Posąg Nenyi

[Administrator]

Na lewo od posągu Immanora siedziała smukła postać Nenyi Złotookiej. Z klatką piersiową wyraźnie większą niż w przypadku innych gatunków, i mocno zaznaczonymi łuskami. Trójkątne łuski, nie tak wyraziste jak w przypadku olbrzymiego Kamanora, były szorstkie w dotyku, i odznaczały się szczególnie na policzkach, ramionach czy grzbiecie. Siedziała, emanując jednocześnie spokojem jak i gotowością do gwałtowności, z pewnością godną jedynie tych, którzy wiedzieli, że ich własny refleks nigdy ich nie zawiedzie. Jej trójkątny łeb, ozdobiony licznymi kostnymi wypustkami, był lekko przekrzywiony na bok, a pysk rozciągnięty w nieznacznym uśmiechu. Oczy, wykonane najprawdopodobniej z błyszczących złotych grudek, zerkały rezolutnie na każdego, który zawitał do Wewnętrznej Jaskini. Skrzydła miała na wpół rozłożone, skierowane koniuszkami do przodu, jakby zastygła wachlując nimi powietrze w jakimś sobie tylko znanym celu.

[Berius]

Młody Wojownik spokojnym krokiem wszedł do wewnętrznej jaskini. Praktycznie w ogóle tu nie bywał. Jednak dzisiejszego dnia coś od rana ciągnęło go do Świątyni. Może to była po prostu ciekawość by sprawdzić jak wygląda postać Bogini Nenyi. W końcu zręczność była jego mocną strona a Nenyi była ekspertką w tej sprawie. Trochę go smuciło jak patrzył na zaniedbany i nieodwiedzany posąg tak wspaniałego Boga, mogli oni odejść wiele księżyców temu ale nikt nie mówił że nigdy nie wrócą. Patrząc na to optymistycznie powinni niedługo wrócić. W końcu smoki nadal w nich wierzą i na nich czekają. Szkoda by było gdyby Nenyi wróciła i zobaczyła tak zaniedbały posąg, ktoś powinie się nim zająć. Nigdy nie wiadomo co przyniesie następny dzień. Krwawy jakby instynktownie zaczął sprzątać posąg z kurzu. Było go całkiem sporo szczególnie na wyższych częściach całego posągu. Za pomocą ogona w międzyczasie zrywał pajęczyny które pokrywały większą część posągu. Po kilku minutach posąg wyglądał o wiele lepiej i odzyskał chociaż trochę dawnej chwały.
Mam nadzieję że niedługo do nas wrócisz
Uśmiechnął się, odwrócił do wyjścia i wyszedł. Może to była tylko strata czasu ale przynajmniej poprawiło to Krwawemu humor. Miał nadzieję że następnym razem będzie mógł przyjść pod pomnik i złożyć samej Bogini a nie jej posągowi jakiś dar.

[Administrator]

Zachowanie Wojownika było bardzo przyjemne i miłe, zapewne gdyby główna zainteresowana była tutaj obdarzyłaby go jakimś ciepłym słowem otuchy lub wspomogła w rozwoju zręczności. Niestety jednak, jedyne co mógł odczuć samiec podczas pobytu tutaj, było zimno. Przenikliwe, nieprzyjemnie w towarzystwie zdradliwej ciszy, która powodowała ciarki. Dobrze że nie czekał, wychodząc po skończonej robocie.

[Berius]

Po raz kolejny zjawił się w świątyni przed pomnikiem swojej ulubionej bogini. Jednak tym razem nie był sobą jego oczy były wyblakłe i nie miały już tego żywego czerwonego koloru. Serce wojownika było popękane i jego właściciel teraz go już nawet nie czuł. Był to smok który stracił wszystko. Stracił ojca, stracił mistrza a teraz stracił też partnerkę i pisklaki. To było już dla niego zbyt wiele. Poddał się kompletnie. hwiejnym krokiem podszedł do posągu i siadł ciężko przed nim.
Nenyi wybacz mi proszę. Pogubiłem się. Chciałem zmienić swoje życie na lepsze i teraz przez to cierpię. Straciłem wszystko do w mym życiu było ważne. Dziś jednak chciałbym ci dać dar który będzie zwieńczeniem mojej wiary w ciebie. Składam tobie w dążę moje życie. Ty zdecyduj co się że mną stanie po śmierci. To jedyne co mogę ci dać. I proszę wybacz mi błędy które popełniłem
Po kilku oddechach Krwawy podniósł drżącą łapę do swojej krtani i położył na niej pazur próbując zmusić się by wykonać ten jeden ostatni atak w swoim życiu.

