Gorąca zatoczka

[Piórko Nadziei]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Bażant jest ptakiem łownym. Dla nas jest to pyszne mięso, ale trudno się go łapie, a jedzenia z tego jest nie wiele. Nocą, gdy wypatrzysz bażanta, upolujesz go bez wysiłku. Nocują na drzewach, gdzie nawet nam czasem, trudno jest doskoczyć. Ale też mamy skrzydła. One zaś, o ciemku bardzo słabo widzą. Dlatego polowanie na nie nocą jest łatwe.
-Tropienie śladów, to początek polowania. Najpierw musisz wypatrzyć ślad, zidentyfikować go, to znaczy, rozpoznać do kogo należy, ocenić świeżość śladu, a potem pójść za nim.
Piórkowy Kolec wstał i poszukał jakiegoś śladu. Było ich tutaj pełno. Choćby te które sami zostawili.
-Zobacz, tutaj widać odciski łap. Akurat są to nasze ślady. Gdy się im przyjrzysz, możesz zauważyć różne ślady. Przednie i tylne łapy zostawiają odrobinę inny ślad. Ale powtarzają się tylko dwa wyodrębnione ślady, przednie i tylne moje i twoje. Nie ma innych. A dlaczego, skoro smoki często tu przylatują i też zostawiły ślady? Ponieważ trawa, w której się odcisnęły, sama potrafi się naprawiać. Ślad taki jest mało trwały, ale dzięki temu wiesz że świeży. Trwalszy ślad zostanie na miękkiej ziemi, piasku, a najtrwalszy na śniegu.
– Gdy widzisz wiele, niemal identycznych śladów, musisz je obwąchać. Każda istota zostawia swój indywidualny zapach. Smoki mają bardzo dobry węch. Potrafią więc odróżnić a nawet zapamiętać indywidualne różnice zapachowe. Tak zwane markery.
– Posługiwanie się powonieniem, to nie tylko obwąchiwanie śladów, choć ich jest wiele więcej, niż ci teraz powiedziałem. Ale co zrobić gdy nie ma nigdzie żadnych śladów? Otóż, tutaj również posłużymy się zmysłem powonienia. Podnosisz głowę wysoko i ustawiasz się pod wiatr. Tak zwanym, górnym wiatrem możesz wyczuć zapachy naniesione z prądem powietrza.–
Piórkowy Kolec uniósł głowę i ustawiając się pod wiatr zaczął węszyć.
– Spróbuj ty i opisz mi co czujesz. Wiem że poznałaś dopiero zapach bażanta, ale może jeszcze coś wyczujesz. Opisz mi wszystkie zapachy jakie wywęszysz, a jakie zdołasz zidentyfikować.

[Poranna Rosa]

Czyli tam w górze mogła wyczuć nowe zapachy? Na dole wyczuwała już wiele woni. Młoda uniosła łeb i pociągnęła noskiem. Najpierw raz, potem drugi... Zapachy, zapachy wszędzie.
– Czuję to co na ziemi... I więcej. – wymamrotała na początku zastanawiając się przez moment, by móc rozróżnić chociaż część z tych woni. – Jest tu zapach drzew, liści, żywicy. Wyczuwam też woń chyba kwiatków i trawy. Jakiś dziwny, słodki zapach, którego nie znam. Jakiś dziwny, choć o dziwo jednocześnie całkiem przyjemny, nieznany mi odór. Jeszcze zapach wody. No i twoją woń oczywiście. – Następnie znów obniżyła łepek. Dość tych zapachów. Jednak chyba o wiele bardziej wolała czuć mniej z nich i trzymać normalnie łepek.Sakira spojrzała się na Piórka. Czy o to mu chodziło?

[Piórko Nadziei]

