Polana

[Wola Przeznaczenia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jej nauczyciel nie zamierzał się chyba pobawić ale pojawił się kto inny. Spojrzała na nieznanego jej smoka który zataczał kółka wokoło niej i drzewa z wyraźnym rozbawieniem.
–Jaki ratunek? -Spytała odrobinę zdezorientowana lecz zaraz się z tego otrząsnęła.
–Nie jest aż tak zimno na gołej ziemi i zaporą z śniegu który chroni od wiatru -Odpowiedziała grzecznie. Smok pachniał cieniem a jeszcze nikogo z tego stada nie znała więc nie wiedziała czy się go bać i uciekać czy zostać i porozmawiać a może nawet nauczyć się czegoś od tego smoka. Patrzyła się więc na dużo większego samca uważnie.
–Jestem Umbra a ty jak się nazywasz? -Przedstawiła się z uśmiechem na pyszczku.

[Samiec]

–Na gołej ziemiii?– zwolnił nieco przy którymś już okrążeniu, żeby przyjrzeć się co ona tam ma wokół siebie. Rzeczywiście miała go nieco mniej pod pazurkami, chociaż trudno było pozbyć się wszystkiego o ile nie użyło się maddary albo ognia.
–Ja je-jestem Koral– uśmiechnął się do niej przyjaźnie, chociaż pysk zaraz wykrzywił mu cierpiętniczy grymas. Znowu zniknął za drzewem. Nie przestawał maszerować, a kilka razy jęknął ledwie słyszalnie pod nosem i podskoczył nieco wyraźniej, jakby chodzenie po śniegu sprawiało mu ból –Widzę, że radzisz sobie ze śniegiem, musisz mieć bardzo odporne łapy. Albo ja mam takie słabe uh! Nie mogę przestać chodzić, bo boję się, że palce mi przymarzną. Wiesz jak potem boli ich odlepianie?– wzdrygnął się na samą myśl –Mogę się do ciebie przysiąść?– zapytał prosząco, znowu nieco zwalniając. Ten kawałek ziemi, który oczyściła wydawał się dla niego idealnym schronem.

[Wola Przeznaczenia]

Zaśmiała się z rozbawieniem słuchając smoka.
–Proszę bardzo-Odsunęła się robiąc odrobinę więcej miejsca większemu od niej smokowi przy czym uśmiechnęła się do niego ciepło.
–Po co tu przybyłeś Koralu?-Spytała zaciekawiona tym dlaczego członek stada Cienia tu jest.
–Ja miałam się tu spotkać z nauczycielem ale nie przyszedł wiec chyba zapomniał -Powiedziała z uśmiechem na pysku wpatrując się w Korala.

[Samiec]

–Dziękuję, dziękuję!– bez wahania wskoczył na tę niewielką bezpieczną przestrzeń. Przy lądowaniu zakotwiczył się pazurami boleśnie i zachwiał w kierunku samiczki, choć na szczęście w porę zdołał bezpiecznie się ustawić. Usiadł prędko, w jej pobliżu i przygarbił, suwając zadem po względnie ciepłej ziemi, żeby dobrać dla siebie idealną pozycję –Tak tu z-zimno– zatrzepotał grzebieniami, jakby to nimi chciał się rozgrzać. Wyglądały jak wielkie, błoniaste uszy, tyle ze doczepione po bokach szyi –Ah zgubiłem się troszkę, a potem zimno mnie zaskoczyło i szukałem jakiegoś schhronienia– delikatnie pacnął ją różowawym ogonem w grzbiet –Ale roztaczasz wokół siebie taką ciepłą aurę, że póki co może to wystarczy– tym razem mógł swobodnie się uśmiechnąć –Co to za nauczyciel, że każe ci czekać na zimnie, a potem jeszcze nie przychodzi–
Jej zapach coś mu podpowiadał, z czymś się kojarzył, ale nie potrafił określić co to było.
–A do czego ten nauczyciel miał być?

