Szmaragdowe ustronie

[Znamię Chaosu]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

To nie byl dowod, a wizja. Wizja a dowod to zupelnie dwie rozne sprawy. A skad wiedzial, co myslal ten drugi. Bo przez chwile mial wglad i do jego umyslu i dowiedzial sie czegos, czego raczej wymawiac na glos nie zamierzal. Tutejsze smoki byly bardzo roznorodne. Ich poglady, ich pragnienia i marzenia. Byly rozbierzne i dziwil sie, ze jeszcze nie pozabijali sie wzajemnie. Co wiec trzymalo ich w ryzach? Kodeks? Coz, szczerze w to watpil. Pokrecil rozczarowany lbem, po czym przechylil ja delikatnie na bok.
-Szukam zrozumienia. Zrozumienia tego, czym tak naprawde kieruja sie smiertelni, co im chodzi po lbach.
Odpowiedzial jakby zmeczonym glosem, ktory wcale a wcale nie pasowal do tak mlodego ciala.
-Bogiem wojny moge byc, moge je sobie wywolywac i zasilac szeregi mojej siostry, smierci.
Wzruszyl barkami.
-Skoro chcesz wojny, to ja wywolaj, w koncu od jednostki z danego stada niewiele trzeba, by wywolac totalny chaos, czyz nie?
Zapytal zagadkowo. On mogl wywolac wojne w kazdej chwili i kto wie, moze taki prezent pozegnalny zgotuje tutejszym smokom, jednak poki tu przebywal chcial poznac troche wiecej informacji o tych dziwnych gadach.

[Jaskiniowy Kolec]

Szukał więc zrozumienia? Oko miał już gotową odpowiedź. Nie była ona jednak taka prosta.
–A kim jesteśmy, jako śmiertelnicy? Jesteśmy samolubnymi, prymitywnymi zwierzętami pełzającymi po ziemi. Ponieważ mamy mózgi, staramy się z całych sił i czasami udaje nam się coś, czego nie da się uznać za czyste zło...– Dokładnie takich samych słów użył przy rozmowie ze Zbawienną. To był jego pogląd na świat. To była jego prawda. Jak zareaguje na to Naznaczony?
–Nie za dużo tych bogów śmierci? Widocznie dzielą was na jakieś kawałki Ziemi w tym świecie. Mieliśmy jednego boga śmierci, teraz mamy drugiego, a Ty mówisz mi o trzecim...
I Zmierzch wzruszył barkami.
–Wcale jej nie szukam. Chcę jej, ale nie mam zamiaru jej wywoływać...
Pozerstwo? Jeśli chciał tak uznać, to proszę bardzo. Wsadzamy łapę do ognia, to jesteśmy poparzeni. Nie oznacza to jednak, że nie chcemy musnąć tych tańczących końcówek czerwono żółtego ognia. Chcielibyśmy być niezniszczalni. A nie możemy.

[Znamię Chaosu]

Skinal krotko lbem, w zrozumieniu na to, jakie poglady wyznaje ten smok. Tak, teraz ten smiertelny stal sie dla niego bardziej jasny i juz wiedzial, czym sie kieruje w zyciu. Jednak procz niego, na tych terenach wystepuje jeszcze bardzo duzo innych smokow i jak juz zauwazyl, nie ma dwoch takich samych. A to bylo bardzo interesujace, bo pomimo tej samej rasy, tych samych terenow, tutejsze smoki wyznawaly bardzo skrajne emocje i przekonania. Zaraz potem wzruszyl barkami z rozbawieniem kryjacym sie na gadzich wargach.
-Gdybym posiadal wszystkie swoje wspomnienia, zapewne umialbym ci odpowiedziec na to pytanie. Jednak odpowiedz moze byc tak prosta, jak domysly smiertelnych. Ile dusz, tyle smierci...
Oznajmil wciaz rozbawiony, jednakze to uczucie przerwalo gwaltowne burczenie w brzuchu gada. Na bialej masce pojawil sie grymas niezadowolenia.
-Cos to smiertelne cialo za duzo zarcia wymaga.
Mruknal pod nosem na tyle cicho, by Wojownik Zycia tego nie uslyszal.
-Pomyslimy, zobaczymy...
Rzekl zagadkowo odnosnie wojny, wywolac ja byloby zabawnie, a tez i sprawdzajace to, ile zniesie to smiertelne cialo. Brzuch jednak znow sie odezwal i Naznaczony spochmurnial.
-Masz moze mieso na zbyciu i bylbys tak mily, aby mi je podarowac? Bylbym niezmiernie wdzieczny, niestety sam nie mam dostepu do terenow lowieckich....jeszcze.
Rzucil prosbe szczerze i bez zbednych gierek, byl glodny, a glod napedzal to cialo do dzialania.

