Strzeżony Dąb

[Urna Cieni]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Czasem miała ochotę sprać go w pysk. Bardzo dokładnie, bardzo intensywnie. To był jeden z tych momentów, ale powstrzymała się, bo nawet ona wiedziała, że zaufanie rozwiązaniu siłowemu, podczas gdy sednem jej problemu była jej urażona z naprawdę durnego powodu duma, po prostu się nie sprawdzi. Zyskałaby jedynie w samcu absolutnego wroga, a tego akurat nie chciała – i była tego pewna, mimo buzującej w jej krwioobiegu frustracji i generalnie pojętego niezadowolenia.
– Nie. Geny obdarzyły mnie bardzo kolczastą piersią, więc uderzenie w nią równa się z przebiciem łapy na wylot. – Powiedziała absolutnie poważnym tonem głosu, strosząc i kładąc na przemian obramowane złotem, czarne łuski klatki piersiowej.
Humor był w tym nikły, ale był to mechanizm obronny na tyle przez nią uskuteczniany, że w pewnym sensie uspokoiła tym samą siebie. Chociaż zdenerwowanie gdzieś jeszcze tam pozostawało, nie puszczając jej tak łatwo, jak mogłaby tego chcieć.
– Bo tak samo jak ty, mam obowiązki wynikające z wysokiego położenia w hierarchii. – Wyjaśniła, powoli dobierając słowa. – Zbliża się zmierzch, a to oznacza, że muszę wracać nad Zdradliwe Urwisko. Tracę smoki, umierają, bądź znikają, zobowiązałam się wspomóc jednego z młodych magów w poszukiwaniach jego ojca. Krótko mówiąc, mam życie.
Odsunęła się od niego o krok, jakby potrzebując dystansu, by zapanować nad własnym ciałem i zmusić ostre, odziedziczone po Szydercy łuski do powrotu w stan spoczynku.
– Iskierce nic się w tym czasie nie stanie. Jest zabójczo dobrze schowana. Wytrzymała kilka księżyców, to wytrzyma i trzy dni. – Dodała, licząc, że to go w jakiś sposób zadowoli. Bah, naiwna, oczywiście, że będzie drążył dalej, w taki lub inny sposób. Tak łatwo go przecież nie spławi.

[Strażnik Gwiazd]

Zmieniała temat. Nie udowodni mu wprost, bowiem wtedy musiałaby wyjawić jak było, a to oznaczałoby stracenie kilku zaplutych punktów. Bez znaczenia. Jej opór wystarczył, żeby ugruntował się w swoim stanowisku i jeśli prawda rzeczywiście była inna, najpewniej będzie musiała przekonać go o tym przy innej okazji. Prychnął tylko, w reakcji na jej denerwującą, mentalną samoobronę.
Kolejne argumenty również jedynie go denerwowały. Równie dobrze mogła być teraz na zwiadzie, napieprzając się z kimś za granicami Wolnych, żeby odreagować nienawiść do własnego stada.
Chciała się go pozbyć, bez żadnej obietnicy w zamian, żeby w razie czego wytrzeć mu mordę stwierdzeniem, że tylko żartowała albo bardzo starała się zwrócić iskrę, ale niechcący wybuchła komuś w łapach.
Niemal nie widział reakcji jej ciała, nastroszonych łusek i spiętej postawy, gdy sam ledwie panował nad skalą surowości własnego głosu.
– Dlaczego to robisz? Sądzisz, że na twoim miejscu również próbowałbym zepsuć ci życie? – warknął, odrobinę zbyt mocno, niż planował na początek. Pokręcił łbem prędko, żeby samego siebie przywrócić do porządku.
– Chcesz coś w ten sposób udowodnić? Potrafię być cholernie cierpliwy, jeśli ma to najdrobniejszy cel i uzasadnienie. Ty natomiast udajesz, że krótki spacer na granicę to dla ciebie ogromny wysiłek, podczas gdy na rozmowę o niczym jesteś w stanie pofatygować się bez żadnych obiekcji.
Przestań mnie torturować i powiedz wprost o co ci chodzi, jakiego rodzaju lekcję mam z tego wyciągnąć? – Cóż...
Jeśli planował wypowiedzieć się łagodniej, zdecydowanie nie poszło to po jego myśli. Bóg jeden wie, czy ów wcześniej wspomnianej rezerwy gniewu nie czerpał na tym etapie ze szpiku kostnego.
Chwilę potem odetchnął głośno, a Infamia wyczuła majaczący w powietrzu smród kwasu.
– Po co? – dopytał jeszcze, ochrypłym tonem, choć nie wiedział już do czego dokładnie się odnosił.