[Wola Przeznaczenia]

Mała samiczka zaśmiała się radośnie. Ten smok mimo że wielki w porównaniu z nią wydawał się miły.
-A więc to dlatego -Stwierdziła i znowu zaśmiała się cicho kiedy Koral pacnął ją ogonem w grzbiet.
–To miło -Powiedziała odwzajemniając uśmiech.
–Pewnie zapomniał albo miał zbyt dużo spraw na głowie -Próbowała jakoś usprawiedliwić smoka który miał ją uczyć.
–Miał mnie nauczyć skakać -Powiedziała z uśmiechem. Jeśli nauczy się skakać to szybciej pójdzie jej nauka latania.

[Samiec]

–Skakaaać?– rozprostował przednie łapy i odchylił się w stronę drzewa opierając o nie wygodnie grzbietem –Przecież to proste, czego tu się uczyć?– przyjrzał się jej, jakby chciał ocenić czy jest w jakiś sposób cofnięta. Na szczęście chodziło jedynie o jej wiek. Niemalże zapomniał już, że Młode nic nie potrafiły, a Ląd dodatkowo je upośledzał. Ciekawe czy mogła już korzystać z maddary.
–Wybacz– dodał prędko, żeby źle go nie odebrała –Ale czy do fizycznych umiejętności aby na pewno potrzebny ci nauczyciel? Nie czujesz się trochę hm... niesamodzielna prosząc o coś takiego innego smoka?– nie chciał brzmieć oskrażycielsko, szczególnie że tak pozytywnie zaczęli, ale zdecydował, że Koral ma prawo do szczerości przed samiczką. Był niemal pewien czego jej potrzeba, a z czego Ląd regularnie ją obdzierał, co nieuchronnie prowadziło do jej zniszczenia. Póki była mała i plastyczna istniała jeszcze szansa, żeby ją uratować.

[Wola Przeznaczenia]

Umbra wysłuchała do końca to co chciał jej przekazać Cienisty. W pewnym sensie go rozumiała lecz niektóre sprawy ją zadziałały.
–Trochę tak ale czy to nie jest normalne że gdy się czegoś nie umie bądź nie rozumie to starszy smok może pomóc w zrozumieniu tego ?-Ni to stwierdziła ni to spytała samiczka. Odczekała chwilę nim dokończyła swą myśl.
–Ja chce dowiedzieć się wszystkiego czego tylko mogę tak jak pisklaki przede mną i te które będą. Ciekawość świata to cecha wrodzona która ma każdy pisklak. Możemy nie rozumieć najprostszej sprawy jednak kiedy spytamy kogoś o to a ten ktoś nam to wytłumaczy bądź pokaże to będziemy rozumiały więcej. Kto pyta nie błądzi czyż nie ?-Zakończyła swój monolog patrząc w oczy starszemu smokowi i delikatnie machając ogonem.

[Samiec]

Jakie żywe, gadatliwe pisklę. Smok przeciągnął się, drapiąc grzbietem o szorstką korę rośliny, a potem ponownie wyprostował się do siadu. Młoda miała już swoje do powiedzenia, co więcej było to sprytne usprawiedliwienie niesamodzielności. Czy jednak było to jej zdanie, czy słowa przekazane przez tubylców nie miało znaczenia, ponieważ każdy zakamarek Lądu był wypaczony w podobny sposób i wpływał na jej niewinny umysł.
Smok znów zadrżał i krótko przytaknął rozmówczyni –Masz rację... w części. Ale jednego możesz nie rozumieć. Smok który nauczy się czegoś sam, zapamięta wiedzę na dłużej i będzie mu ona lepiej służyć– zamilkł i odwrócił na chwilę wzrok, myśląc jak to lepiej zobrazować –Hmm... to tak jakby ktoś ci coś dał, albo jakbyś sama to zdobyła. Co cie bardziej zadowoli?–

[Wola Przeznaczenia]

–Oczywiście że to co sama zdobyłam -Powiedziała z uśmiechem. Nie myślała tak o nauce różnych umiejętności.
–Jednak jak miałabym nauczyć się czegoś kiedy to nie będę wiedziała co to jest i na czym polega ? -Spytała ciekawa odpowiedzi samca. Nie spotkała jeszcze smoka który uważałby naukę od innych za coś nienaturalnego.

