Rzeka

[Gwar Traw]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

To Skjarr pierwszy zauważył, że ktoś nadciąga. Erja akurat opalał się we wczesnych promieniach słońca, mając zamknięte oczy. Ruch lemura na jego głowie spowodował jednak dekoncentrację medytacją, a piastun rozchylił powieki by odnaleźć źródło niepokoju kompana. Wkrótce zresztą został powitany, całkiem energicznie. Uśmiechnął się. Rzadko widywał wesołe pisklęta – co było czymś dziwnym, w końcu nie powinny być smutne nie mając trosk.
– Czołem – przywitał się i przeciągnął, a na widok lemura zeskakującego na ziemię i pędzącego w kierunku pluskającej samicy przewrócił lekko oczami. – Nie bój się, nic ci nie zrobi. Ostatnio brak mu towarzystwa. – Zapewnił młódkę prowizorycznie. – Jestem Erja, ale też mówią mi Gwar Traw, pochodzę ze Stada Ziemi. A ty? – przedstawił się uprzejmie, ciekaw z kim ma do czynienia.

Dwa łby Hjali i jeden Bifaska uniosły się nieznacznie nad taflę wody, a ich ślepia skierowały na pisklę w zaciekawieniu.

[Migot Sadiru]

Hess zatrzymała się, gdy dostrzegła nagle dziwne stworzenie przed sobą. Zatrzymała się, dociskając błoniaste skrzydła do swoich boków. Obserwowała dziwne stworzenie, nieco zaskoczona, że coś takiego...istnieje. Dalej pozostawała przyjazna, ale jeśli nie znała kompana, to wolała go nie dotykać.
Samiec zwrócił większą uwagę młódki, która powiodła błękitnymi oczami za piastunem. Coś słyszała o innych stadach oraz wiedziała, że pachną inaczej. Z pewnością mogła ocenić, że smok nie był z Ognia, ale nie umiała określić konkretniej przynależności do stada. Przedstawił się, więc wypadało odpowiedzieć.
– Ja jestem Hesshe! – W głosie młodej nie było słychać cienia lęku i smutku. Najwyraźniej wstała dzisiaj dobrą nogą. Rozwikłała się przynależność do danego stada. Podniosła uszy, aby łatwiej mogła nasłuchiwać głosu smoka – Ja jestem z Og-gnia. – Poprawiła się lekko, mając problem z nieco twardszym dźwiękiem. Przesunęła spojrzeniem po kompanach. Wyglądały jak smoki, więc chciała o nie zapytać. – A wy to kto? Ale macie głowy! Och, i nie macie skrzydeł! Dużo smoków nie ma skrzydeł? Ja mam, ale nie używam. – Zagaiła samca, dając upust ciekawości, zalewając samca pytaniami. Biedny pewnie się nawet nie spodziewał, ale najwyraźniej młódka była mocno zaintrygowana kompanami. Traktowała je zresztą jak smoki, bo i nie raz pomyliła kompana ze smokiem, jeśli budowa ciała nie odbiegała za bardzo. Lemur ewidentnie przypominał drobniejsze zwierzę, ale Fazma też był mały. I też był futrzany. Czemu Fazma mówił, a ten lemur nie? Tyle pytań.

[Gwar Traw]

Hesshe. Nie kojarzył tego imienia, ale po raz pierwszy od dawna spotykał pisklę z Ognia. No, właściwie to jakiegokolwiek smoka z tamtego stada. Przechylił w zaintrygowaniu głowę. Brzmiała też jakby miała kłopot z wymową, ale to normalne w tym wieku. Mu przeszkadzały dolne kły. Jej... jeszcze nie wiedział, ale pewnie to zdoła wydedukować niedługo.
– To hydry – przedstawił je, w końcu same nie mogły tego zrobić. – Zielony to Bifask, a czerwona to Hjala. Byli partnerami zanim je oswoiłem. Ah, wiesz, oswajanie dwóch zwierząt na raz to ciężka sztuka. Jak z jednym się nie uda to drugie również sprawia problemy. – Mruknął i w duchu się wzdrygnął na samo wspomnienie. Był wtedy bardzo młody, o połowę młodszy niż teraz. Omal nie zszedł wtedy na zawał serca. – Hydry to jedne z najbardziej niebezpiecznych drapieżników, najczęściej się je spotyka na terenach podmokłych lub w wodzie. Te są oswojone, więc nie zrobią Ci krzywdy. – Wyjaśnił jeszcze, a jak na zawołanie trójgłowa samica podniosła się, całkowicie wynurzając z wody. Była ogromna. Górowała nad wieloma rasami dorosłych smoków, głównie za sprawą długich szyi. Z zaciekawieniem obserwowała pisklę.

