Mała plaża

[Ślepa Sprawiedliwość]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wzruszyła barkami.

– Na pewno się nie roztopią – stwierdziła Sekcja. – Nosiłam je tylko, gdy odkuwałam sobie sufit w mojej dawnej jaskini. Nie wiem co się stanie od dłuższego noszenia.

Podrapała się po podbródku w zastanowieniu.

– Jesteś uzdrowicielką więc nawet jakby wynikły z tego jakieś mniejsze rany, to sobie poradzisz. O ile w ogóle jakieś będą.

Ale nie było co się teraz tym martwić. Z pewnością nie było mowy o żadnym kalectwie, na szczęście Topoli i jej samej. Poza tym, nie było to coś, z czym dorosła uzdrowicielka by sobie nie poradziła.

Zamknęła i otworzyła dłoń metalowej łapy, zastanawiając się przez chwilę nad jej misternym wykonaniem. Zadumała się w podobny sposób, jak czasem smoki patrzą się na swoją łapę, zastanawiając się, jak ona działa.

– Chciałabym móc tak pięknie kuć i giąć metal – westchnęła. – Niestety zrobienie takiej protezy jest daleko poza moimi umiejętnościami, a co dopiero zaraz po utraceniu jednej z łap. Dostałam ją w podarku od smoczego kowala, w zamian za zasługi i pomoc, jaką wykazałam się w Mieście na Pustyni. W nim też w sumie straciłam tą kończynę.

Trefna Topola

[Trefna Topola]

• Historia o odkuwaniu jaskini była bardzo ciekawa. W sumie to.. Aie wszędzie kopała wszystko własnymi łapami i Topoli aż było głupio że jej nie pomogła, skoro dość dobrze szło jej władanie magią.. Z drugiej strony... Sekcja nie była większa od niej, ot nawet chyba były tych samych rozmiarów! Więc jak ona dała sobie radę z tak ciężką robotą, niesamowite..
  – Brzmi ciekawie, taka drobna smoczyca biorąca udział w tak ciężkiej pracy. Ja pewnie bym sobie połamała dziesięć razy łapy. Ale dobrze, uspokoiłaś mnie że te zatyczki są w sumie niegroźne.. Eshel jest.. specjalny. Znaczy, mój uczeń dla którego chciałam je zdobyć – powiedziała pogodnie. Potem słuchała z zaciekawieniem o kowalu oraz o pustynnym mieście. Straciła tam kończynę?
  – W jednej z kultur czczono pokracznego, karłowatego boga z protezą zadniej łapy, który patronował każdemu kunsztowi jaki powstał. Pamiętam że często smoki z takimi umiejętnościami szły składać mu dary by obdarzył ich swoim błogosławieństwem, może powinnaś spróbować? – zachichotała – Choć nie wiem czy plemię, które wyznawało tego boga dalej istnieje. Pamiętam je z dzieciństwa, gdy podróżowałam z naszym plemieniem. Było zaprzyjaźnione, choć wierzyliśmy w inne rzeczy – wyjaśniła, nie wiedząc że chyba weszła na teren na który chciał by weszła Alzali. Choć może nic strasznego się nie stanie?
  
  Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Z maddarą nie taka ciężka. – Sekcja uśmiechnęła się półgębkiem.

Gdyby miała własnymi łapami skuwać sobie sufit, to rzeczywiście, nieźle by się przy tym urobiła. Na szczęście mogła to robić z bezpiecznej odległości przy pomocy maddary, jak i z pomocą swojego dawnego żywiołaka ziemi, który czuł się jak w swoim żywiole. W sumie, to miała już tylu różnych kompanów w ciągu księżyców, że omal o nim nie zapomniała

Podrapała się po podbródku, gdy opowiedziała jej o karłowatym bogu.

– Wolę służyć naszym smoczym bogom, niż szukać innych podobnych sił, by oddawać im cześć – odpowiedziała po chwili namysłu. – Wiesz, Su proponował mi coś podobnego, żeby poszukać kogoś, kto wyleczy moją ślepotę. Ja jednak myślę, że skoro bogowie nałożyli na mnie taką karę, to nie powinnam się od nich jeszcze bardziej odwracać.

