Popękany Obsydian

[Oświecona Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Polizać... kamień?
Przekrzywiła mocniej łeb wpatrując się intensywnie w niebieskiego smoka. Zaczynało jej być go trochę żal, choćby z powodu jak on się wysławiał. Na pierwszy rzut oka było widać, że jest nieco stuknięty i najpewniej niedomaga umysłowo na niektórych polach.. Pewnie był takim typem nieco stukniętego, ale miłego smoka. Ah, stereotypy!
Ale znowu jej uwagę od rozmyślań oderwał ją maddarowy głos Axarusa, który niemalże nakazał jej zwrócenie swych ślepi wprost na jego pysk. Spięła się nieco widząc jak ten otwiera paszczę i.. mówi? "Kocham Cię", dość patetycznie jak na dużego i pewnie sporo starszego od niej smoka. Czyżby był tak a nie inaczej zwariowany przez brak tego jakże ważnego uczucia? A może ktoś nie odwzajemnił jego miłości, a biedaczyna zwariował? Na szczęście Endria miała Misia więc to jej nie groziło. "Echo" bardzo szybko rozbrzmiało w jej głowie, a jej wzrok stał się nieco bardziej zdezorientowany niźli zmęczony. Nie była pewna czy to była jakaś jego sztuczka, czy może właśnie własnymi zmysłami wyczuła anomalię w prawdziwym świecie. A może ten kamień był nawiedzony, i po prostu zabawiał się wodnistym?
Znowu wróciła do lampienia się na worek z tym dziwnym robakiem w środku, kiedy zauważyła jak wystaje z niego jedno odnóże tego.. czegoś. Znów próbowało ją to uszczypnąć, co spotkało się z nieco zdziwionym pomrukiem ognistej. Była nieco zaskoczona tym co tu się właśnie działo, a ten łażący kawałek materiału bynajmniej nie pomagał jej w dokładniejszym zorientowaniu się w sytuacji. Ale zawsze mogła go obwąchać, nie? Zbliżyła nos do worka i delikatnie szturchnęła nim odnóże, zaciągając się zapachem morskiego stworzonka.

[Mackonur]

Ctoukliss bardzo by się obraził, gdyby usłyszał myśli Endrii! Jaki robak? Tuż to prawdziwy krab królewski! Tak naprawdę zwyczajny gatunek, po prostu karmiony dużo i często... za pomocą innych krabów. Nie można było jednak odmówić takiemu posiłkowi dużej ilości składników odżywczych, dlatego taki olbrzymi wyrósł! Przypominał trochę mieszankę kraba palmowego, ale one mają inną budowę ciałka! Ctoukliss wyciągał dalej szczypiec i praktycznie dotykał noska Endrii, ale tak tylko go muskając! To był bardzo inteligentny krab, dlatego wymyślił już plan ucieczki. Stopniowo rozszerzał malutką dziurkę, była coraz większa i większa, aż w końcu pojawił się olbrzymie otwór! Wystarczyło trochę szczypania, ciągnięcia i samozaparcia, a droga ucieczki otworzyła się przed krabem! Stworzenie wyskoczyło i upadło na wszystkie odnóża, amortyzując w ten sposób upadek! Axarus jeszcze się nie zorientował, bardzo dobrze. Worek niestety był już do wymiany i Mackonur będzie musiał złowić jakąś olbrzymią bestię, oskórować ją i stworzyć kolejną torbę, tym razem mocniejszą i bardziej odporną na kraby!
Ctouklissowe oczka tymczasem zabłysnęły tysiącem gwiazd, a stworzenie skupiło swoją całą uwagę na tym ciekawym smoku, z którym to ma tutaj do czynienia, niestety nie chodziło mu o Axarusa! Krab wpadł na iście demoniczny plan, do tego genialny w swej prostocie! O ile smoczyca miała ogon ustawiony na ziemi, to postanowił wdrapać się na niego i szybkim bocznym krokiem, wspinał się po Endrii, jakby ta była olbrzymim, żywym wzgórzem! Jeżeli samiczka nie ruszała się zbytnio, to udałoby mu się wejść aż na sam bark, jeżeli nie, to zatrzymałby się gdzieś w połowie. Ctoukliss zadowolony z udanej wspinaczki, chwycił się grzebienia samiczki, ale to tak delikatnie, żeby go nie uszkodzić!
– Glglglglblglgbllgl! – Zabulgotał bardzo głośno, chcąc na pewno zakomunikować coś w ten sposób Endrii, ale ta chyba nie znała krabiego języka, o cóż to mogło mu chodzić? Na pewno na to pytanie znałby odpowiedź Axarus, który całe życie uczył się języka krabów! Co tymczasem robił Mackonur?
~ Chyba zepsułem echo, to już drugie które się zepsuło! Pierwszym była taka uzdrowicielka, wiesz? Na poroże łosi, tęsknie za nią! Fajna była i w ogóle, chciałem ją wyswatać ze swoim synem, to była dobra partia! Śpiewałem wtedy i w ogóle! Czeeemu musiała nas opuszczać!? – Mackonur najwidoczniej zajęty był opowieściami, którymi to postanowił podzielić się z nieznajomą mu wcześniej smoczycą! Nie zauważył tego, że jego worek nagle stał się pusty, a krab wyczyniał jakieś dziwne rzeczy, tuż za jego własnym grzbietem!
~ Co tak w ogóle cicho jesteś? Nie, żebym coś miał przeciwko temu! Cicho... cichość to dobra rzecz też czasami! Jak się nazywasz? Ja jestem Axarus, albo też Głos Mokradeł! Tego imienia nie używałem jednak od czterdziestu księżyców, od tamtego czasu pozostaję na wygnaniu! – Rzucił po chwili, a potem znów skupił się na tym hipnotyzującym obsydianie, może jednak go polizać? Lizanie jest fajne, tylko trzeba mieć umiar! I lepiej nie robić tak z gorącymi rzeczami, bo potem język boli i wychodzą śmieszne bąble.

