Sitowie

[Pasja Uczuć]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Pasja była coraz częściej widywanym smokiem na terenach wspólnych. Choć zazwyczaj było to głównie w trakcie lotu do Bliźniaczych Skał, tym razem wybrała nieco bardziej zwyczajną, choć jednocześnie niezwykłą przechadzkę. Bowiem pierwszy raz od dawna wzięła ze sobą Gaja poza tereny stada. Jak przystało na łowcę, zawsze miała ze sobą trochę mięsa, owoców i aromatycznych przypraw.
– Oh... Hej! – zakrzyknęła miło, gdy zobaczyła niedaleko nowego dla niej smoka. Uśmiechnęła się szczerze, podchodząc nieco bliżej.
– Paqu wydaje się, że jesteś baldzo głodny. Miałbyś ochotę coś zjeść? – spytała go, niemal widząc pod skórą wystające żebra. Zresztą, nawet nie czekała na odpowiedź, a już zrzuciła torbę z ramienia, gdy Gaj posłusznie zasiadł tuż obok.
Miała ze sobą trochę koziego, już oprawionego mięsa, oraz... Jajko. I właśnie to postanowiła wykorzystać wyciągnęła z torby wolną misę i ułożyła ją przed samcem, po czym sama zabrała się za przygotowanie mięsa. Sięgnęła do maddary, by z pomocą kryształowego, fioletowego ostrza posiekać przygotowany kawałek niezwykle drobno, przecinając wszystkie włókna. Gdy. Mięso było już drobnoutkie, dodała do niego odrobinę morskiej soli i znalezionej ostatnio w składziku, ciemnej przyprawy. Na przygotowanej wcześniej misie ułożyła rozdrobnione mięso w walec, po czym, w osobnym naczyniu rozbiła jajko. Ostrożnie oddzieliła samo żółtko, by ze szczyptą soli ułożyć je na szczycie dania. Tak przygotowaną potrawę przysunęła bliżej Plagijczyka.

[Nieugięty Kolec.]

Odwrócił się nagle, napinając wszystkie mięśnie, gotów bronić swojej osoby, gdy tylko usłyszał czyjś głos za swoimi plecami. Zmierzył samicę wzrokiem swoich czerwonych ślepi, pochylając nieco łeb, szczerząc kły. Cofnął się o krok, gdy się do niego zbliżyła, wyraźnie czując się nieco zagrożony. Dopiero po chwili zauważył jej uśmiech, a do jego łebka dotarł sens wypowiedzianych przez nią słów. Schował zębiska pod wargami, podnosząc nieco łeb i patrząc na nią, jakby nie wierzył, że chciała obdarować go mięsem. Dziwnie miła ta samica, do tego pachniała stadem wody, więc ewidentnie nie była częścią Plagi. Ale był głodny... I tylko to się na razie dla niego liczyło.
– Z chęcią
Odpowiedział jedynie na jej słowa. Domyślił się, że smoczyca jest łowczynią. Do tego od razu mu się przedstawiła, bo mówiła w trzeciej osobie. Paqu nie sprawiała wrażenia, jakby miała wobec niego złe zamiary, ale mimo to nie ufał jej. Wiedział, że gdyby chciała, już dawno by go zabiła, wystarczyło tylko jedno cięcie jej szponów. Do tego jej kompan. Pierwszy raz w życiu widział tak szkaradną maszkarę. Wolał nie sprawdzać, czy jego żądło jest jadowite.
Niepewnie podszedł do przygotowanego przez nią jedzenia. Mięso zjadł dość szybko, jajku początkowo nie ufał, jednak później również je zjadł. Jednym ruchem łapy odtrącił miskę na bok, podnosząc wzrok na członkinię stada wody.
– Dlaczego mi pomogłaś? Mogłaś po prostu przejść obojętnie, w końcu nie jestem z twojego stada... Więc dlaczego?
Patrzył się ciągle na nią uważnie, oczekując odpowiedzi. Od początku zastanawiało go to pytanie, miał tylko nadzieję, że nie poderżnie mu gardła za tą "zniewagę".

