Czarny Staw

[Moderator]

Między wzgórzami, wypełniając główną z dolin, znajduje się jezioro. Wokół niego rosną drzewa z gęstym, niemal czarnym od chlorofili listowiem. Woda odbija czarne lądy wokół i równie upiorne drzewa, nie zachęcając do przesiadywania tutaj, mimo że brzeg jest całkiem równy, a plaża głęboka. Zdaje się, że kiedyś jezioro sięgało wyżej i wypłukało nierówności. Na południowym brzegu znajduje się ujście rzeki zasilającej Zimne Jezioro.

[Błędny Ognik]

Mrok pochłonął także czarny staw. Było idealnie. Drzewa, otoczenie wszystko przypominało Aidenowi miejsce w którym się urodził. Miejsce które było początkowo najbezpieczniejsze na ziemi. Gdzie nie musiał jeszcze kłamać, ani tłuc się o kawał mięsa, ani ukrywać i uciekać... jak zaszczuty pies. Wszedł przednimi łapami na czarny lód. Przez chwilę chciał aby tafla pękła. Aby ta czarna ciecz dotknęła jego łap. Byłoby jak w domu. Sęk w tym, że to nigdy nie wróci. Patrzył chwilę na lód zupełnie tracąc czujność. Kłamstwo zabrnęło zbyt głęboko. Nawet nie pamiętał jaki dokładnie był przed... tym wszystkim.

[Słoneczny Kolec.]

Tiernan naprawdę zamienił się w cień. Dzięki niewielkiej wadze nie zapadał się tak w śniegu, chociaż do zachowania bezwzględnej ciszy było mu daleko. Dobrze wiedział, że jest tym zwinniejszym ale równocześnie wiedział iż Aiden ma bardziej wyczulone zmysły niż większość Cienistych. Nie było szansy, żeby nie drzewny nie wiedział o jego obecności. Dlatego ostatni odcinek drogi pokonał długimi susami, zatrzymując się gwałtownie obok młodszego samca.
– Nie, proszę, nie rób tej miny. Tyrania znowu się obraziła? – uśmiechnął się kpiąco, przewracając ślepiami i odgarniając śnieg żeby usiąść wygodniej. Gdyby byli na terenach stada, zapewne by się położył. Albo chociaż w jakiejś grocie. Niestety, kiedy udało mu się znaleźć ślad Autentycznego – śmiać mu się chciało, za każdym razem, kiedy słyszał to imię – to wiódł on właśnie tu. Dobrze przynajmniej, że to były Czarne Wzgórza, lubił je. Jak większość Cieni.
– Już niedługo "ceremonie". Chociaż, zaraz. Ty też będziesz miał "test"? – prychnął, krzywiąc się lekko. Nie podobał mu się ten cały ceremoniał, wypełnianie formułek i zachowywanie się według tutejszych norm. Jednak był gotów się podporządkować, skoro tego wymagali Kalhair i Kheldar.

[Błędny Ognik]