[Jaskiniowy Kolec]

Oko stał w ciszy, po czym niedaleko Naznaczonego pojawiło się mięso. Było to pół konia i wychudzony żubr, którego upolował dawno temu, ale dzięki maddarze, zachowało ono świeżość.
–Nie będę tak miły...-Oznajmił krótko jak zwykle bez zdradzania swoich emocji.
–Nic co robimy nie jest bezinteresowne. Kiedyś się odwdzięczysz za to...– Inaczej będziesz szukał innego, wątłego ciała na swoje plugastwa... Dokończył w myślach po czym mięso pozbyło się magicznej bariery. Było gotowe do jedzenia. Pachniało krwią. Zimną krwią, ale przynajmniej nie zakrzepniętą.
Czy miał powiedzieć coś więcej? Nie. Oczekiwał, aż Naznaczony rozpocznie posiłek. Na szczęście miał jeszcze mięso dla siebie... Przynajmniej na razie.
–To tylko udowadnia, że bez innych smoków, byś po prostu zdechł. Niezależnie od tego, czyś bóg, czy nie...-Dodał dopiero wtedy, gdy smok przed nim zaczął jeść.
Swoje przekonania miał. I właśnie teraz je potwierdził

[Znamię Chaosu]

Poki byl zdany na laske i nielaske innych, musial zagryzc zeby. Coz, faktycznie teraz byl niczym pasozyt, ale to sie juz wkrotce zmieni i bedzie mial cos do powiedzenia w kazdej sprawie, bo jak zauwazyl smoki nie posiadajace stada sa tutaj traktowane jako gorsze, albo jako intruzi. A bylo to dosc zabawne, poki nie dochodzilo do kwestii zarcia. Teraz jednak nie dbal o to i podszedl bez slowa odpowiedzi na slowa Sumiennego. Zajal sie posilkiem, a gdy skonczyl, wytarl sie w snieg, a resztki przeniosl przy uzyciu maddary gdzies poza wzrok innych, aby tam sie rozlozyly. Byl w koncu syty, a umysl mu jakby pojasnial. Nie nalezlalo podziekowac, bo nie bylo za co. Jego maska powrocila, a z oczu byl tylko kalkulacyjny chlod.
-Moje cialo zapewne tak.
Oznajmil spokojnie, bez cienia emocji.

[Jaskiniowy Kolec]

–Życzę Ci, abyś w końcu znalazł sobie któreś stado, które przyjmie Cie. Niezależnie od Twoich przekonań...
Niemniej jednak Oko uważał, że życie bez stada było ciężkie. Fakt. Był pasożytem na tych terenach. Musiał opierać się na jedzeniu innych. Jednak w końcu przyjdzie moment, kiedy ulegnie i wróci do któregoś stada.
To się jednak miało dopiero okazać. W przyszłości...
Choć Naznaczony był swego rodzaju wrogiem, Zmierzch nie życzył mu źle. Nigdy nikomu nie życzył źle, tylko po prostu tak gadał.
Uważał, że jak sobie życzymy, tak też dostajemy. Lepiej nie kusić losu, który bywa bardzo przewrotny.

[Znamię Chaosu]

Skinal krotko lbem.
-Kto wie...moze juz znalazlem.
Oznajmil zagadkowo, po czym popatrzyl w niebo, zupelnie juz nie zwracajac uwagi na nic, zaraz potem jednak zmruzyl slepia, a snieznobiale teczowki zmienily sie w jedynie widoczne czarne pasy. Slonce powoli wychodzilo, a to znaczylo...tak, to znaczylo to, o czym przez dluzszy czas myslal.
-Jak widac cos tu zawitalo...cos, albo ktos.
Powiedzial grobowym tonem. Czy to bylo dobrze, czy zle? To sie okaze.
-Wybacz, teraz musze juz isc, jednak licze na jeszcze nie jedna walke i rozmowe.
Skinal lbem swojemu rozmowcy, po czym rozlozyl skrzydla i wzbil sie w powietrze. Gdzie sie udal ten samotnik? Tego juz wiedziec Zmierzch niestety nie mogl.