[Oświecona Łuska]

Ten robaczek był naprawdę przeuroczy.
W momencie kiedy ten pomuskał ją po nosie, młoda wydała z siebie melodyjny pomruk – niemlaże trel. Lubiła kontakt fizyczny, przecież tylko w ten sposób mogła wyrazić znakomitą ilość swych emocji. Bo jak bez słów można pokazać komuś że się go kocha? Tylko i wyłącznie z pozoru mało znaczącymi gestami. A ten duży robak najwyraźniej także miał takie problemy jak ona. Jakże oni byli do siebie podobni! Oczywiście nie podniosła ogona z ziemi, gdy krab zaczął się po nim wspinać – uczucie tych małych odnóży lekko wbijających się w łuski jej ogona nie było specjalnie odstręczające. Ale kiedy ten zaczepił się o jej błonę na grzbiecie spotkał się z cichym warkotem ze strony Endrii. Co jeśli jakoś porwie to dziedzictwo po ojcu?
Znowu była zmuszona do wysłuchania nieco dziwnej opowieści Wodnika, który to zaczął pleść coś o echu. Tak, o zjawisku bardziej martwym od czarnego głazu znajdującego się przed nimi. I nazwał echo uzdrowicielką... Na takie słowa tylko pokiwała powoli łbem. To definitywnie był wariat, ale nieco różniący się od zwykłych szaleńców. Przynajmniej był dla niej miły, a to liczyło się dla młodej. Bo co to za spędzanie czasu, jeśli drugi smok okazałby się zwykłym gburem? A oczywiście temat musiał zejść na temat jej milczenia, jakby inni nie mogli po prostu nie poruszać tej kwestii. Nawet nie raczyła wydać z siebie pomruku pełnego dezaprobaty – szczerze mówiąc nie chciało się jej tego robić. W końcu mogła zanotować sobie w pamięci dwa imiona tego osobliwego wariata, może kiedyś nawet się jej przydadzą. Przekrzywiła łeb wpatrując się w półmorskiego smoka, niezbyt wiedząc co myśleć o tym że "został wygnany". Przecież pachniał innym stadem! Chyba że wcześniej był w stadzie jej taty, a dopiero po wygnaniu znalazł sobie inny dom. Tja, jak dla niej było tu za dużo rozmyślań. A żeby nieco się oderwać od tych dywagacji odwróciła łeb, tak aby kątem ślepia widzieć co wyprawia ten duży robaczek na jej grzbiecie. Może nawet go sobie weźmie..

