Jezioro

[Jutrzenka Serc]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Samica pokiwała łebkiem z uśmiechem na pytania. Znała parę powieści i pewnie mogłaby jej opowiedzieć parę z nich.
– Kiedyś mogę Ci opowiedzieć parę z nich. O powstaniu stad na przykład. – Zapowiedziała swoje możliwości i przechyliła lekko łebek. Smoczyca pytała o akcent, a Iskierka czuła po jej zachwytach, że jest to smok, który nie chował się tutaj. – Nie... Po prostu u nas nie ma dwunogów, ani nic. Smoki są różne. Ze skrzydłami, bez, z futrem, czy nawet z wąsami! – Uśmiechnęła się do niej łagodnie i przesunęła ogonem po piasku. Miło było z nią mówić i spędzić czas, ale musiała powoli wracać. Usiadła na razie na brzegu, obserwując jak ta pluska się w wodzie.

[Egzotyczny Kwiat]

Smoczyca wylazła w końcu z tej wody i położyła się plecami na mokrym piachu, podkuliła przednie łapy pod brodę i zachichotała – Sama mam wąsy! – spojrzała na nią kotem oka. – |Wiesz, nie wydajesz się taka zła. Myślałam, że smoki z innych stad są takie... Jakieś takie, nie fajne – pomościła się nieco szorując swoim szerokim ogonem. – |Może znów się spotkamy i pójdziemy na jakiś spacer? Przyda mi się ktoś kto mnie nieco oprowadzi. – zapytała unosząc nieco kwiecisty łeb.

[Mackonur]

Niektórzy spędzają te ostatnie, jesienne dni na odkrywaniu swoich zagubionych wcieleń, o czym oczywiście Axarus wiedzieć nie mógł, ale miał lepsze zajęcia! Chciał umocnić więzi łączące go z jego własnym ojcem-borsukiem, z którym to udał się na jeziorko, by razem się pobawić. Długo myśleli nad jakimiś wspólnymi zabawami, ale ostatecznie Mackonur wyciągnął z pobliskiego jeziora taką dużą, zaplątaną kupkę wodorostów i tak zrobił z tego kółko. Tak: "Wielki myśliciel Axarus, wynaleźć koło", teraz czas na ogień! Nie, wiedział już o istnieniu tego kształtu, można było bawić się nim na wiele sposobów. Łowca narysował dwie kreski na ziemi, oddalone od siebie o kilka ogonów. Były bardzo ważne. No, to mogli rozpocząć zabawę.
Axarus rzucał piłką do Taty-borsuka, a ona (bo to samica), łapała piłeczkę w swoje łapki i próbowała ładnie to odrzucić do niego, no i tak ponownie i ponownie. Kulka z wodorostów nie mogła przekroczyć owych kresek, wtedy był tak zwany... SPALONY. No i tak grali i grali, ale w pewnym momencie Tata no tak rzuciła mocno, że wyszło za ową granicę. Axarus już chciał krzyczeć: "SPALONY, SPALONY, nie widzisz, Tato!?", no ale nie miał jak, był pozbawiony zdolności komunikacji przez układy z Tarramem, no ale przynajmniej zostawały mu tabliczki. Tylko zanim napisze coś takiego, to Tata zdąży kolejny punkt zdobyć dla siebie, albo nawet dwa. Sytuacja bez wyjścia. No więc grali dalej – na ten moment Tata wygrywała. Czy ktoś się dołączy do nich?

[Mgliste Wody]

Podróż do jeziora trwała dalej, spotkanie z Chaos, które było bardzo dziwne i zostawiło wiele dziwnych wrażeń nie dawała mu spokoju. Zachowywał się jak nie on. Był strasznie skołowany i nie wiedział czemu aż tak ciągnie go do Zimnego Jeziora? Przecież nie przychodził tutaj nigdy wcześniej, a jednak szedł bardzo dobrze sobie znaną drogą. W pewnym momencie przykuła jego uwagę dziwna parka. Smok, który wyglądał jak skrzyżowanie ryby z ośmiornicą oraz...borsuk. Rzucali czymś do siebie w dziwnym układzie. Ale...ten smok wyglądał, a raczej...pachniał znajomo.
Ale jak mógł pachnieć znajomo, skoro Ilun nigdy nie bratał się z innymi stadami? Widział kilka smoków na spotkaniu młodych, ale tego...raczej nie. A jednak, było w nim coś takiego znajomego, wręcz nostalgicznego.
Podszedł więc do niego i przyjrzał mu się uważnie. Nie, zdecydowanie go nie zna, a może jednak?
– Czy my się już widzieliśmy? Pachniesz...znajomo – rzekł w końcu, zaczepiając Wodnego samca.
Może w tym momencie wyjdzie na wariata, ale cóż...trudno. Był zbyt ciekaw, by porzucić to dziwne przeczucie, jakoby był ten smok mu znajomy.