Samiec uśmiechnął się na widok przyjaciela.Szedł jak stado słoni, czyli... normalnie jak na niego. Przez chwilę był on szczery, ale... przez chwilę, ogólnie do śmiechu mu nie było. Mało się tu działo i wiało nudą. Smok tak... dziwny potrzebował bodźców, a na terenach tej krainy liczyły się tylko treningi. Co za nuda i strata czasu! Rozumie sam się doskonalić, ale żeby uczyć innych? O zgrozo przecież jeśli nie ma się w tym interesu to zwyczajna strata czasu. Aiden jednak podtrzymywał wyglądający 100 procentowo szczerze uśmieszek.
– A czy pamiętasz aby kiedykolwiek Tyrania nie była obrażona?– spytał patrząc na niego z ukosa, rozbawiony. Skłamał. Wprawdzie kłócili się, ale Tyrania dość rzadko się obrażała. To twarda sztuka... no przynajmniej wobec brata.
Obrócił się w stronę smoka i stanął całkowicie na zamarzniętym jeziorze.
– Och, ceremonie. Tak... zdałem. – chyba nie muszę pisać, że Aiden częściowo znowu rzucił półprawdę. Zabił sporą ilość żubrów, to liczy się jako "zdanie testu". Samcowi również wydawalo się to śmieszne. Dlatego zwiał z testu który wyznaczył mu jego obecny mistrz. O ceremoniach nie słyszał.
– Tutaj wszystko kręci się w okół tych całych treningów. Frustrujące... Słyszałeś o Nauczycielu? Podobno niezły z niego stary piernik... – napomknął czymś o nieco większym stężeniu prawy w kłamstwie.
– Czy twój brat wszczął z kimś wojnę? – zapytał.
Nie żeby wojny lubił, ale to na pewno byłoby ciekawsze, niż zwykłe polowania i nauki. Może mógłby kogoś przeciągnąć na swoją stronę. Zabić w pojedynku zupełnie "niechcący"... tak to jest coś.

[Bławatek]

Przyleciała nad Czarny Staw by znów uczyć się magii. Na szczęście nie musiała zaczynać od podstaw. To będzie już trochę wyższy poziom. Co prawda jako przyszła Uzdrowicielka nie będzie walczyć na arenie, ale przecież nie wiadomo co przyniesie nam życie? Nie zaszkodzi się trochę podszkolić w tej dziedzinie. Chciała się spotkać z tą samą nauczycielką co wcześniej, bo po pierwsze ją polubiła, a po drugie nie będzie musiała mówić znowu teorii.Chyba. Byłą nudna, i w większości nielubiana.

[Niegasnąca Iskra]

Zjawiła się natychmiast, gdy tylko dostała wezwanie. Zreszta, można rzec, jak zwykle. Ona również skorzystała z powietrznej formy komunikacji, i gdy tylko zauwazyła Zapomnianą Łuske, smoczycę, którą już znała, zapikowała w dół, po czym zgrabnie wylądowała na ziemi. 3/4 ogona od smoczycy.– Witaj – przywitała się, składając skrzydła, skinąwszy Kleryczce głową. – To co? zaczynamy? – zapytała retorycznie, dając znać Łusce, aby jako pierwsza zaatakowała. Sama zaś, przygotowała się do użycia maddary.

[Bławatek]

Skinęła głową na znak ze się zgadza. Czym by u zaatakować tym razem? Na pewno czymś, czego nie stosowała podczas poprzedniej nauki z Niegasnącą. Najpierw odnalazła do dobrze już znane sobie zródło. Wyobraziła sobie jak w okół wszystkich czterech łap Ognistej pojawiają się stalowe linki. Były bardzo cienkie, ale jednocześnie wytrzymałe i miały ostre krawędzie. W ułamku sekundy miały się gwałtownie zacisnąć i przeciąć łuski i skórę smoczycy aż do kości. Ale to nie wszystko. Dodatkowo linki miały na powierzchni truciznę która miała wywołać dodatkowy ból. Przelała maddarę w swój zamysł.

[Niegasnąca Iskra]

O nie! Niegasnąca nie zamierzała tracić swoich łap, więc natychmiast wyczarowała wokół swoich łap "skarpetki", mające nie dopuścić do obcięcia swoich kończyn. Oczywiście, jako, że stal nie jest odporna na kwas, zastosowała właśnie tą substancję. Tyle, że jej kwas miał nie robić jej krzywdy a także nie mógł zniszczyć otoczenia.
***
Chwilę później, posłała pierwszy atak. Dość prosty. W kierunku Zapomnianej, choć nie od niej ale tak w połowie między nią a Zapomnianą, stworzyła kulę. Ognistą i dość gorąca. Celowała nią w prawa, przednia, łapę smoczycy ...

