Ustronie

[Ostoja Zimy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

W końcu Pikujący Uzdrowiciel się rozłożył a Adeptka mogła wytupać łapkami jego plecy. Usiadła na pupie a przednie łapki położyła między łopatkami futrzastego Plagijczyka. W jednej łapce rozkładała paluszki i uciskała nimi mięsnie a droga łapka była odrobinę niżej. Cały rytuał nie był jakiś skomplikowany, po prostu łapki zmieniały się na przemian. Starała się nie używać przy tym siły, nie chciała zrobić samcowi krzywdy.
– Tiaa.... spotkanie młodych – zaśmiała się nerwowo, to właśnie tam pierwszy raz spotkała plagowe pisklęta i o niektórych miała dość... niepochlebną opinię – Tak, byłam. Ciekawe doświadczenie – mruknęła i wytupała trochę mocniej.
– Tak mówią, ale mam nadzieję, że ja swojej nie stracę, chciałabym mieć czym walczyć – zaśmiała się głośno – Chociaż proteza Obietnicy jest całkiem ładna – zażartowała i łapkami ugniatała teraz mięśnie przy szyi.

[Pikujący Upiór]

Chociaż sam uzdrowiciel był spokojny, to był jakiś cały spięty. Dlatego też i mięśnie, jakie Hebanowa rozminała, wydawały się zbite. Najwidoczniej to dlatego, że Hebog nie przywykł do tego, że ktoś go dotyka. Mimo to cicho zamruczał, a jego ogon lekko drgał.
– Co, u was też Strhażnik paplał coś o bóstwie Wolnych Stad? – spytał. Nich sobie spokojnie opowiada, dla niego taka informacja nie miała większego znaczenia. Tak tylko zagadnął z ciekawości.
– U nas nie ma takiego wymogu. Wystarhczy, że smok walczy wystarhczająco dobrze, aby pokonać przeciwnika. – rzekł. Dla niego taka tradycja nie miała żadnego sensu. Jeśli ktoś stracił łapę, to przeciwnie, to świadczy, że smok walczy na tyle słabo, że omal nie stracił swoje życie.
Parsknął, gdy adeptka wspomniała o protezie Ha'ary.
– Ohhh! Wiesz, Szarhlatańska Obietnica nie strhaciła swoją łapę w walce z innym smokiem. – powiedział. Owszem, może proteza i była ładna, ale on na to nie zwracał większej uwagi. Ważne, żeby była cała i zdrowa, wtedy przynajmniej na chwilkę świat będzie żyć w spokoju i szczęściu.

[Ostoja Zimy]

Tupała ostrożnie by nie uszkodzić jakiegoś mięśnia bądź, aby nie wbić pazurka w skórę. Czuła jak samiec jest cały twardy, więc tym bardziej to skłoniło Hebanową do delikatności. Kątem oka dostrzegła, jak końcówka ogonka mu drga, i uśmiechnęła się do siebie. To było urocze!
– Strażnik może mówić co chce! Ja uznaję tylko Kaltarela – ton jej głosu był pewny siebie. Nie obchodziły ją inne bóstwa, choć życzyła im źle. Po prostu najbliższy jej sercu był właśnie Bóg Zimy.
– Sama nie wiem dlaczego muszą stracic łapę, mój ojciec jest wojownikiem i ją ma... choć ostatnio nie walczy zbyt wiele – mówiąc to przerwała na chwilę masaż aby westchnąc i ponownie zacząć ugniatać zbite mięśnie uzdrowiciela.
– Tak... Słyszałam o tym. To.. przykre. Ona jest taka miła i ma mięciutkie włosy! Prawie jak Twoje futerko – zachichotała – Chciałam żeby przyszła do mnie na ceremonię kiedy będę dorosła... ale to chyba niemożliwe. Nie wiem, czy nasz Przywódca by się zgodził – znów westchnęła, coś dużo wzdychania jak na młoda adeptkę. Przejechała łapkami wzdłuż kręgosłupa i zaczęła ugniatać pod skrzydłami. – Głupie to wszystko, nie możecie się pogodzić? Byłoby łatwiej! – Naburmuszyła się i mocniej wykonała ruch łapki.