[Mackonur]

Samiczka nadal miała towarzysza w postaci robako-kraba! Ctoukliss prawdopodobnie na stałe założył legowiska na barku Endrii, a przynajmniej do czasu zakończenia wizyty w Świątyni, wtedy pewnie będzie musiał iść do domu! Krab porzucił trzymanie się grzebienia, uznał w końcu, że znajduje się na bezpiecznym gruncie! Niestety, nie był w stanie "zakopać" się w smoczycy, ale i tak było całkiem nieźle! Robak w pewnym momencie usnął i jedynie bulgotał bardzo cicho, czasami szczypiąc powietrze przez sen! Kraby niestety nie były zbyt interesującymi stworzeniami, głównie spały i szczypały! Ten tutaj bardzo polubił samiczkę, była taka cicha i spokojna, cóż za odmiana po strasznie hałaśliwym Mackonurze!
Skoro mowa już o Axarusie... ten kontynuował kwestie milczenia Endrii, zastanawiając się, czemuż to samiczka nic jeszcze nie odparła na jego mądre słowa! Może była smutna? Albo straciła głos, tak jak on! Wtedy Mackonur oczywiście mógłby jej pomóc, znał kilka niezłych sztuczek!
~ Nie potrafisz mówić? A może nie chcesz? Jak to pierwsze, to zapukaj w ziemię jeden raz! Patrz, ja też nie potrafię mówić, zaraz ci do zademonstruje! Jednak to nie dlatego przestałem być Głosem Mokradeł, chociaż utrata głosu na to by wskazywała! To ZUPEŁNIE inna historia! – Przekazał mentalnie, po czym postanowił zademonstrować smoczycy możliwości swoich strun głosowych! Spróbował zarecytować bardzo proste słowo, jakim było "ośmiornica". Wyszyły z tego tylko pojedyncze charknięcia, być może raz, prawie udało mu się wypowiedzieć jedną sylabę, ale to było niestety tyle, jeżeli chodzi o jego umiejętności!
~ Słyszysz? NIC! Choroba odjęła mi mowę! Wszystko robię za pomocą magii, może chcesz, żebym cię nauczył? Mogłabyś sobie wymyślić swój własny głos! Były jednak czasy, kiedy to i magia mnie zawiodła! Nie mogłem wtedy nawet wołać o pomoc, tupałem sobie tylko ogonkiem, aż mi cały spuchł wtedy, beznadzieja! – Zaproponował samiczce naukę wysyłania wiadomości mentalnych, ale gdzieś tak na samym końcu dotarło do niego, że przecież nie każdy musi to robić. Może niektórzy wolą po prostu zostawać cicho? Miał też na to sposób!
~ Patrz, w tamtym okresie czasu używałem takich tabliczek drewnianych, możesz sobie jedną wziąć! Idealnie się nimi rysuje za pomocą pazurów, można robić rysunki, albo wiadomości, albo jeszcze coś tam innego! – Uśmiechnął się szczerze i przekazał samiczce średniej wielkości, drewnianą tabliczkę z kory. Zawsze miał kilka przy sobie, bo można robić miłe rzeczy za ich pomocą, kiedyś zostawił Strażnikowi Gwiazd wiadomość, za pomocą takiej!

[Ślepa Sprawiedliwość]

//lokacja: Piedestał Sennah

// starsza linia czasowa, modlitwa do Sennah

Wróciła zza bariery piechotą, razem z Wodną wojowniczką, odprowadzając ją przez tereny Ziemi, aż do Terenów Wspólnych. Sekcja nie była w najlepszym nastroju po tym, jak się to wszystko skończyło. Po tym, jak przez nią smutna była Sahida. Wiedziała, że to tym razem ona musiała się zmienić a nie ktoś inny, ale przez to były to znacznie trudniejsze. Och, jak łatwiej jest przekonać Strażnika do zmiany, niż zrobić to samemu. Najgorsze było to, że każdy wybór przyniósłby jej nieszczęście.