[Pasja Uczuć]

Samica, choć wyraźnie pachnąca stadem Wody, była także pokryta nutką charakterystyczną dla uzdrowicielki Plagi – Szarlatańskiej Obietnicy. Nawet jedno z jej piórek miała na kolczyku zawieszonym na lewym uchu. Więc, choć z obcego stada, dla niektórych nie była aż taka obca.
Paqui ucieszyło przyjęcie propozycji posiłku przez samca. Uwielbiała to. Próbowanie nowych sposobów na podanie aktualnie posiadanych składników. Wymyślanie, z czym najlepiej i w jakiej formie mogło by najlepiej smakować dane mięso. I uwielbiała to, że jej pomysły tak często smakowały innym.
Gdy Pasja czekała, aż Plagijczyk dokończy posiłek, jej "przerażający kompan" siedział spokojnie tuż obok niej. Wydawać by się mogło, że jego pysk był już znudzony czekaniem. Najwyraźniej nie był to już pierwszy raz, ci w sumie nie było takie dziwne.
– Paqu widziała, że jesteś słaby i głodny. Sama poluje dużo, lazem z Gajem całymi dniami szuka śladów, tlopi zwierzynę... I ją zabija, by nikt jej bliski nie był głodny. Ostatnio ma tlochę szczęścia i często kończy polowania z sukcesem, więc ma colaz to większe zapasy. Paqu uwielbia przygotowywać posiłki, więc gdy tylko ma tyle mięsa, by nie maltwić się o głód stada, to baldzo chętnie przygotowuje jedzenie także dla innych. – wyjaśniła miło, jakby to wszystko było dla niej oczywistością.

[Echo Zbłąkanych]

Mlody jak zwykle wybrał się na przechadzkę. Miał wyjątkowo dobry humor, podśpiewywał sobie pod nosem, machał wesoło ogonem rozwalając wszystko dookoła, co niemrawo rady się przed nim schować. Był sobą, robił wokół siebie mnóstwo hałasu, Kumka dawała ognia, recholąc w niebo głosy, dodatkowo gamoń jeden stworzył mnóstwo kolorowych maddarowych żabek skaczących dookoła. Konkurowały z Kumka, kto będzie się głośniej wydzierać. Młodemu był na rękę ten hałas, miał bardzo Świetlikowaty nastrój. Brodził sobie wesoło w płytkiej wodzie, otoczony wesołym rozgardiaszem. Dla takich chwil warto żyć! Zatrzymał się na chwile, patrząc na malowniczy krajobraz dużej połaci trzcinowego lasu. Ile ciekawych gatunków zwierząt musi się tam czaić, trzeba je zbadać! -pomyślał, a ogon zamieniał się w helikopter.

[Oczywistooki]

Ah, jakże było spokojnie i nic nadnaturalnego się w tym miejscu nie działo...
Oh, niedoczekanie!
Gdy tak adept Ziemi wpatrywał się w gęste, trzcinowe zarośla nagle... wyleciał z nich smok prosto na niego! Tak po prostu. Co było dziwne, nie było go wcześniej ani słychać, ani czuć. Również i krzaki nie poruszyły się nawet w najmniejszym stopniu.
Wydawało się, że zderzenie z realistycznie wyglądającym gadem będzie nieuniknione i bolesne, kiedy... oh. Po prostu przez niego przeleciał i zatrzymał się tuż za nim. Tak po prostu. Jak "leciał" wcześniej z podkulonymi łapami i złożonymi skrzydłami, tak i się zatrzymał i odwrócił w stronę adepta. Nim żywy smok zdążył się w jego stronę odwrócić, Oczywisty okrążył go, nadal lewitując i dopiero zatrzymał się w powietrzu przed jego łebkiem, z uśmiechem wpatrując się w jego pysk.
– Ooo, hejo! Nareszcie jakiś smok z krwi i kości! Wiesz, mam takie szyyyybkie pytanie, czy nie widziałeś może dzisiaj ducha smoka z piaskowym kolorem łusek i szarymi rogami z rozdwojonymi końcówkami?

[Echo Zbłąkanych]

Młody stał sobie tak i trochę zaczął zamulać otoczony wesołym rozgardiaszem, gdy wtem coś przez niego przeleciało, tak bezczelnie i z impetem! W pierwszej chwili młody podskoczył jak rażony piorunem, lecz po chwili strach przeszedł w oburzenie. Wszystkie żabki maddarowe znikły, młody zaczął się rozglądać, gdy nagle dostrzegł całkiem ładnego... ducha wiszącego nad jego głową, tuż przed pyskiem. Duch, prawdziwy duch! Młody zrobił się podekscytowany, nigdy wcześniej nie widział ducha! Przyjrzał się mu uważnie, bez wątpienia było to smocze widziadło, był całkiem... ładny.
–Eeee witaj upiorku, nazywam się Błędny Kolec. Pierwszy raz widzę kogoś takiego jak Ty! -powiedział w stronę duszka podekscytowany.
–Niestety nikogo takiego nie widziałem, to jakiś Twój kolega? Jak Cię zwą? Do jakiego stada należałeś? -zadał kilka pytań na raz widziadłu. Jakoś dziwnie nie bał się już tego ducha, wyłącznie pozostała ekscytacja ze spotkania kogoś tak ciekawego.