– Dobrze. Potrafisz wyczuwać różne zapachy. Teraz nie wiele jeszcze ich znasz, ale z czasem, będziesz potrafiła z daleka wywęszyć dzika, sarnę, żubra, lub drapieżnika. Zapamiętuj więc zapachy napotkanych zwierząt, a ułatwi ci to tropienie ich. Przydatne to będzie również wtedy gdy zgubisz tropiony ślad. A tak może się zdarzyć. Wtedy możesz poczuć go ponownie, jeśli szłaś za śladem pod wiatr. Wtedy on jest twoim sprzymierzeńcem. Może jednak przeszkadzać, gdy za śladem idziesz z wiatrem, ponieważ twój zapach leci do tropionej zwierzyny. A nie tylko ty masz dobre powonienie. Wszystkie zwierzęta mają doskonały węch. Najlepszy jednak te psowate, jak wilki.
– Zajmijmy się teraz śladami zwierząt pozostawionymi na ziemi. Do nich należą odciski nóg, połamane gałązki, nadgryzione liście i wiele innych śladów, na przykład kępki futra.
Podczas tropienia zwierzyny, musisz bardzo łączyć fakty. Złamana gałązka może być przez wiatr. Ale jeśli widzisz ślad odciśnięty na ziemi, a on się urywa, bo na przykład grunt był zbyt twardy, aby go odcisnąć, wtedy szukasz gałązek wyłamanych w kierunku spodziewanym, do kierunku poruszającego się, tropionego zwierzaka. Ślady zapachowe są dość mało trwałe, ale to może i dobrze, ponieważ upewniasz się że znaleziony ślad, nie jest jakiś bardzo stary. To samo z kępkami futra. Obwąchujesz je, aby zorientować się czy są w miarę świeże i czy intensywnie pachną.
-Są jeszcze ślady zapachowe zostawiane specjalnie. Te są intensywniejsze i bardziej długotrwałe, choć i one nie trwają bez końca. Spłukuje je deszcz, poranna rosa, wiatr. W ten sposób samce, przywódcy stad, a czasem samotnicy, znaczą teren swoich łowów. Najpotężniejszym z drapieżników jest smok. Ale trafiając na zapach drapieżnika, musisz kalkulować czy podjąć ślad, bo polowanie nie będzie łatwe, a drapieżnik nie ulegnie bez walki. Czasem zada duże rany.
Większość zwierząt ma swoje gruczoły zapachowe, do oznaczania terenów. Ociera się nimi lub zmieszane z moczem wystrzeliwuje na znaczony teren.
-Ślady żerowisk, są bardzo interesujące dla ciebie. Zwierzęta lubią wracać na żerowiska. Tutaj można się przyczaić lub odszukać świeży ślad. Resztki jedzenia, rozkopana ziemia, jak w przypadku pekari, dzików i im podobnych, obgryziona kora drzew, albo poobgryzane liście. Wyjedzone kępki traw.
– Interesującym śladem są odchody. Intensywność ich zapachu powie ci, jak dawno były pozostawione. Wtedy wystarczy poszukać innych śladów. Może ślady odchodów napotkane na ziemi, nie wydadzą ci się takie przyjemne, w dodatku myśl o obwąchaniu ich....–
Piórkowy Kolec spojrzał na Sakurę, ciekawy jej miny, gdy wspomniał o odchodach.
-Widzisz te niskie i gęste krzewy? Tam jest początek twoich poszukiwań. Wejdziesz w krzaki, bo to miejsce, w którym zwierzęta łowne szukają schronienia. Tam też jest mało trawy, z powodu słabego nasłonecznienia, więc ślady są bardziej widoczne. Jeśli coś znajdziesz opisz mi to. Pamiętaj aby dokonywać analizy. Ślady, na ziemi i gałązkach, ich zapach. Łącz fakty, analizuj i wróć tutaj mi o tym powiedzieć.–

[Poranna Rosa]

Sakura z przymrużonymi ślepkami słuchała Piórkowego. Nie zareagowała na wspomniany wątek o odchodach. Była bardzo poważna i zajęta zapamiętywaniem wszystkich tych informacji.
Jej kolejnym zadaniem było udanie się na poszukiwanie śladów. Nie była pewna czy jej się uda. Może i miała te swoje całkiem bystre ślepka i wiedzę, którą otrzymała od Piórka jednak czy to wystarczy, by potrafiła znaleźć i odpowiednio odczytać trop?
Wchodząc w krzaki nie szukała niczego dużego, choć i taka rzecz bardzo by ją zadowoliła. Zwracała uwagę również na małe ślady i takie też udało jej się już po chwili znaleźć. Na ziemi odciśnięte były ślady łap. Widziała tez kilka innych tropów pozostawionych przez to zwierzę. Sakura wszystko obwąchała, obejrzała po czym wróciła do samca. No, to czas na paplanie!
– Widziałam odciski stópek. Małych, maluteńkich. Miały trzy cienkie, zakończone pazurkami palce z przodu i jeden z tyłu. Bez żadnych błon pławnych. Chude i chwytne. Zwierzę chodząc stawiało je na ukos. Tylnym, długim palcem na zewnątrz. Były tam też świeże, białe odchody przypominające białą, rozlaną, gęstą ciecz. Na ziemi leżały resztki po posiłku. Jakieś skorupki robaków, kawałek dżdżownicy...
Były tez tam piórka. Dużo czarnych i ciemnoszarych piórek. Małych co prawda, ale były! Tu nawet mam jedno! – Odpowiedziała zadowolona pokazując Piórkowi lotkę wrony. Sakura nie rozpoznała jednak co to za ptak. – To na pewno jakiś ptak. Mały, niezbyt warto na niego polować. Czy tak? – Odezwała się jeszcze na chwilę i zamilkła przyglądając się ładnie wyglądającej lotce.