[Światokrążca]

Jego drugi cień zamrugał białymi ślepiami i zgrabnie odzielił się od tego pierwszego, przyjmując trójwymiarową formę. Dziewczynka usiadła na piedestale posągu przekrzywiajac lekko główkę. To... chyba było ważne? I czy to była ucieczka? Miała powiadomić o ucieczce. Przesłała więc obraz tego co się dzieje swojemu kompanowi, a on myślal, że zaraz zejdzie widząc co wyprawia. W sumie. Dobrze by było gdyby się zabił. Był słaby.
~ Czy mówiłem ci już, że jesteś idiotom? Ale nie chcesz się słuchać mądrzejszych od siebie. Zamiast podżynać sobie gardło spadaj za Bariere i nigdy nie wracaj. Może tam znajdziesz to czego szukałeś. ~

[Błysk Przeszłości]

Morski samiec niepokoił się dziwną rozmową, której końcówkę usłyszał, przebywając w obozie Ziemi i widząc zrozpaczonego Krwawego udał się za nim niepostrzeżenie, podświadomie przeczuwając w powietrzu coś niedobrego, związanego właśnie ze starszym wojownikiem. Miał po prostu wrażenie, jakby coś w środku go ostrzegało, jakby kiedyś... kiedyś miał już z czymś bardzo podobnym do czynienia mimo tego, że nie mógł znaleźć w swojej pamięci nic takiego.
Chciał z jednej strony nadgonić wojownika, ale z drugiej jakby był... ciekawy dokąd zmierza i co faktycznie planuje. Brał pod uwagę, że zdradziecka głowa mogła po prostu stwarzać najgorsze wizje najbliższej przyszłości, co nierzadko się mu zdarzało. Może po prostu idzie... idzie przemyśleć to wszystko gdzieś w spokojnym, zacisznym miejscu?
W taki właśnie sposób Zamącony doszedł do wejścia Świątyni, które kojarzyło mu się właśnie z takim spokojnym miejscem na wyciszenie siebie i swoich buzujących wewnątrz emocji. Jednak dla pewności, stąpając cicho i nasłuchując odgłosów wydawanych przez Krwawego nadal szedł za nim.
Słysząc, jak zaczyna mówić na głos, Zamącony przystanął w bezruchu, jakby był jednym ze stojących tu posągów. Z początku miał nadzieję, że szuka po prostu poparcia we wspomnieniach boginii z przeszłości, żeby chociaż jej podobizna podniosła go jakoś na duchu, po... widocznie ciężkim okresie w życiu, o którym świeży wojownik nie miał zbyt dużo informacji. To znaczy wiedział, że Krwawy zamierzał zaproponować pewne zmiany co do organizacji stada, ale nawet nie słyszał o jego próbach. Czyżby chciał to zrobić gdzieś na uboczu, zaczynając rozmowę o zmianach w prywatnych okręgach?
Jednak morski wojownik szybko zorientował się, co się święci. Trochę zaskoczyła go ta decyzja i gdyby nie zbliżająca się łapa Krwawego pod własne gardło, to z pewnością nie uwierzyłby w to, co właśnie usłyszał.
– Nawet, jeśli nie jestem dla Ciebie ważny, to Ty nadal dla mnie jesteś. – Zza pleców pomarańczowołuskiego samca dobiegł ten jak zwykle neutralny, ale głośniejszy niż zwykle głos Malstroma. Siedział nadal w bezruchu, w dość sporym odstępie od samca i mierzył go swoim tradycyjnie pustym wzrokiem.
– Nie rób tego. Nie tak rozwiązuje się problemy. – Powstał dopiero po tych słowach i zaczął zwykłym krokiem zbliżać się do Krwawego, nie spuszczając go ze swoich ślepi. Nie zauważył przez to, że coś... ktoś... inny również znajduje się w tym świętym miejscu.
– Proszę, pozwól mi pomóc. Zależy mi na tobie. Powiesz, co się stało?