Weszła do Wewnętrznej jaskini cała mokra, od deszczu który szalał na zewnątrz, przebijając się przez gąszcz Dzikiej Puszczy. Przyczłapała powoli do Piedestału Sennah i usiadła przed nim, ocierając pysk z wilgoci. Zdjęła z głowy ociekający wianek z dzikiej róży, który dostała od taty, wpatrując się w niego przez chwilę w ciszy. Teraz wiedziała jak mógł się czuć Dziadek Strażnik, że nie mógł tak łatwo się zmienić. Teraz ona sama była w jego sytuacji i musiała choć spróbować się zmienić. Ale jak? Położyła wianek na ziemi przed sobą, po czym tak jak nauczył ją Dziadek Burdig, zaśpiewała bogini:


Głupi umysł smoczy, że od zmiany stroni,
Nawet jeśli miałby doznać szczęścia.
Gdy przyszłość jest mętna, się przyszłości boi,
Mrok ogarnia czyny, serce, myśli.

Przepraszam cię Sennah, bo błędnie myślałam,
że ty myśli Strażnika zamęczasz.
Sam to sobie robi, umysł swój zadręcza,
Czyny przeszłe, o których pamięta.

Lecz haniebny mordu czyn
jest najgorszą z wszystkich win!
Nie da się zapomnieć
O czymś takim złym!

Trzeba się pogodzić, ze swoją przeszłością,
By nie wyniszczała cię od środka.
Nie stronić od smoków, pozwalać się lubić,
Przeszłym czynom chcieć zadośćuczynić.

Dziękuję ci Sennach, że ty też próbujesz
Chronić Strażnika przed sobą samym.
Do zburzonych myśli tylko ty masz dostęp.
Pomagasz mu zmienić się na lepsze.

Lecz jak może zrobić to
Bez życia radosnego,
Bez żadnych przyjaciół,
Całkiem samego!

Wiesz o Sennah jak to jest
Pomóc chcę i pomóc chcesz
A on siebie rani.

Czasem małych kroków trzeba,
Kiedy swe się życie zmienia,
Gdy skok może zabić.

Więc próbujmy dalej, razem, każdy ile umie.
Zmienić siebie, zmienić go. Może wnet zrozumie,

Że nie warto się zadręczać,
Że w życiu trzeba szukać szczęścia.
Że gdy się za bardzo myśli,
Jak przy tamtym kwiecie wiśni,

Zniszczyć sobie można życie!

Niech cierpienia przyjdzie koniec,
Niech zakwitnie życie nowe,
Niech złe myśli wnet zamilkną,
Tak jak zimne chłody nikną!

Niech przestanie się zadręczać,
Niech uwierzy, że wart szczęścia.
Niech wyciszy swoje myśli,
Jak przy tamtym kwiecie wiśni.

Niech odzyska swoje życie!

//boski ulubieniec

[Sennah]

Piękna pieśń rozeszła się po świątyni, przy piedestale Sennah – Kiedy smoczyca przyszła się z nią przywitać, akurat Boginka nie siedziała na swoim miejscu, jednak Mirri podczas swojej pieśni doskonale czuła że.. Nie jest sama. I że jej skromna modlitwa pełna uczuć dociera do kogoś, choć jego fizycznej obecności nie jest w stanie na ten moment uświadczyć.
W pewnym momencie gdy Sekcja została sama w ciszy po skończonej pieśni, usłyszała jak przerywa ją dreptanie małych łapek. Mrugnęła i.. Och! Sennah pojawiła się na swoim miejscu w pełnej okazałości! Bladoróżowa Pustynna owinęła swoje łapy ogonem i przechyliła łeb w zamyśleniu.. Ale i ciekawości, co z jej aparycją dodawało pisklęcej niewinności.
– Przed nim jeszcze długa droga, zanim zrozumie samego siebie.. Ale musi zrobić to sam, kiedy będzie gotowy. Choć Twoja pieśń, tego jestem pewna dotarła do jego duszy – Lato uśmiechnęła się enigmatycznie a sama Uzdrowicielka poczuła ciepło na swoich łuskach, jak gdyby w ciemnym pomieszczeniu w jakiś sposób poświeciło słońce. Blask też się pojawił, sprawiając iż Ziemista musiała zmrużyć lekko ślepia. Gdy minął.. Minął razem z obecnością Sennah.