[Urna Cieni]

Wyczuła, że teraz to jego kolej na intensywną frustrację, graniczącą z utratą kontroli nad sobą. A to oznaczało, że trzeba było gwałtownie zmienić balans sił; dlatego też sama uspokoiła się momentalnie, jakby za pstryknięciem palców. Łuski grzecznie ułożyły się wzdłuż ciała, przytulając do czarnej skóry, a mięśnie rozluźniły. Nie było to równoznaczne z utratą czujności, natomiast chciała jeszcze bardziej wytrącić samca z balansu, by nie wiedział jak bardzo jej złość była realna, a jak bardzo zbudowana w ramach krótkiego przedstawienia.
– Ostrożnie, proroku. – Powiedziała powoli, zerkając na niego z półprofilu, z dziwnym błyskiem w ślepiach. Przed czym konkretnie go ostrzegała? Przed wznoszeniem się, przed gwałtownym tonem, przed oskarżeniami samymi w sobie? To już musiał wydedukować sam.
– To żadna lekcja, nie jestem ci mentorką. Nie doszukuj się na siłę ukrytego znaczenia, drugiego dna, bo go po prostu nie ma. Twój nacisk na mnie nic ci nie da, poza zaognieniem twojej własnej frustracji. – Poruszyła lekko barkami, czując lekko strzyknięcie w kościach. Skrzywiła się minimalnie. Nieprzyjemne.
– Twój sen pokrzyżował mi plany. – Przyznała w końcu, siląc się na beznamiętny ton głosu, by na obecnym etapie rozmowy to on uchodził za niezrównoważonego, a nie ona. – Ale zobowiązałam się oddać ci iskrę, więc ją dostaniesz. Tak, zdarza mi się kłamać, ale nie wobec ciebie. Rozumiem, że masz ochotę na pieczonego dzika, ale niestety tym razem musisz zadowolić się przepiórką.
Spoglądała na niego bacznie, doszukując się kolejnych reakcji, a raczej próbując przewidzieć je jeszcze zanim faktycznie zaistnieją. Badanie Strażnika pod kątem psychologicznym było ciekawą rozrywką, toteż nie miała nic przeciwko, by zostać jeszcze chwilę dłużej... Chociaż faktycznie, zamierzała zwołać Mgły na zebranie tego wieczoru, więc zapisała sobie to gdzieś na tyłach łba, by jej nie umknęło.

[Strażnik Gwiazd]

Tym razem zmiana jej tonu wybrzmiała dla niego bardzo czytelnie. Zacisnął szczęki, czując napięcie aż w skroniach, ale niewątpliwie było mu to teraz potrzebne, tak samo jak ziejący od niej chłód i opanowanie. Pełna pasji wrogość miała sens tylko gdy odpowiadało mu się tym samym, w innym wypadku był wyłącznie agresorem, który postradał zmysły. Ewentualnie jeśli miał dobry powód, a teraz czuł się pozbawiony argumentów.
Niebezpieczna sytuacja, bowiem nie osłaniając się ślepą wściekłością, nie miał już nic. Napięcie, jak łapą odjął zeszło mu z mięśni, a sam usiadł znów, żeby się nie przewrócić.
Pokrzyżował jej plany? W jaki sposób? Nie miał wielkiej wiary, że zdoła to z niej teraz wyciągnąć, choć z dużym trudem przyszło mu utrzymanie pytania na języku.
A zatem co takiego mu pozostało, poza zaufaniem, że mówi prawdę? Czy właśnie torował sobie drogę do zapisania się w boskiej pamięci, jako najgłupszy z proroków?

Trzy dni. Trzy dni musiał czekać.
Jeden dzień nie miała czasu. A potem drugi. A potem trzeci. Nie zbliży się w tym momencie do granic? Ani razu? Nocą ani porankiem? Uwiążą ją w stadzie, będą z niej zdzierać łuski?
Dlaczego ta liczba na litość boską. Czemu nie dwa albo cztery. Jakim cudem miał nie doszukiwać się drugiego dna?
– Rozumiem – przyznał słabo, niezbyt zgodnie z prawdą.
– Nie, nie rozumiem – poprawił się, spoglądając na nią, już bez żadnego zapału w ślepiach. Smutek nie był u niego zbyt czytelny, choć jego aura na chwilę zamigotała w powietrzu.
– Jeśli nie chcesz tłumaczyć mi swoich powodów to nie rób tego, lecz daj mi choć jedno szczere uzasadnienie, które przynajmniej powierzchownie usprawiedliwi długość tego czasu. Wiem, że to niewiele, ale to przecież nie obojętna liczba – naciskał dalej, mimo nagłej pustki w głowie. Jakby zdzieliła go w czaszkę i wszystkie myśli wylały się jednym uchem na ziemię.
– Czy postąpienie mi na korzyść będzie dla ciebie wysiłkiem wartym trzech dni zbieranej energii? – Nie był to poważny powód, ale jakiś musiał wypowiedzieć. Jedyny, najbliższy sensu, jeśli rzeczywiście zamierzała mu tę iskrę zwrócić. A wahał się względem wiary w taką rzeczywistość. Nie wiedział co z tym zrobić.

