Znaleziono 23 wyniki

autor: Impresja Niebytu
25 maja 2023, 19:40
Forum: Grota Cudów
Temat: Piedestał Erycala
Odpowiedzi: 74
Odsłony: 4320

Piedestał Erycala

  • Odgłos kroków człapiących smętnie łap rozległ się po świątyni, kiedy samica z łbem niemalże przyciągniętym do ziemi kierowała się ku piedestałowi. Nie wyglądała na chorą, choć na to istotnie mogło wskazywać nieustanne pociąganie nozdrzami. Obie pary lotnych kończyn, kurczowo ściskając boki, podtrzymywały skórzaną torbę, w której do tej pory znajdowały się resztki leczniczych ziół. Nie zdołała jej jeszcze opróżnić, toteż dziurawcowe płatki i kuleczki nasion lulka walały się wewnątrz. Szamanka przysiadła przed płytą zdobioną czerwonymi kapeluszami, milcząc. Dopiero po chwili zerwała pasek okalający jej biodra, ciskając brązową, podniszczoną sakwę przed siebie. Będąc sentymentalną, wyjątkowo nie odczuła wyrzutów sumienia względem skórzanego atrybutu, który towarzyszył jej od początku obranej przez nią drogi. Pierzaste jej policzki ozdobiły się kroplami słonych, kryształowych łez, gdy skryła pysk pomiędzy czarnymi palcami swych łap, zanosząc się niemalże bezgłośnym szlochem. Najżałośniejszym ze wszystkich, jakie przyszło jej kiedykolwiek z siebie wydobyć.

    Nie chcą mnie już. – szepnęła ochryple pomiędzy przeszywającymi jej ciało spazmami, głosem zduszonym, jak gdyby coś zalegało w jej gardle. Kompulsywnie ocierała oczy wierzchem łap, gdy odjęła je wreszcie od pyska. Uczuła, jak gdyby została przygnieciona przez niewyobrażalny ciężar, spod którego niezdolna jest się wydostać. Nabierała gwałtownie powietrza, usiłując opanować się na tyle, by być w stanie mówić dalej. – Z-Zabrali mi w-wszystko co miałam. Na-Nawet moja grota... Zabrali.

    Odebranie jej rangi uzdrowiciela drastycznie uderzyło w poczucie własnej wartości Impresji. Nigdy nie było ono wysokie, jednakże cała ta sytuacja stała się przysłowiowym gwoździem do trumny. Ponadto odczuła w sposób dosadny, ile tak naprawdę liczyła dla stada. Wystarczyło, by niezależnie od siebie zapadła w ciężki, nieuleczalny sen. Prędko znaleziono jej zastępstwo, a ponadto odwdzięczono się za jej służbę pozostałym smokom odrzuceniem. Bez życiowej ścieżki nic nie trzymało jej przy stadzie. Nie potrafiła w końcu walczyć, mimo najszczerszych chęci jej nauczyciela – nie nadawała się do rozlewania cudzej krwi. Jej celem było jej przetaczanie i zachowywanie w rannych. Po raz kolejny zwróciła się do Erycala, z żałości zaciskając powieki, jak gdyby obawiała się napotkać kpiącego z niej wzroku. Teraz liczyła się już z każdą możliwością.
    Erycalu, n-na cóż była im moja służba i m-moje tytuły, kiedy i one s-są odrzucane, tak, jak ja? – szlochała, zaciskając czarne palce na zabrudzonej, chłodnej posadzce. Szkliste łzy nieustannie mknęły w dół policzków szamanki, rozdygotanej z płaczu. – T-To właśnie tak miałam przejrzeć? Że t-tak naprawdę starania czy o-osiągi i tak pójdą na m-marne?

