Szmaragdowe ustronie

[Odłamek Raju]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie wiedziała, że go speszyła. Oboje docierali się w dość niezręczny sposób. Ale myślałby kto, że stuksiężycowy smok mniej by się przejmował tym wszystkim i potrafił przejąć inicjatywę!
– Um, chętnie, ale – rozejrzała się – muszę się z-zameldować w obozie. Zaczną coś p-podejrzewać. – Ucięła na moment, kiedy do niej dotarło coś ważniejszego. – Nie m-mogę ich okłamać. Znaczy, nie powiem wszystkiego, ale widać od razu, że coś mi jest. M-musimy ustalić jedną wersję wydarzeń. Gdyby Mahvran poszła cię wypytywać – westchnęła.

[Maros]

No tak, Plaga. Nie było jej kilka dni, a on tylko przedłuża.
– Co proponujesz? – jego raczej nikt ze Słońca nie będzie wypytywać. No, może poza Erysem który obraził się śmiertelnie i nie zamierzał tak łatwo, dać się ugłaskać.

~ A żebyś wiedział...

Przemilczał to. Przekręcił się nieco bardziej na bok, spokojnie czekając. W końcu to jej powinna ona najbardziej pasować.

[Odłamek Raju]

Co proponowała? Uh. Dobre pytanie. Nie miała za dużej pewności co powinna zrobić w takiej sytuacji.
– Na pewno nie m-mogą w-wiedzieć, że o-oddałam się żebyś ty m-mógł żyć – powiedziała od razu. – N-nikt by tam tego nie z-zaakceptował, n-nie ważne ile nas łączy. – Stwierdziła smutno. – O-opowiem o tym, że b-byliśmy na s-spacerze i nas zaskoczyła g-grupa dwunogów. P-przez te s-siatki n-nie mogliśmy się b-bronić. O-oboje polegamy na magii. Potem s-się r-rozdzieliliśmy w p-próbie ucieczki. M-mi s-się n-nie u-udało, a t-ty b-będąc r-rannym w-wolałeś w-wrócić po w-wsparcie. M-Mahvran w-wie o dz-dziadku, więc tę cz-część p-powiem... – próbowała to sobie ułożyć, mówiąc wszystko na głos. Czy brzmiało sensownie? Chyba tak.

[Maros]

Słuchał jej uważnie, chociaż wątpił, że Infamia to jego będzie wypytywać.
– Dobrze, pasuje mi. – skinął lekko łbem, zastanawiając się nad czymś. W końcu jednak podniósł się z ziemi, zbierając rzeczy.
– No to co, odprowadze Cię pod granicę. – uroki bycia w różnych stadach. Kolejna rzecz, którą chętnie by zmienił, tylko, że nie miał jak.

[Odłamek Raju]

Pod grani- oh. No tak. Pokiwała głową i próbowała się podnieść kiedy tylko przekręciła się na brzuch. Eisern się wybudził od tego nagłego ruchu, stając tuż przy niej. Pomógł jej dźwignąć się na łapy, co nie było takie proste. Erlyn musiała zaczepić zęby o jego bark. Nie na tyle, by się przez jego twardą skórę przebić, ale wystarczająco by to odczuł kiedy podciągała się w ten sposób.
– T-tak, d-dobrze. – Westchnęła. – J-jak n-nie o-odezwę się p-przez k-kilka d-dni to znaczy, że z-zapadłam w sen zimowy latem – próbowała zażartować ponuro.

W towarzystwie Pokłosia opuściła skraj Szklistego Zagajnika, potem polegając tylko na kompanie kiedy wracała do obozu. /zt x2

[Tonące Słońce]

Był w drodze powrotnej z nory katamu, kiedy zatrzymał się w Szmaragdowym Ustroniu targnięty nagłą myślą i nutą pewnej nostalgii. Przez te wszystkie księżyce o mały włos a o czymś by zapomniał. O kimś. Wyjątkowo urodziwej ziemistej uzdrowicielce, z którą swego czasu odbył kilka krótkich rozmów oraz dobił wielu różnych targów, przede wszystkim dotyczących ziół. Miał coś dla niej – aż dziwne, że dopiero teraz jego umysł postanowił się o to upomnieć.