[Urna Cieni]

Patrzyła, jak jego mięśnie rozluźniają się, a samiec przechodzi do siadu. Napięcie uchodziło z niego w takim tempie, że było to praktycznie odczuwalne. Uznała to więc za kolejny sukces. Wykończyła go, zmęczyła, ale utwierdzała się w przekonaniu, że zrobiła to dla jego dobra. Niczego by nie osiągnął gniewem. Pewnie znowu palnąłby coś, czego potem by żałował i zacząłby ją przepraszać, a szczerze nie znosiła, gdy miało to miejsce. Już wolałaby obelgi wypowiadane w afekcie były potem nieadresowane, zapominane. To jest, przez niego. Ona, niestety, nie zapominała niczego, nigdy. Przeprosiny co najwyżej miały skutek odwrotny – nadawały urazie więcej wagi, a więc wpajały ją mocniej w okowy pamięci.

Kolejne westchnienie. Zmęczyła jego, ale siebie chyba też. A raczej on ją męczył tym ciągłym rozpruwaniem jej brzucha w poszukiwaniu odpowiedzi, które by mu pasowały, bo te, które oferowała dobrowolne nie były tymi, których oczekiwał.
– Dlaczego się boisz? – Wypaliła w końcu, ignorując początkowo dotychczasowe pytania, składając jego wypowiedzi w jedną całość i wyciągając jakiś jeden, konkretny wniosek. Niekoniecznie słuszny, chociaż tak wyglądał w jej ślepiach. – Liczy się dla ciebie czas, ale w sposób niemalże chory. Dlaczego? Jesteś szantażowany?
Jej głos był spokojny, chociaż były w nim nuty niezadowolenia. Nieskierowanego wcale ku niemu, tylko ku bogom, którym musiał służyć. Nie poprowadziłaby oczywiście krucjaty przeciwko panteonowi, bo szkoda jej było na to czasu i środków, ale jeżeli był jakiś powód, który mógłby wyostrzyć jej niechęć... Cóż, doda go do listy.
– To racjonalna liczba. Mam w łapach zmęczone, zestresowane i pełne niepokoju stado. I to ono jest, było i zawsze będzie moim priorytetem. Nie twoi bogowie. Iskra jest w czeluściach mojej jaskini, skryta pośród prastarych smoczych szczątków i onyksowych resztek świątyni. Nic jej się nie stanie, dostaniesz ją w stanie nienaruszonym. To wszystko. – Wycedziła, już wyraźnie chłodniej, bo znów poruszył ją za nerwy. Mówiła mu prawdę, ale najwyraźniej nie rozumiał. Coś, co ją drażniło, bo uważała go za ponadprzeciętnie inteligentnego.

[Strażnik Gwiazd]

Zamrugał zaskoczony, na chwilę zatracając się w jej pierwszym pytaniu. Nie myliła się, sądząc że trawił go strach. Nie wynikał on jednak z samego prawdopodobieństwa boskiego zawodu, co niespełnionych oczekiwań wobec niej. Podświadomie dobrze zdawał sobie z tego sprawę, nawet jeśli nie potrafił dobrze ubrać tego w słowa.
Oblecianym przez muchy ścierwem w boskich ślepiach też nie chciał być, niech się nie oszukuje.
– Nie jestem szantażowany – odparł z urazą, choć bardziej odruchową, niż żeby cokolwiek jej udowodnić. Jeśli ktoś go prześladował, to najwyżej on samego siebie, ale jeśli chciała go z tej dynamiki wyswobodzić, prawdopodobnie musiałaby go zabić.
Męczył go jej upór, bowiem nie mógł uwierzyć w szczerość jej postawy, gdy stawka zdawała się tak wysoka. W zwyczajniejszej okoliczności zapewne przyszłoby mu to nieco łatwiej, bowiem cenił sobie słowność, nawet jeśli wielokrotnie na tym cierpiał. Zapewne w tym sęk, że oszustwo z jej strony, zwłaszcza po tym, gdy podstępem wyrwała z niego więcej informacji na temat iskry, mogłoby stać się już zbyt wielkie do przeskoczenia.
– Nie chcę nie móc ci ufać – wyjawił w końcu, z wyraźnym napięciem w głosie. Było w tym jednak szczere zmęczenie, którego już nie potrafił zwalczyć.
– Skoro taka jest twoja obietnica – odchrząknął nerwowo.
– Moim obowiązkiem jest ją.. respektować – Zbyt daleko było mu teraz do wdzięczności. Czuł wyżerający wnętrze chłód, jakby zapadł się do środka samego siebie.
Nieco nieobecny wzrok przeniósł na bok, nie mogąc znieść widoku jej oczu.