[Bławatek]

Taak, proste ataki były najlepsze. Dokładnie tak samo jak prosta obrona. Zapomniana nie miała czasu na jakieś zmyślne obrony. Szybko zaczerpnęła many i stworzyła przed swoją prawą przednią łapą tarczę która była na tyle duża by w całości zasłonić kończynę. Stworzona z grubego lodu po którego powierzchni(od strony Niegasnącej Iskry)spływała woda. Kleryczka pamiętała by nie tworzyć ciągle nowej wody bo w ten sposób szybciej wyczerpie maddarę tylko by raz wyczarowana ciecz ciągle krążyła po tarczy. Miała też wszystkie swe właściwości w tym gaszenie ognia.

***

Miała teraz nowy pomysł na atak. Wyobraziła sobie jak z tyłu Ognistej zmierza w jej stronę trąba powietrzna. Ale nie była tak wielka jak w naturze. Niższa od Starszej, ale znacznie szersza. Oczywiście wirowała w okół własnej osi z wielką szybkością. Dodatkowo była naszpikowana szklanymi odłamkami. Gdyby dostały się one do ślepi czy gardła wyrządziłyby nie lada szkody. I o to jej właśnie chodziło. A raczej chodziłoby w prawdziwej walce. Ale nie musiała się obawiać o Iskrę. Tyle książycy na arenie musiały zrobić swoje. Przelała maddarę w wyobrażenie, jednocześnie przygotowana na kolejny atak posłany w jej kierunku.

[Niegasnąca Iskra]

Traba za jej plecami, kora atakuje jej slepia? No ciekawe zjawisko. Blyskawicznie postawila tarcze, diamentowa, chroniaca jej tyl. I wysokosc i szerokosc dostosowala pod swoje parametry. Choc pozostawila sobie nieco zapasu.
***
Zaatakowala prawa, przednia lape Kleryczki. wokol niej stworzyla cieniutka, ale za to bardzo ostra i wytrzymama linke, majaca owinac sie wokol tejze konczyny i zacisnac. szybko.

[Bławatek]

Nieprzerwanie czujna oczekiwała na atak Niegasnącej Iskry. Była ciekawa co Czarodziejka wykombinuje tym razem. Gdy poczuła działanie maddary przy swej prawej przedniej łapie szybko spojrzała tamtym kierunku. I co zobaczyła? Metalową linkę która zapewne za chwilkę ma zacisnąć się na jej łapie i wyrządzić jakieś szkody? Ona do tego nie dopuści. A przynajmniej postara się by tak było. Zaczerpnęła many ze swego zródła i stworzyła na swej prawej przedniej łapie stalową grubą (skarpetkę) Która obejmowała tylko ten zagrożony obszar. Więcej nie była potrzeby. Dodatkowo pokrywała ją żrący kwas mający za zadanie rozpuścić linkę Ognistej, ale być niegroznym dla stalowej osłony Zapomnianej i niej samej.

***

Ona już znała swój kolejny atak. Szybko wpadła na ten pomysł. Stworzyła tuż nad Starszą kamień. A konkretnie nad jej głowa. Był niewiele większy do głowy Ognistej. Miał tez wszystkie właściwości naturalnego kamienia włącznie z ciężarem. Jego zadaniem było spaść na jej głowę i ja ogłuszyć oraz uszkodzić kość czaszki. Kleryczka obrała odpowiedni moment i spuściła kamień.

[Niegasnąca Iskra]

O nie! Nie da sobie rozwalić głowy. Błyskawicznie, stworzyła wokó siebie kopułę, obejmującą całej ciało. Co prawda, atakowany był jej łeb, i tylko on, ale istniało ryzyko, że okruszki, które powstaną po uderzeniu – tworu Zapomnianej z jej tarczą – mogą ją uszkodzić. Nabić siniaka albo nawet wbić się w jej ciało. W końcu, NI nie wiedziała, czy to jest zwykły kamień, ktory będzie zachowywał się jak kamień, czy coś innego. Coś, nastawionego, aby ją zranić. Oczywiście, jej bariera miała przepuszczać powietrze – to normalne – być wytrzymała na skruszenia, pęknięcia, zarysowania, i być nieco większa od niej samej ... I to chyba było by tyle.
***
Szybko posłała w kierunku ZŁ podmuch. Lodowaty podmuch, mający zamrozić/przymrozić jej bok oraz skrzydła. Zmateralizowała go pół ogona od Kleryczki, aby nie miała zbyd dużo czasu do namysłu.