    Pociągała nosem i ocierała łzy na zmianę, starając się stopniowo uspokoić samą siebie. Pochylając się do przodu, ustawiła łapy na ziemi. Trzęsące się kończyny odmówiły jednak posłusznego utrzymywania ciężaru smoczycy, toteż jej ciało osunęło się powoli. Ułożyła pysk tak, by zwrócony pozostawał w kierunku piedestału. Powzięła głębszy oddech i przymknęła ślepia na nowo.
    O-Odchodzę, Erycalu. J-Jeśli nie zginę z r-rąk łowców, odnajdę j-jakieś lepsze miejsce. T-Tutaj nigdy... nigdy mnie nie chciano. – głos jej cichł jeszcze, zaś sama Akanth zdawała się z wolna wyciszać. Szloch i łkanie ustało, zastąpione przez drżący, ściszony głos. – P-Przepraszam. Bardzo chciałabym t-tu zostać i d-do Ciebie przychodzić. P-Próbować zrozumieć. Ale n-nie dam rady dłużej. Nie t-tutaj. Uzdrawianie b-było dla mnie wszystkim.

    Nie przesadzała, kierując ku patronowi podobne słowa. Odnajdywanie się w lecznictwie pomogło samicy wpasować się do stada i egzystować na swój sposób, będąc jej sposobem na przetrwanie kolejnego dnia. Motywowało ją ono do tego, by wyjść ze swej groty i odnaleźć pacjenta usilnie potrzebującego jej pomocy. Nawet gdy jako młoda kleryczka opiekowała się całym stadem Ognia, nigdy nie odmówiła pomocy. Ze wszystkich sił zebranych w niewielkim ciele niosła pomoc, oddając uzdrowicielstwu niewyobrażalnie wielką część siebie.

    Czy z-za barierą m-możemy rozmawiać d-dalej? Nie chcę Cię t-tracić, Erycalu. – kolejna fala łez popłynęła z kącików jej ślepi, gdy wreszcie je otworzyła. Charakterystycznie błyszczące, jak gdyby wykonane zostały z barwionego szkiełka. Ułożyłaby pysk na możliwie najmniej zabrudzonej części piedestału i przymknęłaby ślepia, trwając tak. Nie mówiła na ten moment nic więcej.

    Erycal
autor: Impresja Niebytu
11 lip 2022, 16:58
Forum: Ogólne
Temat: Powiadomienia
Odpowiedzi: 1475
Odsłony: 52937

Oddaję do Skarbca 2x onyks oraz jaspis.

Aktualizacja.
autor: Impresja Niebytu
05 lip 2022, 21:22
Forum: Skały Pokoju
Temat: Spotkanie VIII
Odpowiedzi: 126
Odsłony: 8743

Dostrzegłszy, iż większość smoków postanowiła opuścić zgromadzenie, Impresja westchnęła jedynie do samej siebie i podniosła się z ziemi. Było tutaj za głośno, a kwas lał się ze smoczych pysków w kierunku pobratymców nieustannie. Mimo obecności boga, którego po raz pierwszy miała okazję zobaczyć osobiście, czego od zawsze była ciekawa, postanowiła odejść ze Skał Pokoju. Uprzednio jednak odnalazła spojrzeniem Mir Płomieni, której skinęła łbem i dopiero wtedy oddałaby gest także tym, którzy spojrzeliby na nią – w tym także Ateralowi, nawet, jeżeli nie zwrócił na nią szczególnej uwagi. Zamiar miała udać się do własnej groty, mając nadzieję, że tam właśnie zastanie Hesshe. Skontaktowała się także mentalnie z córką, dając jej znać, że wraca. Wiedziała, że młódka... przeżyła dziś sporo, jak właściwie każdy z nich. Uzdrowicielka rozłożyła dwie pary skrzydeł, by kolejno wzbić się do lotu i oddalić.

» zt.
autor: Impresja Niebytu
05 lip 2022, 18:48
Forum: Zimne Jezioro
Temat: Sitowie
Odpowiedzi: 482
Odsłony: 76981