[Gwar Traw]

Erja zatrzymał się kiedy mijał piedestał przylegający do tego Kammanora. Zmrużył ślepia i obserwował. Zastanawiał się czy modlenie się do Tarrama było karalną obrazą wobec innych z panteonu? Czy spętany w ciele Erycala w ogóle słuchał? Z drugiej strony, co miał na celu jego piedestał. Z dziwnym obiektem sześciennym, którego młodzik nie potrafił jednoznacznie określić.

Pęknięcia w obsydianie rzucały się w oczy jak nic innego. Popękana wiara w boga śmierci? Popękane wspomnienia? A może zwyczajnie pamiątka na jego hańbę i zdradę? Przez moment młodzik miał bardzo niebezpieczne myśli. Na dnie dobrego serca skrywały się różne nieodkryte perspektywy. Śmiertelny w końcu nie mógł rozumieć wszystkiego.

Westchnął i sięgnął po jeden kwiatek, który trzymał spleciony za uchem. Zawilec. Biały, niepozorny, niezbyt imponujący. Samczyk ostrożnie wsunął łodygę między pęknięcie, przez chwilę obserwując. Prawdopodobnie kwiatek długo nie pożyje. Już zaczął gnić, tracąc powoli swoją biel. A jednak...
– ... symbol zanikającej nadziei – wymamrotał sam do siebie. Dla Upadłego jej zapewne już nie było, aczkolwiek wiara często łączyła się z nadzieją. Erja mógł być tylko dobrej myśli, że kiedy minie wystarczająco dużo księżyców, Tarram otrzyma drugą szansę. Możliwość odkupienia.

Ale czy to było możliwe? Upadły po śladach cudzej krwi wiódł wąski szlak na szczyt. Nigdy go jednak nie chwycił.

Z nową zagwozdką wrócił do domu.

[Odłamek Raju]

Męczyła ją pewna kwestia od jakiegoś czasu. Erlyn szwendała się po świątyni zaskakująco często. Czy to w odwiedzinach dziadka, czy to by porozmawiać z innym bogiem do którego akurat miała jakieś pytania. Tego dnia kroki zaprowadziły ją do bloku obsydianu, który zasadniczo nie przypominał niczego poza sześcianem, ale i tak każdy wiedział co symbolizuje. Albo raczej kogo.

Przystanęła przed tym, co kiedyś mogłoby być piękną podobizną kolejnego z bogów. Spojrzała smutno na srebrne pęknięcia.

[Strażnik Gwiazd]

Wędrowanie po świątyni było dla niego dosyć popularnym zajęciem, nawet jeśli pod same posągi i piedestały nie podchodził tak samo często. Z daleka widział ich stan, a nie potrafiąc dobrać właściwych słów do modlitwy, nie chciał zakłócać obecnego tutaj porządku – lub tak przynajmniej sobie wmawiał, ze względu na własną paranoję. Grunt, że nikt się tutaj nie zagryzał, ani nie płodził dzieci, chyba że w wyjątkowej sytuacji któryś z bogów miał na to ochotę.
Przy jednym z takich obchodów dostrzegł Odłamek, która zatrzymała się akurat w tym kawałku świątyni, gdzie długotrwałe przebywanie zawsze było podejrzane.
Podszedł do niej zaciekawiony, ogłaszając się krótkim odchrząknięciem, żeby w razie czego jej nie przestraszyć. Jeśli nie miałaby nic przeciwko, zapewne znalazłby się w bezpiecznej przestrzeni po jej prawej, jakby chciał ocenić, czy patrzyła na coś nadzwyczajnego.
– Nie miejsce przy którym zazwyczaj zatrzymują się smoki – skomentował ale bez żadnej wrogości, jedynie w formie spostrzeżenia. Był spięty, ale nie w sposób którego już nie znała, co przy atmosferze wokół kawałku smutnego, obsydianowego bloku zdawało się idealnie dopasowane. Pytanie jak było z nią i dlaczego właściwie się tutaj znalazła.

