Rzeka

[Bremor]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Poświata zmarszczył pysk i prychnął cicho. Nie z powodu jakiegoś błędu, jaki mógł popełnić Wędrujący, bo nie popełnił. Po prostu odór zgnilizny był okropny.
Podniósł głowę i popatrzył na ucznia.
– To teraz spróbujemy, czegoś innego... Ale to będzie trudne. Spróbuj przejść przez tą rzekę o suchych łapach – uśmiechnął się wesoło do Wędrującego Nocą. To zadanie było trudne, ale na miarę możliwości samca.

[Strasznik]

Czarodziejka kroczyła powoli, niosąc na swych barkach martwe ciało kompana. Lis nie przeżył z głodu, życie z niego uleciało. Ona też była już na skraju śmierci głodowej. Samiczka westchnęła głęboko, po czym potrząsnęła łepkiem i zdjęła swego towarzysza z pleców, kładąc go na brzegu rzeki. Byli w tym miejscu całkiem sami. Czarodziejka polizała czule samczyka za uchem.
Narien... Zapolujemy razem, prawda?, zapytała w myślach swego towarzysza, po czym położyła go na brzegu rzeki w takiej pozie, jakby pił wodę. Wyglądał tak spokojnie. Po chwili i ona usiadła na skraju, pochylając głowę i wpatrując się w ciecz tuż przed jej ślepiami. Nurt rzeki... Taki zdradliwy, ale zarazem... Cóż, ona mu ufała. Po chwili, chyba nieświadomie, wzięła kilka łyków wody. Była chłodna, tak przyjemnie. Czarodziejka przymknęła ślepia i wysłała impuls do Chropka.
"Zaopiekuj się Wodą"
Zaraz po tym wróciła do obserwowania siebie... I gwiazd. Tak, gwiazd. Skąd tu gwiazdy? Uniosła łepek, patrząc na spowite mrocznymi chmurami niebo, po czym znów spojrzała na wodę i uświadomiła sobie, że musi śnić, bo to nie jej odbicie było w wodzie.
– Chodź –usłyszała, chociaż nikt nic nie powiedział. Czarodziejka uśmiechnęła się do masywnego smoka, iluzji jej myśli.
– Idę, Utopiony Boże. Dziękuję... Za tą drugą szansę. Za drugie życie – powiedziała, po raz pierwszy w swoim życiu. Jej głos nie był jednak głosem zwykłym – był raczej jak szum wody – cichy, złowróżbny. A może wręcz przeciwnie – przyjemny? To już była sprawa jednostki. I wstała, a Narien wstał razem z nią, chociaż jeśli ktoś by to widział, to zobaczyłby wciąż dwie czerwone nieruchome postaci. Ale oni już nie byli w tych ciałach. Narien, okryty lśniącym bielą futrem, wskoczył do wody, znikając. Zaraz po nim ona, czarnołuska smoczyca o błękitnych ślepiach, weszła dostojnie do wody. Widziała początek i kres Stada Wiatru... Nie musiała widzieć nic więcej, by wiedzieć, że już tu nie wróci. Jej czas minął. Pora odpocząć i zabrać ze sobą wszystkie tajemnice. Na zawsze.

[Złamany Kolec]