Trefna Topola

[Trefna Topola]

• Ah no tak, maddara! Nie pomyślałaby że to o nią chodzi.. Uśmiechnęła się więc trochę głupkowato (i dobrze że Sekcja tego nie widziała bo uh..) i również tak pokiwała głową.
  – Tak, też fakt.. – ojoj, chyba jednak mimo usilnych starań wyszła na tego debila. No cóż.. Miejmy nadzieje że Sekcja jest smoczycą z dużym poczuciem wyrozumiałości.. Na taką przynajmniej wyglądała.
  – Oh, znasz Su! – zauważyła, po chwili jednak znów łapiąc się na tym że niegrzecznie się wtrąciła. Pozwoliła więc Ziemistej dokończyć a potem zrobiła krótkie oh... I po chwili Piastunka poczuła na obu łapach opór (w sumie to na protezie a na swojej własnej uścisk) – Palce Czuwaliczki były kościste i długie oraz wyczuwalnie zimne choć uniosła zdrową łapę do góry, ściskając swoimi dwiema w geście... Wsparcia?
  – Nie wierzę, nie wierzę że Ciebie też pokarali bogowie! Czyli.. Ja nie jestem sama na tym świecie! J-Jak z tym żyjesz? Jak sobie radzisz? – głos Czuwy był lekko rozdygotany, nie wiadomo jednak czy ze strachu, współczucia czy sympatii? A może wszystko naraz?
  
  Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Bardzo dobrze czuła łapę Topoli na swojej protezie. Dzięki magii duszków, była ona równie sprawna co jej żywa kończyna.

– Um... cóż... Jakoś manewruję między smokami, żeby mnie nikt nie zabił, choć czasem jest ciężko.

W jej głosie czuć było zmęczenie. Takie ciągłe nienaprzykrzanie się innym było wyczerpujące.

– Pomagam bogom i jestem na każde ich wezwanie. Do tego piszę kroniki i organizuję różne wydarzenia, żeby poprawiać życie wszystkich Wolnych. Może Bogowie i smoki mi kiedyś wybaczą za to, co im zrobiłam.

Skierowała łeb w bok w zastanowieniu.

Nie była pewna czy kiedykolwiek będzie mogła otrzymać wybaczenie. To nie od niej to zależało, niestety. Mogła tylko próbować choć w części naprawić szkody, jakie wyrządziła.

– A ty? Co zrobiłaś, żeby cię bogowie ukarali? Mój występek z pewnością będzie zapisany w kronikach. Wiem to, bo sama je piszę.

Trefna Topola

[Alduin]

Alduin był zmęczony po treningach. Ostatnie kilka dni nie dawał sobie w ogóle odpoczynku. Teraz jednak postanowił nieco zregenerować swoje obolałe mięśnie i wybrał się na plaże liczył na spokój by mógł bez przerwy nacieszyć się odpoczynkiem. Gdy znalazł się na miejscu pierwsze chwilę spędził na leniwym leżeniu w słońcu i korzystaniu z resztek ciepłych promieni. Niestety nie mógł odpędzić od siebie wrażenia że coś się wydarzy co przerwie mu jego odpoczynek. Dziwne to uczucie.

[Pąk Róży]

Ugh, który to już raz przychodzi w podobne miejsce, żeby przesiedzieć cały dzień i ostatecznie nic z tym nie zrobić? Nie zliczy… Tym razem miał pewną przerwę w tym, które słowo by tu najlepiej pasowało… Rytuale? Myślał, że teraz znajdzie w sobie tę odrobinę odwagi, ale bardzo się mylił.

Kairaki po prostu siedział na brzegu jeziora, na piasku i od czasu do czasu rzucał w jego stronę kamyki. Czasem fizyczne, a czasem wyczarowane maddarą. Te drugie gdzieniegdzie pokryte są szronem, czasem są z samego lodu, ogólnie posiadają pewne defekty z motywem lodu i zimna. Kiedy znajdzie w sobie odwagę, żeby spróbować wejść do głębszej wody? Myślał, że jeśli nie będzie to rzeka, to będzie mu łatwiej… No i myślał, że po tym co ostatnio się wydarzyło poczuje się dostatecznie zmotywowany... Chyba za chwilę stąd pójdzie...

