Legowisko

[Kaltarel]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nauczyciel zabrał przyniesione kamienie, odsyłając je następnie na pokaźny stos kamieni szlachetnych w jego legowisku. – Skała Mądrości – burknął nieprzyjemnym głosem, nie spoglądając nawet na Fantazjotwórczą. Jego zadaniem było uczenie innych a nie zacieśnianie z nimi jakiś stosunków.

[Posępny Czerep]

Samiec przyleciał niesiony skrzydłami wiatru. Jego poszczerbione skrzydła zamiatały powietrze nerwowo. Wylądował i rozejrzał się. Był sam, tylko gdzieś tam w głębi groty czekał wielki smok – Nauczyciel. Pierwszy raz nie przybył tu, by się uczyć. Nadszedł czas, by połączyć swą duszę z płomienistą duszą zwierzęcia. Jego pazury zgrzytliwie otarły się o skały wejścia, chwile później stanął na wprost czarnołuskiego i rzucił przed niego cztery kamienie szlachetne: szafir, turkus i dwa rubiny.
– Chcę oswoić kompana, sowę. – Wymruczał, nie patrząc na Nauczyciela.

[Kaltarel]

Obrzucil Pozeracza ponurnym spojrzeniem. Znowu jakis gad, ktory zaplonal miloscia do ofiary? Ehhm.
– Lesny Zakatek
Burknal, odbierajac (bezczelnie) ognistemu przyniesione kamienie. Blyskotki chwile pozniej wyladowaly na ogromnym stosie. Kamieni, oczywiscie.

[Jeździec Apokalipsy]

Kiara słyszała o Nauczycielu tylko z opowiadań. Ponoć jest to stary, zrzędliwy smok o potężnej mocy. Cóż, w jego moc nie zamierzała wątpić, a charakter sama oceni. Przyszła tutaj jednak z powodu nauki, w końcu musiała się nieco podszkolić.
– Witaj Nauczycielu. Jestem Kiara z Cienia. Chciałabym podszkolić swoją zręczność. – Rzekła uprzejmym głosem, po czym podarowała samcowi 6 kamieni szlachetnych. Był to cytryn, dwa ametysty, nefryt, opal i jaspis, pożyczone od pewnej czarodziejki z Wody. Trochę zajmie jej oddawanie tego cennego łupu, ale z pewnością da radę.
Tak więc czekała, bo niby co innego miała robić?

Link do kamulców

[Kaltarel]

Ledwo sie polozyl a juz musial wstac? Takie rzeczy mozna spotkac tylko w Gorskiej Jaskini. Konkretniej? W legowisku Nauczyciela.
– Polka Skalna
Burknal, wczesniej obrzuciwszy cienista niechetnym (jak nie wrogim) spojrzeniem. Kamienie Kiary zas wyladowaly bezpiecznie na wielkim stosie za jego plecami. Zadem, znaczy!

[Administrator]

Przyszedł czas, gdy nadal Kleryczka, ku ogólnemu rozdrażnieniu dojrzewającej smoczycy, mogła odnaleźć górską grotę starego samca, niby Boga, aby móc opłacić swoje szkolenia. Nie chciała polegać na zwykłych smokach, gdy nie musiała. Wolała zapłacić i dostać to, czego żądała, bez oczekiwania łaski Nauczycieli z innych Stad.
Dlatego też kierując się pogłoskami, jak i pewniejszymi informacjami, które udało się zdobyć, dotarła do tego miejsca.
Dostrzegła wejście do pieczary, przesycone mnogością różnych woni nakładających się na siebie, aż żołądek ściskał się konwulsyjnie. Nie dało się ukryć, że wielu bywalców tej groty nie dbało zbytnio o swą fizyczną powłokę.
Wzdrygnęła się ze wstrętem, stawiając ostrożnie łapy na kamiennym podłożu, jakby się obawiała, że jakiś cham pozostawił po sobie nieprzyjemną niespodziankę.
Mrużąc złociste powieki ruszyła do wejścia. Złocisty pysk samiczki błyszczał pysznie w promieniach płonącej kuli w bezdennej przestrzeni nad nią.
Pociągnęła nosem, ale tylko odrobinkę, nie chcąc się narażać na zbyt intensywne... wonie.
Weszła do pieczary, nie potrafią ukryć pełnego obrzydzenia podrygiwania ogona. Musiała odetchnąć, aby wziąć się w garść. Pocieszała się, że to tylko chwilka. Przecież na pewno nie będzie jej uczył tutaj, prawda? A przynajmniej taką miała nadzieję.
Rozluźniła nieco szczęki, aby zębiska nie zgrzytały o siebie, uniosła wyżej trójkątny łeb i rozejrzała się lazurowymi ślepiami, aby wyłowić jakąś starczą sylwetkę... W kącie coś migotało kolorami.
– Przybywam, aby opłacić szkolenie u Ciebie, Stary Smoku. Interesuje mnie wtajemniczenie w dalsze sztuki leczenia i Maddary – przemówiła donośnie dźwięcznym głosem.
W prawej łapie smoczycy, którą uniosła lekko, pojawiły się diament i piękny opal. Jakby chciała skusić go do wyjścia.