[Piórko Nadziei]

– Ptaki są niezwykle czujne i płochliwe. Uciekają nawet na poruszenie liścia przez wiatr. Ich oczy widzą dookoła głowy. Wiele wysiłku a mało pożywienia.Ale smoki polują na ptaki. Nawet w locie, z góry pikując na nie i łapiąc w szpony, lub w nocy, we śnie. Większość ptaków cierpi na ślepotę. Ptaki na jakie polujemy to bażant, bocian, cietrzew, czapla, dzikie kaczki, gołębie, jastrząb, kormoran, kruk, orzeł, ale w górach, puchacz, puszczyk, sowa, sroka i wrona. Bardzo wiele ptaków posiada siwe i czarne piórka. Ty znalazłaś miejsce pożywiania się wrony siwej. Można też, chyba nawet częściej, spotkać wronę czarną. W ten sposób jednak ptaka nie wytropisz. Musisz szukać śladów o takich...–
Piórko odgarnął wszystkie rośliny z ziemi, aby widać było gołą ziemię i za pomocą maddary, odbił ślad racicy. Wyobraził sobie ślad sarny, składający się z dwóch jakby łezkowatych kształtów, rozdzielonych między sobą.
-To są ślady parzystokopytnych, tak zwane racice. Ten bardziej szpiczasty koniec, to przód kopyta. Wielkość i kształt mówi ci jakiego gatunku zwierzę tropisz. Ten który ci pokazuje to sarna.–
Piórkowy Kolec odcisnął w ten sam sposób jeszcze ślady dzika, jelenia, daniela, pekari. Potem jeszcze większe ślady łosia, żubra, tuta i krowy. Oraz ślady innych kopyt jak konie i osły. Były tam też ślady małych zwierzątek, takich jak króliki, zające, lisy.
– Szukaj głównie tych śladów. Niestety, na polowaniach znajdziesz ślady różnych drapieżników. Tych się wystrzegaj.
– Czy masz jeszcze jakieś pytania? Bo moglibyśmy na tym naukę zakończyć.

[Poranna Rosa]

Ale przecież ptaszka odciski tez były ładne! Może i by się nim nie najadła, a sam był strasznie szybki i trudny do złapania to jednak zawsze było coś!
– Nie mam pytań. – Zakończyła tak chyba temat śledzenia. Interesowało ją jeszcze coś... chodziło o skradanie. Kamuflaż przerabiała już z Siłą. Może i nauka nie idzie jakoś specjalnie szybko, ale na pewno uda im się ją skończyć w odpowiednim czasie.
– Piórko... Jak mogę podejść dość blisko zwierzęcia, by nie uciekło? Czy od tego jest właśnie "skradanie"? – Zaczęła nieco niepewna czy to o to właśnie w tej umiejętności chodzi. Następnie zdobyte podczas poszukiwań z wcześniejszej nauki piórko włożyła sobie za ucho. Wyglądało to trochę dziwnie. Biała smoczyca z różowawą grzywą, a od wszystkiego tak bardzo odstawało tylko i wyłącznie to niewielkie pióro. Sakura jednak nie miała zamiaru go stamtąd wyciągać. Radośnie się jedynie uśmiechnęła po czym ponownie spojrzała się na adepta.

[Piórko Nadziei]

– Tak, kolejnym etapem polowania, jest skradanie się. Gdy podczas tropienia, skutecznie doszłaś do zwierzęcia, na odległość wzroku, tak aby ocenić sytuację i możliwości ataku, wtedy rozpoczynasz podchodzenie w bezpośrednie pobliże, na odległość skutecznego ataku. Najczęściej odległość skoku. Aby zwierzę nie uciekło, musi nie wiedzieć o twojej obecności, do samego końca. Właśnie po to jest skradanie.–
Piórkowy Kolec rozejrzał się po okolicy aby ocenić miejsce do dalszej nauki. Prócz zbiornika wodnego, były tutaj przecież krzewy, wysokie trawy, szuwary, związane z obecnością zatoczki i całego jeziora. Był też lasek, a właściwie to kilka lasków, poprzedzielanych szerokimi polankami.
– Czy potrafisz się czołgać, to znaczy, tak pełzać po ziemi?