[Mackonur]

Spojrzał na Czarnego i tak patrzył z obniżonymi łukami brwiowymi i mackami, które się na nich znajdowały, oczy miał przymrużone, do tego drapał się jedną łapą po głowie. Czy on już gdzieś widział tego smoka? Wtedy, uwaga – PIŁKA SETOWA! Tata wykorzystała okazję i zdobyła ostateczny punkt – triumfalnie skoczyła w górę i wydała z siebie zadowolone odgłosy borsuka. Axarus zacisnął dłoń w pięść i zapewne przeklął w swoich myślach. Podał łapę swojemu ojcu i tak oto rozstrzygnięty został pierwszy mecz piłki glonowej w Wolnych Stadach! Wtedy Mackonura olśniło, już wszystko pamiętał. Rzucił się do swojej torby z tabliczkami, najpierw wyciągnął dwie, które już wcześniej przygotował, bo bardzo często mu się przydają.
"Nie umiem mówić". – Napisane było na pierwszej. Pewnie Czarny zastanawiał się, dlaczego w takim wypadku nie maddarą? No w razie czego gdzieś tam w torbie kryła się jeszcze jedna tabliczka: "Maddarą też".
"To mój ojciec". – Napisane było na drugiej. No nie wygląda na pierwszy rzut oka, ale podobieństwo było niezaprzeczalne! Do tego uwaga, proszę państwa, to był WNUK CICHYCH WÓD. Tylko się zamienił w borsuka, takie rzeczy czasami się zdarzają, prawda? No. W tym momencie Axarus wypstrykał się z gotowych tabliczek, więc musiał zacząć pisać. Znowu powstały dwie, jednak po dłuższej chwili.
"Spotkanie Młodych" – Napisał. Stąd pamiętał Czarnego!
"Zagrasz z nami?" – Napisane było na ostatniej. Uśmiechający się Axarus zapraszał do wspólnej, przyjacielskiej zabawy piłką glonową.

[Mgliste Wody]

Ilun tylko na chwilę zwrócił uwagę na zwierzę, które towarzyszyło nieznajomemu smokowi. Cóż, dziwny dobór kompana, roślinożercy, a już zwłaszcza niemagiczni nie byli zbyt przydatni, ale cóż, może to było coś w rodzaju maskotki? Szybko powrócił spojrzeniem do tego samca, który tak znajomo pachniał, kojarzył mu się z Plagą, z rodziną. Ale czemu? Przecież w żaden sposób nie był do niego podobny, ani do jego rodzeństwa. Chwila, nie...było pewne podobieństwo – ślepia. Miały identyczny kolor jak jego własne.
Zmarszczył na chwilę pysk, zagubiony w swoich rozmyślaniach, gdy wtem postawiono przed nim tabliczkę z runami. Przeczytał to i spojrzał w oczy nieznajomego, które równie dobrze mogłyby być jego własnymi.
– Dziwny jesteś. Czemu nie użyjesz więc maddary do komunikacji? Skoro rozumiesz słowa, zakładam, że to jakaś wrodzone uszkodzenie twojego gardło, co uniemożliwia ci mówić, hm? – zapytał drążąc temat, który był równie interesujący, co dobór kompana.
Jak się jednak chwilę później okazało...to nie był kompan, a...ojciec? Olbrzym pokręcił łbem z niedowierzaniem.
– Raczej nie jest to twój ojciec. Borsuki nie składają jaj, a już na pewno nie można nazwać borsuczycy ojcem... – tylko głupi nie zauważyłby, jak mały ten borsuk jest i krótki...w porównaniu do samców.
A spędził trochę na polowaniu na nie, więc cóż, ta różnica dla niego byłą oczywista. W końcu westchnął i spojrzał na młodszego samca.
– Tak, może masz rację...może właśnie na spotkaniu młodych się poznaliśmy. Przypomnisz mi swoje imię? A prócz tego borsuka...nie masz innej rodziny? – zagaił jeszcze, chcąc się upewnić, że na pewno nie jest to ktoś, kogo zna, chociaż gdzieś z tyłu głowy bardzo mocno mu dzwoniło pewne imię.
– Szlachetny Nurt... – wypowiedział je, smakując.
Tak, zdecydowanie znał kiedyś takiego smoka.

