Smoki Wolnych Stad

Podniósł powoli łeb w zrozumieniu.
— Ooo, świątynia. — Tak, więc teraz, hm. — Środek i lewo. — Wymamrotał, próbując przypomnieć sobie kierunki, o których dowiedział się podczas swojej zabawy w poszukiwaniu ludzi. Chyba też ten smok z imieniem na K, o kamiennym głosie, coś o tym wspominał? Hmm, albo było to coś tylko o leczeniu.
Tak czy siak, miło było widzieć, że udało mu się znaleźć to miejsce!
Wspominano mu też o koszcie, który należy ponieść za wyleczenie, ale ta rzecz kompletnie mu w tej chwili umknęła.
Z chwilowego zamysłu, w którym to ponownie obniżył łeb, lekko kiwając nim w górę i w dół, wyrwał go co brązowy jegomość o tonie głosu przypominającą skórę. Przywodziło to trochę mu na myśl przywódczynię, bez tylko tego zagrożenia skrywającego się w jej słowach.
Chciałby znowu ich posłuchać.
Obrócił łeb w stronę, skąd dobiegło stukanie o kamień, jak i głos. Słów jednak było za dużo, stanowczo za dużo. Mieszały się ze sobą, tworząc mglistą plątaninę, z której trudno było mu coś wyciągnąć. A przecież brzmiało to, jakby było krótkie? Musiał znowu zasypiać. Sztywne łapy już dano przestały mu się uginać w takich momentach, i nie raz oddalał się do krainy snów, stojąc na czterech łapach. Cóż, w tym wypadku byłoby to na dwóch, bowiem Lark już usiadł zadem na posadzce.
— Hmm? — Zamrugał pustym spojrzeniem.
Umierał.
Co to w sumie znaczyło? Chyba znikać, nie być. Tak jak mama i rodzeństwo.
Bez sensu, przecież ciągle tutaj był. Jedynie słabszy i bolący. Ale był… Nie był pewny czy był efekt jakiegoś dziwnego snu, że obcy głos mówił takie rzeczy. Nie było to jednak powiązane z tym, co ostatnio mówiły mu inne smoki? To, że wygląda źle?
Nie zdążył się nad tym zastanowić, bo pojawiło się kolejne pytanie. Dlaczego co jest? Tak wygląd? Nie wiedział, trudno widzieć jak, się wygląda kiedy nic nie widzisz. Podrapał się po jednej z blizn, rozbudzając się lekko, czując bolesne kłucie.
Cóż, chyba więc pytał o wygląd tylko? To chyba chodziło o te całe blizny. Powinien wymienić teraz krok po kroku, jak to się stało? Nie do końca mu się chciało. Przyszedł tutaj zobaczyć ołtarz. Ale, przez to, że większość jego doświadczeń wynikała ze snów, w których jedynie można płynąć z ich nurtem, Lark nie zszedł z tematu, i jedynie krótko odpowiedział uśmiechniętym pyskiem.
— Spałem.

Strażnik Gwiazd

Był raczej… pasywny? Nie wydawało się, by osobiście podejmował jakieś tematy, bardziej jedynie odpowiadał na to, o co drugi smok go pytał. Nie licząc własnej inicjatywy z kwiatem.

Na grzeczność odpowiedział jedynie niemym skinieniem łba. Albo niebyła to odpowiedzi, a jedynie kiwanie się przysypiającego smoka? W sumie miał zamknięte ślepia…

Otworzył je jednak znowu, mrużąc je i mrugając, gdy Khamsin spróbował naprostować swoje porównanie. — No tak, świat jest duży, ale stada… — To ostatnie mruknął prawie do samego siebie, wielce sennych, jakby nieobecnym głosem.

Rozciągnął się, wyciągając długie, pokryte gołymi łatami blizn łapy, po czym wracając do poprzedniej pozy, wciąż leżąc na zimowej trawie.

— Och, no tak.

Jego ekspresja, wiecznie utrzymana w dużym uśmiechu, wydawała się teraz trochę bardziej skupiona. Napięta. Zastanawiał się?

— Hmm, nie wiem. Spałem. Wpierw było swędzenie, potem bąble i ból. Bąble znikneły, zostawiając, te no. — Wskazał na jedną z blizn. Nierówna skóra, niby zagojona, ale wyglądała… dziwnie. Do tego była łysa. Wiele takich znajdowało się na skórze Larka, formy po dużych krostach pozostawiających swoiste dziury. Ile z nich ukrywało się pod splątanym futrem? — Trudno z tym robić, hmm, wszystko?

— Potem zaczęły mnie swędzieć ślepia, dużo w nich było piasku. Nie ma różnicy, czy mam je otwarte, czy nie.



Porywisty Kolec

Chciałbym użyć nagrodę loteryjną "1 punk atrybutu" by dać Larkowi punku mocy!

• Brak takiego przedmiotu w KP!

2/4 mięsa chciałbym przekazać Więzom Krwi!

