Mała plaża

[Uskrzydlony Marzeniami]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

On jednak nie zamierzał tak szybko odpuszczać. Pazury na karku młodej zacisnęły się, a jego pazury boleśnie wbiły się w ciało pisklęcia.
– Uważaj do kogo i jak się zwracasz. Jesteś pisklęciem, ale nawet ty możesz być powodem do wojny między naszymi Stadami. Skoro nie masz pojęcia o tym, jak funkcjonuje nasz świat, lepiej nie wyściubiaj nosa z jaskini. – jego głos stał się lodowaty, wręcz mrożący krew w żyłach. Po chwili po prostu puścił małą, nie bacząc na to, z jakiej wysokości spadnie. Jednak uratowała ją Chrapa. Dzięki magii sprawiła, że samiczka po prostu łagodnie opadła na ziemię. Ciche rżenie było przejawem jej frustracji i czegoś jeszcze. Tylko żadne z nich jeszcze nie wiedziało czego.

[Parodia]

Czując zaciskające się na jej karku pazury Życiowego zapiszczała tak że chyba pobudziła wszystkich zmarłych! W przestrzeń rozniosło się jedno długie ''iiiiiiiiiiiiiiiiiiiii''! Urwało się ono nagle gdy została brutalnie wypuszczona. Parodia już przeleciała przez głowę myśl że lądowanie będzie bolało gdy nagle...zaczęła jakby lewitować? Nie, to nie to! Samiczka po prostu spadała znacznie wolniej i gdy już była na ziemi nic jej się nie stało. Rozejrzała się zdezorientowana kto mógł to zrobić. Wiedziała ze to sprawka magii którą zdążyła już poznać, ale kto nią kierował? Jej wzrok zatrzymał się na śnieżnobiałym koniu. Po jego wyrazie pyska zrozumiała że to ten jednorożec ja uratował! Podbiegła do niego i pogłaskała czule po łbie.
– Dziękuję ci. – Potem odwróciła się do starszego samca.
– Przepraszam, naprawdę bardzo cię przepraszam...

[Uskrzydlony Marzeniami]

Skrzydło wydawał się być nieco zarozumiały. Ale w rzeczywistości taki nie był. Jednak wypuszczanie piskląt w świat, gdy nic o nim nie wiedzą nie jest dobrym pomysłem. I ktoś musi je nauczyć tego, co należy, a czego nie należy robić. Skinął powoli łbem.
– Twoje przeprosiny zostały przyjęte. – odparł. Jego ton był lodowaty, bowiem nie pozbył się jeszcze tej całej oschłości ze swojego zachowania. Chrapa zarżała cicho i podeszła do swojego smoczego kompana. Złudzenie poklepał ją lekko po boku. Tak, gdyby nie ona, pewnie popełniłby mnóstwo gaf w swoim długim życiu.

[Parodia]

Słysząc że samiec przyjął jej przeprosiny odetchnęła z ulgą. Nie mogąc się wprost temu oprzeć podeszła do jednorożca i pogłaskała go delikatnie po nodze. Jego sierść była taka mięciutka i milutka.
– Więc...skoro już tu jesteśmy... Ja bardzo chciałabym zostać adeptką bo mam już na tyle księżyców, ale nadal nie jestem wyszkolona. Skoro już tu jesteśmy to...bo gdybym umiała latać to na pewno byłabym dużo samodzelniejsza i nie groziłoby mi takie niebezpieczeństwo poza obozem.. Oczywiście nie chcę cię wykorzystywać, co to to nie...ale rozumiesz...lenistwo także niedobre.. – W jej przemowie było mnóstwo przerw i niepewności. Nagle się onieśmieliła.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Kąciki jego pyska lekko drgnęły, gdy jej słuchał. Chrapa pozwoliła się pogłaskać samiczce i zarżała cicho, jakby zadowolona z jej dotyku.
– W porządku. Przyjmij postawę gotowości i zaczynamy. – polecił, kiwając lekko łbem, aby Parodia zrobiła co należy czym prędzej. Nie jest jego obowiązkiem szkolić pisklęta innych Stad. Ale jako, że mają sojusz, w dobrym tonie byłoby jej pomóc. Nawet jeśli, to nie chciał na to tracić całego księżyca.