[Urna Cieni]

Nie uwierzyła mu w pełni, ale była to jedna z niewielu okazji, gdy wywerna postanowiła nie całować się ze swoją własną hipokryzją – on męczył pytaniami ją, ale ona, wyjątkowo, nie zamierzała robić tego wobec niego. Może dlatego, że jako jeden z argumentów w aspekcie iskry podała stos obowiązków wymagających jej uwagi, więc przedłużanie spotkania na siłę byłoby po prostu niepoprawne. I pewnie zalało Strażnika kolejną falą niepewności.
Wydawać by się mogło, że oboje się ustabilizowali. To była bardzo rzadka, niepowtarzalna niemal okazja do zakończenia rozmowy w sposób zbliżony względnie do pokojowego. Bez ostrych słów, pełnych zimnej furii spojrzeń. Była tak zdesperowana, że już weźmie cokolwiek jej los da.
Skinęła skromnie łbem.
– Dolina Płaczących Wierzb o zmierzchu, za trzy zachody słońca. – Podsumowała krótko. Południowy skraj Szklistego Zagajnika, tuż przy granicy z Mgłami. Nie będzie musiała wędrować daleko i ryzykować spotkanie kogokolwiek, kto nie byłby brązowołuskim prorokiem, z którym wiązał ją układ pokręconej natury.
Nawet, jeśli w głębi duszy chciała go jakoś pocieszyć, to w sumie nie wiedziała jak. I chyba nawet nie wypadało. Nie była w tym dobra.
Zaczęła się odwracać, by odejść, ale coś przeszło jej przez myśl. Zacisnęła lekko zęby.
Raz się żyje.
... W porządku, dwa.
W jej wypadku trzy.
Postąpiła krok do przodu, a potem kolejny, by następnie wysunąć ku niemu szyję. O ile nie odskoczyłby od niej jak poparzony, bądź celowo jej nie odepchnął, otarła swoją o jego własną, muskając podbródkiem jego bark. Czerń z beżem zaskrobała o ciemny brąz. Gest był dosyć czuły, ale przy tym nieprzesadnie ciepły. Jakby faktycznie kończyła spotkanie z przyjacielem, aniżeli przymilała się do starego kochanka.
Po czym, o ile już nie zatrzymana, po prostu zniknęłaby we wszechobecnym gąszczu.

[Strażnik Gwiazd]

Tępo skinął łbem, w ramach akceptacji zawartej umowy. Na tym etapie spodziewał się, że odejdzie, choć nie miałby jej tego za złe, gdyż w jasny sposób zakończyli swoje porachunki i przeciąganie spotkania, prawdopodobnie im obojgu wyszłoby teraz na złe.

Tego byłoby na tyle, gdyby nie jej niespodziewana decyzja, by ukrócić dystans między ich ciałami. Momentalnie spiął się, jak dziki kot, nie wiedzący czy uciekać, czy wyciągnąć pazury, choć gdy do jego świadomości dotarło co takiego robi, odetchnął cicho, przez lekko rozwarte szczęki.
Nie wstąpiła w niego żadna euforia, bowiem wciąż mieli nieprzepracowanych wiele spraw, lecz mimo wszelkich nerwów i strachu, bliskość była dodatkowym, subtelnym zapewnieniem jej prawdomówności.
Z tym natomiast, czegoś jeszcze, czego teraz rozdrapywać nie chciał. Serce znów zabiło szybciej, w reakcji na krótki napływ nowej energii, lecz gdy się od niego odsunęła nie powróciło do swojego zwyczajnego rytmu. Czym więcej mu oferowała, tym większy był koszt straty. Tym szybciej wyżerał go stres.
Nie zareagował w żaden sposób, bo i nie zdążył, za bardzo siłując się z samym sobą. Był zbyt oniemiały, by docenić jej gest, choć prawdopodobnie później wróci do niego myślami.


//zt

[Strażnik Gwiazd]