Bifask pozostał bierny. Nie lubił atencji, a jego partnerka zawsze miała instynkt macierzyński – nie uważał jej reakcji za nic nowego.

[Migot Sadiru]

Kiedy hydra się uniosła, to Hess dopiero zauważyła ich pełny rozmiar. Mała była...mała, więc różnica między nimi była całkiem duża. Spoglądała na hydrę, ale się nie bała, przynajmniej niezbyt jawnie.
– A jak się takie hydry oswaja? To zwierzę – wskazała łapą lemura – Też można oswoić? Skąd on pochodzi? Można nauczyć je mówić? Co one robią jeszcze fajnego? – Kolejne pytania rozlały się niczym rzeka, a malizna powoli zrobiła krok w kierunku hydry. Hess planowała ją po prostu dotknąć, a jak pozwoli, to zamierzała się przytulić do szerokiej piersi zwierzęcia. Dlaczego? Bo mogła.

[Gwar Traw]

Spuścił wzrok na lemura. "To zwierzę". Heh.
– Tak, chociaż nie znajdziesz go w tych stronach. Znalazłem go daleko, daleko stąd – trochę wyolbrzymił, ale przecież miał do czynienia z pisklęciem. One lubiły takie bogate historie. Gwar przekrzywił głowę zapytany o proces oswajania. Przypomniał sobie naukę z Siv, której nigdy później nie spotkał. Podobnie jak innych uczniów. Może przynosił pecha?

Pokręcił głową na jej liczne pytania.
– Kompani nie mogą mówić, przynajmniej nie wszyscy. Gdybyś oswoiła goblina, kruka czy chochlika i parę innych gatunków to tak, można ich mowy nauczyć. Ale hydr? Nie bardzo – zerknął na niezadowoloną Hjalę. – Towarzysz zwierzęcy to przede wszystkim twój przyjaciel, ale też obrońca. Nigdy cię nie oszuka, nie okłamie, nie zostawi. Przynajmniej dopóki będziesz o niego dbać. Aby takiego sobie znaleźć trzeba znać sztukę perswazji, ale też magii. Bez tych dwóch elementów nie da rady. – Wyjaśnił.

[Migot Sadiru]

Erja nie przedstawił biednego lemura, a i maluch po prostu na oczy nie widział takich stworzeń. Zwierzę było jedynym określeniem, jakie przyszło do małej głowy. Hess objęła łapkami jedną z szyj hydry i się do niej przytuliła. Głowa powiodła za Erją, aby dalej pytać.
– A opowiesz mi, jak mogę takiego zrobić? Ja widziałam już, jak smok czaruje! Robił czaru buzią. Ja jeszcze nie umiem czarować buzią, ale chciałabym kiedyś się nauczyć. Chcę też takiego kooompana. – Mała czasami przeciągała głoski, co było jeszcze dziecinną oznaką zastanowienia pod małą czaszką. – A nie można mu dawać po prostu jeść? – Zapytała, jakby nagle znalazła super pomysł, na który nikt nigdy nie wpadł. – Jakbym mu dawała jeść? Mi dają jeść i ja z nimi mieszkam, więc czemu on by nie mógł ze mną zamieszkać? – Pytań nie było końca. Biedny Erja.

