Szmaragdowe ustronie

[Czarny Lis]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wiedziony tutaj instynktem, przypadkiem czy też losem Dyskretny dotarł do tego urokliwego miejsca. Jak zwykle pogrążony w swoich filozoficznych myślach. Przerwał je gdy nagle znalazł się w tym pięknym Ustroniu. Przerwał swe myśli by móc się skupić na pięknie tego miejsca. Położył się w cieniu jednego z drzew, przez co był niemal niewidzialny i rozglądał się wokół próbując ogarnąć i zapamiętać każdy element tego miejsca.

[Zmierzch Gwiazd]

Również Szmaragdowa Łuska przybyła w to miejsce. Nie wiedziała dokładniej po ci tu przyszła. Po prostu łapy ją tutaj poniosły. Rozglądała się na boki trzymając wysoko głowę i napawając się pięknem tego miejsca. Dostrzegła również ledwie widocznego smoka w cieniu drzewa i rozpoznała w nim swego czarnofutrego braciszka. Od razu uśmiech zagościł na jej pyszczku. Przyspieszyła kroku i stanęła w odległości około trzech szponów od pisklaka.
– Cześć – Powiedziała i uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
Kochała brata tak jak całą resztę rodziny. Nareszcie doczekała się brata. A nawet dwóch braci ! To nei tak e nie lubiła swoich sióstr. Bo kochała je z całego serca. Po prostu chciała się przekonać jak to jest mieć brata. Okazuje się że bracia są fajni !

[Czarny Lis]

Jego chwila samotnej zadumy trwała krótko. Usłyszał jak ktoś podchodzi do niego bliżej. Skierował swój łeb w stronę skąd podchodził bliżej przyjrzał jej się i rozpoznał swoją siostrę. Rodzina dyskretnego głównie składała się z sióstr, miał tylko swego brata Solke by jakoś zrównoważyć poziom samców w rodzie. Ucieszył się w duchu, że jednak nie będzie sam spędzał tego czasu. Uwielbiał napawać się naturą i zamyślać się nad pięknem tego świata. Jednak rodzinę też bardzo kochał. A jeżeli połączyć obie rzeczy. To po prostu doskonale połączenie. Uprzejmość na nakazywała odpowiedzieć. Więc skierował się w jej stronę. I odrzekł.
Witaj Szmaragdowa. Co cię sprowadza w to przepiękne Ustronie? Które dopiero co odkryłem. – Ciekawe co przyniesie to przypadkowe spotkanie?

[Zmierzch Gwiazd]

Uśmiechnęła się jakby w odpowiedzi na pytanie brata. Po co tu przyszła ? Bez konkretniejszego powodu czy celu.
– Łapy mnie poniosły w tą przepiękną okolicę. Jeszcze nigdy tu nie byłam dlatego jestem pod wrażeniem jak wyglądają te Ustronie. – Odpowiedziała i spojrzała się na brata ciekawskimi szmaragdowo-zielonymi oczkami.– A ty ? Co cię sprowadziło w tę okolicę ? Ciebie również łapy tutaj poniosły czy też masz jakiś konkretny cel ? – Zapytała i połżyła się naprzeciw brata źeby móc go obserwować.
Taki młody i już tak daleko się zapuszcza ? Musi być niezwykle odważny skoro nie boi się podróżować samotnie przez tereny Wolnych Stad. Szczególnie w obliczu zagrożenia jakim jest mgła otulająca terenu ich stada.

[Czarny Lis]

Odpowiedział wpierw podobnym spojrzeniem, przysiadł z charakterystycznym tąpnięciem zadka o zimie i tym razem słownie odpowiedział
Raczej bez konkretnego powodu zamyśliłem się nad swoimi sprawami i potem zacząłem podziwiać okolice. Musi być jakiś konkretny powód by gdzieś iść. Może sama podroż jest celem. Może to, że się spotkaliśmy to nie było dziełem przypadku tylko jednym z celów. Chociaż mój główny cel to zwiedzanie i odkrywanie, a przynajmniej jedno z moich celów życiowych. – znów musiał się zanadto wypowiedzieć w swoim filozoficznym słownictwem wciągając w gierki umysłowe swoją siostrę. Nie bał się odkrywać, już od czasu gdy otworzył oczy był ciekawski świata i postanowił go badać i dumać nad tym całym pięknem. Tak jak teraz.

