym głównym celem jest sprzeciwienie się zarządzeniu króla o wyrżnięciu smoczej rasy, racjonalnym byłoby przekazać Wolnym jakieś liczby zaangażowanych, inaczej ciężko jest nie postrzegać waszego sojuszu jako zaledwie misję poboczną. – mimo nieco ostrzejszych słów, zachował jednostajny ton, ino sugerując oczywiste napięcie dotyczące sytuacji.

[Mroczna Nowina]

Mogli się spodziewać, że jednak ludzie nie będą szukały uczciwej walki, a raczej spróbują ich zalać swoją liczebnością. Wielu oczywiście przy tym zginie i będzie mięsem armatnim. Tak, to były wiadomości przewidywalne, ale niepożądane zarazem. Khart tylko mrużył ślepia na te wszystkie niepokojące nowiny. Królom z pewnością łatwo jest przelać krew byle pachołków, którym złożył obietnicę zarobku. Przyszłość jednak pokaże czy sprowadzanie na małe miasto tak wielkiej ilości najemników nie wywoła jedynie rebelii. Z tego co pamiętał to łowcy poza miastem już wcześniej mieli dość ciężko, a i ta góra śmierdzących śmieci i odpadków wzdłuż drogi tylko urosła przez czas kiedy przebywał w mieście.
Tykająca bomba, ale jeśli w końcu zostaną wszyscy skierowani na ich tereny to po prostu pójdą. Będą ich kąsali, aż się wykrwawią, wtedy pośle faktycznie jednostki, które faktycznie miały ich wykończyć. Mądre posunięcie, szczególnie że finalnie król nie straci praktycznie nikogo istotnego.

Khart mielił wypowiedzi elfa i pewnie przeczesałby pysk w zastanowieniu, gdyby tylko odawał się takim odruchom. Stał w spokoju i wyglądał jak posąg.
Widząc swoją podobiznę również niezbyt się wzruszył, ale po części liczył na to, iż zostanie uznany za zaginionego, a nie wroga. Trudno, jego powrót do miasta był niemożliwy, a więc nie dopadnie jaszczuroczłeka w taki sposób. I tak tamten wydawał się poza jego zasięgiem.
Zanim zebrał się za wypowiedź, to prorok wypalił swoje słowa. Khart mu nie przerywał, gdyż byłoby to niegrzeczne. Poza tym to nie czas na kłótnie i niezgodę.

Khart celowo nie spojrzał na Strażnika przy spokojnej wypowiedzi o tonie przyjaznym. Nie uśmiechał się, gdyż nie było powodu do zadowolenia z takowej sytuacji. Powinni jednak zacząć od tego, aby
– Przede wszystkim dziękujemy Ci, że pofatygowałeś się tutaj osobiście i narażałeś życie swoje i swoich informatorów, aby opowiedzieć nam o tym wszystkim.
Liczył na to, że jego wypowiedź przynajmniej złagodzi nieco tą pretensjonalność i ostrość słów proroka. Nie chciał, aby wyszli na niewdzięcznych, szczególnie jeśli mieli przed sobą kogoś kto mógł reprezentować sojuszników.
– Proszę nie poczytaj tego jako urazę, po prostu Strażnik jest zniecierpliwiony i martwi się o wszystkie smoki. Jak słusznie jednak stwierdził, Linterol miał przysłać czarodzieja i potrzebujemy waszej pomocy w zabezpieczeniu się przed tą chmarą ludzi żądnych naszej krwi.– Przerwał na chwilę i cicho westchnął, jakby zbierał swoje myśli. Nadal nie raczył spojrzeć na proroka.
– Czy możemy liczyć na jakieś konkrety od was? Możemy również odprowadzić Cię do waszego obozu, jeśli nie znasz szczegółów i musimy porozmawiać ponownie z Linterolem.
Znów chwila ciszy i tym razem przyłożył łapę do pyska w geście zastanowienia. Tym razem wymusił tą reakcję.
– Czy znasz może jakieś liczby? Czego możemy się spodziewać po łowcach, czy i na czym będą latać?– oczywiście, że musiał wypytywać dalej. Wiadomości były szczątkowe i na pewno nie były warte aż dwóch dzbanków krwi smoczej.
– Rozmawialiśmy również o jaszczuroczłeku. Czy może pozyskałeś jakieś informacje o nim?

[Mistrz Gry]

Olvin otworzył nieco szerzej oczy, słysząc słowa Strażnika; dało się zauważyć w jego posturze, iż pojawiło się u niego pewne napięcie. Mimo wszystko starał się tego nie okazywać.