Pokiwała głową powoli, gdy odpowiedział. Poczęła zbierać słowa w myślach, chcąc odpowiedzieć jak najtrafniej. Nie wiedziała, jak pocieszyć samca, wszak nie znała go na tyle, by potwierdzić lub zaprzeczyć temu, co powiedział. Westchnęła więc jedynie i, zabierając się do wyrzeknięcia słów na temat tego, co posłyszała, zamknęła pysk, w osłupieniu przyglądając się Ziemnemu. Choć wściekłe spojrzenie, jakiemu towarzyszyło obnażenie kłów, trwało zaledwie chwilę, zdołało przestraszyć uzdrowicielkę. Zadrżała, a ciepłe, brązowe oczy zaszkliły się charakterystycznie. Gdy poruszył się, najpewniej by usiąść, Akanth odruchowo odwróciła pysk na lewo, nadstawiając policzka, jak gdyby oczekiwała uderzenia. Pojedyncza blizna już się tam znajdowała. Uderzenie nie nadeszło jednak, więc Impresja zamrugała jedynie w zaskoczeniu i zwróciła pysk z powrotem w kierunku rozmówcy, ostrożnie, niespiesznie. Wysłuchała pytań, jakimi zaraz rzucił, przełknąwszy cicho ślinę. Trzęsła się nieco i podobnież trząsł się jej głos, gdy odpowiadała. Nawet, kiedy samiec zdążył przeprosić.

N-Nie wiem. Taka p-po prostu jestem. – odpowiedziała cicho, odsuwając się odrobinę na wszelki wypadek. Wiedziała jednakże, że jeżeli łowca tylko by zechciał, bez problemu doskoczyłby do niej w przeciągu jednego uderzenia serca. Opuściła łeb, przymykając ślepia. No cóż, to, że będzie się na niego gapić, nijak nie uchroni jej przed ciosem, a na niestabilne źródło nie bardzo miała jak liczyć. Płatało jej figle w trakcie leczenia, a co dopiero w trakcie walki, na temat której wiedziała jedynie kwestie podstawowe. – Spokojnie... r-rozumiem.

Więcej nie miała niestety nic do powiedzenia. Pozostało jej jedynie postarać się, by pojedyncze łezki zechciały zniknąć z kącików jej ślepi.
autor: Impresja Niebytu
04 lip 2022, 12:32
Forum: Skały Pokoju
Temat: Spotkanie VIII
Odpowiedzi: 126
Odsłony: 8743

Wizja spotkania stad celem omówienia praw, jakie miały w późniejszym czasie obowiązywać ich wszystkich, prysła niczym samotny pęcherz powietrza utrzymujący się na dotychczasowo spokojnej tafli. Tafla wzburzyła się bowiem, skutecznie pozbywając ich wszystkich łagodnego, przynajmniej względnie, spotkania. Czarne uszy położyły się ku tyłowi, a pierzasty łeb opuścił się, gdy jego właścicielka stroszyła wszystkie pióra, błyskając brązowymi ślepiami po wszystkich wokół. Końcówka ogona zaczęła nerwowo podrygiwać, a Impresja mocniej przytuliła do siebie córkę. Kakofonia dźwięków była nie do zniesienia, a uzdrowicielka miała ochotę uciec stąd, jak najdalej, byle nie dotykał ją hałas, jaki miał właśnie miejsce. Wiedziała jednakże, że choć Ogień nie zamierza, jak widać, mieszać się do całego tego gwałtu, zawsze może mieć miejsce sytuacja mało przyjemna, gdy ktoś zostanie ranny. Postanowiła więc przełknąć gulę, jaka pojawiła się w jej gardle, a szybkim mruganiem pozbywając się łez, zwróciła łeb do kulącej się pod jej skrzydłem Hesshe. Wiedziała, że nie jest to dłużej bezpieczne miejsce, w momencie pierwszego podniesienia łapy na drugiego smoka. Nawet, jeżeli Sekcja zawiniła i należała jej się sprawiedliwa kara.

Muszę tutaj zostać, Hess. Na wszelki wypadek. – odszepnęła, zerkając na przybraną pociechę. Przesunęła językiem po jej pyszczku, zdobywając się na niemrawy uśmiech, jaki miał młódkę pocieszyć. Tak strasznie się o nią martwiła – nie mogła jednakże świadomie pozostawić tutaj potencjalnie przyszłych pacjentów. – Biegnij do domu, ostrożnie. Poczekaj tam na mnie, dobrze?

W zależności od tego, co morska zdecydowałaby, Akanth podniosłaby się wraz z nią, by odprowadzić ją na skraj Skał Pokoju, bądź trwałaby w miejscu, delikatnie przytulając ją i kołysząc nieznacznie. Dalej skupiła się na posłyszanych słowach. I poczuła uścisk w klatce piersiowej, rozlewający się chłodem po jej ciele.
Znikną?
Pozostawią was?