[Mackonur]

To wszystko przez tego patyka złamanego – Tarrama! Axarus myślał, że przehandluje syna za łapę, albo wzrok w najgorszym wypadku, ale tak czy siak z myślą o tym, że później to sobie wyleczy w ołtarzu Erycala. Potem się okazało, że głos maddarowy! Oczywiście Mackonur był gotów oddać wszystko za Mułka, ale przerażała go myśl, że Absolut byłby na niego wściekły, a on odda swoje jedyne możliwości komunikacji. Ostatecznie padło na jego maddarowy głos, możliwość tworzenia pisklaków (tutaj Axarus trochę nie wiedział i tak jak to działa) i słuch Fille. Nie powinien pozwalać Kwintesencji na oddanie tak ważnego zmysłu, ale co się stało, to już się nieodstanie.
"Oddałem głos." – Napisał na tabliczce. Jak można oddać głos? No są takie rzeczy na tym świecie, Panie Illun, o których się fizjologom nie śniło! Mackonur dodatkowo wskazał na czarną, odciśniętą łapę Tarrama na swojej głowie, dowód transakcji. No, teraz oboje byli czarni! Niestety, więcej nie mógł powiedzieć, bo go jeszcze Fille zabije.
Gdy Illun powiedział odważne słowa o płci Taty, Axarus tak trochę zdębiał na moment. Jaka samica? Co? Przecież to jego ojciec, taki nie może być przecież samicą, to by nie miało żadnego sensu!
"Zamienił się w borsuka!" – Napisał na kolejnej tabliczce. To prawdziwe wydarzenie, jego ojciec pilnował skarbu i został zamieniony w borsuka, taki rodzaj klątwy. No, skoro już zmienił się w łasicowatego, to chyba zamiana w samicę była mniej absurdalna? To miało sens!
"Axarus" – Wskazał na siebie, po czym szybko napisał jeszcze imiona "Hexaris" i "Hexarus", przy tej pierwszej przejechał palcem po pysku, chodziło mu o to, że Hexaris już nie żyje.
Gdy zaś usłyszał imię: "Szlachetny Nurt", najpierw wskazał z niesamowitą pewnością siebie na borsuka, że to właśnie on, tylko no raczej używa imienia "Tata", ale potem mu się coś przypomniało. Przesłał przekaz mentalny Illunowi, a na nim Czarny zobaczyć miał... kurhan Szlachetnego Nurtu i Wedrówki Słońca. Axarus wielokrotnie widział to miejsce w swoich koszmarach i faktycznie gdzieś ta kapliczka na terenach Księżyca była.

~*~ Szlachetny Nurt i Wędrówka Słońca ~*~
Przywódca Wody i Starszy Wody
Drugie pokolenie potomków Cichego Potoku
Rzeka zawsze spłynie do oceanu
Słońce zaś wzniesie się ponad horyzont

Axarus w swoich snach znał niestety znacznie smutniejszą wersję.

~*~ Szlachetny Nurt i Wędrówka Słońca ~*~
Przywódca Wody i Starszy Wody
Drugie pokolenie potomków Cichego Potoku
Rzeka zniknie, spływając w szczelinę w ziemi
Słońce zaś na zawsze przepadnie pod horyzontem.

W jego koszmarach znajdował się jeszcze jego własny, zapomniany i niemal niewidoczny, niepodpisany nagrobek, oraz miejsce pochówku jego matki, Graghess.