– Naszym podstawowym celem jest pozbawienie władzy króla Nezoka i zastąpienie go kimś, kto będzie myślał rozsądnie. Jeżeli to się uda, problem sam się rozwiąże – zaczął. – Niestety, król bardzo dobrze pilnuje swojego bezpieczeństwa – to oznacza, ze nawet wygranie potencjalnej wojny u waszego boku i zmiażdżenie Rathen nie rozwiąże naszego problemu. Choć oczywiście postawi nas w lepszej sytuacji – zaznaczył. – Twoja sugestia wskazuje też, nie obraź się, na bardzo przeciętną wiedzę taktyczną. Rozmiary tej całej grupy łowców rosną, i to rosną w zatrważającym tempie. To oznacza, że w otwartej walce mają przewagę, dorzucenie kolejnych walczących bezpośrednio niewiele zmieni. Właściwie powinniśmy unikać dużych bitew – zaznaczył. – W tej chwili nasze działania skupiają się na odcinaniu zaopatrzenia. Jeżeli zacznie im brakować jedzenia, będą musieli zacząć działać pochopnie i nieracjonalne, a morale znacząco spadnie. Tutaj upatrujemy szansy. I w fakcie, iż cała ta grupa jest wielce niejednolita – zaznaczył.

Potem zaś odwrócił się w stronę Kharta.
– No więc, odpowiadając na twoje pytanie, będziemy walczyć po waszej stronie, ale nie u waszego boku. Jeżeli wasze oczekiwania były inne, wybaczcie; jesteśmy z wami, ale naszym priorytetem pozostaje nasza własna organizacja i bezpieczeństwo. Nasze problemy i tak są złożone, mamy zdecydowanie zbyt niewielu członków w stosunku do ogromu pracy do wykonania. Stąd też chociażby zwlekanie z magiem – zaznaczył, zerkając ukradkiem na Strażnika. – Ale na pewno możemy się z wami dzielić informacjami – dodał.

– Liczb nie mam, gdyż te zmieniają się praktycznie z dnia na dzień, nie każdy anonsuje swoje przybycie. Czego możecie się spodziewać...? Że jak do akcji wejdzie Północna Warta, to zrobi się gorąco. Znają się na smokach i będą znać wasze mocne i słabe strony, na pewno nie zostaniecie zlekceważeni. Tutaj przydałby się ktoś związany z nią od lat, mający wiedzę zarówno obecną, jak i historyczną, gdyż aktualnych planów taktycznych nikt nie ujawni, to tajemnica najwyższego szczebla. Mamy kilku dezerterów, ale... pytanie, czy niektórzy nie są szpiegami, obecnie raczej ich izolujemy. Możemy kogoś takiego przysłać, na wasze ryzyko – zaproponował. – Bądź co bądź, co do samych podstaw taktyki: na pewno nie będą się na was rzucać w pojedynkę, spodziewam się, że będą unikać walki w zwarciu. Bardzo możliwe, że poproszą o wsparcie czarodziejów, tak się robi, kiedy przeciwnik wydaje się bardzo mocny – wytłumaczył. – Pozostali to bandziory, jak to bandziory; czasem może się jedynie przydać wiedza o różnych rasach i ich technikach walki – dodał.

Potrzebował chwili przerwy w mówieniu, więc wziął krótki oddech.
– Teraz przejdę do tego, co jest dla was nieco ciekawsze i być może nieco was ucieszy. Udało mi się porozmawiać z Kallisterem, o którym mówiliście – kontynuował, uśmiechnąwszy się. – Nie była to długa rozmowa, rzeczywiście zainteresował się smoczą krwią. Ale jej samej nie chciał, jak mówił, tej mu wystarczy. Dopytywał jednak aktywnie, czy mam coś innego związanego ze smokami – zaznaczył. – Ogólnie zdawał się dosyć... tajemniczy, ale bardzo wyraźnie podkreślił, że gdybym przypadkiem miał coś ciekawszego, zwłaszcza związanego ze smoczą magią, byłby niezwykle zainteresowany... To praktycznie dosłowny cytat. Wydawał się trochę dziwny, swoją drogą, ale może to przez ten pysk. – Olvin przewrócił oczami. – Kiedy handluję, i tak siedzę zawsze w mieście przez kilka dni, więc mogę spróbować zbudować z nim większą relację, ale rozmowy z klientami zawsze lepiej idą, kiedy masz coś, na czym im bardzo zależy. To już w waszej gestii leży, czy coś takiego znajdziecie – zasugerował, obserwując smoki wyczekująco.
Strażnik Gwiazd Mroczna Nowina Pasterz Ziemi Mackonur

[Mroczna Nowina]

