Diamentowy Strumień

[Jaskiniowy Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Adept dobrze się przyjrzał kuli ognia, czuł jej ciepło i wręcz widział jej materialność. Zamknął więc oczy i skupił się...
Przed oczyma wyobraźni miał idealną kopię tego, co pokazał mu Krzyk Honoru. Kula była idealnie symetryczna, jedynie płomienie buchające wokół niej były chaotyczne. Kula biła światłem żółto-pomarańczowym jak prawdziwy ogień, albo złoty pysk, który widniał nad ich głowami. Wyobraził sobie również, iż jego twór jest gorący jak przystało na ogień. Następnie w myślach ustawił ją ogon od Krzyku, nieco po lewej stronie, na wysokości pyska i nadał jej najprostszy tor lotu, czyli prosto do celu. Celem natomiast był pysk nauczyciela. Nadał jej również prędkość i siłę nieco większą niż siły plunięcia ogniem z pyska. Widział w myślach ten atak, jak kula ognia dosięga Krzyku i wybucha przy kontakcie z jego ciałem. Kula miała lecieć sztywno po swoim torze lotu, nie wzruszona przez jakikolwiek wiatr. Po nadaniu wszystkich właściwości, nadeszło też zanurzenie swojego tworu w maddarze i powolne otworzenie oczu, aby sprawdzić czy stało się tak, jak planował w myślach...

[Krzyk Honoru]

Moja kula zniknęła. Już nie była potrzebna Adeptowi.
Zamiast tego skupiłem się na tworzeniu obrony. Nie było to trudne, ale żeby cokolwiek wyszło trzeba się skupić.
Wzdrygnąłem się widząc, że kula leci w kierunku pyska. Uhh jak ja tego nie znoszę. Musiałem się nieźle skupić, by nie wrócić w myślach do wydarzeń sprzed kilkudziesięciu księżyców. Nie czas i nie miejsce na tak nieprzyjemne wspomnienia.
Nim kula zdążyła do mnie dolecieć, ja wysłałem w jej kierunku swoją, dwa razy większą, wodną kulę. Ogień zalany przez zimne krople wody zasyczał głośno, oba żywioły skumulowały się tworząc kłęb pary, po czym rozmyły się w powietrzu w postaci delikatnej mgiełki.
-Teraz lód. -oznajmiłem nie komentując wcześniejszego ataku. Wytworzyłem podłużny kolec cały składający się z lodu. Lśnił lekko w promieniach słońca. Miał tępo zakończony czubek, ale to był tylko prototyp, w końcu wyobrażenie Sumiennego może być inne. -Znów atakujesz mnie.– dodałem gwoli ścisłości.

[Jaskiniowy Kolec]

Nie trudno było zauważyć i wydedukować, że atak spełzł na niczym. Czego się jednak spodziewać po doświadczonym tkaczu maddary.
Sumienny znów się przyjrzał lodowemu kolcu. Zamknął więc oczy po chwili i wyobraził sobie własny, lodowy stożek. Był znacznie bardziej symetryczny od tego, który pokazał mu Krzyk. Był idealnie gładki i twardy, długi jak łapa liczona wraz ze szponami. Nadał mu odpowiednią wagę i zniwelował w nim możliwość skruszenia się. Następnie nadał mu odpowiednie właściwości, czyli chłód, wytrzymałość i materialność. Teraz przyszła kolej na umiejscowienie go. Nie atakował dwa razy z tego samego miejsca. Tym razem jego twór pojawił się nad Krzykiem, czubkiem w dół. Wycelował nim w kręgosłup, pomiędzy skrzydłami. Następną czynnością było nadanie mu szybkości, tym razem nie większej niż przyciąganie ziemskie, ale z każdą łuską nabierał tępa i oczywiście leci prostopadle w dół. W myślach Sumienny widział jak kolec zatapia się w ciele, zatrzymując się na kręgu i jego twór rozpada się na wiele ostrych kawałków...
Znów na koniec tchnął w lodowy kolec maddarę i otworzył oczy, od razu unosząc łeb, aby dać do zrozumienia jego nauczycielowi, gdzie tym razem posłał swój twór.