[Parodia]

Łiii! Zgodził się, zgodził się, zgodził się! Śpiewała w duchu Parodia. Szybko zrobiła to co kazał jej Złudzenie Życia. Szybko, ale to nie oznaczało że niedokładnie. Rozstawiła i ugięła nieco tylne łapy a za przednie służyły jej skrzydła zakończone dwoma palcami, w końcu była pół wywernową. Łeb pochyliła a ogon uniosła. Skrzydła, no cóż zrobiła co mogła. Nieco je docisnęła. Już? Chyba tak. Czekała bez słowa na kolejne polecenia. Już wprost nie mogła się doczekać aż podbije niebo! Od samego początku wiedziała że pokocha latanie.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Skinął powoli łbem, a Chrapa przysiadła na zadnich kopytach. Ale tylko na chwilę, po ugięła i te przednie, po prostu kładąc się na ziemi. Złudzenie zaś skupił się na Parodii.
– Pamiętaj, że w powietrzu jest inaczej niż tutaj. Wiatr jest silniejszy. Cały twój ciężar spoczywa na skrzydłach, przez co trochę trudniej jest kontrolować własne ciało. Dlatego nie przesadzaj i słuchaj moich wskazówek. – wyjaśnił. Zmrużenie ślepi, które nie wyglądało zbyt miło, miało jej wystarczyć za przekonanie, że ten samiec nie żartuje.
– Weź krótki rozbieg i wyskocz w górę. Rozłóż skrzydła i zacznij nimi machać. Równolegle do ziemi. Staraj się znaleźć powolny, miarowy rytm, dzięki któremu nie zmęczysz się za bardzo.

[Parodia]

Korzystając z bycia już w odpowiedniej pozycji do biegu, ruszyła. Wzięła rozbieg dość spory (no bo nie zaszkodzi) ale też nie za długi. Gdy już poczuła się gotowa dała dodatkowy nacisk na ugięcie łap i wyskoczyła w górę, na ile tylko mogła. Ale tym razem tylko w górę, a nie do przodu. W tym czasie rozłożyła skrzydła właściwie służące jej także jako przednie łapy. Na maksymalną ich rozpiętość. Zaczęła nimi machać. Najpierw było to machanie chaotyczne, nawet bardzo. We wszystkie strony. Ale gdy poczuła że przestaje opadać wyrównała swoje ruchu. Przede wszystkim robiła to teraz wolniej, ale też nie za wolno. Błona była napięta, skrzydła ustawione równolegle do podłoża. W górę i w dół w górę i w dół. W takim samym rytmie z taką samą częstotliwością. Obydwa skrzydła w tym samym czasie. Starała się jak najbardziej panować nad swoimi poczynaniami. Jeszcze co prawda nie czuła tej ''cudownej wolności'' ale już miała frajdę że jest tak wysoko i to do tego o własnych siłach, bez niczyjej pomocy, no chyba że słownej. Spojrzała w dół na jej instruktora lotu, Co dalej? Oczywiście to jej nie rozpraszało. chyba panowała nad tą całą superasną sytuacją.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Jego jednak nie było w dole. Nim Parodia się obejrzała, Złudzenie wisiał obok niej, wydawałoby się, że leniwie machając skrzydłami.
– Pamiętaj o tym, żeby nie usztywniać ogona. Pomoże ci w utrzymaniu równowagi jak podczas biegu. A teraz, pochyl się delikatnie a skrzydłami machaj tak, aby zagarniać powietrze za siebie. Wtedy zaczniesz lecieć do przodu. Jeśli będziesz chciała się zatrzymać, unieś klatkę, a skrzydłami staw jak największy opór dla powietrza, machając równolegle do ziemi. – polecił. Wydawać by się mogło, że mówi zbyt cicho, aby można go było usłyszeć. Jednak siła i pewność siebie w jego głosie nadawały mu moc, która sprawiała, że był doskonale słyszalny.