[Pikujący Upiór]

Oh, ten masaż był zdecydowanie nie najgorszy. Czuł, jak mu mięśnie się powoli i przyjemnie rozluźniały. Choć jakiś pożytek od tych ziemnych!
Mruknął, słysząc odpowiedź dotyczącą strażnika. Czyli, że ja nie obchodziło, co on mówił, byle by tylko zostawił wszystkich w spokoju. W sumie to chyba jedyna rzecz, jaką mogą robić te nieszczęsne pisklaki na całym spotkaniu, co nie chcą to słuchać.
– Wiesz, mi tam was szkoda. Siedzicie sobie cały dzień, słuchacie jakieś nudy od nieznajomego wam starhucha i nawet wyjść stąd w spokoju nie możecie. – powiedział. Szczególnie mu było szkoda Plagijczyków. Reszta niech cierpi, ale o tym nie powiedział na głos.
Jeśli chodzi o Ha'arę, to Hebog nie od razu dowiedział się jej historii. To się stało dopiero po... pewnym incydencie. Do tej pory myślał, że to słodka malutka smoczyca, która jakby przyszła z krainy pewnej barw, kwiatuszków i tęcz, lecz był w błędzie. Teraz to nawet nie wygląda, jak Ha'ara. Ogromna, z czerwonymi włosami i do tego jakaś surowa. Co za dziwoląg.
Jeszcze bardziej go zainteresowało pytanie odnośnie tego, aby Plaga i Ziemia się pogodzili. Wygląda na to, że na serio ma problemy z historią. Co jak co, ale to przede wszystkim od ziemnych zależy.
Parsknął. Ta smoczyca zdecydowanie za dużo chciała.
– Można marzyć. – odpowiedział z anielskim spokojem.
Ta oto kruszynka raczej nic tutaj nie zmieni. No, chyba że o tak znikąd zostanie przywódczynią całego stada. Ale to mało prawdopodobne.

[Ostoja Zimy]

Zabrała ostrożnie łapki od grzbietu pikującego –Wiem, jestem zachłanna w tm co chcę. – powiedziała nagle – Może być to nawet samolubne z mojej strony, że tego chcę, nie patrząc na to, czy pasuje to innym smokom. Chciałam po prostu spotykać się z kim chcę, robić to co lubię z tymi smokami, które szanuję bez ... tego piętna bycia głupią Ziemną, albo aby Plagowe smoki w oczach Ziemnych nie były "tymi złymi Plagusami". Pewnie to nie realne, ale może kiedyś się to zmieni. – uśmiechnęła się lekko. Siedziała obok Uzdrowiciela, mając owinięte łapki ogonkiem. Zrobiła chwilę pauzy i znów zasypała samca pytaniami – Jak się Twoi kompani nazywają? Są bardzo nieśmiali – popatrzyła na kruka, choć Latawiec wydawał się bardziej przyjacielski – Chciałabym mieć kompana, podróże w samotności są... nudne – zachichotała cicho

[Pikujący Upiór]

W większej części Ziemia jest sama sobie winna, że wyrobiła taką reputację dla Plagi. Nie dość, że nie pomagają, to wręcz przeciwnie, jeszcze sami z radością im dołożą. W ogóle cała sytuacja wyglądała tak, jakby cały świat był przeciwko Pladze i tylko czeka na ten przepiękny moment, aby je ponownie rozwalić na strzępy.
Hebog puścił ciężko i głośno powietrze przez nozdrza, starając się powstrzymać od powiedzenia czegoś głupiego. Jeszcze mu brakowało urazić kogoś, kto sam jest sobie winien.
– Przecież nikt ci nie zabrhania spotykać się z Plagą. Możesz z nami rhozmawiać do woli, dopóki nas nie tkniesz łapą. – rzekł spokojnie.
Jeśli chce, aby te dwa stada się pogodziły tylko po to, aby mogła robić to, co i tak może, to w oczach Heboga wyglądało to głupio.
Drgnął uchem, kiedy ta nagle zagadała o jego kompanach. Zazwyczaj nikt nie interesuje się nimi, dopóki nic poważnego nie zrobią.
Hebog uśmiechnął się, jakby cieszył się z tego, że posiada aż dwóch wiernych towarzyszy.
– Ten latawiec to Erhevinit, a siedzący obok niego krhuk to...
– Tenebris. – dokończył za niego ptak grubym basem.
Czy byli nieśmiali? Trudno było powiedzieć, bowiem zazwyczaj są ciekawscy, tylko przywykli do tego, że nikt nimi się nie interesuje, więc przestali pchać się w cudze sprawy.
– Poczekaj jeszcze trhochę. Wkrhótce sama znajdziesz idealnego towarzysza. – powiedział uzdrowiciel.
Co do faktu, że bez kompana jest jakoś samotnie, to się zgodził. Nie myślał o tym wcześniej. Przywykł do tego, że kompani nic nie robią, tylko cały czas pomagają mu w wyprawach, za co był bardzo wdzięczny.
– A kogo byś chciała? – spytał po chwili.