Niepokój przebiegł przez myśli rajskiej, która wzięła teraz głębszy oddech. Wizja życia bez bogów była zdecydowanie wizją niezbyt dla nich przyjemną, jednakże to nie o to w tej chwili najbardziej martwiła się Impresja. Jeżeli odejdą wszyscy, odejdzie także ten, który był jej najbliższy. A ona bardzo, bardzo nie chciała po raz kolejny stracić kogoś, kto był dla niej najważniejszy.


» brak akcji mechanicznej.
autor: Impresja Niebytu
01 lip 2022, 20:25
Forum: Skały Pokoju
Temat: Spotkanie VIII
Odpowiedzi: 126
Odsłony: 8743

Pojawiła się także Impresja, z niezadowoleniem przyjmując własne spóźnienie. Wylądowała nieopodal, a dostrzegając zebranych Ognistych, pomachała im jedynie łapą. Dalej przeszła odrobinę na przód, w taki sposób, by widzieć przemawiającego – a miał nim być zapewne Strażnik. Nie byłaby w stanie dostrzec niczego, gdyby siedziała zupełnie w tyle, toteż finalnie zasiadła odrobinę po boku we frontalnej części zgromadzenia, by nie zajmować miejsca będąc tak naprawdę do kogokolwiek zbliżoną. Uprzednio, gdy przechadzała się, skinęła łbem każdemu, kto spojrzał na nią przez jedno choćby uderzenie serca, by na końcu potaknąć także Prorokowi, wlepiając w niego zamyślone spojrzenie.
autor: Impresja Niebytu
28 cze 2022, 19:25
Forum: Ogólne
Temat: Powiadomienia
Odpowiedzi: 3899
Odsłony: 149207

Malachit ode mnie dla Raptownego Kolca.
Akt
autor: Impresja Niebytu
13 cze 2022, 19:09
Forum: Zimne Jezioro
Temat: Sitowie
Odpowiedzi: 482
Odsłony: 76981

Wpatrzona w samca, naturalnie dostrzegła wszystkie z symptomów pogorszonego samopoczucia. Być może nawet zdrowia? Wychudła sylwetka i słaby wygląd futra wyglądały dość niepokojąco, zważywszy na to, jak Szalej wyglądał, gdy widziała go ostatnim razem. Wysłuchała tego, co miał do powiedzenia, cofając się jednocześnie z nim. Strach? Poczucie winy...? Co musiało się wydarzyć, że łowca czuł się w ten sposób? Uzdrowicielka przysiadła na ziemi tak, jak stała, sięgając do skórzanej sakwy. Wydobyła z niej jedną, drewnianą miseczkę i zawinięte w materiał listki melisy, z których wybrała najładniejsze i które wrzuciła do naczynia. Zalała zioło wodą z małego bukłaka, który zaraz schowała z powrotem, podgrzewając wodę z liśćmi za pomocą maddary. Ostatecznie, powstały napar uniosła w miseczce za sprawą własnego źródła i przysunęła go do Jadowitego.

To melisa. Może... Może trochę Ci pomoże. Przynajmniej na chwilę. – poinformowała cicho, wlepiając spojrzenie w napój, jaki przygotowała. Roślina była pierwszym skojarzeniem Akanth, jeżeli chodziło o odczuwany lęk. Wiedziała, że na dłuższą metę jednak nawet najmocniejszy napar z melisy nic nie zdziała. Nie chciała jednak wypytywać, czy być zbyt nachalną. Postanowiła tylko spróbować – w najgorszym wypadku bordowy ją od siebie odgoni, każąc zająć się własnymi sprawami. – Coś Cię zdenerwowało? Co Cię boli...?
autor: Impresja Niebytu
10 cze 2022, 21:57
Forum: Zimne Jezioro
Temat: Sitowie
Odpowiedzi: 482
Odsłony: 76981