Szarpnął więź, wydając krótkie, acz proste polecenie Mantykorze, która miała dostarczyć mu niewielki, oprawiony w skórę białego jelenia notes, jaki uzupełniony był przez staranne ludzkie pismo, przedstawiające jednak smocze runy. W środku znajdowało się kilka cennych informacji oraz naszkicowanych obrazków, czyli wszystko to, na co się umówili. W międzyczasie posłał impuls, mający dotrzeć do Ścigającej Burzę. Zaproszenie było luźne, nie naglące.

[Ścigająca Burzę]

Tyle czasu minęło... Kaskada ledwie pamiętała swoje ostatnie spotkanie z popielatym Plagijczykiem. Mglakiem. Wszystko jedno. Uznała iż samiec przepadł, jak setki innych smoków, które znikały bez śladu każdego dnia i w ten sposób kończyły jakiekolwiek relacje. Była zdziwiona słysząc wezwanie. Ale przybyła. Zostawiła Potok z Algą, a Algę z Interiusem i gąską bez imienia, gdyż jego też trzeba było pilnować.
Tonący trochę się naczekał, Kaskada miała znaczna odległość do pokonania, ale w końcu przybyła. Wylądowała zgrabnie i nastroszyła błony.
– Nie spodziewałam się, że Cię jeszcze zobaczę – wymruczała na przywitanie, zawiesiwszy na nim spojrzenie białych oczu. – W jakiej sprawie mnie wezwałeś? – Liczyła, że ptasie. Pozwoliła, by jej własne ptactwo ułożyło jej się na barkach lub łbie, wedle woli.

[Tonące Słońce]

Na chwilę przed pojawieniem się Kaskady przybył Elidibus, od którego Hades powziął wyjątkowo ładnie oprawiony notes. Przekartkował go jeszcze, z zaintrygowaniem przyglądając się zarówno pismu, jak i szkicom – najpewniej mógłby coś takiego dokładnie przekopiować przy pomocy maddary, lecz wymagałoby to pewnej ostrożności, zręczności, oraz przede wszystkim wyobraźni, których nie miał.

Zatrzasnął rozpostartą, nie za grubą księgę z mdłym hukiem, kiedy przed jego oczami pojawiła się Ścigające Burzę. Nie przepadał za wyniosłymi oraz jakże zbędnymi powitaniami, w związku z czym wzniósł pysk nieco wyżej, mierząc jej lico.
– Ptaki Al'Matsary. Zawiera proste szkice, nazwy gatunkowe oraz opis specyficznych zachowań. Bąkojady, chociażby, żyją w synergii z zebrami, nosorożcami, czy gnu. Spijają krew z ich ran, pomagając im się oczyszczać, a także wydłubują ze skóry kleszcze – również dla krwi. Pierzaste nietoperze, krótko mówiąc. – Zgiął nadgarstek, po czym wyrzucił do go przodu wraz z całym ramieniem, ciskając białym notesem przez powietrze, co by opadł albo prosto w łapy Kaskady, jeśli zdecyduje się złapać, albo pod jej nogi.
– Łącznie spisanych jest trzydzieści osiem gatunków, niektóre strony posiadają próbki piór. – A w związku z tym wszystkim, Hades wywiązał się ze swojej części umowy. Księżyc, dwa, dziesięć, czy trzydzieści – nieważne jak długo by go nie było i jak długo by zwlekał. Prędzej czy później zawsze doprowadzał złożone obietnice oraz plany do zwieńczenia.

