Piedestał Erycala

[Opiekun]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nieobecność boga niegdyś tak znaczącego dla smoków zdawała się mało istotna, gdy nikt go nie szukał ani nie wyczekiwał. Być może przychodząca tutaj Ważka zdawała sobie sprawę z tego stanu rzeczy, acz wciąż podświadomie była gotowa na przełom, który i dziś nie nastąpił. Z drugiej strony nie każdy potrzebował bezpośredniej odpowiedzi, aby odnaleźć spokój, więc pomnik patrona uzdrowicieli wciąż nie był bezwartościowy. Milczał, tak samo jak milczała teraz cała świątynia, ale życie wokół toczyło się dalej, przywodząc do niszy kolejnego głodnego spokoju smoka.

[Wrzawa Wierzb]

Klekot szponów zamącił jej wolnopłynący spokój; z trudem powstrzymała się od drgnięcia. Zaprzyjaźniła się już z pustkami panującymi w świątyni – na tyle, że cudza obecność wydawała się wręcz wroga. Bez sensu, a jednak poczuła ucisk w żołądku. Napięcie. Patrząc niezmiennie w szafirowe ślepia posągu, nasłuchiwała kolejnych kroków z nadzieją, że zaraz się oddalą.
Chyba niepotrzebnie kusiła los.
Niemalże poczuła, jak Ognisty nieruchomieje na progu. Niechętnie, po kilku uderzeniach serca, oderwała wzrok od pustego posągu bóstwa – był właściwie tylko wspomnieniem obecności Erycala. Obróciła leniwie łeb ku samcowi, nie dbając o zgarbioną sylwetkę; mimo wyraźnego znużenia zlustrowała go uważnym, srebrnym spojrzeniem. Przemknęła po zakręconych rogach, modrych ślepiach i pasmie czarnych łusek pod nimi, długich wąsach... mocarnej sylwetce.
I kwiatach.
Znów spojrzała w pysk wojownika – z lekkim zdziwieniem, nieobecnie. Jakby był jednym z posągów.

Nadal tu stał. Czekał na coś? Na kogoś? Czy powinna coś powiedzieć?
– Wątpliwości Ważek – wychrypiała cicho, wzdragając się na dźwięk własnego głosu. Chyba... dawno się nie odzywała.

[Wspomnienie Nocy]

Wspomnienie przybył wraz ze swoją kampanią do świątyni. Był ranny, zmęczony i wyraźnie znużone, a jego przemoczone futro nie zostało ułożone, przez co, gdy wyschnęło, było posklejane i w nieładzie. Nie miał teraz sił, żeby się teraz tym zajmować.
~ Ja, Wspomnienie Nocy, wraz z moimi towarzyszami, Mackonurem, Świadomym Faktem i Wizją Ognia, Waszą przywódczynią, poszukiwaliśmy iskry. Trafiliśmy na uwięzionego Tarrama. Wasza przywódczyni... rozmawiała z nim zamiast walczyć i chciała go uwolnić, uznawszy, że został niesprawiedliwie osądzony i niesprawiedliwie uwięziony. Chciała poświęcić siebie, żeby on mógł zaistnieć i cieszyć się wolnością. Ja i moi towarzysze przeszkodziliśmy jej, a Wizja powiedziała nam, co chciała zrobić. Wasza wola, co zrobicie z tym faktem ~ posłał wiadomość Ognistym. Nie przemawiał do konkretnych typów, chociaż wyszczególnił złotołuską czarodziejkę, z którą kiedyś walczył, wojowniczkę, przy której wybuchał jak szalony, zastępcę (o ile miał prawo wiedzieć, kim on był), a także dawną przywódczynię Ognia, z którą rozmawiał na pustyni. No i paru innych, których kojarzył z widoku. Reszta go już nie obchodziła, to nie była jego sprawa... już nie. Chciał tylko zanieść iskrę na swoje miejsce i wrócić do domu.
~ Hej, Chaos... Ax powiedział mi o Mułku. Trochę się poraniłem po drodze, ale za niedługo powinienem wrócić, tylko oddamy iskrę w świątyni. Chciałbym z Wami porozmawiać o tym, co zrobiliście i... no o nim. Bo on... może być kimś innym, wiecie o tym? ~ przemówił też do siostry. W jego głosie było zmęczenie, nie gniew, jedynie znużenie. Problemom nie było końca.