"Zaopiekuj się Wodą" – i oczywiście tak zamierzała, ale nagłe odebranie wiadomości takiej treści było z lekka podejrzane czy raczej niepokojące. Natychmiast więc zerwała się z groty by śladem maddary popędzić ku terenów wspólnym, zresztą zupełnie bez wahania w zwyczaju postępując zgodnie z intuicją choć ze względu na dzisiejsze zabarwienie domyśleń z całego serca wolała by tym razem się myliła. Niestety widocznie los chciał inaczej.
Czuła, że wszystko staje się drugi raz z nico innymi szczegółami, ale sytuacją niemal identyczną. Gdy tylko wylądowała mimo, że odległość od rzeki była niewielka jej szum z wielką nachalnością zaatakował uszy, słuch zresztą jak inne czynniki resztę zmysłów. Po dostrzeżeniu czerwieni łusek nie pamiętała kiedy i jak się znalazła przy drobnym ciele klęcząc nieruchoma. I długo tak trwała z bijącym jak szalone sercem i wrażeniem, że ten wysiłek zaraz je przełamie – przynajmniej w mentalnym znaczeniu. To co go uratowało to po dłuższej chwili będąc na skraju wytrzymałości dostrzeżenie spokoju w jakim trwają obie postacie. Chwile tak się wpatrywała z nieco pustym spojrzeniem, aż w końcu udzielił się i jej kojąc budzący się ból, który choć pewnie będzie i trwać przez księżyce, ale w towarzystwie wrażania ciepła niedoszłej osoby. Nie na tym jednak miało się tylko skończyć.
Później nastąpiła kolejna ciemna plama w pamięci, ale gdy zyskała świadomość dostrzegła, że siedzi nieco oparta o swoją mamę, wyczerpana i z obolałymi łapami, których udrękę pomogło wyjaśnić najbliższe drzewo pokryte licznymi rysami z niewprawnej łapy kierowaną furia. Zdołała jednak do końca wyładować wszelką bezsilności i wściekłość pozwalając do końca zapanować spokojowi. Obróciła łeb dotąd skierowany w nieboskłon teraz w Zaklęcie, a na nim nawet narysowany lekki uśmiech.
-Więc odeszłaś?– spytała pochylając szyje. Z racji wielkości Zaklęcie nie tak rzadko tak robiła więc siłą przyzwyczajenia nie zaprzestała. -Nierozumieniem... ale uszanuje twoją decyzje. Postaram się, zaopiekuje się stadem i Szeptaczem. Dopełnienie piecze nad wszystkim byś pomogła bez zmartwień na nas spoglądać, no i robiła to z dumą... Śpij spokojnie mamo- zamilkła, chciała powiedzieć więcej, ale nie umiała i uznała, że tak będzie lepiej. Ostatni raz uściskała ciało Zaklęcia wyszeptując jeszcze "kocham cię" po czym wstała by wybuchnąć nico nerwowym chichotem, gdy tymczasem łapa pośpiesznie otarła pysk. Uchwyciła ciało czarodziejki i następnie z lekkim wahaniem te lisa, Niewypowiedziana raczej by chciała spocząć z kompanem. Później po prostu ruszyła ku cmentarzowi z ciągle towarzyszącym wrażeniem powtórki, ale i dobrą myślą.

[Zachodząca Łuska.]