[Jaskiniowy Kolec]

Nie mógł. I nie obchodziło go to w tej chwili.
Patrzył tylko za odlatującym siedząc jeszcze długi czas w tym miejscu i po prostu wpatrując się w Złoty Pysk.
"Bogowie. Ile przedziwności jeszcze dane będzie mi usłyszeć i zobaczyć. Kolejni bogowie? Gdzie w tym świecie jest prawda?"
W końcu jednak musiał się ruszyć. Przeciągnął się leniwie i w końcu wyprostował skrzydła. Trochę się tu zasiedział.
Ale nie wątpił, że to nie było ostatnie spotkanie z Naznaczonym.
Z tą właśnie myślą poleciał w stronę obozu Życia.

[Niezdecydowana Łuska]

Jedna z najważniejszych umiejętności z zawodzie kleryka. Znajomość ziół i chorób, to tego miała tu się teraz nauczyć, nic więc dziwnego że przybiegła tu oczywiście nie forsując się za bardzo. Nie miała ochoty na kolejny letarg z powodu przesilenia się, a jej ciało było na tyle słabe że wolała nie ryzykować sprintu.
Kurde, jeśli się tego nauczy będzie mogłą ruszyć na wyprawę i zbierać zioła. W końcu będzie użyteczna. Lepiej być nie mogło! A co lepsze jej nauczycielką miała być niegdyś najlepsza uzdrowicielka wolnych stad. ciekawe jaka będzie?
W oczekiwaniu, niecierpliwie szurając ogonem po ziemi rozejrzała się dookoła, wypatrując jakiejś smoczej sylwetki. Nikogo jednak tutaj prócz niej nie było, co ją nieco zawiodło, chociaż raczej mentorka niedługo się powinna zjawić.

[Mistrz Gry.]

Oczekiwanie jednak zostało przerwane przez słodki zapach świeżo upolowanej ryby. Niedaleko od pozycji adeptki płynęła przecież rzeczka. Niemniej ona czuła ten zapach znacznie bliżej. Gdzieś w stronę rzeczki, to jasne, ale był on na pewno bliżej. Ktoś być może zostawił jej prezent, aby posiliła się, albo zachowała dla siebie. Musiała jednak wejść przede wszystkim w gęsto rosnące zarośla, aby dojść do zapachu. Oczywiście mogła go również zignorować, albo spróbować okrążyć zarośla i znaleźć inną drogę.
Niemniej czas uciekał, a drapieżniki na pewno nie pogardzą taką zdobyczą...

[Niezdecydowana Łuska]

Zazwyczaj uwielbiała wiatr, niósł jej przyjemne orzeźwienie, przeczesując swymi niematerialnymi palcami jej miękkie futro, teraz jednak pożałowała że musiał wiać akurat w jej stronę. Kuszący zapach rybki dotarł do jej nosa, sprawiając że w mordce zaczęła zbierać się ślinka a w brzuchu dało się słyszeć ciche burczenie. Toż te czekanie zmienia się w istną torturę. Jak ona niby miała usiedzieć w miejscu kiedy takie zapachy ją kusiły? Dobra. Uzdrowocielka raczej powinna zrozumieć i raczej nie będzie zła.
Zerknęła w stronę z której dobiegał zapach, powoli wstając i ruszając w jego kierunku.
Krzaczory, nie przepadała za przeciskaniem się przez nie, gdyby miała łuski byłoby łatwiej, jednak liczne gałązki z pewnością nie raz zaczepią o jej bordowe okrycie, szarpiąc je nieprzyjemnie z drugiej strony jednak. Pójście na około mogło sprawić że zgubi zapach albo że ktoś to jeszcze wyczuje. W locie pewnie zgubi zapach niemal na pewno. Znała życie. Pójście na łatwiznę prawie zawsze kończy się porażką, dlatego z determinacją wymalowaną na mordce ruszyła przez chaszcze, starając się przy okazji nie zgubić zapachu.

[Mistrz Gry.]

