Las

[Mrucząca Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Złotołuska chyba jednak nie zdawała sobie sprawy, że tuż nad nią, na jednej z gałęzi siedziała Mrucząca, szmaragdowymi ślepiami czujnie śledząca małe stworzonko. No, może nie znowu takie małe, ale prawie jak pisklę... czyli nie powinna mu zrobić krzywdy. Jej, bo to samiczka... nie powinna? To nie znaczy, że nie może.
Bezszelestnie zsunęła się z drzewa na śnieg za plecami małej, rozstawiając palce tak, by rozłożyć swój ciężar i nie zapaść się w śniegu, a co za tym idzie, nie wydać żadnego dźwięku. Tam zbliżyła łeb do ucha Cienistej i szepnęła, dopiero teraz dając o sobie znać:
– Nie powinnaś być sama tak daleko od domu.
Gdyby Kadma odwróciła się teraz, ujrzałaby Mruczącą siedzącą w śniegu, z lekkim uśmieszkiem na pysku i zmrużonymi lekko ślepiami. Nie powinna się bać, nie zrobiłaby jej krzywdy... chyba że naraziłaby się Ziemnej.

[Złota Łuska]

Ja jednak nie jestem strachliwym pisklęciem. Przecież nie przestraszę się smoka, który zakrada się do mnie, prawda? Nie takie rzeczy przetrwałam. Skoro udało mi się wygrać z niezrównoważonym wujem, to przecież nie ulegnę tej samicy. – To zależy, co nazywamy domem. – odparłam, wzruszając lekko barkami i nie odwracając się. Po prostu sobie siedziałam, patrząc przed siebie. – Całkiem nieźle się skradasz. Ale i tak cię słychać. Dyszałaś jak stary centaur po długim biegu. – dodałam, wzruszając lekko barkami. No bo naprawdę, co to miało być? Nawet ja wiem, że należy być cicho. I to tyczy się nie tylko naszych kroków.

[Mrucząca Łuska]

Roześmiała się cicho, wstając i okrążając samiczkę, by usiąść w śniegu naprzeciwko niej; zniżyła łeb tak, by ich oczy znalazły się na jednym poziomie. No, proszę, ma się ten charakterek – żeby tak pouczać starszą, dorosłą smoczycę, w dodatku na pewno lepiej wyszkoloną w tym fachu? Moja krew! Gdyby nie to, że nie miała jeszcze piskląt, można by uznać że złotołuska jest jej córką. Podobieństwo – uderzające, a przynajmniej na pierwsze wrażenie.
– Hm, naprawdę? – zapytała z udawanym zdziwieniem, unosząc łuki brwiowe do góry. – Nie miałam o tym pojęcia. A można wiedzieć, skąd masz takie informacje? Bo na moje ślepię na chwilę obecną łowca byłby z ciebie marny, co? – mruknęła na koniec, obrzucając krytycznym wzrokiem cała sylwetkę pisklęcia. Hm, była już w takim wieku, że mogłaby być adeptem, ale to w końcu nie jej sprawa.
A dręczenie niewinnych Cienistych i zabawa z nimi to jeszcze nie jest koniec świata, cokolwiek o tym pomyślałby sobie Złudzenie Życia. A co.

[Złota Łuska]

Przechyliłam lekko łeb na lewo, obrzucając samicę kpiącym spojrzeniem. Moje ciało znowu zareagowało samo, wlewając w moje ogromne, błękitne ślepia tyle kpiny, na ile tylko było mnie stać. No przecież nie moja wina, że ten niezrównoważony gad nie umie zorganizować ceremonii, prawda? – Może i marny, ale mam uszy, więc słyszę. Zauważam otoczenie, w którym się obracam, więc nic dziwnego, że twoja obecność nie była dla mnie zaskoczeniem. – mój głos był dość, cóż, lekceważący. Ta samica nie zachowywała się tak, abym miała ją szanować. Takie zakradanie się do kogoś, och, bogowie, czy ja wyglądam na ledwie wyklute pisklę, które da się na to nabrać? No naprawdę!

[Mrucząca Łuska]

Cadha wyszczerzyła zęby w próbie sympatycznego uśmiechu. Podobała jej się ta mała! Wręcz krew z jej krwi. Aż miała ochotę sprawdzić, czy to nie jest jej córka – gdyby oczywiście była taka możliwość... ale proszę, wzrok jak u samej Ziemnej, kpiący, głos lekceważący, no istna ona! Ciekawe, prawda? Trzeba było przyznać, że zaczynało ją to interesować. Z lustrzanym odbiciem własnej osobowości chyba łatwo byłoby się dogadać, co?
– Słuchaj, kochanie – mruknęła, zwracając wzrok ponownie ku złotej samiczce. – Pokazać ci parę technik? Uwierz, że gdybym podkradała się do zająca, pamiętałabym do oddechu, tu jednak nie było strachu, że mi uciekniesz, więc nie musiałam się za bardzo przykładać, nie sądzisz? – po tych słowach mrugnęła do niej porozumiewawczo.
– Ale mogę cię nauczyć, jak podkradać się do zwierzyny należycie – ostatnie słowo wyraźniej zaakcentowała, robiąc po nim krótką pauzę. – Hm, chyba że masz ciekawsze zajęcia. W takim razie nic tu po mnie.
Rozmowa z samą sobą była niezmiernie zajmująca i ciekawa, w końcu można było nauczyć się od siebie kilku pożytecznych trików, prawda?