[Mgliste Wody]

Ilun obserwował tego dziwnie znajomego smoka z konsternacją. Był żywiołowy, jednocześnie dziwny i mądry. Czy tak się da? Cóż, najwyraźniej. Tak, ale konsternacja towarzyszyła olbrzymiemu samcowi od samego początku tego spotkania. Niby nie przepadał za towarzystwem smoków spoza Plagi, a tutaj...przy tym dziwnym jegomościu czuł się jak przy własnej rodzinie. Doprawdy, dziwne.
Po przeczytaniu kolejnej tabliczki, jaką mu ukazał zielony smok, zmarszczył nieco nos.
–Jak to oddałeś swój głos? Komu i po co? – spojrzał na szyję samca, a potem ten wskazał na odcisk czarnej łapy na swoim łbie. Kompletnie tego nie rozumiał.
– Ktoś ci strzaskał łeb i straciłeś głos? Bo jeśli tak, kalectwa się przecież leczy tam u duszków – wskazał w kierunku, gdzie stała świątynia – miejsce kultu Wolnych Stad. A ostatnio sporo bogów przecież wracało.
Kolejna tabliczka jeszcze bardziej sprawiła, że czarny samiec zaczynał zastanawiać się nad poczytalnością smoka.
– Smoki po śmierci zamieniają się w gwiazdy, a nie w borsuki – jego słowa były nacechowane litością do niewiele starszego od niego samca. Jak mógł wierzyć, że jego ojciec zamienił się w borsuka? Spojrzał na zwierzę, jakby poszukując u niego odpowiedzi...ale to było tylko zwierzę.
Pokręcił łbem, po czym skupił się na dalszej "konwersacji" z tym dziwnym smokiem. Axarus...ok, przynajmniej teraz wiedział, jak ma na imię. Ale czemu wypowiedział imię jakiegoś smoka, bo był pewien, że było to miano słowa. A potem spojrzał za łapą Axarusa w kierunku borsuka. Nie, to nie był Szlachetny Nurt – tego był pewien. Ale...chwila.
Coś w tym momencie kliknęło w głowie Iluna, jednak nie zdążyło się poukładać, gdy do jego umysłu wdarł się obraz wysłany przez Wodnego samca. Niepokój, jaki go ogarnął widząc to miejsce był irracjonalny. Czuł śmierć. Czuł się słabo, jak nie on...Jednak nie imię Szlachetnego Nurtu, nie imię Wędrówki Słońca sprawiło, że wręcz postradał zmysły. Było to imię wypisane niżej...
– Cichy Potok... – mruknął, smakując to miano. Wiedział, że należało do niego.
Z drugiej jednak strony...wiedział, że to absurd. On był w końcu Ilun...Czarnoskrzydły. Jak zwał tak zwał.
W tym momencie jednak to wszystko było tak oczywiste, tak naturalne, a jednocześnie tak irracjonalne, że olbrzym po prostu otworzył szerzej ślepia, tak podobne do ślepi Axarusa i wydał z siebie gardłowy warkot. Co oznaczał? Sam nie wiedział. Był zły i sfrustrowany.
– To nie jest Szlachetny Nurt – powiedział dobitnie i pewny siebie, wskazując na borsuka.

[Mackonur]