Powiernik Pieśni

[Powiernik Pieśni]

Ból po stracie jest jak futro z cierni. Na początku nie wiemy, o co chodzi, miotamy się na wszystkie strony, sprawiając, że kolce rozrywają skórę i całe ciało spływa krwią. Składamy się jedynie z cierpienia. Potem uczymy się, że miotanie nie ma sensu. Trwamy w bezruchu, rany zaczynają się zasklepiać, a my powtarzamy sobie, że dojdziemy do siebie. W końcu trzeba się ruszyć i wtedy uświadamiamy sobie, że to futro zostanie z nami na zawsze, a nasza skóra jest pokryta różowymi, delikatnymi bliznami, gotowymi otworzyć się, boleć i krwawić przy najmniejszym ruchu. Nie da się w tym futrze żyć tak jak przedtem. Nie da się w nim zapomnieć o bólu i żyć tak samo jak przedtem.
Yulo do tej pory stracił jedynie ojca, ale w jego odczuciu nie była to żadna strata, gdyż ten zmarł przed jego urodzeniem, a skoro nie miał uczuć wobec tamtego samca to i nie odczuwał niczego po jego stracie. Brat jednak był jedną z najważniejszych istot żyjących na świecie, a teraz go już nie było...
Samiec już tak nie płakał, właśnie trwał w uczuciowym bezruchu, ale życie płynęło dalej tak jak rzeki. Części wspólne były spokojniejsze, a przynajmniej większość smoków nie lądowała tutaj, aby zapoznawać inne smoki. Yulo teraz nie chciał spotkań ze Słońcem, które miało dla niego jedynie kondolencje, kolejne dawki wspomnień i smutek- kolejne poruszenia futra i kolejne rany...
Przyszedł więc nad jezioro i zobaczył nieznajomego. Uszanował jego prywatność i nie podszedł zbyt blisko, ale również nie zamierzał odpuścić sobie obserwacji jeziora. Siadł trzy ogony od samca, chwilę popatrzył na niego.
– Witaj
powiedział krótko, a potem skierował wzrok na wodę i utonął w myślach. Czy miał traumę, czy bał się wchodzić głębiej w wodę? Nie był tego taki pewien. Może gdyby był młodszy i dowiedział się o śmierci brata to bałby się jakiejkolwiek wody, w której mógłby skończyć jak Eshel? Był jednak prawie dorosły i rozumiał, że jego brat tak po prostu nie utonął bez przyczyny. Czy będzie mu dane poznać powody dla których zginął...?

Nieugięty Kolec

[Pąk Róży]

Wzdrygnął się słysząc powitanie. Oczywiście, że nie mógł mieć chwili spokoju. Oczywiście, że kiedy robi coś takiego, ktoś musi go zaczepić. Przerwał rzucanie kamieni do wody i spojrzał w stronę nieznajomego, trochę zdziwiony oszczędnością jego słów. O nic nie pytał, nie powiedział nic więcej, tylko przeszedł i usiadł obok. Patrzył się w wodę, jak on. Czy miał podobny powód, czy zgoła inny? Wyglądał do tego bardzo… smętnie? Uh, domyśla się, że raczej nijak nie pomoże, ale za bardzo kusi go, by spróbować zdziałać cokolwiek… Ot, chociażby zapytać... Chociaż, czy takie pytanie każdego o wszystko to dobry pomysł? Raz skończyło się to źle... Z drugiej strony, jemu takie coś mniej więcej pomagało.
– Yhm, cześć – odpowiedział cicho, nie odrywając wzroku od nieznajomego. – Ym, czy… Dobrze się czujesz? Wszystko dobrze? – Zapytał niepewnie, zerkając to na towarzysza, to na wodę. Cóż, Kairaki liczył, na jakąś rozmowę, próbę pomocy, czy cokolwiek takiego. Wszystko wydaje się być lepsze, niż rzucanie kamieniami, patrzenie się w wodę i denerwowanie się na swoją słabość.

Powiernik Pieśni

[Powiernik Pieśni]