[Oczywistooki]

Ucieszył się, że nie przestraszył zwojego rozmówcy. Było to widać po jego nieznikającym wręcz z jego pyska, miłym uśmiechu. Oh, i również tonie radosnego głosu.
– Upiorku? Oooh, nie przedstawiłem się, no tak! Jestem Oczywistooki, wojownik Życia! To znaczy... Ziemi! Hehe, ciągle się mylę. Miło mi cię poznać, Błędny Kolcze! Iii... Um, tak jakby... To opis mojej ukochanej. Żyła dłużej niż ja i nie mogę nigdzie jej znaleźć, a szkoda. Fajnie byłoby się jeszcze raz, choć na chwilę spotkać. Więęęc... Ciągle jej szukam. A tak się akurat zdarzyło, że udało mi się ponownie wymknąc z zaświatów i pomyślałem, że tym razem jej też. – zabrzmiała energiczna odpowiedź półprzezroczystego duszka, który podczas mówienia nie przestawał się uśmiechać, ale również i ruszać. To sobie przeleciał trochę bardziej na lewo, tu na prawo... I cały czas gestykulował. Ależ fajnie tak móc ruszać bez problemu łapami w trakcie rozmawiania! Nie trzeba używać ich do podpierania.

[Echo Zbłąkanych]

Młody nie bał się już tego upiorka w ogóle. Szukał swojej ukochanej, która mogła jeszcze żyć, troszkę to smutne, może jak zapyta o więcej szczegółów, może jak ma na imię, to uda mu się ustalić jakieś fakty.
–Od dawna jesteś... duchem? Może jakbyś podał mi imię swojej ukochanej, to skojarzyłbym jakieś fakty, tak ciężko mi cokolwiek powiedzieć – zapytał i oznajmił jednocześnie Błędny.
–Współczuje Ci... być bez ukochanej w innym, pewnie niezbyt przyjaznym miejscu.. mimo wszystko jesteś taki radosny i paradoksalnie pełny życia, mimo tego że jesteś duchem... nie tęsknisz za byciem smokiem z krwi i kości? – kolejne pytanio-stwierdzenie Świetlika. Wesoły duszek strasznie latał dookoła, co nieco młodego irytowało, bo wolałby widzieć dokładnie swojego rozmówcę, ale bardziej żałował duszka, niż był zirytowany, więc na ą chwile nie robił mu żadnych przytyków.

[Oczywistooki]

Podrapał sięe odrobinę po podbródku, w sumie to zastanawiając się o tym, jak długo utknął w tej formie. Wydawało mu się, że w samotności spędził całą wieczność, ale dobrze wiedział, że raczej to nie była prawidłowa odpowiedź.
– W zasadzie to... sam nie wiem, dla mnie czas płynie odrobinę inaczej! Ale mam wrażenie, że... udało mi się dostać na chwilę do świata żywych cztery pory temu. Albo osiem? Hmm... kogo z Ziemi wtedy spotkałem... O, Żwawy Kolec! Znasz? – spróbował jeszcze tak pomóc smokowi ze znalezieniem odpowiedzi. W zasadzie to sam chciał nią poznać!
Później nastąpiło pytanie o ukochaną i wyrażenie współczucia. Na pysku ducha, który w końcu postanowił zlecieć na ziemię pojawił się wyraz takiego "Aww...", a następnie znów zaczął mówić swym pozotywnym głosem.
– Oddech Pustyni, przywódczyni Ognia! Mówi Ci coś jej imię? Ajjj, może powinienem poszukać smoków z jej stada...? Choć tak niezbyt miło opuszczać rozmownych i uprzejmych gadzinek, jak Ty, Błędny Kolcu. Bo właśnie dzięki osobom, z którymi mogę rozmawiać czuję się jak żywy. A przynajmniej ja w zaświatach takowych nie napotykam. Cóż, nikogo nie napotykam. Więęcc... W zasadzie to trochę tęsknię za życiem. Trochę bardzo, tak. Bo żyjąc można rozmawiać ze smokami! Nie ma nic lepszego od braku poczucia samotności.