Sarny wylegiwały się pod drzewem. Mimo iż obrońca miewał swoje dziwne nastroje, gałęzie jego ogromnego dębu zawsze stanowiły przyjazny, bezpieczny widok. Na swój sposób łączył wszystkie trzy postacie, dla każdego stanowiąc źródło uspokojenia, a dla smoka także niemą reprymendę. Było jak mentor, który potrafił uciszyć go spojrzeniem, mimo braku oczu i głosem, mimo braku ust.
Prorok wspiął się na najwyższą, nie gnącą się pod jego ciężarem gałąź i stamtąd postanowił ogarnąć parę istotnych spraw. Po co się zbierać fizycznie, skoro można było zmęczyć swój umysł?
~ Witaj Mahvran. Czy w związku z nadchodzącym konfliktem twoje stado podjęło jakieś działania mogące ułatwić walkę z łowcami? Pytam, ponieważ jestem świadom działań Ziemi i Słońca, a o ile nie chcę wpływać na wewnętrzną politykę Mgieł, wolałbym uniknąć sytuacji, w której zawierane wewnątrz stad sojusze w jakiś sposób ze sobą kolidują. Z innej strony, o ile ufam twojej kompetencji w zarządzaniu własną grupą, być może skorzystałabyś z wiedzy na temat dotychczasowej organizacji pozostałych ~ zaczepił przewodniczkę znajomym, technicznym głosem. Nie emanował ni to sympatią, ni wrogością, choć celowo zamienił oficjalne "Infamio", na to bardziej personalne miano. Nie spodziewał się, że samica przybędzie na rozmowę, choć na wszelki wypadek i tak podzielił się wrażeniem dotyczącym znanej jej lokalizacji.

[Urna Cieni]

• Nie nudziła się ostatnimi czasy, zdecydowanie. Ledwo zajęła się kwestią mrocznych elfów, a przyszło jej użerać się z kolejnym naruszeniem jej mentalnej prywatności. Zaklęła cicho pod nosem. Był wieczór, i normalnie dopiero zaczynałaby swój dzień, ale jej cykl dobowy został zaburzony po tym, jak większość dnia spędziła na załatwianiu innych kwestii niecierpiących zwłoki.
  Zaskrobała pazurami o zimną skałę. Czy chciało jej się lecieć na miejsce spotkania? Niezbyt. Nie miała sił. Zamiast tego więc położyła się na skalnej półce, po południowej stronie Pasma Bliskiego, widząc w oddali, poniżej, nabierający kształtów obóz mrocznych elfów. Zapisała w pamięci swoją obecną lokalizację – dobrze wiedzieć, że to dobry punkt widokowy. Będzie mogła mieć pewność, że nikt nie gnębi jej rodziny.
  
  Wypuściła powoli powietrze z płuc, rozkoszując się chłodnymi powiewami górskiego wiatru, po czym zacisnęła zęby i nawiązała magiczną więź z umysłem Strażnika.
  ~ Można tak powiedzieć. ~ odpowiedziała oszczędnie, nie czując się zobowiązaną do dzielenia się detalami, skoro prorok nie zaoferował jej jak na razie żadnych ze swojej strony. ~ Podziel się tym, co wiesz o pozostałych, a wtedy rozważę chwilowe odsłonięcie całunu mojej polityki wewnątrzstadnej.
  Zasiała w nim – a przynajmniej miała taką nadzieję – małe ziarenko ciekawości, sugerując iż podjęła pewne kroki w Mgłach. Teraz pozostawało czekać na odzew.

[Strażnik Gwiazd]

Fakt, iż zdecydowała się odpowiedzieć, nie był jednoznaczny z faktem, że nie wyruszyła, lecz wolał nie robić sobie nadziei. Wyciągnął łeb przed siebie, szurając podbródkiem o szorstką powierzchnię kory. Szum wiatru wędrującego między gałęziami uspokajał go nieco, nawet jeśli nie czynił jego pozycji idealną.
Długi ogon, o naturalnie nastroszonych łuskach ześlizgnął się ku cieńszym gałęziom tuż pod nim, tak iż wykrzywione kremowe kolce stały się kolorowym fragmentem powoli odżywającej korony. Manewrując kremową końcówką, postukał o pień, jakby coś odliczał.
Na ile ufał, że jeśli przejdzie od razu do rzeczy, będzie na tyle zaintrygowana, by zdradzić mu coś na temat Mgieł? Nie wspomniała w końcu, że dokonają wymiany. Mógł co najwyżej spróbować do niej przemówić.
Z drugiej strony co stało na przeszkodzie by po prostu wywiązać się z proroczego obowiązku? Jako przywódca powinna mieć świadomość gotowości Wolnych, przeciwko zewnętrznemu zagrożeniu.
~ Ziemia jest bardzo aktywna w organizowaniu sojuszy. Drobna pomoc ze strony ruchu oporu, o którym Mroczna Nowina zapewne już cię poinformował, to zaledwie skrawek zewnętrznego działania, do którego Pasterz przyłożył łapy ~ kontynuował poważnie, z nieco większym flegmatyzmem. To było oczywiste. Niefascynujące. Powiedzenie reszty miało jednak chwiejnej wartości słuszność, więc wolał nie bawić się w detale.
~ O ile zatem nie mogę stwierdzić, na ile skuteczne będą rasy, które ze sobą zaprzyjaźnił, wiele księżyców zagranicznej aktywności, powinno wyjść jego stadu na korzyść. Jeśli zdoła dobrze podsumować trwające negocjacje, za Ziemią wstawić się może od dwóch do czterech zorganizowanych grup, w których nawet nie uwzględniam ciągniętego przez dwunogów ruchu oporu.