Było jednak jeszcze coś – Stado Mgieł nie posiadało uzdrowiciela. Odejście Łagodnej było istotnym zaskoczeniem, zwłaszcza że urodziła się w Pladze, a więc powinna mieć ją w sercu i umyśle, a tymczasem lekką łapą porzuciła całą swoją tożsamość w imię jakiejś bzdurnej miłości z pchlarzem ze Stada Księżyca. Ale czy nie sugerował jej tego? Hah, na szczęście nie. Nakazywał wyłącznie ostrożność – tymczasem ta idiotka splunęła chimerycznej prosto w pysk, po tym wszystkim, co dla niej zrobiła. Nie tak odchodzi się ze stada. Nie pozostawia się ani go, ani swoich bliskich na pastwę losu – była zdrajcą. Najwidoczniej Viliar nie był tak wspaniałym wychowawcą, a nędzną imitacją.
– A jeśli byłabyś tak miła, by zająć się tymi kilkoma zadrapaniami, być może będę mógł zrobić dla Ciebie coś jeszcze. – Spojrzał na nią znacząco, w pewnym sensie dając smoczycy wygodne otwarcie do dobicia potencjalnego, kolejnego targu, który byłby jej na łapę. Nie miała obowiązku się o niego troszczyć, będąc Ziemistą, w związku z czym zakładał, że za usługi policzy sobie stosowną stawkę.


2x lekka
;

zapalenie gardła (smok nie może ziać);

[Ścigająca Burzę]

Obserwowała go w milczeniu, mrugajac. Zręcznie złapała notes w powietrzu, zawiesiła go na wysokości swojego pyska za pomocą magii i zaczęła kartkować. W jej ślepiach prędko błysnął zachwyt – wystarczyło że zorientowała się, iż nie była to próba oszustwa czy żart, ale najprawdziwszy ptasi dziennik. Encyklopedia! Kaskada rozpromieniła się niczym małe pisklę.
Wspaniała robota! Jednakże... Nie odzywałeś się przez tak długi czas, że uznałam naszą umowę za wygasłą. Mam jedynie jeden eliksir... Ale mogę Ci dorzucić kamienie. Jako rekompensatę – zaproponowała. Mina jej zrzedła, acz prędko odzyskała rezon słysząc o następnej przysługę. Leczenie ran? Nie ma sprawy, to dla niej pestka. Wyjęła ze swoich zapasów pojedynczą flaszkę eliksiru, szmaragd i diament i postawiła je na ziemi.
Kaskada była uzdrowicielką z największym stażem. Od małego tyrała, by zbierać zioła, które teraz dosłownie gniły w zielniku, bezużyteczne i zapomniane. Nie czuła, iż robi coś złego robiąc z nich użytek – sporą ich część zbierała sama.
Sporządziła prędko napary z kory topoli oraz mięty na jego zapalenie gardła, a gdy wystygły podała je samcowi do wypicia. Na drugą ranę przyłożyła zgniecione w łapie listki babki.
Dotknęła delikatnie barku samca i wniknęła w jego ciało maddarą. Pozbyła się z jego obrażeń zapaleń, źródeł infekcji, brudu i odcięła uszkodzone, spalone łuski. Skupiła się na regeneracji tkanek i uśmierzaniu bólu, naprawiła także uszkodzone naczynia krwionośne i resztki wypalającego żywe ciało kwasu. Później skupiła się na gardle. Tam również pozbyła się wszelkich źródeł infekcji, pozbyła się zaczerwienienia i stanu zapalnego, uśmierzyła ból i przyspieszyła regenerację organizmu. Odcięła dopływ maddary i cofnęła się.
– Handlowanie z Tobą to prawdziwa przyjemność, Tonącego Słońce. Moja prośba nie nastręczy Ci wiele problemów. Jeśli kiedykolwiek napotkasz wronę rozrzucającą świstki papieru o Gildii Złodziei, czy to tutaj, czy za barierą, wezwij mnie i nie zabijaj jej. To wszystko.

/zapalenie gardła – mięta
1 lekka – topola
2 lekka – babka

[Niepozorny Kolec]