[Gwar Traw]

Erja czasem sam zapominał o lemurze, który częściej robił za czapkę grzejącą czerep, niż żywe zwierzę. Hjala natomiast przymilała się z wielką radością, pozwalając się obejmować. Druga głowa zaczepiła grzbiet samiczki, sprawdzając jej osobliwe błony.
– Zrobić kompana? – dopytał. – Nie da się ich 'zrobić'. Każde zwierzę znalezione w dziczy, które nie jest agresywne, możesz spróbować oswoić. Chociaż im jest większe i silniejsze, tym jest to trudniejsze. Taka hydra? – wskazał pyskiem na Bifaska. – Może zabić nawet dorosłego smoka. Warto wiedzieć na co się porywasz. Oswojenie hydry jest trudne, ale z zającem nie powinien mieć nikt kłopotu. – Zapewnił.

Nie lubił zwyczajnie mydlić oczu, a im prędzej pisklęta się dowiadują o trudach życia – tym lepiej.
– Jedzenie tylko na trochę uśpi instynkt zwierzęcia. Bez więzi ucieknie, albo cię w końcu zaatakuje. To groźne dla zdrowia – pokręcił głową. – Mogę ci pokazać jak uspokajać zwierzęta, ale to tylko część procesu oswajania kompana. Potrzeba jeszcze umieć podstawy magii tworzenia, czyli maddary, aby nałożyć więź która trwa przez całe życie.

[Migot Sadiru]

Jej skrzydła poruszyły się delikatnie, gdy łeb dotknął sztywniejszych błon. Falowały delikatnie pod jej ruchami, przypominając bardziej rybią płetwę, niż normalną błonę. Samica spoglądała zaś dalej na Gwar, ciekawa jego słów i opowieści.
– Bardzo płosię. Chciałabym kiedyś mieć przyjaciela! – Oznajmiła głośno z szerokim uśmiechem na pyszczku. Drobne łapcie przesunęły po łuskach hydry, którą lekko ścisnęła, a potem, jeśli hydra jej pozwoli, to zamierzała podkicać pod Gwar, gdzie siedziała druga hydra. Znów wyszczerzyła ząbki i usiadła przed samcem, czekając na opowieść.

[Gwar Traw]

Dźwignął się na łapy do siadu i pokiwał głową. Bifask zdołał już usnąć, znużony paplaniną obu stron, ale Hjala wydawała się zaabsorbowana obecnością pisklęcia. Zwykle to samca hydry używał do nauk – bo był mniej obliczalny od swojej partnerki, nadając całemu procesowi powagi – ale może pora zmienić podejście.
– Perswazja w przypadku zwierząt może być użyta do oswajania, co jest jednym z dwóch etapów zdobywania kompana, ale też przegonienia agresywnego zwierzęcia. Ja preferuję ten sposób od walki z rozzłoszczonym drapieżnikiem lub ucieczki. Choć każdy lubi co innego – wzruszył lekko ramionami.

Ostatecznie bardziej interesowało ją oswajanie, ale w gruncie rzeczy oba procesy były podobne.
– Wszystko zależy od mowy ciała. Drapieżniki są terytorialne i zauważając ciebie, innego drapieżnika, poczują się zagrożone. Tak więc musisz od razu im pokazać, że nie masz złych zamiarów. Rozluźnienie mięśni, nieco uległa postawa. Pomóc też może zaoferowanie im pożywienia. Wiesz – chrząknął cicho – w przeciwieństwie do smoków, inne drapieżniki nie zabijają dla zabawy. Tylko jak są głodne. Zajęty jedzeniem zwierz nie będzie skupiał się całkowicie na tobie, co da ci chwilę na próbę założenia więzi. – Urwał na moment i pozwolił Hess sobie to poukładać. – Pytania?

[Migot Sadiru]

Oczy małej smoczycy się zaświeciły. Wiedziała, że są dzikie zwierzęta już, ale że można je pogonić ot tak? Nie mogła się doczekać, kiedy opowie jej o tym więcej. Nie przerywała jednak, a kiedy tylko przyszedł moment, to jej buzia otworzyła się i zalała go pytaniami.
– To smoki zabijają dla zabawy? – Hess nie była świadoma, że miało to miejsce – Czyli nie mogę wchodzić na ich teren, tak? Czy mogę poznać jakoś te granice? Jak się każe im odejść? Czy jeśli byśmy dokarmiali drapieżniki to by się mniej denerwowały? – Część pytań była gorsza, inna lepsza, ale przynajmniej było na czym pracować.