Impresja nieczęsto zapuszczała się na tereny, które do nikogo nie należały. Tym razem jednakże, wiedziona ciekawością, udała się nad Zimne Jezioro, stąpając ostrożnie, patrząc uważnie przed własne łapy – zupełnie tak, jak gdyby grunt miał pożreć ją w momencie, w którym poczyni nie taki krok. Po czasie jednakże odprężyła się odrobinę, idąc już nieco pewniej. Rozglądała się wokół z ciekawością, zanim pierzastych uszu nie dobiegł gwałtowny odgłos. Automatycznie wstrzymała oddech i w ułamku uderzenia serca ugięła wszystkie cztery łapy, przybliżając brzuch do ziemi. Rozejrzała się prędko, a palisandrowe ślepia wyłapały w końcu znajomą sylwetkę skrytą pośród sitowia. Znała tego samca, pamiętała go. Nie był źle do niej nastawiony, wręcz przeciwnie. Teraz jednakże brakowało mu charyzmy, jaka cechowała go tamtego dnia, a ponadto głośny ryk, jaki z siebie wydał, zdawał się być przepełniony żalem. Akanth przełknęła ślinę i nastroszyła odrobinę pióra. Prawdopodobnie nie powinna go w ten sposób podglądać, jednakże pozostawienie go tutaj także jej się nie widziało. Dlaczego zachowywał się... aż tak inaczej? Czy możliwe, by coś mu dolegało?

Rajska dźwignęła się na równe łapy i poczęła iść w stronę Szaleju. Upewniła się, że od czasu do czasu zaszeleściła czymś, chociażby ciągnąc za sobą pierzasty ogon, by wiedział o jej obecności. Stanęła w komfortowej odległości, tak, by mógł ją zobaczyć, po czym przestąpiła z łapy na łapę i zdecydowała odezwać się po raz pierwszy.
Szaleju? Czy... coś się stało? – zaczęła nerwowo, a głos jej drżał. Wciąż nie przywykła do głośnych dźwięków, więc gdy ktoś podnosił głos lub ryczał w ten sposób, w dalszym ciągu wywoływało to u niej drżenie nie tylko ciała, ale także całego wnętrza. Pomijając ostatnią sytuację, gdy adrenalina robiła swoje, a sama uzdrowicielka zmuszona została do krzyku... – Usłyszałam, jak... Jesteś ranny?

Jeżeli pozwoliłby, zbliżyłaby się jeszcze odrobinę. Niespecjalnie blisko, wciąż tak, by nie naruszyć strefy komfortu Ziemnego – w tym także swojej własnej. Chciała jedynie pokazać tym samym, że interesuje ją jego stan, a ponadto stworzyła sobie dzięki temu lepsze warunki do obejrzenia go powierzchownie. Nie wyglądał na ciężko rannego. Może nie powinna była się wcale wtrącać?
autor: Impresja Niebytu
21 kwie 2022, 19:50
Forum: Ogólne
Temat: Powiadomienia
Odpowiedzi: 5481
Odsłony: 196389

"Wymiana" z Sekcją
– bransoletka z muszelek

Ode mnie ciepły uśmiech dla usera c:

Akt.
autor: Impresja Niebytu
10 kwie 2022, 13:55
Forum: Błękitna Skała
Temat: Polana
Odpowiedzi: 722
Odsłony: 80829

Rajska wysłuchała jeszcze tego, co dopowiedziała nauczycielka, kiwając w zrozumieniu łebkiem. Faktycznie, nie zwróciła na to uwagi, a zdecydowanie mogło to ułatwić jej podążanie za tropem. Od teraz będzie już o tym pamiętać. Posłała jej nieco przepraszający uśmiech, gdy wspomniała o tym, ile musiała gadać. W zasadzie nadawała cały czas, tłumacząc i opowiadając, a Akanth jedynie wykonywała polecenia, w ciszy patrząc na nią ze zrozumieniem. Od czasu do czasu tylko coś mruknęła i to było tyle. Patrząc teraz na tę ich naukę było jej trochę głupio. No cóż, przynajmniej wiele z niej wyniosła, a Opowiadająca mogła bez problemu wyczerpać swój limit zasypywania innych słowami. Tyle przynajmniej dobrze. Pytanie zaskoczyło ją nieco, a sama omawiana odwróciła wzrok. Prawdę mówiąc, nic o sobie nie wiedziała. Wyglądało więc na to, że nie tylko Stado Ognia po raz pierwszy spotkało się z pierzastymi smokami – pozostałe stada także ich nie znały.