[Despotyczny Ferwor]

W tym czasie Mułek przebywał w świątyni, ozdabiając piszczelami posągi, tak jak nakazywała mu przestrzeń. Robił to regularnie, więc często tu bywał, lecz teraz... Wydarzyło się coś innego niż zazwyczaj. Ty razem, podczas odzabiania jednego z pomników, usłyszał swojego brata. Normalnie cieszyłby się z tego powodu, lecz to co usłyszał, było dla niego wielkim szokiem.
– Moje życie?! –
Nie trzeba było posiadać jakieś niebywałej intuicji, do tego aby zrozumieć znaczenie słów Beriego. Plama Mułka zmieniła kolor na biały i zaczęła intensywnie świecić. Mułek nie zwłocznie pobiegł w stronę gdzie usłyszał ziemnego. Jak się okazało był z nim też mętny, ale to nie było dla niego na obecną chwilę ważne. Ważne było to co zobaczył. Momentalnie z jego oczu zaczęły ronić łzy.
– Beri... Beri! Nie!– Krzyknął, tak że prawdopodobnie cała świątynia go słyszała.
– Bracie... Nie rób tego... Nie zostawiaj mnie... Jesteś dla mnie zbyt ważny... – Mówił rozpaczliwym głosem podchodząc do Krwawego. Nie chciał stracić dla siebie kolejnej ważnej osoby. A Beri był dla niego najważniejszy. Powoli podszedł do brata. Wlepiając w niego załamane ślepia.
– Beri... Nie chcę zostać znowu sam. Chcę żebyś żył! –
Plamisty wtulił się w pierść brata, trzymając go bardzo mocno.
– Jesteśmy braćmi! Cokolwiek się stało, poradzimy sobie! Nie chcę żebyś umarł! Proszę... Zrobie dla ciebie wszystko, ale nie umieraj... –

[Berius]

Dźwięk głosu Trzęsienia w swojej głowie był dla niego paskudnym dźwiękiem. Czy on go śledził aż tutaj? Niewidział go I nie widział też ale musiał tu być skoro wiedział co chce zrobić. Treść wiadomości tak bardzo go dobiła że przycisną pazur bardziej do szyji aż zaczęła delikatnie płynąć z nacięcia krew. Nie było to jednak coś co zagrażało jego życiu. W tym samym czasie mówił i wysyłał do Trzęsienia wiadomość mentalną by napewno do niego dotarła.
Wyłaź z mojej głowy Trzęsienie! Bawi cię kopanie leżącego?! Nie mam już o co walczyć więc pozwól mi w spokoju umrzeć!
Łzy poraz kolejny zaczęły lecieć po jego polikach.
Wtedy na miejscu pojawił się Mętny jego słowa otuchy były miłą odmianą po tych wszystkich obelgach kierowanych w jego stronę ale to było za mało by naprawić jego rozdarte serce.
Straciłem wszystko Mętny straciłem ją. Straciłem moje dzieci. Nie zostało mi już nic. Przestałem walczyć, mam już dość poddaje się
Mówił przez łzy a łapa przy gardle drżała coraz bardziej, zacisną oczy i nagle gdy już miał odebrać sobie życie do pomieszczenia wybiegł Mułek. Jego brat może i był dla niego ważny ale Chroma była dla niego całym światem i mimo iż uścisk Mułka był naprawdę pocieszającym gestem to łapa nadal tkwiła na krtani.
Mułek przestań sprawiasz że jest to trudniejsze

[Błysk Przeszłości]