[Wizja Ognia]

Szła za kompanią, milcząc. Nie wiedziała, że Pełnia od razu przesłał wiadomość mentalną do jej stada. Ale... Czy cokolwiek to by dla niej zmieniło? Nie. Czuła, jakby coś pochłaniało ją raz po raz, całe jej wnętrze. Czuła żal, czuła ból, zawód, wstyd, jednak wszystko to przytłumione było myślami. Szalejącymi i nieskładnymi. Tak, jakby wciąż była w lesie. Jakby nigdy nie zaczęli walki, a wciąż krążyli między drzewami w poszukiwaniu źródła, o którym usłyszeli od smoka.
Ledwo zauważyła, kiedy znaleźli się już na miejscu. Nie rozróżniała już głosu, który powtarzał jej słowa o tym, jak beznadziejna była; jak bardzo niszczyła wszystko, jak nie nadawała się. To był Tarram? Nie. To była ona sama? Agnar? Ojciec? Wszyscy? Nikt? Miała ochotę złapać się za głowę, wrzasnąć, ale w rzeczywistości nawet nie drgnęła. Nie zrobiła nic. Szła niczym pusta powłoka, pozwalając beznadziei rozlewać się po jej umyśle, po całym jej wnętrzu.

[Granica Wybuchu]

Nie słyszała od sowy-smoka od dawna. Właściwie odkąd walczyli, o ile walką można nazwać jego dziwne akrobacje z wysadzaniem samego siebie. Wiadomość jaką otrzymała była dość specyficzna, a wojowniczka próbowała sobie przypomnieć skąd znała to imię.

Tarram. Tarram. Czy to nie był...Typ? Bóg śmierci i pecha? Ten Typ?

Granica poderwała się z miejsca i przekazała leżącym w legowisku Azphelowi, Naedzie, Kazzakusowi i Arachranowi co się działo. O ile z tym trzecim mogła spodziewać się zasadniczo wszystkiego, tak w rozum pozostałej trójki wierzyła. Albo chciała wierzyć.

Przyleciała do świątyni ile sił w skrzydłach. Weszła do środka i namierzyła spojrzeniem wyprawowiczów. Znała tylko dwójkę. Sowę oraz, podobno, gwiazdę wieczoru. Ciemnopomarańczowe ślepia zmrużyły się, ale wywerna nic nie powiedziała.

Jakie miała dowody? Oh, tak, słowa obcego smoka. Nie żeby Wizja Ognia była jej mniej obca, o ile bardziej. Widziała ją tylko sporadycznie, do tego niezbyt przypadła jej do gustu. Wydawało się Riril, że taki zarzut brzmiał całkiem wiarygodnie.

Kompan siedział na jej grzbiecie, milcząc.

[Zgubna Słodycz]

Taka wiadomość pewnie zbudziłaby i zmarłego. Zorza zmarła jeszcze nie była, ale o to zjawiła się w świątyni na wezwanie samca. Skrzydła łomotały na wietrze, a Zorza wkrótce wylądowała na placu. Samica złożyła skrzydła i powoli weszła. Nie śpieszyło jej się za bardzo, bo i nie czuła się na siłach. Zresztą, która matka miała wiedzieć, co ma zrobić w sytuacji, kiedy jej córka próbuje przebudzić wyklętego boga? Zorza rozważała wezwać kogoś bliskiego, ale finalnie odrzuciła tę myśl.
Samica zjawiła się pod posągiem, do którego podeszła. Skinęła łbem Pełni i przesunęła spojrzeniem po Wizji. Chciała usłyszeć, co się wydarzyło, nim się odezwie. Zresztą, czy jej zdanie było tu w ogóle potrzebne? Wątpiła. Chwilę przyglądała się córce, aż postanowiła wezwać Mekhana. Jego umysł został muśnięty, bo i nie była pewna, czy wezwał kogo trzeba.

[Wizja Ognia]

Och? Uniosła spojrzenie znad ziemi, kiedy usłyszała odgłosy. Najpierw jedne, potem drugie. Ujrzała Riril, co było zaskoczeniem, ale nie większym, niż przybycie matki. Przyglądała się przez dłuższy czas samicy, nie mogąc zebrać własnych myśli. Zdawała sobie sprawę z tego, co mogło czy też miało się stać, jednak, utopiona w mrocznych myślach i najgorszych uczuciach, nie mogła poczuć się gorzej. Otworzyła pysk, chcąc coś powiedzieć, jednak słowa uleciały z niego dopiero po dłuższej chwili:
— ...Kiedy będzie Mekhan? — zapytała tylko cicho, spuszczając wzrok z matki. Spojrzała na bok, odszukując spojrzeniem posągu Erycala. Czy w tym wszystkim, w całej swojej wierze, że nikt nie zasługiwał na bycie skazanym od samego narodzenia, pomyślała przez chwilę o drugim bóstwie? Nie. Nie myślała o Erycalu, który prawdopodobnie zniknąłby, poświęcony. A może by przeżył? Już nie wiedziała sama.