[Zmierzch Gwiazd]

Wysłuchała się w odpowiedź swojego brata. Pozwoliła mu dokończyć wypowiedź. Nie chciała mu przerywać, szczególnie że widziała że bardzo lubi zastanawiać się i rozmyślać nad tego typu sprawami i nie tylko. Zastanowiła się chwilę nad odpowiedzią bo czym Odpowiedziała bratu.
– Czasami po prostu coś w głębi duszy każe nam iść przed siebie bez widocznego powodu. Może to jest próba naszych sił ? A może cel czeka na nas na końcu wędrówki ? A może już podczas podróży go odkryjemy ? Tego nie wiadomo. Moim celem jest pomóc stadu w tym trudnym okresie. Gdy byłam w twoim wieku marzyłam że kiedyś dzięki mnie naszemu Stadu będzie się żyć lepiej.... I to w dalszym ciągu jest moje marzenie. Czasami cele mogą ulec zmianie ale ważne jest to żeby podążać za marzeniami.... Bo tylko ty sam masz dość siły aby je spełnić.... Nikt nie zrobi tego za ciebie choćby nie wiem jak się starał... – Teraz to ona się rozgadała, a na sam koniec wypowiedzi uśmiechnęła się czule do brata.
Czy uśmiech kiedykolwiek znikał jej twarzy ? Rzadko kiedy to się zdarzało. Prawie nigdy. Może to i dobrze ? Dzięki temu mogła zarażać nim innych .

[Czarny Lis]

Dyskretny był bardzo ciekaw odpowiedzi siostry. Tymi swoimi pytaniami, dowiadywał się więcej od danym smoku. No to była jego siostra i ja dobrze znał, ale tego typu pytaniami i przemyśleniami mógł poznać tok myślenia i sposób postrzegania smoka. A tego typu wypowiedzi i pytania dają znacznie więcej odpowiedzi niż gdyby spytał wprost "Przychodzę bo chce a ty?". Po krótkim namyśle siostry w końcu otrzymał odpowiedź czy raczej odpowiedzi. I ten jej szczery uśmiech na twarzy. Zawsze na niego działała ta magia i robiło mu się ciepło na sercu. Za to bardzo kochał siostrę.
Dobrze dobrane pytania – rzekł po krótkiej wymianie uśmiechów. – Odkrywanie i zwiedzanie to tylko jedno z moich celów. Moim pierwszorzędnym celem, jest podobne do twojego. Sam chce pomagać naszemu stadu najlepiej jak się da. W tym przypadku jako łowca. I wiem, że sam jestem smokiem która dąży do tego. Udowodniłem swojemu tacie, że mam determinację, chęć i siłę by dążyć do tego celu. Już teraz sporo umiem. Umiem już skakać biegać i się zakradać. To chyba najważniejsze elementy, prawda? – znów się rozgadał i pochwalił jak to młody pisklak wkrótce adept i być może na sam koniec łowca stada życia.

[Zmierzch Gwiazd]

Veles bardzo lubiła rozmowy z innymi smokami. Dzięki temu mogła je lepiej poznać. A rozmowa z Dyskretnym szczególnie jej się spodobała. Polubiła jego Filozoficzny tok myślenia. Wysłuchała wypowiedzi brata. Czyli on również chce zostać łowcą ? Może kiedyą wyruszą razem na jakieś polowanie ? Ach byłoby cudownie tak razem zapolować ! Może nawet razem będą się uczyć opis okiem Dzikiego Agrestu ? To byłoby jeszcze piękniejsze !
– Dobrze że już tak dużo umiesz ale niestety skakanie, bieganie i zakradanie się to jeszcze nie wszystko. Musisz jeszcze umieć atakować, bronić się kiedy zwierzę zaatakuje a przede wszystkim musisz umieć je wytropić. Możesz atakować albo kłami i pazurami albo za pomocą maddary. To już zależy od ciebie którego sposobu użyjesz. – Odpowiedziała– Tylko pamiętaj żeby nigdy nie czuć się zbyt pewnie bo może się zdarzyć że nawet chochlik zada ci poważne rany...– Dodała ku przestrodze .
Niestety teraz Szmaragdowa nie potrafiła więcej powiedzieć o polowaniach. Sama mało jeszcze na ten temat wiedziała. Ale może za niedługo będzie mogła już powiedzieć o tym coś więcej, gdy pozna w praktyce jak to jest ? Veles nie mogła się już doczekać kiedy wreszcie wyruszy na swoje pierwsze polowanie i ci się na nim wydarzy.

