Lustrzany las

[Złuszczona Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jej pierwszą myślą rzeczywiście było uskoczyć, ale zawahała się, słysząc słowa wojowniczki. Dobrze, że tym razem nie obserwowała sytuacji wpatrując się w drzewa, bo by mogła przeoczyć moment, w którym Piasek zamachnęła się ogonem. Jedynym ostrzeżeniem, jakie dostała był świst. Odwróciła wzrok.
Ciężko było określić w co jej nauczycielka mogła celować – młoda nie miała czasu by się zastanowić. Rozpędziła więc swój, z mocno bijącym sercem – nigdy tego nie robiła i nie miała za grosz wyczucia. Rozszerzyła łapy i obniżyła je, przenosząc ciężar ciała na przód i szukając równowagi. Jej ogon zatoczył mały łuk i wybił się w pobliżu prawej łapy, unosząc się z coraz większą prędkością. Na wszelki wypadek włożyła całą swoją silę w to, by bez problemu mógł odbić uderzenie. Celowała mniej więcej w środkową część – nie była tak ruchliwa jak końcówka i tak stateczna jak nasada. Jeśli jej się uda, być może sama zada jakiejś obrażenia? Ale to nie było w tej chwili istotne.

[Oddech Pustyni]

//pamiętaj jeszcze, żeby opisać dokładnie czym ty uderzasz. Wiemy, że ogonem ale brak informacji o tym, jaką grubością.

Ogon smoczycy przeciął powietrze w pobliżu celu, a potem odskoczył, pod wpływem uderzenia Złuszczonej. Chociaż Adeptka nie była zbytnio zdecydowana w sprawie swojej obrony, to myślała dobrze i wybrała taką część, którą jest w stanie trafić, a także odbić.
To jednak nie był koniec, Oddech nie miała zamiaru pozwolić drzewnej na wytchnienie, ponieważ na arenie czy polowaniu, przeciwnik również nie da jej takiej chwili. W momencie gdy ogony samic zderzyły się o siebie, pustynna wybiła się mocno z zadnich łap i przestępując na przednich, odwróciła się w kierunku uczennicy. Kiedy tylne kończyny opadły, przednie były już stabilne, gotowe do następnego ruchu. Ognista wybiła się po raz kolejny, tym razem bezpośrednio na przeciwniczkę. W locie uniosła lewą łapę i gotowa była, przy lądowaniu, wbić ją w lewy bok samiczki. Ponieważ przed chwilą stały tyłem do siebie, cel nie znajdywał się pośrodku tułowia, a bliżej zadu atakowanej.

[Złuszczona Łuska]

//OK q-q

Tępo walki stawało się coraz szybsze i młoda oddychała ciężko, próbując się dostosować. Jak na razie było to szalenie satysfakcjonujące.
Niemal nie zauważyła, jak Oddech się odwróciła. Mgnienie powieki i już wybijała się w jej stronę, Młoda rozsunęła odrobinę łapy, bo teraz jeszcze trudniej jej będzie zachować równowagę. Pochyliła się jeszcze mocniej do przodu, tym razem jednak znacznie szybciej, nadając ciału pęd. Przycisnęła skrzydła do boków i pochyliła łeb, prawie dotykając nim wilgotnej trawy. Ogon podwinął jej się pod brzuch, nie chciała by przeszkadzał. Ugięła przednie łapy i wybiła się z nich mocno, celując do góry piętami w klatkę piersiową Wojowniczki, tuż pod szyją, lekko z lewej strony. Chciała jak najmocniej uderzyć, by, tak jak wcześniej zbić ją z toru. Przed jej oczami, w trawie, buszowały mrówki. Jej umysł zaobserwował to gdzieś w międzyczasie, a na młodą spłynęło wrażenie spokoju.
Było to iście dziwaczne zagranie, nie wiadomo, czy podyktowane odwagą, czy głupotą.

[Oddech Pustyni]

//ma dedukcja mówi, żeś atakowała zadnimi nogałkami, ale w takim razie powinnaś opisać także co się dzieje z nimi. wybiłaś się z przednich, ale po co skoro tylne stoją na ziemi xD?