To miał być zwykły spacer.
Tak, dokładnie, spacer – rzadko kiedy ruszała się ze swojej groty, ale w końcu musiała rozprostować kości. Idąc przez tereny wspólne zauważyła, że wszędzie wciąć jest biało i zimno, tak jak ostatnim razem... nie przywiązała jednak do tego większej wagi. Właściwie teraz do niczego nie przywiązywała większej wagi. Ostatnio pozwoliła własnej córce uciec z groty bez opieki i teraz nie mogła jej znaleźć, choć szukała długo. Na dodatek nie mogła się w żaden sposób skontaktować z ojcem ani resztą rodziny w Ogniu... podejrzewała, że stało się najgorsze. Nie, zaraz. Czemu miałaby podejrzewać? Może mieć pewność, że to jest to, o czym myśli. Ogień i Ziemia miały sojusz, tak jak mówił Skrzydło, więc czemu musieliby się od niej odcinać? Po prostu umarli. Ta myśl sprawiła, że Czarodziejka jeszcze bardziej się zasępiła. Została sama, zupełnie sama. Nie było Okrucha, Zachwytu, Zatopionego, Kruszynki... Baśniowej też nie. Nikogo z jej rodziny.
Świt nawet nie zauważyła, kiedy dotarła do rzeki; dopiero po pewnym czasie zdała sobie sprawę z cichego szumu. Zaraz potem dostrzegła błysk charakterystycznych czerwonych łusek, które potrafiła rozpoznać wszędzie – Zaklęcie. Pysk biało-granatowej rozjaśnił się, nawet przestała się garbić. Wstąpiła w nią nowa energia. Bez wahania mogłaby powiedzieć, że Czar była ostatnią z bliskich jej smoków. Z radosnym uśmiechem potruchtała do dawnej mistrzyni, a dopiero kiedy znalazła się tuż obok niej zauważyła, że ta zastygła w bezruchu. Podejrzewając, że po prostu się zamyśliła, pchnęła ją nosem w kark. Powtórzyła tą czynność parę razy, zanim zauważyła parę istotnych szczegółów.
Nie oddychała. Białe ślepia straciły blask. Z ciała już ulatywało ciepło.
Nie żyła.
Promień przez chwilę stała jak sparaliżowana, zanim wydała z siebie dziwny spanikowany pisk i cofnęła się o krok, żeby paść na zadek. W wielkich jak spodki złotych ślepiach zaszkliły się łzy. Nie, to nie mogło tak być. Nie mogła.
Po raz enty poczuła, jak wzbiera się w niej uczucie beznadziei i smutek. Każdy pewnie by pomyślał, że po tylu osobistych katastrofach w postaci śmierci bliskich uodporniła się, stała zgorzkniała i nieczuła. Tyle że było dokładnie na odwrót – każdą kolejną śmierć, nieważne czyją, odczuwała coraz bardziej. Tak było też w tym wypadku.
Z jej gardła wyrwał się spazmatyczny szloch. Mimo że siedziała, zaczęła się teraz niepewnie chwiać na łapach. Traciła równowagę, chociaż z ziemią było wszystko w porządku. Przymknęła ślepia, nie starając się już nawet uspokoić.
„kiedyś nastanie dzień, w którym samotność uderzy w ciebie z całą swoją siłą. Chociażby nawet to był tylko zły sen, ty to poczujesz. I wtedy zrozumiesz, co mam na myśli”
Wyrecytowała w myślach jeszcze raz te słowa sprzed ponad dwudziestu księżyców. Pamiętała je od tamtego czasu, choć nie od razu zrozumiała, o co w nich chodzi. Po prostu pamiętała. Zaraz potem po jej polikach spłynęły łzy, od których powstrzymywała się od chwili, kiedy dowiedziała się o śmierci Zachwytu.
Płakała i płakała, jak to pewnie już wielu się zdarzało, a łzy płynęły nieprzerwanym strumieniem, aż już właściwie nie miała czym albo łzom samym odechciało się płynąć. W każdym razie przestała, a zamiast rozpaczy i beznadziejności, towarzyszyła jej jedynie dziwna, bolesna pustka. Otworzyła szerzej podpuchnięte ślepia i spojrzała na miejsce, w którym jeszcze niedawno spoczywało ciało Zaklęcia. Zauważyła już wcześniej, że Wodna, z którą walczył na arenie, wzięła jej ciało... no tak, pewnie miała jakichś bliskich w Wodzie, mruknęła w myślach, podnosząc się z ziemi i ruszając w stronę terenów swojego stada. Ogon ciągnął się za nią, skrzydła także szorowały po śniegu. W każdym ruchu widać było rezygnację Świtu.
Już nic tu po niej.

[Spojrzenie Mroku]

Antrasmer przyleciał tu szybko, nie czekając zbyt długo gdy tylko posiadł odpowiednią wiedzę by ten dzień mógł nastąpić. A dziś jest dzień w którym Ant zostanie łowcą. Będzie miał w końcu pełna rangę. Wiele czynników sprawiło że stało się to dopiero dziś. Jego pierwszy egzaminator miał za dużo na głowie, a wcześniej Ant wykonywał misję na rzecz stada. Młody smok wylądował miękko przy rzece i usiadł czekając na Błędnego

[Błędny Ognik]

Aiden w pozycji skradania wyłonił się zza łysych gęstych krzaków. Spojrza l badawczo na Kolca. Ostatnio widział go na ceremonii. Cóż. Z tego co pamiętał był synem Zaklinacza, przeklętego władcy który sprowadził ich na te beznadziejne ziemię. Skinłął mu łbem na przywitanie.
– Atramentowy tak? Chcesz zdać test? Wytrop zwierzę. Nie powiem jakie. Następnie upoluj je. Uważaj na drapieżniki. – powiedział od razu przechodząc do rzeczy.
– Czy wszystko jest w miarę zrozumiałe? – spytał pro froma

[Spojrzenie Mroku]