Jeśli o Słońcu mowa. Człowiek, któremu niegdyś pomogłaś, miewa się dobrze, jako ich sojusznik. Szczególnie teraz, jej pochodzenie okazało się użyteczne w przygotowaniu paru następnych kroków ~ Zdawał sobie sprawę, że traktowanie Lanadrii jako narzędzie ułatwiające przechytrzanie łowców nie było najbardziej dobroduszne, ale nie mógł przymykać oczu na jej przydatność. Być może powinna być za to w jakiś sposób wynagrodzona?
– Huh. Naprawdę nie masz empatii Strażniku – mruknął do siebie, kontynuując kołysanie ogonem. Jedna z saren prędzej czy później zwróciła na to uwagę, ale to nie doprowadziło do żadnej wymiany refleksji.
Świadomie niby zdawał sobie sprawę, że ludzka samica zasługiwała na coś więcej, niż mieszkanie pomiędzy smokami, ale nie mogąc jej stąd porwać, ni to ze sobą zaprzyjaźnić, trochę rozkładał w tej kwestii łapy. Smuciło go jedynie to, że wcale nie czuł się z tym źle. Oby przynajmniej Rozalia była jakimś rozwiązaniem.
~ Wiesz, że nie jest na terenach Wolnych jedynym człowiekiem hm? ~ nie wiedział skąd miałaby mieć o tym pojęcie, lecz nie chciał niczego z góry zakładać.
~ Ze względu na zakres mej funkcji, nie przekazywałbym ci szczegółów mogących zaszkodzić Ziemi, czy Słońcu. To samo tyczy się mojego zobowiązania wobec Mgieł. ~ rozumiał w pełni, że nie potrzebowała tego zapewnienia, ale nie mógł się powstrzymać. Mimo to, jego głos wybrzmiał z większą melancholią, niż wyłączną oficjalnością.
~ Jeśli taka będzie twoja wola, informacje o organizacji Mgieł mogę zatrzymać dla siebie. Dla pozostałych istotna jest wyłącznie wiedza o tym, czy z waszej strony zostały podjęte jakieś kroki. W obliczu łowców, siła każdego ze stad jest siłą Wolnych, jako całości ~ Ciężko powiedzieć czy rzeczywiście w to wierzył, bo i nie brzmiał na zupełnie przekonanego, ale przynajmniej rzekł to, co rzec należało.

[Urna Cieni]

• Aaaah tak, cudowna Ziemia, taka progresywna, oczywiście. Prychnęła i splunęła w bok. Dlaczego nie dziwiło ją to, że akurat oni tak się rozhulali z dyplomacją i sojuszami? Pokręciła powoli łbem, zupełnie jakby Strażnik powiedział jej właśnie, jakiego koloru jest niebo. Doprawdy, niesamowita informacja.
  Skupiła wzrok z powrotem na migoczącym w oddali obozie elfów, kładąc łeb na łapach – a raczej skrzydłach, wzdychając ciężko. Ostatnimi czasy musiała podjąć zbyt wiele decyzji delikatnej natury. Winić mogła jednak tylko siebie i swoją żądzę władzy, wynikającą z poczucia uprzywilejowania i szlachetności jej krwi.
  
  Faktycznie zainteresowała się dopiero wzmianką o człowieku w Słońcu. Potrzebowała chwili by zdać sobie sprawę, że samiec mówił o Landarii. Na Otchłań, ileż to czasu minęło? Mahvran poczuła nagle silną potrzebę spotkania się z dziewczyną. Zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że dalej żyła. Czarodziejka obawiała się, że Słoneczni rozerwą ją na strzępy przez sam fakt łażenia na dwóch nogach.
  Rozbawiło ją jego kolejne zdanie. Nie byłaby więc sobą, gdyby się do niego nie odniosła, na swój własny sposób.
  ~ Wiesz, że niedługo na terenach Wolnych Stad będzie więcej ludzi, niż smoków, hmmm? ~ odparła sarkastycznie, przejeżdżając kolcami zwieńczającymi jej ogon po skale. Zastanowiła się, jak wiele powiedzieć samcowi, toteż nie odpowiedziała mu od razu.
  ~ Zostaaaały podjęte przez nas pewne kroki. ~ odparła leniwie, ewidentnie nie spiesząc się z wyjaśnieniami. ~ Jeden z nich uwzględnia przekazanie ci przeze mnie bardzo szczerej sugestii, jaką jest unikanie granicy Mgieł ze światem. Chyba, że lubisz mieć przebitą aortę, płuco i roztrzaskaną kość piszczelową po wpadnięciu do głębokiego dołu naciosanego palami.
  Mlasnęła jęzorem.
  ~ I w obliczu szczerej prośby wpuściłam na swoje tereny swoją ciemnoskórą rodzinę. ~ dodała przy okazji, podejrzewając, że Strażnik domyśli się, o jakich istotach mówiła.