[Wędrowny Świergot]

Co mogła powiedzieć Naeda? Przywódczyni praktycznie w ogóle nie znała, jedynie z jednej ceremonii... Tak to kontakt na tym się zaprzestał. Wiec dlaczego nie wierzyć słowom obcego smoka? Jednak wiedziała jedno- Typ, czy też Tarram jest istotą któremu wolno ufać, dlatego miała złe przeczucia jak dowiedziała się o tym. A Naeda bardzo nie chce, by zniszczono jej nowy dom, więc trzeba było wziąć to w swoje łapy. Plus też chciała posłuchać wyjaśnień smoczycy na swoje własne uszy. No i nie mówiąc o tym, że Riril przyda się pomoc na wszelaki wypadek... A że była już dorosła, czas było się pokazać z tej strony.
Przybyła do świątyni i wylądowała tam też. Kiedy weszła do środka stanęła blisko Riril i zmierzała wzrokiem smoki... Nawet i taka przyjazna Naeda, czasami była podejrzliwa.

[Maros]

Krążyła nerwowo gdzieś w obozie, na łbie jak zwykle siedział Ennorath skryty w białej grzywie. Wiedziała, że coś jest nie tak, ale co z tego jak nie mogła nic z tym zrobić? Pomrukiwała coś pod nosem, niemal nieświadoma tego, przez brak słuchu. Polazła do małego lasu, później odbiła na północ i tak w kółko.
Próbowała wiadomości mentalnych, jednak i ona miały swój zasięg działania, co tylko utwierdziło ją w przeczuciu, że brat jest zbyt daleko. Co tam się działo, tego mogła się jedynie domyślać.
W końcu to on odezwał się do niej, co wywołało niemałą ulgę. Natychmiast wzbiła się do lotu, kierując się ku świątyni.

Będąc na miejscu, odszukanie grupy nie zajęło jej wiele czasu, nawet jeśli nie słyszała jak się poruszają, nadal czułą zapachy. Bacznie zmierzyła wzrokiem Ognistych, większość znała. Szybko jednak skierowała swoje kroki do Pełni, omiatając go całego wzrokiem.
~Co wyście tam robili?~ przesłała tylko do niego, sprawę Mułka zostawiając na później. Mogła się domyślić, że łowca szybko się wygada.
Ennorath nadal siedział ukryty w jej grzywie, służąc za jej uszy.

[Mackonur]

Pierwszą osobą, którą zobaczyła Fille był Ctoukliss! Krabuś przewodził kompanii, niosąc dumnie iskrę, cały czas była w jego potężnych szczypcach. Krabuś mógł teraz zjednoczyć Wolnych, ale... jeszcze nie był dobry moment, z takimi rzeczami trzeba poczekać! Kompan podbiegł pod Fille i zabulgotał triumfalnie, chociaż niestety smoczyca tego nie widziała.
Axarus był chwilę później, trochę zestresowany! Czy wszystko poszło zgodnie z planem? Czy na pewno Tarram się nie wydostał? Raczej nie! I co teraz stanie się z Wizją? Mackonur nie oceniał, ale tak trochę, tak jakby, no próbowała zawrzeć pakt z Tarramem Upadłym, a przynajmniej tak to wyglądało. No, ogólnie było blisko, wiele ran po drodze odnieśli, ale się udało, a ile przygód po drodze przeżyli? I przyjaźnie na całe życie! Axarus nawet zaprzyjaźnił się z kawałkami Agnara, ciekawe, co tam u nich słychać było? Albo u tych duszków? Może Erycal im o tym opowie nieco więcej?
"Udało się" – Napisał na tabliczce i pokazał Fille, po czym zaczął chodzić po Świątyni i szukał Strażnika, głośno tuptając ogonem o ziemie. TUP, TUP, TUP! Gdzie jest Strażnik? No jak go nie znajdzie, to wróci z powrotem pod Posąg Erycala. Coś sobie w ogóle Mackowaty uświadomił ponownie – wyrzucali go z tajnego spotkania uzdrowicieli, na którym mieli ustalić skład drużyny szukającej tej iskry. I co!? Axarus ją znalazł ze swoimi przyjaciółmi! Kto się teraz śmieje ostatni? No na pewno nie Mackonur, bo nie miał głosu.