Walka to jednak nie wszystko w życiu smoka i Niepozorny Kolec zdecydował się wrócić do wcześniejszych zajęć. Zabawa z obróbką drewna go uspokajała w pewien sposób, dając coś by zająć łapy i nie pozwolić umysłowi błądzić zbyt mocno po niebezpiecznym terytorium. Jednak żeby cokolwiek mógł zrobić, potrzebował drewna. A doświadczył już że nie każde się nadawało. Spróchniałe drewno się rozpadało łatwo pod większym naciskiem, a wolał nie ryzykować niszczeniem żywych już roślin. Musiał się znaleźć coś w miarę świeżego, ale coś co nie było już częścią żywej rośliny, jeżeli nie chciał ściągnąć na siebie kłopotów.
W związku z tym króliko-smok zaczął wędrować po zarośniętych drzewami terenach, licząc że trafi na coś odpowiedniego. Miał ze sobą skórzany plecak który udało mu się zgarnąć po jednym ze zmarłych. Wspaniała rzecz do noszenia tego wszystkiego. Docierając na skraj iglastego lasu, Niepozorny zaczął przedzierać się pomiędzy drzewami, mając nadzieję że może trafi na jakieś które się niedawno przewróciło przez wiatr lub działanie innych stworzeń.

[Czarna Łuska]

W podobnym celu w to miejsce udała się ślepa smoczyca z ziemi, mając nadzieję znaleźć trochę drewna do rzeźbienia potencjalnych nagród w konkursach. Albo tak po prostu, dla zabicia czasu. Nie bywała dość często na terenach wspólnych, obawiając się, że ktoś może ją chcieć zabić, jednak po otrzymaniu odpowiedzi od bogów na swoje przeprosiny, czuła ciepło w klatce piersiowej, napełniające ją większą pewnością siebie. Poza tym chciała sprawdzić, czy węch i słuch rzeczywiście się jej nieco poprawił, czy to tylko złudzenie.

- Hmm... może to? - powiedziała cicho do siebie, siadając na ziemi. Chwyciła metalową łapą sporą sosnową gałąź, która musiała ułamać się od drzewa podczas jakiejś mocniejszej burzy. Ocierając żywą łapą o drewno, zauważyła, że jeszcze nieco lepiło się od świeżej żywicy, a po przyłożeniu nosa, pachniało całkiem intensywnie. To dobrze, bo nie było ani przegnite, ani stare, więc chyba się nada.

[Niepozorny Kolec]

Jako że smoczyca nie próbowała wyraźnie ukryć swojej obecności, Niepozorny Kolec usłyszał lekki trzask gałązek pod jej łapami. Samiec obejrzał się za siebie, lekko poruszając uszami i nasłuchując. Próbował określić czy miał do czynienia z bezpośrednim zagrożeniem. Nic jednak nie wyskoczyło w jego stronę, ani nie czuł zapachu drapieżnika...lecz innego smoka. Ziemi, jeżeli dobrze kojarzył. Czyżby ponownie trafił na Szaleja Jadowitego? Do tej pory nie był pewny co myśleć o samcu. Cichy głos który usłyszał jednak zdecydowanie nie należał do niego. Fazma ostrożnie zbliżył się do kilka kroków, nim wyróżnił sylwetkę zielonej smoczycy.
Może nie była dla niego kimś znajomym, jednak ciężko było zapomnieć to co wszyscy zobaczyli tamtego dnia. Zwłaszcza po krótkiej analizie jak się poruszała. Można było wywnioskować że miała problemy ze wzrokiem, jeżeli widziała cokolwiek. Nie żeby się dziwił. Bardziej by się zdziwił gdyby odzyskała wzrok po tym jak jej oczy zasłoniły czarne łzy. Też jej specjalnie nie współczuł.

Jego zainteresowanie przyciągnęło to co trzymała w łapach. Kawał drewna który znalazła był tym czego sam szukał. Idealnie by się nadawał do tego co robił. Ciekawe czy dałoby radę odwrócić jej uwagę i niepostrzeżenie zwinąć kawał drewna...w końcu nie było to nic wartego fortunę. Jednak nadal smoczyca była niegdyś przywódczynią, musiał zakładać że mimo utraty wzroku nadal była bardziej doświadczona i sprawniejsza od niego. A wzrok nie był w żadnym wypadku jedynym zmysłem którym mogła odkryć jego położenie. Mogło to też nie być nawet warte ryzyka. Pewnie jemu także uda się coś znaleźć po dokładniejszych poszukiwaniach.

