Mała plaża

[Byk]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Byk był całkiem podekscytowany, zaciągnąwszy tu kochanka mimo jego marudzenia – z pełnym entuzjazmu, wielkim smokiem nie dało się dyskutować, kiedy bardzo się na coś uparł. Szedł raźno, z podniesionym łbem i rozglądając się ciekawsko, zupełnie niezrażony niepogodą.
– Oczywiście! Nie widzisz, bo jesteś za malutki. I za bardzo skupiasz się na swoim rozwianym nieszczęściu – stwierdził Byk, zerkając na rozczochrane przez wiatr włosy partnera z góry, wykrzywiając pysk w uśmiechu. Przekrzywił lekko łeb i poruszył nozdrzami. – Hrrh... na pewno ktoś tu jest. Ale nie widzę.
Zatrzymał się i położył płasko przed Dorianem. Wiedział, że temu bardzo niekomfortowo chodzi się po wilgotnym piasku, więc z pewnością zaaprobuje ten pomysł.
– Wejdź mi na grzbiet – zachęcił. – Rozejrzysz się.

[Barwa Szkarłatu]

Nagle usłyszeli ruch potężnych skrzydeł. Czerwony punkcik zbliżał się do małej plaży nad zimnym jeziorem. Nie zauważyła tamtejszych samotników tylko wylądowała na brzegu i zaczęła pić wodę. Zanurzyła pysk w wodzie i zaciągała wodę ile się dało. Złożyła skrzydła i po tej czynności rozejrzała się. Wtedy dopiero zauważyła dwójkę nieznajomych. Spięła się. Ale kiwnęła tylko łbem..jakby nigdy nic...nie chciała robić problemów.

[Byk]

Leżący na piasku przed swym partnerem Byk obrócił łeb w stronę, z której dobiegał świst powietrza. Odruchowo napiął lekko mięśnie, by wydać się większym i gotowym do ataku, gdyby było trzeba – był to już wyuczony odruch. Uniósł jednak łuk brwiowy i powoli uspokoił się, kiedy ujrzał małą – cóż, w porównaniu z nim każdy był mały – smoczycę. Tak, natychmiast wyczuł po zapachu, że to bezsprzecznie była smoczyca. Jego jedyne ślepię otworzyło się nieco szerzej, zdradzając zaintrygowanie, łeb przekrzywił lekko. Gad wydał gwiżdżący dźwięk, wypuszczając powietrze przez potężne, lekko rozchylone szczęki.
– Ulala... – wymruczał, gapiąc się dość jawnie i bezpardonowo, a jego uwaga została na długi moment pochłonięta przez obserwację przybysza. Spojrzenie przejeżdżało nieśpiesznie po lśniących czerwienią łuskach nieznajomej. Pierwszy ich dzień tutaj i już jest na co popatrzeć.
Byk w końcu podniósł się powoli, nieco leniwie podnosząc ciężki zad z piachu. Odchrząknął i wręcz odruchowo wciągnął powietrze, napinając pierś i muskuły, coby spotęgować ich hipnotyzujący efekt i dobrze wypaść. Cóż, przecież wypadało przed pierwszym nowopoznanym smokiem, prawda? Trzeba było zrobić dobre pierwsze wrażenie. Zwłaszcza, że obaj poważnie odwykli od kontaktów innych niż pomiędzy sobą nawzajem.
– Czołem, panienko. Jesteśmy tu nowi... dopiero co zaczynamy się zadomawiać. Jestem Byk, a to mój partner, Dorian.

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca szybko przeanalizowala swoją sytuację. By lo ich dwóch, a dodatkowo jeden wyglądał jakby mógł łapami miażdżyć kamienie. Cudownie. – kim jesteście? Nie czuje na was zapachu żadnego ze Stąd. – Nie zapomniała jednak się przedstawić skoro miskularny samiec zrobił to pierwszy. – Nazywam się Ognista Łuska chociaż wolę jak mowi się do mnie Szkarłat. – Dodała po chwili. W razie problemów była gotowa do ucieczki.