Cholera, nie chciał nic nikomu więcej mówić o tej sprawie z Mułkiem i Tarramem, ale Czarnsokrzydły dobry był, skubany jeden. Tak przekonująco pytał, że Axarus niemal już zaczął mówić i wyśpiewał wszystko Illunowi od razu. Nie dało mu się oprzeć! Miał jakieś takie umiejętności do robienia przesłuchań, powinien robić w Straży Sąsiedzkiej.
"Tarram zabrał" – Powiedział w końcu, no już nie mógł się opierać. "Rodzina najważniejsza" – Dodał po chwili. Koniec, więcej Illun z niego nie wyciągnie! Gdyby jeszcze Mackonur potrafił mówić, to na pewno palnąłby coś w stylu "Na pewno NIE wskrzesiłem swojego syna i NIE zawarłem paktu z Tarramem", ale że musiałby to najpierw napisać, to sprawiłoby to, że miałby troszeczkę czasu na zastanowienie się nad tym, a to by jednak przeważyło i logika chociaż częściowo by go napełniła. Oby Illun nie odebrał tego jako to, że Tarram był rodziną Axarusa! To by było zabawne.
Gdy Czarnoskrzydły zaproponował pójście do Świątyni, Mackowaty pokiwał przecząco łebkiem, niestety nie było tak łatwo. Działała na nim silna magia i coś takiego było niemożliwe. Gdy Illun podał dwa bardzo odważne stwierdzenia, czyli "smoki nie zamieniają się po śmierci w borsuki" i "to nie Szlachetny Nurt", Axarus popatrzył się podejrzanym wzrokiem na Tatę, po czym napisał.
"Tato, jestem adoptowany?" – Zapytał borsuczycę. Ta nie wiedziała szczerze mówiąc, co powiedzieć Mackonurowi. Chyba był jeszcze zbyt młody na tę rozmowę, dopiero 100 księżyców miał.
– (Bliżej niezidentyfikowane odgłosy borsuka). – Powiedziała w końcu, co w tłumaczeniu z borsuczego oznaczało: "Nie, oczywiście że nie, synku!". Łowcy bardzo ulżyła. Tata wskoczyła na jego prawy bark i ustawiła się tam wygodnie. Axarus zaś usłyszał słowa "Cichy Potok", coś sobie chyba przypomniał... tak! To na pewno jego dziadek.
"Pradziadek. Założyciel Wody" – Napisał. Chyba tak to jakoś leciało, prawda?

[Mgliste Wody]

Skołowany, przeczytał dalsze rzeczy, które miał mu do powiedzenia Axarus. Tarram. To też poruszyło jakąś dziwną strunę w jego duszy...była jednak na tyle słaba, że nie wywołała dziwnego deja vu. Ale i tak wiedział, kim jest Tarram. Kiedyś, gdy odzyskał jedną z iskier bogów Wolnych Stad, postanowił chociaż poznać ich miana. Jednym z nich był Tarram Upadły, który został zapieczętowany w ciele innego boga. Jakim więc sposobem...Zmrużył ślepia.
– On nie wrócił, jak więc ci zabrał głos? – jego ton był spokojny, jednak spojrzenie ślepi przenikliwe.
Czy to był kolejny wymysł tego samca? W końcu borsuk jako jego ojciec, Tarram, którego dawno nie było...zabierający mu głos...było w tym jeszcze coś zastanawiającego.
– Tak, rodzina jest najważniejsza. Jednak po co Tarramowi twój głos? – zapytał, przechylając lekko łeb na bok, jak zwykł to robić Ciche Wody. On sam nigdy wcześniej nie przekręcał tak łba, co było zadziwiające, bo pozwalał bardzo dobrą robotę...taką, zdziwienie wraz z przenikliwym spojrzeniem stawiało rozmówcę pod przysłowiową ścianą.
Obserwował przez chwilę scenkę między smokiem, a borsuczycą, po czym pokręcił łbem. Cóż, ten smok najwyraźniej nie do końca miał poukładane pod czaszką, może przez tę wypaloną łapę? Kto wie...
Zaraz jednak przeczytał kolejną tabliczkę i znów dopadła go konsternacja. On założył Wodę? No...nieźle. Sam w sobie nie wychylał się przed szereg. Zawsze wspierał rodzeństwo, ojca, a później partnerkę w sprawowaniu pieczy nad stadem. W końcu zaśmiał się szczerze i bez wymuszenia.
– No to...prawnuku, niezły bajzel – rzekł w końcu, patrząc na Axarusa z mieszanką rozbawienia, miłości i niewątpliwie dużą częścią skołowania.
Po tej rozmowie musi zdecydowanie przejrzeć kroniki Wolnych Stad i dowiedzieć się nieco więcej o Cichym Potoku...założycielu Wody...o sobie samym.
Przemknęło mu też przez głowę to, co kiedyś powiedział jego ojciec, Kheldar...w końcu on miał też wspomnienia ze swojego poprzedniego wcielenia. Czy więc to była jakaś rodzinna klątwa?