[Jad Grzechotnika]

Samiec zebrał sie jak tylko dowiedział się, że mogą być kłopoty. Leciał kawałek za Riril. Czuł jej zapach tak dobrze, że bez problemu odnalazł miejsce zamieszania. Wylądował wśród innych smoków i rozejrzał się, nie do końca wiedząc co sie dzieje. Atmosfera wydawała się być nieprzyjemna, przez co nastroszył kolce na swojej szyi. Tak ostrzegawczo. Na wszelki wypadek.

[Strażnik Gwiazd]

Przybycie Strażnika akurat na sprowadzenie iskry nie było żadnym szczęśliwym zrządzeniem losu, a naturalną koleją rzeczy, gdy miało się regularny kontakt z boskim informatorem. Sennah nie była niezawodna, lecz wiele straciłby bez jej inicjatywy, toteż nie mógł być za to niewdzięczny. Wciąż ich relacja pozostawała nieco napięta, choć żadna z tych rzeczy nie wyrażała się wprost. Zupełnie jakby byli sąsiadami, którzy okazjonalnie widzieli się na granicach i dzielili ważnymi informacjami. Nic specjalnego. Nic personalnego, wbrew temu jak sobie tę relację wyobrażał gdy na początku się formowała. Choć to nie problem tak naprawdę. Mentalna prostota Lata była na swój sposób jej atutem, bo wiedział, że nie miała ochoty ani czasu na sprzedawanie mu zagadek o pseudo wartości.
W każdym razie przybył. Nieco zaskoczyło go zbiorowisko, bo nie miał żadnych podejrzeń względem tego co i dlaczego miałoby się tu wydarzyć. Jedynym oczywistym zjawiskiem był tutaj krab z iskrą w szczypcach, a to samo w sobie dużo mówiło o naturze całej sytuacji. Strażnik zlustrował smoki pozornie obojętnym spojrzeniem i jeśli ktoś zdecydował się poświęcić mu przy tym choć niewielką uwagę, powitalnie skinął mu łbem.
– Spodziewałem się, że iskra wybudzi boskie ciało jeszcze nim przybędę na miejsce – Skomentował, choć bardziej do samego siebie, niż któregokolwiek z zebranych. Nie chciał im za nic gratulować, bo i tak zazwyczaj nie było go na miejscu żeby się tym zająć, a pewnie i tak boską wdzięczność cenili wyżej. Co dosyć oczywiste.
Nie zależało mu również na ryciu się w grupę, bo choć chętnie zapytałby skąd takie zainteresowanie Erycalem, gdy sam patron Ognia został potraktowany po macoszemu, wolał dowiedzieć się wszystkiego z obserwacji. Przystanął nieco na uboczu, zerkając przede wszystkim na krążącego po świątyni Axarusa, a następnie zwracając uwagę na Kwintesencję i stojącego obok niej kraba. Miał względem tej... dwójki mieszane uczucia, ale wolał nie adresować nic co dotyczyło Fille. Co do skorupika... Czy takie zwierzę było odpowiednio przystosowane do takiego zadania?

[Burzowe Chmury]

Niedługo po proroku pojawił się kolejny z Ognistych. Kazzakus wkroczył powoli do środka, obserwując po krótko każdego. Swoim poświęcił najmniej czasu, jedynie zwracając dłużej uwagę na byłą przywódczynie. Jej widok niezbyt mu odpowiadał, kojarząc ją jako kogoś kto pojawia się zawsze tam gdzie są kłopoty. Okoliczność tego spotkania tylko utwierdziła go w tym przekonaniu.
Ominął większość smoków, byle by zająć miejsce najbliżej Riril. Prawdę mówiąc, nikomu nie był tu w stanie zaufać, ale z nią przynajmniej miał jakąś więź. W razie konfliktu najmniejsza szansa że to od niej oberwie, a przynajmniej w ten sposób postanowił to rozegrać. Stosunki łatwo mogły się zmienić w obliczu wielkiej stawki.
Tylko jak wielka była ta stawka? Co tu rzeczywiście się działo? Czy ten skorupiak dzierży to wokół czego wszystko się wydarzyło?
Był tu głównie obserwatorem. Chłodne spojrzenie wydawało się niezainteresowane żadną z osób tutaj, zwłaszcza tych, którzy uważali się za najważniejszych. Stał lekko zgarbiony, czekając na rozwój sytuacji. Z pewnością, świątynia nie była miejscem na przekrzykiwania i osądy. Miał szczerą nadzieję że nie będzie musiał o tym upominać. Nieruchomy niczym reszta z posągów, tylko chłodna mgła wydobywająca się z jego pyska zdawała się go odróżniać od reszty z rzeźb tutejszych bogów.