Przez chwilę nic się nie działo, jakby smok o aparycji gryfa po prostu nie dosłyszał powitania i pytań. Chwila się przedłużyła, aż nagle uniósł wzrok o nieco szklistym odcieniu. Na jego obliczu nie było nic, ale to było zarazem najbardziej wymowne- krył w sobie wielki ból.
– Moim rozsypanym sercem i podziurawioną duszą targa huragan. Powódź zatopiła wszystkie szczęśliwe chwile, siejąc spustoszenie… Chciałbym umrzeć, by ukoić ból… I żeby pozbyć się tego... hm, strasznego egozimu. Opłakujemy nie tyle śmierć bliskich, ile swoją samotność... To takie egoistyczne.– samiec mimowolnie znów przeniósł wzrok na taflę jeziora i westchnął cicho. Czuł się parszywie i źle, był też zły na siebie. Jeszcze wczoraj nie chciał mieć sił na podniesienie się, a teraz ból zelżał i chodził od tak sobie po terenach smoków i rozmawiał z nieznajomymi, jakby zapominał, że jego brat umarł. Eshel skończył co miał do zrobienia na tym świecie. Ale Yulo nie, on jest żywy,.. To znaczy, że miał nieskończony potencjał, może zrobić, co tylko zechce, stworzyć, co zechce, marzyć, o czym zechce. Jeśli zmieni świat, świat się zmieni. Potencjał. Gdy umrze, to wszystko przeminie. Dobiegnie końca. Stworzy już wszystko, co miał stworzyć, wyśni swój sen, zapisze swoje imię. Mógł zostać tu pogrzebany, nawet utopić się jak Eshel... mógł nawet krążyć po cmentarzu, ale jego potencjał się wyczerpie. No tak, ale poczucie winy nie jest tak ciężkie jak poczucie straty, ale więcej zabiera.
W końcu nieco przytomniej spojrzał na samca obok.
– Nie... Mój brat się utopił i dowiedziałem się o tym niedawno.
Powiedział to głosem pozbawionym uczuć i nawet na pysku nie pojawił się przygnębiony wyraz. Był nieco jak głaz na zewnątrz, a w środku znów poczuł ukłucie smutku. Mimo wszystko im więcej wyrzucał z siebie uczuć, im częściej powtarzał tą prawdę, coraz łatwiej było mu o tym mówić.

Nieugięty Kolec

[Pąk Róży]

Nie słysząc odpowiedzi od rozmówcy, Kairaki znowu przeniósł swój wzrok w stronę jeziora. Już miał chwycić w swoją łapę jakiś kamień i ponownie nim cisnąć, gdy nagle samiec w końcu się odezwał. Co prawda, nie była to żadna odpowiedź na jego pytanie, ale przynajmniej coś powiedział. Adept zwrócił ku niemu swój wzrok, nie odzywając się póki co.

Hm, niby brzmi to, jakby rozmówca mówił o sobie, ale część z tego Kairaki odbierał nieco… osobiście? Co prawda on odejścia Kokoro nijak opłakiwać nie zamierza, ale… Czy coś z tego nie było powodem, czemu nie mógł w pełni cieszyć się jej odejściem? Czy nie chciał poczuć się bardziej samotnym, niż już jest?

Na późniejsze wspomnienie o utopionym bracie Kairakiego przeszedł naprawdę nieprzyjemny dreszcz, można chyba było to aż zauważyć… Kolejna osoba, mająca przykre doświadczenia z wodą. Co prawda tym razem to jego bliski, ale wciąż… Ciekawe, czy przyszedł tu, z podobnego powodu, co Kairaki.
– Ummm… Czy było to… Tutaj? To dlatego tu przyszedłeś? – Ugh, dlaczego musi pytać o takie rzeczy? Bo jest zbyt ciekawy tego typu tematów. Czy liczy, że będzie to w stanie jakoś do siebie odnieść? Być może. Ciekawe jak w sumie czułby się nad Potokiem – nie przychodził nad niego, od czasu tamtego wypadku…

Powiernik Pieśni

[Powiernik Pieśni]

– Nie– odpowiedział szybko i cicho westchnął.
– Nie wiem tak na prawdę, ale z tego co słyszałem to przynieśli jego ciało zza granic.– wyrzucił z siebie szybko słowa jakby nic nie znaczyły, ale w końcu skrzywił się i opuścił łeb w dół.
– Zastanawiam się czy mam lęk przed utopieniem... Ale... nie. Myślę, że nie. Wierzę, że to nie był nieszczęśliwy wypadek. Nie woda była winna, tylko ktoś inny.
Myślał na głos, ale w końcu przestał i krzywo się uśmiechnął.
– Jestem Yulo, zwany też Powiernikiem Pieśni.
Kompletnie zapomniał o manierach. Przez to wszystko nie był sobą i pewnie jeszcze długo nie będzie. Ta pustka wypełniała jego wnętrze tak szczelnie, że ledwie było miejsca na jakiekolwiek inne rzeczy. Nie wiedział czy rozmówcę interesują jego przemyślenia, ale z pewnością i on tutaj z jakiegoś powodu siedział. Nie był mokry więc się nie mył... a więc co robił na brzegu lodowatej wody?

Nieugięty Kolec

[Pąk Róży]

Samiec przez chwilę poczuł jakąś… Nić porozumienia z rozmówcą. Z resztą tak myślał, dopóki ten nie zanegował swojego strachu przed utopieniem. No i wtedy czar prysł… Ale adept i tak chyba spróbuje mu się z czegoś zwierzyć. Nie wie czemu, może dlatego, iż ten sam to zrobił? Zobaczy, czy to go w ogóle zainteresuje...