[Bławatek]

Znowu siły natury co? Jej krew! To znaczy tak się mówi...najwyrazniej nie miała zbyt dużo czasu d namysłu więc stworzyła pierwszą rzecz jaka przyszła jej na myśl. Była to szklana kopuła w całości przykrywająca Zapomniana Łuskę, albo jeszcze większa by ta miała pełną swobodę ruchów. Z zewnątrz pokrywał ją w całości ogień. Bez względu na wiatr miał się nie przechylać i nie gasnąć. Płomienie były dodatkowo powiększone. Ogień zawierał wszystkie swe naturalne właściwości w tym kolor i temperaturę. No może ta ostatnia była przez nią powiększona. Sporo.

***

Kolejny jej pomysł wyjątkowo przypadł Zapomnianej do gustu. Stworzyła po obydwu bokach Niegasnącej Iskry kamienne ściany. Były wyższe i szersze od Ognistej ale mocne i twarde jak skała. I dodatkowo bezbarwne. Przezroczyste. Miały szybko się do siebie zbliżać, przyciągać i zgnieść stojącą pomiędzy nimi Starsza. Przelała maddarę w wyobrażenie.

[Niegasnąca Iskra]

Zapomniana zapomniała o jednej bardzo ważnej rzeczy. Nieuodpornienie swojej tarczy na działanie jakieś substancji, powoduje, że zaczyna ona niszczyć barierę na której się znajduje. I tak się też stało w przypadku Łuski. Ogień zaczął pochłaniać jej barierę,niestety. Ale na szczęście nie trwało do za długo, bo ognista odwoływała swój czar, tak samo zresztą jak wodna. Jeśli atakowała, to nie mogła mieć bariery wokół siebie, proste! Szybko stworzyła wokół siebie kopułę, której nadała właściwość rozszerzania się oraz niszczenia ataku ZŁ. Użyła diamentu, więc substancji mocniejszej od kamienia
***
W stronę wodnej skoczył drapieżnik, który tuż przed nią, uskoczył w bok i wyciągnął przed siebie swoją paszczę – rozszerzoną paszczę. Zamierzał zaatakować jej kark.

[Bławatek]

Ech! Ta magia! Rzeczywiście jej kopuła nie zadziałała do końca tak jakby Zapomniana tego chciała. Ale nie przejęła się tym zbytnio, chcąc skupić się bardziej na działaniach Niegasnącej Iskry. Obrona tamtej zasługiwała na uznanie Kleryczki. Sama zastosuje coś podobnego gdyby ktoś ją tak miał zaatakować. Niespodziewanie ujrzała przed sobą jakieś drapieżne zwierzę. Atakowało jej kark! Z łatwością mogłaby uniknąć jego kłów wzbijając się w powietrze, uskakując w bok czy przeturlać się gdzieś. Ale tu chodziło o to by obroniła się magicznie. Gdy wierze podczas skoku znalazło się nad ziemią Wodna stworzyła w okół niego bańkę. Właściwie drapieżnik znalazł się w jej środku. Była stworzona z bardzo grubego, przezroczystego szkła, które jednak miało przepuszczać powietrze. Kula unosiła się tuż nad ziemią z napastnikiem w środku.

***

Nie zwracając na nią dłużej uwagi zaatakowała Ognistą. Stworzyła diamentowy kolec, wielkości przeciętnej smoczej łapy. Oczywiście miał na końcu ostre zakończenie. I miał wszystkie właściwości diamentu. Miał popędzić prosto w pierś starszej. Przelała maddarę w swe wyobrażenie.