[Dorian]

Gdy Dorian usłyszał, co ma zrobić, uniósł łuki brwiowe.
– Raczysz żartować? Nie będę się tak wydurniać – stwierdził dumnie w pierwszej chwili. W kolejnej wskakiwał zwinnie na grzbiet kochanka i unosił wysoko łeb osadzony na długiej szyi, by się rozejrzeć. Położył przy tym bezpardonowo ubrudzone od wilgotnego piachu łapsko na łbie Byka między rogami.
I w takiej pozycji zastała ich Ognista Łuska. Kiedy tylko Dorian ujrzał ją, zamarł. Zeskoczył pośpiesznie, mamrocząc coś pod nosem. Co za upokorzenie.
Szybko jednak zapomniał o własnym zażenowaniu, kiedy ujrzał, jak jego partner podchodzi do smoczycy, a potem popisuje się przed nią. Zmrużył groźnie oczy, czując irytację. Nie pozwolił zostawić się w tyle i podszedł do nich pośpiesznie.
– Jeszcze – mruknął, gdy Byk przedstawił go jako swego partnera. Posłał mu chłodne spojrzenie. – Pozwolisz, że sam się przedstawię – dodał dumnie. Wystąpił o krok i skłonił łeb nisko i z gracją, wbijając wzrok w czerwonołuską. – Jestem Dorian z rodu Pavus. Miło mi cię poznać, Szkarłat.
Wyprostował się.
– Niedawno przybyliśmy z daleka, szukając spokoju. Jesteś pierwszym smokiem, jakiego tu spotkaliśmy. Mamy pecha, czy naprawdę jest tu tak mało mieszkańców?

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca spoglądała na nich nieco zaskoczona. Ciekawa z nich ekipa. – To nie pech. To pogoda. Ostatnio strasznie pochłodnialo i nikt nie chce szczególnie wychodzić ze swoich jaskiń. – Zaśmiała się jednak. Nie byli agresywnie nastawieni. Mimo ze była czujna to jednak troszkę sie uspokoiła. – Miło mi was poznać. Uważajcie jednak, bo nie wszyscy są tą mile nastawieni jak ja. Pochodzę ze Stada Cienia jednak jeszcze nie jestem tak groźna jak reszta. – Uśmiechnęła się. Ciekawe co by było gdyby spotkali Delirium.

[Byk]

Byk przekręcił łeb, popatrując z ukosa na partnera, jakby zaskoczony jego chłodnym nastawieniem i niemalże groźbą co do dalszego istnienia ich związku. Zmierzył go uważnym, badawczym spojrzeniem.
Zaraz jednak skupił się na słowach czerwonołuskiej smoczycy. Wyszczerzył kły lekko, unosząc łuk brwiowy. Wlepiał wręcz głodne spojrzenie w jej szkarłatne łuski. Cóż, chyba nie robił nic złego, korzystając z ładnych widoków? Co mógł poradzić, że uwielbiał czerwone smoczyce? Szczególnie tak urodziwe, powabne i pełne gracji. Widział, że ta mała jest bardzo młoda, ale już pachniała całkiem przyjemnie, o czym świadczyły poruszające się nozdrza wielkiego gada.
– Ach, więc wszyscy tu aż drżą na samą myśl o wyjściu na chłodny wiaterek. Masz tu jakąś rodzinę, hę, Dorian? – rzucił, błyskając białymi zębiskami. Przekrzywił zaraz łeb ciekawsko. – "Groźna jak reszta"? Macie tu wojowników? – spytał, zaintrygowany. – Jest tu więcej stad? Nie mieliśmy jeszcze raczej okazji się rozejrzeć. Czuć za to wszędzie mnóstwo obcych zapachów. To... wręcz rozpraszające.

[Barwa Szkarłatu]

-Stada są cztery. A wojowników jest pełno. Sama szkolę się na wojownika. Choć jeszcze długa droga przedemną. – Uśmiechnęła się lekko i przekrzywiła kolczasty łeb. – Jak wspomniałam, pochodze ze Stada Cienia. Jest jeszcze stado Wody, Ziemi i Ognia. Ostrzegłam was jedynie bo nie wszyscy lubią obcych. Jest też sporo czarodziejów. – Opowiedziała im właściwie pokrótce i usiadła, oplatając swoje łapy ogonem. Starała się nie prowokować nieznajomych. Nie byli jednak jakoś źle nastawieni. Dziwni. Szczególnie że dwa samce są bodajrze partnerami. Dziwne. Ale nie zamierzała oceniać.