[Czarny Lis]

Nareszcie ktoś kto naprawdę lubi jego filozoficzne podejście do życia. Po czym poznał? Zauważył to w jej spojrzeniu gdy zaczynał swój wywód. Inni też uważnie słuchali, ale u niej było widoczne zainteresowanie tym wszystkim. Wysłuchał tym razem co siostra miała do powiedzenia na ten temat.
Siostro znasz mnie zazwyczaj jestem ostrożny, tropienie szkole niemal cały czas. Liczyłem nawet, ze może i tu coś wypatrzę i zdołam wyćwiczyć swoje skradanie.
Potem nieco posmutniał i spuścił łeb gdy skończyła. Wziął w tym momencie wdech i westchnął,. wypuszczając nieco pary z wciąż rozwijających się gruczołów ziejących. Powiedział
Mam jeszcze tyle rzeczy do nauczenia się. I to głównie podstawy, których nie umiem. Bardzo bym się chciał wszystkiego nauczyć, bym mógł pomóc stadzie. Tylko jak mam to osiągnąć, skoro nawet sam siebie nie mógłbym utrzymać. – podniósł łeb i dodał Jeżeli zwykły głód mnie nie wykończy to na pewno głód wiedzy. Sama też tego doświadczasz prawda? – spytał, bo liczył na małe pocieszenie, że nie jest osamotniony w tej walce do samodoskonalenia się.

[Zmierzch Gwiazd]

Wstała i tym razem zamiast naprzeciw brata położyła się po jego lewej stronie. Połozyła łapę na łapę jak to nieraz robił ich ojciec i rozłożyła prawe skrzydło odkrywając nim Dyskretnego. Spojrzała w jego oczka i lekko sie uśmiechnęła. Nie chciała aby jej braciszek był smutny.
– Nie przejmuj się tym że jeszcze wielu rzeczy nie umiesz.... Wiem że chciałbyś jak najszybciej zostać pełnoprawnym łowcą. Ja również. Ale póki co możemy jedynie uczyć się dalej. Jestem pewna że w przyszłości będziesz świetnym łowcą i bardzo pomożesz naszemu stadu. Czuję to głęboko w sercu. – Powiedziała i uśmiechnęła sie jeszcze szerzej mając nadzieję że zarazi tym uśmiechem brata – Tak . Doświadczam tego. I nie tylko ja. Może cię to zdziwić ale każdy to odczuwa. Nawet dorosłe smoki. Nawet nasz tata. Smoki uczą się przez całe życie od początku aż do końca. Więc nie smuć się braciszku. Nie jesteś w tym sam i nigdy nie będziesz. – Dodała
W dalszym ciągu patrzyła na brata i nagle zawitała jej w głowie pewna myśl. Skoro chce się uczyć to będzie się uczyć !
– A może chciałbyś żebym nauczyła cię latać ? – Zapytała pogodnie i cierpliwie czekała na odpowiedź Dyskretnego.