[Mackonur]

No już chyba będzie musiał powiedzieć wszystko, skoro i tak praktycznie już najważniejsze rzeczy wypaplał w tej kwestii iskry... Fille go zabije, czy coś, a jak nie ona, to na pewno zrobi to Pełnia. Z drugiej strony czy Illun mu w ogóle uwierzy? Niby będzie mógł to potraktować jak z tym borsukiem, a przecież to najprawdziwsza prawda była!
"Świadoma Iskra" – Napisał w końcu, po czym (o ile Czarny mu na to pozwolił), przesłał mu do umysłu obraz gigantycznego Szkieletu z Jeziora, wielkości przynajmniej trzech takich klasycznych zestawów kości smoka, czy może nawet większy. Skurczybyk był to niezły.
"Regeneracja jego mocy?" – Rzucił pomysłem na to, po co mu to było potrzebne. Zabranie jednemu smokowi głosu raczej nie pomogłoby Tarramowi w odzyskaniu mocy, ale zabranie łącznie stu smokom ich zmysłów? To już byłoby coś! Możliwe też, że chciał też te osoby jakoś oznaczyć, by potem przejąć nad nimi kontrolę? Axarus niestety nie zapytała Tarrama, po co mu to wszystko, ale pewnie i tak by nie odpowiedział.
"Bez znaczenia, pokonany" – Upewnił Illuna. Mackonur mówił ogólnie całkiem z sensem, jakby nie był sobą... spokojnie, zaraz wróci do tematu borsuków-ojców. Spojrzał tak na Illuna i chwila... to jego pradziadek? To już bardziej autentyczna byłaby... chwila!
"Jesteś borsukiem?" – Zapytał. No, miałoby to sens nawet! Borsuki były czarno-białe, prawda? A Illun był czarny, prawie się zgadzało!
"Jak to możliwe?" – Napisał bardziej do siebie niż do Czarnego, ale w końcu uwierzył i uśmiechnął się, ciesząc się ze swojego nowego członka rodziny, jako iż nie zostało mu ich zbyt dużo.
"Pradziadek!" – "Wykrzyknął" w końcu na tabliczce, a Tata wydała z siebie borsucze odgłosy ekscytacji.

[Szczerozłota]

// Nie ma już odpisów od miesiąca, więc kradnę miejsce o/

Złota w końcu wyszła z obozu Plagii na tereny wspólne, ostatnio miała okazję spotkać Ziemistego smoka, który zajmował się tworzeniem drewnianych figurek. Smok nieco ją zainspirował, aby sama zaczęła coś tworzyć, zwłaszcza coś co było użyteczne. Ostatnio w grocie nie była sama, miała w nim małe pisklę, które nie potrafiło samo się ogrzać. Z polowań sukcesywnie przynosiła sterty futer, jednak to nie było to samo. W Altarii, z której pochodziła, ogrzewali się glinianymi lub stalowymi piecami w domkach. Niestety, Velka nie potrafiła obrabiać żelaza, ale za to umiała co nieco robić z gliny. Ale najpierw trzeba było ją wydobyć! Drapała taflę lodu szponami, aby dostać się do dna jeziora przy brzegu. Gdy jej się to udało, weszła po łokcie do zimnej wody i pisnęła głośno, jeżąc sierść na grzbiecie.
– Ajajaj! Ale zi-zimna! – kilka razy podreptała w miejscu i zaczęła wykopywać muł z jeziora i kłaść go na brzeg.

[Blask Księżyca]

 Nie bacząc na chłód, a wręcz niespecjalnie go odczuwając dzięki grubej izolacji z miękkiego pierza, spacerował pośród terenów wspólnych. Nie miał na siebie większych planów, bo w ostatnim czasie Księżycowi najwyraźniej postanowili trochę się pooszczędzać i nie spędzali mu snu z powiek przeróżnymi, mniej lub bardziej brutalnymi obrażeniami. Mógł więc spokojnie odpoczywać i poświęcał ten czas na zwiedzanie terenów wspólnych. Coś, za co mama kiedyś rzeczywiście wyciągnęłaby go za uszy, zmartwiona, że syn wpadnie w jakieś tarapaty.
 Jak na razie, wbrew obawom tak Ławicy, jak i Konstelacji (już trochę bardziej słusznym, bo osobistość Szarego wciąż kleryka intrygowała), Sen nie wpakował się jeszcze w żadną niebezpieczną sytuację i chyba właśnie dzięki tak beztroskiemu dzieciństwu nie widział nic złego w tym, by podejść do nieznanego smoka nad jeziorem.
  Zapach smoczycy od razu przywiódł mu na myśl Jaaha, więc bez trudu zidentyfikował w niej Plagijkę i... I tak podszedł bliżej, z ciekawością obserwując jej poczynania.
 — Możesz użyć maddary, żeby odizolować się od zimna — zauważył w ramach powitania i tylko drgająca końcówka ogona świadczyła o tym, że nie jest do końca pewny, jak zostanie odebrany.