Wygląda na to, że Złuszczona nie za bardzo przemyślała swój ruch. Podkurczyła i wybiła się z przednich łap, tylne zaś drgnęły odruchowo, podrzucając zadem samiczki. Oddech machnęła łapą przy boku drzewnej, przy czym delikatnie ją zadrasnęła. Nie rozdarła łusek, ale zostawiła na nich wyraźną kreskę. Kiedy wylądowała, smoczyce stały przez chwilę obok siebie. Nauczycielka oddaliła się, w chwili gdy doszło do niej, że stoi zbyt blisko Adeptki –W obh-obronie, tak jak ataku, bardzo ważna jest precyzja. Musisz myśleć nad każdą częścią ciała, najbardziej nad tymi z których korzystasz, ale nie sss-zapominając też o mniej-mniejszych, wciąż istotnych częściach. Łatwiej jest wierzgnąć, kiedy ps-przednie łapy nieco podkuh-podkurczysz, tylne zaś mocno wyrzucisz do góry– wyjaśniła, powoli przysiadając –Chyba, że miałaś zamiar zrobić coś jeszcze innego. Tutaj możesz kombinować, w koń-końcu po to się uczymy, ale nie zapominaj, że powinnaś przeanalizować co chcesz osiągnąć danym ruchem, a także zorientować się, czy z obraną strategią, jest-jesteś w sss-stanie taki ruch wykonać.– wstała i przybrała pozycję gotowości. Teraz to ona czekała na ruch Złuszczonej.

[Dziki Agrest]

Dzika po otrzymaniu wiadomości udała się na poszukiwanie skradzionych nauczycielowi kamieni szlachetnych. Miejscem, w których postanowiła ich poszukać był Lustrzany Las. Czemu akurat to miejsce? Jakoś tak wzywało ją, jakby naprawdę tu mógł się znajdować się ten kamień. Jeśli chochliki ukryły gdzieś kamień to zapewne właśnie tutaj. W końcu niektóre kamyki mogły z łatwością wtopić się w tło. Szklane drzewa, pozornie szlachetne jabłka.
Tak czy siak samica uniosła nieco wyżej łeb starając się wypatrzeć kamieni szlachetnych należących do nauczyciela. Miały swój charakterystyczny i trudny do przeoczenia połysk, dzięki któremu można było je odróżnić od pozostałych głazów. Jeśli nie tym sposobem to zawsze mogła je rozróżnić po interesującej barwie. W końcu taki rubin, cytryn, malachit czy perła już dzięki samemu kolorowi odróżniała się od zwykłych, szarych kamyków. Miała nadzieję, że uda się jej znaleźć chociaż jedną z zagubionych błyskotek nauczyciela.

[Administrator]

/odpis eventowy

Lustrzany Las rzeczywiście wołał Dziką. I to dosłownie, bo kiedy smoczyca zbliżyła się do jednego z tutejszych drzew usłyszała bardzo odległy chichot. Po uważnym rozejrzeniu się wokół, dostrzegła kilka naprawdę bardzo interesujących jabłuszek. Jednak, mimo poszukiwań, nie odnalazła żadnych pozostawionych, lub schowanych tutaj kamyków. Ba, nie było ani kamyków, ani ich połysku, ani kolorów odcinających się na tle tła. Ani nawet śladów po tej istotce, która gdzieś tam w oddali zechciała się zaśmiać. A może to tylko wytwór wyobraźni?

// Smok po odejściu z tego tematu, może rozpocząć poszukiwania w innym.

[Dziki Agrest]

A może ten chichot był prawdziwy, a smoczyca nie miała żadnych przewidzeń? W razie czego jeszcze raz postanowiła się tu rozejrzeć. Bystrymi ślepkami próbowała wypatrzeć cenne klejnoty lub chociażby tę śmiejąca się istotkę. Może był to chochlik? Kto wie... Tak czy siak zarówno błyskotka nauczyciela jak i roześmiana istotka raczej powinni bardzo się odróżniać od tutejszego krajobrazu. Och bogowie, pomóżcie temu biednemu, zapracowanemu starcowi i pomóżcie Dzikiej odnaleźć jego klejnoty! W końcu szuka ich w dobrej sprawie. A ten zrzędzący, a zarazem wspaniały nauczyciel, który od wielu, wielu księżyców uczy smoki nie zasłużył na taką karę jaką jest kradzież jego kamieni. Dzika w swoim łebku prosiła wszystkie bóstwa, by pomogły odszukać jej skarby nauczyciela.