Khart pokiwał łbem na znak zrozumienia. Zdecydowanie pomoc oferowana przez humanoidy nie była niczym wyjątkowym, chociaż wojownik znał wartość informacji.
– Więc krótko mówiąc dla was lepiej, aby skupili się na naszych terenach, próbując nas wybić. Wy w tym czasie skupicie się na podgryzaniu ich kostek.– powiedział spokojnie, zachowując uprzejmy ton kiedy Olvin zwracał się do proroka. Wcale go nie dziwiło to, że tak właśnie woleli postąpić. Mieli do czynienia nie z grupą ludzi, a z królestwem tego całego Nezoka. Nawet obwiesie z nożami stanowili zagrożenie jeśli była ich dobra setka. Jeden kiepski łucznik nie robił wielkiej różnicy, ale jeśli tych kiepskich łuczników była setka...
Znów skupił się na tym co mówił handlarz. Nie chciał mu przerywać, szczególnie że przytrzymywanie ciszy łatwiej wyciągało informacje od istot. Miał tylko nadzieje, że Strażnik odpuści sobie kąśliwe uwagi, które niepotrzebnie zraziłyby elfa do nich. Lepiej zachowywać dobrą minę do złej gry.

– To zrozumiałe, mamy do czynienia z armią, nawet jeśli niewyszkoloną. Niszczenie karawan i uszkadzanie dróg dostaw jedzenia na pewno pomoże, tylko nie wiadomo ile czasu potrwa zanim braki w jedzeniu wywołają bunt w mieście. Dotarcie do króla raczej jest niemożliwe z poziomu krótkich wypadów na karawany. Chcecie wzmocnić niezadowolenie wobec władcy.– Rozwinął swoje myśli na głos- Niemniej potrzebujemy waszego maga jak najszybciej. Bez pomocy waszych run łowcy prawdopodobnie wejdą na nasze tereny bez większych przeszkód. Jeśli natomiast zabezpieczymy swoje tereny, wtedy zdecydowanie dłużej będziemy mogli przytrzymywać ich na odległość. Wam również powinno zależeć na tym, aby nie czynili postępów w walce, to tylko wzmocni niezadowolenie wobec króla.

Khart spojrzał wreszcie na proroka kiedy handlarz stwierdził, że może przysłać kogoś kto ponoć zdradził Północną Gwardię.
– Chętnie porozmawiam z jakimś dezerterem, jednak nie ode mnie zależy wpuszczanie go na tereny Mgły, a tym bardziej tereny pozostałych stad. Lepiej porozmawiać na neutralnym gruncie.
Reszta informacji była raczej przewidywalna. Zwykli najemnicy liczący na łatwy zarobek byli tak na prawdę mięsem armatnim. Wielu z nich zginie nawet bez pomocy smoków, chociażby z odmrożenia i głodu. Ludzie jako rasa zdecydowanie mniej dbali o życie podrzędnych jednostek.

Odnośnie jaszczuroczłeka to Khart upatrywał w tym pewną szansę... Oczywiście nie dopadnie Kallistera poza miastem, ale mógł znaleźć sobie drogę do miasta. Cóż, mógł próbować, prawda? Czy dożyje czasu, aby tam pójść to inna sprawa.
– Możesz mu przy następnej okazji nakreślić, że spotkałeś pewnego smoka, który bardzo się jąkał i próbował się od Ciebie dowiedzieć, jak dostać się do miasta, bo łowcy atakują go, gdy się do nich zbliży. Wyglądał tak jak ja. Możesz mu powiedzieć również, że ten smok twierdził, iż znalazł smoczego czarodzieja, ale ten nie przyjdzie do miasta w którym zabijają smoki. To powinno go zainteresować. Wyjaśni również powód dla którego zainteresowałeś go krwią smoczą ostatnim razem.
Być może rola Roya mu się jeszcze przyda? Wątpił w to, ale warto było spróbować. Może handlarz ugra jakieś wyjście jaszczuroczłeka z miasta?
Poza tym spojrzał znów na proroka. Khart nie miał nic wspólnego z vimarą, dlatego żadnego przedmiotu nie miał, aby ten zaczął 'zaprzyjaźniać' się z jaszczuroczłekiem. Wątpił zresztą, aby oddawanie kolejnych przedmiotów miało ich prowadzić do czegoś większego, niż korzyści dla samego handlarza. Wspierając jego sprawę, wspierali również sprawę ich sojuszników, jednak czy to faktycznie było warte zachodu...?