Nie wiem, jakiej jestem rasy. Nikt nie umiał mi tego powiedzieć. – przyznała, wzdychając cicho. – Porównywano mnie już do ptaków zza bariery, a-ale nic poza tym. Ale jestem smokiem... raczej.

Nie wiedziała, co innego miała jej powiedzieć. Musiało to na ten moment wystarczyć im obu – może któregoś dnia Akanth dowie się więcej na temat własnego gatunku. Może nawet spotka innego jego przedstawiciela kiedyś, gdy sama wyruszy poza tereny Wolnych Stad – takiego jednak, który nie wykluł się tutaj, jak ona sama czy Azhar, ale funkcjonuje w grupie okrytych piórami stworzeń i byłby w stanie opowiedzieć jej o wszystkim? O tym, jak żyją, jakimi prawami się rządzą, jakie mają zwyczaje.
autor: Impresja Niebytu
10 kwie 2022, 13:38
Forum: Warsztat
Temat: Kwarce Magii Ataku i Magii Obrony
Odpowiedzi: 128
Odsłony: 5122

Wkrótce i młoda Kleryczka udała się do kwarców, jakie specjalizować miały się w nauczaniu sztuki magicznej walki. Skinęła im grzecznie łbem, a zaraz wyjęła podarki, jakie zabrała celem złożenia ofiary w zamian za naukę. Cztery błyszczące kamienie szlachetne, jakie pożyczyła za stadnego skarbca wysunęły się ze skórzanej sakwy, a czarne łapy ułożyły je bliżej kwarców. Po tym rajska odchrząknęła cicho, zaczynając mówić.
Byłabym wdzięczna za nauczenie mnie, jak należy walczyć z użyciem maddary. – powiedziała cicho obu kwarcom, mrużąc nieco przy tym ślepia.

» Magia Ataku I oraz Magia Obrony I za 2x diament i 2x tygrysie oko
autor: Impresja Niebytu
09 kwie 2022, 16:15
Forum: Błękitna Skała
Temat: Polana
Odpowiedzi: 722
Odsłony: 80829

Skinęła łbem, by zaraz po raz kolejny zamienić się w słuch. Gdy smoczyca opowiadała, Akanth wyobrażała sobie wszystko na bieżąco, aby jak najlepiej zrozumieć to, co się do niej mówiło. Informacji było jeszcze więcej, ale zdawała sobie sprawę z tego, że wszystkie one konieczne są do tego, by poradziła sobie sama w przyszłości, jeśli chodziło nie tylko o polowanie. Co jeśli ktoś się zgubi i będzie trzeba go znaleźć? Nie potrafiąc wyśledzić drugiego smoka, nie nadawałaby się do pomocy. No i może być także w sytuacji, gdzie konieczne będzie polowanie dla samej siebie. Ba, nawet uzdrowicielskie zioła znajdzie po części używając tej umiejętności – w końcu podążanie za tropem także się na nią składało, a woń roztaczana przez roślinki z pewnością była cenną wskazówką, tak, jak nauczycielka powiedziała. Po tym, jak samica wtłoczyła rajskiej całą teorię, nadszedł moment na praktykę. Zadanie zostało jej ze szczegółami wyjaśnione, więc pozostawało się zastosować. Zamknęła więc ślepia tak, jak smoczyca jej nakazała, oczekując sygnału z jej strony. Starała się także nie skupiać zbytnio na wydawanych przez oddalającą się od niej Opowiadającą – na tym miała skupić się dopiero po tym, jak ta da jej znać, że ma rozpocząć poszukiwania, a nie chciała oszukiwać.