[Echo Zbłąkanych]

Młodemu średnio się podobała taka wizja samotności... Czy rzeczywiście koniec jest taki... nudny? Coraz bardziej współczuł rozmówcy, być tak całkiem sam.. aż go serce zabolało.
–Niestety nie kojarzę ani Żwawego Kolca, ani Twojej ukochanej. Nie znałem nikogo ze stada ognia oprócz swojej drugiej matki, która umarła od razu po ceremonii, na której ją poznałem. Przykro mi trochę z tego powodu, że nie zdołałem jej poznać. – wyznał szczerze duszkowi. Jakoś mu się tak zebrało na zwierzenia.
–Podziwiam Cię, że mimo bycia... po drugiej stronie nadal jesteś taki wesoły. Mało masz okazji do interakcji z kimkolwiek. – pochwalił smoka. Dużo trzeba mieć w sobie samozaparcia, żeby się nie załamać...

[Oczywistooki]

Podszedł bliżej adepta i porzucił na moment swój półprzezroczysty kolor. Teraz wyglądał jak żywy! To znaczy, nie licząc braku zapachu i tego, że jego łapy przenikały przez kłosy trawy. Jak i również lekko przeszła jego prawa, przednia przez bark Błędnego, gdzie odruchowo chciał go klepnąć, by dodać mu otuchy. Oczywiście żywy smok nic nie poczuł.
Chciał tak wyrazić współczucie temu, że widział swoją matkę tylko raz. Jakoś słowo "drugą" zinterpretował jako fakt, iż był on adoptowany.
– Ow... No nic, trudno, będę szukał dalej. I... Um, nie załamuj się tym, że jej nie poznałeś. Jestem pewien, że Tobie się bardziej poszczęści i na pewno ją jeszcze kiedyś spotkasz! A może cię odwiedzi, tak jak ja? Hehe, kawał życia jeszcze przed tobą, niejednego ducha jeszcze ujrzysz! To jest, jeśli Ateral dalej będzie zostawiał nam opcję zejścia na ten świat. Bo nie sądzę, że zdarzyło mu się to dwa razy przez przypadek. – rzekł radośnie, odkładając łapę z powrotem. Uśmiech nie schodził mu z pyska. Zdawało się nawet, że trochę się powiększył, gdy smok wyraził swój podziw. Od razu po nim duch ponownie zabrał głos z zadartym nieco łbem w górę. Ciągle miał na widoku adepta.
– Ale gdy mam, powinienem z takiej okazji jak najbardziej korzystać, nie? I korzystam, i cieszę się, że ją mam! Hehe. – rzekł radośnie. Popatrzył się potem trochę na bok, grzecznie sugerując, że powinien w zasadzie iść dalej szukać tych, których znaleźć "musiał".

[Echo Zbłąkanych]

Młody wyszczerzył zęby.
–Na razie się na tamtą stronę nie wybieram, za młody jestem – zaśmiał się do duszka. Szkoda, że tak krótko może być między żywymi, fajny materiał na kumpla, można by coś razem zmajstrować.
–Szkoda, że tak rzadko pojawiasz się wśród nas. Chętnie bym Cię lepiej poznał, ale rozumiem, że musisz jeszcze znaleźć swoją ukochaną, albo kogoś kogoś jeszcze, na kim Ci zależy. To bardzo niesprawiedliwe, że tylko tak rzadko możesz nas odwiedzić, widać taka wola Bogów.. Powodzenia w poszukiwaniach. – powiedział do Duszka, widząc, że ten chce już ruszać dalej. Przerażała go wizja spędzania czasu po śmierci w samotności i pustce. Dobrze, że jestem jeszcze młody – pomyślał.