[Rozwiany Dmuchawiec]

Postanowiła trochę popływać i oczyścić futro. Tak jak zawsze pragnęła tego Liana. Przez ciągłe próby polowania, jej sierść przypominała coś pomiędzy mokrym sianem, a... sianem. Zanurkowała i znów się wynurzyła. Szkoda tylko, że nie było słońca. Westchnęła parskając wodą z nosa i patrząc na niebo. Byłoby cudownie położyć się w trawie i ogrzać futro. Podpłynęła do brzegu gdzie spał Trahearne, a Rytlock taplał się w trzcinach.
Ciekawe kiedy uda jej się spotkać siostrę. Czuła jej zapach w obozie, ale nie mogła jej spotkać. Może ona będzie potrafiła jej wytłumaczyć co się stało. Co z ich grotą Wędrujących Fal... co resztą rodziny.
Ach, jak ona za nimi tęskniła. Wyszła na brzeg i otrzepała się intensywnie.

[Pocałunek Śmierci]

Miqui rzadko zapuszczała się na Tereny Wspólne. Te stadne wydawały jej się w jakiś sposób spokojniejsze. Dlaczego więc tym razem je opuściła?
Zapach. Zawsze miała wrażliwy nos i raczej nie posądzała go o halucynacje. A mimo to... Polując blisko granicy, natrafiła na zapach, którego nie spodziewała się poza obozem.
Czyżby...? Czekała na ten dzień, a jednak nie była gotowa. Czasem... Czasem bała się, że nie nadejdzie.
Nie zwlekając, popędziła za śladem, aż dotarła w okolice Zimnego Jeziora. Gdzie...?
JEST!
Puściła się pędem, biegnąc szybciej, niż biegła kiedykolwiek w życiu. Żadna zwierzyna nie dawała tak silnej motywacji do biegu, jaką miała teraz.
A siostrę dopadła pewnie wtedy, gdy ta już była na płyciźnie.
Dopadła w sensie dość dosłownym. Przygarnęła do siebie Dmuchawiec wszystkimi kończynami, dając im spore szanse na to, by wylądować w wodzie.
– Citialin... – mruknęła tylko w siostrzane futro, nie wiedząc nawet co powiedzieć. Żadne słowa nie wyraziłyby tych uczuć tak, jak wyraziły to łzy padające z oczu Tennamiqui. – Jak ja za tobą tęskniłam, gwiazdko! – westchnęła z nieskrywaną ulgą i radością.

[Rozwiany Dmuchawiec]

Oczywiście, że wpadły do wody w której stała samica. Czując znajomy zapach nawet nie drgnęła w pierwszej chwili. Citialin popłynęły łzy ze ślepi, wielkie i niepowstrzymane toczyły się w dół pyska.
– Mi... Miqui...
jęknęła czując jak głos jej drży od wzruszenia i dopiero wtedy wczepiła się w siostrę równie mocno jak ona w nią. Myślała, że wszystkich straciła, że wszyscy się odsunęli albo umarli. Czując więc drugą łowczynię tak blisko serca poczuła, jakby odzyskała kawałek siebie. Nie potrafiła znaleźć słów odpowiedzi, cieszyła się na razie ciepłem siostry.
Trahearne na początku stał wyprostowany patrząc mrocznie na Miqui, ale kiedy tylko dobiegły go te wszystkie emocje... pokręcił jelenią głową. Tak go wystraszyć! Wycofał się między krzewy dając im chwilę, po drodze podniósł Rytlocka z wody i wsadził go sobie pod pachę.
– Spokój. Ty przeszkadza.
mruknął gardłowo do wydry i odeszli poza zasięg wzroku samic.
Rozwiana uniosła w końcu pysk.
– Spałam, tak długo spałam... A kiedy się obudziłam nic wokół nie było takie samo! Grota mam, zapachy, las. Myślałam, że ktoś mnie porwał. A Sen? Nie widziałam go nigdzie. A nasz brat?
zaczęła nagle pytać o smoki których zapachu nie czuła.
– Przepraszam... cieszę się, że jesteś cała Miqui.
powiedziała znów chowając pysk w futro siostry.