/ Lecz, MP IV

[Kaltarel]

Nauczyciel spojrzał na smoczycę obojętnie i zabrał błyskotki, dołączając je na swój ogromny stos, który znajdował się tuż za nim. Czy zawsze musi się pojawić jakaś jaszczurka, która nie da mu odpocząć?
– Skały mądrości. – Rzucił chłodno, obrzucając ją nieprzyjemnym spojrzeniem.

[Azyl Zabłąkanych]

Trudno było dostać się tutaj, gdy jedynymi wskazówkami są niejasne słowa. Ostrożnie skręcała w podane drogi, wciąż nie będąc pewna, czy kieruje się w dobrą stronę. Jej wątpliwości zaczęły rozwiewać się dopiero wtedy, gdy wyczuła multum zapachów. Prowadziły one wąską, stromą ścieżką w górę, pomiędzy skalnymi ścianami. Mnóstwo stóp, które przeszły tutaj, wyżłobiły ją na półkolisty kształt, a podłoże było twarde, pozbawione kamieni.
Wkrótce dotarła do obszernej jaskini, w której zdecydowanie dominowała woń tylko jednego smoka. Nieco zatęchłe, jakby stare powietrze, a także wszechobecny cień nadawały pomieszczeniu nieco niepokojącego charakteru.
Weszła nieśmiało do środka, poszukując wzrokiem smoczej sylwetki i dopiero teraz rzuciły jej się w oczy zbiorowiska, wręcz góry z usypanych kamieni szlachetnych.
Otworzyła szeroko oczy, nawet jeśli błyski smoczej waluty podrażniały jej ślepia. Czarna sylwetka samca, pomimo tego, iż równie ciekawa, nie sprawiła na niej już takiego wrażenia. Nawet, jeżeli leżała pośród swych skarbów.
– Witaj, Nauczycielu. – Odezwała się dopiero wtedy, gdy otrząsnęła się z pierwszego, niewielkiego szoku. Jej ton nie był już niepewny, przybrał mocną, pewną siebie barwę. – Zwą mnie Zabłąkaną Łuską. Chciałabym poprosić cię o poprawienie mej sprawności.
Zaczerpnęła odrobinę maddary, a przed nią, w równym rzędzie pojawiło się sześć kamieni szlachetnych. Tygrysie oko, topaz, rubin, szafir, onyks i opal. Wciąż nieco szkoda jej było ostatniego z kamieni, który niemal zachwycał swą barwą, jednak... Cóż mogła zrobić?
Przeniosła pewny wzrok na Nauczyciela. Gdy już wysłuchała jego słów, skierowała się tam, gdzie jej przykazał.

// Zręczność III.

[Kaltarel]

Zgarnął wszystkie kamienie, wydając Kleryczce odpowiednie zarządzenie. No polecenie gdzie ma się stawić. – Półka Skalna – mruknął, wogóle nie spoglądając na smoczycę z Życia. Nie spodobała mu się czy może po prostu doszedł do wniosku, że podczas ich wspólnej nauki będzie miał wystarczająco dużo czasu na przyjrzenie się życiowej?