[Krzyk Honoru]

Uśmiechnąłem się pod nosem. No i bardzo dobrze, że wprowadza taką różnorodność, jeśli mogę to ująć w ten sposób.
Nad moimi skrzydłami i dużą większością pleców pojawiła się tarcza. Nie trudno się domyślić, że sporej wielkości. Była z czegoś na kształt bardzo wytrzymałej gumy. Kolec nie mógł jej przebić, a pod dotknięciu jej odbił się i poleciał gdzieś hen, hen opadł na ziemię i tam się skruszył.
-Pnącza.– oznajmiłem.– Pamiętaj, że materiał budulcowy czerpiesz z wnętrza ziemi. Jest to troszkę bardziej skomplikowane i zjada więcej maddary ale jest pomocne. Musisz być bardzo skupiony, wybrać odpowiedni materiał budulcowy, pamiętać o giętkości i gibkości tworu– oznajmiłem. Stworzyłem obok Sumiennego długie pojedyncze pnącze. Szaro-zielone, niezbyt długie, bo miało długość około jednego ogona. Zero kolców, haczyków czy innych broni. Moje pnącze było gładkie niczym skorupka niewyklutego jaja.

[Jaskiniowy Kolec]

Sumienny przyjrzał się znów kolejnemu atakowi. Pnącza, wyrastający z ziemi twór, gruby i twardy...
Adept zamknął oczy i tym razem zaczął od miejsca... Postanowił wybrać najbardziej dogodne, czyli dokładnie pod nauczycielem. Wyobraził sobie, iż pnącze, które miał wykształtować, miało grube, głębokie korzenie i stabilnie trzymał się ziemi. Następnie przyszedł czas na samo pnącze, które wyrosnąć miało spod ziemi i zaplątać się dookoła tułowia, pod skrzydłami Krzyku mocno dociskając go do ziemi. To chyba nie tak miało wyglądać? Sumienny jednak nie rozmyślał o tym. Jego atak polegał na zaciśnięciu się dookoła ciała nauczyciela. Pnącze było wykonane z drewna przypominającego bambus, ale bardziej giętki i twardy. Poza tym cały twór był naszpikowany haczykowatymi kolcami. Następnie Sumienny dodał do tego wszystkiego materialność, twardość całego tworu i czekał, aż jego twór wykona polecone mu zadanie...

[Krzyk Honoru]

Na moje łuski wypłynęła maddara. Ciemny fiolet moich łusek zmieszał się z fiołkową magią, która oplotła mnie cienką sieci. Z zewnątrz zajaśniała ogniem. Płomienie lizały pnącze, które zaczęło mnie oplata. Wewnętrzna strona odporna na gorące płomienie miała być twarda tak, by w razie czego obronić mnie przed kolcami.
-Nieźle.– przyznałem, gdy twór Kolca już całkowicie spłonął. -To teraz spróbuj czegoś z woda. Masz wolną łapę, wymyśl co tylko chcesz.

[Jaskiniowy Kolec]

A więc wolna łapa. Spróbował więc tego, co już raz widział w akcji...
Skupił się znów. Wyobraził sobie ogon od Krzyku-od strony lewego boku smoka- wielką falę ciemnej wody, która przewyższała samca o pół ogona. Fala była w stadium początkowego załamywania, tak że cała siła miała opaść dokładnie na tkacza maddary. Nie skończyło się jednak na tym tworze. Sumienny nadał fali temperatury wrzątku i nieco większą gęstość od wody, jakby woda była zamulona-dodawało to znacznie siły całej fali. Nadał jej również dużą siłę samego spływania w stronę smoka, tak aby prosta bariera nie wystarczyła na obronę. Na koniec, aby nie zapomnieć, tchnął w twór całą potrzebną materialność czaru. Następnie zanurzył swój twór w maddarze i otworzył oczy, aby obserwować jak Krzyk obroni się przed tym atakiem.

[Krzyk Honoru]

Spoglądałem na skupionego Sumiennego. Coś tam majstrował, coś sobie wyobrażał- to było widać na pierwszy rzut oka. Skupiony i poważny.....
W moim kierunku pędziła fala. Tylko jakaś malutka. Nie sięgała mi nawet do szyi. Przekrzywiłem łeb.
Stworzyłem po mojej lewej stronie tarczę. Jakoś w połowie toru fali. Był to ogień. Dwa razy wyższą ściana po prostu stłamsiła te marne kropelki.
-Spróbuj jeszcze raz. Mówiłem ci, byś mierzył siły na zamiary. Dopiero się uczysz, ni twórz więc czegoś, co ci nie wyjdzie.– powiedziałem twardo. Dlaczego młode smoki zawsze wszystko wiedzą lepiej? Mówię, że nie da rady, a ten i tak po swojemu....jasne, bo lepiej zrobić sobie krzywdę niż trochę mnie posłuchać.