Pozostał jednak w miejscu, zwyczajnie obserwując. Poniekąd był ciekawy, chcąc wiedzieć coś więcej o smoczycy która ściągnęła ciemność i gniew Bogów na Wolne Stada. – Szukasz drewna...? – Jego głos był cichy, chociaż nadal dość wysoki jak na dorosłego smoka. Może nie jak pisklę, ale papuga próbująca imitować smoczą mowę. Zapytał, objawiając swoją obecność, niezależnie czy była już tego świadoma, czy nie. Być może wiedziała już o od dłuższej chwili, tylko zdecydowała się go nie zaczepiać?

[Czarna Łuska]

Odsunęła kawałek drewna od pyska, gdy usłyszała obcy głos. Węszyła przez chwilę w powietrzu, aż w końcu obróciła łeb w stronę Fazmy.

- Dokładnie, ale nie byle jakiego drewna - odpowiedziała Słonecznemu. - Szukam dobrego materiału, z którego mogłabym wystrugać małe ozdoby dla bogów. Coś do przystrojenia ich piedestałów i pomników. Może małe figurki?

Podniosła się z ziemi i kładąc metalową łapę na znalezionej gałęzi.

- Nie kojarzę cię z głosu. Jesteś smokiem, prawda? - Dość oczywiste pytanie, choć nie była pewna, czy nie rozmawia z jakimś duszkiem. - Jestem Sekcja Zwłok, albo poprostu Mirri. Piastunka Stada Ziemi. Emm... moje imię nosiłam jeszcze za czasów bycia uzdrowicielką i może teraz być trochę nieadekwatne do rangi, ale cóż.

Wzruszyła barkami.

- A ty co tu robisz, tak właściwie? Czy też czegoś szukasz?

[Vedilumi]

• Bestia przemierzała każdą kolejną łuskę odległości coraz to żwawiej i żwawiej, rozganiając zakrytą w gęstych trawach mniejszą zwierzynę która najpewniej nie miałaby szans w starciu z jej łapami. Posmak wolności popchnął wielkiego samca przed siebie, a strach przed złapaniem i powrotem w miejsce w którym utracił resztki siebie, przerażały nawet tak prosty umysł. Wiec biegł, nie wiedząc gdzie byleby jak najdalej od swojego „domu”. Od jakiegoś wschodu jednak nikt jej nie gonił a i instynkt zaczął ustępować zmęczeniu w tej bezsensownej pogoni. Przynajmniej mogliśmy się gdzieś zatrzymać..
  
  Głodny. Obce miejsce, czuć dużo zapachy.
  
  Oczywiście że tak! Mijane łąki, lasy, równiny czy nawet rzeki były obczyzną, o bijącej w pysk salwie przeróżnych woni która żadna nie mogła gwarantować bezpieczeństwa. To też w jakie miejsce Bestia nie poczyniłaby kolejnych kroków każde miejsce będzie miało dużo zapachów i każde będzie obce. Nie mamy własnego miejsca… No właśnie, nie mamy. Czy to nie jest na swój sposób karą móc dzielić to co widzi i czuje ów stwór, nie mogąc się od niego zdystansować? Bo i ja jestem Vedilumim i jest nim także Bestia… Nie ma w tym żadnych rozgraniczeń, żadnego złego i dobrego JA, żadnego zaczarowanego przez magiczne duszki lustereczka które rozdzieliło—
  
  Grrr, zmęczony…
  
  …Bestia w pewnym momencie zatrzymała się na polanie, tak cichej i skromnej jak dotąd żadne miejsce które było dane jej mijać. Wydawała z siebie cichy warkot, spowodowany bólem mięśni, pulsowaniem łap które same w sobie nie miały również lekko w starciu z rożnym typem podłoża.. Dobrze ze wnętrze łapy było twarde, skończy się zapewne jedynie na otarciach. Stwór przysiadł gdzieś w rogu polany, chcąc wśród traw ułożyć swoje cielsko z jakaś gracją jednak średnio mu to wyszło – skończyło się to bowiem srogim upadkiem na bok, płoszącym kilka małych ptaków które akurat wybrały sobie jakieś liche gałęzie na krótki spoczynek.
  Jak gdyby wodzony jakimiś mglistymi wspomnieniami, zwinął się w niedomkniętym kłębek sztywno wyciągając łapy a jęzor wywalił, racząc cichą polane ciężkim sapaniem. Miejmy nadzieje że nikt nie zmąci mu tego spokoju.