[Dorian]

Słysząc przytyk dotyczący nielubienia zimna, Dorian prychnął i uniósł dumnie łeb.
– Jeśli czerpiesz przyjemność z odmrażania sobie członków na zimnie, obawiam się, że masz coś z głową – stwierdził i wrócił spojrzeniem do smoczycy. Postąpił ku niej kilka zgrabnych kroków, jego ciało falowało nieznacznie, a grzywą targał wiatr.
– Jakie szczęście, że my też jesteśmy groźni – stwierdził. Nie obawiał się żadnych obcych. Byli we dwóch, razem, byli bezpieczni. Informacja o wojownikach nie zaciekawiła go. Co innego o czarodziejach. Natychmiast postawił uszy na sztorc.
– Czarodzieje, mówisz? Z którego stada pochodzą, Szkarłacie? – zapytał. Czy powinni dołączyć do jakiegoś stada? Zerknął uważnie na Byka. Zwykle byli tylko ze sobą, razem, nie potrzebując nikogo innego. Nie miał pojęcia, co myśleć o tym pomyśle.

[Barwa Szkarłatu]

– W każdym ze stad są różne smoki. Zajmują się różnymi rzeczami. W każdym stadzie są wojownicy i czarodzieje. Tak jak i łowcy, uzdrowiciele oraz piastuni. Dodatkowo są też przywódcy i zastępcy przywódcy stad. Ja jestem Adeptką, czyli szkolę się dopiero na którąś z podstawowych rang. – Zamruczała wyjaśniając im to dośc łopatologicznie, jeśli można tak powiedzieć. – Ja osobiście znam bliżej Maestrię Kreacji z Ziemi. Czarodziejkę z stada Cienia dopiero poznałam, ale jest dosyć..dziwna.

[Byk]

Byk przekrzywił łeb, słuchając smoczycy z ciekawością. Szczególnie zaintrygowała go, przeciwnie niż Doriana, informacja o wojownikach. Aż wyszczerzył kły z ekscytacji.
– Haha! Słyszałeś, Dorian? Będę miał z kim powalczyć. Ooch, tak zatęskniłem już za porządnym rozbijaniem łbów.
Nieco mniejszym entuzjazmem zareagował na wspomnienie o magii, aż czując, jak jeżą mu się jego twarde łuski. Potrząsnął łbem ze zdegustowaniem.
– Świetnie. Musiała być jakaś zła wiadomość – wymruczał, wyburczał wręcz pod nosem, wykrzywiając pysk niechętnie. Słysząc o stadach, również zerknął na kochanka znacząco, z pytaniem w jedynym ślepiu. To... mogłoby być ciekawe. Nie potrzebowali nikogo obcego, ale jeżeli to miał być ich nowy dom, na pewno byłoby im łatwiej, gdyby mieli swój bezwzględnie bezpieczny teren. Tu, gdzie teraz byli, czuli wiele woni. Nie wszystkie musiały okazać się przyjazne.
– Na razie nie wiemy nic o tych stadach, więc rozejrzymy się. Od lat podróżujemy tylko we dwójkę – wyjaśnił. Przekrzywił nagle łeb, zerkając na smoczycę. Oblizał kły. – W twoim stadzie jest więcej takich miłych dla oka ślicznotek?

[Barwa Szkarłatu]

//jako że Dorek mi pozwoliła odpisać

Smoczyca cały czas patrzyła na nich nieco....uhhh...nie podobało jej się jak patrzył na nią większy z samców. – W moim stadzie jest dużo młodych, ja sama jestem tutaj od niedawna więc nie mnie oceniać czy ktoś jest "ślicznotką." – Odpowiedziała i odruchowo owinęła się szczelniej swoim ogonem. Hah. Wiadomo że raczej nic jej nie zrobią, w razie czego smoczyca zdąży uciec. Była zwinna i szybka. Ale mimo wszystko zachowanie starszego samca wprawiało ją w niepewność.