[Administrator]

/odpis eventowy

A więc Dzika postanowiła zostać.. Kto wie? Może i postąpiła dobrze. Jednak jej wzrok nie wypatrzył ani jednego nawet małego szlachetnego kamyczka. Mimo że szukała długo. Cokolwiek, co by tu pobłyskiwało, okazywało się po chwili być kolejnym płatkiem śniegu lub sopelkiem. Pech? Zaraz zaraz, czy to znowu ten śmiech? Gdyby tylko Dzika zaczekała jeszcze chwilkę, mogłaby dostrzec jak gdzieś daleko wśród drzew, z zawadiackim uśmiechem na buźce, pędzi chochlik. Jednak, moment później, stworzonko gwałtownie zawraca i również biegiem ucieka. Chyba nie chciało tu nikogo spotkać. Po chwili znika z oczu. Jego ślady prowadzą w jakiś inny teren Szklistego Zagajnika.

/W razie niejasności – chochlik wybiegł z tematu

[Dziki Agrest]

Dzika wzruszyła barkami. No i uciekł. Udała się więc w inne miejsce opuszczając ten przepiękny las. Rozłożyła skrzydła i natychmiastowo odleciała w jakieś inne miejsce tego wspaniałego skrawka terenu zwanego przez tutejsze smoki Szklistym Zagajnikiem. Na jej pyszczku pojawił się delikatny uśmiech, kiedy myślała o tym, że może odnaleźć choć jeden ze skradzionych kamieni.

[Złuszczona Łuska]

Młoda nie potrafiłaby określić, co zrobiła, jeśli ktoś by ją zapytał. Miała wielkie plany, była skoncentrowana i pełna zapału a wylądowała pyskiem w piasku. I jednego była pewna – wina leżała całkowicie po jej stronie. Jednak, jak do tego doszło jej umysł nie zarejestrował. Dobrze, że to nie była prawdziwa walka, bo młoda już żegnałaby się z życiem, a tak Wojowniczka zadrasnęła tylko jej bok.
Teraz powoli podniosła się na drżących łapach i już z nieco większą pewnością, przyjęła pozycję gotowości. Musiała sobie ją przypomnieć, ale wystarczyło spojrzeć na wojowniczkę, która z gracją ją przyjęła, wydawałoby się – mimochodem. I tak, obie stały w rozkroku, z wysuniętą jedną łapą do przodu, skrzydłami ściśle dociśniętymi do boku i wygiętą szyją. Ogon Piasku leżał w idealnej linii z kręgosłupem i młoda zamrugała, podziwiając jej precyzję. Sama też spróbowała i, mimo że czuła wygodę, wiedziała że nie jest to idealne ustawienie.
Teraz wystarczyło zaatakować. Mimo, że Piasek lekko się odsunęła, nadal stały bardzo blisko siebie.
Ale miała już dość. Postanowiła zadać pytanie, które już od pewnego czasu ją nurtowało, by mogły chwile odsapnąć.
Rozprostowała szyję, rozluźniła skrzydła i przysiadła na zadzie. Oddech pewnie będzie podejrzewała jakiś podstęp. Coś wpełzło jej po obojczyku. Zmiażdżyła to łapą, chwilę później jej się przyglądając. Ćma? Rozejrzała się dookoła, ze zdumieniem – złota twarz już się schowała. Czubki srebrnych drzew odbijały światło i zdawały się płonąć w mroźnym powietrzu. Niebo było czyste. Tak długo tu siedziały?
– Oddech, walka w powietrzu jest trudniejsza, prawda? Ale wydaje mi się, że produkuje mnóstwo nowych możliwości. Na arenie smoki wolą walczyć w powietrzu, czy na ziemi? Czy może jest to wcześniej ustalane? Opowiesz mi trochę o tym?