[Czarna Łuska]

• Słońca blask i ptaków śpiew
  Nadszedł pierwszy wiosny dzień
  Już budzi się do życia las
  Bo wiosny nadszedł czas

Śpiewając sobie wesołą melodię, ślepa smoczyca spacerowała przez Szklisty Zagajnik, ciesząc się promieniami wiosennego słońca. Światło dnia odbijało się od jej świeżo wyczyszczonej i wypolerowanej metalowej łapy, która z cichym chrzęstem stawiała kolejne kroki na szmaragdowej trawie. Było tu tak miękko, że aż nie sposób było się nie położyć.

Sekcja zatrzymała się jednak z powodu innego, niż chęć położenia się na miękkiej trawie. Do jego czujnego nosa dotarł zapach nieznajomego smoka. Nie należał do żadnego ze stad, co było odrobinę niepokojące. Nasłuchując uważnie, usłyszała też jego sapanie ze zmęczenia.

Podniosła łeb wyżej i skierowała go w stronę odgłosów. Poprawiła przy tym swoje skrzydła, złożone przy bokach.
– Dzień dobry – powiedzała głośno, gdyż stała jakieś kilka ogonów od nieznajomego smoka. – Jestem Mirri, piastunka ze Stada Ziemi.

Vedilumi

[Vedilumi]

• Senność jaka ogarnęła Bestie, powoli zaczęła odcinać resztę zmysłów od ciała dając chociaż lekkie i złudne ukojenie. Obolałe i zmęczone ciało, napędzane do tej pory adrenaliną mogło udać się na zasłużony odpoczynek choć słuch dalej był w trybie czuwania. Dzikie zwierzę zawsze musiało być bowiem gotowe na przybycie drapieżnika przed którym konieczna była obrona to też czy można było przewidywać tu prawdziwy wypoczynek?
  Nagle strzygł uchem.
  
  Słyszeć.. Dziwne słowa..
  
  Pieśń roznosiła się z oddali, choć każde słowo rozbrzmiewało coraz to bliżej jak gdyby jakaś zbłąkana synena z ludzkich legend zbliżała się w jego kierunku. Stwór więc podniósł łeb, wytężając słuch i choć czuł ponownie wzbierające w nim uczucie zagrożenia nie zerwał się od razu. Potrafił odróżnić mowę dwunogich baracheł od smoczej, poniekąd… Poniekąd poczuł się przez moment—
  Chrzęst. Ten odgłos jednak ponownie zaalarmował Bestie, która choć obolała stanęła na drżące z przemęczenia, grube cztery łapy, ustawiając się w pozycji ataku. Wszak ów drapieżnik był już bardzo blisko, czyżby opóźniona z jego strony reakcja zaważyła na jego bezpieczeństwie? Zmęczenie nie było najlepszym przyjacielem.
  
  – Grrrr.. – wydał z siebie warknięcie, ostrzegając by się do niego bardziej nie zbliżać. Smok wyglądał dziwnie, cały czarny z dziwną konstrukcją zamiast jednej z łap. Skrzela, płetwy po bokach… I pusty wzrok jak gdyby patrzący w niejednoznaczny punkt, który ciężko było określić. Najeżył kolce na grzbiecie.
  
  Zapach. Jedzenie. Ryba?
  
  ….Teoretycznie miała w sobie coś z ryby lecz raczej nie była do zjedzenia. Miano wiec nosiła Mirri i była Piastunką lecz czy Stworowi zrobiło to jakaś różnice? Dla niego była po prostu obcą rybą, wielkości smoka. Mnie jednak lekko zastanowiło znaczenie Stada Ziemi bo sugerowało ze raczej nie jest sama sobie, jak on. Dla głupich pomysłów nie wróżyło to dobrze.
  Vediliumi stał więc z napiętym jak struna ciałem, postawionymi kolcami w bezruchu, wydając z siebie ostrzegawcze warczenie. Nie było w tym jednak żadnej próby większej konwersacji.