[Migotliwa Aura]

Migotliwa długo nie czekała na to, aby przyjść tu ponownie. Bowiem zaraz po zakończeniu nauki z magii precyzyjnej, ponownie tutaj zawitała, aby z tej magii ponownie się podszkolić. Miała pewien rodzaju niedosyt po ostatniej nauce. Położyła jedyny w jej posiadaniu kamień – szafir przed Nauczycielem i posłała mu delikatny uśmiech.
– Proszę o podszkolenie w zakresie magii tworzenia.
Oznajmiła krótko i czekała na odpowiedź zwrotną.

// MP V

[Kaltarel]

Przewrocil slepiami ale kamien zgarnal. Znowu?!
– Idz tam gdzie ostatnio
Burknal, odsylajac kamien na odpowiednie miejsce. Na wielki stos za jego plecami. Chwile pozniej polozyl powtornie leb na przednich lapach i zamknal slepia.

[Migotliwa Aura]

Nauczyciel chyba będzie jej miał dość po tych jej wizytach. No ale koniec końców wyuczy się tak, że już nie będzie jej musiał nigdy więcej oglądać. Tak czy siak teraz przyszła, aby znów podreperować swoje umiejętności, bowiem do perfekcji brakowało jej jeszcze dużo. Ale w końcu będzie tak dobrą Uzdrowicielką, jak się da. Skinęła krótko łbem, a w jej krwistych oczach czaiło się coś na kształt przeprosin.
– Nauczycielu, chciałabym jeszcze podszkolić swoje umiejętności lecznicze.
Oznajmiła krótko, kładąc przed czarnym smokiem topaz.

[Kaltarel]

Nauczyciel obrzucił Migotliwą znudzonym spojrzeniem po czym zgarnął topaz i rzucił go na pokaźną stertę kamieni na stosie.
– Skały mądrości. – Burknął nieprzyjemnym głosem. Ci uzdrowiciele ostatnio się na niego rzucali, kiedy będzie mógł od nich odpocząć?

[Dwuznaczna Aluzja]

Dwuznaczna Aluzja ponownie zawitała w legowisku Nauczyciela. Wiedziała, że niespecjalnie ucieszy się na jej widok. Zresztą, z wzajemnością. Najgorsza była myśl o tym, że znowu przez dziesięć minut będą męczyć się z kwestiami typu "po co tu przyszłaś, czemu znowu wytrzymałość". Jakoś to przeżyje, bo, trzeba przyznać, ten stary zrzęda dobrze uczył.
Zawitała w jego legowisku, po czym położyła przed nim sześć kamieni szlachetnych. Diament, szafir, ametyst, koral, opal i szmaragd.
– Chcę znowu wzmocnić swoją wytrzymałość – mruknęła beznamiętnie, chociaż jej lewe, złote oko błyszczało niebezpiecznie. Prawe zaś, zupełnie białe, wręcz upiorne... Niewiele dało się zniego wyczytać. Pustka.

[Kaltarel]

Nauczyciel nic sobie nie robił z aparycji Otchłani. Ot, zmierzył ją pogardliwo-poirytowanym spojrzeniem, zbierając w międzyczasie jej kamienie. – Półka Skalna – burknął wyraźnie zły, że znowu ktoś mu przeszkadza. I to dość w krótkim czasie.

[Kruczy Śpiew]

W legowisku starego smoka pojawiła się barwna, pokryta futrem smoczyca. Rozglądała się z wyraźnym zaciekawieniem, bowiem do tej pory Kaltarela znała jedynie z opowieści. I wiedziała, że u niego może kontynuować swoje szkolenia. Weszła do środka i, jeśli go zastała, powitała Nauczyciela skinieniem łba.
~ Witaj Nauczycielu ~ wyszczerzyła białe kiełki w uśmiechu. ~ Chciałabym podszkolić swój umysł.
Wyciągnęła przed siebie łapę z sześcioma akwamarynami.

// Inteligencja II