[Dynamika Ostrza]

Dynamika, w nadzwyczajnie dobrym nastroju przemierzała szklisty zagajnik, truchtając wesoło, beztrosko. Jej sposób poruszania się między drzewami przypominał nieco pisklę które dopiero nauczyło się dobrze biegać i prezentowało tą umiejętność będąc niezwykle dumnym z siebie. Czasami celowo przeskakiwała powalone pnie czy przykryte śniegiem skały zamiast je po smoczemu ominąć. Dla samej zabawy. Bo mogła. A przy tym łapała powietrze haustami w otwarty pysk, którego wargi były wygięte w radosny uśmiech.
W końcu wyskakując spomiędzy dwóch drzew wylądowała prosto w zaspie, w której zapadły się jej łapy i straciła równowagę. Oczywiście skończyło się to ślizgiem na brzuchu przez pół ogona, po którym została wyraźna koleina w śniegu. Kiedy już wytraciła prędkość zaczęła się wesoło śmiać, przymykając ślepia i obracając się w śniegu na bok. W końcu musiała jednak przestać się śmiać i złapać oddech.
Podniosła się z ziemi, wciąż się uśmiechając i otrząsnęła się niczym mokry pies, rozpraszając przyklejone do jej futra drobinki śniegu po przestrzeni wokół niej. Wtedy jednak dostrzegła coś ciekawego.
Nie była już pośród zwykłych drzew. Te wyglądały jak z lodu, czy kryształu. Choć pokryte śniegiem od wierzchu, pionowymi gałęziami i pniem rozszczepiały światło, nadając temu miejscu przecudowny wygląd, zwłaszcza zimą. Można się było nawet w nich przejrzeć.
Dynamika obróciła głowę bokiem i uśmiechając się obejrzała swoje odbicie na pniu jednego z większych szklanych drzew...

[Nathi]

Obok swojego odbicia przywódczyni mogła ujrzeć również ciemniejszy punkt; coś brązowego, wielkości smoka stało jakieś trzy ogony dalej. Nie poruszało się, ale Dynamika mogła wreszcie poczuć na sobie spojrzenie tajemniczej postaci. Może obserwował ją cały czas, ale ona zajęta swoimi zabawami nie zwróciła na niego uwagi...?
Punkt ten okazał się być, rzecz jasna, Słowem Prawdy. Tak... Tak niegdyś go nazywano. Nie potrafił jednak powiedzieć, kim był teraz. Jak miał na imię.
Słowo przez wiele księżyców się nie zmieniał. Wyglądał niemal tak samo. Ostatnimi jednak czasy jego ciało jakby przypomniało sobie o konieczności starzenia się i z nieubłaganą szybkością nadrabiało straty. Wyglądał znacznie gorzej, niż podczas poprzedniego spotkania z nią. Był bardziej przygarbiony, stracił na wadze, łuski mu zmatowiały, a oczy zapadły się głębiej, teraz skrywane złowrogim cieniem.
– Nie ma się z czego cieszyć, przywódczyni. Ten las jest kłamstwem – stwierdził, choć nie kwapił się do uzasadnienia swojej tezy.

[Oddech Pustyni]

Nauka rzeczywiście trwała już trochę czasu, a samice ledwie zorientowały się, że Złota Twarz zatoczyła nad nimi niemalże pełen łuk. Oddech powalczyłaby jeszcze chwilę, ale skoro samiczka zarządziła chwilę na odpoczynek, nie miała zamiaru się sprzeciwiać.
Kiedy zadała swoje pytanie, pustynna rozmyślała przez chwilę nad swoim teningiem z Wizją oraz pewnym pojedynkiem na Arenie. Z latania nie korzystało się tak często jak spodziewała się, podczas pierwszych lekcji, ale może smoki bały się konsekwencji upadku, dlatego wolały nie ryzykować.
–Powinnaś jeszcze poćwiczyć. Wiem, że ph-profesja na której się skupiłaś to uzdrowicielsss-uzdrowicielstwo, ale walka w ostateczności zawsze ci się przyda. Musisz poświęcać temu co h-robisz więcej uwagi, może rozkładać to na części, żeby sobie ułatwić. Na poprawny atak nakłada się wieh-wiele czynników, jak dobre ustawienie, doskok, lądowanie, ruch łapy czy szczęk– wyjaśniła dodatkowo, mając nadzieję że przy przyszłych treningach Złuszczonej uda się to opanować
–Zaś co do twojego pytania. Przed ross-rozpoczęciem walki ustala się wszelkie warunki, od celu pojedynku po dozwolone ataki. Jeszcze nigdy z nikim nie ustalałam żeby latanie było wykh-wykluczone, dlatego sądzę, że smok który kategorycznie nie chce walczyć w ten sposób, z pewnością sam da ci wcześniej znać. Walki w powiet-powietrzu mogą być mało popularne, ponieważ zdaje się że są bah-bardziej niebezpieczne, a możliwy rodzaj obrażeń trudny do przewidzenia– w sumie polatałaby. Ostatnio kiedy walczyła w powietrzu, była jeszcze Adeptką
–Chcesz przetess-przetestować taką walkę?