Po zasłyszanej wiadomości mentalnej, obejrzała się na towarzyszącą jej sowę, jakby chcąc upewnić się, że istotnie trzyma się przy niej. Dopiero po tym wykorzystała pierwszy z omawianych wcześniej zmysłów. Zapach Ziemnej był jej już znany, jednakże teraz unosił się wszędzie wokół. Poruszyła się więc w różnych kierunkach, węsząc w powietrzu, aby zobaczyć gdzie będzie on najintensywniejszy. Przeszła więc tak parę razy w różne strony, zataczając koła. Ostatecznie wyłapała, że w pobliżu paru drzew był on silniejszy. Ruszyła więc w tamtą stronę, podążając za ścieżką utworzoną z wonnych nut. Rozglądała się przy tym uważnie, a w tym, że idzie w prawidłowym kierunku, utwierdziły ją zauważone połamane gałązki. Co prawda mogło to być inne zwierzę, jednak towarzyszący uszkodzonym krzakom i pozostałej roślinności zapach sugerował, iż jest to istotnie droga, którą powinna obrać. Szła więc dalej przed siebie, od czasu do czasu na nowo zaciągając się prowadzącą ją wonią. Ślepia próbowały także wyłapać spojrzeniem odznaczającą się kremową barwę, choć bezskutecznie. Przez cały ten czas szła oczywiście spokojnie, niespiesznie, uważając, by samej nie wywoływać zbędnych hałasów. Choć skupić się miała na śledzeniu, postanowiła połączyć tę naukę z tym także, czego już wcześniej się nauczyła.

Gdy gęstwina drzew i krzewów ustąpiła jedynie odrobinę, w oczy Akanth rzuciła się kłoda. Zapach smoczycy unosił się wokół, ale nie mogło być jej w środku – najpewniej wcale by się tam nie zmieściła. Nie widziała jej także nigdzie tutaj. Ze skonfundowanym wyrazem pyska rozejrzała się jeszcze, jakby chcąc podjąć decyzję, w którą stronę udać się dalej, skoro trop tutaj się urywał. Zapach nie stawał się bardziej intensywny ku żadnej ze stron, a i jej ślepia nie dostrzegły żadnych więcej wskazówek. Dopiero gdy wyciszyła się, skupiając na nowo na otoczeniu, strzygnęła jednym z uszu, bowiem wydawało jej się, że coś posłyszała. Nie... Nie wydawało. Oddech, tuż obok! Niepewnie zbliżyła się jeszcze bardziej do kłody, aby następnie wychylić się i zajrzeć na drugą jej stronę. Dopiero wtedy z zaskoczeniem dostrzegła skrytą za obiektem nauczycielkę.

Mam Cię. – uśmiechnęła się znowu i podeszła do niej, stając na wprost.
autor: Impresja Niebytu
02 kwie 2022, 22:19
Forum: Błękitna Skała
Temat: Polana
Odpowiedzi: 722
Odsłony: 80829

Pochwała po raz kolejny przyjęta została z szerokim uśmiechem. Cieszyła się z każdego słowa, które było dla niej istotnie nagrodą za dobrze wykonane zadanie. Słuchała tego, co tłumaczyła dalej smoczyca, biorąc sobie do serca wszystkie jej wskazówki. Wyobrażała sobie wszystko to, o czym opowiadała, powoli kiwając łebkiem z każdym wypowiedzianym przez Opowiadającą zdaniem. Zaciekawiła ją kwestia tego dostrzegania czyjegoś spojrzenia – za mało przebywała z innymi, by się o tym przekonać. Zawierzyła więc na słowo, niemniej sprawa ta wydała się być samiczce interesująca. Będzie musiała się o tym któregoś dnia przekonać. Finalnie, otrzymała proste pytanie. Nie chciała milczeć cały czas, kiedy nauczycielka tak starała się, by wszystkiego ważnego ją nauczyć... Była przecież w stanie przynajmniej jej przytaknąć słownie.

Nie, nie mam żadnych pytań. – odpowiedziała, choć wciąż czuła się nieco z tym źle. Tylko o co miała pytać, kiedy Ziemna tak ładnie jej o wszystkim opowiadała, tłumacząc i ewentualnie poprawiając, czy dopowiadając różne wskazówki? – Co... robimy dalej?
autor: Impresja Niebytu
25 mar 2022, 18:33
Forum: Błękitna Skała
Temat: Polana
Odpowiedzi: 722
Odsłony: 80829