Morski wojownik w spokoju przypatrywał się, jak znany mu już trochę smok z Wody wtulał się w pomarańczowołuskiego i wysłuchał jego wszystkich słów. Podszedł powoli bliżej nie rozumiejąc nadal, co takiego mogło się zdarzyć, że aż jego własny przywódca prawdopodobnie życzył mentalnie Krwawemu śmierci. Przecież plan, który przedstawił Zamąconemu, kiedy obaj jeszcze byli adeptami nie brzmiał na aż tak złowrogi, żeby nagle cały świat się obrócił przeciw niemu.
– Nie. – odpowiedział mu na wykrzyczane przez niego stwierdzenie. – Nie straciłeś jeszcze wszystkiego. Masz jeszcze coś, co ma największe znaczenie. I dla mnie, i dla Mułka, i dla wszystkich. – znowu zbliżył się o krok bliżej do nich – Życie. Nie strać go pod wpływem silnych emocji, proszę. Zatrzymaj się. Daj sobie chwilę. Pomyśl, czy czasem nie nadinterpretujesz tego, co się dzieje? Może pod wpływem emocji powiedziałeś coś nierozsądnego, czego tak na prawdę nie chciałeś powiedzieć, albo chciałeś to sformułować inaczej? Proszę, uspokój się... Beri, jestem pewien, że to wszystko da się jeszcze ułożyć, daj przyszłości szansę... – Ściszył swój głos na końcu wypowiedzi, a jego kąciki ust delikatnie opadły w dół.
– Ja już jej dawałem szansę nie jeden raz... i się nie zawiodłem. Na prawdę, proszę, rozwiążmy to razem. Mógłbyś powiedzieć, co się stało, powtórzyć to sobie i mi i może jakoś lepiej to ułożyć, pomyśleć szczerze dlaczego zrobiłeś tak, a nie inaczej, znaleźć drogę wyjścia z tej sytuacji? Razem?

[Despotyczny Ferwor]

Mułek zrozumiał, że coś złego musiało się stać Beriemu. Sam kiedyś chciał sobie odebrać życie, ale widział, że tym sprawi jeszcze więcej przykrości, bo są na tym świecie smoki, które by to bardzo przeżywały.
– Beri... Jak też czułem się tak samo jak ty. Też chciałem odebrać sobie życie... Ale to w niczym nie pomoże. Ja wiem o tym. Sam przez to przechodziłem. Śmierć nigdy nie jest rozwiązaniem. –
Bagienny wciąż ronił łzy, próbując wymyślić, co mógłby zrobić aby go od tego odwieść, lecz wten przemówił Mętny. Wdalszym ciągu tuląc się do swojego brata, słuchał uważnie słów Morskiego. Chciał mu za to podziękować, ale to nie czas i miejsce na to.
– Mętny ma rację. Nie skreślaj swojego życia. Wciąż może być lepiej. Wciąż możesz ją odzyskać, ale nie będziesz miał takiej szansy, jeżeli umrzesz. Proszę porozmawiajmy. Na pewno znajdziemy wyjście z tej sytuacji. Pamiętasz, kiedy zostaliśmy braćmi? Powiedziałem ci wtedy, że możesz zawsze na mnie liczyć. I tym razem też tak jest. Więc proszę nie odbieraj sobie życia. –
Był w tym wszystkim pogubiomy. Nie rozumiał. Po prostu nie rozumiał! Chciał mu pomóc, ale nie potrafił. Dlaczego zawsze w takich sytuacjach musiał dawać ciała!

[Światokrążca]

Ale nie było tu Trzęsienia. Nie było go słychać, nie było go czuć.
Była tylko Nawojka.
Siedziała sobie spokojnie. Błyszcząc parą białych oczu, a falujące włosy spływały po jej ludzkich ramionach. Zdawało się, że na chwilę złapała kontakt wzrokowy z Krwawym, a na jej dziwnej płaskiej twarzy widniało zdziwienie i współczucie. Po chwili jej forma rozmyła się w niematerialną mgłe i uciekła w jakiś kąt jaskini. Wciąż było czuć jej obecność. Wciąż obsereowała. Ale pałeczkę przejęły inne osoby.

[Berius]

Przed jego oczami mignęły przeklęte niesmocze oczy. Czy tak wyglądało szaleństwo? Czuł jak coś go obserwuje czy to duchy przodków go oceniały? Strach sparaliżował jego ciało. I dlaczego Trzęsienie się nie odzywa? On tu w ogóle był? Czy to też sobie wymyślił?
Nie, nie, nie zostawcie mnie. Nie chcę już. To bardzo boli.
Krwawy odsunął się od Mułka i cofnął się pod pomnik swojej bogini. Modlił się cały czas by wysłuchała jego próśb i zakończyła jego cierpienie. Upokorzony, złamany smok z złamanym sercem powoli popadający w paranoje. Czuł się coraz gorzej bezwładnie powoli zatapiając pazur coraz głębiej w szyje. Krew zaczęła lecieć coraz szybciej lecz nadal został jeszcze kawałek do śmiertelnego punktu. To nie był już Beri a tylko skorupa która go przypominała. Prawdziwy on ukrywał się w środku nadal wypłakując smutki i czekając na swój koniec.
Nie chcę żyć bez niej. To ona była całym moim życiem i teraz odeszła. Bez niej nic nie ma sensu. Zostawcie mnie proszę.
Serce waliło mu widocznie w piersi. Nadal nie mógł się zmusić do pociągnięcia a jego łapa drżała cały czas.