[Odłamek Raju]

I tak się wzdrygnęła słysząc to chrząknięcie. Pochłonęły ją myśli na tyle, że przez moment wręcz zapomniała o tak podstawowej czynności jak oddychanie. Obejrzała się przez ramię na, jak się okazuje, proroka, ale nie cofnęła się. To by świadczyło o przyznaniu się do winy lub knucia czegoś niedobrego. Erlyn nigdy nie miała złych intencji, wobec kogokolwiek.
– Ś-świątynia to w ogóle nie miejsce, gdzie zatrzymują się smoki. – Odparła smutno, a na jej pysku pojawił się lekki grymas. – P-przynajmniej nie z mojego stada, dopóki czegoś nie potrzebują. – Suplementacja tej wypowiedzi była bardzo ważna, w końcu uzdrowicielka nie miała pojęcia czy inne stada również zaniedbują to miejsce, przypominając sobie o nim tylko wtedy, kiedy akurat było im to na łapę.

Wróciła spojrzeniem do pęknięć w czarnej skale. Zastanawiała się co symbolizują. Zdradę? Zepsucie? Skrzywdzenie? Utracone skrzydła? A może wszystko na raz?
– Z-zawsze się zastanawiałam jaki był naprawdę – przyznała cicho. Nie potrafiła uwierzyć w coś takiego jak zepsucie od początku istnienia.

[Strażnik Gwiazd]

Uduchowienie wśród spełnionych, szczęśliwych smoków, nie wydawało się mieć dla niego wielkiego sensu. Może u jednostek, które chcą się tą radością dzielić, wtedy niech będzie, ale zazwyczaj smok miał dość własnych spraw na głowie, a w tym także problemów, które żadne ciepłe słowo od boga nie mogłoby rozwiązać.
– Bogowie cenią szczerość, a większość śmiertelników ma problem z utrzymaniem relacji, która nie jest równa – odparł spokojnie, sztywno przysiadając. Jasno nawiązywał w ten sposób do jej wypowiedzi, choć nie upewniał się specjalnie, czy połączy dość kropek, by zrozumieć co miał na myśli. Kwestia Tarrama i tak zdawała się znacznie ważniejsza.
Biorąc pod uwagę jej delikatną powierzchowność, nie przypatrywał się jej tak analitycznie, jak zazwyczaj innym i pozwolił sobie przenieść wzrok we wspólne miejsce obserwacji.
Nie był najprzedniejszym wierzącym, ale intuicyjna lojalność wobec Immanora sprawiała, że myśl o dawnym bogu śmierci wywoływała w nim obrzydzenie. Nie była to rzecz jasna jedyna jego emocja, bowiem nieprecyzyjnie podsumowujące przeszłość kroniki zdawały się zostawiać przestrzeń do nerwowej refleksji. Cóż miało znaczyć, że Tarrram narodził się zły.
– Dlaczego cię to zastanawia? – zapytał, bez żadnego potępienia w głosie. Jakkolwiek interesujące mogło być pewne rozważanie, Tarram wciąż był historycznym ciemiężycielem i mordercą.

[Pielgrzym Światła]

Pieśń smoka została zakłócona chwilą ciszy, gdy zatrzymał się on przed popękanym blokiem obsydianu. Wiedział, że jest to miejsce kultu Tarrama, jednak jego serce zasmuciło się, na widok bryły nadal czekającej na wykucie z niej posągu. Miejsce to było zaniedbane, co świadczyło o słabnącej wierze Wolnych.

Dziękujemy Ci chwalebny Tarramie
Dziękujemy za śmierć, którą nam dajesz
Ty nas odbierasz ze świata żyjących
Ty zanosisz Najwyższemu dusze zmarłych smoków

Po zaśpiewaniu podzięki Bogu Śmierci, udał się do kolejnego posągu, śpiewając refren swojej pieśni.