[Jaskiniowy Kolec]

Sumienny przeciągle warknął. Nie było co się sprzeczać, że już się zmęczył. Psychicznie oczywiście. Maddara nie była jego domeną, ale coś tam po matce odziedziczył.
Sumienny zacisnął powieki znów i przez chwilę nie myślał o niczym. Starał się uspokoić.
Chwilę mu zeszło, ale w końcu się pozbierał i znów wyobraził sobie coś... Tym razem oczywiście na swoje siły...
Była to kula podobna do tej pierwszej kuli ognia, tyle że z wody, a płomienie stanowiła para, która oznajmić miała, iż woda jest gorąca. Niewielka to była kula. Raptem dwóch łusek średnicy. Nie było w niej nic szczególnego. Była mokra i tak samo gęsta jak była zwyczajna woda. Tą kulę umieścił jakiś ogon przed Krzykiem i wypuścił ją wręcz ślamazarną siłą, jakby w ogóle nie miała dolecieć do celu. Cel za to Sumienny określał znów na pysk nauczyciela. Tej kuli jednak nie nadał materialnego kształtu.
Sumienny jednak chciał przechytrzyć starego wygę.
Wymyślił jeszcze drugą kulę wody, dwa razy większą niż ta pierwsza, która nie wymagała zbyt wiele. Tą kulę wody umieścił znów nad Krzykiem i tej natomiast nadał wszystkie właściwości jakie powinna mieć. Była przede wszystkim materialna, mokra i gorąca. Miała spadać z większą prędkością, niż lodowy stożek, wprost na grzbiet pomiędzy skrzydła. Sumienny widział oczami wyobraźni, że Krzyk podejmuje się obrony pierwszej, niematerialnej, jakby to był błąd Adepta, natomiast druga w tym czasie ląduje na kręgosłupie tkacza Maddary.
Wtedy właśnie tknął w oba twory maddarę i otworzył oczy...

[Krzyk Honoru]

Przekrzywiłem łeb na bok. Żarty sobie stroi czy jak? Zerknąłem na ten marny, malutki twór. Pozbycie się go to chwila....
Już miałem zacząć warczeć na Sumiennego, gdy delikatne łaskotanie obcej maddary kazało mi być czujnym. Czyżby Adept postanowił jakoś mnie przechytrzyć. Wokół mnie powstałą kopuła. Stworzyłem ją z kamienia. Albo może inaczej, miała właściwości kamienia, ale była przezroczysta, praktycznie niewidoczna.
Już po chwili mogłem podziwiać atak samca. A więc tak się bawimy....
Woda za mną rozprysłą się na tarczy, oblała ją , ale nie przedostała się do środka. Mała kuleczka też uderzyła w moją tarczę i i po tej została tylko mokra plama.
Zdjąłem kopułę i spojrzałem na Sumiennego. Skinąłem łbem na znak, że atak może być.
-Zostało ci ostatnie zadanie. Tylko bądź tak dobry i nie przeszarżuj.– powiedziałem twardo- Stwórz atak, który będzie składał się z dwóch żywiołów. Pamiętaj jednak, że pomiędzy jednym, a drugim żywiołem musi być cienka warstwa maddary, która je od siebie odgrodzi i nie pozwoli na to, by wzajemnie się zżarły. Rozumiesz? – zapytałem spoglądając na niego badawczo.

[Jaskiniowy Kolec]

-Rozumiem,Krzyku Honoru.
Chłodna(chodzi o ton głosu) odpowiedź przyszła dopiero po chwili. Sumienny był nieco zdziwiony, że Krzyk zauważył drugi atak. Powoli w jego głowie ukazała się jednak odpowiedź. Wprawny tkacz maddary był w stanie wyczuć inną maddarę. On jako zwykły żółtodziób nie był w stanie nawet wyobrazić sobie tego. No ale mniejsza o to.
Sumienny zamknął znów ślepia i się skupił. Co zrobić tym razem? Sumienny wyobraził sobie kamienną kulę wielkości nie większej niż łuska. Była ona twarda, materialna i nie miała się rozkruszać nawet odrobinę. Następnie wyobraził sobie, że całą tą kulę opatulił w cieniutką barierę, ciasno przylegającą do tworu. Bariera miała jedynie chronić kamień przed ciepłem i stopieniem się. Następnie wyobraził sobie, że twór jest wsadzony w ognistą kulę ognia o średnicy trzech łusek. Ogień ten płonął mocno i był gotowy spalić wszystko co się na jego drodze pojawi. Nadał całości materialność, ustawił go na prost pyska Krzyku- pół ogona od smoka i posłał w myślach z dużą szybkością na czarodzieja.
Następnie zanurzył całość w maddarze...
Następnie otworzył ślepia...