[Czarny Lis]

Miał wciąż zwieszony łeb pełen smutku. Było miło i tu nagle nastrój się zmienił. Musiał się jeszcze nauczyć tylu rzeczy, a mogło nie starczyć mu czasu. By pozostał sam z tymi smutkami gdyby nie pomoc siostry. Poczuł jak jej łapa przykryła jego łapę i poczuł jak otula go skrzydłem. Poczuł miłe bijące ciepło od niej. Spojrzał na nią swymi oczyma i znów zobaczył ten jej uśmiech, który poprawiał mu humor. A potem usłyszał od niej ciepłe słowa pocieszenia. Dyskretny miał prawdziwe szczęście, że miał taką czułą siostrę i taką wspaniałą rodzinę. Udało mu się zarazić tym uśmiechem brata i znowu humor młodego się zmienił o 180 stopni. Świat znów wydal mu się piękniejszy. Ucieszyło go też, że nie jest osamotniony w tej nieustannie (jak się okazało) pędzie po wiedze. Był jeszcze młody i jeszcze wiele przed nim. Nie powinien się tym wszystkim martwić na bank zdąży ze wszystkim. Dyskretny w odpowiedzi na przytulenie, wziął swój ogon i oplótł go wokół jej ogona tak jak kiedyś to robił z "Solka" jak był mały, czy raczej mniejszy. Bo przez te parę księżyców urósł mimo, że był jeszcze pisklęciem. Dodatkowo mocno zacisnął.
Heh, nie chce puszczać – dodał z uśmiechem, komentując zaistniałą miłą dla serca sytuacją.
Widząc jaką bijesz troską dla naszego stada też uważam, że będziesz niesamowitą łowczynią.
Można by pomyśleć, że nic nie polepszy Humoru Dyskretnego bardziej. A jednak się mylił. Szmaragdowa zaproponowała mu lekcję lotu. Młody uśmiechnął się szerzej i powiedział z niekrytą radością
Doskonały pomysł, może w końcu użyje tych skrzydeł do czegoś więcej niż przyleganiem go do ciała w czasie tych swoich innych podstawowych czynności. Od czego zacząć? – Nie mógł się doczekać pierwszej lekcji od swej siostry.

[Zmierzch Gwiazd]

Nareszcie. Dyskretny już nie smucił się tak jak wcześniej. I dobrze ! O to miało chodzić ! Szmaragdowa nie należła do smoków które lubią patrzeć na cierpienie innych. Zawsze starała się o to , by uśmiech choć najmniejszy zagościł na pysku innego smoka. Veles bardzo polubiła brata. Jej również zrobiło się cieplej na sercu. Nikt nigdy jeszcze jej tak nie robił. Adeptka nie uważła że Dyskretny jest mały. Wręcz przeciwnie. Ona w jego wieku praktycznie nic nie umiała. Traktowała brata jak równego sobie mimo iż była od niego prawie dwa razy starsza. Dla niej wiek się nie liczył.
– Dziękuję. Choć nie ukrywam że możliwe że przerośniesz nawet Dziki Agrest – Powiedziała ciepło i dotknęła noskiem, noska brata.
Wstała energicznie widząc jego zapał. Trochę się stresowała bo to jej pierwsza lekcja. Jeszcze nigdy wcześniej nie uczyła innych smoków. A co jeżeli coś zawali lub czegoś nie dopowie ? Samiczka odstawiła te myśli na bok i zwróciła się do Dyskretnego.
– Najpierw musisz trochę potrenować. Rozłóż skrzydła i Machaj nimi najmocniej jak tylko potrafisz. Na razie zostań jeszcze na ziemi. Nie odbijaj się. Do tego przejdziemy później. Twoje skrzydła muszą się przyzwyczaić do wysiłku jakim jest lot. Ale zanim zaczniesz wykonywać to ćwiczenie zadam ci pytanie : Do czego potrzebna jest smokom umiejętność latania ? – Zapytała typowym dla niej ciepłym głosem.
Czekała cierpliwie na jego odpowiedź i uważnie obserwowała jak wykonywał zadane przez nią ćwiczenie. Była gotowa odpowiedzieć na każde zadane przez niego pytanie.