[Byk]

Wielki gad zmrużył ślepię, kiedy zauważył, że najwyraźniej przestraszył tę małą. Nie miał najlepszego wzroku, ale mimo to potrafił wręcz doskonale odczytywać smocze zachowania. A to przy młodych smokach wcale nie było tak trudne. Rozbawiła go nieco świadomość, jak musiał wyglądać... dla tak małej samiczki.
– Hrrh, jestem straszny? – spytał, napinając przy tym pierś. Rozłożył skrzydła, by pokazać się w całej okazałości. Były naprawdę wielkie i potężne, silnie umięśnione. Nic dziwnego, wszak musiały unieść jego byczy zad. Jego rozmiary były wręcz przytłaczające. Był wysoki jak spore drzewo, miał wyraźne mięśnie i... cóż, specjalnie szczupły też nie był. Zawsze lubił porządnie zjeść. – Wspominałaś, że szkolisz się na wojowniczkę, prawda? Od jak dawna? – spytał. Poruszył nozdrzami. Wyczuwał po samym zapachu, że smoczyca mogła mieć co najwyżej kilkanaście księżyców. – Walczyłaś już kiedyś?

[Barwa Szkarłatu]

Smoczycy prawie opadła szczęka na ziemię. Kolos! – Ja..ja się dopiero uczę. Ale mojej nauczycielce się nie spieszy co nieco mnie denerwuje. Słyszałam ostatnio że jest tutaj możliwość zmierzenia się na tak zwanej Arenie Villara. Villar wysyła na niej drapiżniki na smoka i trzeba pokonać ich jak najwięcej. Mogłabym tak ćwiczyć. I wyzywać inne smoki do walki. I chodzić na polowanie. A utknęłam bo nauka mi się ciągnie. – Hahahaha widać ktoś był mocno niepocieszony. Ale przynajmniej się odrobinę otworzyła. Ehhh...była jeszcze nikim. wiele księżyców przed nią, ale była po prostu jeszcze nikim i tyle. Smutnym nikim.

[Dorian]

Dorian zainteresował się wyraźnie informacją o tym, że znajduje się tutaj wiele Czarodziejów w każdym ze stad. Koniecznie musiał jakiegoś poznać. Reakcję Byka na istnienie magii tutaj zbył przewrócenie ślepi, a potem przewrócił nimi po raz drugi, gdy ten zaczął podniecać się tępym mordobiciem.
Rozmowa, póki dotyczyła informacji o tutejszych terenach, stadach i ich budowie, była przydatna i ciekawa. Co innego, gdy Byk zaczął się popisywać, a rozmowa zamieniła się we flirt. Dorian uniósł lekko łuki brwiowe, widząc, jak ten cholerny bawół pręży muskuły jak jurna bestia podczas godów. Mało brakowało, a rzuciłby się na tę smoczycę i zerżnął.
– Ekhm – odkaszlnął warkliwie, widząc, że jego partner najwyraźniej zapomniał o jego obecności.
Dorian skrzywił się.
– Widzę, że nie jestem tu potrzebny. Miłej zabawy – powiedział chłodno. Spojrzał w stronę Szkarłatu i skinął jej sucho łbem, po czym odwrócił się i ruszył w stronę zarośli. Jego ogon wił się dziko z irytacji.

[Byk]

Słysząc, jak smoczyca snuje swoje plany, Byk wykrzywił pysk w rozbawionym uśmiechu.
– Tak trzymaj, mała. Nauką się aż tak nie przejmuj. Teoria jest ważna, to prawda, ale znacznie bardziej liczy się doświadczenie. Więc jeśli chcesz nauczyć się walczyć, musisz zacząć robić to w praktyce. Jeśli będziesz chciała, stoczymy kiedyś jakąś treningową potyczkę – zaproponował. Skrzywił się nieco. – Sam... nieco wyszedłem już z wprawy.
Drgnął, kiedy jego kochanek z taką ostentacją i chłodem pożegnał się i odszedł. Wbił w niego nieco zaskoczone spojrzenie jedynego ślepia i uniósł łuk brwiowy pytająco.
– Dorian?
Aż wypuścił powietrze z sapnięciem, gdy ujrzał wijący się z irytacji ogon przeszkadzający mu w obserwacji tych powabnych tyłów. Wrócił spojrzeniem do czerwonołuskiej smoczycy, rozumiejąc, że musi iść za kochankiem.
– Errhm... wybacz, panienko. Mój partner ma zły dzień – wymruczał. Skinął jej łbem, nim ruszył za swoim partnerem, wiedząc, że kiedy ten chce, potrafi poruszać się niebywale szybko. – Miło było poznać! Ładnie pachniesz.