Widząc pojawienie się nauczyciela, Ant w pierwszej kolejności poczuł ekscytację, z powodu faktu że w końcu odbedzie się jego upragniony test. Zaraz jednak się opanował i słysząc polecenie oraz pytanie egzaminatora, skinął łbem potwierdzająco. Adept zaczął od intensywnego węszenia w powietrzu. W świetle dnia to właśnie na węchu zwykł polegać, gdyż jego ślepia naprawdę dobrze sprawiały się tylko w nocy. Ant zaczął zataczać coraz większe kręgi, rozglądając się za śladami, szukając odcisków łap na śniegu, a także moczu, sierści... Generalnie wszystkiego co mogłoby wskazywać na obecność zwierzyny w okolicy. Ze śladów mógł wyczytać nie tylko gatunek ale też rozmiar i wagę, a co za tym idzie przybliżony wiek.

[Błędny Ognik]

// używaj trzech zmysłów. :P Szkoła Skierki :3

Smok jednak niczego nie wyczuł. Błądził.... jeśli tak można to mówić. Wzrok wzorkiem, ale zawsze w chociaż najmniejszym stonpiu używać go trzeba. Podobnie jak słuchu. Kto wie czy za krzakiem upragniona zdobczy właśnie stąpa po śniegu?
– Szukaj dalej. – powiedział tylko Błędny, wciaż bacznie obserwując egzaminowanego smoka.

[Spojrzenie Mroku]

// skierka, motyka...

Antrasmer nietrudzenie szukał dalej zataczając oraz to szersze kręgi, przez co przeszukiwał coraz większy obszar. intensywnie węszył i wypatrywał jakichkolwiek śladów obecności w pobliżu czegokolwiek co nie byłoby nim ani Błędnym. W końcu doszedł do wniosku że prawdopodobnie robi coś nie tak, skoro po tak długim czasie nie natrafił na nic godnego uwagi. W związku z tym na moment się zatrzymał żeby pomyśleć. Rozwiązanie przyszło praktycznie od razu, gdy adept uzmysłowił sobie, że przecież nie używa wszystkich zmysłów. W związku z tym wrócił do przeszukiwania okolicy po okręgach, lecz tym razem zatrzymywał się co jakiś czas nasłuchując czy aby nic nie czai się za krzakami

[Błędny Ognik]

Atramentowy w końcu coś znalazł chociaż nie wiedział do końca czego szukać. Był to mianowicie słaby odcisk... był tak słaby, że nie było wiadomo kto to pozostawił. Z pewnością jednak był to ślad, a jego właściciel był roślinożerny, co sm,ok mógł wyczuć po łagodnym aromacie ( O.o? ).
Na tym jednak koniec. Być może za mało się starał. na pewno trzeba rozejrzeć się w pobliżu śladu. Gdzie jest jeden ślad tam zapewne jest ich więcej.

[Spojrzenie Mroku]

Cóż, może i znalezisko jest niewielkie ale zawsze to jakiś postęp. Lepsze to niż nic. Atramentowy widząc wklęsłość w śniegu wciągnął w nozdrza zapach swojej ofiary, by zakodować sobie w głowie czego dokładnie ma szukać i za czym ma węszyć. Gdy już zostało to zrobione, smok zorientował się w kierunku w jakim podążało zwierze, poprzez znalezienie ścieżki zapachowej i pozostałych śladów w śniegu jakie z pewnością pozostawiłoby zwierzę. Bo, nie oszukujmy się, ślady z pewnością zostały stworzone przez Błędnego specjalnie na potrzeby testu. Gdy już udało mu się to osiągnąć, młody smok ruszył wzdłuż śladów, zaczynając już powoli się skupiać na zachowaniu ciszy. Uniósł ogon i uważnie stąpał, tak by nie nadepnąć na coś co mogłoby spowodować hałas. Jednak ślady są stare, tak więc zwierzyna musi być daleko, w związku z tym nie ma takiej potrzeby zachowania bezwzględnej ostrożności

[Błędny Ognik]

// pisz czego szukasz. Śladów otarć na korze, śladów moczu, krwi. itd itp . Zapomniałeś o słuchu.