Dziękujemy Wam chwalebni Bogowie
Wam ofiarujemy nasze dziękczynienie
Wielbimy Was za Wasze hojne dary
Dary Wasze są wielkie wobec smoków

// zt

[Ślad Chmur]

    Pewnego dnia postanowiłem w końcu spróbować modlitw do tutejszych bogów – kiedyś musiałem w końcu to zrobić, nawet jeśli nie towarzyszyły temu jakieś większe obrzędy. Zawędrowałem więc do Świątyni. Skoro był to mój pierwszy raz tutaj, postanowiłem się nieco po niej rozejrzeć, zbadać miejsce kultu, skoro mogłem. Chodziłem między posągami, rozpoznając część z nich – pokrywały się z opisami z Giganta.
    Zatrzymałem się jednak przy jednym, dość nietypowym... posągu. Wyróżniał się na tle reszty tym, że nie przedstawiał smoka. W ogóle był też wykonany z czegoś innego. Hm... Kto to mógł być... Chwila, chyba już wiem.
    — No no, ładnie cię urządzili w tej świątyni, Tarramie — powiedziałem, lekko się przy tym uśmiechając. — Ciekawe jak stara jest ta świątynia... — mruknąłem i zacząłem się rozglądać, próbując na oko ocenić. Nie znam się na tym, ale jak budowle są naprawdę stare, to nawet ja jestem w stanie to wywnioskować.

Pielgrzym Światła

[Pielgrzym Światła]

Jak to miał w zwyczaju robić co kilka dni, fioletowy smok oddawał cześć piętnastce bogów (z Tarramem postępując jednak w inny sposób, powinny do wykonanego przez niego niegodnego czynu). Wychodził właśnie ze wschodniej jaskini, po ukończeniu modłów, gdy poczuł i zauważył kątem oka kogoś innego, kto razem z nim znajdował się w bożym przybytku.

Nie rezygnując z dumnej postawy, przeszedł do północnej sali i zatrzymał się w wejściu. Stojąc tak, uważnie lustrował pierzastego samca, ale się nie odzywał. Wolał nie przeszkadzać mu w kontemplowaniu pomników, nawet jeśli wyglądał na nieco zagubionego. Pierzasty zawsze mógł zapytać o pomoc dobrze widocznego górskiego smoka, stojącego sobie przy wejściu do sali.

Ślad Chmur

[Ślad Chmur]

    Kiedy przejeżdżałem wzrokiem po budowli, dotarł do mnie zapach jakiegoś ziemnego. Spojrzałem w stronę wejścia i ujrzałem jakiegoś smoka z Ziemi – jak to dobrze! A nuż będzie wiedział więcej ode mnie. A jeśli nie, to może wskaże kogoś kto wie (choć pewnie będzie to ten Prorok, o którym coś słyszałem, ale jeszcze nie spotkałem).
    — O, witam! Nazywam się Ślad Chmur wedle waszych zwyczajów, a wedle moich Czajka, Łowca Słońca. Nie wiesz może czy to nie jest... hm. Posąg Tarrama? — Wskazałem obsydian będący obok mnie. — Bardzo się wyróżnia na tle reszty rzeźb. Obsydian też do niego pasuje kolorystycznie na budulec, ale nie wykluczam, że równie dobrze inne smoki mogły wynieść posąg Tarrama po jego buncie. — Usiadłem przed rzeźbą, czekając na odpowiedź. Poklepałem też ogonem miejsce obok – jeśli faktycznie coś wie, to lepiej aby usiadł obok, a nie stał w przejściu.

Pielgrzym Światła

[Pielgrzym Światła]

– Immanor z tobą, Śladzie Chmur – przywitał się ze słonecznym, kiwnąwszy mu łbem. – Nazywam się Siderus Fioletowooki, Pielgrzym Światła ze Stada Ziemi. Niegdyś stał tu posąg tego boga, jednak po swojej zdradzie nie wolno mu już pokazywać swojego oblicza w Świątyni. Blok który postawiono na miejscu jego pomnika, ma być symbolem jego upadku.

Spojrzał na ślad po uderzeniu, zdobiący ścianę obsydianu zwróconą w ich stronę. Małe srebrne żyłki i regularne pęknięcia dobrze uwydatniały ten element.

Wrócił wzrokiem do łowcy, przyglądając mu się wnikliwie.

– Czy potrzebujesz w czymś pomocy? – zapytał się śmiertelnie poważnie.

Ślad Chmur