[Pocałunek Śmierci]

Czyli teraz płakały obie, mając futro na poły zmoczone łzami i wodą z jeziora. Ale kto by się teraz takimi rzeczami przejmował?
– Długo... Tak, sporo się zmieniło – westchnęła. Patrząc wstecz przywoływała głownie te gorsze rzeczy i nie potrafiła powiedzieć, że zmieniło się na lepsze...
Ale też nie mogła powiedzieć, że siostrę ominęły same tragedie. W tym czasie działy się i dobre rzeczy!
Choć o żadną z nich nie spytała. Grota mam... Przepadła. Yecc... Odszedł. Sen... Przy tym jednym Tennamiqui wyraźnie się skrzywiła. I jego stracili. I z tą jedną stratą wciąż nie do końca się pogodziła. Choć tyle smoków smoków opuściło ich przed nim i Pocałunek potrafiła to stoicko przyjąć... Śmierć przyjaciela w jakiś sposób bolała bardziej. Bardziej nawet niż odejście matek czy rodzeństwa.
Bo na to jedno nie była przygotowana. A potem...
– Nic się nie stało. Ważne, że jesteś – dodała, jeszcze raz mocniej przygarniając siostrę i w końcu kierując się na brzeg. – Ale tak wiele się wydarzyło. Nie wiem od czego zacząć... Może od stada? Mieliśmy problemy w Księżycu. Był taki moment... Gdy było nas mało, z mnóstwem piskląt... – I byli tacy zagubieni ze świeżymi ranami, które wbiła w nich trauma.
A potem Sen odszedł, tuż za nim przyszła Plaga... I świat rozpadł się.
– Plaga wykorzystała okazję, by zabrać nam część... Większość terenów. W tym obóz. Połączyliśmy się ze stadem Ognia... Tam teraz się obudziłaś... I stworzyliśmy nowe stado. Teraz jesteśmy stadem Słońca.
Jakoś zdołała wykrzesać z siebie uśmiech, choć w księżycu, w którym Słońce powstało, to prawdziwe słońce, które było na niebie... Zniknęło za chmurami. Ironia losu tak pięknie zagrała na wydarzeniach wśród Wolnych Stad!
Zaraz jednak Miqui coś sobie uświadomiła i uśmiech na chwilę przygasł.
– Choć wiem, że Przywódcy... Mamy teraz dwóch Przywódców na raz, wiesz...? Przywódcy raczej nie będą mieć nic przeciwko, jeśli tuż po powrocie ci się to nie spodoba i zechcesz... – Odejść? To słowo nie przeszło jej przez gardło. Nie skończyła zdania.
Bo może Dmuchawiec była... Będzie tak zszokowana sytuacją, że nie zechce tu zostać?
To by chyba rozdarło Tennamiqui serce w jej już i tak rozdartym świecie, który dopiero zaczęła składać w całość. Jeśli i ta gwiazda spadnie z nieba... Będzie mieć o wiele mniej światła do szukania drogi naprzód.

[Rozwiany Dmuchawiec]