//Nauka śledzenia I poziom

[Poranna Rosa]

Sakura zastanowiła się. Pełzanie, czołganie się... W sumie jak była małą, futrzastą kluską umiała się ładnie czołgać i kręcić sadełkiem, by poruszać się do przodu i na boki. Potem jednak nauczyła się chodzić i od tego czasu nie musiała więcej szurać brzuchem po ziemi. No, chyba że by się wywaliła. Ale jednak wracając do skradanio-czołgania się czy czego oni tam teraz mieli się uczyć...
– Nie do końca chyba umiem... A to nie wystarczy chodzić na nieco bardziej ugiętych łapkach? Znaczy się... Podczas podkradania się do zwierząt. – wzdychnęła – Nie wiem jak to wygląda w przypadku podkradaniu się do smoków. – Zakończyła tak swoją wypowiedź, a następnie zaprezentowała o jaką pozycję jej chodziło. Rozstawiła i ugięła mocno łapy. Jakby miała się zaraz wybić do góry. Uniosła ogon i obniżyła łeb. Skrzydła docisnęła do boków i spojrzała się na Piórka. Tata mówił jej, że to właśnie tak się skrada. A może tylko sobie z niej wtedy żartował? Sakura znów usiadła na ziemi i czekała na odpowiedź adepta.

[Piórko Nadziei]

-Ha ha ha. Myślałaś że będziemy uczyć się pełzania? No czasem jest to potrzebne, aby mocno przywrzeć do ziemi. Ale podczas takiego czołgania, narobiła byś tyle hałasu, że wszystkie zwierzęta pouciekały by z lasu. Pokażę ci pozycję smoka podczas zbliżania się do zwierzyny.–
Piórkowy Kolec przybrał postawę do skradania się. Ugiął mocno łapy, obniżając tym samym swoją sylwetkę. Brzuch miał prawie przy samej ziemi, ale go nie dotykał. Ogon nisko, równolegle do podłoża. Głowa opuszczona, ale tak by oczy były na wysokości najwyższego punktu na ciele. Zwykle to łopatki, lub mocno dociśnięte do tułowia skrzydła, były najwyżej. Zrobił krok do przodu, pochylając ciało w tym kierunku. Jedną łapę podniósł do góry. Nie przesunął do przodu, ale własnie podniósł i wtedy przesunął w przód. Opuszczając złączył wszystkie palce, jakby w tworząc szpic. Delikatnie dotknął ziemi, wbijając się między trawiastą roślinność, a opuszczając jeszcze niżej powoli prostował palce, dopasowując się do kształtu podłoża. Jeśli była tam jakaś roślinność, która mogła by wydać dźwięk, nie stanął na niej, tylko wsunął się pod nią, lub, po prostu, delikatnie ją odsunął na bok. Nie wydał przy tym najmniejszego dźwięku. Nawet kot, idąc swymi miękkimi opuszkami po ziemi, wydawał więcej dźwięków. Gdy łapa już solidnie leżała na podłożu, zrobił to samo z tylną, tyle że po przekątnej. Pierwszy ruch zrobił prawą łapą. Dlatego tylna kończyna była lewą. Gdy obie łapy leżały już na ziemi, wtedy ciężar ciała przeniósł na nie i dalej wychylił swój tułów do przodu. Nadal był nisko nad ziemią.
– Widziałaś? To jest prawidłowa pozycja i ruch podczas skradania. Zwróciłaś uwagę na to jak kładłem łapy. Jak trzymałem palce i posuwając nimi po ziemi, rozgarniałem roślinność, aby na niczym nie stanąć. Nie możesz zwracać uwagi na łapy, kiedy patrzysz na zwierzę, do którego podchodzisz. Nie waż się nawet wtedy mrugnąć okiem. Gdy ma zamiar na ciebie spojrzeć, musisz być bez ruchu. Nawet jak cię zobaczy, to mózg tego zwierzęcia, nie zaalarmuje go. Tak już jest że łatwiej spostrzega się ruchomy obiekt. Niemniej, gdy ma zamiar się obrócić, lepiej zawczasu przywrzeć delikatnie do ziemi. Nawet się położyć i tak długo czekać, aż obróci się do nas bokiem, lub tyłem.–
– Zobacz, tutaj rośnie kilka krzaków jeżyny. Są niskie, płożące się po ziemi. Ale mają bardzo ostre kolce. Łatwo wbijają się w ciało, czepiają futra. Masz dostosować się do tych krzewów i idąc nad nimi przejść na drugą stronę. Kładź stopy, tak jak ci pokazałem, a nie nadepniesz na kolce i nie zahaczysz się o nie. To tylko dziesięć kroków.

