Smoki Wolnych Stad

Nie patrz się tak na mnie, chciała wywarczeć prosto w jego pysk, ale miast tego wpatrywała się w niebieskie ślepia. Nie dowierzała w to, co widziała. Troskę. Zmartwienie. Prawie nią wstrząsnęło. Zacisnęła zębiska, aż poczuła w szczęce ból. Nienawidziła tego, co zrobiła i nienawidziła tego, jak na nią działał. Że nie był tacy, jak inni – nie reagował złością na jej zachowanie, nie krzywił się, nie potępiał. Zagryzła wnętrze polika, aż krew rozlała się po jamie ustnej. Przełknęła ją. Nie powiedziała nic, wpatrując się tylko w niego, nim wreszcie powoli zwlekła się z ziemi i wyprostowała.
— To odgryzę ci głowę — odparła całkowicie poważnie na pytanie. Tak wolałaby zrobić. To byłoby prostsze. Ale czy na pewno? Roztrzaskanie jaj też miało być łatwe, miało ją uwolnić od obowiązku, a jednak... jednak nie potrafiła tego zrobić. Wbiła szpony prosto w ziemię, zjechała na nią spojrzeniem. — Przestań — wymamrotała nagle ciszej, mniej pewnie. — Przestań tak się szczerzyć — dodała jeszcze ciszej, cedząc słowa, spoglądając na niego ze spojrzeniem, które chyba lada moment miało zacząć strzelać piorunami. Ale nawet gdyby mogła, to... chyba nie potrafiłaby. Żółć zalała jej gardło. Po co się w to wszystko wplątywała?

Przysięga Rozstania

Schła irytująco wolno, ale to nic. Miała czas, wreszcie, dla samej siebie, i mogła pozwolić sobie na leniwe osuszanie się... przynajmniej do czasu, gdy usłyszała trzepot skrzydeł. W duchu przewróciła ślepiami, wykrzywiając pysk i skierowała spojrzenie w stronę źródła... po czym zamarła. Maddara nagle wyparowała, nie sposób było wyczuć jej dalsze wibracje w powietrzu. Wpatrywała się w Laansiaxa z nieprzeniknioną miną i całkiem rozszerzonymi ślepiami, nim machnęła łapą przed własnym pyskiem i odchrząknęła. Trochę minęło. Naszły ją mdłości, jak wtedy, gdy stała pod górą. Przełknęła ślinę.
— W jak najlepszym — skłamała, lepiej lub gorzej, nie wiedziała, nie do końca panowała nad swoim głosem, za co skarciła się w myślach. Była taka słaba, taka głupia. Nie tylko teraz, gdy nie miała kontroli nad samą sobą, a w jej wnętrzu rozpętała się burza, ale przede wszystkim wcześniej. Nie powinna była tego robić. Nie powinna była łamać się, ściągać maski, wyciągać na wierzch czegoś, co nigdy nie miało ujrzeć światła dziennego. Oblizała wargi, które nagle stały się bardzo suche. — Co tutaj robisz? — zmieniła prędko temat, w nadziei, że to pozwoli jej uniknąć nadchodzącej konfrontacji. Poczeka na odpowiedź, a potem powie, że musi już iść; wymyśli jakiś powód i zniknie w odmętach lodowatej wody, przepełniona równie mrożącą pustką w sercu.

Przysięga Rozstania

_____
Futro jej ciążyło, gdy zanurzyła powoli swoje ciało w chłodnej wodzie jeziora po wyjściu z Sosnowego Boru. Starała się to zignorować, razem z mieszającymi się zapachami innych stad, skupiając się na otaczającej ją orzeźwiającej temperaturze. Odetchnęła ciężko, nim zanurzyła łeb, wstrzymując oddech. Przemierzała niespiesznie Zimne Jezioro, nim wreszcie dotarła na Wysepkę. Krążyła po głębszej wodzie w jej okolicy, nim wreszcie wypłynęła na brzeg, otrzepując swoje futro. I znowu westchnęła, po czym ułożyła się na brzegu, maddarą osuszając ciężkie, jeszcze ciemniejszą od wody sierść. Rozejrzała się po okolicy. Szczęśliwie nie widziała nikogo w okolicy, szczególnie z obcego stada, toteż relaksowała się i chłonęła każdą chwilę spędzoną samej, poza grotą i obowiązkiem.

Przysięga Rozstania