[Złota Łuska]

Ta samica jednak mnie nie doceniała. Miałam okazję ćwiczyć z dość, cóż, upartymi i dziwnymi gadami, więc moje techniki z pewnością będą ciekawe. Na słowo "kochanie" uniosłam łuki brwiowe w czymś na kształt zdziwienia, okraszonego kpiącym rozbawieniem bijącym z moich błękitnych ślepi. – Niedocenianie przeciwnika to pierwszy krok do własnej śmierci, kochaniutka. – odparłam, wlewając w ostatnie słowo tyle jadu, na ile było stać moją wciąż drobną postać. Po chwili jednak przechyliłam lekko łeb na lewo. – Ale skoro uważasz, że jesteś w tym taka świetna, chętnie to sprawdzę... Ziemna? – końcówka mojej wypowiedzi była wręcz pytaniem. W końcu ta zarozumiała samica nawet mi się nie przedstawiła!

[Mrucząca Łuska]

I gdy samiczka odezwała się ponownie, wyraz zainteresowania w oczach Cadhy momentalnie zgasł. Wydawało jej się, że mała jest rozumna, a tu okazało się, że – no proszę, nie są podobne. Musiała się jeszcze wiele nauczyć... ale nie od Mruczącej. Ta zaś zmrużyła szmaragdowe ślepia, które teraz przybrały chłodną barwę, jak i cały pysk stężał.
– Wybacz, ale jesteś jeszcze zbyt młoda i za mało doświadczona, by moc pozwolić sobie na pouczanie mnie. Dziesięć księżyców żyłam samotnie za Barierą, więc wyobraź sobie, że wiem o życiu więcej niż ty – oświadczyła z wyższością, wstając ze śniegu. Nie, nie obraziła się na Cienistą; po prostu nie zamierzała tracić czasu w obecności smoków, które nie mają pojęcia o tym, jak się zachowywać. Czy nikt nie nauczył jej chociażby podstaw tego, jak ma się zachowywać?
Nie pożegnała się, nie odwróciła. Po prostu odeszła po śniegu między drzewa.

[Złota Łuska]

Z mojej gardzieli dobyło się krótkie prychnięcie. A jednak, wszyscy tacy sami! – A już myślałam, że ktokolwiek tutaj jest normalny. Szkoda. – Tym słowom towarzyszyło krótkie wzruszenie barkami. No naprawdę. Co za świat! Albo sadystyczne i niezrównoważone samce, albo lenie, którym nie chce się podnieść zadu z legowiska. Albo jakaś mało rozgarnięta samica, która myśli że wie wszystko o tym świecie. Och, bogowie, ależ mnie pokarało! Położyłam się na śniegu, podkulając pod siebie łapy i trzymając skrzydła ściśle przylegające do boków. Przymknęłam lekko ślepia, rozkoszując się ciszą i spokojem, jakby tej rozmowy w ogóle nie było.

[Krwiożerczy Obłęd]

Cóż, Złota Luska mogła mieć pecha, albo i nie – zależy od interpretacji – bo z przeciwka w jej stronę szedł smok. Czarnołuski gad, o pysku poznaczonymi licznymi bliznami – małymi, dużymi, ale głównie zarosłymi. Chociaż nie! Szedł to za dużo powiedziane, on po prostu sunął. Jak taran. Mimo, że ów gad był znany ze swojej zręczności, to i tak, jego wygląd mówił wiele. A łażenie po takim śniegu jaki jest, wymaga od smoka, nie lada taneczności. Jak przy balecie. No, ale jemu nie chciało się podnosić za wysoko łap, więc szedł jak szedł ...

[Złota Łuska]

Zmrużyłam błękitne ślepka, słysząc szorującego po śniegu smoka. Jedynie jedno uderzenie serca zajęło mi rozpoznanie go. To nowy Cienisty, który przyszedł z Wody. Tylko, jak on się nazywa? Cóż, tego ten zadufany w sobie, niezrównoważony gad nie ujawnił w mojej obecności. Jako, że stałam, a raczej siedziałam, na drodze Krwiożerczego, ten nie miał wyjścia, albo się zatrzyma, albo mnie ominie. Mimo to kąciki mojego pyska uniosły się w nieco drapieżnym uśmieszku. – Proszę, proszę, nasz nowy nabytek. – mój ton nie należał do najprzyjemniejszych, choć z pewnością był czysty i dźwięczny.