[Samiec]

–To nie takie proste, ale właśnie o to chodzi. Od piskląt przyzwyczajamy się, że lepiej wziąć niż zdobyć. Czasem może nie być innego sposobu, ale wyjątki potwierdzają regułę– wyjaśnił z większym entuzjazmem i podkurczył przednie łapy, żeby zrównać pysk z łebkiem samiczki. Wciąż był od niej wyższy, ale przynajmniej tyle już nad nią nie górował –Chciałabyś sama nauczyć się skakać?– zniżył ton, sprawiając że brzmiał niemal jak wyzwanie. Interakcja z Młodą była zdecydowanie rozgrzewająca, więc nawet nie zwracał uwagi na ziąb i zmarznięte palce. Co jakiś czas tylko odrywał je od ziemi, jakby rzeczywiście bał się, że ich potem od niej nie odczepi –Będziesz musiała włożyć w to zdecydowanie więcej zaangażowania i wysiłku. Szybko się zmęczysz, ale kiedy już zaczniesz nie możesz przerywać. Co ty na to?

[Wola Przeznaczenia]

Samiczka była podekscytowana wizją samodzielnego nauczenia się skakania.
–Tak chciałabym -odpowiedziała z pewnym siebie uśmiechem na pysku. Strasznie chciała nauczyć się skakać a wizja nauczenia się tego samej była co najmniej fascynująca. Nie mogła się tego doczekać.
–Jestem gotowa tylko jeszcze nie wiem co robić-Powiedziała w końcu szczęrząc ząbki w uśmiechu.

[Samiec]

Smok powoli obniżył łeb przytulając go do swoich przednich łap. Ustawił je stabilnie na podłożu, jakby zamierzał przygotować się do wyskoku. Na potwierdzenie poruszył również tylnymi łapami, w których mięśnie spięły się, a stopy przesunęły po oczyszczonej ze śniegu powierzchni. Otworzył pysk i wypowiedział słowa kluczowe w każdej prawdziwej nauce –Wsłuchaj się w instynkt–

Byli bardzo blisko, a on odpowiednio ustawiony, ale to nie oznaczało, że samiczka nie miała szansy, żeby się obronić. Smok wyciągnął łeb ku niej, otwierając szeroko pysk i chcąc złapać za jaj przednią drobniutką łapkę. Albo dwie, w końcu taka była niewielka! Mógłby zaatakować prowadząc głowę wysoko, wtedy jej mały – z racji wieku – odskok nie dawałby jej sporej nadziei na przeżycie, ale jego zamiarem wcale nie było krzywdzenie jej, a pokazanie w jakich warunkach smoki kształcą się najlepiej. Uwielbiał, kiedy Młode zaczynała wypełniać adrenalina!
Wyrzucił do niej łeb całkiem szybko, przekrzywiając go na bok żeby wygodniej mu było ją ugryźć, ale ponieważ był blisko ziemi nie zamierzał wyciągać go daleko. Jedynie z drobnym nadmiarem, gdyby zdecydowała się na zbyt mały unik, żeby pokazać jej, że powinna wszystkie jego ruchy traktować na poważnie. Ostre jak brzytwy zęby wypełniające masywny toporny pysk, który jeszcze chwilę temu wydawał się taki przyjazny, zdecydowanie nie był tematem z którego mogłaby teraz żartować. Mogła podskoczyć do góry, ale wtedy wybicie musiałoby być naprawdę wysokie, żeby smok zdążył zabrać łeb zanim ona wyląduje. Może gdyby zdecydowała się uskoczyć na bok albo do tyłu byłoby najlepiej. Od tego co zdecyduje zależało jej bezpieczeństwo no i pełnosprawność.