Atramentowy być może i znalazł nikły ślad zapachowy, ale śnieg zaczął delikatnie niknąć. Zapewne za sprawą magii, przecież na tych przeklętych, iście nie łowieckich terenach zawsze panowała zima. Gdzie ten Zaklinacz ich prowadził?! Wkrótce ślady po których szedł zniknłęy całkiem wraz z śniegiem, a zmrożona ziemia nie pozwalała na odbicia kopyt. A co do zapachu... cóż jak Atramentowy zauważył ślady były dość stare. Jedyne co zdołał wyczuć to charakterystyczny dla roślinożerców zapach przetrawionej trawy.

[Spojrzenie Mroku]

Trop się urwał... Cóż trudno. Przynajmniej został zapach ale ten też może się zaraz urwać. W takim razie trzeba skupić się na innym zmyśle – słuchu. Antrasmer szedł dalej węsząc za ścieżką zapachową, jednak teraz, tak jak wcześniej gdy dopiero szukał śladów nasłuchiwał. Starał się usłyszeć trzask łamanych gałązek, odgłosów urywanej trawy i rozkopywanego śniegu, a przede wszystkim chodu poszukiwanego zwierzęcia. Przy okazji rozglądał się za śladami w postaci odcisków łap, kępek sierści i otarć na drzewach. Oby teraz coś się znalazło, bo wydłużający się test nie wygląda za dobrze w oczach egzaminatora

[Błędny Ognik]

Atrementowy postarał się nico bardziej i od razu było widać wyniki. Zauważył otarcie na drzewie, uszkodzenie kory, które było identyczne z tym jakie jalenie zostawiają trąć swoimi porożami o drzewa. Ponadto, pod tym samym drzewem była widoczna kępka sierśi o kolerze i zapachu charakterystycznym dla jelenia. Atrementowy wiedział już co śledzi, ale... właśnie ale... usłyszał za krzakami jakiś szelest. Po chwili wynurzył się z nich wielki niedźwiedź. Dość mało mięsa. Dużo ryzyka. Misiek nie zauważył jeszcze adepta. Co zrobi w takiej sytuacji?

[Spojrzenie Mroku]

Hura! A może i ie? Adept z początku ucieszony znalezieniem tropu szybko ochłonął gdy dostrzegł niedźwiedzia. Od raz znieruchomiał i powoli przeszedł w pełną pozycję do skradania pragnąc zostać niezauważonym. Brzuch trzymał tuż nad ziemią, łeb nisko, a ogon nieco uniesiony nad ziemię tak by nie szurał. Na koniec przycisnął skrzydła do boków. nie zamierzał atakować niedźwiedzia. nie polował na niego, lecz na jelenia. Znał swoje możliwości i liczył się z możliwością porażki, a taka w przypadku ataku na tak silne zwierze jak niedźwiedź mogła zakończyć się naprawdę źle. Smok ruszył dalej patrząc uważnie pod łapy, pilnując kierunku wiatru, który póki co mu sprzyjał i uważając by nie przygrzmocić łbem w drzewo co może się zdarzyć, gdy wgapia się w ziemię wypatrując gałązek oraz śladów zwierzyny. W końcu Ant wciąż podążał za jeleniem pilnując się śladów jakie on pozostawił i wypatrując innych takich jak ślady na ziemi, węsząc za nowymi ścieżkami zapachowymi i nasłuchując odgłosów wydawanych przez przyszłą ofiarę, które świadczyłyby że jest już blisko

[Błędny Ognik]

Smok zachował się poprawnie, chciaż aby mieć lepsza ocenę m ógłby popisać się umiejętnością kamuflażu... To jednak wystarczyło. Niedźwiedź przeszedł bez zauważaenia intruza. Adept miał olbrzymie szczęście. Nie sprawdził nawet wiatru, a co by było gdyby wiał wprost na niedźwiedzia niosąc zapach adepta?
Smok zaczął znajdywać coraz to więcej odcisków jelenich łap. W pewnym momencie... usłyszał hałas. Z pewnością coś za krzakami złamało gałąź. Zapewne jego sarna. Tak to była ona. Za gęstymi krzewami w odległości pasł się byk sarny. Młody i chudy jak wszystkie zwierzęta tutaj. Był jednak czujny. Wiatr wiał na niekorzyść samca.