[Strażnik Gwiazd]

Nie lubił gdy strona po której się znajdywał zwracała mu uwagę, lecz był w stanie przełknąć formę, którą zdecydował obrać Khart. Być może rzeczywiście zastosował zbyt ostry ton, podczas gdy elf realizował jedynie zadania we własnym rewirze. Nie odpowiadał za ruch całego buntu.
Prorok powoli wypuścił powietrze, słuchając ich dalszej wymiany zdań. Zakładał że Pasterz wyłączył się na chwilę, bo i tak mówili za niego.
–Mam wątpliwości względem oferowania magowi artefaktu, który jest w stanie teoretycznie przyspieszyć jego badania – odniósł się do nieporuszonej kwestii, zdecydowanie łagodniejszym głosem. Nie zamierzał przepraszać za swoją irytację, lecz wycofanie się z ofensywnej postawy samo w sobie było formą odsłonięcia karku przed rozmówcą.
– Nie jestem pewien ile jesteś w stanie zabrać ze sobą, ale zakładam że już teraz, o ile przywódcy będą przychylni – tutaj wymownie spojrzał na Pasterza.
– mógłbyś dostarczyć trochę materiałów w ramach praktycznego wsparcia oporu.
Sądzę, że byłaby to stosowna zapłata za lokalne wsparcie, od części z was.
Z pewnością najlepsza taktycznie jest wymiana doświadczeń na froncie, a nie wyłącznie w przygotowaniu do walki. Nie oczekujemy od was zaangażowania w Wolnych wszystkich swych sił, lecz odstąpienia chętnych, którzy doglądaliby sytuacji z bliska, gdy oddział wroga zacznie się zagęszczać. – z pewną małostkowością, lecz nie do przesady podkreślił wzmiankę o taktyce, nawet jeśli domyślał się, że odpowiedź elfa w swoim czasie była sprowokowaną defensywą. Z nich dwóch to długouchy był jednak handlarzem, toteż powinien wiedzieć że warunki negocjacji bywały różne.
– Łatwym jest zresztą mówić, że należy unikać wielkich bitew, podczas gdy z perspektywy smoków obrona Wolnych granic nie jest kaprysem, a oczywistą koniecznością. – być może nie powinien być jednak zaskoczony. Chcieli ginąć, ale nie za stworzenia z którymi nawet nie dzielili anatomii.
– Pozwól że na dodatek zapytam – czy macie już jednostkę, która w teorii powinna być dobrym zastępstwem za obecnego króla? Jeśli tak, powinna mieć na miejscu już jakiś zakres wpływów, czy nie? – zainteresował się, w tym przypadku szczerze nie potrafiąc sobie wyobrazić jak miałby wyglądać zasugerowany proces. W końcu stada miały trochę prostsze struktury.

[Pasterz Ziemi]

Coś tam Mglak spojrzał krzywo w kierunku Astrala, ale ten niezbyt się tym przejął. Przejął się za to wieściami o ilości ludzi, których przyjdzie im zabić. Przecież tego nie przejedzą jeszcze bardzo długo po wojnie!
Do tego portrety poszukiwanich smoków. Nie dobrze. Ciekawe ile płacili za przyniesienie głowy jednego z nich.
– Sam obecnie... Pracuję nad potencjalnymi dezerterami z Północnej Warty. Tak można to nazwać, ale nic konkretnego ani pewnego. Jeśli zaś chodzi o tych dezerterów, których Wy macie, są to ludzi czy smoki? I znasz ich imiona? – spytał elfa. Astral zainteresował się ewentualnym uzyskanie informacji od źródła, ale ryzyko sprowadzania na swoje tereny szpiega było bardzo wysokie. Chyba, że przesłuchaliby go i zabili, wtedy minimalizowaliby je, ale jednocześnie pokazaliby, że nie są godni zaufania, co mogłoby doprowadzić do niechęci do dezerterowania. O ile ktoś by się o tym dowiedział.
Mimo to, zawsze warto było spróbować, o ile nie znał przypadkiem kogoś z nich już wcześniej. Być może to co wiedział od Celeste pokrywało się z tym o czym mówił Olvin?
– Jeśli chodzi o przekazanie czegoś więcej temu jaszczurowi, jestem przeciw. Jeśli ich potrzebuje, znaczy, że wykorzysta je do niecnych celów. Do tego może za bardzo interesować się skąd je masz. Smocza krew to tam pal licho, mają jej pewnie pod dostatkiem, skoro służą im smoki, ale wszelakie artefakty... To za dużo – stwierdził wprost. Jeszcze skopiowaliby ich runy czy kryształy, tylko tego by brakowało.
Sprawę wsparcia militarnego przemilczał. Ruch oporu pewnie wolałby nie dać się wyrżnąć tylko skupić się na dalszym kąsaniu i szanował ich za tę decyzję. Sami pewnie tak zrobią jeśli siły będą zbyt znaczne. Będą musieli wycofać się i ewentualnie bić mniejsze grupy, liczyć na to, że kiedyś odzyskają utracone tereny.
– Wdzięczny Ci jestem Olvinie – lekko uśmiechnął się do elfa. – W tych trudnych czasach doceniamy każdą pomoc, zwłaszcza informacje – skinął mu głową w podzięce, choć może elf jeszcze miał coś do powiedzenia, chociażby na temat ewentualnego nowego króla.