[Szczerozłota]

– IK! – zapiszczała tym razem nie z zimna, a z zaskoczenia. Głos młodszego smoka wyrwał ją ze skupienia spowodowanym kopaniem w lodowatej wodzie. Magia, maddara, czary – nieodłączny element smoków, które posiadały w sobie źródło. Inne gady miały je dużo lepiej wyćwiczone, łowczyni znała jedynie kilka sztuczek z nią związanych. Dlatego rzadko przychodziło jej do głowy aby użyć swojej mocy w takich momentach jak ten.
Na uwagę nieznajomego smoka szybko zareagowała sięgnięciem do źródła i otoczyła swoje ciało cienka mgiełką, która izolowała ja od wody i dodatkowo nieco ją grzała. Na pysku samicy zagościł błogi uśmiech.
– Znacznie lepiej – powiedziała spokojnie i posłała smoczkowi delikatny i niepewny uśmiech. Czyżby nieznajomy również potrzebował gliny? Od razu poczuła od niego woń ziół, choć nie tak intensywny jak u Szarej Rzeczywistości. Najwidoczniej młodzieniec przeszkalał się w dziedzinie uzdrowicielstwa, tak przynajmniej wydedukowała po jego młodym wieku. Zgarnęła łapą pokaźną ilość gliny, która mogła wyglądać jak zwykły muł.
– Dzięki za radę, tak rzadko używam magii, że czasem o niej zapominam – wyszła z wody widząc, że w tym miejscu nie wykopie niczego więcej.
– Jestem Szczerozłota, miło Cię poznać – odwróciła się frontem do młodzika i wyjęła z torby worek do którego zaczęła wkładać to, co wykopała. Niestety, taka ilość była jeszcze niewystarczająca do zrobienia piecyka i rury, która by odprowadzała dym. Pokręciła nosem patrząc na swój worek z wyrzutem, na pewno jezioro miało w sobie dużo więcej do zaoferowania, niz to co udało jej się wydobyć. – Chcesz mi potowarzyszyć? Mam sporo pracy, a przynajmniej otworze pysk do kogoś i czas milej mi zleci – powiedziała wesoło podnosząc zadek z ziemi i biorąc w pysk worek.

[Blask Księżyca]