[Wola Przeznaczenia]

Samiczka wstała z swojego miejsca i rozstawiła lekko łapy lekko je zginając. Spięła się kiedy usłyszała że będzie musiała polegać na swoim instynkcie. Kiedy samiec zaatakował ciało samiczki wypełniła adrenalina połączona ze strachem o stratę swojej łapki lub też dwóch. Odskoczyła szybko nagle rozprostowując zgięte łapki i odbijając się od ziemi z piskiem. Po wylądowaniu ustawiła się znowu na ugiętych łapkach i obserwowała uważnie samca. Skrzydła docisnęła mocno do boków żeby nie przeszkadzały jej w unikach.

[Samiec]

Zastanawiał się jak to było ze smoczęciem. Gdyby je ugryzł to czy poskarżyłoby się innym smokom? Ale czy prawo mówiło coś o krzywdzeniu Młodych? Z tego co się orientował, można im robić co się chce, dopóki ostatecznie to przeżyją. A śmierć była przecież ostatecznością, zadawało się ją dopiero wtedy, kiedy materiał był już w pełni wykorzystany. Z jednej strony nie chciał jej krzywdzić, z drugiej brakowało mu smaku krwi od którego zdążył się już uzależnić. Niestety nie miał do niej częstego dostępu. Nie łatwo było zranić kogoś, nie bojąc się jednocześnie o własne zdrowie, albo sąd ze strony tubylczego społeczeństwa.

Uderzenie serca zawahania, a zęby kłapnęły tuż przed jej łapkami, w ostatnim momencie zahaczając o brązową łuskę i oddzielając ją od kończyny. Było to zranienie niewielkie, w żadnym razie nie zagrażające jej życiu, ale zdecydowanie bolesne, bowiem raniona w ten sposób łuska przypominała ból od oderwania płytki paznokcia. Krwi było niewiele, ale wystarczająco pobudziła jego zmysły. Warknął cofając łeb i prostując się przed samiczką. Uśmiechnął się do niej zachęcająco, wcale nie tak jakby przed chwilą ranił ją w lewą łapkę –Dobrze!– w końcu uskoczyła, ale nie wykorzystała do końca ogona, a jej unik był stosunkowo krótki. Jej instynkt nie był jeszcze wyrobiony.
Ale to na szczęście nie koniec, miała jeszcze szansę pokazać mu co potrafi! Zamachnął łapą z lewej strony, prowadząc ją nisko, praktycznie przy ziemi, znów celując w jej przednie kończyny. Teraz nie musiała odskakiwać do tyłu, a ponieważ wiedziała co mogło ją czekać, kiedy się nie postara powinna skupić się na jak najpoprawniejszych ruchach.
Ugięcie kończyn, skrzydła, tak to wszystko już jej wychodziło, ale co z tułowiem, ogonem, łbem?

// większy opis prosz >: D

[Wola Przeznaczenia]

Umbra pisnęła głośno kiedy poczuła jak jej łuska odrywa sję od ciała. Warknęła przeciągle na sprawce tego czynu po czym sama się uśmiechnęła. Adrenalina krąpatrząc uważnie co robi. Kiedy zauważyła dużą łapę uzbrojoną w ostre pazury szybko wysoko podniosła przednie łapy i mocno odbiła się od ziemi podkurczając do siebie w czasie wysokiego skoku przednie łapki a zaraz potem tylnie. Głowe odchyliła w czsie skoków a ogon sztywno uniosła do góry. Skrzydła były stale przyciśnięte do boków. Kiedy już wylądowała spojrzała na samca uważnie. Łapka w miejscu bez łuski trochę ją piekła ale nie zwracała na to uwagi.

[Samiec]