//jeśli się uda to atak na II oraz Obrona na I

[Złuszczona Łuska]

Poruszyła uszami w rozterce. Oddech z pewnością miała rację – powinna jeszcze poćwiczyć, ale szczerze mówiąc, miała już tego serdecznie dość. Walczyła z przemożną chęcią, by położyć się na tej srebrzystej polanie i obserwować chmury.
Tak czy inaczej, zdecydowanie się do tego nie nadawała, nie podobało jej się, że musi skupiać się na błędach przeciwnika i liczyć na to, że zada mu jak największe obrażenia.
Jej delikatna budowa, brak rogów czy potężnych kłów, też temu nie sprzyjały.
Ale te umiejętności będą jej bardzo potrzebne. Nie wiadomo, co w najbliższym czasie przyniesie los. Gdyby przyszłoby jej bronić stada albo syna, zahamowania, które teraz pętały jej łapy, znikną i każda zadana rana będzie burzyła jej krew i sprawiała satysfakcję.
Te myśli też nie poprawiały jej humoru, jedynie sprawiły, że spochmurniała a w jej zielonych oczach zabłysła determinacja.
Kochała latać. Może, gdyby połączyłaby te dwie rzeczy, przestałaby się martwić i po prostu zaczęła dobrze bawić?
Z tą myślą znów się podniosła; ta krótka chwila odpoczynku pozwoliła jej uspokoi oddech i zebrać myśli.
Rozszerzyła łapy, przycisnęła skrzydła do boków i przysiadła na zadzie. Wybiła się mocno z tylnych łap, przednie unosząc wysoko do góry. Rozwinęła skrzydła, mocno zagarniając powietrze pod brzuch. Kilka sekund tak wisiała, nim się nie wzniosła. Zatoczyła leniwy łuk, czekając, aż Oddech do niej dołączy.

[Oddech Pustyni]

Kiedy Złuszczona się wzniosła, Oddech przez chwilę obserwowała, jak jej tułów unosi się i opada, zgodnie z ruchami skrzydeł. Fascynowało ją, jak takie wielkie cielsko mogło utrzymać się w powietrzu oraz jak potężne musiały być same mięśnie, że nie poddały się już przy pierwszym machnięciu. Patrząc tak, jak drzewna wisi w powietrzu, smoczyca zapragnęła czym prędzaj do niej dołączyć. Tym razem nie jak w przypadku Wichury, żeby tak po prostu sobie z nią polatać, ale kontynuować walkę. Najwyraźniej Kleryczce nie dane było odpocząć.
Wznosząc się Złuszczona jasno dała znak, że chce powalczyć w powietrzu. Tutaj nie potrzebowały teorii, liczyło się działanie i zwinność –W powietrzu może być gh-groźniej, więc się skup– odezwała się z ziemi, a potem wybiła mocno z zadnich łap i uderzyła potężnymi lotnymi kończynami, żeby już po chwili znaleźć się pod samiczką. Otworzyła szczęki i kłapnęła nimi ostrzegawczo, a potem zaczęła wznosić się coraz wyżej, chcąc dosięgnąć zwisającego luźno ogona samiczki i chapnąć go, kilka szponów powyżej końcówki. Taka zabawa w berka z dala od ziemi, mogła być zdecydowanie ciekawsza.

[Pani Wojny]

Fioletowa smoczyca wypuściła z pyska kłęb pary, z dziwnym błyskiem w oku przyglądając się, jak rozpływa się on powoli w powietrzu. Stara smoczyca wygodnie umościła siedzenie w śniegu pod jednym z dziwnych drzew, ciepło owijając ogonem łapy. W tym wieku łatwo było o choroby. Z lekko zadartym łbem, obserwując niebo, czekała na smoka Życia.