[Ostoja Zimy]

Postawiła uszka, a na jej pyszczku zagościł szerszy uśmiech niż zwykle
– Ty mówisz! – zawołała wesoło i podeszła parę kroków bliżej do siedzącego na drzewie ptaszyska.
– Miło mi Cię poznać Tenebrisie! – Usiadła, jeszcze przez chwilkę przyglądając się stworzeniu.
– Cześć Erhevinicie, Ciebie również miło poznać – jemu też posłała ciepły uśmiech. Cóż, Heban nie miała jeszcze ani jednego kompana, a Uzdrowiciel miał ich aż dwóch! Poczuła się odrobinę zazdrosna.
Zachichotała na słowa Pikującego – Teoretycznie, ja Ciebie tknęłam łapą, nawet dwiema – uśmiechnęła się zaczepnie do Plagijczyka. Wiedziała o co chodzi dokładnie samcowi, ale nie zaszkodzi się z nim odrobinę podrażnić, prawda?
– Nie zastanawiałam się nad tym, jakiego kompana bym chciała. Może też ptaszka? Są urocze i robiła ładne gniazda – pogłaskała się po futrzanym szalu zastanawiając się.
– Swoich kompanów znalazłeś na polowaniu? Była przy tym jakaś ciekawa historia? – przekrzywiła łebek wlepiając oczy na Pikującego.

[Pikujący Upiór]

Tenebris mruknął, po czym kiedy podeszła do niego smoczyca, zrobił parę kroków w tył, strosząc przy tym pióra. Raczej nie był zbyt rozmowny, w przeciwieństwie do Erevinita, który z radością ją obserwował.
Ptaszek? Cóż, ptaki były całkiem niezłym wyborem. Przydadzą się dla łażenia po górach albo do natychmiastowej pomocy na wysokościach. Co do wygląda, to tym mało się interesował. Dla niego każdy ptak był piękny po swojemu.
– A jaki? Jakiś drhapieżny? – dopytał.
Co do pytania na temat tego, jak zdobył swoich kompanów, to tutaj zamyślił się na chwilkę. Nie spodziewał się, że ktoś go o to zapyta. No ale cóż, nieładnie jest nie odpowiadać na zadane pytanie, więc trzeba będzie odpowiedzieć.
– Erhevinita znalazłem nie ja. W sumie to mi o nim powiedział mój kolega. Ten latawiec sympatyczny i barhdzo przyjacielski, więc czemu by go nie oswoić? – zaczął – Co do Tenebrhisa, to nie ja go, tylko on mnie znalazł. Rhaz przy silnym wietrze wrhacałem z wyprhawy i po drhodze wyleciał mi z torhby liść babki. Ten wylądował gdzieś w górhach, więc poleciałem tam na chwilkę. Na miejscu nigdzie nie mogłem znaleźć zgubiony liść. Już miałem lecieć, lecz nagle usłyszałem czyjś trzepot skrzydeł. Rhozejrzałem się i zobaczyłem dużego krhuka, którhy trzymał w dziobie ten liść i wrhęczył mi go. No i jakoś się oswoił. – odpowiedział. Wierzył, że to znak od Kruczego Pana, ponieważ zazwyczaj zwierzęta same z siebie nie podporządkowują się smokowi. W tym czasie sam kruk mruknął coś do siebie, jakby uważał, że niepotrzebnie to zrobił.