Akt

Na zawołanie siostry odwrócił się od piastunki, wpatrując się przez chwilę w przestrzeń.
– Och, to nieważne. Bo myślałem, że ma być Ładne stado, więc byłem pewien, że Haezryl idzie robić własne. Ale ty z nami możesz!
Przekręcił lekko główkę, słysząc wyjaśnienia cierpliwej smoczycy.
– Ooo, piastuni nie mogą. – Brzmiał wyraźnie zawiedziony, mimo uśmiechu, ale prędko pokiwał głową. Or razu sięgnął po mlecza, i wystawił go, najpewniej chcąc go podarować, lecz został ubiegnięty przez Wrota Dziejów.
Rozdziawił pyszczek, szerzej otworzył już i tak wielkie oczęta, pokazując, że jednak zna inną ekspresję, niż pogodny uśmiech.
Momentalnie zaczął grzebać pod swoim skrzydłem, aż wyciągnął fioletowy kwiat o długim, dzwoneczkowym kształcie, z łodygą pokrytą białawym meszkiem jak i dwoma listkami.
– Trochę się zlewa, ale jest bardzo rzadki! Widziałem tylko cztery kępki na tej górce. Masz. – Wsadził jej kwiatek pomiędzy dłuższe futro na łapach. – I bardzo dziękuję! – Dodał, po czym pokicał w stronę siostry, jak i reszty drużyny, gdzie właśnie większy samiec z Ognia rozmyślał nad znaczeniem nazwy dla ich nowego stada. Lark najwidoczniej usłyszał początek wyjaśniający coś więcej o piratach, otwierając lekko pyszczek w niemym „ooo”. Postawił łapkę przed siebie, nosząc na niej pierścień, po czym usiadł, z uśmiechem patrząc po wszystkich smokach w jego grupce.
– Mamy cztery łapy. – Powiedział. – I jesteśmy ładni. – Rozejrzał się z uśmiechem. – W większości!
Ton głosu był dość szczery i radosny.
– I mamy biżuterię!
Uniósł lekko łapkę, bransoleta wyraźnie wbijała się na ciemnym puchu.
Przy propozycji z Rojem Lark odwrócił łepek w stronę siostry, wpatrując się w nią, może wyczekująco?

Postawił uszka, słysząc chrząknięcie proroka.
Drgnął nimi przy kolejnym.
– Chrum chrum. – Powiedział pod noskiem, wracając do swojego zajęcia. Przez początek dialogu wpatrywał się w proroka… przez pierwsze dwa zdania. Po nich skalna roślinność była ważniejsze, a choć uboga w kwiaty to nie powstrzymywało to królika przed poszukiwaniami, którymi prędko się zajął.
Jeszcze prędzej zaprzestał tej, usiadł, i przymknął oczka na dłuższą chwilę, jakby nagłe skoki energii miały być dla niego dość męczące. Podniósł jednak łepek mniej więcej w momencie, gdy brązowołuski zaczął wyjaśniać zasady „gry”,

Gdy jednak wszystkie inne smoki zajęte były wchodzeniem w grupy, rozmowami i zapoznawaniem się, Lark poszedł sobie na boczek, by zerwać fioletowy, pojedynczy kwiatek, który malutki rosną sobie w kępce pomiędzy żwirem. Przycupnął, powąchał, wepchnął pod skrzydłową pachę, i przysiadł w miejscu, ponownie zamykając oczka.
Nie dane mu jednak było spanko.
Pac.
Duża łapa, a przynajmniej większa od jego własnej, wylądowała na jego główce, lekko zapadając się w grubej warstwie puchu.
Zamrugał, a do długich, puchatych uszów doszło proste polecenie. Nie otwierając nawet ślepi wstał, po czym z uśmiechem poszedł za Abellą, jakby nigdy nic.
A przynajmniej do czasu, aż ktoś nie zatrzymał jego trajektorii.
A kto?
Kolejny członek rodziny.
Gdy został popchnięty w przeciwną stronę przez nos o wiele większego smoka, który mógł odczuć ogrom miękkości i puszystości Larka. Ten płynnie, bez żadnej pauzy zmienił swój krok i zaczął iść tam, gdzie został poprowadzony, dalej mając zamknięte oczka.
Zatrzymał się jednak nagle, gdy prawie potknął się o szczelinę, i w końcu popatrzył powoli po obojgu ze swojej rodziny, ze swoim wiecznym uśmiechem i spojrzeniem, które można byłoby określić „zblazowanym”.
Po czym odwrócił się i poszedł w stronę, gdzie przesiadywała plagowa piastunka, zwana oficjalnie Wrotami Wspomnieć. Stanął przed nią, i nawet jeśli ta już go zauważyła, to i tak lekko pociągnął ją za futro na łapach, prosząc o uwagę.
– Będziesz ze mną w stadzie? – Zapytał Veir. – Bo i Adellka chce i Haezryl chce a ja nie wiem, czy wolno tak wybierać pomiędzy rodziną. – Powiedział swoiście zatroskanym, poważnym głosem, godnego pisklaka, który stoi pomiędzy trudną decyzją. Pysk jednak dalej malowany był uśmiechem.