[Strażnik Gwiazd]

Prychnął pod nosem.
~ Z pewnością jesteś zdolna wskazać różnice między łowcą, a ludzkim sojusznikiem ~ zauważył, choć bez żadnej uszczypliwości w tonie. W porównaniu z Różą, Landaria wypadała wciąż nieco słabiej, przynajmniej jeśli miał wziąć pod uwagę jej komunikatywność. Co innego stan fizyczny.
Kolejne wyznanie przewodniczki początkowo zahaczyło o żartobliwą groźbę. Żartobliwą, przez celową złośliwość w metodzie sformułowania, a nie fałszywą, bo nie podejrzewał samicy o rojenie przed nim fikcyjnych scenariuszy. Prawdopodobnie, bo stale zastanawiał się, czy nie zechce pewnego dnia utrzeć mu nosa, za rozmowę o magicznym zwoju.
W każdym razie pojął, że o ile mówiła prawdę, to nie jego planowała odstraszyć, a nieuważnych łowców, którzy zbliżą się do granicy.
Iskra zainteresowania przemieszana z zazdrością ugryzła go dopiero z jej ostatnim zdaniem.
Postukał szponami o chłodną korę, żeby rozładować napięcie.
Co to właściwie za reakcja? Przeszkadzało mu, że miała życie, zdolna stale rozbudowywać je o nowe, warte oddychania elementy?
On miał swoich bogów, sarny i paranoję. Dobre, stale kontakty, żaden z nich nigdzie się nie wybierał.
~ Czy wciąż sądzisz, że w porównaniu skali tęsknoty, moje drzewa prześcigają twoje elfy? ~ Choć treść pytania nie brzmiała może najpoważniej, spodziewanie się po Strażniku żartobliwego tonu nie byłoby najrozsądniejsze. Sztuką było żartować bez żartu. Myśl nie była zresztą zakorzeniona wyłącznie w ironii, chęci przywołania starej rozmowy, czy też wygraniu z nią pojedynku na gorsze doświadczenia.
Niezależnie od odpowiedzi, z jego strony zapadła krótka cisza.
~Jakie mają imiona? ~ zapytał z niewielkim naciskiem, zupełnie jak gdyby wahał się z dotknięciem jej umysłu tą wiadomością. Nie licząc nieobecności chrypki, która w zwyczajnej rozmowie mocno zmieniała ton jego wypowiedzi, konieczność silniejszego nadzorowania emocji, które łatwiej przemykały do przekazu, niektóre jego wiadomości czyniła mniej wyraźnymi.

[Urna Cieni]

• Nie odpowiedziała na jego sugestię. W ludziach na próżno szukać było czegokolwiek pozytywnego. Małe to, chciwe, podłe, kłamliwe.
  Zupełnie jak smoki, ale mniejsza.
  Ludzi najłatwiej było zabijać. Ten sam los początkowo chciała zaserwować Landarii, ale wszystko szybko odwróciło się do góry nogami, włącznie z podejściem wiedźmy do ludzkiej kobiety. Chociaż wtedy to była ona jeszcze dzieckiem. No, może młodą nastolatką.
  ~ Potrafię wskazać różnice między, dajmy na to, Landarią, a jakimkolwiek innym człowiekiem. ~ a odpowiedzią był po prostu aspekt personalny. Nic tak nie łączy istot jak wspólnie dzielona trauma i walka o przetrwanie. Nic więc dziwnego, że mimo głupich występków dziewczyny, jakaś nić sentymentu nadal łączyła ją ze smoczycą, która nauczyła się nie postrzegać jej jak prymitywne zagrożenie, zasługujące wyłącznie na odseparowanie głowy od reszty ciała.
  
  Zdziwiła się nieco jego pytaniem, nie mając absolutnej pewności, jak zdefiniować tonację jego głosu. Wykrzywiła więc pysk w niezadowolonym grymasie. Jeśli czegoś nie była pewna, to zasługiwało na jej irytację, ot, taka sobie prosta filozofia.
  ~ Tęsknota nie jest słowem, jakiego użyłabym w tym porównaniu, jeśli chcesz otrzymać trafną odpowiedź. ~ odpowiedziała, pozwalając by przez jej ciało przebiegł w pewien sposób orzeźwiający dreszcz, sprawiający że łuski na jej ciele nastroszyły się i rozluźniły, niczym fala przepływająca przez taflę morza.
  ~ Ich imiona nie są ci potrzebne. Nie uraczysz ich poza ziemiami Mgieł, a nawet gdyby, nie nawiązałbyś wartościowego dla żadnej ze stron kontaktu. Nie znają smoczej mowy. ~ wyjaśniła, z przeciekającymi przez jej słowa nutami poczucia wyższości. Ona potrafiła się z nimi porozumieć bez problemu, i była świadoma tego, że jako jedyna dysponowała tym przywilejem. Niczym jej prywatny skarb.
  ~ Skąd to konkretne ukierunkowanie twojej ciekawości? Spośród wszystkich kwestii, o jakie mogłeś zapytać, zainteresowały cię akurat imiona? ~ spytała z cieniem drwiny, pstrykając palcami w pobliski kamyk, po czym patrząc jak stacza się on ze stromego, górskiego zbocza.