[Oczywistooki]

– I oby nikt Ciebie też tam nie pospieszał, jeśli wiesz, o czym mówię, młody. – Odparł mu od razu, przytakując na swoje własne słowa. Zrobiło mu się znów jeszcze milej, gdy pomarańczowołuski znów wyraził swój żal do rozstania się z Oczywistym. Jakiż on był przeuroczy...
– Dziękuję bardzo serdecznie, bardzo miło było z Tobą porozmawiać! Jeśli nadal nikogo nie znajdę, too... może znajdę Ciebie następnym razem, gdy tutaj wrócę? Ciekawe jak duży wtedy będziesz, hehe. – zaśmiał się, przymykając ślepia z radości. Następnie wzleciał i zrobił jeden przewrót przez grzbiet w powietrzu, ponownie nabierając półprzezroczyste barwy.
– Miłego życia, Błędny Kolcze! – wyrzucił z siebie radośnie ostatnie słowa, ruszając w tym samym momencie jak z procy gdzieś na lewo od Błędnego, ignorując po drodze gęste trzciny, które nie stanowiły dla ducha żadnej przeszkody. Odlatując jeszcze patrzył za siebie z uśmiechem, dopóty krzaki całkowicie nie zasłoniły mu widoku na pociesznego pomarańczowołuskiego.
//zt

[Strażnik Gwiazd]

Nie cierpiał jezior, ale teraz nie do końca zwracał na to uwagę. Nie chciał zresztą komfortu w rozmowie z Beriusem. Chciał znać fakty i obecną sytuację. Wezwał go mentalnie, zastanawiając się po drodze co takiego chciałby mu przekazać i dlaczego. Zdawał sobie sprawę, że przysięga była dopiero pierwszym krokiem do przemiany, choć były Ziemisty nie miał już wiele czasu.
Dotarłszy na miejsce Strażnik przysiadł przy pokrytej lodem tafli, która w większości była osłonięta wyschniętymi roślinami.

[Berius]

Berius siedział pod drzewem opierając się o zimną korę. Zmarnowany to mało powiedziane jeśli chodzi o jego stan. Wyglądał jak by jego duch kompletnie go opuścił. Mimo wszystko jednak wydawał się... nie smutny tylko spokojny.
-Zastanawiałeś się kiedyś jak będą wyglądać twoje ostatnie chwile na tym świecie? Chciałbyś być sam, a może w otoczeniu bliskich.
Odetchnął spokojnie i spojrzał w niebo patrząc jak zaczyna padać śnieg.
-I czy chciałbyś by cię zapamiętano czy może zapomniano. Dla mnie najstraszniejszą rzeczą jest samotna śmierć i zapomnienie. Jednak nie możemy mieć wszystkiego.
Zaśmiał się żałośnie myśląc o swoim żywocie. Z dnia na dzień czuł się coraz gorzej ale rozumiał coraz więcej.
-Jak że życie było by prostsze jakbyśmy wiedzieli co nas czeka. Mogli byśmy się przygotować na nadejście ciężkich dni ale w zamian byśmy nie mogli z trudnych chwil wychodzić silniejsi. A co ty o tym myślisz?

[Strażnik Gwiazd]

Siedział? Strażnik odwrócił się w stronę źródła głosu. Wyglądało na to, że Berius był zbyt leniwy, aby podejść mu pod sam nos, więc wybrał jakieś drzewo nieopodal i postanowił poczekać, aż to prorok podejdzie do niego. Westchnął pod nosem. Niech będzie.
– Myślę, że masz rację w twierdzeniu, iż nie opłaca się znać przyszłości z góry. Na szczęście to niemożliwe, bo smoki przestałyby się liczyć z konsekwencjami teraźniejszości – Wyjaśnił najpierw, po tym jak przysiadł mu naprzeciw, naturalnie zachowując odpowiedni odstęp.
– Nie wiem, czy zależy mi na byciu zapamiętanym przez smoki. Jeśli jednak skupisz się na tym jak jesteś odbierany teraz, będzie to wystarczające. Gdy umrzesz, twój lęk stanie się nieistotny. Na tym poniekąd polega twoja obecna misja, więc mam nadzieję, że nie zniechęciłeś się w zaledwie jeden księżyc od jej podjęcia – Podejrzewał jednak, że właśnie tak było. Odbierało mu to chęci na cokolwiek, ale spróbował odepchnąć tę myśl i kontynuować, jakby jej nie było – Czy byłbyś w stanie powiedzieć coś o swojej wartości Beriusie? Czy jest coś, co chciałbyś zrobić, ale jakieś zjawisko albo smoki cię powstrzymują? –
Gdy mówił, brzmiał na bardziej zmęczonego i wyzutego z entuzjazmu niż kiedykolwiek dotąd, choć nadal miał podbródek wysoko, w prezentacyjnej pozie, więc być może nie było to szczególnie zauważalne.