[Parodia]

A gdzież on się podział? Zwiał? No chyba nie. Chyba nie pozostawiłby tu jej samej, biednej i nie umiejącej ani troszeczkę lądować. No, chyba że tak na złamania karku, opadając swobodnie. Ale nie dzięki, akurat tego wolała nie próbować. Ani teraz, ani nigdy.
Słysząc nagle jego cichy i mocy głos niedaleko siebie krzyknęła zaskoczona. Wyrwało ją to z rytmu i zaczęła opadać, ale na jej szczęście opanowała po krótkiej chwili tą całą sytuację i znów w miarę bezpiecznie wisiała w powietrzu. Wysłuchała do końca wypowiedzi Złudzenia Życia po czym postarała się polecieć do przodu, wedle jego chyba niezłych wskazówek. Pochyliła się nieco w przód, ale tylko troszeczkę, nie za bardzo. Zagarniać powietrze za siebie, tak? W takim razie zobaczymy co da się zrobić. Na sam pierw przechyliła skrzydła tak, że były teraz ustawione pod innym kątem. Taki jakby skos. Machała nimi po kole, w tę i we wte tak że powietrze istotnie zostało zagarniane tym razem jednocześnie za i pod siebie. Rozluzniła dodatkowo ogon. Przeleciała ty sposobem kawałek do przodu a potem zechciała się zatrzymać. Jak to zrobić? Aha, już wiedziała, właśnie to sobie przypomniała, tą technikę, sposób! Gwałtownie wyprostowała, szarpnęła klatką piersiową do tyłu. Tak że jej sylwetka już nie była taka pochylona. Skrzydła na powrót wyprostowała, tak że teraz znów były ustawione równolegle do ziemie. Nie przestawała nimi machać. Zachowywała przy tym, a przynajmniej starała się by tak było, zachowywać stały rytm, tępo, częstotliwość uderzeń. Oddychała głęboko, bo jednak jakiś wysiłek był. Starała się być nie spięta i nie bać się że przypadkiem spadnie. Przekręciła łeb w stronę Skrzydła? Co dalej?

[Uskrzydlony Marzeniami]

//tempo ;)

Sam Złudzenie przesuwał się w powietrzu za Parodią. Powoli, jakby leniwie i od niechcenia. On nie musiał się martwić prądami na tej wysokości. Zdmuchnąć jego ciało byłoby, cóż, bardzo trudno.
– Staraj się zgrać z wiatrem. Niech będzie twoim sprzymierzeńcem, nie wrogiem. A teraz skręcanie. Wyginasz ciało tak, jak podczas biegu. Obniż delikatnie skrzydło po tej stronie, w którą skręcasz. Ogon wygnie się w przeciwną stronę, żeby pomóc ci zachować równowagę. Lekko się przechylisz, ale nie martw się. Postaraj się nie machać teraz skrzydłami podczas skrętu. Nabierz prędkości, utrzymaj je na jednej wysokości i skręć. – wyjaśnił. Jego głos wciąż świetnie sobie radził z wiatrem.

[Parodia]

Ano, tak! Przecież w powietrzu także trzeba umieć skręcać, tak jak przy bieganiu, tylko pewnie innym sposobem. A może było między nimi jakieś podobieństwo? To się zarutko zobaczy. Wysłuchała z uwagą instrukcji, starając się je wszystkie zapamiętać. Tylko w którą skręcić? Postanowiła że w lewo, choć to przecież w sumie bez różnicy. Przechyliła się dość mocno w tamtą stronę, starając się by nie stracić przy tym równowagi albo kontroli nad lotem i ciałem. W tym samym czasie obniżyła lewe skrzydło. Przestała nim machać, tylko napięła błonę i usztywniła ramię skrzydła. Prawe skrzydło nieco uniosła. Teraz tworzyły one taki jakby skos. Poczuła że zaczyna trochę tracić równowagę więc szybko przekierowała ogon w prawą stronę. Wtedy poczuła się stabilniej. Poczuła jak prądy powietrzne opływają ją w około. Jak przesuwają się pod błoną skrzydeł. Tak jakby były materialne, a ona była na nich ułożona. I jednocześnie przesuwając ją do przodu. Jak płynie po nich. Bardzo jej się to spodobało. Uśmiechnęła się delikatnie, ledwo zauważalnie, do siebie. Skręciła kawałek i z powrotem się wyprostowała. Lewe skrzydło uniosła, a prawe obniżyła. Ogon tez był już na powrót w jednej linii z kręgosłupem i resztą ciała. Znowu zaczęła machać skrzydłami, zagarniając powietrze pod i za siebie i lecąc do przodu. Uleciała tak kawałek i skręciła tym razem w prawo, obniżając prawe (i przechylając się na prawo) skrzydło, a lewe unosząc, w tą samą stronę też przesuwając ogon i usztywniając błonę. Wykonała skręt i się zatrzymała w powietrzu.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Podążał za nią, niczym sporych rozmiarów, biało-fioletowy cień. Jego futro powiewało na wietrze, gdy obserwował jej ruchy. Gdy się zatrzymała, kiwnął lekko łbem.
– Idzie ci coraz lepiej. Teraz lądowanie. Nauczę cię kołowania. To prostu i bezpieczny sposób. Skoro umiesz już skręcać, to wystarczy, że zaczniesz zataczać koła. Jednak nie tak po prostu, a po spirali. Coraz mniejsze, coraz bliżej ziemi. Opadaj łagodnie. A gdy będziesz tuż nad ziemią, złóż skrzydła i wyląduj tak, jak po skoku. Najpierw przednie, później tylne łapy. Tylko spokojnie. – polecił, a jego głos przebił się przez szum wiatru. Chrapa zaś czekała na nich na dole, siedząc sobie na śniegu.