[Krzyk Honoru]

Przede mną pojawiła się tarcza. Na tyle duża, by osłonić cały mój pysk, a nawet jeszcze więcej. Sięgała nieco poniżej szyi i nieco powyżej mojego jedynego rogu.
Wierzchnią stroną tarczy była woda. Lodowata woda, która miała zgasić ogień. Zaś wewnętrzną stronę stanowiła warstwa diamentu, na tyle twardego, by kolec uderzywszy w niego po prostu się rozpadł.
-Tyle z podstaw ataku. Potrzebujesz pomocy jeszcze w czymś? -zapytałem spoglądając na Sumiennego.

[Jaskiniowy Kolec]

Adept wyprostował się, i znów warknął. Jak na początek to chyba nie było tak źle...
Niemniej jednak się zmęczył. Postanowił chwilę posiedzieć, a więc zgiął tylne łapy i usadowił się na zadzie.
-Nie... Dziękuję, Krzyku Honoru. Mam u Ciebie dług... Nie zapomnę o tym.
Sumienny złożył starszemu smokowi pokłon, po czym się wyprostował i przemyślał jego chęć nauki czegoś jeszcze. Zostało mu tak na prawdę dokończenie nauk Maddary Obrony, aby mógł zgłosić się na test. A więc nic więcej. Przynajmniej na razie. A więc odpowiedział zgodnie z prawdą.
-Jeśli jest coś, co chciałbyś, abym teraz zrobił, to powiedz...
A nuż może potrzebował pomocy choćby w polowaniu? Był adeptem, ale swoje pierwsze polowanie przebiegło mu wręcz wspaniale. Może i minął się z powołaniem...?

[Krzyk Honoru]

-W takim razie do zobaczenia.– skinąłem mu łbem na pożegnanie. Jakiż on jest podobny do Złudzenia Życia!
-Nie masz u mnie żadnego długu.– powiedziałem stanowczo. A co o ja sobie z czymś nie radzę, żebym potrzebował pomocy? Wiem, że Sumienny zapewne nie miał niczego złego na myśli, ale jakby nie było dziwnie to zabrzmiało w ustach Adepta kierowane do starszego i to o dużo smoka.
Przemilczałem więc ostatnie zdanie patrząc na niego dość twardym wzrokiem.
-Jeśli będziesz potrzebował pomocy w czymś jeszcze, nie krępuj się.– powiedziałem na odchodnym. Odwróciłem się i pokierowałem w kierunku swojego obozu. Teraz chyba czas na naukę z Arktycznym, o ile się nie mylę....

[Jaskiniowy Kolec]

Sumienny tylko kiwnął łbem. Zapamięta tego smoka, aby w razie wojny nie szukać go na polu walki. Jakby co...
Czas jednak stąd odlecieć. Nauczył się tego czego potrzebował. Zostało jednak dokończenie nauki z ojcem. Oby poszło tak sprawnie jak nauka z Krzykiem Honoru...
Sumienny rozłożył skrzydła i odleciał...

[Zwiastująca Łuska]

Wyrocznia nie znała tego miejsca, nie była tu nigdy wcześniej. I tak jeszcze dużo przed nią, w pewnym czasie pozna te tereny dokładnie. Nikogo oprócz niej tutaj nie było, więc mogła spokojnie się położyć w cieni drzewa. Jak każdy cienisty nie lubiła światła słonecznego, więc unikała go. Usiadła na sporym, szerokim głazie, który jednocześnie był wysoki. Obok niej spokojnie zmieściłby się jeszcze inny smok, nawet starszy od niej. Aby zauważyć kogoś, musiała spojrzeć w dół. Cud, że zdołała się tu wdrapać. Dumnie się położyła, ogon leżał na ziemi, nie owijał łap, co było rzadkością u tej samicy. Głowę miała wyprostowaną, a oczy zamknięte, jakby pogrążyła się w myślach. Ogon tej młodej był tak długi, że jego końcówka spadała nieznacznie ze skały. Pewnie odziedziczyła to po matce.