[Poranna Rosa]

Sakura skinęła łbem po czym niepewnie zbliżyła się do krzaków malin. Ich straszne kolce przerażały młoda samiczkę na tyle, że za pierwszą próbą ich przejścia jedynie cofnęła się o kilka kroków. Westchnęła cicho, a po jej pleckach przeszedł delikatny dreszcz. Młoda jednak nie poddawała się tak łatwo. Nawet jeśli ma się to skończyć kilkoma kolcami w łapkach...
Musiała przyjąć nieco inną pozycję, choć o dziwo aż tak bardzo od jej pomysłu się nie różniła. Sakura rozstawiła i ugięła łapki na tyle mocno, by brzuch znajdował się blisko ziemi. Miał jednak jej nie dotykać. Nawet podczas poruszania się. Ogon również był całkiem nisko. Równolegle do ziemi. Pysk obniżony, a znajdujące się na nim ślepka miały być na wysokości aktualnie najwyższego punktu na jej ciele. Dokładnie jak u Piórka. Przymrużyła je delikatnie na moment, gdy dociskała skrzydełka do boków. Uspokoiła oddech. Miała nie sapać oraz nie wydychać powietrza za głośno. Cicho i powoli. Następnie ruszyła przez krzewy malin. Jej ruchy na początku były strasznie powolne. Łapy najpierw unosiła, a dopiero potem przesuwała do przodu. Palce złożone w coś jakby stożek, opuszczała dopiero w miejscu nie pokrytym aż w tak wielkiej ilości przez kolce. Przedzierały się przez liście i ewentualne przeszkody, a po napotkaniu ziemi powoli się na niej rozkładały dopasowując się do znajdującego się pod nią podłoża. Jeśli pod łapkami znalazłby się jakiś patyk, cieńszy czy grubszy, suche liście czy coś innego, co mogłoby wydać jakiś głośniejszy dźwięk – podobnie jak Piórko starała się po prostu odsuwać to delikatnie na bok, a dopiero potem kłaść łapę. Ewentualnie wsuwać ją pod przeszkodę. Poruszanie się w ten sposób było trudne, ale przy okazji o wiele, wiele cichsze. Samiczka wyszła z ciernistych krzewów oglądając swoje łapy. Kolce były w nich mimo wszystko. Nie miała jeszcze takiej wprawy w skradaniu się jak Piórko. Na szczęście nie bolało to jednak aż tak bardzo jak młoda myślała. Syknęła więc cicho starając się wyjąć je chociaż z tylnych kończyn. Następnie spojrzała się na samca. Noo... to co teraz?

[Piórko Nadziei]

– Bardzo pięknie. Jak przedarłaś się przez takie krzaki, praktycznie nie wydając hałasu, oznacza to że potrafisz podchodzić bardzo cicho do zwierzyny. Ale to nie wystarczy. Staraj się zawsze podchodzić, tak aby zwierzę było obrócone do ciebie tyłem. Jeśli trzeba, musisz go obejść, ale poza zasięgiem jego wzroku. Czasem trzeba się wycofać. Ale ważniejsze od tego czy jest tyłem, czy nie, do ciebie, ważniejszy jest kierunek wiatru. No wiesz. Jak przy tropieniu. Nawietrzna i zawietrzna. Ustawiaj się tak, by wiało z boku lub, od zwierzęcia, w twoim kierunku. Czyli musisz podchodzić od strony takiej, która po pierwsze, jest z boku lub tyłu zwierzęcia, po drugie, wiatr wieje z jego kierunku, lub jest boczny, a po trzecie, na drodze skradania, są naturalne obiekty, typu; krzewy, drzewka, szuwary, górki i inne, za którymi możesz się ukryć. Wtedy sukces gwarantowany.
– Teraz spróbujesz to wszystko użyć na mnie. Zobacz tam jest taka polanka między dwoma zagajnikami. Ja będę siedział tam tyłem do ciebie. Wiatr będziesz miała nie korzystny, bo wieje od twojej strony na mnie. Ty możesz wejść do jednego z tych zagajników, po lewej lub prawej. Nie będę wiedział do którego wejdziesz, póki nie usłyszę. Dlatego bądź cicho. Będę na terenie otwartym ale jest tu parę krzaczków niskich. Może cię ukryją. Będę się rozglądał, więc uważaj. –
Piórkowy Kolec pobiegł w to miejsce, o którym powiedział. Usiadł tyłem do Sakury i wyczekiwał uważnie. Wytężał słuch i od czasu do czasu, spoglądał to w lewo, to w prawo, zastanawiając się, z której strony zamarkuje atak, młoda uczennica. Zresztą pojętna i szybko ucząca się.