[Czarny Lis]

Oho kolejne wielkie pochlebstwo od strony siostry. Nawet nie sądził, że przewyższy jakiegoś łowcę, choć zaszczyt byłby niezmiernie wielki. I jeszcze do dotknięcie noskiem i jak tu nie kochać takiej kochanej siostrzyczki. Przytuli by wycisnąć smutki i pocieszy cię czułymi słowami. Humor teraz na dobre zagościł na pysku Dyskretnego. Do tego jeszcze pouczy przydatnych rzecz, wszak podstawowych co każdy powinien umieć. Nic nie mogło zgasić jego zapału do nauki, nawet to, jak energiczne wstanie zakłóciło równowagę Dyskretnego, bo nie zdarzył poluzować uchwytu. Natychmiast wstał i wysłuchał wszystkich instrukcji i słów Szmaragdowej. Nim przystąpił do ćwiczenia rozłożył swe czarne błoniaste skrzydła z charakterystycznym strzeleniem stawów
Oj dawno ich tak nie prostowałem – pomyślał jak tylko to usłyszał, po chwili zaczynał wymachiwać skrzydłami, wpierw powoli by zachować równy rytm. Za każdym machnięć u ziemi sprawiał, że trawa kołysała się niespokojnie. W trakcie ćwiczenie postanowił odpowiedzieć na pytanie Szmaragdowej. Czemu akurat tak, kto wie, czy nie będzie musiał mówić w czasie lotu, dzięki temu nauczy się wielozadaniowości.
No po to, żeby się przemieszczać? Zmiejsca na miejsce i by dostać się na miejsca zbyt wysokie na skok. – tu nie było problemu z wymyśleniem po co smokom ta umiejętność. Przyspieszył w tym momencie machanie skrzydłami zastanowił się w tej chwili czy to wszystko i dodał No i przewaga wysokościowa przy polowaniu czy walce – miał nadzieje, że to wszystkie dobre odpowiedzi. Czekał na dalsze instrukcje wciąż nie przerywając coraz szybszego machania.

[Zmierzch Gwiazd]

Uśmiechnęła się jeszcze szerzej widząc energiczność brata. Tak samo jak ona w jego wieku. Nie można go wręcz oderwać od nauki. Obserwowała uważnie jego ruchy. Jego słów oczywiście również słuchała. Bo co to by był za nauczyciel który ignoruje ucznia ?
– Dobrze powiedziałeś. Dzięki temu możemy dotrzeć do miejsc , do których dotarcie na piechotę bądź płynąć byłoby niemożliwe. Lot jest również o wiele szybszy od biegu. W walce to się będzie sprawdzać jedynie wtedy, kiedy będzie ci zależało na sile. – Powiedziała i zmierzyła go wzrokiem.
Oczywiście usłyszała ten charakterystyczny strzyk, ale zignorowała go.
– Poruszaj jeszcze szybciej . Aż będziesz czuł zmęczenie. Musisz wyczuć każdy mięsień .
Poczekała jeszcze chwilę i przeszła do następnego ćwiczenia.
– Teraz pozycja startowa. Musisz ustawić się jak do skoku. Wynik się najmocniej jak umiesz i zacznij machać skrzydłami tak mocno jak przed chwilą. Jeżeli będzie ci wygodniej możesz zrobić to również z rozpędu – Powiedziała i ustawiła się w pozycji która przed chwilą opisała.
Łapy lekko ugięła i rozstawiła nieco szerzej. Głowa nisko. Ogon prawie dotykał ziemi. Odbiła się i wyskoczyła w powietrze machając przy tym skrzydłami. W powietrzu zawróciła i wciąż machając skrzydłami utrzymywała się w miejscu.
– Teraz twoja kolej. Wystarczy że się odbijesz i utrzymasz się w powietrzu. Gdy już to zrobisz opowiem ci i pokaże resztę ważnych rzeczy.
Patrzyła na Dyskretnego w dalszym ciągu. Czy aby nie zbyt szybko przeszli do kolejnego etapu ? Czy jej brat sobie z tym poradzi ?
– Nie śpiesz się.. – Dodała

[Czarny Lis]