[Marchew Pustyni]

Nagłe wezwanie pozostawiło zamęt w umyśle Skrzących Wydm. Uczucia zlały się w jedno z myślami i obawami, a faktyczny obraz sytuacji mógł zobaczyć tylko, przybywając samemu na miejsce. Lekki szok, jakiego mógł doznać w związku z tą wieścią, czy też sam fakt tego, że przebywał daleko w głębi terenów Ognia – sprawiły, że nim zjawił się na miejscu, zebrał się już niezły tłum. Wiele smoków znał, były w końcu z jego własnego stada, ale pozostałe – były mu całkiem obce. Poza może Strażnikiem czy Kwintesencją, która jednak zdawała się wyglądać inaczej. Niby lepiej niż jak ostatnim razem ją spotkał – w końcu miała wszystkie łapy i w ogóle, ale jednak... z jakiegoś powodu miał wrażenie, że jednak gorzej.
Wchodząc pod posąg Erycala, najpierw rzucił spojrzenie wszystkim zebranym, lekko się im kłaniając. Oceniający wzrok spoczął na kilka uderzeń serca na Wizji, by potem skupić się przez moment na wzywającym. W końcu to on był częściowo sprawcą tego zamieszania.
– Witaj, Wspomnieniu. Zapewne jak i w przypadku pozostałych tu zebranych, dotarła do mnie informacja o tym, co się stało. – zatrzymał się na moment, a swoje pełne powagi oblicze zwrócił na moment ku siostrze. – Czy to co powiedział jest prawdą? – spytał chłodno, prosto, wykładając od razu sedno. Miał wrażenie, że przeżywa niejako deja vu i niedługo powtórzy się sytuacja, jaka miała miejsce wiele księżyców temu. Wtedy to jednak ona była jednym z bohaterów. Czy teraz stanie się skazańcem?

[Świadomy Fakt]

Na miejscu pojawił się także Yeccaqui, który przybył wraz z drużyną. Z pewnością było właściwe, aby zjawił się tutaj, będąc uczestnikiem wyprawy o iskrę, raczej jednak nie należał do tych, którzy znaliby się na polityce. Słyszał wcześniejsze wyznanie Wizji, ponieważ jednak sprawa wiązała się z uczuciami – niewiele tutaj rozumiał. Za to był gotowy przysłuchiwać się rozmowom.

Niedługo później przybył tez inny gość – mało znaczący, choć zapewne nie najbardziej pożądany przez niektórych. Przez wejście do groty wbiegł Firrel – goblin biegł co sił w nogach, nawet darował sobie ubranie swoich wielkich wróżkowych skrzydeł, aby tylko szybciej znaleźć się na miejscu. Natychmiast podbiegł do Yeccaquiego, obejmując jego bok na tyle, na ile mogły to zrobić goblinie łapki.

– Dobrze, że jesteś! Już myślałem, że nie wrócisz z tego bagna! – zakrzykną, ściskając smoka mocno. Dopiero w tym momencie zorientował się, że wokół zebrał się całkiem spory tłum. Goblin wzdrygnął się i nieznacznie odsunął się od swojego opiekuna, po czym minimalnie się skłonił. Oczywiście w stronę Strażnika, który był tutaj najważniejszy.

Chyba mu nie zabronią tu przebywać, czyż nie...?

[Wspomnienie Nocy]

Wspomnienie nie spodziewał się aż takiego zbiegowiska... a w sumie powinien. Ogień zareagował od razu i przybył szybko oraz licznie. Samiec uśmiechnął się lekko do siostry, lecz był to uśmiech krótki, nieobejmujący oczu.
~ Odzyskiwaliśmy iskrę. Nie dotykaj Krabusia, on ją ma, ale nie powinniśmy jej dotykać, inaczej może się stać coś złego ~ odpowiedział Chaos. Miał na oku Krabusia i trzymał się go blisko, lecz nie na tyle, by go dotknąć choćby przez przypadek. Gdy przybył Strażnik Pełnia kiwnął mu lekko głową.
~ Wizja próbowała uwolnić Tarrama. Wygląda na to, że dogadała się z nim i, uznawszy że został niesprawiedliwie osądzony, postanowiła mu pomóc. Teraz musi sobie to wyjaśnić z własnym stadem, czy raczej oni z nią ~ przemówił zarówno do Strażnika, jak i do Chaos, która pewnie nie wiedziała, co się tutaj dzieje. Wspomnienie kiwnął łbem Mekhanowi (czy on... wygląda jak wypisz wymaluj marchewka?) i tym, którzy postanowili na niego zwrócić uwagę i na razie czekał na rozwój sytuacji.