 — Przepraszam — wydukał, gdy zorientował się, że smoczyca ani nie była przygotowana na towarzystwo, ani się go nie spodziewała, ale też nie wydawała się mu otwarcie przeciwna… chyba nie. W końcu ani nie syczała, ani nie próbowała go stąd przegonić i nawet jeśli jej zapach był odrobinę podobny do zapachu Jaaha, więc ewidentnie przynależała do tego samego stada, nie posiadała ani krzty tej samej oschłości, którą pierwszy raz powitał go Szary.
 To znaczy… Chyba nie. Było jeszcze zbyt wcześnie, by jednoznacznie to stwierdzić.
 Choć sam nie był jeszcze specjalnie wprawiony w sztuce władania maddarą, z racji pełnionej niemalże w pełnym wymiarze funkcji stadnego uzdrowiciela, bardzo szybko stała się jego drugą naturą. Jasne, wciąż był jeszcze tylko klerykiem i wciąż miał masę nauki przed sobą, ale… cóż, najpierw myślał w kategoriach „czy da się to zrobić magią”, a dopiero później innych, bo tak było mu zwyczajnie najprościej.
 A później zobaczył uśmiech obcej i od razu podobny wyraz zagościł na jego pysku. Nie przeszkadzało mu, że pomaga komuś zupełnie z zewnątrz.
 — Och… naprawdę? — zapytał, gdy stwierdziła, że rzadko korzysta z maddary. Synowi dwóch czarodziejów, wychowanym pośród Księżyca i z rangą kleryka, nie mieściło się to we łbie. Niby wiedział, że istniały nawet smoki pogardzające używaniem maddary, ale tych to już w ogóle uważał za skończonych wariatów. Naranlea uczyniła ich życie o niebo łatwiejszym, ofiarując im dar, z którego należało korzystać… nawet jeśli chodziło o brodzenie w jeziorze. — Używam jej prawie cały czas — przyznał przed smoczycą, częściowo wyjaśniając powód swojego zaskoczenia.
 — Szczerozłota…? — powtórzył, niczym echo, trochę nie kryjąc zaskoczenia, bo… bo… smoki Plagi przedstawiały się chyba jakoś inaczej, no nie? Aż przekrzywił łeb i w końcu wymamrotał jakieś nieskładne pytanie na ten temat, zanim wreszcie olśniło go, że nie odpłacił się tym samym. — Złudny Kolec! — zreflektował się, chyba tylko cudem wymawiając swoje imię jako dwa osobne wyrazy, a nie jakieś słowne monstrum. Aż położył uszy po sobie, bo wychodziło na to, że po raz kolejny zapominał przedstawić się obcemu (lub obcej, w tym wypadku). Chyba rzeczywiście miał zbyt mało znajomych. — Mnie również miło, naprawdę!
 Z uwagą obserwował, jak Szczerozłota ładuje błoto do worka. Była to praktyka co najmniej dziwna, lecz jako ktoś, kto nałogowo wąchał, tarł, miażdżył i gotował przeróżne zielsko, Sen był ostatnim smokiem, mogącym kogoś oceniać. Znaczy, on i inni klerycy oraz uzdrowiciele.
 — Mogę ci pomóc… to znaczy, jeśli chcesz — drugą część dodał cicho, nerwowo spoglądając na Plagijkę.

[Szczerozłota]

Złudny Kolec wydawał się być bardzo miłym i sympatycznym smoczkiem, co tylko ją ucieszyło. Nie chciałaby kolejnych przykrych sytuacji, zwłaszcza od smoków z innego stada. Uśmiechnęła się promiennie i zarzuciła wór na plecy.
– W takim razie przejdźmy się kawałek, będziesz trzymać worek tak, żebym mogła wrzucać do środka glinę. – oznajmiła śpiewająco i ruszyła przed siebie, wzdłuż brzegu jeziora, co jakiś czas przystając i grzebiąc łapą w mokrym mule.
– Umiesz coś zrobić z gliny? Uzdrowiciele chyba potrzebują naczyń do różnych lekarstw, prawda? – zapytała nie będąc pewną jak tutejsi uzdrowiciele przechowują swoje maści czy różne syropy.
– Jak uda mi się zebrać więcej gliny, to się z Tobą podzielę. Ostrzegam, potrzebuję jej baaaardzo dużo. – zachichotała i rzuciła worek na ziemię, aż biały puch nieco się rozproszył. Znów weszła do lodowatej wody, tym razem pamiętając o użyciu maddary!
Drapała szponami po dnie i brzegu wody, oglądając to, co miała w łapach. Jeżeli nie było to tym, czego szukała, odrzucała to za siebie i ponawiała swoje poszukiwania.
– W grotach o tej porze roku jest bardzo zimno, Ty i ja mamy futerko lub pierze, które nas może ogrzać, ale nie każdy smok ma tyle szczęścia i małe pisklęta z łuskami mogą marznąć. Dlatego właśnie potrzebuję tej gliny do zrobienia pieca. Mogę przygotować w nim też ciepłe posiłki albo suszyć mięso lub zioła, żeby nie zgniły – dała małemu smoczkowi krótką lekcję do czego właśnie potrzebuje tego wszystkiego. Nagle postawiła uszy niczym wilk, czując pod szponami coś bardziej gumowatego – Znalazłam! – krzyknęła wesoło i wygrzebała kolejną garść gliny – Poproszę worek – podniosła łeb w kierunku kleryka szczerząc się do niego.