Nieuwaga z jaką przemieszczała się Niezdecydowana, była wręcz straszna. Naiwnie szła wprost w pułapkę istot, które po prostu czekały na właśnie takie smoki. Niemniej nie miały zamiaru jej złapać w tej chwili... Chodziło przede wszystkim o osłabienie smoków. Osłabienie smoczycy...
Och naiwne smoki...
Kiedy tylko Niezdecydowana weszła na niewielką polanę, zauważyła, że jej łapy zaplątały się w coś. Był to sznur, który bardzo mocno pociągnęła. Nie minęła chwila, a niezbyt ciężka sieć spadła jej na łeb i resztę ciała unieruchamiając ją na pewien czas... Wtedy wyskoczyła zza drzewa wyverna, która o dziwo nie śmierdziała wcale jak zwierzę. Miała tez na sobie siodło. I humanoid, który był od stóp do głowy zakryty ciemnym materiałem. Jedynie białka w oczach były widocznie spod kaptura...
Dzierżył on zakrzywione ostrze, po którym spływał jad... Humanoid piekielnie szybko doskoczył do szamotającej się samicy i rozciął jej skórę na lewym boku. Jad z pewnością dostał się do krwiobiegu... Co się stało z rybką? Zjadła ją wyverna...
-Niedługo będziesz nasza. Obiecuję Ci to...-Wyszeptał bardzo niskim tonem, po czym odwrócił się i z rozbiegu, wskoczył na wyvernę. Chwilę później Niezdecydowana była w stanie się wykaraskać spod sieci... Czuła pieczenie od rany. To nie wróżyło nic dobrego...

Niezdecydowana Łuska: 1x Rana Lekka

[Muzyczna Łuska]

Kolejne miejsce kolejnej nauki. Magii dokładniej, wszystkich trzech części.
Muzyczna była tutaj dość szybko, bo szła żwawym krokiem. Zapewne dlatego właśnie zjawiła się w tym miejscu jako pierwsza.
Usiadła na trawie i owinęła łapy ogonem, co miała w zwyczaju jak większość smoków i czekała na przybycie ognistej, młodej czarodziejki, Zmiany Nastawienia. W końcu kto nauczy magii lepiej, niż sam czarodziej? No właśnie. Nie ma lepszego źródła wiedzy niż smok, który opanował panowanie nad maddarą do absolutnej perfekcji – lepiej nie brać takich lekcji od wojowników, którzy magii nienawidzą.

[Echo Odwetu]

Zmiana przybyła w to miejsce pieszo, dlatego długo jej to zajęło. Postanowiła chociaż raz się przejść, prawdziwie pospacerować po terenach wolnych. Inni nie zając, nie uciekną. W razie czego się usprawiedliwi. Nie zwlekała jednak, miała się spotkać z pewną adeptką Cienia, Muzyczną Łuską. Miała udzielić paru lekcji magii, co cieszyło czarodziejkę. Uwielbiała mówić o magii i jej używać, z umiarem, ale jednak. Gdy w końcu zauważyła młodszą samicę, przyśpieszyła kroku.
– Witaj, Muzyczna Łuska, prawda? – odezwała się przekrzywiając odrobinę łeb, jak zaciekawiony ptak.

[Muzyczna Łuska]

W sumie Muzyczna nie miała czarodziejce za złe to, że się spóźniła. Każdemu się zdarza, prawda? Nikt nie bywa zawsze punktualny.
Uśmiechnęła się do niej lekko, ale ciepło, przyjaźnie.
~ Tak, to ja ~ odpowiedziała, z ciekawością obserwując ognistą. Każdy szczegół jej sylwetki. Nie było między nimi dużej różnicy wieku, może cztery, pięć księżyców, na pewno nie więcej. Kto by pomyślał, taka młoda a już ma dorosłą rangę. Widać, że nie próżnowała w kwestii nauk.

[Echo Odwetu]

Cóż, Zmiana rzadko bywała punktualna, zawsze przychodziła za wcześnie lub za późno. Ot, takie przyzwyczajenie. Osobiście czarodziejka wolała jak najszybciej osiągnąć to, co akurat było w zakresie jej możliwości. Usiadła na ziemi niedaleko od Muzycznej, przyglądając jej się.
– Rozumiem chciałaś się uczyć magii, tak? – było to ni stwierdzenie, ni pytanie. Udzieliła już paru podobnych nauk, czuła się w tym coraz swobodniej. – Od której chciałabyś zacząć?– odezwała się ponownie, obserwując Muzyczną. Nie miała nic przeciwko Cienistym, podobnie jak nie miała już nic przeciwko smokom Życia, ale na pewno inaczej odnosiła się do smoków spoza Ognia.