Pomimo niezbyt zgrabnych ruchów samiczka wyłapała odpowiedni moment oraz wysokość by oddalić swoje łapy od zagrożenia. Samiec odstawił kończynę z powrotem i wyprostował się przed uczennicą wcześniej krótko wzdychając –Twój ogon to nie jakaś zadnia antenka, nie musisz nią tak wibrować– nie dbał o to czy samiczka znała pojęcie antenki, albo czy choć raz w swoim krótkim życiu zwróciła uwagę na te małe stwory przemykające niezauważenie pod łapami. On był wystarczająco czujny i ciekawy by spędzić wiele czasu analizując ich bezsensowne kształty i wyrostki.
Wygląda na to, że nawet kiedy był czymś pobudzony, jego myśli potrafiły odbiegać w zupełnie innym kierunku, ale to źle dla samiczki, ponieważ wyglądało na to, że nie zapewniała mu tyle rozrywki ile potrzebował. Ale przecież nie mógł ranić jej bezsensownie, to też nie sprawiłoby mu satysfakcji. Musiała cokolwiek umieć –Ogon nie tak sztywno, nie tak wysoko– dorzucił. Jego głos nie był surowy a na pysku wciąż utrzymywał milutki nawet trochę niepewny uśmiech.
–Patrz– nakazał głośniej, a potem wyrzucił do góry przednie łapy skręcając tułów w prawo i wyskoczył z tylnych, tnąc powietrze ogonem, który już po wybiciu miał ustawić jego pozycję. W momencie skoku ogon nie był uniesiony bardzo wysoko, nawet odrobinę opadł, wyginając się w dół od kręgosłupa. Dopiero podczas lotu miał za zadanie utrzymać pozycję smoka, dlatego musiał znaleźć się nieco powyżej linii grzbietu. Smok nie był sztywny podczas wyskoku, więc wyglądało na to, że ważnym było aby czynność tę wykonywać naturalnie, nie spinać ani łap ani ogona. Zetknął się z ziemią pierw przednimi łapami, które odrobinę ugiął, dla zamortyzowania upadku, a potem płynnie dostawił tylne. W tym momencie stabilność była najistotniejsza dlatego balansujący jego ciałem ogon znalazł się na te kilka uderzeń serca najwyżej, choć wciąż nie był uniesiony tak jak prezentowała to w swoim wyczynie samiczka. Kiedy wyskakiwał, jego łeb znalazł się na chwilę na poziomie łopatek, po wybiciu zaś smok wyprostował szyję, kierując toporny pysk przed siebie niczym ster. Dopiero przy lądowaniu cofnął go w kierunku grzbietu, dla zachowania równowagi. Proste krótkie wybicie, miał nadzieję, że się przyjrzała –Powtórz– zachęcił. Zauważył, że drobne okaleczenie i próba trafienia jej szponami nie tępiły jej determinacji do nauczenia się skakać. Ciekawe.

[Wola Przeznaczenia]

Samiczka pokiwała główką w zamyśleniu obserwując smoka uważnie. Po czym poruszyła ogonem niespokojnie słysząc wskazówki dotyczące tego jak posługiwać się ogonem. Kiedy usłyszała że ma patrzeć skupiła całą swoją uwagę na samca który zademonstrował jej podskok. Kiedy powiedział że ma to powtórzyć spięła się minimalnie ale spróbowała. Na początku wyrzuciła do góry przednie łapy skręcając tułów w lewo i wybiła się z tylnych, ogonem który był tylko lekko usztywniony. W momencie skoku ogon został odrobinę podkulony pod siebie. Podczas lotu ogon uniosła na poziom grzbietu i nawet trochę uniósł się do góry. Samiczka rozluźniła się w czasie wykonywania skoku który chyba nawet jej wyszedł.Ziemię dotknęły najpierw przednie łapy Umbry, ugięła odrobinę przednie łapy, dla zamortyzowania upadku, a potem dostawiła tylne. Na krótki czas ogon samiczki był uniesiony jednak nie tak bardzo jak przy poprzednich skokach. Łepek samiczki w momencie wybicia i na czas lotu był na wysokości początku szyi. Dopiero przy lądowaniu odchyliła głowę do tyłu w stronę swoich czarnych kolców na grzbiecie.
-Dobrze czy jednak znowu źle ? -Spytała mając nadzieje że jednak jej się tym razem udało wykonać zadanie poprawnie. Obserwowała Korala uważnie gotowa do ewentualnej ucieczki przed jego pazurami lub kłami.