[Strażnik Gwiazd]

Nie był pewien czy dobrze zrozumiała do czego nawiązywał, ale próba wyjaśnienia jej teraz całego procesu myślowego, chyba mijała się z celem. Oczywiście przyzwyczajenie uczyniło porzucenie tematu dosyć trudnym i jedynie jej niechęć do zdradzania szczegółów ułatwiła mu przełknięcie dyskomfortu wywołanego wcześniejszym niedopowiedzeniem. Bogowie, jak trudno było czasem rozmawiać.
Westchnął pod nosem, siłą rzeczy spoglądając jak rudy koziołek gładzi pyszczkiem futro trójnogiej sarny. Być może coś się o nią zaczepiło, gdy wędrowali przez suche krzewy i chciał oszczędzić jej irytującego swędzenia.
~ Imiona są pierwszym o co pytam, gdy chcę kogoś poznać. Czasami spotkanie nie musi odbyć się bezpośrednio, aby odcisnąć się w pamięci. Może to tylko historia, w której znajomość pozostaje jednostronna ~ odpowiedział bez pośpiechu, pozwalając by to pseudo filozofowanie nadało jego wiadomości znów bardziej apatycznego tonu.
Prawdą był fakt, że poznanie jej jako takiej obrał sobie za personalny cel, a skoro elfy stanowiły dla niej taka wartość, znajomość przynajmniej ich imion, sama w sobie czyniła dużą różnicę. Pozostawał daleko, ale trochę bliżej.
~ Ale może lepiej definiuje ich coś innego. Jeden ma bystre oczy, drugi lepiej włada słowem. Trzeci może... ciągle śpi ~ wymieniał jedno po drugim, starając się wyobrazić ich formę. Nie zależało mu na dwunogach, lecz był ciekaw, jak musiało wyglądać życie obok nich.

[Urna Cieni]

• Zakryła pysk łapami; teatralny, zbędny gest, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że nikt jej teraz nie widział – zwłaszcza jej rozmówca, znajdujący się bardzo, bardzo daleko. Mimo to, filozofowanie nie było teraz czymś, na co miała ochotę, dlatego też rozbrzmiewający jej w czaszce neutralny, monotonny wręcz głos samca rozdrażnił ją bardziej, niż sama mogłaby się spodziewać. Ugh.
  ~ Jedne z ciekawszych interakcji, jakie miałam w życiu były z istotami, których imion nie poznałam do dzisiaj. ~ było to częściowo prawdą. No, głównie kłamstwem, ale nie widziała powodu by nie pozwolić sobie na podkoloryzowanie. Robiła to przez całe życie, a teraz czuła się ku temu jeszcze bardziej zachęcona – konkretnie po ich ostatnim spotkaniu, gdzie samiec przyznał się do tego, że ją w jakimś aspekcie okłamał.
  Oko za oko. Chociaż... w jej wypadku będzie to raczej sto oczu za jedno, bo zachowywanie równowagi w proporcjach nigdy nie było jej mocną stroną.
  ~ Definiuje ich wiele aspektów. ~ oczywiście, że nie zamierzała iść samcowi na łapę. To nie było w jej stylu.
  ~ Na przykład to, jak bardzo są mi bliscy. Prawdopodobnie nigdy nie ujrzysz ich na oczy, więc nie widzę powodu, by przybliżać ich profile psychologiczne. ~ uśmiechnęła się tryumfalnie sama do siebie. ~ Ale tak, jeden z nich ma szczególnie bystre oczy.
  Machnęła znów ogonem, nie będąc w stanie pozostać w bezruchu, o ile nie była już na krawędzi snu. A nie wyobrażała sobie rzeczywistości, w której byłaby w stanie zasnąć, gdy ktoś drąży w jej umyśle.
  ~ No i cóż... Z elfami mogę porozmawiać. Długo, interesująco, na każdy temat, wspominając wspólne podróże i starcia ze śmiercią. Czy ty jesteś w stanie odbyć konwersację z tym swoim dębem? ~ zapytała złośliwie, chociaż głos miała dosyć neutralny, nieprzesiąknięty drwiną.