Oprócz tego, to też prawie niezauważalnie speszył się, słysząc jak jego rozmówca się przedstawia. Oczywiście, że sam o tym zapomniał… Na szczęście w tym wypadku pada to w miarę na początku rozmowy, a nie pod jej koniec… Czyli jest mniej dziwnie.
– Kairaki – odpowiedział. Chciał jeszcze dodać, że ładne imię, że pasuje do niego, zwarzywszy jak wysławiał się wcześniej, ale... Nie umiał, jakoś tak, miał problem z komplementami. Czy to z ich prawieniem, czy otrzymywaniem. – Yhm, sam mam lęk przed wodą… To znaczy, nie lubię jej, boję się jej, a kiedy próbuję wejść do jeziora, czy strumienia, to… zaczynam mieć problemy ze złapaniem oddechu – spojrzał w stronę jeziora, ściszył głos, a na pysku wyraźnie posmutniał, jakby się wstydził tego, co ma zamiar powiedzieć. – Ostatnio ledwo zmoczyłem łapy… – Nie pamięta nawet, kiedy to było. Jakoś bardzo dawno temu... Od tamtego czasu regularnie próbował podejmować podobne próby, jak chociażby dzisiaj. Przeważnie kończył je w podobny sposób – rzucał zdenerwowany kamieniami w wodę, aż się tym nie znudził. – Yhm, jeszcze wracając… Twój brat był na jakiejś wyprawie? Yhm, sam? – W tym wszystkim najbardziej interesowało go, czy ktoś mu wtedy towarzyszył... Sam ma kiedyś wyruszyć z Synem, o ile ten jeszcze o tym pamięta, więc… Ciekawił go ten temat. A chyba nie powinien…

Powiernik Pieśni

[Powiernik Pieśni]

Może łączyło ich coś i nadal tak było, chociaż adept nie był tego pewny po jego wypowiedzi. Największą różnicą było to, że jeden potrafił poradzić sobie z pośrednią traumą, a drugi najwyraźniej miał ją tak dużą, że nie mógł jej przezwyciężyć.
Tylko dlatego, ze problemy jednej istoty są mniej traumatyczne i nie może ich zwalczyć, nie oznacza, że mniej cierpi.
Na imię Yulo lekko kiwnął łbem. Nie poznał jego przyjętego imienia, ale najwyraźniej samiec pochodził spoza terenów, albo kultura jego przodków nakazywała posługiwanie się 'prawdziwym' imieniem, a nie tym, które sam przyjmował.
– Zdolność do szybkiego radzenia sobie z traumami charakteryzuje istoty o niskim poziomie inteligencji...– rzekł z bladym uśmiechem, bo i właśnie tym stwierdzeniem obrażał samego siebie.
– Tak masz od urodzenia? Czy zdarzyło się coś co spowodowało, że kojarzysz wodę z nieprzyjemnościami?
Tak, zdecydowanie większość istot rozumnych wolała omawiać tematy związane z problemami innych. Gryfem kierowała chęć pomocy, ale i właśnie odepchnięcie myśli od własnych problemów. Dzięki temu piekł dwie pieczenie na jednym rożnie.
na kolejne pytanie lekko kiwnął barkami. Chciałby znać wszystkie odpowiedzi związane ze sprawą śmierci swojego brata.
– Wypłynął w morze, najprawdopodobniej sam. Nikomu nie zwierzał się ze swoich planów, po prostu podążał własnymi drogami. Odnalazły go flądry i trytony, przynieśli jego ciało na tereny Słońca, ale nie znają szczegółów.
Wyjaśnił możliwie wyczerpująco. Nie widział powodów, aby jakiekolwiek informacje zatajać.
– Znasz kogoś kto ma łódź, która pomieści dorosłego smoka? Zamierzam dowiedzieć się czegoś więcej o losie, który spotkał mojego brata.

Nieugięty Kolec

[Pąk Róży]

Um, nie wiedział, jak odebrać wypowiedź o poziomie inteligencji… Chyba jako komplement? Nawet jeśli tak, to kompletnie się nie czuł, jakby właśnie jakiś otrzymał. Był on zbyt… Osobliwy.