[Krwiożerczy Obłęd]

Wod ... cienisty sie zatrzymal, zwezajac momentalnie slepia. Tak jak i jego, tak i jej, luski wyraznie odznaczaly sie od bieli, wiec takiego ubarwienia nie sposob bylo nie dostrzec. Trzeba bylo byc chyba slepym. Zlota Luska.Byl na jej ceremonii, co prawda nie rzucajac sie w slepia, wiec zapamietal imie. Jego imie, na szczescie nie poznala, bo zanim padlo jej pytanie o imie, Obleda juz nie bylo. Dostal wezwanie od Usmiechu na prywatna audiencje, wiec czym predzej podazyldo wskazanego miejsca. Do prywatnego legowiska Usmiechu – Taka mala, taka mloda, a jaka cwana – swoje slowa a takze przed slowa, skwitowal usmiechem. Drapieznym.

[Złota Łuska]

Zaśmiałam się cicho. O dziwo był to śmiech perlisty, przyjemny dla ucha i szczery. Takie słowa to dla mnie najlepsza nagroda. Jeszcze nie wiem za co, ale najlepsza. Spojrzałam na niego z rozbawieniem widocznym w moich błękitnych ślepiach. – Nieźle. Podobasz mi się, nowy nabytku Cienia. Zrobisz u nas karierę. – dodałam, szczerząc moje białe, ostre kły w drapieżnym uśmiechu i spoglądając na samca. – Choć to dość długie przezwisko. – rzuciłam aluzję, przyglądając mu się nieco zaciekawiona. No i ostatnio urosłam! Dlaczego nikt tego nie widzi? Apokalipsa.

[Chwilowa Łuska]

W to oto miejsce przyszła Chwila. Dzisiaj miała niesamowicie dobry i szczęśliwy humor. Postanowiła więc ukryć się i kogoś wystraszyć. Wskoczyła więc do jakiegoś, dziwnego krzaka, który w połowie nie posiadał liści. Może nawet więcej niż połowie. Postanowiła ponownie kogoś wystraszyć. Ale kogo? Pierwszego lepszego smoka jaki przyjdzie do krza... lasu! Do krzaku to on raczej nie przyjdzie. Nie było widać jej tułowia i łap. No i skrzydeł, które jednak trudno było jej przeważnie ukryć. Ogon również zakryty był liśćmi i wystawała końcówka. Sam kwiatuszek. Ale chwila... kwiatek zimą? No cóż... jego jak ukryć nie miała. Tak samo pyszczka. Jak by niby inaczej miała widzieć tego kogoś? Oby nie zdarzyło się jej to samo co ostatnim razem.

[Ciernisty Kwiat]

Ciernisty już dawno nie był na terenach wspólnych, nie licząc skał pokoju – ba, nie był tu od kiedy był pisklęciem. Toteż postanowił wybrać się na przechadzkę, może poznać jakieś smoki spoza swojego stada. Akurat przechadzał się pomiędzy drzewami lasu, gdy opadł go mocny zapach ognistych. Najwyraźniej ktoś dopiero co tędy przechodził. Z zainteresowaniem, i w pozycji która w żaden sposób nie zdradzała tego zainteresowania, podążył tym tropem tylko po to aby napotkać niezbyt obficie ulistniony krzak, pod którym siedziała jakaś mała różowołuska samiczka, której zapewne wydawało się że efektywnie się schowała. Stojąc przy krzaku Ciernisty opuścił wzrok na łeb samicy, unosząc łuk brwiowy, przybierając wyraz pyska mówiący coś w stylu "co ty właściwie robisz?" ...

[Chwilowa Łuska]

Ona na początku jedynie chichotała. Gdy zabrakło dosłownie maleńkiej chwilki by wyskoczyć... ale oczywiście musiał ją zobaczyć! Pecha musiała mieć jakiegoś z tym...
– Czeeeść...! – Zaczęła wychodząc z krzaka – Jestem Chwila, adeptka ognia. – Skończyła po czym usiadła na ziemi machając końcówką ogona czyli... kwiatkiem.
– Jak udało ci się mnie znaleźć? – Zapytała wesoło przekrzywiając łepek na prawą stronę. Czasami tak robiła gdy się o coś pytała lub czemuś przyglądała. Wyglądało to dość zabawnie. Jednak Chwila nawet nie wiedziała, że zdarza jej się tak robić.

[Ciernisty Kwiat]

Uniesiony łuk brwiowy nad lewym ślepiem smoka nie opadał, zwłaszcza po nazbyt entuzjastycznym, jak na jego gust, powitaniu które zaserwowała mu ognista.
–Krzak prawie nie ma liści. Było cię widać. Zwłaszcza że kolor twoich łusek nie jest zbyt kamuflujący. Poza tym wszędzie wokoło jest twój zapach i twoje ślady. – Stwierdził, głosem jednostajnym i pozbawionym emocji, no może poza ledwie słyszalną nutą rozbawienia ukrytą gdzieś w tonie, wyraz jego pyska pozostawał jednak kamienno spokojny. Widać ta smoczyca nie zna się na kamuflażu. On też nie był mistrzem, ale podstawy znał i wiedział że ciężko się ukryć w prawie bezlistnym krzaku...