[Poranna Rosa]

Stała cały czas w pozycji do skradania i czekała, aż Piórek skończy swoją wypowiedź. Spoglądając się na zagajniki poczekała, aż samiec stanie między nimi. Sapnęła cicho. Wybranym przez nią miał być prawy. Dlatego też już po chwili Sakura uspokoiła swój oddech i ruszyła w jego stronę. Powolutku, pilnując swojej pozycji i łapek. Podczas poruszania się najpierw je unosiła, a dopiero potem przesuwała do przodu. Jej ruchy były szybkie choć przemyślane. Samica opuszczając łapę składała palce w coś jakby stożek. Dokładnie tak jak wcześniej. Rozkładały się dopiero nad ziemią, by dopasować się do podłoża. wyjątkiem była sytuacja, gdy pod łapą znajdowało się coś, co mogło wywołać dźwięk. Na przykład gałązki. Odsuwała je na bok i dopiero kładła łapę. W przypadku liści – wsuwała ją pod nie. Jeżeli zaś trawa była sucha, szeleszcząca i łamiąca się – szybko cofała łapkę i kładła ją w innym miejscu. W taki sposób poruszała się wśród traw i krzewów. Nim ruszyła ku zagajnikom starała się poruszając się po okręgu znaleźć w takim miejscu, gdzie wiatr będzie wiał zza Piórkowego w jej kierunku, by ten nie mógł wyczuć jej woni. Stanęła za jakimś większym kamieniem i zastanowiła się. Starała się obrać najkrótszą drogę i z jak największą ilością kryjówek. Drzewami, krzakami, skałami. Były to miejsca gdzie młoda mogła stanąć i obmyślić dalszą drogę. Szła przed siebie cały czas w ten sam sposób. Powoli, spokojnie i uważnie, by na nic nie nadepnąć. So chwila spoglądała się na adepta, by w razie czego gdyby spojrzał się w jej stronę – stanąć w bezruchu i poczekać aż się odwróci. Następnie kontynuowała swoje skradanie do prawego zagajnika cały czas pilnując wiatru i sposobu jakim się w jego kierunku poruszała. Gdy wreszcie doszła – schowała się za drzewami, by jej nie dostrzegł. Następnie wysłała mu łagodny impuls. Miał on wskazywać że pochodzi od Sakury. Nie mógł jednak pokazywać miejsca jej pobytu lub ukazywać z jakiego kierunku przybył. Łagodny, delikatny niczym przyjemne muśnięcie łapą. Piórko miał po nim wiedzieć, że przyszła kleryczka wykonała swoje zadanie i Piórko może zacząć wybierać w którym zagajniku się ukrywała.
Jeśli nie wydała żadnego głośniejszego dźwięku... to i tak miał równe pięćdziesiąt procent szans na to, że jednak zgadnie. Czyż nie?

[Piórko Nadziei]

Sakura była naprawdę dobra w nauce. Ale to jej debiut w skradaniu, więc może lepiej udać że niczego nie usłyszał. Zrobi jej w ten sposób przyjemność. Ale z drugiej strony, to niczego nie pominęła. Gdyby nie śledził jej słuchem, nie miał by zielonego pojęcia, do którego zagajnika wchodzi. Jej oddech był nawet głośniejszy, niż dźwięki wydawane podczas przemieszczania ciała.
– Oj, świetnie ci to poszło. Ale przecież cię widzę, możesz wyjść. Jesteś przecież w lewym zagajniku – udał Piórko że nie wie gdzie jest Sakura.
– Przyznaję, że przyłożyłaś się do nauki solidnie. To mi się bardzo podoba. Właściwie to nie mogę nauczyć cię nic więcej. Ale nie zaniedbaj nauki samodzielnej. Wyjdź wreszcie z tych krzaków.

// Można złożyć raport ze skradania poziom I

[Poranna Rosa]

Sakura czekała i czekała. Aż tu nagle... ha! Nie zgadł!
Wiedziała, że jej całkiem dobrze szło. Nie spodziewała się jednak, że i sam Piórko nie zgadnie gdzie się schowała! Przecież był starszy, mądrzejszy i tak wiele umiał! Do tego mimo szansy na odgadnięcie i tak nie trafił. Sakura radośnie wyskoczyła zza drzew w stronę adepta.
– W prawym! W prawym! – Zaśmiała się jeszcze podchodząc do niego. Mimo, że znała go wiele księżyców, wiele ją nauczył, jej krok i tak był trochę niepewny. Podeszła jednak blisko, a na jej pyszczku malował się radosny uśmiech. W sumie... Umiała już prawie wszystko! Jeszcze tylko bardziej rozszerzona magia. Chyba.
– Nauki samodzielnej? To z niej tak wiele umiesz? – Brzmiało to całkiem interesująco jednak Sakura nigdy nie wiedziała czy warto marnować tak wiele czasu na trening samodzielny. Młoda klapnęła zadem na ziemi i wpatrywała się w Piórka. Jej ogonek delikatnie merdał raz w jedną, a raz w drugą stronę.