[Ostoja Zimy]

– Oh, nie bój się. Nic Ci nie zrobię – powiedziała z uśmiechem na pyszczku do dostojnego ptaka, jednak widząc jego reakcje nie podeszła bliżej, tylko wycofała się parę kroków. Nie miała zamiaru go bardziej stresować. Przymknęła delikatnie oczy dalej wpatrując się w głęboką czerń na jego upierzeniu, która była wręcz hipnotyzująca.
– [color= #90bad6]Tak, Twój latawiec jest bardzo śmiały[/color] – zaśmiała się cicho. Siedziała patrząc na Upiorka słuchając jego słów z uwagą. Okoliczności w jaki znalazł kruka były niezwykłe, dokładnie tak, jakby los chciał połączyć tę dwójkę ze sobą. Heban zazdrościła Plagijczykowi takiego wyjątkowego spotkania ze swoim towarzyszem. Westchnęła cichutko przeciągając plecy, które od przyjemnego masażu uzdrowiciela, były zrelaksowane. Po chwili wstała i rozłożyła lekko skrzydła.
– Dziękuję Ci raz jeszcze za pomoc z plecami, następnym razem będę bardziej uważać – zaśmiała się nerwowo – Muszę już wracać, ale... – tutaj zrobiła parę kroków w jego stronę i bokiem otarła się o bok samca – może się znów zobaczymy? – posłała mu zaczepny uśmiech, po czym odbiegła od niego by zaraz machnąć potężnie skrzydłami i wzlecieć się w powietrze.

[Pikujący Upiór]

Tenebris nic nie odpowiedział, po prostu patrzył groźnie na smoczycę. Wolał święty spokój, a nie jakieś kręcące się w pobliżu samice.
Latawiec uśmiechnął się, słysząc, co o nim mówią. Nawet wypiął dumnie pierś, udając, że w ten sposób demonstruje odwagę. Widzący to wszystko Hebog parsknął ze śmiechu. Jaki mu się zabawny latawiec trafił.
Co do historii poznania Tenebrisa to owszem, była jeszcze jak niezwykła. Uzdrowiciel wierzył, że to znak od Kruczego Pana, skoro ten powierzył mu jednego z jego wiernych poddanych.
Smok mruknął, kiedy Hebanowa otarła się o niego na pożegnanie.
– Może. – odparł tajemniczym tonem. Kiwnął jej na dowidzenia i sam wzbił się w powietrze, aby kontynuować ćwiczenia akrobacji.

[Niepokorny Hiacynt]

Rozkwit przyleciał na miejsce chwilę przed ustaloną porą. Z góry zauważył, że faktycznie, to było tu tak spokojne na ile pamiętał – dobrze wobec tego, że przyszło mu do głowy.

Nie wiedział jeszcze o czym dokładnie będą rozmawiać z Agnarem, ale domyślał się. Mirri wymsknęło się coś o tym, że samiec nie należał już do stada ognia co produkowało kilka możliwych scenariuszy...

Rapsod usiadł wyprostowany, ale zamyślony i po chwili na jego rogu wylądowała Morrigan.
Do jakiś między-stadnych pogadanek mogło jej nie być, ale do oceny smoka z innego stada dwie pary oczu zawsze były lepsze niż jedna.

[Agnar]

Agnar tez zjawił się wcześniej ale jednak nie był szybszy od ziemistego. Chciał być pierwszy ale nie zdołał. Wylądował lekko przed przywódcą i skłonił się przed nim oddając honory. W końcu był przecież przywódcą ziemi. Po ukłonie samiec się wyprostował patrząc na złocistego swoim jedynym zdrowym okiem.
– Dziękuję że zechciałeś mnie wysłuchać. podejrzewam że Mirri już mniej więcej wytłumaczyła panu sytuację w jakiej się znajduje?
Zapytał wiedząc że skoro Mirri pomogła mu skontaktować się z przywódcą to musiała mu podać jakiś powód tego spotkania. Ciekawe co mu powiedziała.

[Niepokorny Hiacynt]

Kiwnął łbem w odpowiedzi na ukłon, za to Morrigan już nie dała samcowi tej satysfakcji.
Agnar ogólnie mógł czuć się oceniany nie tylko przez Rapsoda, ale też jego bystrooką kompankę (która zdecydowanie podchodziła do niego surowiej).

Przywódca Ziemi nie silił się na uśmiech, ale wcale nie był też wrogo nastawiony. Jego wzrok wyrażał narazie tylko spokój i przesiąkał ciekawością.
Po bardzo krótkiej chwili ciszy czarodziej zakręcił koło barkami, wyprostował się i dopiero wtedy przemówił.
– Sekcja Zwłok nie wyjawiła mi zbyt wiele. Można jednak powiedzieć, że poinformowała mnie o najważniejszym – o tym, że już nie należysz do Stada Ognia. – Stwierdził spokojnie.
– Zanim jednak zajmiemy się tym, chcę wiedzieć co chciałbyś wynieść z naszej rozmowy.