[Błysk Przeszłości]

Dziwny cień przeleciał mu przed ślepiami. A więc był tu ktoś jeszcze? Jakieś dziwne... stworzenie? Czyjś kompan widocznie, bo ani się nie bał, ani nie atakował. Chyba. Nie ważne. Ważniejsze jest teraz cenne życie Krwawego.
– Na litość boską, Krwawy, obudź się! – krzyknął już z deczka przerażony morski wojownik widząc, że jego przyjaciela opanował istny obłęd. Mówi ciągle to samo, nie potrafi nic do niego dotrzeć. Zamącony zorientował się, że na razie słowami nic tu nie pomoże, gdyż umysł Krwawego jest swoiście na nie zamknięty, znajduje się w osobnej bańce, która trzyma go uciążliwie i pogrąża w smutku i poczuciu braku siły.
Wojownik nie zatrzymywał się i cały czas powoli kroczył w stronę Krwawego, tak, jak przedtem. Spokojnie, bez nerwów, przynajmniej na zewnątrz, podchodził do samo-okaleczającego się smoka, nie spuszczając z niego wzroku.
– Honi, potrzebuję cię w Świątyni jak nigdy dotąd. B-błagam, przyjdź jak najszybciej! Liczy się każde uderzenie serca. – Wysłał szybko wiadomość mentalną, pełną strachu, przerażenia, grozy. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie robił.
– Uspokój się, masz atak paniki, słuchaj mnie, Krwawy, słuchaj! Rozumiesz mnie? Słyszysz? Uspokój się, jeszcze nic się nie stało, słuchaj, Bryza dalej jest z tobą, potrzebuje czasu, tak jak i ty, żeby dojść do siebie, zrozumieć to wszystko, ty też daj sobie ten czas, pogodzicie się! Słyszysz? Krawawy? To nie koniec, wiem, co mówię, słyszysz? – W trakcie zbliżania się Malstrom cały czas wpatrywał się głęboko w ślepia wojownika. Specjalnie mówił dużo i próbował skupić uwagę Beriego na słowach swoimi zwrotami, by ten zaburzył choć na moment swój tok myślenia.
W końcu, kiedy ich pyski już prawie że się ze sobą spotkały, morski samiec zdecydował się na bardzo ryzykowny manewr. Teraz albo nigdy.
Wpatrując się w ślepia wojownika Mętny pierw powoli, niepostrzeżenie podniósł swoją lewą łapę w górę, wyżej i wyżej i... zaczął ją zbliżać do łapy raniącej szyję starszego gada. Na spokojnie, powoli. W swoim stylu.
Następnie powoli i spokojnie położył ją na nadgarstku okaleczającego się samca, a potem chciał po prostu odciągnąć ją od szyi, z której sączyła się na razie powoli krew.
W razie gwałtownego ruchu Krwawego Mętny był gotów przyspieszyć swoją akcję i wręcz odciągnąć z bestialską siłą ów łapę pomarańczowołuskiego. Nie było już odwrotu. Albo uda mu się powstrzymać smoka od zadawania sobie ran, albo przyczyni się do jego śmierci, co chyba niezbyt ucieszyłoby smoka z Wody.

[Despotyczny Ferwor]