[Piórko Nadziei]

– Tak. Bardzo wiele nauczyłem się z nauki samodzielnej. Lecz prawdziwej umiejętności, takiej doskonalszej, musisz uczyć się u mistrzów, albo w grocie nauczyciela. Tyle że u niego to trwa bardzo długo i jest kosztowne. Umiejętności są jednak przydatne, zwłaszcza na polowaniach.–
Piórkowy Kolec był zadowolony, że nauka jej poszła tak szybko i dobrze. Sam ostatnio, mało miał czasu na samodzielne nauki. A szkoda. Jego zaniedbania sprawiały że nie we wszystkim mógł być pomocny młodym uczniom. Nie mógł przecież uczyć lepiej, niż sam umiał.
– Jak masz trochę czasu, to może zabawimy się w coś. Życie przecież nie może składać się tylko z nauki.

[Vartherhius]

Wielki, masywny samiec pojawił się nad Zimnym Jeziorem, zbliżając do zatoki powolnym, nieśpiesznym krokiem. Szedł z nisko pochylonym, rogatym łbem o rozłożystym i zapewne ciężkim porożu. Upał dawał mu się we znaki. Grube, zrogowaciałe łuski, liczne kolce i wypustki nie ułatwiały wymiany ciepła. Czerwonołuski smok zipał i sapał ciężko, sunąc w stronę wody, a jego łapy zagłębiały się głęboko w piachu przez jego wagę, co dodatkowo utrudniało wędrówkę. Ciężki ogon ciągnięty po ziemi pozostawiał na niej długi ślad.
W końcu Vartherhius dotarł do wody i natychmiast zaczął ją chłeptać, stopniowo wchodząc coraz głębiej, aż woda sięgała mu nasady skrzydeł. Przyjemna ulga i dla podrażnionego siarką gardła, i dla rozgrzanego ciała. Nozdrza smoka rozsunęły się, kiedy sapnął gardłowo i usiadł leniwie, zamierzając chwilę podelektować się chłodną wodą.

[Niezłomna Cisza]

Szarołuska smoczyca szła brzegiem jeziora. Nieśpiesznym krokiem okrążała jezioro i z zamyśloną miną wpatrywała się w bliżej nieokreślony punkt. Było gorąca, ale Szept jedynie zanurzała koniuszek ogona w wodzie. Na razie nie zamierzała do niej wchodzić. Po nauce pływania już się jej w ogóle nie bała, a poza tym naprawdę mocno lubiła wodę. W końcu, jest w stadzie Wody i nigdy nawet nie myślała o opuszczenia go. Woda jest jej żywiołem. Lubiła pływać, a deszcz w ogóle jej nie przeszkadzał. Wręczy przeciwnie. Uczucie kropel spływających po grzbiecie często było dla niej przyjemne... Ale i tak, póki co, nie zamierzała do niej wchodzić.
Ale wracając.
Szept szła wzdłuż brzegu. Kątem oka zauważyła samca chłodzącego się w jeziorze. Byłaby go ominęła, gdyby nie zapach. Samiec nie pachniał jak żadne z stad. Nie wyczuwała od niego, ani woni smoków Cienia, ani Ognia. Życia też nie, a i w Wodzie nie był na pewno. Smoczyca zatrzymała się i przyjrzała się mu uważniej. Jak dotąd tyko raz miała okazję widzieć smoka, który nie pachniał żadnym z stad. Był to prorok, Oprawca Gwiazd... Ale, mimo podobnej barwy łusek, ten smok na pewno nie był prorokiem. Skrajna spojrzała zaintrygowana na smoka i nie mogąc powstrzymać swej nieokiełznanej ciekawości, krzyknęła w jego stronę.
– Witaj! Chyba nie pochodzisz stąd, prawda? Co cię sprowadza na tereny Wolnych Stad? – zagaiła. W jej tonie z pewnością można było usłyszeć ciekawość. Niektórzy może nawet mogliby to uznać za entuzjazm... Ale jeśli ktoś by tak pomyślał to z pewnością mocno by się pomylił. Smoczyca nigdy nie rwała się do poznawania smoków z poza Wody... No a poza tym, ten zapach... Nie każdy smok zza bariery był tak przyjaźnie nastawiony jak Zgniła czy Rycerski. Mimo wszystko, Szept utrzymywała czujność i obserwowała nieznajomego uważnym spojrzeniem kobaltowych oczu.