[Agnar]

A więc nie powiedziała mu wszystkiego. Wyglądało że będzie musiał sam pokazać że jest wart współpracy.
– Więc chciałbym cię prosić o pomóc w zdobyciu pożywienia. Wiem że proszę o dużo ale mogę się odwdzięczyć. Ale zacznijmy od konkretów. Chciałbym mały kawałek waszych terenów do polowań oczywiście nie chcę nic konkretnego, wybór pozostawiam tobie. Sam mogę zaoferować przynajmniej jeden kamień za każdy użytek terenów. Niestety nie mogę ci zagwarantować tego ale będę spędzał więcej czasu na polowaniach bym mógł sprostać swoim słowom. Czy taka współpraca by ziemi pasowała?
Zapytał pozostając niewzruszony oceniającym wzrokiem. To że tak na niego patrzyli świadczyło że nie skreślali go od razu.

[Niepokorny Hiacynt]

Rozkwit, słysząc słowa Agnara ledwo powstrzymał się przed westchnieniem. Wyraz jego pyska złagodniał na moment. Czyli samczyk nie szukał sobie domu w nowym stadzie. To dobrze, bo taką sprawę niezwykle trudno byłoby rozpatrzeć pozytywnie...
Chociaż za chwilę jeszcze miało się okazać czy smok w ogóle mógł liczyć na pomoc Ziemi.

Rapsod zamruczał cicho. Oparł pysk na zaciśniętej pięści po czym pokiwał lekko łbem, dochodząc najwyraźniej do jakiś wniosków.
– Cóż. Twoja propozycja wydaje mi się rozsądna. Raczej jestem przychylny do tego, by na nią przystać... – "ale" zawisło w powietrzu, a w spokojnych oczach czarodzieja błysnęła iskra niepohamowanej ciekawości.
Łapa spod podbródka została wyciągnięta przed złocistego samca. Widniały na niej ostre, zadbane pazurki. Rozkwit obejrzał je z udawaną uwagą jakby miało to ukryć jego zainteresowanie, ale za moment jego wzrok znów łapał ślepia Agnara.
– Odpowiem z całkowitym przekonaniem dopiero, gdy wytłumaczysz czym podpadłeś swojemu byłemu stadu. – Niby nie zarządał, ale jego ton nie pozostawił też wątpliwości co do tego, że ucieczka od tematu nie wchodziła w grę.
Co zrobił Agnar? Złamał rozkaz przywódcy? Okradł skarbiec? Skrzywdził członka stada?
Każdy powód zasługiwał na znacznie inne traktowanie.
Samiec pytał go o zgodę na odwiedzanie terenów Ziemi, dlatego przestała to być jego osobista sprawa.

[Agnar]

Agnar odetchnął lekko. Wiedział że te pytanie padnie ale miał cichą nadzieję że jednak obejdzie się bez niego. Nie chodziło o to że wstydził się tego co zrobił ale że jego wersja wydarzeń była inna niż wersja przywódcy ognia.
– Zakładam że będziesz chciał to sprawdzić z przywódcą ognia więc powiem ci wersje którą oni ci powiedzą. Nie mnie jest oceniać która jest według ciebie prawdziwa. A więc chodzi o to że nic nie robiłem w stadzie. Nie uczyłem się specjalnie. Nikomu nie pomagałem. Mówiłem że nie szanuję roli wojownika. A i jeszcze że nie słuchałem się rozkazów, z których mogę potwierdzić tylko to że nie chciałem dowiadywać się kto jest rodziną Mirri. I kolejną rzeczą do której mogę się przyznać to wytykanie przywódczyni jej błędów które według stada są kłamstwem. Ale ostatecznym powodem wygnania była moja rzekoma odmowa przyjęcia rangi wojownika. I to właśnie było przyczyną mojego wygnania. Niestety moje kłamstwa o przywódcy prawie sprawiły że stado zdecydowało się mnie zabić z tego co się dowiedziałem. To są zarzuty które przedstawi ci stado.
Powiedział nie mówiąc nic o swojej wersji. Jeśli ziemisty zechce jej wysłuchać to mu ją powie. Ale nie chciał zaczynać od niej bo bał się że to pędzie pierwsza jaką sprawdzi u zorzy i wyjdzie na kłamcę. Wtedy nie będzie miał wyboru i będzie musiał opuścić stada.