Sytuacja stawała się coraz bardziej niebezpieczna. Jeszcze chwila, a Krwawy zakończy swoje życie. Nie reagował na słowa. Jego emocje przejeły nad nim kontrolę. Plamisty dobrze wiedział jak to się kończy. Tylko co mógł zrobić w takiej sytuacji? Jemu zawsze w takich przypadkach pomagał ból, ale... W jego przypadku może go nie zadziałać.
– Beri, proszę przestań! Dopóki żyjesz ona nigdy nie odejdzie. Jeżeli nie zależy ci na mnie, pomyśl chociaż o swoich dzieciach! Chcesz ich zostawić!? Twoja śmierć wywoła tylko więcej smutku. Dopóki żyjesz masz jeszcze szansę, żeby do niej wrócić! Śmierć nie daję takiej szansy! Pomyśl o tym! Wciąż możesz z nią być! Nie zmarnuj tej szansy! – Najgorsze było to, że Mułek nie wiedział o kogo tak na prawdę chodzi. Domyślał się, że chodzi o jego partnerkę, ale co do cholery się tam wydarzyło, że ten od razu chcę się zabić. Nie rozumiał tego, mimo, że on sam kogoś kocha, ale nigdy nie popełniłby przez to samobójstwa. Zawsze uważał, że to czysty idiotyzm.
Plamisty zauważył, jak Błysk powoli podchodzi do jego brata. Domyślił się co zamierza zrobić i lepiej żeby mu się to udało, bo nie ręczy za siebie... A on sam postaran się jakoś zająć swojego brata.
– Beri! Proszę... Wysłuchaj mnie. Nie chcę żebyś umierał. Jesteś dla mnie zbyt ważny. To dzięki tobie, żyję. To dzięki tobie, nie poderżnąłem sobie gardła. Bez ciebie nie dam sobie rady. Po prostu nie dam... Ledwo wiąże dzień, za dniem. Ja tego nie wytrzymam. Nie będę wstanie żyć bez ciebie. To ty pierwszy wyciągnąłeś do mnie łapę. Pamiętasz? Przypomnij sobie! Ona na pewno, nie chciała żebyś umarł! Twoje pisklaki też i ja nie chcę! Nie zostawiaj nas! Nie daj twoim emocją przejąć nad tobą kontroli, bo zaburzają ci twoje postrzeganie tego wszystkiego. Jeżeli to zrobisz to stracisz ją bezpowrotnie! Rozumiesz! Jeżeli ją kochasz! To do jasnej cholery żyj! Na pewno będzie dobrze, ale tylko jeżeli przeżyjesz. –

[Strażnik Gwiazd]

Na nowym stanowisku zdecydowanie nie spodziewał się spokoju i nudnego wylegiwania na gałęzi, więc harmider w Świątyni, gdzie akurat buszował zbierając pozostawione Kalterelowi dary, prędzej czy później przyciągnął jego zainteresowanie. Nie spieszył się wybitnie, ale krok za krokiem nasłuchiwał w emocjach wypowiadanych treści, aż w końcu był pewien kto, chociaż nie dlaczego zakłóca porządek przy boskim posągu. Oczywiście wyłapał, że Krwawy chce się zabić, lecz nie dlaczego właśnie tutaj, dramatyzując z pazurem przytkniętym do szyi, zamiast wykluczyć się z istnienia gdzieś na uboczu, jeśli tak bardzo potrzebował. Jak sądził, kto musiałby się potem zobowiązać, żeby wyczyścić to miejsce? Już teraz nakapał krwią, która zabrudziła niczemu nie winny kamień.
Strażnik wciął się gdzieś pomiędzy Mętnego a Wodnego, rzucając surową wiadomość mentalną wprost do łba Krwawego, jednocześnie ostrożnie zaledwie zbliżając się do zgromadzenia
~Nie zadowolisz żadnego boga zabijając się w tym miejscu, bo twoja ofiara niczego nie wnosi. Wierz mi jednak, za tę obrazę świątyni i smoczej godności, możesz nawet przeorać się pazurami do kręgosłupa, a zadbam żebyś został odratowany i poniósł konsekwencje. Opanuj się zatem, lub wykonaj jeszcze jeden ruch, a ucieczka przed życiem będzie ostatnim co dostaniesz – Wiedział, że za takie postępowanie Ateral desperata nie wskrzesi, bo jeśli zamierzał pozbywać się daru, który uzyskał przy narodzinach, nikt nie zamierzał wciskać mu go siłą. Mimo to, prorok nie wahał się gdy nadał swojemu głosowi pouczający, negatywny ton, właściwie groźbę, bo skoro wojownik nie zwracał uwagi na lament najbliższych, na kolejne czułe słówka nie zasługiwał. No i nie sądził, że takowe od niego zdziałałyby cokolwiek więcej.
W alternatywie chętnie rozpędziłby się w jego stronę i rogami wybił mu z czachy te idiotyzmy, ale Mętny był bliżej ze swoimi zamiarami.