[Vartherhius]

Vartherhius nie tracił czujności. Choć miał tylko jedno ślepię, wodziło ono czujnie po otoczeniu i natychmiait wyłapało ruch. Szczęśliwie Szept nadeszła od strony lewej, ujrzenie czegokolwiek z prawej graniczyło dla niego z niemożliwością. Sapnął chrapliwie nozdrzami i uniósł lekko rogaty, ciężki łeb nad wodę. Strugi pociekły mu pomiędzy kłami i kostnymi wyrostkami. Obrócił pysk w stronę smoczycy, nieświadomie jeżąc się, kiedy ta zbliżyła się do niego. Mięśnie spięły się, a liczne kolce stanęły na baczność. Instynkt podpowiadał mu, że każdy smok jest potencjalnym wrogiem. Doświadczenie tak samo.
Kiedy więc odezwała się do niego, milczał chwilę, jakby analizując sytuację. Po paru sekundach rozluźnił się i z chrapliwym dyszeniem obrócił cielsko przodem do Szeptu. Łeb jak zwykle przechylony był na prawo, by jedyne pozostałe mu oko mogło otaksować obcą smoczycę.
– Wolne Stada... – powtórzył gardłowym, zachrypniętym głosem. Nieprzyjemnym w brzmieniu, ale co poradzić.
Wiedział już, jak nazywają się tereny, na których się znalazł.
– Pogoń za dniem – odpowiedział jej spokojnie i postąpił jeden zaledwie krok w jej stronę. – Cóż to za stada, skoro mają tak wdzięczną nazwę?

[Niezłomna Cisza]

Szept zauważyła, że smok nie podszedł bliżej... Wręcz przeciwnie sprawiał wrażenie równie czujnego co ona. Sprawiło to tylko, iż smoczyca zaczęła jeszcze uważniej obserwować, jak się domyślała, samotnika. Burza, wciąż czujna, usiadła na piasku i zastanowiła się chwilę nad odpowiedzią. W końcu machnęła ogonem i na powrót zwróciła swoje spojrzenie kobaltowych oczu na czerwonołuskiego smoka.
– Stada smoków. Stado Wody, stado Życia, stado Ognia i stado Cienia – powiedziała nieznacznie wzruszając barkami. – Mieszkam tu. Pod barierą... Ale ty chyba stąd nie pochodzisz...? – powtórzyła pytanie, chcąc utwierdzić swoje przekonanie w tej kwestii.

[Vartherhius]

Czerwonołuski wykonał kolejny, powolny krok w stronę smoczycy, tylko po to, by usiąść ciężkim, kolczastym zadem w wodzie. Jego ogon z ciężką maczugą na końcu spoczywał bezwładnie obok. Przyglądał się smoczycy jednym okiem z łbem przechylonym na prawo.
Zmarszczył lekko łuki brwiowe w zastanowieniu.
– Dlaczego stada mają nazwy od żywiołów? – spytał i podrapał się po piersi szponiastą łapą. Miał nań sporo blizn i miejsc, które były wybrakowane, jeśli chodziło o łuski i znacznie jaśniejsze. – Ta cała bariera... po co istnieje? – zadał kolejne pytanie, unosząc lekko łeb, jak gdyby chcąc ją dojrzeć.
Potem powrócił wzrokiem do smoczycy i skinął łbem. Rozsunął nozdrza i sapnął warkliwie.
– Pochodzę znikąd. Od zawsze jestem w drodze – odpowiedział Szeptowi. Życie koczownicze. – Mów mi Vartherhius – przedstawił się.

[Niezłomna Cisza]

Szept trochę się uspokoiła widząc kolejne rzeczy, które wykonuje smok. Chyba jednak nie był wrogo nastawiony...?
– Nazwa stada ma przedstawiać charakterystyczne cechy i przekonania, które reprezentuje stado... A za pomocą żywiołów, chyba po prostu było to najłatwiej określić. – odpowiedziała, niewidocznie wzruszając barkami. – Bariera została stworzona przez Naranleę, by nas chronić przed Równinnymi i smokami, które mają złe zamiary wobec smoków Wolnych Stad.
Szept w końcu usłyszała skąd pochodzi smok... A może trafniejszym określeniem było skąd nie pochodzi? Kiedy samotnik się przedstawił, Szept zdała sobie jedną sprawę. Sama jeszcze się nie przedstawiła... To chyba przez tą nie ufność.
– Miło mi cie poznać. Ja jestem wojowniczką Wody, a zwą mnie Szept Burzy – przedstawiła się. W tej samej chwili uruchomiła się jej niezawodna ciekawość.
– Podróżujesz w jakimś konkretnym celu, czy po prostu szukasz przygód? Zamierzasz się zatrzymać u nas na dłużej? – spytała nawet nie próbując ukryć swojej nieokiełznanej ciekawości. Zadając pytanie przypatrywała się Vartherhiusowi lazurowymi ślepiami. Czerwonołuski smok zaczynał być dla niej ciekawą postacią.