Wyszły więc razem zapłakane jak jakieś pisklaki na brzeg jak tylko skończyły się do siebie tulić. Co było dla Citialin ciężkie. Trzymała więc skrzydło wyciągnięte tak by muskać bok siostry, jakby się bała, że ta za chwilę odleci. Matkom pękłoby serce gdyby znów się rozstały. Przynajmniej tak wmawiała sobie samica.
– Ognia?
zapytała cicho, zaskoczonym tonem. Miała kiedyś przyjaciela w Ogniu, kiedy była ledwie kupką sierści i piór. Nie spodziewała się jednak czegoś takiego. Z resztą tak nie dawno mamy mówiły jej o Falach, potem o Wodzie, Księżyc, teraz Słońce? Na bogów ileż jeszcze tych mian będzie musiała mieć? Zamrugała odganiając zmieszanie zwłaszcza, że ona była już Księżycem nie Wodą, to siostra miała tu więcej do narzekania.
– Przepraszam, że nie było mnie wtedy kiedy tego potrzebowaliście.
westchnęła ciężko czując się częściowo winna całej sytuacji co było dość niepoważne. Co jedna niewyszkolona łowczyni mogłaby zdziałać? Nie była tak sprytna jak Tennamiqui czy mama Liana, ani tak silna jak mama Jelito. Wina jednak była dostaczenie mocno, że ukąsiła ją w sam rdzeń jej jestestwa.
Samica zastrzygła uszami zauważając iż siostra nie mówi jej wszystkiego. Zmarszczyła lekko brwi, zmartwiona. Zaignorowała nawet fakt iż samica zainsynuuowała, że ta by ją zostawiła. Co było rzecz jasna głupotą. Już raz zasnęła, drugi raz siostry nie zostawi nawet jeśli przywódcy okazaliby się być goblinami tańczącymi nago do księżyca.
– Tenna, nie mówisz mi wszystkiego.
zauważyła deliktanie
– Sen i Fakt umarli, prawda?
zapytała jakby sama już znała odpowiedź na to pytanie. Po co kopała sobie głębszy dołek by usłyszeć potwierdzenie od siostry? Może potrzebowała jakiegoś zamknięcia? Chociaż samo wspomnienie Snu i tego, że nie żył sprawiło, że znów potwornie posmutniała. Nic ich nie łączyło, ale... bardzo polubiła samca, bardziej niż innych samców. Mieli złapać mu kompana, mieli pomóc smokom za barierą, to dzięki niemu ma Trahearna.

[Pocałunek Śmierci]

Miqui owinęła swój ogon wokół ogona siostry, dając znać, że nigdzie się stąd nie rusza. Przez łeb nawet nie przeszła jej myśl, by tak tu teraz zostawić Citialin.
– Ognia – potwierdziła, kiwając łbem. Nie pamiętała, aby odkąd się wykluła, mieli wrogie stosunki z tym stadem, więc nie było to raczej takie dziwne. Co innego, gdyby mieli sojusz z taką Plagą... Ale to zdawało się raczej niemożliwe!
Może i dobrze, bo to dopiero byłaby niezła terapia szokowa...
– Nie przepraszaj – odparła stanowczo. – Nie przepraszaj za coś, na co nawet nie miałaś wpływu. Ważne, że jesteś teraz – powtórzyła. Nawet przez łeb jej nie przeszło, by obarczyć siostrę winą. Tak, było ciężko i tak, pewnie pomoc każdego by się przydała...
Ale to przecież nie wina Citialin, że przez jakiś czas nie mogła być obecna.
A stado koniec końców jakoś przetrwało... Choć nie było już takie samo.
Nic nie było.
Na stwierdzenie o przemilczaniu, powoli pokiwała łbem. Informacji było zbyt wiele, by sama mogła od razu na wszystko odpowiedzieć. Chciała wszystko przekazać stopniowo...
Choć w środku nie mogła ukryć, że nie bez powodu wybrała taką kolejność. O wiele łatwiej powiedzieć o zmianach w stadzie, niż... Niż o zmianach wśród bliskich smoków.
– Tak – szepnęła. Yecc nie powinien być zaskoczeniem. Za to Uzdrowiciel... – Wiesz, gdy Pełnia zniknął, Przywódcą został jego Zastępca... Sen. W końcu zachorował. W tej samej chwili przyszła Plaga i... I Chaber, on był Zastępcą Snu, pertraktował z Plagą, a potem z Ogniem. On oraz Przywódczyni Ognia są teraz Przywódcami Słońca – wprowadziła dalsze szczegóły. Jak dobrze, że odruchowo używała imion, które powinny być znane siostrze! Pocałunek z reguły wybierała jedno imię i nim już do końca posługiwała się, myśląc o konkretnych smokach. Teraz mogło się to przydać.