Następne pytanie zaś… Mocno zbiło adepta z tropu. Był to dla niego temat… Ciężki? Niewygodny? Bo jak już, to ma tak odkąd sięga pamięcią… Mógłby powiedzieć, że w zasadzie, to się z tym urodził? Nie pamięta już życia bez tego – jakby go nie było. Ale, jest jedna rzecz, która nie dawała mu spokoju. Pamięta cały czas jakiś koszmar…
– Yhm, mam tak, odkąd pamiętam… – zaczął nieśmiało, patrząc się cały czas w stronę jeziora. – Yhm, na tym bym skończył, ale… Mam w głowie jeden koszmar, który lubi prześladować mnie regularnie, od wielu księżycy. Czasem mocniej, czasem słabiej… – Zamilkł na moment, nie odrywając wzroku od wody. – Jestem w nim pisklęciem, które porywa woda. Bawiłem się z kimś... Chyba siostrą... Oddaliłem się nieuważnie, porwał mnie nurt... Próbowałem wrócić na brzeg, to wtedy porywa mnie strumień... Czasem czuję ból, ale nie zawsze… Potem odzyskuję przytomność już na plaży… Nie wiem czemu, ale zawsze po czym czuję się, jakbym się, ym, dusił… – Mówił cicho, kurcząc się powoli z każdym słowem. Nie wspomniał, jak silne emocje towarzyszą mu podczas tego snu. To właśnie one, czynią go koszmarem. Oraz też nie mówił o tym, jak podobne do tego wszystkiego jest jego źródło – przybrało formę tego właśnie strumienia, który porywa go, ilekroć próbuje z niego czerpać. Dlatego czary nie wychodzą mu idealnie...

Zaś co do łodzi… Uh, do głowy przychodzili mu tylko Świst, Alzali i Rajski. Niby ktoś, ale nie miał pewności, czy cokolwiek takiego posiadają…
– Uhm, nie jestem pewien… Jak chcesz, to mogę zapytać się dwa smoki i jednego duszka o tę… łódź… – Odpowiedział. Czym to było? Może zapyta następnym razem. Zaś co do szczegółów o bracie… Informacja, że wypłynął prawdopodobnie sam nieco samca uspokoiła, wszak on, raczej na samotne wypady nie zamierza się wybierać, więc… Powinien czuć się pewniej? Ale dalej trochę się stresował…

Powiernik Pieśni

[Powiernik Pieśni]

Może to był za bardzo ogólny komplement... a może tylko próba uderzenia we własną samoocenę, próbując ją ściągnąć jeszcze niżej, niż była?

Przykre sytuacje zapadają w pamięć, traumatyczne idą w zapomnienie bądź też zniekształcają się nie do poznania lub zmieniają w wielką, białą nicość, aby atakować jak z mgły... Trauma to nie część opowieści, to wątek spoza niej. Coś, czemu wzbraniamy dostępu do naszej historii.
Dla Yulo brzmiało to jakby wydarzenie było w jego niedostępnej pamięci i czasami w snach po prostu przypominał sobie coś co jego łeb wyrzucił dawno temu.
– Jeśli nie możesz pokonać strachu siłą woli to powinieneś z kimś porozmawiać o tym jak się tego uczucia pozbyć. Może wizyta w ciepłych źródłach pomoże? Woda tam jest płytka i ciepła, stoi w miejscu bo to niewielkie zbiorniki. Zupełnie inaczej niż nurty rzek i duże głębokie jeziora.
Humor i samoocena Yulo nie pozwalały mu uznawać siebie za kogoś wartego posłuchania, ale nie potrafił powstrzymać się przed mówieniem o swoich pomysłach na problem. Nie spodziewał się jednak oczywiście, że ten smok chociaż w części go posłucha, w końcu nie warto było go słuchać.

Na kolejne słowa lekko pokiwał łbem. Sam nie miał zbyt dużo znajomych w Ziemi i nie spodziewał się, żeby każdy był gotów pomagać jakiemuś byle wojownikowi ze Słońca... musiał jednak spróbować odnaleźć łódź dla mamy. Pływanie w lodowatej wodzie wykończyłoby i wyziębiło Aie, a w takim stanie nie byłaby mu pomocna, a raczej on czułby się jeszcze gorzej, że wziął mamę na misję przez którą może się pochorować, albo nawet umrzeć.
– Jeśli mogę Cię o to poprosić. Spodziewam się jednak raczej cudu, bo wyruszam na prawdę niedługo.
Wyjaśnił lekko kiwając łbem na potwierdzenie i podziękowanie. Smok Ziemi nie był mu nic winien, ale jednak chciał mu jakoś pomóc. To miłe, a on nie zasługiwał na tak dobre traktowanie.

Nieugięty Kolec