[Parodia]

Tak szybko przeszli do lądowania? Parodia myślała że tych zasad latania jest trochę więcej, a to ci dopiero! No i dobrze, będzie miała naukę z łba. Ale nie za bardzo cieszyła się z tego że musi już skończyć lot. Bardzo jej się to spodobało. No i nie ma się co dziwić. Jako potomkini rasy powietrznej i wywernowej miała to po prostu we krwi.
Bez słowa wykonała polecenie Złudzenia Życia najlepiej jak mogła. Poleciała najpierw kawałek do przodu, zagarniając powietrze pod i za siebie. Potem skręciła w prawo, przechylając się w tamtą stronę, usztywniając błonę skrzydeł które były po skosie, ogon zaś przenosząc na stronę lewa. Był to skręt póki co dość łagodny. Ale tym razem go nie przerywała. Trwała tak aż udało jej się zrobić koło. No dobra, jak teraz się obniżyć? Cóż, trzeba coś wykombinować. Znacznie zaostrzyła kąt nachylenia swych skrzydeł, oraz (trochę ryzykując) przeniosła ogon na drugą stronę. Ciało wygięła w łuk. To spowodowało że znalazła się teraz niżej. Potem znowu trochę się wyprostowała, ale nie całkowicie, zaś ogon wrócił na swe wcześniejsze stanowisko. Skrzydła miała wyprostowane, unieruchomione i napięte przez cały czas. Teraz znowu leciała po kole. Gdy już wykonała pełen okrąg znów obniżyła swój lot, dokładnie takim samym sposobem co wcześniej. Dotarła tak niemal do samej ziemi. Nie zatrzymując się w miejscu, złożyła w jednej chwili skrzydła i zaczęła opadać. W odpowiednim momencie wyciągnęła łapy. Opadła najpierw na przednie, które automatycznie się pod nią ugięły, potem na tylne z którymi stało się podobnie. Odetchnęła z ulgą i obejrzała się na Przywódcę Życia. Dobzie?

[Uskrzydlony Marzeniami]

Skrzydło asekurował Parodię, lecąc nieco pod nią, z boku. W razie czego. Jego ruchy były spokojne, wręcz leniwe, ale nic dziwnego. Tyle księżyc na karku, tyle odbytych lotów i tyle przeprowadzonych treningów. Wylądował zaraz za Parodią, składając skrzydła i opadając na ugięte łapy. Podszedł do Chrapy i pogłaskał ją po szyi.
– To tyle z podstaw lotu. – oznajmił Parodii, spoglądając na nią swoimi żółtymi ślepiami.

//raport lot I

[Parodia]

Tyle z podstaw? Czyli że można robić jeszcze inne rzeczy? Ależ to wspaniale! Od razu znów wzięła rozbieg, wyskoczyła w górę i machając skrzydłami utrzymała się w powietrzu. Tam była naprawdę szczęśliwa. Czuła się jakże wolna!
– Bardzo ci dziękuję. Nauczyłeś mnie czegoś co już kocham. Jeżeli nie masz nic przeciwko temu, udam się teraz do obozu Ognia. – Kiwnęła mu łbem na pożegnanie. Potem odleciała w odpowiednim kierunku. No chyba że Przywódca Życia jednak będzie chciał ją zatrzymać.