[Samiec]

Obserwować potrafiła, ale przecież nie zamierzał jej wszystkiego pokazywać. Liczył, że to jedno poprawne wybicie okaże się dla niej na tyle pouczające, że reszta będzie już wynikiem jej własnej analizy i dostosowania ciała do konkretnych zamierzeń. Skoro on wyskoczył w swoje prawo, a ona lewo, oboje znaleźli się profilem do siebie. Była to korzystna pozycja aby mógł ją zaatakować, a ona spróbowała odskoku w bok, podkurczając wewnętrzne i odbijając się zewnętrznymi łapami od ziemi. Ważne było w tej sytuacji skierowanie ogona w odpowiednią stronę, zapewne przeciwną od wyskoku, oraz lądowanie, po którym będzie gotowa do prędkiego wykonania kolejnej akcji.
Smok pochylił się ku niej błyskawicznie, tym razem chcąc zębami uchwycić jej niewielki bark. Oby była szybsza niż on.

[Wola Przeznaczenia]

Samiczka jakby wyczuwając ruch przed sobą odskoczyła w prawo podkurczając wewnętrzne i odbijając się zewnętrznymi łapami od ziemi. Ogon by zachować równowagę skierowała w lewą stronę. Głowa była lekko przysunięta do początku szyi a skrzydła były lekko przyciśnięte do boków ciałka smoczycy. Wylądowała zręcznie na lekko zgiętych łapkach gotowa by w każdym momencie odskoczyć w inną stronę przy okazji obserwując samca. Skupiła na nim wszystkie swoje zmysły.[/code]

[Samiec]

Tym razem jego zęby klasnęły przed nią nie wyrządzając żadnej szkody. Była taka drobniutka, że nie miał pewności, czy gdyby chapnął w tamtym miejscu, zdołałby się powstrzymać, by nie wyrządzić jej jakiejś długotrwałej krzywdy.
–Jesteś taka szybka– pochwalił ją z entuzjazmem, kiedy cofał łeb. Wbił szpony w ziemię, gotów do kolejnego ruchu. Oboje byli czujni, tyle że jej zmysły były jeszcze upośledzone przez wiek. Nie mógł jej za to winić, to coś we wnętrzu blokowało ją czyniąc z niej słabsze stworzenie, a winę tego ograniczenia – poza oczywiście Przestrzenią – ponosili Lądowi
–Podskocz raz jeszcze, najwyyyżej jak potrafisz, jakbyś chciała czegoś dosięgnąć– w normalnych warunkach wyczarowałby coś nad jej łebkiem, ale... cóż, nie mógł.
–Najlepiej wybić się z tylnych łap– podrzucił nagle tułów, pierw stając dęba na tylnych, zgiętych kończynach, a potem wyskakując z nich najmocniej jak potrafił. Jeśli wybicie byłoby zbyt małe, musiałby wylądować z powrotem na nich, ale zdołał wzbić się na tyle wysoko, że w najwyższym punkcie lotu zdołał odwrócić przednią część tułowia w kierunku ziemi, żeby wylądować na przednich. Dla demonstracji, chapnął zębiskami w powietrzu, jakby zerwał coś z niewidzialnej gałązki –I wylądować na przednich. Na tym polega twoja samodzielność, że musisz się przyglądać, a ja niewiele tłumaczę tak?– zapytał retorycznie, jakby jeszcze nie było to oczywiste – choć mogło nie być, bo jednak wciąż się odzywał – i znów usiadł.
Samiczka poza zagrożeniem, wciąż była skupiona na nim i wyskokach.

[Wola Przeznaczenia]

–Rozumiem– oznajmiła w odpowiedzi.Samiczka uśmiechnęła się lekko do siebie. Podrzuciła tułów do góry najpierw stając na tylnych zgiętych łapach a przednie trzymając przy sobie potem wyskakując z tylnej pary kończyn najmocniej jak tylko mogła wykorzystując w tym całą swoją siłę. W czasie lotu ogon był lekko przykulony do dołu. Głowa była wysunięta do góry jakby chciała złapać coś co było wyżej. Gdy poczuła że zaczyna opadać wysunęła głowę do przodu. Wylądowała na przednich łapach zginając je lekko i zaraz dostawiając parę tylnych. Była gotowa do obrony jeśli smok zaatakowałby znowu. Znowu skupiła na nim swoją uwagę.