Znów wniósł dobrą odpowiedź na pytanie. Robi się w tym naprawdę dobry. Choć wolałby bardziej filozoficzne wywody. Niemniej cieszył się z dobrej odpowiedzi i przy okazji się czegoś dowiedział. Że gdyby miał polegać na sile to lot się w tej sytuacji świetnie sprawdzi. Przynajmniej tak zrozumiał. Cały czas machał swymi skrzydłami coraz to szybciej i szybciej, aż dotarł do swego maksimum, zgodnie z zaleceniami siostry. Machał tak mocno,m ze zaczynał wzbudzać tumany piachu spomiędzy traw. Każdy mięsień, którego używał czuł jak one się rozgrzewały pod wpływem ćwiczeń. Czuł też jakby był lżejszy, jego ciało już rwało się do lotu, jednak powstrzymywał się, chciał do tego dojść, ale ostrożnie. Gdy już czuł lekkie zmęczenie to zaczynał zwalniać swoje ruchy, aż w końcu ustały. Co jak co, nie chciał się przemęczać, bo jeszcze chwila i byłby zbyt zmęczony by wzbić się w powietrze. W trakcie odpoczynku usłyszał o kolejnym etapie szkolenia. Uważnie wysłuchał i przyjrzał się pozycji, którą opisała Szmaragdowa. Ujrzał jak siostra wykonała ćwiczenie, które musiał powtórzyć. Kiwnął głową na znak zrozumienia i nie czekając dłużej przystąpił.
Ok, to wpierw ustawianie
Ustawił swoją typową pozycję do skoku, jedyna różniący element to skrzydła musiał je rozłożyć i ich użyć to wzbicia się. Wziął wdech (niezbyt głęboki bo znów by niepotrzebnie aktywował swe gruczoły do ziania, a jak wiemy to nie to ćwiczenie) i skoczył w powietrze gdy poczuł, że skoczył dostatecznie wysoko, zaczynał machać swymi skrzydłami, jak najmocniej i jak najszybciej jak mógł, podobnie jak podczas swej rozgrzewki. Gdyby mu pierwsza próba nie wyszła to zrobiłby ponowną probe nie martwiąc się porażką. Znów by rozstawił swe łapy, nisko ułożył głowę i ogon nisko, znów by skoczył z całych sił ze swych nóg i znów wymachiwał skrzydłami, aż w końcu się utrzyma w powietrzu. Gdy i ta próba się nie powiodła powtórzył by to do skutku. A gdyby się mu udało? Byłby wtedy niezmiernie ucieszony i zasygnalizowałby tą radość grymasem uśmiechu do siostry.

[Barwny Kolec.]

// Przepraszam, ale muszę dokończyć naukę ze Zgniłą, więc uznajmy, że moja i Zgniłej akcja działa się przed Waszym przybyciem ^^

Słuchałem Zgniłej Łuski uważnie przekonując się do niej coraz bardziej. Smoczyca bardzo ładnie wyjaśniła mi zasadę działania bitwy na magiczne twory. Tylko nie wspomniała o tym, że maddara lubi płatać figle swoim właścicielom i nawet czasami najprostsza obrona może nie wypalić. Ale nawet jakbym to wiedział i tak zaufałbym bardziej doświadczonej czarodziejce. Bo taką na pewno była ta smoczyca.
W momencie, kiedy wyrosła przede mną, jak mur z ziemi, dębowa tarcza, na moim pysku pojawił się cień zwątpienia.
Cofnąłem się o kilka kroków do tyłu. Ogień i gęste futro bardzo się lubiły, ale niekoniecznie chciałem, żeby się ze sobą przyjaźniły na mojej skórze. Roztropnym więc było zachowanie odległości, żeby przypadkiem jakaś zabłąkana iskierka nie przeskoczyła na mnie.
Potem wyciszyłem umysł wpatrując się w tarczę jako swój cel. Zacząłem tworzyć w myślach projekcję niewielkiej, idealnie okrągłej kuli stworzonej tylko z ognia. Nie miała praktycznie nic ważyć, unosić się w powietrzu dwa metry po mojej prawicy i polecieć po linii prostej, ze wzrastającą prędkością, w stronę tarczy. Wewnątrz kula miała być wypełniona niegasnącym, nie potrzebującym paliwa ani powietrza, błękitnym płomieniem. Średnica kuli miała mieć pół metra, więc była całkiem spora. Wewnątrz i na zewnątrz emanowała zwykłą temperaturą ognia.
Gotowa strawić w sekundzie każdą, palną, przeszkodę, posłałem swój twór w stronę przeszkody przelewając doń sporą dawkę maddary, z którą utrzymywałem całkiem dobry kontakt.