Słuchała wszystkich tych kolejnych informacji, gdy miały przejść do nauki innej, przydatnej umiejętności. Brzmiało to odrobinę skomplikowanie, z pewnością trzeba było skupić się na wielu rzeczach na raz i być uważnym, jeśli chodziło o podkradanie się do ofiary w taki sposób, by przyniosło to oczekiwany skutek. Skupiła się więc mocno na tym i oblizała wargi w skupieniu, analizując całość, gdy przyszła kolej na praktykę po zrozumieniu teorii. Zadarłaby łebek i rozpostarła jeszcze bardziej pióropusz, robiąc to jednak powoli, na wszelki wypadek, jakby jego długie pióra miały zaszeleścić. Łapiąc w ten sposób wiatr odkryła, że subtelnie uderza w jej lewy bok, prześlizgując się także między pióropuszem. Ustawiła się więc tak, aby wiał w jej pyszczek. Wtedy jednak stała tyłem do swojej udawanej ofiary, a także nie zmieniło to za wiele – w końcu zapach wciąż niesiony był w kierunku smoczycy. Obejrzała się więc, a wtedy przyszedł jej do głowy pomysł. Jeśli wiatr nie chciał się z nią zgodzić, to sama przejdzie tak, aby jej odpowiadał.

Przed tym przyjęła jednak odpowiednią pozycję. Ugięła łapy w stawach, obniżając swoje ciało ku ziemi. Tak, jak uprzedziła Opowiadająca, nie szurała brzuchem po ziemi, a jedynie stała nisko na kończynach. Szybko odkryła, że spowalniało ją to znacznie – zdążyła jednak zrozumieć, że szybkie poruszanie nie jest tutaj aż tak istotne. Najważniejsze wydawały się być z pozoru drobne detale, takie jak kierunek wiania wiatru i to, w jaki sposób stawiało się łapy. Jej ptasie palce, można by rzec, odrobinę ułatwiały to zadanie. Nie stąpały ciężko i niezgrabnie, a umożliwiały poruszanie się delikatnie, z wrodzoną wręcz gracją. Obniżyła łeb i przykleiła obie pary skrzydeł do boków upewniając się jeszcze, że trzyma ogon w pogotowiu, luźno uniesiony. Zamarła tak na moment, w myślach rysując sobie ścieżkę, po której pójdzie. I poszła, tyle że z początku przed siebie, by popróbować nowej pozycji, a dodatkowo nabrać odległości.

Oddaliła się odrobinę od Łuski, dopiero po czasie zataczając łuk w lewo. Odległość nie była znaczna, ale samiczce wydało się, że intensywność zapachu mogła być cenną wskazówką dla zwierzyny – pokazywała, jak blisko znajduje się drapieżnik i co planuje. W końcu jeżeli zapach zdaje się zbliżać, to najpewniej należy uciekać. Szła więc tak powoli, ostrożnie, ważąc każdy krok. Patrzyła uważnie pod łapy, omijając usypane przez wiatr górki miękkiego piasku. Stawała raczej na miejscach, w których piach był odrobinę wilgotny, ale za to ubity. Trochę czasu zajęło jej zmierzanie w stronę nauczycielki, jednak ostatecznie stanęła niedaleko za nią. Wiatr także wiał teraz w jej pysk, ale tym razem miała samicę przed sobą.

Kontynuowała więc zbliżanie się, bacząc dodatkowo na swój oddech, w końcu znajdowała się w coraz to mniejszej odległości. Nie chciała, żeby ten ją zdradził. Kontynuowała także obserwowanie podłoża i tam, gdzie trzeba było, zmieniała nieznacznie tor ruchu, by ominąć wszelkie kupki piachu, większe i mniejsze kamyki czy gałązki, jakie wylądowały tutaj być może naniesione za sprawą jakichś ptaków. Wciąż jednak nieustępliwie zmierzała w kierunku morskiej, aż znalazła się dostatecznie blisko. W pewnym momencie po prostu przystanęła. Teraz skupiła się jeszcze bardziej, po czym na drżących łapach powoli ustawiła je nieco mniej na palcach. Robiła to jak gdyby w znacznie zwolnionym tempie, aby ograniczyć jakikolwiek najcichszy szelest, albo nawet wyeliminować go zupełnie. Wszystko po to, by pomóc sobie w utrzymaniu równowagi – podniosła bowiem jedną z przednich łap i delikatnie dotknęła nią boku samicy.

Złapana?

Wyszukiwanie zaawansowane