Smoki Wolnych Stad

Alduin już nie mógł się doczekać co można było wywnioskować z jego ruchów. Przeskakiwał z łapy na łapę niecierpliwiąc się coraz bardziej. chciał już wzbić się w powietrzę i szybować z tatą. Gdy ten zaczął czegoś szukać grzecznie czekał w miejscu a gdy dostał polecenie zbliżenia się skocznie potruchtał bliżej taty. W końcu jego nauka się poprawnie zaczęła. Oczywiście jak w każdym przypadku na początku była teoria. Musiał przyznać że nie za bardzo rozumiał jak powietrze może stawiać opór. Wiatr co innego już nie raz miał okazję dowiedzieć się jak silne potrafią być wichury. Na szczęście w zrozumieniu tej podstawy pomogło mu porównanie do wody. Od razu wrócił myślami do nauki pływania z Lilją jej uwagi i praktyki mogły mu teraz znów pomóc. A więc ciało równo jak przy bieganiu i przygotować się na opór powietrza jak przy pływaniu, łatwizna. Kiwnął do taty na znak zrozumienia i cofnął się kilka kroków do tyłu. Wyglądało na to że chciał zacząć z rozbiegu. To był ten moment, to właśnie teraz miał uzyskać prawdziwą wolność w poruszaniu. Zaczął biec i wybił się pewny siebie. Skrzydła zostały rozłożone w mgnieniu oka. Pierwsze uderzenie i... Ups. Jego skrzydła poleciały tak mocno że klepnęły o siebie pod samczykiem. Tego młodzik się nie spodziewał, był gotowy na silny opór jak przy wodzie a tu proszę przeszły jak kły przez śliwkę. Jego środek ciężkości poleciał na łeb na szyję. Dosłownie, po pięknym fikołku do przodu którego nie powstydził by się żaden smok akrobata Alduin wylądował pyskiem w ziemi. Ale to nie był koniec wrażeń, w końcu byli na wzniesieniu. Nim ktokolwiek zauważył srebrny smok stoczył się na sam dół. Gdy się zatrzymał powoli wstał obolały strzepując kawałki ziemi i trały z rogów i z pod łusek. W dodatku kręciło mu się jeszcze w głowie.
-uuuuu

Przeświadczenie Dobrobytu

Alduin miał duże szczęście że udało mu się znaleźć wojownika który zechce go uczyć. Okazało się że jednak warto czekać przy arenie na bardziej doświadczone smoki. Mimo iż nauczyciel był z innego stada to Alduinowi to nie przeszkadzało. Był gotów zrobić wszystko by zostać najlepszym wojownikiem. znalazł odpowiednie miejsce gdzie miał się spotkać z Czeredą. Pierwszy raz był w tym miejscu ale to go nie odstraszało. Od razu gdy znalazł się na miejscu zaczął rozgrzewkę. Rozciągnął mięśnie łap i grzbietu po czym przystąpił do powolnego truchtu. Był pełen energii i nie zamierzał tego zaprzepaścić.

Gdy tylko miał okazję nauki i tata dał mu możliwość nauczenia się lotu, Alduin był nakręcony cały czas. Wędrówka tylko potęgowała jego chęć lotu. Oczywiście mamuna potrafiła zająć go zabawą która trochę go rozładowała ale dopiero gdy zaczęła śpiew młodzik mógł się uspokoić. Nim się zorientował zaczął po cichu też śpiewać. Bardzo go to uspokoiło. Zaczął nawet stawiać kroki w rytm słów, był jak w transie. W końcu jednak dotarli na miejsce. Na pierwsze pytanie pokiwał radośnie głową. Kochał latać na grzbiecie taty a wizja tego że będzie mógł razem z nim polecieć w niebo przyprawiała go o miły dreszcz. Nie zwracał już uwagi na Mamune. Był skupiony na tacie.
– A możemy oba na raz?
Zapytał w odpowiedzi na pytanie. Tak chyba było by nawet szybciej nie prawdaż? Zresztą obie te czynności brzmiały dość prosto. Wiatr już czuł w skrzydłach a skakać też umiał więc reszta powinna być dla niego pestką. Prawda?